(WN) I’m the Evil Lord of an Intergalactic Empire! - ตอนที่ 22

การจัดการอาณาเขต

 

ขุนนางบางคนครองดาวเคราะห์เพียงดวงเดียว

 

แต่ดาวเคราะห์ดวงหนึ่งก็มีหลายสิ่งหลายอย่างให้จัดการ

 

มีทั้งทรัพยากร สภาพแวดล้อม และเรื่องยิบย่อยอีกมากมาย

 

เป็นความรับผิดชอบของผู้ปกครองที่จะต้องศึกษาดาวเคราะห์ในอาณาเขตของตนอย่างละเอียดถี่ถ้วนและจัดการอาณาเขตตามนั้น

 

จากที่กล่าวมา บ้านราเซลเองก็ครอบครองดาวเคราะห์ทรัพยากรมีค่า ทำให้มีความเชี่ยวชาญด้านการขุดทรัพยากรและการจัดการลำเลียง

 

“นั่นคือเหตุผลว่าทำไมบ้านราเซล จึงนำ ‘อาร์คโคโลยี’ มาใช้”

 

ทรัพยากรที่ได้จากการขุดในที่สุดก็นำไปสู่การทำลายสิ่งแวดล้อม ดังนั้นชนชั้นสูงจึงอาศัยอยู่ในเมืองที่มีการควบคุมสิ่งแวดล้อมที่เรียกว่า ‘อาร์คโคโลยี’

 

สถานที่ที่พวกเขาอยู่นั้นสวยงาม แต่ที่อื่นดูเหมือนจะกลายเป็นที่รกร้างว่างเปล่า

 

ระหว่างเรียน โต๊ะของผมถูกวางเรียงแนวเดียวกับเด็กคนอื่นๆ ที่กำลังเรียนรู้พื้นฐานของการจัดการอาณาเขต

 

เคิร์ททำสีหน้างุนงง

 

เขากำลังคิดที่จะใช้วิธีนี้เพื่อบีบคั้นผู้คนของเขาให้มากขึ้นหรือเปล่า?

 

อย่างที่คิด เขามีคุณสมบัติที่จำเป็นในการเป็นลอร์ดที่ชั่วร้ายอย่างแน่นอน

 

จากบทเรียนของชั้นเรียนวันนี้ ดูเหมือนเหล่าคนที่ไวเคานต์ปกครองจะทำงานหนักเพื่อย้ายตัวเองเข้าสู่เขตอาศัยที่เรียกว่าอาร์คโคโลยี

 

แรงงานมนุษย์จำนวนมาทุ่มเทแรงกายเพื่อให้มีชีวิตที่ดีขึ้น

 

แต่ถ้ามองในมุมมองประชาชน พวกเขาล้วนไม่มีทางเลือก

 

การทำลายสิ่งแวดล้อมโลกเพียงเพื่อรีดทรัพยากรจากดวงดาว มันสุดโต่งไปหน่อยไม่ใช่เรอะ?

 

ในความคิดของผม ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องดี

 

ไม่ใช่แค่บ้านของประชาชน แต่เป็นบ้านของลอร์ดด้วย การทำลายสถานที่ที่คุณอาศัยอยู่นั้นแน่นอนว่าไม่ดี

 

วิถีของบ้านราเซลไม่ใช่สิ่งที่สามารถนำกลับไปใช้ได้

 

วิธีจัดการอาณาเขตของพวกเขาอาจกล่าวได้ว่าต้องการให้ผู้คนรวมเป็นปึกแผ่นในจุดศูนย์กลาง ในฐานะขุนนาง แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้แย่ แต่ก็ไม่ได้ดีเช่นกัน

 

แม้ว่าการทำเช่นนั้นจะได้ผลในการรวบรวมทรัพยากรเพื่อเอามาปรนเปรอเหล่าขุนนาง แต่กับประชาชนพวกเขาก็แทบไม่ได้อะไร

 

เมื่อเรียนเสร็จเคิร์ท ก็หันมาทางผม

 

“เลียม ฉันว่าแบบนั้นมันไม่โอเคเลย ถ้าทำแบบนั้นเมื่อทรัพยากรหมด ดาวดวงนี้ก็จบสิ้นแล้ว”

 

“และเมื่อดาวจบสิ้น ผู้คนก็จะจบสิ้น ลอร์ดที่ปกครองก็จะจบสิ้นไปด้วย”

 

เมื่อได้ยินดังนั้นเคิร์ทก็บ่นพร้อมถอนหายใจ  

 

“และเมื่อนั้นก็จะไม่มีผู้คนหรืออาณาเขตให้ใช้งานอีกต่อไป”

 

อย่างที่คิดเขาเป็นลอร์ดที่ชั่วร้ายที่บีบบังคับผู้คนของเขาจนหยดสุดท้าย

 

ตัวผมเองยังไม่มีความคิดที่จะรีด ‘หยดสุดท้าย’ จากผู้คนยังไง แต่คนคนนี้จะทำอย่างแน่นอน

 

ในความเห็นของผม ผมจะค่อยๆรีดทรัพยากรเพื่อเลี้ยงผู้คน และถ้าเจอ ‘จุดวิกฤต’ ผมก็จะหยุด

 

“ไม่ใช่ทุกคนที่คิดเหมือนคุณ”

 

“อ่า…คงจะแบบนั้น”

 

ถ้าเขาไม่เหลืออะไรให้รีดเขาคงจะโกรธน่าดู

 

“คุณต้องลองคิดดู คุณควรใช้คลาสวันนี้เป็นข้อมูลอ้างอิงเพื่อใช้ในการปกครองดินแดนของคุณ”

 

“…ใช่ ฉันจะลองคิดดู”

 

พ่อของเขาเป็นผู้ชายที่สร้างความสำเร็จมากพอที่จะได้รับการแต่งตั้งให้เป็นขุนนาง

 

ดังนั้นเขาจึงส่งลูกชายมาที่บ้านราเซลเพื่อเรียนรู้วิธีจัดการอาณาเขต

 

เขาเป็นภาพในอุดมคติของลอร์ดผู้ชั่วร้าย

 

พ่อของเคิร์ตเป็นบารอนประสบความสำเร็จอย่างมากในด้านนั้น

 

โดยคำนึงถึงบทเรียนของบ้านราเซล คำตอบของเคิร์ท แสดงให้เห็นศักยภาพมากมายสำหรับอนาคต

 

ในตอนแรก การถูกเรียกว่า ‘ลอร์ด’ นั้นยอดเยี่ยม แต่โดยพื้นฐานแล้ว เราก็เหมือนกับโจรสลัด

 

เราอ้างสิทธิ์ในอาณาเขต ควบคุมผู้อยู่อาศัย และทุบตีพวกเขาหากจำเป็น

 

การที่เราอยู่ภายใต้จักรพรรดิเป็นเพียงเหตุผลเดียวที่เราถูกเรียกว่าขุนนาง แทนที่จะเป็นโจรสลัด

 

แต่โดยพื้นฐานแล้วมันก็เหมือนกัน

 

ไวเคานต์ดูเหมือนจะจัดการเรื่องอาณาเขตไม่ดีซักเท่าไหร่

 

แต่ผมยังรู้สึกขอบคุณพวกเขาที่มอบสถานที่ให้ผมได้รู้จักเพื่อนและสอนสิ่งใหม่ๆให้ผม

 

ในฐานะปัจเจกบุคคล ผมต้องการมีรากฐานที่มั่นคงสำหรับบ้านของผม ด้วยด้วยการศึกษาอย่างรอบด้าน

 

◇ ◇ ◇

 

เด็กบางคนที่มาที่บ้านราเซลได้รับการดูแลเป็นพิเศษ

 

ในหมู่พวกเขา มีบุคคลที่รู้จักกันในชื่อปีเตอร์

 

ในชั้นเรียนของแรนดอล์ฟ เขากำลังสอนวิธีปกครองในฐานะลอร์ด

 

เด็กๆ กำลังฟังบทเรียนของแรนดอล์ฟขณะทานอาหารว่างกับเครื่องดื่มและขนมหวาน

 

“สิ่งที่สำคัญที่สุดในการจัดการอาณาเขตคือความสมดุล”

 

แรนดอล์ฟอธิบายความสำคัญของความสมดุลและยกตัวอย่าง

 

“บางครั้งการร่วมมือกับพวกอันธพาลหรือโจรสลัดอวกาศก็เป็นสิ่งจำเป็น โจรสลัดส่วนใหญ่จริงๆแล้วเป็นเพียงอดีตพลเรือน  

หากคุณพิจารณาถึงต้นกำเนิดของพวกเขา พวกเขาก็เป็นเพียงพลเรือนที่อยากทำมาหากินเท่านั้น หากคุณกวาดล้างพวกเขาก็เท่ากับจัดการกับคนในอาณาเขตของตนเอง

ซึ่งมีขุนนางที่โง่เขลาบางคนที่พยายามทำลายโจรสลัดทั้งหมดอย่างแข็งขัน โดยที่ไม่ได้คำนึงถึงผลประโยชน์มหาศาลจากการที่ร่วมมือกัน”

 

มีเด็กเพียงไม่กี่คนที่ได้รับการรักษาพิเศษ

 

พวกเขาส่วนใหญ่ดูมั่นใจหลังจากได้ยินบทเรียนของแรนดอล์ฟ

 

“หน้าที่ของลอร์ดต้องไม่ขัดแย้งกับโจรสลัด ซึ่งถ้าเป็นไปได้ หากควบคุมพวกแทน มันจะมีประสิทธิภาพสูงสุด”

 

ปีเตอร์เปิดปากของเขา

 

“ฉันเข้าใจดีเลยล่ะ บ้านฉันก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน”

 

แรนดอล์ฟเริ่มยิ้ม

 

“นั่นค่อนข้างน่าประทับใจ ฉันแน่ใจว่าบ้านของเราจะสามารถสร้างความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นได้ในอนาคต ยังไงก็ตาม ตอนนี้เรามาดูสิ่งที่คุณต้องระวังเพื่อป้องกันการขาดทุนกัน”

 

คงจะน่ารำคาญถ้าพวกโจรสลัดโจมตีเรือสินค้าที่เข้ามากระตุ้นเศรษฐกิจของคุณ

 

ใช้พวกเขาเก็บค่าผ่านทาง เราได้สินค้า เขาได้เปอร์เซ็นต์ วินวินทั้งสองฝ่าย

 

“การสร้างความสัมพันธ์ที่เป็นประโยชน์ร่วมกันกับพวกเขามีความสำคัญสูงสุด”

 

ภายใต้การปกครองของแรนดอล์ฟ เด็กๆ ถูกทำให้เข้าใจผิดๆ

 

◇ ◇ ◇

 

หอการค้าเฮนฟรีย์ได้รับรายงาน

 

เป็นการขอกู้เงินจากบ้านพีตัค

 

โทมัสจับศีรษะขณะพยายามคิดหาคำตอบ

 

“บ้านหลังนั้นกำลังขอกู้เงินเนี่ยนะ?”

 

เขารู้ว่าบ้านอื่นๆเมื่อเห็นเขาปล่อยเงินกู้แล้วพยายามติดต่อกับเขานั้นมีอยู่มากมาย แต่ความไร้ยางอายของบ้านหลังนี้นั้นน่าทึ่งมาก

 

พูดง่ายๆ ก็คือ พวกเขาเป็นเหมือนบ้านของเบนฟิลด์ก่อนที่เลียมจะเกิด

 

พวกเขามีหนี้ก้อนโตและอาณาเขตของพวกเขาก็รกร้าง

 

และที่เลวร้ายยิ่งกว่าบ้านเดิมของแบนฟิลด์ก็คือกองทัพส่วนตัวของบ้านพีตัค

 

แทนที่จะเป็นกองทัพ พวกเขาเหมือนโจรสลัดมากกว่าซะอีก

 

ถ้าโทมัสปฏิเสธเงินกู้ ในข้อความก็ระบุมาชัดเจนว่าจะมีการใช้กำลังเกิดขึ้น

 

น่าเสียดายเมื่อเขาไปยังดินแดนของไวเคานต์ราเซล เขาก็รู้ได้ทันทีว่า ถ้าเป็นไปได้ให้อยู่ห่างจากบ้านราเซลไว้จะดีกว่า เพราะแบบนั้นจึงไม่สามารถขอความช่วยเหลือใดๆจากพวกนั้นได้

 

ลูกน้องคนหนึ่งถามด้วยความเป็นห่วง

 

“ทำไมเราไม่ไปพึ่งบ้านของเคาท์ เบนฟิลด์ล่ะ”

 

เมื่อได้ฟังความคิดเห็นนั้น โทมัสก็ส่ายหัว

 

“ถ้าเรานำบ้านเบนฟิลด์มา เราอาจจบลงด้วยการทำสงคราม นอกจากนี้ บ้านราเซลที่ลอร์ดเลียมอาศัยอยู่ก็มีทายาทของตระกูลพีตัคอยู่ที่นั่นด้วย ไม่แน่ว่าพวกเขาอาจจะเกี่ยวข้องกัน”

 

ถ้าพวกเขาลากเลียมเข้ามาโดยไม่ได้ตั้งใจ มันคงจะเป็นสงคราม

 

เพราะไม่อยากให้เรื่องลุกลามใหญ่โต โทมัสจึงตัดสินใจยอมรับการขอเงินกู้

 

“แต่ก็ เห็นๆอยู่ว่าพวกเขาจะไม่จ่ายเงินคืน”

 

ในสถานการณ์เช่นนี้ หากพวกเขาไม่ให้ยืมเงินในตอนนี้ พวกเขาคงถูกรังควานในการทำธุรกิจ

 

เลียมก็กำลังอยู่ในการฝึกอบรม

 

แม้ว่าเขาจะกลับมาในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า เขาก็จะต้องจากไปอีกครั้งในไม่ช้าหลังจากไปเรียนในเมืองหลวง

 

เขาอาจจะหายไปนานหลายสิบปี

 

“…เราจะอดทนกับสิ่งนี้ไปก่อน ฉันแค่หวังว่าลอร์ดเลียมจะไม่ถูกย้อมด้วยค่านิยมผิด ๆ ในขณะที่เขาอยู่กับไวเคานต์”

 

บ้านราเซลกับบ้านพีตัครวมกัน พาให้โทมัสปวดหัวเป็นอย่างยิ่ง

 

◇ ◇ ◇

 

ย่านบันเทิงที่ตั้งอยู่ในอาณาเขตของไวเคานต์ราเซล

 

ภายในสถานที่ที่เรียกว่าคาสิโนสีดำ

 

มีร่างของเด็กขุนนางอยู่ใจกลางโจรสลัดที่ดูเหมือนจะมารวมกันที่นั่น

 

มีอัศวินสองสามคนปะปนอยู่ในนั้น มันเป็นคาสิโนที่ผิดกฎหมายที่ดำเนินการอย่างลับๆ

 

ในสถานที่ดังกล่าว ปีเตอร์กำลังเล่นเกมไพ่

 

เขาโยนการ์ดลง

 

“ฉันแพ้อีกแล้ว”

 

ชายในชุดสูทเดินเข้ามาหาปีเตอร์

 

“ท่านปีเตอร์ วันนี้ท่านเป็นอย่างไรบ้าง”

 

ปีเตอร์ดื่มเหล้าขณะมีผู้หญิงนัวเนียบนตักของเขา

 

“ฉันแพ้อีกแล้ว ฉันยังฝากหนี้ไว้ได้เหมือนเดิมไหม?”

 

“ในขณะที่จำนวนเงินที่คุณเป็นหนี้เราค่อนข้างมาก ฉันอยากให้คุณชำระมันสักครั้ง”

 

“หืม~ อะไรกัน ถ้างั้นฉันจะไปขอให้ไวเคานต์เคลียร์ได้ใช่ไหม?”

 

“การทำเช่นนั้นจะทำลายชื่อเสียงของลอร์ดปีเตอร์ เอางี้ดีไหม ฉันขอถามข้อมูลสักเล็กน้อย”

 

ปีเตอร์ตกลงที่จะชำหนี้ของเขากับข้อมูลบางอย่าง

 

เขาไม่ได้คิดลึกเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

“คุณอยากรู้อะไร”

 

“ฉันต้องการข้อมูลเกี่ยวกับเคาท์ เบนฟิลด์”

 

หลังจากได้รับข้อมูลภาพ ปีเตอร์มองภาพใบหน้าของเลียมที่ลอยอยู่ในอากาศและหรี่ตาลง

 

“อืม~ ฉันไม่รู้จักผู้ชายแบบนั้น”

 

“ฉันได้ยินมาว่าเขากำลังฝึกอบรมอยู่ในบ้านราเซลด้วย คุณไม่รู้จักเขาจริงๆเหรอ?”

 

“เอาจริงๆ มีเด็กจำนวนมากที่ได้รับการดูแลที่บ้านของไวเคานต์ ถ้าพวกเขาไม่ได้รับการดูแลพิเศษเหมือนฉัน ก็อาจเป็นแค่ขุนนางชั้นสามที่ไร้ค่า”

 

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ชายในชุดสูทก็เริ่มหัวเราะเล็กน้อย

 

“ท่านปีเตอร์ หากท่านสามารถให้รายละเอียดเพิ่มเติมแก่เราได้ เราจะยินดีให้บริการพิเศษแก่ท่าน ”

 

ขณะที่ชายในชุดสูทดีดนิ้ว ผู้หญิงสวยกลุ่มหนึ่งก็เริ่มรวมตัวกันรอบๆ ปีเตอร์

 

ปีเตอร์กางแขนออกและเริ่มหัวเราะ

 

“ปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของฉัน ถ้าคุณต้องการแค่ข้อมูลเกี่ยวกับไอ้หมดนั่น ฉันจะบอกคุณทุกอย่างเลย!”

 

“ฉันคาดหวังไว้สูงนะ ลอร์ดปีเตอร์”

 

ชายในชุดสูทยิ้มอย่างมืดมน

 

◇ ◇ ◇

 

ผมถูกพาไปที่ร้านขายขนมใกล้ๆชานเมือง

 

ที่นั่นมีผู้หญิงสองคน คนหนึ่งแก่และอีกคนหนึ่งเป็นวัยกลางคน กำลังขายสินค้าโฮมเมดอยู่

 

หัวหน้าอัศวินกำลังร้องเพลงในห้องคาราโอเกะ ผมก็เริ่มบ่น

 

“เมื่อพวกเขาบอกว่าจะพาเราไปเที่ยว ผมคิดว่าพวกเขากำลังจะพาเราไปยังย่านบันเทิงหรืออะไรทำนองนั้นซะอีก”

 

เคิร์ทดูกังวลกับความคิดเห็นของผม

 

“เลียม คุณหยาบคายไปแล้ว”

 

แต่นั่นคือสิ่งที่ผมรู้สึกจริงๆ

 

หญิงชราเริ่มหัวเราะ

 

“ไม่เป็นไร ร้านเล็กๆ ของเรามักจะไม่เพียงพอที่จะสนองความบันเทิงของขุนนางชั้นสูงเช่นคุณ”

 

เธอพูดแบบนั้น แต่ขนมที่เธอเอาออกมามันอร่อยเกินไปไม่ใช่เรอะเนี่ย?

 

หญิงวัยกลางคนมองดูผมและประหลาดใจเล็กน้อย

 

“ดูเหมือนคุณจะกินไปเยอะเลยนะ”

 

“ก็…เพราะว่ามันอร่อย”

 

ขณะที่เราสั่งเพิ่มอีกสองสามอย่าง อัศวินก็ยังคงร้างเพลงต่อไป

 

ผมคุยกับเคิร์ตต่อไปในขณะที่รู้สึกทึ่งเล็กน้อย

 

แม้ร้านนี้จะเล็ก แต่พวกรุ่นพี่และรุ่นน้องก็มาเล่นกันที่ร้านนี้

 

“ไม่มีที่ให้เล่นมากกว่านี้แล้วรึไงเนี่ย? ไม่มีสาวๆแล้วมันน่าเบื่อเกิ๊น”

 

อย่างย่านบันเทิงหรือสถานที่อื่นๆ อะไรแบบนั้น

 

เมื่อรู้ว่าผมหมายถึงอะไร เคิร์ทก็เริ่มหน้าแดง

 

“แม้คุณจะถามฉันก็เถอะ…”

 

“ฮึ่ม มันเป็นเรื่องปกตินี่? กิน แฮปปี้ และนอน สำหรับมนุษย์แล้วการไม่ได้ทำบางอย่างนั้นไม่ดีต่อสุขภาพ”

 

“เอ่อ…ยกเว้นเรื่องนั้นล่ะก็ใช่”

 

การตอบสนองความต้องการหลักสามประการเป็นสิ่งสำคัญ

 

ผมไม่ชอบคนที่พูดจาสวยหรูแล้วพลาดโอกาสดีๆไป

 

ในชีวิตก่อนหน้านี้ ผมพยายามใช้ชีวิตอย่างจริงจัง

 

ถึงอย่างนั้นก็เคยไปร้านแบบนั้นเมื่อเจ้านายพาไป

 

แต่ว่าผมก็ไม่ได้สนุกไปกับมันเพราะว่าผมนึกถึงครอบครัว พอตอนนี้มองย้อนกลับไป ผมอดคิดไม่ได้ว่าตัวเองนั้นโง่มาก

 

คงจะดีถ้าผมเด็ดขาดมากกว่านี้

 

ในฐานะที่เป็นสิ่งมีชีวิต มันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะสนองความอยาก

 

และหน้าที่ของลอร์ดคือเตรียมพื้นที่สำหรับสนองความต้องการของตนเอง

 

ผมชอบธุรกิจที่เกี่ยวข้องกับเรื่องแบบนี้นะ

 

เป็นธุรกิจที่สามารถทำเงินได้ง่าย

 

ฟังการสนทนาระหว่างผมกับเคิร์ท หญิงชราดูประทับใจ

 

“คุณยังเด็ก แต่ดูเหมือนว่าคุณรู้อยู่แล้วว่าอะไรสำคัญ มีเรื่องราวมากมายในโลกที่ไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยอุดมคติที่สวยงาม แม้ว่าคุณจะบอกว่าผู้ชายจะแปดเปื้อนเมื่อพวกเขาไปที่นั่น แต่ฉันคิดว่ามนุษย์ทุกคนมีด้านมืดที่สกปรกอยู่แล้วโดยไม่ต้องเกี่ยวกับเรื่องอย่างว่า”

 

หญิงชราคนนี้เข้าใจประเด็นของผมจริงๆ

 

“ผมชอบนะ เป็นทัศนคดิที่ดี เด๊่ยวผมจะให้ทิปเพิ่ม”

 

“ฉันไม่ต้องการหรอก แค่สั่งอาหารเพิ่มก็พอ คุณต้องกินเยอะๆจะได้โตเร็วๆ”

 

เคิร์ทดูหดหู่เล็กน้อย

 

“มีอะไรงั้นเรอะ?”

 

“ไม่มีอะไรหรอก รู้สึกเหมือนได้ข้อคิดอะไรบางอย่างน่ะ”

 

เคิร์ทซึ่งคิดเพียงแต่วิธีการบีบบังคับคนของเขา ดูเหมือนว่าจะสังเกตเห็นความสามารถในการผลิตเงินของธุรกิจสีเทานี้แล้ว

 

-คุณเติบโตขึ้นอีกแล้ว

 

เมื่อคนเราเครียดก็ต้องปลดปล่อย

 

สิ่งนั้นสำคัญมาก

 

อย่างไรก็ตาม เคิร์ทยังดูไร้เดียงสาเกินไปเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้

 

“เฮ้ เสียซิงแล้วหรือยัง?”

 

“อุ๊ฟ?!”

 

เคิร์ทเริ่มไอกับคำถามของผม

 

แม้ว่าผมจะรู้ว่าการถามอาจไม่เหมาะสมสักหน่อย แต่ตรงนี้มีแค่เรานะรู้ไหม

 

“ค-คุณกำลังพูดถึงอะไรน่ะเลียม! ในอนาคตเราจะมีคู่หมั้น ถึงตอนนั้นเราค่อยจริงจังกับเรื่องนั้นเอาซี่!”

 

“ถึงตอนนั้นค่อย ‘จริงจัง’… เฮอะ?”

 

นั่นเป็นคำเดียวที่ผมเชื่อมั่นน้อยที่สุดในจักรวาลนี้

 

ผมเคยใช้ชีวิตอย่างจริงจัง สิ่งที่รออยู่คือชีวิตที่โหดร้าย

 

“กะ…ก็ไม่ได้มีอะไรผิดนี่! มีชีวิตจริงจังมันก็ดีนะ มันไม่ผิดสักหน่อยนิเลียม”

 

“คร้าบๆ”

 

เขาไร้เดียงสา จริงๆใช่ไหมเนี่ย?

 

ลอร์ดผู้ชั่วร้ายควรจะรู้เรื่องผู้หญิงมากมาย ผมเดาว่าเขาเป็พวกที่ฉลาดด้านการบีบคั้นจากคนของเขา มากกว่าเรื่องผู้หญิง

 

เขาแตกต่างจากลอร์ดผู้ชั่วร้ายที่อยากทำอะไรก็ทำอย่างผม

 

เคิร์ทถามราวกับว่าเขาข้องใจ

 

“ล-เลียม… หมายความว่าคุณ… มีประสบการณ์กับผู้หญิงแล้วงั้นรึ”

 

ฮะ? แน่นอน… เดี๋ยวนะ… ผู้หญิงที่สนิทที่สุดที่ผมมีปฏิสัมพันธ์ด้วยในชีวิตนี้คืออามากิ

 

ผมยังไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นกับผู้หญิงจริงๆในชีวิตนี้…

 

“ก็…ไม่อ่ะ…”

 

“เฮ้! แม้ว่าคุณจะพูดโอ้อวดขนาดนั้น แต่จริงๆ แล้วคุณอยู่ในระดับเดียวกับฉัน เลียม!”

 

คนรอบข้างเราเริ่มพึมพำ “เวอร์จิ้น?” “เขายังบริสุทธิ์” “เดี๋ยว ฉันคิดว่าเขา… หรือว่าพวกเขาเป็นแบบนั้นกันเหรอ? ” ด้วยเสียงกระซิบและเงียบ

 

ไม่โว้ย! ผมอาจไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิงจริงๆ ในชีวิตนี้ แต่จริงๆ แล้วผมมีประสบการณ์มาก่อนนะเว้ย!

 

“พวกแกทุกคนหุบปาก! ผมตัดสินใจแล้ว! เฮ้ย เคิร์ท หลังจากนี้เราไปย่านบันเทิงกัน!!”

 

“เอ๊ะ! ไม่ เดี๋ยวดิ…”

 

เคิร์ทซึ่งเสียงเบาลงเรื่อยๆ ผมเริ่มยิ้ม

 

“พูดไปก็เท่านั้นเรามาจบเรื่องนี้กันเถอะ! ตราบใดที่เราเงียบไว้จะไม่มีใครรู้!”

 

“ตะ… แต่-”

 

ใบหน้าของเคิร์ตแดงขึ้น เขาเริ่มจินตนาการไปไกล

 

ขณะเรากำลังตัดสินใจ หัวหน้าอัศวินที่ร้องเพลงเสร็จพอดีมานั่งลงข้างๆ เรา

 

“คุณสองคนใจเย็นๆ ฉันว่าเรื่องนี้พักไว้ก่อนก็ดี”

 

“ผมเป็นขุนนาง ผมจะเล่นเมื่อไหร่ก็ได้ที่ผมต้องการ ทำไมต้องฟังความเห็นของคุณ?”

 

อัศวินดูกังวลเล็กน้อยขณะอธิบายช้าๆ

 

“เอาจริงๆถ้าวัดจากตำแหน่งของคุณ คุณต้องแน่ใจว่าไปสถานที่ดีๆ ไม่งั้นหากคุณไปติดโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ มันคงจะยุ่งยากแน่”

 

“เหอะ…ก็แค่โรคติดต่อ-”

 

“อย่าชะล่าใจไป… มีโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์จำนวนมากที่ไม่สามารถรักษาด้วยการรักษาแผนปัจจุบันได้ โรคต่างๆมีการพัฒนาอย่างต่อเนื่อง เมื่อก่อนอาจรักษาได้แต่ตอนนี้ใครจะรู้?”

 

หัวหน้าอัศวินบอกว่าขณะนี้มีการระบาดของโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ในอาณาเขตของไวเคานต์

 

ไวรัสดูเหมือนจะมีวิวัฒนาการอย่างมากไม่ว่าคุณจะอยู่ในจักรวาลไหนก็ตาม

 

โรคระบาดทางเพศสัมพันธ์ที่ปรากฎเมื่อไม่นานมานี้ เป็นประเภทที่ทำให้ท่อนที่หว่างขาของคุณระเบิด! มันเป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ที่ร้ายแรง

 

ในระยะแรกมันจะพองตัวและใหญ่ขึ้น

 

ผู้ชายส่วนใหญ่จะพอใจกับขนาดที่โตขึ้น แต่หลังจากนั้นไม่นาน มันก็เปลี่ยนเป็นสีแดง จากนั้นก็เป็นสีดำแล้วก็… โพล๊ะ….

 

พวกมันจะระเบิดอย่างรุนแรง

 

ยิ่งกว่านั้น แม้หลังการรักษา การงอกใหม่ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ หากไม่ใช้น้ำยาอิลิกเซอร์

 

มันเป็นโรคที่แสดงผลกับผู้ชายเท่านั้น

 

ส่วนที่แย่ที่สุดคือผู้หญิงที่เป็นพาหะไม่แสดงอาการใดๆ ดังนั้นจึงไม่สามารถบอกได้หากไม่ได้รับการตรวจ

 

แทนที่จะเป็นโรคภัย นี่มันเหมือนกับคำสาปมากกว่าไม่ใช่เรอะ?

 

“…เคิร์ท กลับที่พักกันเถอะ”

 

“…อืม”

 

จิตใจของเราไม่แข็งแกร่งพอที่จะไปเที่ยวเล่นต่อหลังจากได้ยินเรื่องนี้

 

—————————–

 

ไบรอัน (´；ω；｀) ปาดหงื่อ “ฉันรู้สึกโล่งใจที่ลอร์ดเลียมไม่เสี่ยงที่จะไปเที่ยวแบบนั้น ไม่เช่นนั้นบ้านเบนฟิลด์คงจบสิ้นแน่”

 

อามากิ ( ゜д゜) “เอาจริงๆ ฉันเป็นห่วงว่านายท่านไม่ได้สนใจผู้หญิงจริงๆสักคนเลยมากกว่า!”

 

ไบรอัน (´；ω；｀) “…มันช่างเจ็บปวด…”

 

—————————–

 

——————————

ดำน้ำเยอะมากกกกกกกกกกกกก ต้นฉบับก็ดี อิ้งก็ก็ดี แปลได้ไม่เข้าใจเลยเฟร้ย !!