หนุ่มวิทยาลัยกับสาวมัธยมปลายไร้เดียงสา – 17

 

“มากินเร็ว~ ก่อนที่มันจะเย็น~!”

 

“ป-เป็นไปได้ยังไง..”

 

“ว้าว..มันน่าทึ่งมาก~!”

 

เมื่อมาฮิรุเธอเห็นโต๊ะปูด้วยจานอาหารที่ถูกปรุงโดยอาโอบะ อาโออิ นักศึกษาวิทยาลัยที่เป็นเพื่อนของยาโมริ ยูเพื่อนบ้านของเธอ มาฮิรุรู้สึกประหลาดใจ

 

ไข่ม้วน,กิมจิหมู,ไส้กรอก,สลัดแตงกวา,ข้าวปั้นห่อเบคอนและถั่วแระญี่ปุ่น

 

แม้ว่าจานแต่ละจานจะมีปริมาณน้อย แต่ของที่เต็มโต๊ะนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้ตาเป็นประกายได้

 

ในทางกลับกัน อาโออิ กำลังหัวเราะเยาะ ยูที่ไม่พอใจด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริงบนใบหน้าของเธอ ในมือของเธอ เธอถือกระป๋องเบียร์ที่เปิดอยู่อยู่แล้ว

 

“คุณพี่สาวสุดยอดมาก ปกติทำอาหารด้วยตัวเองเหรอ..”

 

“อึม~ปกติฉันไม่ค่อยได้อยู่บ้านน่ะ เลยไม่ค่อยได้ทำเอง แต่ก็พอมีความรู้ติดตัวอยู่นะ ฮ่าฮ่า~”

 

“อาโอบะทำงานพาร์ทไทม์ ใกล้ๆมหาวิทยาลัย บางทีผู้จัดการที่นั่นมักจะสอนเธอทำ แต่..ไม่น่าเชื่อว่าจะเหนือความคาดหมายขนาดนี้”

 

“ฟุ~ขอบคุณสำหรับอาหารนะคะ~”

 

“อ่ะ ทานให้อร่อย..”

 

ขณะที่อาโออิมองด้วยรอยยิ้ม มาฮิรุก็กัดดาชิมากิ ทามาโกะ(ไข่ม้วน)เข้าปาก

 

“อึ้ม~~! อร่อย!”

 

รสชาติของน้ำซุปที่ละลายในทามาโกยากิที่นุ่มฟูค่อยๆ ไหลลงสู่กระเพาะ บางทีอาจเป็นเพราะทำสดใหม่ แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นอาหารที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงจากทามาโกยากิที่พบในกล่องเบนโตะของร้านสะดวกซื้อ

 

ต่อมาเป็นกิมจิหมู เนื้อดูเหมือนจะเป็นหมูสไลซ์บางๆ สับเป็นเส้นบางๆ และความกรุบกรอบก็น่าประทับใจกว่ากิมจิหมูทั่วไป การรวมกระเทียมบดละเอียดในจานนี้ ยิ่งกินมาก ความอยากอาหารก็ยิ่งเพิ่มขึ้น

 

เบคอนพันรอบข้าวปั้นสามเหลี่ยมเล็กๆ และรสเผ็ดของซีอิ๊วบางๆ และความเค็มของเบคอนก็เข้ากันได้ดี ข้าวดูดซับน้ำมันที่อาจหลุดออกมาจากเบคอน และรสชาติของเบคอนจะระเบิดออกมาจากด้านในทันทีที่กัดเข้าไป

 

สรุปว่าอร่อยทุกจาน…

 

“ชอบอันไหนเป็นพิเศษรึเปล่า มีอันไหนไม่ถูกปากมั้ย..”

 

“ไม่..ทั้งหมดนี้อร่อยมาก~!”

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า! แบบนั้นหรอกเหรอ…ได้ยินแบบนี้ฉันก็คุ้มค่าสำหรับวันนี้แล้ว..”

 

อาโอบะหัวเราะและชี้เบียร์กระป๋องมาที่เขาและพูดขึ้นว่า “นี่! ยู”

 

“หึม..”

 

“นายอยากดื่มอะไร เอาเป็นเบียร์หรือเหล้าแอลกอฮอล์—”

 

“…ฉัน ไม่ดื่ม”

 

“เอ้า~! ทำไม”

 

“แน่นอน ฉันจะไม่ดื่มตราบเท่าที่มาฮิรุอยู่ที่นี่ เธอเป็นคนที่ดื่มเหล้าต่อหน้านักเรียนมัธยมปลายได้โดยไม่สนใจโลก…”

 

“เห๋…ไม่ใช่ว่าฉันจะให้เธอดื่มสักหน่อย..”

 

“พี่ชายไม่ต้องเป็นห่วงหนูหรอกนะ…”

 

“ไม่..ผู้หญิงคนนี้มีนิสัยชอบดื่มเละเทะ อย่างน้อยฉันก็ต้องมีสติตลอดเวลาถ้ายัยนี่เมาหนักขึ้นมาจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับเธอลงไปบ้างน่ะสิ..”

 

เมื่อยูพูดกับอาโออิในขณะดันเบียร์ที่เธอเสนอกลับคืนไป จากนั้นอาโออิก็บี้บ่นเหมือนเด็กและพูดว่า “หืม—!”

 

“ว่าไงนะ!? นายอ่อนโยนต่อมาฮิรุจัง! นายกำลังจะบอกว่าสาวมัธยมได้รับการดูแลเป็นพิเศษใช่มั้ย~? สองมาตรฐานที่สุด”

 

“จะว่าแบบนั้นก็ได้…”

 

“ไม่ยุติธรรมที่สุด ฉันก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันนะ และนายจะสามารถเลือกปฏิบัติกับฉันได้ไม่ยาก ที่จริงนายควรทำตัวอ่อนโยนกับฉันด้วยนะ..”

 

“…ไม่มีทาง..”

 

“อย่าปิดประโยคสนทนาด้วยคำพูดเพียงแค่สามคำแบบนั้นสิ..! หึ๊! ถ้าเจ้าจะเป็นเช่นนั้น ข้าจะขอให้มาฮิรุจังออกไปกับข้าตั้งแต่บัดนี้!  เอ-เอ๊ะ..!?อุวาอาห์ มาฮีรุจาง!”

 

“เอ๊ะ…!?”

 

“…โถ่ ฉันคิดถูกจริงๆที่ไม่ดื่มกับเธอ”

 

“น-นาย…กำลังบีบคอฉัน…แค๊ก!!—”

 

“อ๊ะ..โทษที…พอดีทำอะไรไม่ถูก”

 

แอลกอฮอล์อาจเริ่มส่งผลกระทบต่อเธอแล้ว แต่ยู หยุดความพยายามของ อาโอบะ ที่จะกระโดดขึ้นไปหามาฮิรุ ด้วยการดึงที่คอเสื้อของเธอ จากนั้นเขาก็กางแขนทั้งสองข้างของตัวเองสื่อถึงการป้องกันมาฮิรุจากหญิงสาวขี้เมา

 

“..อาโอบะ นี่มันใกล้จะมืดแล้วนะ..และไหนเธอยังจะเป็นตัวอันตรายอีก..”

 

“พูดเหมือนฉันเป็นคนน่ารังเกียจอะไรขนาดน้าน~”

 

“ไม่เข้าใจอะไรเลยจริงๆ ยัยขี้เมา แล้วยังต้องเก็บกวาดของพวกนี้ให้เสร็จอีก ฟังนะฉันจะไม่พาเธอไปส่งบ้านถ้าเธอเมาหนักกว่านี้—”

 

“ฮะๆ ฉันไม่ได้เมาสักหน่อย..ฉันจะดื่มให้หมดถ้ายูไม่ต้องการ!”

 

“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น!”

 

นักศึกษาสาวขี้เมาพูดอย่างนั้นขณะเอื้อมไปหยิบเบียร์กระป๋องที่สองราวกับสิ้นหวัง…

 

 

จบ~—….