[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? - ตอนที่ 13

—ณ คืนหนึ่งเวลาประมาน 23.00 น.ผมกับริโกะหลังจากที่พวกเราเสร็จภารกิจต่างๆกันแล้ว จึงกล่าว”ราตรีสวัสดิ์”ซึ่งกันและกัน..

 

ต่างฝ่ายต่างมุ่งหน้าไปที่ห้องนอนของตัวเอง  แน่นอนเรานอนห้องแยกกัน ถึงแม้เราจะแต่งงานกันโดยถูกกฎหมาย แต่การแต่งงานนี้เป็นเพียงการแต่งงานภายไต้สัญญากันเท่านั้น จึงไม่มีทางที่พวกเราจะมานอนห้องเดียวกันได้..

 

ดูเหมือนว่าข้างนอกจะเริ่มมีฝนตกปรอยๆ ลมเริ่มพัดมาเรื่อยๆ เสียงฟ้าร้องก็ได้ยินอยู่ไกลๆ

 

ตามพยากรณ์อากาศที่ผมดูเมื่อครู่แล้ว…พรุ่งนี้จะมีแดดจัด ฝนกับฟ้าร้องเองก็คงจะหายไปเมื่อถึงตอนเช้า..

 

ผมเปิดเพลงและค่อยๆหลับตาลงเพื่อไม่ให้ถูกรบกวนจากเสียงภายนอก ระหว่างที่ผลอยหลับไป เสียงเพลงที่ถูกตั้งค่าไว้ก็ได้เงียบลงหลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง..

 

===

 

โดยปกติผมสามารถนอนหลับท่ามกลางฟ้าร้องได้โดยไม่ต้องคิดอะไรกับมัน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างผมบังเอิญรู้สึกตัวขึ้นกลางดึกในวันนั้น เสียงฟ้าร้องอยู่ใกล้กว่าก่อนที่ผมผลอยหลับไปมาก ฟังแล้วรู้สึกเหมือนแผ่นดินกำลังสั่นสะเทือนอยู่เลย

 

บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้ตื่นขึ้นมากลางดึก….

 

ผมเปลี่ยนท่านอนแล้ว ใช้ผ้าห่มคลุมไปทั่วทั้งร่างกาย ไม่นานความรู้สึกง่วงนอนก็กลับมาเยือนอีกครั้ง ในขณะนั้นเองก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ..

 

ด้วยความที่ว่าผมง่วงจนตอนนี้แทบไม่รู้สึกตัวอะไรเลยไม่ได้สนใจเสียงนั้น ….

 

รู้สึกหนาวๆแฮะ..

 

“…?..”

 

เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น?!! เหมือนว่าผ้าห่มถูกดึงออกไป

 

ผมพยายามบิดตัวไปมาและดึงผ้าห่มที่เหมือนถูกฉีกออกไปกลับคืนมา..

 

—ทันทีก็รู้สึกว่ามีก้อนเนื้ออะไรบางอย่างนุ่มๆมากระทบเข้าที่หลังของผม…อ่าาา~~..อุ่นจัง..

 

ขอขอบคุณความอบอุ่นนี้…ตอนนี้ไม่รู้สึกหนาวแล้ว…

 

เดี๋ยวก่อนนะ!!!..แต่นั้นไม่ใช่ประเด็นหลัก มีบางอย่างที่มีสัมผัสนุ่มนิ่มกำลังเบียดอยู่ด้านหลังผมตอนนี้..มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต……

 

…อะไรนะ…อะไร…อะไรนะ?? มันเกิดอะไรขึ้น! ความง่วงนอนก็ได้สลายหายไปในทันที ผมรีบพลิกตัวกลับเพื่อตรวจสอบดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!!

 

ไม่อยากจะเชื่อเลย..ตอนนี้มีริโกะนอนหลับอยู่ข้างๆผม ดูทีท่าแล้วไม่น่าจะตื่นซะด้วย!

 

ผมสะดุ้งตัวดีดขึ้นจากเตียงด้วยความตกใจอย่างรวดเร็ว ริโกะยังไม่ตื่น ตาของเธอยังคงหลับอยู่

 

……คิ้วของเธอค่อยๆย่นลง และมีที่เสียงน่ารักลอยออกมาจากริมฝีปากเล็กๆลอยออกมา..

 

“….งึมมม..อย่าไปนะ…~~”

 

“ห๊ะ…!!”

 

จากนั้นริโกะใช้แขนของเธอโอบรอบตัวผมและกอดเข้าด้วยกันแน่นราวกับว่าไม่ยอมให้หนีไปไหน..

 

ผมกรีดร้องออมาด้วยน้ำเสียงที่ทรมาณ…ทุกครั้งที่พยายามขยับตัว ความนุ่มนวลจากก้อนเนื้อที่รู้สึกก่อนหน้านี้ยิ่งสัมผัสได้ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

 

ไม่ ไม่ ไม่…

 

“คุณริโกะ ….ริโกะ….ตื่นได้แล้ว!!”

 

“งุมมมมม….คุณมินาโตะต่อไปนี้คุณจะเป็นหมอนกอดของช้้น…~~~ ครอก…ฟี้ววว”[เสียงนอนหลับที่น่ารัก]

 

ดูเหมือนว่าเธอจะมีปัญญาในการนอนละเมอ อย่างไรก็ตามตอนนี้ต้องออกจากสถานการณ์แบบนี้ให้ได้ก่อน..

 

 

ผมใช้มือทั้งสองจับใหล่ของเธอแล้วค่อยๆผลักออกไปอย่างช้าๆ…..ตอนนี้ก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมานิดนึงเพราะว่าระยะห่างของเรามีช่องว่างขึ้นมาจากเดิม….แต่นั่น…มันยิ่งทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงไปอีก

 

~~ผมได้สังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ควรจะเห็นเข้าแล้ว..เธอนอนตะแคงข้างโดยที่หน้าอกของเธอโผล่ออกมาเล็กน้อย ผมมองได้เห็นถึงส่วนที่โค้งเว้าได้รูปจากมุมมองรูปตัว วี ในชุดนอนของเธอ

[คนแปล: ไอคนโรคจิต!!!!]

เป็นเรื่องที่น่าเศร้าที่ดวงตาของผมมันไม่สามารถหยุดจ้องมันได้เลย มันไม่ได้…แต่ว่าดวงตามันเหมือนจะไม่ยอมทำตามเหตุผลเลย….ไม่ ไม่ ไม่!! ผมกัดริมฝีปากแน่น ตอนนี้รู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นบ้าเลย…

 

สุดท้ายผมก็ตัดสินใจลุกออกมาจากเตียงได้สำเร็จ แล้วก็นั่งฟูบลงข้างๆเตียงเพื่อสงบสติอารมณ์…”ฟูวว..”

 

—หลังจากนั้นริโกะก็นอนอยู่บนเตียงผมอย่างสงบสุขจนถึงเช้า..ส่วนผมน่ะ..นอนไม่หลับเลยจนถึงเช้า~~

 

===

 

-ในเช้าวันต่อมา..

 

“ฉันขอโทษด้วยค่าาา TT”

 

ทันทีที่ริโกะตื่นขึ้นมาและเขาใจสถานการณ์ทั้งหมดแล้ว เธอนั่งลงบนพื้นข้างๆเตียง รีบขอโทษผรีบขอโทษผมทันทีด้วยความรู้สึกผิด

 

“ไม่เป็นไรคุณริโกะ ไม่ต้องคิดมากก็ได้ครับ ยืนขึ้นได้แล้ว..”

 

“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉัน…”

 

“ทุกคนบางทีก็มีสิทธิ์ละเมอเหมือนกัน มันก็…นานๆครั้งละครับ ไม่ใช่ความคิดของคุณเลย”

 

“ไม่จริงหรอกค่ะ..ฉันน่ะ..มีนิสัยชอบละเมอไปนอนเตียงคุณพ่อคุณแม่ในวันที่มีคืนฟ้าร้องฟ้าผ่าตลอดเลย ฉันไม่คิดว่าฉันจะทำแบบนี้กับคุณมินาโตะเลยค่ะ!! ต่อจากนี้คุณช่วยล็อกประตูห้องไว้ด้วยนะคะ”

 

นิสัยน่ารักอะไรอย่างงนี้..? มันน่ารักเกินไปด้วยความจริงที่ว่าเธอปิดบังความลับของเธอด้วยความเขินอาย

 

เดิมทีแล้วเป็นพ่อแม่ของเธอเอง จึงไม่ได้คิดอะไรมากแต่ว่าผมเป็นผู้ชาย มองเธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเป็นคนที่อันตราย ถ้าอย่างนั้นริโกะก็พูดถูก ควรล็อกห้องของตัวเอง…

 

“พอดีเลยพรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ ผมจะออกไปซื้อแม่กุญแจมานะ”

 

..ต่อมาในวันนั้น ..23.00 น.พวกเราบอก “ราตรีสวัสดิ์” ซึ่งกันและกันแล้วแยกย้ายเข้าห้องนอนของตัวเองตามปกติ ผมใช้แม่กุญแจที่ซื้อมาล็อกห้องของตัวเองไว้ …..ริโกะจะไม่สามารถละเมอเข้ามาได้ ..ดูเหมือนอีกไม่นานวันนี้ฝนฟ้าคะนองคงจะมาเยือนอีกครั้ง..

 

คืนนั้นผมนอนไม่หลับเลยทั้งๆที่เป็นเรื่องปกติที่จะนอนฟังเพลงแล้วก็ผลอยหลับไป แล้วเวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงตี 2 เสียงฟ้าร้องค่อยๆเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ

 

ไม่กี่นานทีต่อมา “แก๊กๆ”

 

เสียงของคนที่พยายามจะหมุนลูกบิดประตูที่ล็อกอยู่.

..นั่นต้องเป็นริโกะแน่ ผมเดาว่าเธอจะเดินละเมอมาที่นี่อีกครั้งในคืนนี้

 

จากนั้นเสียงลูกบิดประตูหยุดลง ราวกับว่าร่างกายที่เธอละเมออยู่นั้นจะรู้ว่าประตูถูกล็อกเอาไว้ ผ่านไปไม่นานผมก็ได้ยินเสียงราวกับว่ามีบางอย่างกำลังนอนพิงกับประตูอยู่

 

เอ่อ….

 

 

(จบ!!)

 

อ่านจบแล้วก็คอมเม้นพูดคุยกันได้น้าาาา!!!!!