(WN) I’m the Evil Lord of an Intergalactic Empire! - ตอนที่ 7

พ่อค้าผู้ชั่วร้าย

 

พ่อค้าเอจิโกะยะ*1 เป็นที่มาของความชั่วร้าย…

 

ไม่คุ้นกับวลีนี้บ้างเหรอ? (TL: ไม่อ่ะ แต่เดี๋ยวจะอธิบายไว้ท้ายตอนละกัน)

 

เมื่อพูดถึงวลีนี้ มันสื่อภาพลักษณ์ของเอจิโกะยะในอดีต

 

พวกเขาเป็นกลุ่มชั่วร้ายที่ขึ้นชื่ออย่างยิ่งจนมีตำนานเป็นของตัวเอง

 

ผมต้องการสิ่งนั้น

 

ก่อนที่ผมจะเป็นลอร์ดผู้ชั่วร้ายได้อย่างแท้จริง ผมต้องการ ‘เอจิโกะยะ’ ของตัวเอง

 

ขอแนะนำให้รู้จักผู้ชายคนนี้

 

ชายร่างท้วมและมีหนวดมีเคราซึ่งดูเหมือนพ่อค้าชั่วร้ายนั่งอยู่ข้างหน้าของผมคือ โทมัส เฮนฟรีย์[Thomas Henfrey]

 

หลังจากที่ผมดูแลและพัฒนาอาณาเขตของผมอยู่นั้น เขาก็เข้ามาหาผมโดยตั้งใจจะทำธุรกิจร่วมกัน

 

เขาเป็นพ่อค้าที่จัดการกับสินค้าระหว่างดวงดาว

 

ตอนแรกผมไม่คิดว่าพ่อค้าที่เดินทางท่องเที่ยวในอวกาศมีความจำเป็นใดๆ แต่ผมนั้นคิดผิด

 

พวกเขาบินไปมาระหว่างดวงดาว ไม่เพียงแต่ในจักรวรรดิเท่านั้น แต่ยังบินไปยังดาวในระบบกลุ่มดาวอื่นๆ เพื่อซื้อและขายสินค้าด้วย

 

พวกเขาซื้อทรัพยากรและสินค้าที่พบเฉพาะในดาวที่อยู่ห่างไกล และขายมันในดินแดนของผม

 

อย่างไรก็ตาม ผู้ชายคนนี้แตกต่างจากพ่อค้าคนอื่น ๆ ที่ทำธุรกิจในดินแดนของผม

 

เขาเป็นพ่อค้าคนพิเศษสำหรับบ้านหลังนี้

 

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เขาเป็นพ่อค้าคนสำคัญสำหรับดินแดนของผมและครอบครัวแบนฟิลด์

 

ขณะที่เรากำลังนั่งอยู่ด้วยกันที่ห้องรับแขก ผมถามโธมัสว่า

 

“คุณเอาขนมสีเหลืองที่ผมชอบมาหรือเปล่า?”

 

หลังจากเช็ดเหงื่อแล้ว โธมัสก็มอบกล่องที่เต็มล้นด้วยทองคำแท่งให้ผม

 

“แน่นอนครับ ได้โปรดสนุกกับมันนายท่าน”

 

เมื่อผมหยิบมันขึ้นมา น้ำหนักที่หนักมากในมือก็ทำให้ใบหน้าของผมมีรอยยิ้ม

 

“พ่อค้าเอจิโกยะเป็นที่มาของความชั่วร้ายอย่างแท้จริง!”

 

“ไม่ ไม่ ท่านลอร์ด กลุ่มของฉันถูกเรียกว่า ‘หอการค้าเฮนฟรีย์’ ฉันบอกคุณไปหลายครั้งแล้ว”

 

เมื่อการทักทายตามปกติของเราสิ้นสุดลง ผมรู้สึกว่าเขาเป็นพ่อค้าที่ชั่วร้ายที่เข้ากันได้ดีกับผม

 

ผมต้องการพ่อค้าที่ทุจริตอย่างโธมัสอยู่เคียงข้าง

 

หลังจากได้รับสินบนแล้ว ผมก็เริ่มฟังคำขอของเขา

 

“แล้วคุณต้องการอะไร”

 

“ฉันกำลังวางแผนที่จะผจญภัยไปในพื้นที่อันตราย และฉันต้องการยืมกองเรือของคุณมากับฉันด้วย”

 

เขาต้องการยืมทหารของผมไปเป็นหน่วยคุ้มกัน

 

ผมคิดว่าแผนการชั่วร้าย ที่เขาต้องการทำขึ้นนั้นคงต้องใช้กำลังทหารในการทำให้บรรลุผล

 

ซึ่งผมคิดว่าผมสามารถอนุญาตได้ตราบใดที่มันทำกำไร

 

“คุณกำลังจะไปที่อันตรายอย่างงั้นรึ?”

 

“จุดหมายปลายทางไม่ได้อันตราย แต่มีฐานโจรสลัดมากมายระหว่างการเดินทางไปที่นั่น มีรายงานหลายฉบับที่บอกว่ามีพ่อค้าถูกโจมตีเรื่อยๆ”

 

โจรสลัดอวกาศเป็นสิ่งที่น่ารำคาญ

 

พวกเขาเป็นกลุ่มที่รวมคนประหลาด

 

พวกเขาเป็นกองกำลังติดอาวุธ ซึ่งบางคนเป็นทหารหนีทัพ และบางคนเป็นหัวขโมยที่หลบหนีไปหลังจากขโมยเทคโนโลยีทางการทหาร

 

บางครั้งพวกเขายังทำงานเป็นทหารรับจ้างเนื่องจากประสบการณ์การต่อสู้ที่มากมาย

 

พวกเขาน่ารำคาญมาก

 

หลังจากที่ผมหันไปมองอามากิซึ่งอยู่ข้างหลัง ผมรู้สึกว่าเธอรู้ว่าผมต้องการจะพูดอะไร

 

“หากเป็นเวลาเพียงสามเดือน เราสามารถเตรียมเรือได้หลักร้อยลำทันที หากต้องการมากกว่านั้นคงต้องรีบเตรียมการตั้งแต่เนิ่นๆ”

 

ผมยิ้มแล้วหันกลับไปหาโทมัส

 

“อย่างที่เธอบอก ไม่เป็นไรใช่ไหมคุณโทมัส?”

 

โทมัสดูโล่งใจ และยิ้มอย่างมีความหมายในขณะที่ดูกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

 

“โอ้… ฉันไม่รู้ว่าจะตอบแทนคุณยังไง ไม่สิ ฉันจะเตรียมขนมสีเหลืองให้คุณในครั้งต่อไป”

 

“แน่นอน แต่ที่สำคัญกว่านั้น เราจะสามารถทำกำไรได้หรือไม่”

 

ถ้าเขาเกิดลังเล ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะให้กองกำลังของผมกับเขา

 

“แน่นอนที่สุด!”

 

“เยี่ยมมาก! อามากิ เริ่มเตรียมการได้เลย”

 

“รับทราบค่ะ”

 

พยายามทำเงินให้ดีที่สุดเอจิโกะยะของผ- ไม่สิ หอการค้าเฮนฟรีย์ ของผม

 

◇ ◇ ◇

 

เรือขนส่งขนาดใหญ่ที่โทมัสใช้ จอดทอดสมออยู่ที่ท่าเรือ

 

หลังจากเข้าสู่วงโคจรโดยลิฟต์อวกาศแล้ว โธมัสกำลังเดินผ่านเส้นทางไร้แรงโน้มถ่วงเพื่อขึ้นยานของเขา

 

เขาถูกล้อมรอบด้วยผู้ใต้บังคับบัญชาและผู้คุ้มกันในขณะที่เขาถือกระเป๋าเดินทางของเขา

 

หนึ่งในคนของเขาเอ่ยขึ้นในขณะที่มองดูดาวเคราะห์ในระยะไกล

 

“อาณาเขตของบ้านแบนฟิลด์ได้พัฒนาไปมากเมื่อเร็วๆนี้ เด็กคนนั้นน่าทึ่งมากด้วยอายุแค่นี้”

 

ขณะที่โธมัสทำธุรกิจ ดูเหมือนเขาจะแวะมาที่อาณาเขตของบ้านแบนฟิลด์โดยเฉพาะบ่อยครั้ง

 

พูดตรงๆ ดาวดวงนี้ไม่ได้มีความพิเศษใดๆ แต่มันเป็นดาวเคราะห์ที่มีระดับการเติบโตแบบทวีคูณในทศวรรษที่ผ่านมาอย่างแน่นอน

 

“เขาแตกต่างจากขุนนางที่ฉันเคยเห็นมาเล็กน้อย เขาดูแปลกไปหน่อย แต่เขาเป็นผู้ปกครองที่ดี”

 

โธมัสคิดว่าเด็กชายที่ขอ ‘ลูกกวาดสีเหลือง’ อยู่เสมอเป็นผู้ปกครองที่มีคุณธรรม

 

บรรยากาศรอบตัวของเขาบอกแบบนั้น

 

แม้ว่าเขาเองจะสงสัยเล็กน้อยเกี่ยวกับ…

 

“แต่ทำไมเขาถึงขอทองคำ? มันไม่ใช่ทรัพยากรที่หายากในดินแดนของเขาใช่ไหม?”

 

โทมัสยังงงงวยเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

“ฉันก็สงสัยเหมือนกัน ทำไมต้องเป็นทอง? ก่อนหน้านั้นฉันพยายามเสนอมิธริลและอัญมณีเวทมนตร์แก่เขามาก่อน  

แต่ดูเหมือนเขาจะไม่พอใจ แต่ถ้าเป็นทองคำ มันกลับทำให้เขามีความสุข”

 

“บางทีเขาอาจไม่รู้?”

 

เหตุผลที่เลียมถามหาทองคำอยู่เสมอ เพราะเขามองว่าทองคำมีค่าและมีราคาแพง

 

ทำไมทองคำถึงมีราคาแพง? นั่นเป็นเพราะว่าบนโลก การมีอยู่ของมันมีอยู่อย่างจำกัด

 

ในจักรวาลนี้มันก็ยังมีราคาสูงอยู่ก็จริง แต่ก็มีดาวเคราะห์ทอง ที่สามารถพบมันได้ในปริมาณมาก  

 

ดังนั้นทรัพยากรและโลหะบางชนิดมีค่ามากกว่าทองคำ เช่น มิธริล เป็นต้น

 

มันเป็นเงินชนิดหนึ่งที่มีพลังศักดิ์สิทธิ์ ถือว่ามีประโยชน์และมีค่ามากกว่าทองคำมาก

 

“ไม่หรอก เขาเป็นคนถ่อมตัว”

 

เขาจ่ายสินบนเพียงเล็กน้อยเพื่อแลกกับผลประโยชน์มหาศาล ที่มาพร้อมกับการเป็นพ่อค้าคนพิเศษของบ้านแบนฟิลด์

 

เขารู้สึกน้ำตาไหลเมื่อคิดดังนั้น

 

หลังจากเดินไปอีกเล็กน้อย ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงยาน

 

“เขาทำได้ดีทีเดียว”

 

โทมัสมองย้อนกลับไปที่ยานอวกาศ

 

ท่าเรือที่สร้างขึ้นใหม่นี้เพียบพร้อมไปด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกรุ่นใหม่ล่าสุดสำหรับการใช้งาน เป็นประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับพ่อค้า

 

“ฉันได้ยินมาว่าเขาใช้ภาษีที่เขาได้ส่วนใหญ่ไปกับการลงทุน และดูเหมือนว่าจะเป็นความจริง น่าทึ่งมากที่เขาทำสำเร็จด้วยวัยแค่นี้  

ถ้าบ้านแบนฟิลด์ไม่ได้เป็นหนี้มากขนาดนี้ สถานที่แห่งนี้จะน่ามหัศจรรย์ขนาดไหน”

 

เมื่อโทมัสพึมพำคำเหล่านี้เสร็จ เขาก็หันกลับมามองคนของเขา

 

“การซื้อขายครั้งนี้อันตรายกว่าปกติ แต่มันจำเป็นสำหรับบ้านแบนฟิลด์ มาทำเงินกันเยอะๆ และสนับสนุนพวกเขาในฐานะพ่อค้ากันเถอะ”

 

การซื้อขายครั้งนี้มีความสำคัญต่อบ้านเบนฟิลด์ แต่โธมัสไม่ได้ทำเพื่อตัวบ้านเบนฟิลด์

 

โธมัสทำถึงขนาดนี้เพราะเขาต้องการช่วยเลียม

 

—ตัวเขาไม่ได้เป็นพ่อค้าที่ชั่วร้ายเลยสักนิด

 

◇ ◇ ◇

 

เป็นการยากที่จะคาดเดาว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร

 

ในวัยเด็ก ผมฝันถึงรถยนต์ที่บินได้ในอนาคตอันไกลโพ้น ในขณะที่เทคโนโลยีต่างๆพัฒนาขึ้น

 

แต่หลังจากที่ผมโตขึ้น สามัญสำนึกก็บอกให้ผมรู้ว่ารถยนต์ที่บินได้ไม่ใช่สิ่งที่ควรจะคาดหวังให้เกิดขึ้น

 

แม้ว่าตอนนี้ผมจะอาศัยอยู่ในอาณาจักรอวกาศ แต่วิวตึกระฟ้าที่สามารถมองเห็นได้จากโรงแรมหรูก็ไม่ต่างจากชีวิตที่แล้วของผมมากนัก

 

อันที่จริง มันพัฒนาไปไกลกว่าเมืองใหญ่ที่ผมเคยอยู่มาก่อน

 

แม้ว่าจะมีอาคารสูงหลายแห่ง แต่คนก็ไม่ได้เยอะมากจนแออัด

 

ไม่ต้องพูดถึงธรรมชาติอันอุดมสมบูรณ์ที่อยู่รอบตัวเรา มีดินแดนที่ยังไม่พัฒนามากมาย

 

“อาณาเขตของผมแทบไม่พัฒนาเลย…”

 

ขณะที่ผมบ่น อามากิซึ่งอยู่ใกล้ๆ ก็พูดขัดขึ้น

 

“นายท่าน เมื่อเทียบกับตอนที่ท่านเข้ายึดครองครั้งแรก พื้นที่นี้เติบโตขึ้นอย่างมาก มันกำลังพัฒนาในอัตราที่คนส่วนใหญ่จะไม่เชื่อถ้าเขาเห็นตัวเลขเหล่านี้”

 

“แต่นั่นเป็นเพียงตัวเลข และนั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมจะสื่อ ผมกำลังพูดถึงบางสิ่งที่แตกต่างออกไป เกี่ยวกับความรู้สึกของแฟชั่นของคนที่นี่มันแย่มาก”

 

ผมเคยลองเดินดูรอบๆ บริเวณมาก่อน และผมก็ตกใจมากกับสิ่งที่เห็น

 

ผู้คนเริ่มใช้จ่ายเงินมากขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้

 

น่าจะเป็นเรื่องปกติที่สามารถเห็นสาวน่ารักๆ ออกไปซื้อของใช่ไหม?

 

แต่มันไม่ใช่แบบนั้นเลย

 

คุณเห็นสไตล์ที่ผมใช้กับอามากิไหม… ผมพบว่าตัวเองชอบผู้หญิงที่มีการแต่งตัวสไตล์เรียบร้อย

 

ถึงแม้ว่าผมจะมองหาผู้หญิงที่ให้ความรู้สึกเรียบหรูและดูดี แต่ทุกคนกลับแต่งตัวเหมือนสาวแกล*2หรือ โกธิคโลลิต้า* 3

ผมไม่รู้สึกพึงพอใจเลยเพราะพวกเขาไม่ใช่สเป็คของผม!

 

“เราไม่มีความคืบหน้าด้านนั้นเลย”

 

“คงต้องมีการแนะนำหลักสูตรแฟชั่น เราสามารถใช้สมมติฐานที่ว่า ‘นี่จะเป็นสิ่งที่ท่านลอร์ดชื่นชอบ’”

 

ก่อนอื่น วัฒนธรรมแฟชั่นนั้นแตกต่างกันไประหว่างดวงดาว

 

แม้พวกเขาทั้งหมดมีจุดร่วมที่เรียกว่า ‘จักรวรรดิ’ แต่พวกมันก็ยังแตกต่างกันไป

 

ดาวเคราะห์บางดวงเป็นสไดล์อุดมคติของผม แต่ก็มีอีกหลายดวงที่วัฒนธรรมแฟชั่นดูแปลกๆ

 

“ผมจะเปลี่ยนสิ่งนี้ยังไง? ผมควรเริ่มนำนักออกแบบแฟชั่นเข้ามาและเริ่มลงทุนในด้านสุนทรียศาสตร์?  

มันคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแน่ถ้าผมปล่อยให้สิ่งนี้ดำเนินต่อไป”

 

แม้ชุดปกติจะเป็นที่เข้าใจได้ แต่แฟชั่นชายหาดในพื้นที่ กลับมีแต่ชุดว่ายน้ำแบบรัดรูปเต็มตัว

 

คิดว่าผมจะปล่อยให้สถานการณ์โง่ ๆ แบบนี้ดำเนินต่อไปงั้นเรอะ! ไม่มีทางที่ผมจะยอมรับในฐานะผู้ปกครองสถานที่นี้หรอก

 

“เอานายแบบและเซเลปเข้ามา! ถ้าประชาชนได้ดูสิ่งสวยงาม ความคิดของพวกเขาอาจจะเปลี่ยนไป!”

 

อามากิมีสีหน้างุนงงเล็กน้อยในขณะที่ผมเริ่มพูดถึงแผนการต่างๆ ที่มีอยู่ในใจ

 

หุ่นยนต์สาวใช้แสดงสีหน้าไม่สู้ดีนัก

 

“น่าเสียดายที่เรายังมีหนี้อยู่มาก รายได้จากภาษีมากขึ้นพร้อมกับการพัฒนา แต่ในทางกลับกัน จำนวนการชำระคืนหนี้ก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน”

 

หนี้ก้อนโตที่บ้านเบนฟิลด์ถือครองอยู่

 

ผมไม่สามารถทำอะไรหลายอย่างเพราะหนี้ก้อนนี้

 

ยานอวกาศบินผ่านท้องฟ้าเมื่อผมหันไปทางหน้าต่าง

 

เมื่อไหร่กันนะที่ผมชินกับสถานที่ท่องเที่ยวล้ำยุคเช่นนี้?

 

แน่นอนว่ามันค่อยๆ เปลี่ยนไปตั้งแต่ผมเข้ามาปกครองมันตอนอายุห้าขวบ แต่ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหงาเล็กน้อย

 

◇ ◇ ◇

 

ประตูสู่มิติอื่นเปิดออก

 

เมื่อไกด์กลับมายังจักรวาลนี้และยืนยันสภาพปัจจุบัน เขาเกือบจะสาปแช่ง

 

“…ถ้ายังเป็นแบบนี้เขาคงไม่ได้ทำอะไรแน่”

 

ไกด์คิดว่าเลียมจะทำอะไรตามใจตัวเอง แต่เขาไม่ได้นอนกับผู้หญิงหรือดื่มเหล้าแม้แต่ครั้งเดียว

 

เขาไม่ดื่มเหล้าเพราะอายุร่างกายของเขา

 

นอกจากนี้ เขายังหลีกเลี่ยงผู้หญิงเพราะความบอบช้ำในอดีต และเนื่องจากความจริงที่ว่าไม่มีใครถูกใจเขาเลย

 

ดังนั้นก่อนที่เขาจะรู้ตัว เขาก็แค่ทำงานเป็นผู้ปกครองที่ดีตามปกติ

 

“นี่แม่งโคตรน่าผิดหวัง ฉันคิดอยู่แล้วเชียวว่าสิ่งนี้อาจเกิดขึ้น แต่ฉันก็ยังรู้สึกถูกหักหลังเล็กน้อย  

ทำไมคุณถึงเป็นลอร์ดที่มีคุณธรรมเช่นนี้เมื่อคุณตั้งเป้าที่จะเป็นวายร้าย?”

 

นอกจากนี้ เขายังใช้ชีวิตแบบประหยัดและใช้จ่ายเพียงเล็กน้อย เพราะเขายังคงมีความรู้ด้านเศรษฐกิจจากชีวิตที่แล้วของเขา

 

ที่แย่ไปกว่านั้น เขายังโอเคกับชีวิตของเขาอย่างที่เป็นอยู่

 

ส่วนหนึ่งของจิตใจของเขาส่งความรู้สึกขอบคุณมาที่ไกด์โดยไม่รู้ตัว

 

และที่แย่ไปกว่านั้นก็คือความนิยมของเลียมในหมู่ประชาชน และความกตัญญูที่พวกเขามอบให้กับเขา

 

ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่น่ารังเกียจสำหรับไกด์

 

ปวดท้อง ปวดหัว คลื่นไส้ และน่าสะอิดสะเอียน ทั้งหมดไกด์สามารถทนได้ แต่เขาก็ยังอยากจะหลีกเลี่ยงถ้าเป็นไปได้

 

สำหรับตอนนี้ มันยังโอเคสำรับความกตัญญูของเลียม

 

เพราะในท้ายที่สุดไกด์จะโยนเลียมไปที่หลุมลึกที่ไร้ซึ่งความหวังและทำให้เขาตกนรก

 

แต่ว่าไกด์ไม่ยอมให้สิ่งต่าง ๆ ดำเนินไปอย่างเรียบง่ายแบบนี้ต่อไป

 

ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ ชีวิตของเลียมก็จะจบลงด้วยการที่เขาถูกยกย่องว่าเป็นผู้ปกครองที่ยิ่งใหญ่

 

“นี่มันน่าผิดหวัง ฉันจะมีความสุขถ้าทั้งหมดนี้เป็นเพียงเรื่องโกหก”

 

ผู้คนจะสร้างความไม่พอใจต่อเผด็จการเลียม

 

ทหารจะก่อกบฏ

 

สาวสวยที่เขารวบรวมไว้จะพยายามฆ่าเขา ไกด์ต้องการเห็นฉากแบบนั้น

 

อย่างไรก็ตาม ประชาชนต่างยกย่องเขาอย่างมาก ว่าเป็นทั้งคนดีและเป็นผู้ปกครองที่ดีเนื่องจากวิถีชีวิตที่ติดดินและการใช้ชีวิตของเขา

 

ทหารมีความจงรักภักดีและจะยอมทำทุกอย่างภายใต้กระบวนการคิดที่ว่า “ถ้าเพื่อท่านลอร์ดแล้วล่ะก็…”

 

และสุดท้ายไม่มีผู้หญิงรายล้อมเขาเลย เป็นไปไม่ได้ที่ไกด์จะจัดการกับความสัมพันธ์ของมนุษย์เพื่อกระตุ้นความชอกช้ำในอดีตของเขา

 

เขาตั้งใจจะเป็นจอมปีศาจจริงๆไหมเนี่ย?

 

ไกด์ดูมาพอแล้ว ถึงเวลาโยนเลียมผู้ผิดหวังลงสู่ขุมนรก

 

“อย่างน้อยที่สุด เรามาเผาอาณาเขตที่เขาทำงานอย่างหนักเพื่อสร้างมันขึ้นมากันเถอะ ไหนดูซิ… โอ้! มีโจรสลัดอวกาศอยู่แถวนี้ซะด้วย แบบนี้ยิ่งง่าย”

 

ควันดำเริ่มเปล่งออกมาจากไกด์ที่หงุดหงิดในขณะที่มันวนไปรอบ ๆ ตัวเขา

 

เขาเริ่มพูดอย่างเย็นชา

 

“อย่างน้อยก็นำความบันเทิงมาให้ฉันในตอนจบ จนกว่าจะถึงเวลานั้น เพลิดเพลินกับสิ่งที่คุณสร้างขึ้นไปก่อนเถอะ”

 

◇ ◇ ◇

 

บนดาวเคราะห์ที่ห่างไกลจากอาณาเขตของเบนฟิลด์

 

ขีปนาวุธหลายลูกพุ่งชนดาวเคราะห์ ทำให้เกิดการระเบิดครั้งใหญ่ครั้งแล้วครั้งเล่า

 

พื้นผิวดาวถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน

 

เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้โจรสลัดคนหนึ่งกำลังหัวเราะด้วยความวิกลจริต ในขณะที่ดวงดาวถูกเผาต่อหน้าเขา

 

ผู้บัญชาการกองเรือโจรสลัดที่แข็งแกร่งกว่า 30,000 ลำ เป็นโจรสลัดที่รู้จักกันในชื่อ โกอาส[Goaz] เขาเป็นผู้ชายป่าเถื่อน

 

มีเคราดำหนา ทรงผมสกินเฮดเต็มไปด้วยบาดแผล และมีกล้ามเป็นมัดๆ

 

ปากของโกอาซโค้งด้วยรอยยิ้มกว้าง

 

เขาดื่มเหล้าที่ถืออยู่ในมือซ้ายขณะมองดูช่วงเวลาที่ชีวิตจำนวนนับไม่ถ้วนหายไป

 

“ช่วงเวลาแบบนี้แหละรสชาติของเหล้าถึงจะดีที่สุด!”

 

พวกโจรสลัดต่างเกรงกลัวโกอาซที่กำลังหัวเราะเสียงดัง

 

แต่ก็มีหนึ่งในนั้นก็เปล่งเสียงถามออกมา

 

“บอส เราต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ?”

 

ทันทีที่ได้ยิน โกอาสวางมือที่ใหญ่ผิดปกติของเขาบนหัวของโจรสลัดที่กำลังตั้งคำถาม

 

โจรสลัดในบริเวณใกล้เคียงหันหน้าหนี ในขณะที่คนอื่นๆ มองด้วยสีหน้าเวทนา ‘ไอ้โง่เอ้ย’

 

“ใครอนุญาตให้มึงออกความเห็นกันวะ? อย่ามาขวางความสนุกของกู”

 

“เดี๋ยว! บอส ได้โปร-!”

 

หัวของลูกน้องคนนั้นถูกโกอาสบีบจนแหลกในทันที

 

มือของเขาถูกลูกน้องอีกคนเช็ดล้างทันทีหลังจากนั้น

 

ขณะที่คนเริ่มเคลียร์ศพและเริ่มทำความสะอาด โกอาสยังคงเฝ้าดูดาวเคราะห์ที่เขาเพิ่งทำลายไปบนจอมอนิเตอร์ของยาน

 

มีกล่องสีทองในมือขวาของเขาซึ่งเขาจับอย่างระมัดระวัง

 

เขาเก็บกล่องที่มีลวดลายแปลกๆนี้ไว้กับตัวตลอดเวลา

 

ปกติแล้วเขาแค่พกมันไว้ในซองหนังแบบพิเศษ

 

เขาลูบกล่องครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับว่ากลัวมันจะหายไปในอากาศ

 

“ครั้งนี้มันก็เป็นงานง่ายๆเช่นเคย”

 

ครั้งแล้วครั้งเล่า เขาได้ทำลายล้างดาวเคราะห์และคร่าชีวิตผู้คนไปมากมาย

 

ผู้ชายคนนี้เป็นจอมวายร้ายที่แท้จริง

 

โกอาสเองก็มีชื่อเสียงโด่งดังเป็นพิเศษ เพราะเงินรางวัลก้อนโตสำหรับค่าหัวของเขา

 

หากมีใครสามารถจัดการโกอาสและเหล่าโจรสลัดของเขาได้ พวกเขาก็จะได้รับเงินจำนวนมหาศาลพอที่จะใช้ชีวิตอย่างสุขสบายไปตลอดชาติ

 

เขาเป็นคำจำกัดความของอันตราย

 

ลูกน้องผู้ช่วยของโกอาสเอ่ยเรียกเขา

 

“เราทำการสังหารในครั้งนี้ไปมาก แล้วคุณจะทำอย่างไรกับผู้หญิงคนนี้? คุณมองหาคนมาแทนที่แล้วหรือยัง ตอนนี้เธอใกล้จะพังแล้ว”

 

โกอาสยิ้ม

 

ฟันในรอยยิ้มนั้นเหลืองและสกปรก

 

“จริงสิ ฉันเล่นกับเธอมานานแล้ว หวังว่าฉันจะได้ของเล่นใหม่เร็วๆ นี้”

 

ลูกน้องยิ้มตอบ

 

“ในฐานะคนที่กลายมาเป็นของเล่นของบอส มันวิเศษมากที่เธอสามารถรักษาความรู้สึกของตัวเองได้นานขนาดนั้น  

ตอนนี้เราจะไปที่ไหนกันต่อดีครับบอส?”

 

ทันทีที่โกอาสเริ่มไตร่ตรองคำถามนี้ ควันสีดำก็เริ่มม้วนรอบตัวเขา

 

แต่แค่ชั่วพริบตาเดียว มันก็หายไป

 

“หืม…เดี๋ยวนะ”

 

“ครับบอส?”

 

“ดูเหมือนจะมีดินแดนที่เจริญรุ่งเรืองอย่างรวดเร็วเมื่อเร็วๆ นี้ ฉันคิดว่ามันถูกปกครองโดยเด็กเหลือขอที่ชื่อเบนฟิลด์?  

ฉันได้ยินมาว่าเขาทำได้ดีแม้จะอยู่เขตชายแดนของจักรวรรดิ”

 

ผู้ช่วยก็จำข่าวลือนี้ได้

 

“ใช่…ฉันก็ได้ยินมาเมื่อเร็ว ๆ นี้ ดังนั้นเหยื่อรายต่อไปของเราคือเขตแดนของเบนฟิลด์?”

 

โกอาสไม่เกรงกลัวบรรดาขุนนาง

 

เพราะโกอาสมีกองกำลังจำนวนมหาศาล

 

“สิ่งที่ทำให้เรื่องนี้สนุกคือการทำลายคนที่ควรค่าแก่การทำลาย หวังว่ามันคงจะไม่น่าเบื่อเกินไป”

 

ผู้ช่วยตอบรับ

 

“งั้นก็ยืนยัน… เหยื่อรายต่อไปของเราคือเด็กเหลือขอเบนฟิลด์”

 

โกอาสเลียริมฝีปากของเขา

 

“ฉันจะทำลายเด็กคนนั้นให้ละเอียด”

 

——————————————————-

ปล. หลังจากอ่านอิ้งกลับไปกลับมาหลายรอบ สุดท้ายก็ไปอ่านญี่ปุ่น…
ทำไมเนื้อหามันแตกต่างกันงี้ล่ะ?

งั้นถือโอกาสนี้ดำน้ำเป็นสไตล์ผมแล้วกันต่อจากตอนนี้ไป เหอะๆ

——————————————————-

เชิงอรรถแบบงูๆปลาๆ

*1 พ่อค้าเอจิโกะยะ – เป็นพ่อค้าที่ชั่วร้ายในอดีต ตามบทละครมักจะเห็นเขาวางแผนกับเจ้าหน้าที่ระดับสูงย้อนกลับไปในสมัยเอโดะ พ่อค้าจำนวนมากใช้ชื่อร้านของพวกเขาจากจังหวัดที่พวกเขามาจาก Echigo หรือ Echigonokuni เป็นชื่อเก่าของจังหวัด Niigata ดังนั้น Echigoya จึงเป็นพ่อค้าจากจังหวัดนั้น  แต่มีห้างสรรพสินค้าชื่อเอจิโกะยะ เช่นกันก่อนจะเปลี่ยนเป็น มิซึโกชิ (Mitsukoshi)

*2 สาวแกล – มักถูกมองว่าเป็นสาวรักสนุก พูดคุยเก่ง และอิงจากสไตล์ตะวันตก แกลจากโตเกียวเป็นวัฒนธรรมย่อยแบบคลาสสิกที่รู้จักกันจากผิวสีแทนเข้มและผมสีบลอนด์ ความหมายของคำว่า Gal ตามภาษาอังกฤษก็คือ หญิงสาว ส่วนใหญ่จึงเป็นสไตล์ผู้หญิง แต่ก็มีผู้ชายเข้าร่วมตามสไตล์นี้ด้วย แกลมีจุดเเริ่มต้นในปลายทศวรรษที่ 1970 แต่ขึ้นถึงจุดสูงสุดในยุค 90 และต้นยุคปี 2000 สไตล์ได้พัฒนาและเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา แต่องค์ประกอบหลักของสไตล์แกลก็ยังคงอยู่ เช่นเดียวกับวัฒนธรรมย่อยของญี่ปุ่นอื่น ๆ มีชุดย่อย ๆ ที่กว้างขวางมากมายขึ้นอยู่กับสไตล์และเพศ โดยมีรูปแบบมาตรฐานที่เรียกว่า Gyaru-kei

*3 โกธิคโลลิต้า (Gothic Lolita) – จะประกอบด้วยสีขาวและดำบ่อยครั้งจะเห็นว่าเป็นสีดำ มีลูกไม้สีขาว ตกแต่งด้วยริบบิ้นและแต่งด้วยลูกไม้กระโปรงมีความยาวในระดับเข่า และอาจจะมีผ้าซับในแข็งๆ ด้านใน(Crinoline) หรือไม่ก็เป็นกระโปรงชั้นใน (Petticoat) ที่ช่วยทำให้กระโปรงพองออก  อย่างแฟชั่นญี่ปุ่นถุงเท้าหรือถุงน่องแบบเหนือเข่า (Over-knee socks/stockings) เป็นที่นิยม เสื้อรัดรูปสีขาวหรือดำนั้นเป็นอะไรที่ธรรมดาสำหรับพวกเขา รองเท้าบู๊ท รองเท้า rockinghorse หรือรองเท้าที่มีสไตล์แบบเด็กๆ อย่างเช่นยี่ห้อ แมรี่เจน (Mary Janes) ช่วยทำให้การแต่งกายดูสมบูรณ์แบบขึ้น Victorian Blouse ที่มีขอบลูกไม้ มีจีบย่นก็เป็นที่นิยมในหมู่โกธิคโลลิต้า (Gothic Lolita) เช่นกัน