[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? - ตอนที่ 33

“ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ..”

 

เมื่อริโกะพูดแบบนั้นออกมาหัวผมมันก็โล่งไปหมด

 

“ทำไมละครับ..ถึงเราจะแต่งงานกันแล้วก็ตามแต่เราก็ไม่ได้ชอบ—…”

 

“ใช่…ถึงเราจะไม่ได้ชอบกัน…ก็ไม่เป็นไร..”

 

ไม่มีทางทีผมจะภูมิใจเพราะเรื่องเเบบนั้น ร่างกายและศรีษะของผมซึ่งปกคลุมไปด้วยความร้อนจากคำพูดเมื่อกี้ก็เย็นลงอย่างรวดเร็ว

 

เพราะริโกะกำลังฝืนยิ้มด้วยใบหน้าที่บอกว่าไม่โอเคเลย

 

ผมไม่ ที่จะมีความสุขอยู่ฝ่ายเดียว ขณะที่อีกคนกำลังฝืนด้วยความทุกข์

 

แค่ตอนนี้ผมไม่เข้าใจความรู้สึกของริโกะเลย

 

เธอพูดว่าเธอต้องการที่จะทำแม้ว่าเราจะไม่ได้อยู่ในความสัมพันธ์แบบนั้น..?

 

ดูจากท่าทางการแสดงออกของริโกะ เธอไม่ได้พูดแบบนั้นเพราะความอยากรู้อยากเห็นทางเพศแน่นอน

 

ต่อให้เหมือนขนาดไหนเธอก็ไม่คิดแบบนั้น

 

อะไรที่ทำให้เธอคิดว่ามันโอเคที่จะทำแบบนี้กับผู้ชายคนอื่นเมื่อมีคนที่ชอบตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

 

….ไม่มีทางที่ผู้ชายที่ริโกะชอบอาจจะเป็นผม

 

*ผู้ชายที่คิดไปเองว่าผู้หญิงชอบมันน่าขยะแขยงจริงๆ…*

 

ชั่วขณะหนึ่งความคิดในอดีตที่เคยเจ็บปวดนั้นแล่นเข้ามาในหัว

 

คำพูดที่กระทบจิตใจของผมเมื่อนานมาแล้วกลับมาหลอกหลอนอีกครั้ง

 

ผมรีบส่ายหัวสะบัดมันทิ้งออกไปในทันที เพราะผมเป็นคนที่ตรงกันข้ามกับคนที่ริโกะเธอบอกว่าชอบอย่างสิ้นเชิง ผมจะมีสิทธิ์คิดได้อย่างไรว่าผู้ชายที่เท่ห์และอ่อนโยนแบบนั้นจะเป็นผม

 

ประหม่ามากจนรู้สึกประหลาดใจกับตัวเองเลย

 

แต่แล้วทำไมริโกะถึงคิดว่ามันโอเคที่จะทำกับผม คนที่เธอไม่ได้ชอบด้วยซ้ำ…

 

หรืออาจเป็นเพราะว่าความที่อยากทำอะไรสักอย่างเพื่อผม..?

 

อันนี้ไม่รู้แน่ชัด แต่ควรบอกเธอไปว่าอย่าทำอย่างนั้นดีกว่า

 

“คุณริโกะครับ คุณอย่าคิดว่าจะยอมทำอะไรก็ได้เพียงเพราะอีกฝ่ายต้องการ คุณริโกะไม่ได้อยากทำมัน ดังนั้นไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหร่ อย่าฝืนตัวเองเลยนะครับ….”

 

“อึม…ไม่ใช่หรอกค่ะ ฉันเองก็อยากทำมันเหมือนกัน…”

 

“เอ๊ะ?…!!”

 

“อุ้ฟ…~~”

 

ริโกะรีบเอามือปิดปากตัวเองด้วยความตกใจ แต่คำพูดที่หลุดออกจากปากมาแล้วไม่สามารถหวนคืนได้

 

เธอต้องการ…ทำเรื่อบแบบนั้น….กับผม..? ประกอบกับอารมณ์ของผมตอนนี้ที่ต้องการอยู่แล้ว

 

แต่ท่าทางของเธอตอนนี้ดูเหงาเหลือเกิน…

 

ผมจะไม่ปิดบังความรู้สึกตัวเองอีกต่อไป ตอนนี้เหมือนมีไอน้ำพุ่งออกมาจากหัวเลย

 

พอแล้ว..

 

ถามกันตรงๆไปเลยดีกว่า

 

“คุณมีคนที่ชอบอยู่แล้ว แต่คุณยังต้องการทำมันกับผม..?”

 

“..!อุวะ…”

 

“ทำไมล่ะครับ..?”

 

“เอ…อ่อ..คือว่า—”

 

“คุณสนใจเรื่องแบบนี้เหรอ”

 

“อา..ช-ใช่มั้ง…”

 

…!

 

ริโกะตอนนี้ดูเหมือนสัตว์ตัวน้อยที่กำลังถูกต้อนจนมุม

 

แต่ยังไงผมก็ได้คำตอบที่อยากรู้แล้ว

 

เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ซุกซนอย่างน่าประหลาด และอยากทำอะไรแบบนั้น

 

น่าอับอายตอนนี้ร่างกายมันริ่มร้อนขึ้นอีกครั้ง

 

ผมเป็นแค่คนธรรมดา ไม่สามารถทำอะไรแบบนั้นกับเธอได้

 

หลังจากสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อให้ตัวเองสงบลง และนั่งตัวตรงต่อหน้าริโกะ

 

“ผมแน่ใจว่าคุณจะต้องเสียใจต่อจากนี้ถ้าคุณทำแบบนี้กับคนอื่นที่ไม่ได้รัก..”

 

“แต่ฉันโดนปฏิเสธ…”

 

“ถ้าชอบเขามากขนาดนั้น ไปบอกเขาอีกครั้งได้ไหม”

 

ผมต้องการให้เธอทำแบบนั้นแม้ว่าตัวเองจะต้องเสียใจ แต่ผมต้องพูดออกไปเพื่อประโยชน์ต่อตัวริโกะ มันไม่เกี่ยวว่าผมต้องการหรือไม่แต่ทั้งหมดนี้เพื่อตัวของเธอ

 

ริโกะส่ายหัวให้กับคำพูดของผม

 

“ฉันทำไม่ได้ค่ะ..ฉันบอกเขาไปไม่ได้ว่ารู้สึกยังไง”

 

“ทำไมล่ะครับ..”

 

“เมื่อก่อนฉันเคยอยากจะพูดแบบนั้น เขาหายไป แค่นี้มันเพียงพอแล้ว ฉันไม่อยากเสียเขาไปแบบนั้นอีก”

 

“……”

 

ผมมองไปที่ริโกะ ซึ่งเธอดูเหมือนกำลังจะร้องให้และรู้สึกท้อแท้สุดๆ

 

ริโกะ ทำไมคุณถึงชอบผู้ชายแบบนั้น

 

ถ้าเป็นผมจะไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นแบบนี้เด็ดขาด

 

บางทีตอนนี้ถ้าผมใช้โอกาสนี้สัมผัสเธอได้ นี่อาจเป็นสิ่งที่ผู้ชายในโลกนี้เรียกว่าโอกาสทอง

 

แต่ผมไม่ต้องการฉวยโอกาสสัมผัสริโกะในสถานการณ์แบบนี้

 

เพราะผมชอบเธอ..

 

ทำไม่ได้จริงๆ…ไม่สามารถใช้ผู้หญิงที่ตัวเองรักตอบสนองความต้องการของตัวเอง

 

อยากสัมผัสเธอมากสุดๆ..

 

ตอนนี้ผมไม่ต้องการตอบสนองความต้องการของตัวเองแม้แต่นิด เพียงแค่ต้องการสื่อความรักที่ผมมีไปให้เธอเท่านั้น

 

ถ้ามีใครสักคนมองเขามาในใจผมคงจะหัวเราะเยาะและคิดว่าผมเป็นพวกที่ไม่สนใจพวกสาวสวยจริงๆ

 

มีความเป็นไปได้สูงที่ ผมจะไม่ได้คบหากับผู้หญิงอื่นในอนาคต เมื่อผมอายุยี่สิบปีหรือประมาณนั้น จะรู้สึกเสียใจที่ไม่เคลื่อนไหวกับริโกะแทนที่จะมัวคิดถึงเรื่องนี้

 

แต่ตอนนี้ผมเป็นเด็กหนุ่มอายุสิบแปดแล้ว มันอดไม่ได้ที่จะคิดถึงริโกะด้วยความรู้สึก บริสุทธิ์เช่นนี้

 

โชคดีที่ริโกะยอมรับก่อนที่จะหมดหวัง

 

ผมรู้ว่ามันค่อนข้างเกรงใจ แต่นั่นเป็นขอบเขตที่ผมจะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตริโกะ

 

ถ้าเป็นเช่นนั้นควรทำอย่างไรดี…

 

อยากจะพยายามทำให้ริโกะตกหลุมรักผมบ้าง

 

เคยคิดว่าถ้าเธอชอบใครซักคน เขาคนนั้นอาจเป็นคนงี่เง่า

 

ผมจะปล่อยให้เธอทรมาณแบบนี้ต่อไปไม่ได้

 

อยากทำให้เธอมีความสุข

 

ไม่รู้ว่าจะทำแบบนั้นได้ไหมแต่ผมมั่นใจว่าจะทำให้ดีกว่าไอ้คนนั้นแน่นอน

 

ไม่คิดว่าเธอชอบผมเลย

 

ส่วนทางนี้ไม่มีความมั่นใจแม้แต่จะชอบเธอเลย

 

แต่ก็ยังคงชอบเธออยู่

 

อยากจะทำ..

 

ไม่สนใจหรอกว่าคนอื่นจะหัวเราะเยาะว่าผมขาดความเจียมตัวหรือไม่

 

ที่คิดแบบนั้นก็เพราะว่าได้ตกหลุมรักเธอจริงๆแล้ว

 

พูดตามตรง ผมยังรู้สึกเจ็บแปลบๆ แต่ผมก็ดีใจที่ได้รักเธอ

 

“ผมขอโทษคุณริโกะ ผมทำแบบนั้นไม่ได้จริงๆ”

 

“เพราะฉัน..ไม่มีเสน่ห์เหรอคะ”

 

“ไม่..นั่นไม่ใช่ คุณเป็นคนที่มีเสน่ห์มาก เอาตามตรงคือผมอยากจะสัมผัสคุณสุดๆ แต่ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา”

 

“…ตอนนี้?…เหรอ?”

 

มันไม่มีประโยชน์ที่จะล้อเล่นต่อไปแล้ว

 

ผมพยักหน้าเบาๆให้ริโกะ

 

“แล้วอยากจะลองสัมผัสฉันสักครั้งมั้ยคะ”

 

“…..ยังไม่ใช่ตอนนี้จริงๆครับ”

 

ผมทำไม่ได้จริงๆ จึงหลับตาลงและส่ายหัว

 

“สัญญาไว้แล้วนะคะ..”

 

“เอ๊ะ!!…”

 

ขณะที่กำลังจะลืมตา

 

ผมรู้สึกอบอุ่นบริเวณริมฝีปากของตัวเอง

 

…ม..เมื่อกี้…เกิดอะไรขึ้น?

 

ผมลืมตาตื่นขึ้น ใบหน้าของริโกะเป็นสีแดงสด เอามือแตะริมฝีปากของเธอ และพูดขึ้นอย่างเขินอายว่า

 

“…ฉัน..ขอรับจูบแรกของคุณ เพื่อเป็นข้อผูกมัดสัญญาครั้งนี้นะคะ”

 

=====

 

..ถูกปล้นไปซะแล้ว…

 

ผมยังคงจำรสสัมผัสริมฝีปากของเธอได้ และล้มตัวนอนหงายหลังลงบนฟูก

 

“คุณมินาโตะ..!??”

 

ริโกะมองผมมาจากข้างบน ด้วยความเขินอายผมรีบใช้มือปิดหน้าของตัวเอง

 

ไม่กล้าจินตนาการเลยว่าตอนนี้ผมมีสีหน้าแบบไหน

 

พนันได้เลยว่าตอนนี้สภาพผมคงไม่น่าดูสุดๆ

 

ความรู้สึกที่เรามีให้กันควรจะเป็นความรักไม่ใช่เหรอ แต่จูบที่เราแลกเปลี่ยนกันเมื่อกี้มันทำให้ผมมีความสุขมากจนแทบจะระเบิดออกมาเลย

 

ใจเย็นๆก่อนตัวเรา…

 

ยังคงต้องรักษาระยะห่างที่เหมาะสมจนกว่าจะถึงเวลา

 

อย่ายอมแพ้กับความยั่วยวนอันแสนหวานของริโกะ!!

 

สิ่งเดียวที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นไม่ใช่ชีวิตของคู่รักที่มีความสุข แต่เป็นเพียงความสุขเล็กๆที่แสนวิเศษ

 

“…ไปนอนกันเถอะครับนี่ก็ดึกมากแล้ว”

 

“ช-ใช่..ตอนนี้มันดึกมากแล้ว…แต่ว่า”

 

ริโกะลุกขึันช้าๆเดินไปที่หน้าต่างและเปิดผ้าม่านออกมาเล็กน้อย

 

“…ดูเหมือนจะไม่มีฝนอะไรอีกแล้ว..”

 

“อึม..นั่นสินะครับ”

 

ผมลุกขึ้นและเดินไปข้างๆริโกะ

 

“ใช่จริงๆด้วย..”

 

พระจันทร์เสี้ยวปรากฏบนท้องฟ้าที่มืดครึ้ม ลมแรงที่ค่อยๆพัดเมฆฝนออกไป ดูเหมือนอากาศจะเข้าสู่สถานการณ์ปกติแล้ว

 

“ไม่มีประโยชน์ที่จะนอนด้วยกันอีกต่อไป…”

 

“อะ..อึม”

 

เราทั้งคู่มองย้อนกลับไปที่ฟูกสองชุดปูอยู่ข้างๆกัน

 

ผมเกือบจะหลุดออกไปแล้วว่า”คุณอยากนอนแบบนี้ต่อรึเปล่า”แต่ก็พูดออกไปไม่ได้

 

วันนี้ผมกับริโกะไม่ปลอดภัยที่จะนอนด้วยกัน

 

“ฉัน…จะเอาฟูกกลับห้อง”

 

“การนอนด้วยกันคงจบแค่นี้”

 

หลังจากพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวังริโกะก็หัวเราะออกมา

 

“น่าตลกจังเลย เมื่อก่อนฉันได้แต่หวังว่าคืนฝนฟ้าคะนองจะไม่มา แต่ว่าตอนนี้กลับเฝ้ารอมัน”

 

“…..”

 

หา….!

 

ผมจะพยายามทำทุกอย่างให้ริโกะตกหลุมรัก เพื่อที่จะได้โอบกอดเธออย่างจริงใจ

 

ผมตัดสินใจแล้วกำมือแน่น ตั้งปณิธานกับตัวเองอย่างแน่วแน่!!!!

 

—ในเวลาต่อมาคืนนั้นผมนอนไม่หลับเพราะมัวแต่คิดว่าจะทำยังไงให้ริโกะตกหลุมรัก แต่ผมไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องนี้มาก่อน และไม่คิดกังวลกับเรื่องนี้แค่ไหนมันก็คิดไม่ออกสักที

 

กว่าจะรู้ตัว ความมืดในห้องค่อยๆสลายหายไป…ทั้งห้องเริ่มสว่างขึ้นเรื่อยๆ

 

 

 

จบ!!!!!  นั่งพิมพ์จนหมือหงิกไปข้างแต่ก็สนุกดีล่ะนะ