ผิดคาด

 

โรเซตต้า… คุณทำให้ผมผิดหวัง

 

“ที่รัก คุณคิดว่าชุดนี้ดูดีไหม”

 

“…เอ่อ อืม”

 

“ดีจริงๆที่ให้อามากิเป็นคนเลือกให้ฉัน”

 

“…นั่นสินะ”

 

โรเซตต้าไม่มีเสื้อผ้าหรือสมบัติที่เหมาะสมกับสถานะใหม่ของเธอ ผมจึงให้โทมัสนำสินค้าต่างๆให้เธอเลือก

 

ผมบอกให้เธอเลือกอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ และเธอก็เลือกสิ่งต่างๆ ด้วยความยินดี

 

และตอนนี้เธอกำลังเลือกเสื้อผ้าใหม่ให้ผมดู

 

ผมคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มีจิตวิญญาณแห่งเหล็กกล้า แต่เธอกลับพลิกกลับอย่างง่ายดาย นี่คือ’ซึนเดเระ’ที่ผมเคยได้ยินมาเมื่อชีวิตที่แล้วใช่ไหม?

 

ถึงอย่างนั้น – ผมก็รับไม่ได้-!

 

โรเซตต้าสวมชุดและหมุนไปรอบๆเพื่ออวด

 

ผมของเธอที่ถูกมัดไว้ก่อนหน้านี้ค่อยๆ กลับคืนสู่สภาพเดิมที่ม้วนเป็นลอน และยิ่งมองดูเธอนานเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งดูสวยขึ้นเท่านั้น

 

เพราะชุดหรือว่าการแต่งหน้า? –ผมได้ยินมาว่าเธอโตมาในสภาพที่ยากจน ดังนั้นเธอจึงไม่ค่อยแต่งตัว

 

ผมก็ไม่รู้รายละเอียด

 

เพราะผมไม่สนใจ

 

มีการจัดงบประมาณเตรียมไว้สำหรับโรเซตต้า ผมคิดว่ามันไม่มีปัญหาอะไรถ้าเธอไม่ใช้จ่ายเกินตัว

 

ตอนนี้พิธีหมั้นที่เร่งรีบจบลงแล้ว เราจะกลับไปโรงเรียนประถมเร็วๆ นี้

 

โทมัสยังเตรียมอุปกรณ์การเรียนพิเศษเหมือนผมให้เธอด้วย

 

โรเซตต้าพยายามชวนคุยเรื่องต่างๆกับผม

 

“โอ้ ที่รัก เรื่องของวันพรุ่งนี้—”

 

“คุณกำลังจะไปเยี่ยมหลุมฝังศพใช่ไหม? ผมจะไปกับคุณ.”

 

หลังจากได้เห็นช่วงเวลาที่สวยงามของโรเซตต้าในชุดแต่งงาน คุณยายของเธอก็จากไปอย่างสงบ

 

โรเซตต้าร้องไห้ในตอนนั้น

 

ถึงดูเหมือนเธอจะยอมรับได้แล้ว แต่เธอก็มักจะร้องไห้ทุกครั้งที่ไปเยี่ยมหลุมศพ

 

…อีกอย่างหนึ่งก็คือ ทัศนคติของครอบครัวของเธอที่มีต่อผมนั้นน่าหนักใจจริงๆ

 

–แม่ของโรเซตต้ารู้สึกขอบคุณผมขณะร้องไห้ ในขณะที่โรเซตต้าเองก็ปฎิบัติราวกับเป็นคนรักด้วยการเรียกผมว่า ‘ที่รัก’

 

ถึงมันจะรู้สึกดีอย่างคาดไม่ถึงที่ได้รับคำขอบคุณก็ตาม

 

มันเพราะอะไรกันนะ? ขณะที่ผมคิดอย่างนั้น จอภาพขนาดใหญ่ในห้องก็เริ่มออกอากาศซีรีส์ทางโทรทัศน์

 

ใบหน้าของโรเซตตาแดงก่ำเมื่อมองดู

 

“โอ้ ดูเหมือนว่าจะถึงเวลาฉายพอดี”

 

มันเป็นละครที่คนแสดงเป็นโรเซตต้า เป็นนางเอกหลัก

 

ถ้าเป็นตามที่ผมคิด ตัวโรเซตต้าเองจะรู้สึกอับอาย

 

คุณคงไม่คิดว่านั่นคือตัวเอง มันไม่ใช่ตัวคุณเลยใช่ไหมล่ะ?

 

แสดงความต่อต้านสิ! เริ่มร้องไห้และร้อง “นี่ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้เป็นแบบนี้!”

 

“เธอดูเหมือนเจ้าหญิง นั่นดูไม่ใช่ฉันเลย”

 

นักแสดงที่รับบทเป็นโรเซตต้าสวยมาก

 

ในขณะที่ตัวเธอเองดูเหมือนจะโอเคกับมัน… ผิด นี่มันผิดมาก!

 

บนโซฟาที่ผมกำลังนั่งอยู่ โรเซตต้านั่งลงข้างผมอย่างอายๆ

 

ระหว่างเรายังห่างกันเล็กน้อย แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเขิน

 

…สาวเหล็กจากโรงเรียนไปไหนแล้ว?

 

แม้ว่าผมเป็นคนเดียวที่เรียกเธอแบบนั้น แต่เธอไม่เปลี่ยนไปเป็นหญิงสาวที่มีความรักรุนแรงเร็วไปหน่อยเหรอ?

 

ระหว่างดูละคร โรเซตต้าหน้าแดง

 

“บ้านฉันไม่ใช่คฤหาสน์ใหญ่โต”

 

เนื่องจากตอนนี้ยังคงเน้นที่ชีวิตความยากจนของเธอ ผมเลยไม่รู้จะพูดอะไร

 

แต่ในฉากต่อมา นักแสดงที่หล่อเหลามาเล่นบทของผม

 

ฉากนี้ดูเหมือนเกิดขึ้นในช่วงเวลาก่อนที่ผมจะไปโรงเรียนประถม ขณะที่ผมยังอยู่ที่คฤหาสน์

 

เขาดูเท่และสง่าอย่างไร้สาระ

 

บทละครเขียนขึ้นให้ดูเหมือนลอร์ดผู้ใจดีที่ห่วงใยอาณาเขตของเขา …เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเข้าใจผิดเกี่ยวกับผมไปไกล

 

ผมเข้าใจว่านี่เป็นความปรารถนาของผู้คนที่หวังว่าผมจะเป็นอย่างนั้น

 

แต่มันก็ไร้ประโยชน์ ผมไม่ใช่ผู้ปกครองที่ทรงคุณธรรม

 

ถึงอย่างนั้นผมก็รู้สึกแปลกๆเกี่ยวกับสถานที่ถ่ายทำ

 

“หืม? นี่มันดูคล้ายกับคฤหาสน์ผมเลย…”

 

ไบรอันเข้ามาในห้องพร้อมกับรถเข็นของว่างขณะที่ผมแสดงความเห็นว่าพวกเขาสามารถสร้างคฤหาสน์ได้ใกล้เคียงของจริงแค่ไหน

 

วันนี้ไบรอันดูมีความสุขมาก

 

“ขอประทานอภัยที่ขัดจังหวะ ขอให้กระผมได้เตรียมของว่างไว้ให้พวกคุณ”

 

ผมชี้ไปที่จอภาพ

 

“เฮ้ ไบรอัน ดูสิ นี่มันเหมือนคฤหาสน์ของเราเลย”

 

ไบรอันหัวเราะตอบผมขณะเตรียมชา

 

“แน่นอนครับ เราให้เช่าพื้นที่ส่วนหนึ่งของคฤหาสน์เพื่อถ่ายทำ อันที่จริงไบรอันคนนี้เคยใฝ่ฝันที่จะเป็นนักแสดงมาก่อน ดังนั้นกระผมจึงยินยอมให้ใช้สถานที่ แลกกับการมีบทบาทเล็กน้อยในการแสดงด้วย”

 

ไบรอันมีส่วนร่วมในเรื่องนี้ด้วย?

 

คุณที่เป็นอดีตนักผจญภัยแต่ก็อยากเป็นนักแสดงด้วย ดูเป็นพวกไม่จริงจังเลยนะ

 

เขาเขินเล็กน้อยและพูดเสริมอย่างมีความสุขว่า “กระผมยังได้รับลายเซ็นจากนักแสดงที่กระผมเป็นแฟนตัวยงด้วย”

 

…ก็…ดีใจด้วย

 

กลับไปที่ละคร โรเซตต้า หญิงสาวผู้เข้มแข็งที่เอาแต่ใจ กำลังได้พบกับทายาทของตระกูลขุนนางในโชคชะตา นั่นคือ—ตัวผมเอง และการออกอากาศก็จบลง

 

มีหลายสิ่งที่ผมอยากจะออกความคิดเห็น

 

สำหรับโรเซตต้าเธอทั้งมีความสุขทั้งเขินอาย หน้าของเธอแดงก่ำ

 

และเมื่อละครจบลง เธอก็หันมาที่ผม

 

–ดูเหมือนเธอคาดหวังอะไรบางอย่าง แต่ผมไม่รู้ว่าต้องตอบสนองอย่างไร

 

ขณะที่ผมคิดอย่างนั้น จู่ๆ วอลเลซก็บุกเข้ามาในห้อง

 

“เลียม ไปโรงเรียนกันเถอะ!”

 

“อีกสามวันถึงจะเดินทาง”

 

เมื่อผมตอบกลับทันควัน สีหน้าของวอลเลซก็พังทลายลงอย่างสิ้นหวัง

 

โรเซตต้าหันไปทางวอลเลซ มองด้วยสายตาเย็นชา

 

“มีอะไรเร่งรีบหรือไง?”

 

ผมถามเขาเพื่อขอคำอธิบาย แต่คำตอบนั้นค่อนข้างน่าสมเพช

 

“เซเรน่า! เธอจะกลายเป็นปีศาจเมื่อใดก็ตามที่มารยาทของฉันไม่ถึงมาตรฐานของเธอ! ฉันคิดว่าชีวิตของฉันจะเปลี่ยนไปหลังจากออกจากวัง แต่สิ่งต่าง ๆ ก็ไม่เปลี่ยนแปลงเลย!”

 

เห็นได้ชัดว่าเขาเพียงต้องการกลับไปโรงเรียนเพื่อที่เขาจะได้หนีจากเซเรน่า

 

เขาเป็นคนโง่

 

เซเรน่าจะไม่บ่น ตราบใดที่คุณระวังเรื่องมารยาทของคุณ

 

ถึงผมจะโดนบ่นบ่อยๆว่าปากไม่ดีก็เถอะ แต่ก็นั่นแหละ

 

“เป็นโอกาสที่ดี คุณควรฝึกมารยาทของคุณให้หนักขึ้นในสามวันที่เหลือ”

 

“คุณกำลังทรยศฉันใช่ไหม เลียม!”

 

“ผมทำเพื่อคุณเลยนะ วอลเลซ”

 

จากนั้นเหล่าสาวใช้ก็เข้ามาในห้อง ก้มหัวคำนับให้ผมก่อนที่จะคว้าตัววอลเลซและลากออกไป

 

“ฉันเกลียดคุณ~!!!”

 

ผมดื่มชาขณะฟังเสียงร้องของวอลเลซ

 

มันเป็นการตัดสินใจของผม ที่อยากจะรับเจ้าชายมาเป็นลูกน้อง แต่วอลเลซไม่เหมือนเจ้าชายเลยซักนิด

 

ในจักรวาลนี้ เขาเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ของผม

 

จากนั้น ไบรอันบอกผมเรื่องบางอย่างที่น่าสนใจ

 

“ใช่แล้วครับ ท่านเลียม เราได้รับรายงานจากดาวเคราะห์ผู้บุกเบิกว่าพวกเขาได้ค้นพบบางสิ่งที่น่าสนใจ”

 

“มีอะไรน่าสนใจ?”

 

“ครับ ถึงแม้มันจะเป็นของปลอม แต่นายท่านรู้จักอุปกรณ์พัฒนาดาวเคราะห์ไหมครับ?”

 

อุปกรณ์พัฒนาดาวเคราะห์

 

พวกมันเป็นอุปกรณ์ที่ใช้สำหรับปรับสภาพดาวเคราะห์บุกเบิกให้มีสภาพแวดล้อมที่เหมาะสมสำหรับผู้คน

 

“ผมเคยได้ยินมาบ้าง แล้วมันเกี่ยวข้องกับอุปกรณ์ที่ว่ายังไง”

 

“ดูเหมือนว่าอุปกรณ์ที่อารยธรรมโบราณใช้นั้นเหนือกว่าเทคโนโลยีที่เราใช้อยู่ในปัจจุบัน มีรายงานระบุว่าเราพบวัตถุที่คล้ายกับเครื่องมือนั้น กระผมเข้าใจว่านายท่านชอบของแบบนี้ กระผมเลยส่งมันมาที่คฤหาสน์”

 

ผมเอามือจับคางครุ่นคิด

 

เหมือนว่ามันเคยเกิดขึ้นมาก่อน

 

นี่มันเหมือนรูปแบบที่ไกด์เคยใช้ เพื่อมอบความมั่งคั่งให้ผม

 

“ผมต้องการตรวจสอบเรื่องนี้ทันที”

 

เมื่อผมยืนขึ้น โรเซตต้าบอกว่าเธอจะไปด้วย แต่ผมปฎิเสธและให้เธอพักผ่อน

 

◇ ◇ ◇

 

วัตถุทรงกลมสีน้ำเงินถูกนำมาไว้ที่ชั้นใต้ดินของคฤหาสน์

 

มันมีขนาดประมาณลูกฟุตบอล และมีเส้นเรืองแสงหลายเส้นอยู่รอบๆ ทำให้เกิดภาพที่สวยงาม

 

ไบรอันเริ่มอธิบายขณะยืนอยู่ข้างผม

 

“หลังจากวางอุปกรณ์นี้ไว้ที่ดาวเคราะห์ มันจะค่อยๆเปลี่ยนดาวเคราะห์ให้กลายเป็นสภาพแวดล้อมที่ผู้คนสามารถอาศัยอยู่ได้ มันเป็นเครื่องมือสำหรับทีมบุกเบิก ของเลียนแบบยังคงถูกสร้างขึ้นมาจนถึงทุกวันนี้”

 

“นี่มันช่างน่าสนใจ”

 

“ในขณะที่มันมีพลังในการทำให้ดาวเคราะห์มีความอุดมสมบูรณ์หากใช้อย่างไม่เหมาะสม แต่มันก็มีพลังที่จะทำลายดาวเคราะห์ด้วย โดยเปลี่ยนพลังงานที่ปล่อย เป็นพลังการดูดกลืนเพื่อเปลี่ยนพลังงานเหล่านั้นให้เป็นน้ำยาอีลิกเซอร์ มันเป็นอุปกรณ์ที่น่ากลัวซึ่งเป็นการล่มสลายของดวงดาวหลายดวงในอารยธรรมโบราณ”

 

มันสามารถเพิ่มความอุดมสมบูรณ์ให้กับดาวเคราะห์ที่ถูกทำลาย แต่ก็ทำสิ่งที่ตรงกันข้ามได้เช่นกัน

 

เมื่อผมสัมผัสมัน วัตถุทรงกลมนี้ก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

 

“โอ้ หายากที่มันจะมีแสงสีแดง โดยปกติแล้ว พวกมันจะถูกสร้างให้เรืองแสงเป็นสีน้ำเงินเท่านั้น”

 

“…อย่างนั้นเหรอ?”

 

นี่อาจจะเป็นโชคครั้งใหญ่

 

มีความเป็นไปได้ที่สิ่งนี้จะเป็นของจริง

 

“ไบรอัน บอกผมเพิ่มเติมเกี่ยวกับวิธีใช้อุปกรณ์นี้หน่อย”

 

“ดูเหมือนนายท่านสนใจเรื่องราวสมัยที่ผมได้ไปผจญภัยเมื่อครั้งวันวานสินะครับ ไบรอันผู้นี้มีความสุขเหลือเกิน ถ้าเป็นไปตามสิ่งที่บันทึกไว้ใน อารยธรรมโบราณแล้วละก็—”

 

หลังจากเรียนรู้ขั้นตอนการใช้งานจากไบรอัน ผมก็ออกจากพื้นที่สู่อวกาศทันที

 

◇ ◇ ◇

 

ขณะที่เลียมขึ้นไปยังอวกาศ

 

โรเซตต้ากำลังคุยกับอามากิ

 

อามากิก็ยังมีสีหน้าไร้อารมณ์เช่นเคย

 

“มีอะไรที่คุณต้องการหรือเปล่า ท่านหญิงโรเซตต้า?”

 

“ฉันได้ยินเกี่ยวกับสถานการณ์ของที่รักจากไบรอันและเซเรน่า เรื่องจริงงั้นเหรอที่หลังจากเขาถูกพ่อแม่ทอดทิ้ง คุณรับหน้าที่เป็นแม่ของเขาแทน”

 

อามากิพยักหน้า

 

“พ่อแม่ของนายท่านและปู่ย่าตายายทิ้งเขาไปใช้ชีวิตในเมืองหลวง พวกเขาไม่มีความตั้งใจที่จะเลี้ยงลูก

ดังนั้นดิฉันจึงถูกซื้อมาเพื่อดูแลนายท่านแทนพวกเขา”

 

อามากิกล่าวต่อไป

 

“ดิฉันเข้าใจว่าการปรากฏตัวของดิฉันนั้นน่ารังเกียจ แต่ดิฉันไม่สามารถขัดกับคำสั่งของนายท่านได้”

 

การเก็บแอนดรอยไว้ข้างกายถือเป็นข้อเสียเพียงอย่างเดียวของเลียม

 

แต่สำหรับโรเซตต้า—

 

“เดี๋ยว! ฉันไม่ได้จะบ่นเรื่องนั้น!”

 

“ค่ะ ท่านหญิงโรเซตต้า?”

 

โรเซตต้านำสร้อยข้อมือเชือกถักมามอบให้อามากิ

 

“นี่เป็นสิ่งที่ฉันทำขึ้นเอง ฉันขอโทษที่ไม่สามารถให้คุณได้มากกว่านี้”

 

มันไม่ใช่ของที่ซื้อมาจากอาณาเขตของบ้านเบนฟิลด์ และไม่ใช่ของที่ซื้อมาจากโทมัส

 

เธอทำมันขึ้นมาเอง

 

“คุณแน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้งั้นหรือ?”

 

“แน่นอน เพราะคุณเป็นคนสำคัญของที่รักไม่ใช่เหรอ?”

 

อามากิยิ้ม แต่ก็ดูเศร้าเล็กน้อย

 

“ใช่ค่ะ”

 

เธอขอบคุณโรเซตต้าสำหรับสร้อยข้อมือ

 

“–ขอบคุณค่ะ นายหญิง*”

 

เมื่อได้รับการเรียกว่าเป็นภรรยาของเลียม โรเซตต้าก็เขินอาย

 

◇ ◇ ◇

 

ณ พื้นที่อวกาศที่เต็มไปด้วยเศษซาก

 

ผมมาที่นี่ด้วยเอวิท เพื่อใช้อุปกรณ์ที่เพิ่งได้รับมา

 

“เอาล่ะ มาดูกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น…”

 

อุปกรณ์พัฒนาดาวเคราะห์ถูกย้อมเป็นสีแดงและเริ่มซึมซับสิ่งที่ผมคิดว่าเป็นพลังชีวิต  

 

เศษซากที่ล่องลอยอยู่บริเวณนี้เป็นซากของโจรสลัดที่พยายามจะโจมตีดาวเคราะห์ผู้บุกเบิกในดินแดนของผม

 

เห็นได้ชัดว่าอุปกรณ์นี้ดูดซับพลังชีวิต หรือที่ไบรอันเรียกมันว่า ‘วิญญาณ’ เพื่อผลิตน้ำยาอีลิกเซอร์

 

ผมลังเลที่จะใช้มันกับคนของผม แต่ถ้าเป็นพวกโจรสลัด ก็ไม่มีปัญหา

 

วัตถุทรงกลมถูกย้อมเป็นสีแดงอย่างสมบูรณ์และแสงก็หยุดนิ่งเหมือนมันซึมซับมาหมดแล้ว

 

ผมนำทรงกลมเข้าไปในห้องนักบินและเริ่มตรวจสอบ

 

“เอาละ…ถ้าผมทำแบบนี้…”

 

ของเหลวหกออกจากวัตถุทรงกลมในขณะที่ผมกำลังยุ่งอยู่กับมัน

 

ของเหลวหยดใส่เข่าของผม และจับตัวเป็นของแข็ง ก่อนที่จะตกลงไปที่พื้น

 

“อ๊ะ หกไปนิดหน่อยแฮะ”

 

ผมพยายามหยิบมันขึ้นมาแต่ก็หามันไม่เจอ

 

ช่างมันเถอะ

 

ผมหยิบขวดออกมาแล้วเทน้ำยาอีลิกเซอร์ลงไป

 

“…ก็เยอะอยู่นะเนี่ย”

 

ผมหยิบขวดที่เต็มไปด้วยน้ำยาอีลิกเซอร์แล้วเขย่า

 

“เช่นเคย มันเป็นของจริง ผมต้องขอบคุณไกด์อีกครั้ง”

 

สมบัติกำลังถูกรวบรวมให้เป็นของฉันทีละอย่าง

 

อย่างที่คิด ต่อให้ไม่รับขอเสนอของเดอร์ริกก็ไม่มีปัญหา

 

แต่ผมอดไม่ได้ที่จะสังเกตุว่า ไกด์ไม่ได้ปรากฎตัวเลยในช่วงนี้ – เขายังสบายดีไหมนะ?

 

ไม่สิ ผมไม่ควรกังวลเกี่ยวกับเขา

 

เขาใช้ความพยายามหลายอย่างเพื่อผม และการติดตามผลหลังการขายก็สมบูรณ์แบบ

 

ผมแน่ใจว่าเขาสบายดี

 

“ครั้งสุดท้ายที่เจอกันเขาคงอายจริงๆ บางที…เขาคงอายเกินกว่าที่จะแสดงตัวให้ผมเห็นละมั้ง? ผู้ชายคนนั้นน่ารักอย่างน่าประหลาด”

 

แต่สิ่งสำคัญคือต้องแสดงความขอบคุณต่อเขาสำหรับสิ่งต่างๆ

 

ผมหวังว่าความรู้สึกเหล่านี้จะส่งถึงเขา

 

“ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง – คุณทำให้ผมมีความแข็งแกร่งมากขึ้น”

 

แต่-

 

แม้ว่าผมจะมีความสุขที่ได้อุปกรณ์ที่ใช้ทำน้ำยาอีลิกเซอร์ แต่ผมก็สามารถซื้อมันได้เสมอ

 

เงินที่ใช้ในการซื้อนั้นสามารถสร้างขึ้นด้วยกล่องเล่นแร่แปรธาตุ ถ้าว่ากันตามจริงแล้ว ก็ไม่ได้ลำบากนัดแม้ว่าผมจะไม่มีมัน

 

“…ผมควรฝากสิ่งนี้ไว้กับยานระดับป้อมปราการแล้วใช้มันเพื่อพัฒนาดาวเคราะห์ผู้บุกเบิกน่าจะดีกว่า”

 

แม้ว่ามันจะเป็นยานประจัญบานที่ซื้อมาจากไนอัสแต่ปัจจุบันผมใช้เป็นฐานป้องกันชั่วคราว

 

ในขณะที่ยานลำนี้ถูกใช้งานบนดาวเคราะห์ผู้บุกเบิก มันควรใช้งานด้านการฟื้นฟูดวงดาวมากกว่า

 

การใช้งานตามปกติ อุปกรณ์พัฒนาดาวเคราะห์นั้นเป็นอุปกรณ์ที่ใช้หล่อเลี้ยงชีวิตมากกว่าดูดซับ

 

ไบรอันบอกว่ามันไม่เป็นอันตราย

 

“เอาละ…ผมต้องเตรียมดาวเคราะห์ผู้บุกเบิกใหม่สำหรับเป็นอาณาเขตของวอลเลซด้วย ผมควรส่งมันไปพร้อมกับยานระดับป้อมปราการด้วย”

 

หากฝังสิ่งนี้ไว้ในรูปปั้นหินเพื่อซ่อนไว้จะไม่มีใครรู้

 

สิ่งนี้มีประโยชน์อย่างมาก ถ้าใช้มันตามที่ควรจะเป็น

 

“การส่งเครื่องมือที่มีประโยชน์เหล่านี้มาทีละชิ้น ไกด์นี่เป็นคนดีจริงๆ”

 

◇ ◇ ◇

 

ในช่วงเวลานั้น ไกด์กำลังกางแขนออกอย่างยินดีไปทางเมืองหลวงของจักรวรรดิ

 

“ฟุฮะฮะฮะ! อารมณ์ด้านลบที่สะสมมานานนับพันปี กำลังทำให้ความแข็งแกร่งของฉันฟื้นคืน!”

 

แม้ว่ามันจะไม่ถูกดูดซึมอย่างมีประสิทธิภาพ แต่ก็มีอารมณ์เชิงลบมากมายอยู่ที่นั่น

 

เขาสามารถฟื้นพลังของเขาได้อย่างง่ายดายในที่แห่งนี้

 

อย่างไรก็ตาม มันก็ยังเทียบไม่ได้กับความแข็งแกร่งก่อนหน้านี้ของเขา

 

เพราะความกตัญญูของเลียมทำให้เขาหมดแรง

 

“ตอนนี้ฉันก็สามารถเขี่ยไอ้หมอนั่นลงนรกได้แล้ว รอก่อนเถอะ เลียม!”

 

ในขณะที่ไกด์กำลังสงสัยว่าจะทำอย่างไรต่อไป–

 

แสงรูปสุนัขที่ซ่อนอยู่ข้างหลังเขาก็หันมองขึ้นบนฟ้า  

 

ท้องฟ้ารอบเมืองหลวงได้รับการป้องกันโดยชั้นของโลหะ

 

อย่างไรก็ตาม หอกสีทองแสดงความกตัญญูของเลียมก็ปรากฏขึ้น พุ่งตรงมายังไกด์ที่กำลังหัวเราะ และแทงทะลุแผ่นหลังของเขา

 

“อะ-เหื้ออออ?!”

 

ไกด์ร้องออกมาจากแรงกระแทกอย่างกะทันหัน

 

เขาถูกหอกแทงจนจมลงไปในดิน

 

“อะ… น่ะ-น่ะ- นี่มันอะไรกัน!?”

 

ไกด์ที่กำลังสับสนคว้าหอกเพื่อจะดึงมันออกมา – แต่เมื่อเขาสัมผัสหอกมือของเขาก็เริ่มไหม้

 

ควันออกมาจากที่ที่เขาสัมผัสมัน

 

“อ๊ากกกก!!! น-นี่คือความกตัญญูของเลียม?! ทำไมกัน?! ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย!”

 

ความรู้สึกขอบคุณอย่างล้นหลามกลายเป็นรูปเป็นร่างขึ้นแล้ว มันกำลังเสียบไกด์และปล่อยให้เขาต้องดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด

 

“ม-มันกำลังกระจายออกไป พลังที่ฉันกู้คืนมา… กำลังกระจายออกไปหมดแล้ว… เป็นไปได้ยังไงกัน! บ้าเอ๊ย…บ้าเอ๊ย!!! เลียมมมมม!!!!”

 

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ทำอะไรเลยในครั้งนี้ แต่ไกด์ก็รับรู้ถึงความกตัญญูของเลียม(แบบเจ็บปวด)

 

————

 

ไบรอัน (｀・ω・´) “ไบรอันคนนี้ได้รับลายเซ็นจากนักแสดงชื่อดังด้วยละ! กระผมมีความสุขมากเหลือเกิน!”

 

ไบรอัน(・ω・｀ ) “อืม…ไกด์เองก็น่าสงสารเหมือนกันนะ”

 

————

*ท่านหญิง / นายหญิง / คุณผู้หญิง / คุณนาย ….ช่างเถอะ

สนับสนุนผู้แปลได้ที่นี่นะครับ  

กสิกร 475-2-65694-8 นายเมือง บ.