กระ….ที่หายไป

 

แรนดอล์ฟอ่านรายงานที่เขาได้รับแล้วตัวสั่น

 

สิ่งที่เขียนนั้นตรงกันข้ามกับสิ่งที่เขารับรู้มาทั้งหมด

 

“นี่มันหมายความว่ายังไง!… ข้อมูลของพีตัคและบ้านเบนฟิลด์ถูกสลับที่กันงั้นเรอะ?”

 

นอกจากชื่อและใบหน้าของเลียมและปีเตอร์แล้ว ทุกอย่างที่เขียนในรายงานของพวกเขาถูกสลับกัน

 

มันเหลือเชื่อเกินไป

 

มันเป็นไปไม่ได้

 

ความผิดพลาดแบบนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร?

 

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหัว

 

“ฉันต้องแจ้งพวกโจรสลัดให้ให้ยกเลิกแผนการทันที”

 

เวลานี้การต่อสู้คงเริ่มขึ้นไปแล้ว

 

ถ้ามันสายเกินไป เขาจะต้องตัดสัมพันธ์กับพวกโจรสลัดทันที ในขณะที่ส่งกองเรือของบ้านราเซลไปช่วยเหลือ โดยหวังว่าจะไม่ถูกลากเข้าไปเกี่ยวข้อง

 

นั่นคือสิ่งที่เขาตัดสินใจ แต่หลังจากนั้นไม่นาน-

 

“ลอร์ดแรนดอล์ฟ!”

 

มีสายเรียกเข้าจากผู้ใต้บังคับบัญชาที่ตื่นตระหนกโดยบอกว่าพวกโจรสลัดได้รับความพ่ายแพ้อย่างรุนแรง

 

บ้านพีตัคก็สูญเสียกองเรือส่วนใหญ่ไปเช่นกัน และตอนนี้กำลังขอลี้ภัยที่อาณาเขตของเขา

 

“ไม่ได้สิ! ไล่พวกเขาออกไป!”

 

“ไม่ได้ครับ… บ้านพีตัคเชื่อมต่อกับเราผ่านการแต่งงาน เราไม่สามารถปฏิเสธพวกเขาได้เนื่องจากสัญญาพันธมิตรทางทหารของเรา”

 

พวกเขาได้ลงนามในสนธิสัญญาหลายฉบับพร้อมกันตั้งแต่ก่อนการสู้รบ แต่ดูเหมือนว่ามันจะส่งผลเสียต่อพวกเขาอย่างรวดเร็ว

 

แรนดอฟเริ่มกุมหัวของเขา

 

“นี่มันแย่แล้ว… นี่มันเป็นไปไม่ได้”  

 

จนกระทั้งมีการติดต่ออีกครั้งจากลูกสาวของเขา แคทเทอรีน่า

 

“พ่อ!”

 

ตอนแรกเขากำลังคิดว่าเขาคงไม่มีเวลาจัดการเรื่องของเธอ แต่ขาของเขาเริ่มสั่นหลังจากได้ยินรายงานของลูกสาว

 

“ตอนนี้ฉันอยู่ในอาณาเขตของบ้านพีตัก แต่นี่มันผิดปกติเกินไป! มันต่างจากรายงานที่เรามีอย่างสิ้นเชิง สถานที่นี้ยังไม่ได้รับการพัฒนาอะไรเลยซักอย่าง! ยิ่งไปกว่านั้น พวกทวงหนี้ยังกดดันให้เราชำระหนี้ให้บ้านพีตักอีกด้วย ส่วนพ่อแม่ของปีเตอร์ก็หนีไปเมืองหลวงแล้ว เมื่อฉันพยายามโทรหาพวกเขาเพื่อถามพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกเขาก็ให้คำตอบที่แย่มาก!”

 

‘หนี้ของเราก็ถือเป็นหนี้ของคุณ เพราะคุณเป็นส่วนหนึ่งของเราแล้วใช่ไหมล่ะ’

 

คำตอบของบ้านพีตัคนั้นไม่ใช่แค่แย่ แต่การบังคับให้บ้านไวเคานต์ดูแลหนี้ของบ้านระดับเคานต์นั้นโหดร้ายมาก

 

มันเป็นเรื่องยากสำหรับบ้านราเซลที่มีรายได้ไม่มากนัก

 

“เอ่อ…แล้วก็-”

 

“ยังมีอะไรอีก?!”

 

ตอนนี้แรนดอล์ฟไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว

 

“ปีเตอร์…ติดโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์”

 

หลังจากได้ยินเรื่องนั้น แรนดอล์ฟก็หน้ามืดล้มลงไป

 

◇ ◇ ◇

 

เป็นเวลาสามเดือนแล้ว ที่ผมเดินทางออกจากบ้านราเซล และในที่สุดผมก็กลับถึงบ้าน

 

สามเดือนนั้นถูกใช้ไปกับการล่าโจรสลัดในอาณาเขตของบารอนเอ็กซ์เนอร์

 

อาณาเขตของบารอนนั้นน่าทึ่งมาก

 

คุณบอกได้เลยว่ามันเป็นดินแดนที่พวกเขารีดไถคนจนถึงหยดสุดท้าย  

 

แต่มันไม่ได้เลวร้ายเท่ากับดินแดนเบนฟิลด์ก่อนที่ผมจะเข้ามาปกครอง ดินแดนของบารอนให้ความรู้สึกว่าถูกปกครองโดยคนที่เป็นลอร์ดที่ชั่วร้ายจริงๆ

 

ขณะที่ผมอยู่ในความดูแลของพวกเขา ผมก็ไปเที่ยวเล่นกับเคิร์ทในขณะที่กองยานของผมออกล่าพวกโจรสลัดอย่างแข็งขัน

 

ได้ยินว่าบารอนเอ็กซ์เนอร์มีลูกสาวคนหนึ่ง และเขาบอกให้ผมดูแลเธอเมื่อโตขึ้น

 

แต่เธอยังไม่โตพอ จึงต้องใช้เวลาอีกสักระยะกว่าที่เธอจะมาที่บ้านของผมเพื่อฝึกอบรมได้

 

—นั่นคือทั้งหมดที่เกิดขึ้น

 

“ยินดีที่ได้พบท่าน ลอร์ดเลียม”

 

หญิงชราหลังตรงเข้ามาทักทายผม

 

“คุณเป็นหัวหน้าสาวคนใหม่สินะ”

 

ทันทีที่ผมกลับถึงดินแดน เธอออกมาต้อนรับผมตามมารยาท

 

เมื่อเธอช่วยผมเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอไม่รู้สึกอึดอัดเลย

 

ได้ยินมาว่าเธอเป็นคนที่จะรับผิดชอบการสอนมารยาทและการฝึกอบรม เธอดูเป็นคนจริงจัง…แบบจริงจังน่ะ

 

“คุณต้องการอะไรจากผมหรือเปล่า?”

 

“ฉันอยากจะถามคุณสักสองสามอย่างเกี่ยวกับสถานที่ที่คุณไปฝึกอบรมมา จากมุมมองของท่านเลียม บ้านของไวเคานต์ราเซลเป็นยังไงบ้าง?”

 

คงไม่ดีถ้าไม่พูดความจริงกับหัวหน้าสาวใช้ที่จะมาดูแลผม

 

“พวกเขาไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ผมว่าพวกเขาเป็นสถานที่ที่ดีในการเรียนรู้ล่ะนะ”

 

จริงจังและยุติธรรม– พวกเขาเป็นบ้านที่ตรงข้ามกับผมโดยสิ้นเชิง

 

มีสิ่งที่ดีมากมายเกี่ยวกับพวกเขา แต่พวกเขาเป็นบ้านที่ผมไม่ค่อยชอบเมื่อมองภาพรวม

 

ไม่สิ…มันไม่ตรงจริตของผมเลย

 

เราเข้ากันไม่ได้อย่างสมบูรณ์

 

ลองเปรียบเทียบกับพวกเขากับ บ้านบารอนเอ็กซ์เนอร์ดูสิ?  

 

เขาเป็นลอร์ดชั่วร้ายในอุดมคติ

 

บ้านที่เขาเป็นผู้นำเป็นบ้านที่ผมอยากจะสานสัมพันธ์ด้วยอย่างแน่นอน

 

“…มันยากใช่มั้ย”

 

หัวหน้าสาวใช้มีสีหน้าประหลาดใจ

 

“ช่างเถอะ เราจะไม่คบค้าสมาคมกับพวกเขาอีกแล้ว ปล่อยไปแบบนั้นแหละ”

 

“ไม่คิดจะแก้แค้นเหรอ?”

 

…แก้แค้น? โอ้เป็นการโต้ตอบที่ไม่ดูแลผมอย่างดีงั้นเหรอ?

 

ผมไม่ชอบก็จริง แต่ถ้าไม่มีคนจริงจังเหมือนพวกเขาอยู่บ้าง จักรวรรดิก็คงจะล่มสลาย

 

“อย่างที่ผมพูด ผมจะไม่ยุ่งกับพวกเขาตั้งแต่นี้เป็นต้นไป”

 

ดูเหมือนเธอจะพึมพำอะไรบางอย่าง แต่ผมก็ไม่ได้ยิน

 

◇ ◇ ◇  

 

หัวหน้าคนใช้ติดต่อนายกรัฐมนตรีหลังจากที่เธอกลับมาที่ห้องของเธอ

 

ในจักรวรรดิที่เทคโนโลยีต่อต้านวัยก้าวหน้าไปมาก เป็นเรื่องยากที่จะเห็นทั้งหัวหน้าสาวใช้และนายกรัฐมนตรี สองคนที่เลือกจะดูแก่

 

“นานแล้วนะท่านนายกรัฐมนตรี”

 

“ฉันรอคอยรายงานของคุณ…ในสายตาคุณเด็กเบนฟิลด์เป็นคนแบบไหนงั้นรึ?”

 

หัวหน้าสาวใช้ซึ่งเดิมทำงานให้กับพระราชวังของจักรวรรดิมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับนายกรัฐมนตรีค่อนข้างมาก

 

เป็นความสัมพันธ์ที่เกิดจากการรู้จักกันตั้งแต่ยังเด็ก

 

“เขาเป็นตัวอย่างที่สมบูรณ์แบบของขุนนางจักรวรรดิเลยล่ะ”

 

“อย่างนั้นเหรอ”

 

จากมุมมองของรัฐมนตรี เขาเป็นเด็กดีที่พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อรักษาดินแดนที่มีหนี้สินท่วมหัว

 

หัวหน้าสาวใช้มีความคิดเห็นแบบเดียวกัน แต่เธอไม่ได้พูดออกมา

 

“เขามีบุคลิกที่ค่อนข้างดีเกี่ยวกับตัวเขา มันเหมือนกับว่า ฉันกำลังมองคุณตอนยังเป็นเด็ก”  

 

มันดูเหมือนตอนที่เธอเห็นรัฐมนตรีหนุ่มที่กำลังก้าวหน้าอย่างรวดเร็วในวัง  

 

เมื่อเธอพูดอย่างนั้น รัฐมนตรีก็เริ่มยิ้ม  

 

“เข้าใจแล้ว เขาค่อนข้าง…โชคดี?”

 

บางครั้งก็มีคนเกิดมาพร้อมกับโชคที่เหลือเชื่อ

 

พวกเขามีตัวตนอยู่ราวกับว่าพวกเขาได้รับการคัดเลือกจากบางสิ่งบางอย่าง เมื่อจำนวนประชากรเพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน มันเป็นเรื่องธรรมดาที่คนเหล่านี้หลายคนจะปรากฏตัวในยุคเดียวกัน

 

“มันไม่ใช่แค่โชค เขาค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่สำหรับวัยของเขา บางทีบ้านของไวเคานต์ราเซลอาจมีครูที่ดีอยู่ด้วย เพราะมันดูเหมือนไม่จำเป็นต้องฝึกซ้ำอีก”

 

“อืม… มีข่าวลือแย่ๆ มากมายเกี่ยวกับบ้านหลังนั้นเมื่อเร็วๆนี้ คุณได้ยินเกี่ยวเรื่องที่เคานต์ถูกโจมตีใกล้อาณาเขตของพวกเขาใช่ไหม?”

 

“พวกเขาต้องจัดการกับกองยานของโจรสลัดและกองยานของบ้านพีตัคที่อ้างว่าเป็นโจรสลัดไปพร้อมๆกัน”

 

“เป็นเด็กหนุ่มที่กล้าหาญ”

 

เขารู้ว่าบ้านพีตัคเป็นแบบไหน เขาจึงเข้าใจได้ไม่ยากว่าเป็นไปได้ที่บ้านพีตัคจะร่วมมือกับกองยานโจรสลัดจริงๆ

 

“คุณจะทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้?”

 

“ขุนนางโง่ๆที่ไม่รู้จักความโหดร้ายของความเป็นจริงต้องได้รับการลงโทษ สำหรับเรื่องนี้ จักรวรรดิจะเริ่มสอบสวนสถานการณ์อย่างละเอียดถี่ถ้วน”

 

มีการตัดสินไปแล้วว่าการจู่โจมของโจรสลัดและสิ่งที่น่าสงสัยอื่นๆ เกี่ยวกับสถานการณ์นี้จะถูกสอบสวนอย่างจริงจัง  

 

“แต่ว่าไวเคานต์ไม่โง่ไปหน่อยเหรอ? เขาคิดอะไรอยู่เมื่อเขาเลือกที่จะสนับสนุนบ้านพีตัคมากกว่าบ้านเบนฟิลด์?”

 

การแต่งงานระหว่างบ้านราเซลและพีตัค

 

รัฐมนตรีทำได้เพียงเอียงคออย่างสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น

 

ไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกเขาก็เป็นทางเลือกที่ผิดที่จะร่วมเป็นพันธมิตรด้วย

 

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรแต่เขาก็ต้องตรวจสอบเรื่องนี้ด้วย

 

รัฐมนตรีบอกกับหัวหน้าสาวใช้

 

“คอยดูเขาอยู่ซักพักแล้วกัน เขาอาจจะกลายเป็นหนึ่งในเสาหลักที่จะสนับสนุนอาณาจักรในอนาคต”

 

“โอ้? ดูคุณคาดหวังไว้สูงสำหรับเขา”  

 

“เพราะมีคนโง่อยู่ทุกที่นั่นล่ะ…นั่นสินะ เมื่อเร็วๆนี้ ฉันได้ยินเรื่องราวที่น่าสนใจ ทำไมคุณไม่ส่งต่อให้เจ้านายคนปัจจุบันของคุณล่ะ”

 

เมื่อการติดต่อจบลง หัวหน้าสาวใช้จึงตัดสินใจส่งข้อมูลที่เธอได้ยินจากนายกรัฐมนตรีให้เลียม

 

◇ ◇ ◇

 

“ท่านเลียม! ไบรอันอยู่ที่นี่กังวลมากจนนอนไม่หลับในตอนกลางคืนเลยนะครับ!”

 

“เฮ้ คุณแก่แล้ว เพราะงั้นคุณต้องนอนหลับให้เพียงพอ”

 

เมื่อผมกลับมาที่คฤหาสน์ ไบรอันเริ่มร้องไห้ตามปกติ

 

ผมหันไปหาอามากิ

 

“เขาโกหก…เวลานอนของเขาลดลงก็จริง แต่ก็ไม่ถึงกับขัดขวางสุขภาพของเขา”

 

—ผู้ชายคนนี้ เขาเป็นห่วงผมจริงๆใช่ไหม?

 

ไบรอันถามผม

 

“เอ่อ… ท่านเลียม ฉันได้ยินมาว่าคุณได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างที่บ้านไวเคานต์ คุณได้อะไรจากการฝึกมาบ้างละครับ?”

 

ก็มีบ้างแต่มีไม่มากนักหรอก

 

“ผมก็แค่…มีเพื่อนแล้ว”

 

“โอ้! ท่านเลียมได้เพื่อนแล้ว! ไบรอันคนนี้ดีใจมาก! คุณได้เชิญพวกเขามารึเปล่า?”

 

ทำไมเขาถึงมีความสุขมากที่ผมมีเพื่อน?

 

แค่เพื่อนไม่กี่คน…เดี๋ยวก่อนนะ

 

ตอนนี้มาคิดดูแล้ว…ผมไม่มีเพื่อนเลยนี่หว่า

 

ผมเชื่อว่าจอมวายร้ายไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนมาตลอด

 

แต่… ผมเข้าใจอะไรผิดไปรึเปล่า…พวกคนร้ายมักจะสร้างกลุ่มไม่ใช่เหรอ?

 

จอมวายร้ายมักมีพรรคพวกคอยติดตามอยู่เสมอ ขณะที่ผมกำลังคิดเรื่องนั้น

 

“นายท่าน เกี่ยวกับนโยบายในอนาคตของเรา-”

 

เนื่องจากถูกอามากิถาม ผมจึงตัดสินใจว่าตอนนี้เป็นเวลาที่จะประกาศการเปลี่ยนแปลงที่ผมคิดไว้มาระยะหนึ่งแล้ว  

 

“ก่อนหน้านั้น ผมต้องการสร้างย่านบันเทิง”

 

อามากิถอนหายใจ “อย่างนั้นหรือ”

 

ทั้งที่ผมกระตือรือร้นแท้ๆ แต่เธอกลับไม่ค่อยมีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรนัก

 

“การสร้างสถานที่เพื่อบรรเทาความเครียดเป็นสิ่งสำคัญ แต่โรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์และโรคติดต่ออื่นๆมันไม่ดี พวกมันอันตรายเกินไป มาเตรียมสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัยสำหรับการเที่ยวเล่นอย่างทั่วถึงกันเถอะ เราจะใช้เงินในกระเป๋าของผมเป็นงบประมาณครั้งนี้”

 

ปีนี้จัดสรรงบประมาณกันเสร็จไปแล้วก็เลยต้องใช้เงินส่วนตัว

 

-มันจะพอรึเปล่านะ… เมื่อเร็วๆนี้ ความรู้สึกตระหนักถึงเรื่องเงินของผมเริ่มจะเพี้ยนๆไป

 

“รับทราบค่ะ แต่ก่อนหน้านั้น  ดิฉันขอถามได้ไหมว่าทำไมคุณถึงซื้อยานประจัญบานเพิ่ม? แล้วทำไมถึงเป็นยานประจัญบานระดับป้อมปราการ? มันเป็นอะไรที่เราจ่ายได้งั้นรึคะ?”

 

ผมเบือนหน้าหนีจากอามากิ

 

“คุณรู้เกี่ยวกับแผนการทหารของเราในปัจจุบันใช่ไหม?”

 

เมื่อผมเงียบอามากิก็รุกไล่คำถามต่อ

 

“เราไม่สามารถเตรียมลูกเรือได้ในตอนนี้ เราจะต้องฝึกพวกเขาตั้งแต่เริ่มต้น คุณเข้าใจหรือไม่ว่าค่าบำรุงรักษาจะเท่าไหร่?”

 

“กะ…ก็เพราะว่าผมต้องการมัน”

 

ผมไม่สามารถพูดได้ว่าผมซื้อมันเพราะตื่นเต้นกับชุดชั้นในแบบกีฬาของไนอัส

 

“คุณต้องระวังในอนาคต ด้วยเหตุนี้ เราจึงได้รับการร้องขอให้ซื้อยานรบที่มีระดับเท่ากันจากโรงงานอาวุธอื่นๆ แม่แต่กองทัพจักรวรรดิก็ติดต่อกับเราด้วยความหวังว่าเราจะซื้อพวกรุ่นเก่าจากพวกเขา”  

 

โรงงานอาวุธกดดันให้เราซื้อผลิตภัณฑ์ของพวกเขา

 

ขณะที่กองทัพติดต่อมาโดยหวังว่าจะจะขายทรัพย์สินที่พวกเขาไม่ได้ใช้

 

‘เพราะคุณสามารถซื้อชั้นป้อมปราการได้ คุณมีเงินนี่นา…’- ดูเหมือนพวกเขากำลังเข้าหาเราด้วยเหตุผลแบบนั้น

 

แต่ถ้าเราปฏิเสธทั้งคู่ ปัญหาต่างๆ อาจตามมาในอนาคต

 

“ถ้าเป็นกรณีนี้ เรามาซื้อของกันสักสองสามชิ้นแล้วแจกจ่ายออกไป ให้บารอนเอกซ์เนอร์บ้างเป็นไง”

 

“การแจกของฟรีมันไม่มีประโยชน์หรอกนะคะ”

 

ในตอนที่อามากิกำลังดุผมไบรอันก็ขว้างสายชูชีพช่วยชีวิตมาให้

 

“โอ้ ถ้าอย่างนั้น ทำไมเราไม่ปล่อยเช่าพวกมันให้ลอร์ดที่อยู่ใกล้เคียงแทนล่ะ? มันจะช่วยเสริมความแข็งแกร่งของพวกเขาในการป้องกันตัวเอง แล้วภาระในปัจจุบันที่เรามีก็จะลดลงด้วย”

 

ในปัจจุบัน บ้านเบนฟิลด์เป็นบ้านที่ดูแลความปลอดภัยในพื้นที่รอบๆนี้อยู่แล้ว

 

นั่นเป็นแผนที่ดี

 

เรายังสามารถได้รับค่าเช่าในขณะที่เราไม่ต้องจ่ายค่าบำรุงรักษาด้วยตัวเอง

 

“เอาล่ะ เรามาติดต่อกับกองทัพกันเถอะ รุ่นเก่าที่เราซื้อจากพวกเขาจะให้เช่าแก่ขุนนางที่อยู่ใกล้เคียง ในขณะที่รุ่นใหม่เราจะเก็บไว้ใช้งานเอง ปัญหาเคลียร์!”

 

อามากิขมวดคิ้ว

 

“นั่นไม่ได้แก้ปัญหาเรื่องเกี่ยวกับยานระดับป้อมปราการ…”

 

ระหว่างที่เราคุยกัน หัวหน้าสาวใช้ก็เดินเข้ามา

 

“ท่านเลียม ดิฉันมีรายงาน”

 

◇ ◇ ◇

 

—ความเป็นลูกผู้ชายที่หว่างขาของปีเตอร์ระเบิดขึ้น

 

ผมเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่งหลังจากได้ยินข่าว

 

หัวหน้าสาวใช้แจ้งว่าบ้านพีตัคกำลังวุ่นวาย

 

อย่างไรก็ตาม เรื่องราวของปีเตอร์น่าสนใจกว่าหัวข้ออื่นๆของรายงานซะอีก

 

เขาเที่ยวเล่นมากเกินไปและได้โรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์

 

“คุณไม่ควรหัวเราะ มันไม่สุภาพ”

 

ผมกำลังเพลิดเพลินกับหมอนตักของอามากิในห้องนอนของผม ผมหัวเราะหนักจนหายใจแทบไม่ออก

 

หลังจากไอได้สักพัก ผมก็สูดหายใจเข้าลึกๆ และสงบสติอารมณ์ลง

 

“อ่า~เรื่องมันฮาจริงๆ”

 

“นายท่าน… สิ่งที่หัวหน้าสาวใช้พยายามจะสื่อคือ-”

 

“บ้านของพวกเขาวุ่นวาย ผมรู้แต่ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากหัวเราะเยาะ”

 

ในบ้านพีตัค ปีเตอร์ ทายาทคนเดียวของพวกเขา ไม่สามารถสร้างผู้สืบทอดได้  

 

ด้วยเหตุผลบ้าๆบอๆ ที่บ้านจึงกำลังวุ่นวายว่าใครจะเป็นหัวหน้าคนต่อไป  

 

แม้ว่าเขาจะเป็นพวกมีคุณธรรม แต่บ้านของเขาก็พังทลายและตอนนี้ก็วุ่นวาย—อย่างที่ผมคิด ความมีคุณธรรมก็ไม่ได้ช่วยอะไรนิ

 

“ผมแน่ใจว่าเขาได้รับมันจากแคทเทอรีน่า มันไม่มีประโยชน์อย่างแท้จริงที่จะเป็นคนดี ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจต่อปีเตอร์ที่ถูกบังคับให้ต้องอยู่กับผู้หญิงที่เลวร้ายแบบนั้น”

 

“การได้รับมันจากคู่หมั้นของเขานั้นเป็นไปได้อย่างแน่นอน แต่ยังไม่มีการยืนยันใด ๆ ว่าพวกเขาเคยมีความสัมพันธ์ทางร่างกาย”

 

อามากิกล่าวต่อ “ถึงกระนั้น มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับแคทเทอรีน่า ที่จะแต่งงานต่อจากนี้ไป”

 

เธอคงจะรู้สึกเหมือนตกนรกถ้าเธออยู่กับปีเตอร์ และเธอก็จะตกนรกอีกขุมถ้าเธอทิ้งเขาไป

 

เพราะตอนนี้จะมีข่าวลือว่าเธอเป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์

 

“ ดูเหมือนว่าหอการค้าเฮนฟรีย์จะปล่อยเงินกู้จำนวนมากให้กับบ้านพีตัค เห็นได้ชัดว่าพวกเขาสุญเสียครั้งใหญ่”

 

“… โง่แค่ไหน”

 

พวกเขาเข้าใกล้บ้านพีตัคด้วยเจตนาที่จะหลอกลวงพวกเขาใช่ไหม?

 

อ่า…ผมคงลำบากใจถ้าพวกเขาล้มละลาย ดังนั้นผมต้องช่วยพวกเขาละนะ

 

พวกเขาคือเอจิโกยะคนสำคัญของผม

 

ขณะเพลิดเพลินกับหมอนตัก ผมมองขึ้นไปบนภูเขาสองลูกของอามากิ

 

“โอ้ นายท่านจี้นั่นคืออะไรงั้นรึ?”

 

“นี้? มันเป็นสิ่งที่ผมหยิบขึ้นมาระหว่างการขุด”

 

ไบรอันซึ่งเดิมเป็นนักผจญภัยก็พูดขึ้น “ดูเหมือนว่า มันคล้ายกับสิ่งประดิษฐ์ลึกลับที่ว่ากันว่าปกป้องผู้สวมใส่จากพิษต่างๆ ในสมัยโบราณ”

 

ดูเหมือนว่ามันเป็นสร้อยคอที่ให้ภูมิคุ้มกันต่อพิษ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นของจริงรึเปล่า

 

“อามากิคุณต้องการมันไหม?”

 

“นายท่านต่างหากที่ควรใช้มัน แม้ว่ามันอาจจะเป็นของปลอม แต่ก็ควรเก็บไว้เป็นเครื่องเตือนใจว่าคุณอยู่ในตำแหน่งที่เสี่ยงต่อการถูกวางยาพิษได้”

 

เธอบอกให้ผมระวังตัว

 

“ทุกวันนี้ พิษสามารถหาได้ง่ายผ่านการตรวจสอบนะ”

 

“แต่คุณก็ไม่ควรประมาทอยู่ดี”

 

เนื่องจากตรวจสอบได้ง่าย จึงเป็นเรื่องยากที่เหล่าขุนนางจะโดนวางยาพิษในช่วงหลังๆ นี้

 

แต่ถ้าเก็บไว้เป็นเครื่องราง ผมก็จะใช้มัน

 

เพราะมันทำจากทองคำที่ผมชอบ

 

—————————————

 

ไบรอัน (*´ω｀) “แม้ว่าเราจะไม่ทำอะไรเลย ศัตรูของเราจะทำลายตัวเอง ทั้งหมดนี้เป็นเพราะความดีของท่านเลียมแน่ๆ”

 

——–

ช่วงนี้เบลอๆหน่อยนะครับ ตกหล่นตรงไหนขออภัยมา ณ ที่นี้