(WN) I’m the Evil Lord of an Intergalactic Empire! - ตอนที่ 23
ข้อตกลง
ณ โรงงานอาวุธที่เจ็ด
ตอนนี้ไนอัสปฏิบัติหน้าที่ในขณะที่เธอลอยอย่างไร้น้ำหนักในชุดเครื่องแบบ
ดูเหมือนว่าเธอกำลังบิน แต่เธอก็หยุดเมื่อถึงจุดๆหนึ่ง
ข้างหน้าเธอคือยานประจัญบานอวกาศระดับป้อมปราการที่ยาวกว่าสองพันเมตร
“เฮ้ ทำไมเรายังไม่ขายมันอีก? ฉันคิดว่ามีการพูดคุยกับกองทัพจักรวรรดิเรื่องยานลำนี้ไปแล้วนะ”
ด้วยน้ำเสียงโกรธของไนอัส ลูกน้องของเธอรีบตอบกลับ
“โรงงานอาวุธที่สามได้โควต้านั้นไปแล้วน่ะสิ พวกเขาเองก็ขายยานประจัญบานอวกาศระดับป้อมปราการเหมือนกัน”
“ทำไมกันล่ะ! เมื่อเทียบกับโมเดลของเรา พวกเขาเทียบด้านประสิทธิภาพเราไม่ได้เลยสักนิด”
สำหรับโรงงานอาวุธที่เจ็ด ที่เน้นด้านประสิทธิภาพ ยานที่ผลิตออกมานั้นง่ายต่อการดูแลรักษาและใช้ประโยชน์ได้เต็มประสิทธิภาพ
อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็มักจะสร้างงานแบบเน้นใช้งานมากเกินไป ไม่ได้ตกแต่งอะไรให้เข้ากับความต้องการของลูกค้า
เพราะแบบนั้นพวกเขาจึงแพ้ให้กับโรงงานอาวุธที่สามที่ได้รับความนิยมมากขึ้นเรื่อยๆ
ลูกน้องทำหน้าลำบากใจ
“นี่คือสิ่งที่คุณต้องรับผิดชอบไม่ใช่เรอะ? หากยังไม่สามารถขายได้ ท่าจอดยานก็จะไม่ว่าง และน่าเสียดายที่เราไม่มีเงินพอที่จะเปิดท่าจอดยานใหม่หรือดูแลรักษามัน”
ระดับป้อมปราการนั้นแพงกว่าเรือประจัญบานระดับสุดยอดมาก
ถ้าจักรวรรดิไม่ซื้อ คนที่มีอำนาจพอที่จะซื้อมันก็มีไม่มากนัก
ซึ่งแน่นอนว่าพวกเขาขายให้ประเทศอื่นไม่ได้
พวกเขาสามารถขายมันให้กับขุนนางหรือ กลุ่มตระกูลต่างๆที่จักรวรรดิอนุญาติเท่านั้น
เมื่อไนอัสคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ที่เดียวที่เธอนึกขึ้นได้คือบ้านเบนฟิลด์
อย่างไรก็ตาม เลียมกำลังอยู่ในการฝึกอบรม
คงจะไม่ดีถ้าจะไปขายของระหว่างกำลังฝึกอบรม
แต่เธอต้องการขายมันให้เร็วที่สุด…เพราะงั้น
“ถ้าฉันจะไปงานปาร์ตี้ที่จัดที่สถานที่ฝึกอบรมของเขาล่ะ? มันเป็นบ้านของไวเคานต์ราเซลใช่ไหม? เราเคยมีธุรกิจอะไรเกี่ยวข้องกับเขาหรือเปล่า?”
หลังจากถาม ลูกน้องก็รีบตรวจสอบทันที
“… ดูเหมือนว่าพวกเขาจะซื้อยานของเราเมื่อยี่สิบปีที่แล้วแต่หลังจากนั้น ดูเหมือนว่าพวกเขาก็ไปซื้อจากโรงงานอาวุธแห่งอื่นแทน”
“ถ้าพวกเขามีเงิน ฉันหวังว่าพวกเขาจะซื้อรุ่นใหม่ของเรา”
“น่าเสียดายที่มีสถานที่ไม่มากนักที่สามารถซื้อรุ่นใหม่ของเราได้ แม้แต่บ้านเบนฟิลด์ก็ยังมีข้อจำกัดในสิ่งที่พวกเขาสามารถซื้อได้ อืม… ปาร์ตี้ที่จะจัดเร็วๆนี้คือวันนั้นสินะ”
ด้วยเหตุนี้ ไนอัสจึงเข้าร่วมปาตี้ในฐานะตัวแทนของโรงงานอาวุธที่เจ็ด
เป็นงานเลี้ยงสำหรับเด็กที่เสร็จสิ้นการฝึกอบรม
“ยุ่งยากจริง! จะมีคนมากมายที่นั่น แล้วฉันคงไม่สามารถใช่ ‘แผนนั่น’ได้!”
“อย่าเรื่องมากน่า”
ไนอัสรู้สึกลำบากอย่างเห็นได้ชัด
“ถ้าเราไม่สามารถทำให้ท่าจิดยานว่างได้ เราจะทำงานช้ากว่ากำหนด”
พวกเขาไม่สามารถรื้อยานได้
การปล่อยให้มันลอยอยู่เปล่าๆก็ไม่ใช่ทางเลือกเช่นกัน
ไนอัสไม่มีทางเลือกนอกจากขายมัน
◇ ◇ ◇
หลังจากได้ฟังเรื่องราวของคนที่ความเป็นชายระเบิดออก ผมก็เริ่มฝึกฝนอย่างจริงจังตั้งแต่นั้นมา
พูดตามตรง ผมต้องการ ‘เที่ยวเล่น’ สักหน่อย แต่ผมก็กลัวว่าจะพลาดท่า
เพราะแบบนั้นเพียงพริบตาก็จะจบการฝึกอบรมในปีที่สามแล้ว
“กว่าจะรู้ตัว เราเกือบจะจบแล้ว”
“ใช่.”
การฝึกสามปีของเราใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว สุดท้ายผมก็ไม่ได้เที่ยวเล่นเพราะกลัวการระเบิดนั่น
บัดซบ! ทั้งหมดนี้เป็นเพราะว่าไวเคานต์โง่ๆนั้นไม่ได้ดูแลอาณาเขตของเขาอย่างเหมาะสม
อย่าปล่อยให้โรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ที่อันตรายอยู่ในอาณาเขตของคุณสิโว้ย!
ผมสาบานกับตัวเองว่าทันทีที่กลับบ้าน ผมจะเริ่มการตรวจสุขภาพทั่วอาณาเขตของผม
มันน่ากลัวเกินไปที่จะต้องกังวลทุกครั้งที่ออกไปเที่ยวเล่น
“ยังไงก็เถอะ เรายังต้องเข้าร่วมในการแสดงศิลปะการต่อสู้ก่อนที่การฝึกของเราจะสิ้นสุดลง”
“โอ้… มีอะไรแบบนั้นด้วยสินะ?”
ก่อนที่เราจะเสร็จสิ้นการฝึก จะมีการประลองที่ผู้สำเร็จการศึกษาจะต้องเข้าร่วมด้วย
อย่างไรก็ตาม ขุนนางที่ถูกดูแลเป็นพิเศษจะได้รับชัยชนะ
เพราะพวกเราจะถูกสั่งให้ยอมแพ้ เพียงแค่ต้องทำให้แนบเนียน
“พวกคนรวยก็จะมีวิธีเล่นของคนรวยล่ะนะ”
ผมเคยคิดว่าผมรวยมาก แต่มีคนที่ดีกว่าคุณอยู่เสมอในจักรวาลนี้
เมื่อเทียบกับบ้านที่มีประวัติศาสตร์และอาณาเขตที่ได้รับการสืบทอดมาหลายชั่วอายุคน บ้านของผมดูไม่มีอะไรเลย
ผลลัพธ์เป็นสิ่งที่ผมต้องยอมรับ
แต่ผมทำไม่ได้…
“ในกรณีของผม ผมไม่สามารถปล่อยให้คนอื่นดูถูกวิชาดาบของผมได้… ในฐานะผู้สืบทอดแล้วผมไม่สามารถแพ้ได้”
“ฉันก็เหมือนกัน แต่ฉันก็สบายใจได้เพราะมีปีเตอร์อยู่”
“ยังไง?”
เคิร์ทและปีเตอร์ใช้ทักษะดาบของโรงฝึกอาเรน
เนื่องจากเป็นวิชาดาบที่มีชื่อเสียง จึงมีนักเรียนจำนวนมาก
โดยส่วนตัวแล้วผมคิดว่า มันดูเกลื่อนกลาดไปหน่อย
“เนื่องจากเรามาจากโรงฝึกเดียวกัน ตราบใดที่ฉันแพ้ให้กับวิชาดาบเดียวกันก็ไม่มีปัญหา”
“ปีเตอร์แข็งแกร่งเท่าคุณหรือเปล่า?”
“…ไม่รู้สิ ฉันได้ยินมาว่าปีเตอร์ใช้เงินเพื่อซื้อใบประกาศวิชาดาบ”
ผมเคยได้ยินมา ว่าโรงฝึกที่มีชื่อเสียงจะขายใบประกาศให้กับผู้ที่มีสถานะทางสังคมสูง
คนเหล่านั้นจะทำหน้าที่เป็นสื่อโฆษณา และผู้ใต้บังคับบัญชาของพวกเขาก็มีแนวโน้มที่จะลงทะเบียนเรียนในโรงฝึกเดียวกัน
ในกรณีของผม อาจารย์ไม่ได้เผยแพร่ประกายแสงให้กับคนอื่นมากนัก ดังนั้นผู้ใต้บังคับบัญชาของผมจึงเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ตามแต่ละบุคคล
“นักเรียนของโรงฝึกชื่อดังก็คงลำบากเหมือนกัน”
“แม้แต่พ่อของฉัน ยังต้องจ่ายเงินจำนวนมากให้พวกเขา เพื่อขอใบประกาศหลังจากขึ้นเป็นบารอนแล้ว”
หลังจากได้ยินเช่นนั้น ผมก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจกับความยิ่งใหญ่ของอาจารย์ยาสึชิ
เขาไม่ได้หวังอำนาจเงินทองหรือชื่อเสียง เขาเพียงหวังว่าทักษะดาบประกายแสงจะถูกสืบทอดต่อไป
ผมที่ไม่ได้คิดเรื่องผู้สืบทอดอะไรแบบนั้นเลย มันก็เป็นธรรมดาที่อาจารย์จะโกรธ
แล้วการแข่งขันจะทำยังไงดีล่ะ?
ไม่เข้าร่วมดีไหม?
ทั้งที่คิดว่าไม่มีอะไรต้องกังวล
เนื่องจากปีเตอร์มาจากบ้านที่ปกครองโดยขุนนางผู้ทรงคุณธรรม พวกเขาจะซื้อใบอนุญาตด้วยเงินจริงๆงั้นเหรอ?
แม้ว่าเขาจะถูกฝึกมาให้มีของไร้สาระอย่างคุณธรรม… อย่างน้อยเขาอาจจะเก่งก็ได้…มั้ง?
-แต่ว่าก็ว่า ผมเข้ากับคนแบบนั้นไม่ได้จริงๆ
◇ ◇ ◇
ผมอาศัยอยู่ในบ้านของไวเคานต์ ราเซลมาสามปีแล้ว ซึ่งนั่นก็นานกว่าเวลาที่อาศัยอยู่กับพ่อแม่ซะอีก
ขณะที่ผมคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมก็ทำความสะอาดสวนไปด้วย…ซึ่งจากจุดนี้ ผมสามารถเห็นปีเตอร์เดินเล่นโดยที่แขนของเขาคล้องกับแคทเทอรีน่า
ขณะที่พวกเขากำลังเดินผ่านผมไป
“เฮ้ ไอ้คนไร้ค่า”
“ปีเตอร์ อย่าไปรังแกคนจนน่า”
คนที่หัวเราะผมไม่ใช่ใครอื่นนอกจากแคทเทอรีน่า
เนื่องจากผทยังคงชำระหนี้ที่พ่อแม่และปู่ย่าตายายสร้างไว้อยู่ ในทางเทคนิคแล้ว บ้านของผมก็ยังนักได้ว่ายากจนแหละ
และแม้ว่าตอนนี้เราจะมีทรัพย์สินพอที่จะจ่ายคืนทั้งหมด แต่อามากิกล่าวว่าถ้าทำแบบนั้นจะดึงดูดความสนใจที่ไม่จำเป็น เราจึงชำระคืนตามรอบปกติ
เพราะแบบนั้นผมถึงยังพอรับได้ถ้าถูกเรียกว่า ‘คนจน’ ล่ะนะ
“คุณต้องการอะไรจากผมงั้นเหรอ?”
ปีเตอร์เริ่มหัวเราะ
“ฉันแค่คิดว่าฉันควรจะทำการกุศลเพื่อคนยากจนสักครั้ง มา! ฉันจะพาคุณไปที่คาสิโนที่ฉันไปอยู่บ่อยๆ”
เห็นได้ชัดว่าเขามาชวนผมไปเที่ยวในเวลาว่าง
บ้ารึเปล่า? เขาไปเล่นในคาสิโนในย่านบันเทิงที่ไวเคานต์ดูแลไม่ทั่วถึงอ่ะนะ?
การเล่นพนันในนั้นมันแย่ซะยิ่งกว่าแย่
“ขอปฏิเสธ”
ขณะที่ผมปฏิเสธอย่างสุภาพ ใบหน้าของปีเตอร์ก็บิดเบี้ยวด้วยความโกรธ
“ปฏิเสธความหวังดีของฉันเรอะ! ไอ้คนไร้มารยาท นี่คือเหตุผลที่ฉันเกลียดคนจน!”
โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า ปีเตอร์พุ่งเข้ามาโจมตีผม หมัดของเขาต่อยโดนแต่อากาศ จากนั้นเขาก็สะดุดล้มความว่าเปล่าและจบลงด้วยหน้าจูบพื้นด้วยความเจ็บปวด
“ปีเตอร์ คุณโอเคไหม!”
ขณะที่แคทเทอรีน่าวิ่งเข้ามาและพยุงเขาขึ้น ปีเตอร์ก็เริ่มจ้องมาที่ผม
“คุณจะต้องเสียใจในเรื่องนี้ ฉันจะรายงานคุณต่อไวเคานต์!”
“คุณทำตัวเองทั้งนั้นเลยไม่ใช่เรอะ?”
เขากำลังพูดถึงบ้าอะไร?
โดยไม่สนใจอารมณ์ฉุนเฉียวของเขา ผมก็กลับไปทำความสะอาดต่อ
◇ ◇ ◇
ไกด์ที่เฝ้าดูการโต้เถียงระหว่างเลียมกับปีเตอร์จากหลังคาคฤหาสน์
“…ไอ้โง่นั่น”
เขาเคลื่อนที่ไปรอบๆ เพื่อแก้แค้นเลียม แต่จนถึงขณะนี้ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย
เหตุผลหลักคือไม่มีใครที่นี่ที่สามารถเอาชนะเลียมได้
แม้แต่เคิร์ทก็ไม่สามารถเอาชนะเลียมที่เอาจริงได้
“เวลาผ่านไปโดยที่ฉันทำอะไรไม่ได้! นี่มันไม่โอเคเลย!”
แม้ว่าเขาต้องการจะทำอะไรสักอย่าง แต่พลังของเขาหมดไปแล้ว
เพื่อให้เลียมไม่มีความสุข เขาต้องใช้พลังของเขา
“กลุ่มโจรสลัดที่เล็งเป้าไปที่เลียมตอนนี้ขนาดเล็กและอ่อนแอกว่ากองเรือของโกอาส ฉันพึ่งพวกนั้นไม่ได้”
ถึงแม้ว่าจะมีคนแข็งแกร่งกว่าเลียมอยู่ใกล้ๆ แต่เขาไม่มีพลัง จึงไม่สามารถชักจูงคนให้มาจัดการกับเลียมได้
“แค่นี้ยังไม่พอ มันไม่เพียงพอเลย ฉันควรทำอย่างไรดี?”
ไกด์ประสบปัญหาอย่างยิ่งและไม่รู้จะทำอย่างไร
แสงสีขาวที่คอยสังเกตด้านหลังของไกด์อย่างอยากรู้อยากเห็นก็จากไปโดยไม่มีใครรู้ว่าที่ไหน
◇ ◇ ◇
“ไอ้บ้า! ไอ้สารเลว ทำไมมันยังไม่มาอีก!”
หัวหน้ากลุ่มโจรสลัดกระแทกกำปั้นลงบนโต๊ะ
หลังจากได้รับข้อมูลเกี่ยวกับเลียม เขาได้เตรียมการหลายอย่างสำหรับการแก้แค้นของพวกเขา แต่บุคคลที่เป็นปัญหาดันไม่ปรากฏตัว
เลียมไม่ออกจากบริเวณคฤหาสน์ ดังนั้นพวกโจรสลัดจึงทำอะไรเขาไม่ได้
“ลูกพี่ ถ้าเราไม่ทำอะไรซักอย่าง มันจะกลับบ้านหลังจากที่ฝึกอบรมเสร็จ ดาวเคราะห์บ้านเกิดของเลียมนั้นไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของอาณาเขตของเรา”
ถ้าเขาหนีไป พวกเขาจะไม่สามารถไล่ตามได้อีก
โดยไม่ยอมแพ้ พวกโจรสลัดเริ่มคิดว่าพวกเขาสามารถทำอะไรได้บ้าง
ในส่วนของหัวหน้านั้น
“…ฉันจะติดต่อกับแรนดอล์ฟ”
“ลูกพี่…คุณแน่ใจนะว่าไม่เป็นไร? เขาไม่ได้บอกเราให้ติดต่อเขาในกรณีฉุกเฉินเท่านั้นเหรอ?”
“นี่มันก็เรื่องฉุกเฉินไงล่ะ! หากเราไม่ทำอะไรสักอย่าง กองเรือโจรสลัดอื่นๆจะคิดว่าเราหงอ และพวกมันอาจโจมตีเรา”
จากนั้นผู้ใต้บังคับบัญชาก็ติดต่อช่องทางพิเศษทันที…หลังจากนั้นไม่นาน ร่างของแรนดอล์ฟก็ปรากฎตัวต่อหน้าหัวหน้าโจรสลัด
“มีอะไร?”
แรนดอล์ฟดูไม่พอใจกับการติดต่ออย่างกะทันหันของหัวหน้าโจรสลัด
“ท่านลอร์ด ฉันมีเรื่องต้องคุยนิดหน่อย”
◇ ◇ ◇
“-คุณคิดว่าไงล่ะ?”
ในสำนักงานของเขา
แรนดอล์ฟขมวดคิ้วขณะฟังเรื่องราวของโจรสลัด
“สรุปว่าคุณต้องการที่จะโจมตีขุนนางคนหนึ่งที่อยู่ภายใต้การดูแลของฉันใช่ไหม?”
สิ่งนี้จะทำลายชื่อเสียงของบ้านราเซลถ้าเขาปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้น
แม้ว่าพวกโจรสลัดจะเข้าใจความจริงข้อนี้ แต่ดูเหมือนพวกเขาจะไม่สนใจ
“ท่านลอร์ด เรามีชื่อเสียงที่ต้องรักษาไว้ เพื่อที่จะป้องกันกองเรือโจรสลัดอื่นๆ ที่จะทำลายล้างอาณาเขตของคุณ ฉันจำเป็นต้องลงโทษคนที่กล้ามากระตุกหนวดเสือพวกเรา”
พวกเขาต้องทำลายทุกสิ่งที่จะทำให้คนอื่นดูถูกพวกเขา
โจรสลัดก็มีความยากลำบากในแบบของตัวเอง
“เพื่อปกป้องเกียรติของบ้านฉัน คงต้องเลือกเวลาให้ดี”
“ฉันเข้าใจ เพราะแบบนั้น ให้เราโจมตีเขาตอนที่เขากลับบ้านได้ใช่ไหม?”
เมื่อฟังคำขอ ไวเคานต์ก็เริ่มลูบคางของเขา
(มันไม่คุ้มที่จะปกป้องบ้านเบนฟิลด์ จากพวกสัตว์กระหายเลือดพวกนี้)
“…แค่ทำมันนอกอาณาเขตของฉัน”
“ตามที่คุณต้องการ แต่คุณร่วมมือกับเราก็พอ”
“ฉันไม่สามารถส่งกองเรือออกไปได้ แต่ฉันอาจสามารถชะลอการขอกำลังเสริมของพวกเขาได้”
โจรสลัดหัวเราะในขณะที่ยิ้ม ขอแค่ไวเคานต์จะไม่ขัดขวางพวกเขาก็เพียงพอ
“ไม่เป็นไร ตอนนี้เรามีพันธมิตรที่พร้อมให้ความร่วมมืออยู่แล้ว”
“ใคร?”
“ท่านปีเตอร์แห่งบ้านพีตัค”
แรนดอล์ฟ หรี่ตาจ้องไปที่พวกโจรสลัด แต่พวกนั้นก็แสดงท่าทีเฉยเมย
(ฉันได้ยินมาว่าเขามีเรื่องทะเลาะกับเด็กบ้านเบนฟิลด์ แต่ฉันไม่คิดว่าเขาจะไปไกลถึงขนาดนี้)
ปีเตตอร์และแคทเทอรีน่าได้รายงานให้แรนดอล์ฟรู้เรื่องคร่าวๆ
ปีเตอร์บอกว่าเขาถูกทำร้าย แต่ภายหลังแคทเทอรีน่าบอกเขาว่าเขาหกล้มเอง
(เขามันตัวไร้ความสามารถจริงๆ แต่ฉันไม่สามารถสูญเสียความสัมพันธ์กับเขาที่นี่และสูญเสียโอกาสในการเชื่อมโยงบ้านของเราผ่านการแต่งงาน)
สิ่งที่ไวเคานต์เข้าใจเกี่ยวกับบ้านพีตัคนั้นล่อตาล่อใจแรนดอล์ฟมาก
หากพวกเขารวมตัวกัน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าบ้านไวเคานต์ของเขาจะได้รับประโยชน์มากมายเพียงใด
ดังนั้นเขาต้องทำให้แน่ใจเมื่อได้ยินข้อมูลนี้
“–กองเรือส่วนตัวของพีตัคไม่ได้เข้าร่วม… จะมีเพียงโจรสลัดเท่านั้น เข้าใจไหม?”
แม้จะไม่ได้พูดชัดๆ แต่เขาก็สื่อเป็นนัยว่าบ้านพีตัคควรปลอมตัวเป็นโจรสลัด
ดูเหมือนพวกโจรสลัดจะเข้าใจ
“เข้าใจแล้ว ท่านลอร์ด ‘โจรสลัดเท่านั้น’ จะโจมตีบ้านเบนฟิลด์ ตราบใดที่บ้านราเซลไม่เข้ามาแทรกแซง เราจะทำลายมันให้หมดโดยไม่ทิ้งร่องรอยของการมีส่วนร่วมของคุณ”
“ต่อให้ทายาทของบ้านเบนฟิลด์หายตัวไป หรือถูกโจรสลัดฆ่า จักรวรรดิก็ไม่มีเหตุผลในการสืบสวนเรื่องนี้”
เขาไม่คิดว่าจะมีการสอบสวนสำหรับบ้านที่ไม่มีนัยสำคัญ
ตราบใดที่เขาบอกจักรวรรดิว่ามันเป็นเหตุสุดวิสัย ทุกอย่างควรจะจบลงอย่างง่ายๆ
แรนดอล์ฟเชื่อว่าจะเป็นเช่นนั้น
“อย่าทิ้งหลักฐานอะไรไว้”
“แน่นอน.”
เมื่อการติดต่อสิ้นสุด แรนดอล์ฟก็กลับไปทำงานของเขา
เขากำลังยืนยันผู้เข้าร่วมที่จะเข้าร่วมงานเลี้ยงที่จัดขึ้นสำหรับเด็กที่สำเร็จการศึกษาในปีนี้
“ต้องขอบคุณการมีส่วนร่วมของบ้านพีตัค ดูเหมือนว่างานปีนี้จะยิ่งใหญ่กว่าปกติ”
แรนดอล์ฟแสดงสีหน้าประทับใจขณะมองดูผู้เข้าร่วมประชุมจำนวนมาก
มีบ้านหลายหลังที่เขาต้องการสร้างสัมพันธ์ด้วย
เช่นเดียวกับหัวหน้าบริษัทการค้า ตัวแทนโรงงานอาวุธ และอื่นๆ
“เมื่อเทียบกันแล้ว บ้านเบนฟิลด์ไม่ได้ให้อะไรกับฉันเลย”
———————————-
ไบรอัน (｀；ω；´) “…มันเจ็บปวด มันเจ็บปวดที่ฉันไม่สามารถทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้”
เทีย (# ゜言゜) “…ไอ้พวกนี้นี่!”
———————————
ปล.หลังจากนี้จะมาๆหายๆหน่อยนะครับ แต่พยายามมาให้ถี่ที่สุด
ขอให้สนุกครับ
YOU MAY ALSO LIKE
