(WN) I’m the Evil Lord of an Intergalactic Empire! - ตอนที่ 21
คำพูดของอาจารย์
ในอาณาเขตของไวเคานต์ราเซล
ยาสึชิอยู่ที่นั่น
อาจารย์ดาบของเลียมมาที่นี่หลังจากได้ยินว่าพวกเขาจ้างคนทำงานในเหมือง
เขาเป็นผู้สร้างทักษะดาบที่ยอดเยี่ยมชื่อว่าประกายแสง แต่ตัวเขาเองไม่ได้มีทักษะมากนัก
“บัดซบ หมายความว่ายังไงที่จ้างฉันไม่ได้เพราะฉันไม่มีใบอนุญาตดูแลเครื่องจักรหนัก? ฉันเคยขี่อัศวินขับเคลื่อนมาก่อนด้วยซ้ำ”
เดิมทีเขาเป็นเพียงนักดาบปลอมๆ แต่หลังจากที่เพื่อนของเขาหางานให้ครั้งนั้น เขาก็กลายเป็นอาจารย์ของเลียม
เพียงไม่นาน ศิษย์ของเขาก็เติบโตอย่างรวดเร็วเป็นนักดาบชั้นยอด
ตัวยาสึชิเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
สุดท้าย ด้วยความกลัวว่าเลียมจะค้นพบความจริงว่าเขาเป็นพวกหลอกลวงและฆ่าเขา ยาสึชิจึงหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้
เขาร่อนเร่พเนจรไปมาเรื่อยจนกระทั้งเงินหมดตัว
ในท้ายที่สุดก็นำมาสู่สถานการณ์เช่นปัจจุบัน
“แม้ว่าฉันจะอวดความสามารถไปแบบนั้น แต่ก็ไม่มีใครสนใจจ้างฉันเลย…ฉันจะทำยังไงดี?”
เขาเดินเตร่ไปตามย่านบันเทิงอย่างโรยรา
เขาไม่มีเงินติดตัวพอที่จะเอาไปดื่มด้วยซ้ำ
เขาขายดาบไปแล้ว ในตอนนี้เขาไม่มีเงินหรือของมีค่าติดตัวเลยซักอย่าง
“ใคร~ใครซักคน~ ช่วยฉันซื้อเครื่องดื่ม ให้ซักแก้วหนึ่ง~”
ขณะที่เขาเดินโซเซร้องเพลงราวกับขอทาน ไหล่ของเขาชนกับอันธพาลคนหนึ่งที่เดินผ่านเขา
“ไอ้ห่าเอ้ย เดินอะไรของมึงวะ!”
“มันเจ็บ! โอ้ย เจ็บโว้ย!”
“ไอ้น้องชายเป็นอะไรไหม?! – เฮ้ยมึงทำร้ายน้องชายกูเรอะ ไอ้เวรนี่อย่าคิดว่าจะหนีไปได้!”
เจอเข้ากับพวกอันธพาลจนได้
รอบๆ ดูเหมือนจะพูดว่า “พวกเขาอีกแล้ว?” กลุ่มคนรอบข้างมองอย่างเย็นชาและทำกิจวัตรต่อไปราวกับไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้
ยาสึชิถูกล้อมโดยชายสามคนไม่มีทางหนี
“แต่ฉันแค่ชนคุณเบาๆเอง!”
เขาพยายามที่จะต่อต้าน แต่ก็ไม่มีโอกาสในขณะที่อีกฝ่ายมีจำนวนมากกว่า
“มีปัญญาพูดได้แค่นี้เรอะ! ฉันต้องการค่ารักษาพยาบาลเว้ย”
“พี่ใหญ่!จับตัวมันไปขายอวัยวะกันเถอะ”
“เป็นความคิดที่ดี!”
พวกชั่วนี่ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดคุย
ยาสึชิกำลังสวดอ้อนวอนขอปาฏิหาริย์จากพระเจ้า
(ใครก็ได้ช่วยฉันที!)
จากนั้นสภาพแวดล้อมก็เริ่มคึกคัก
ทั้งสามคนเพิกเฉยต่อสภาพแวดล้อมและจะเข้าไปรุมยำยาสึชิ
“เราจะทุบตีคุณในขณะที่ทุกคน—”
แต่-
“ในขณะที่ทุกคน- อะไร? อย่าเพิ่งหยุดเพียงแค่นั้น พูดให้จบประโยคสิ”
ขณะที่ยาสึชิหันไปมองด้านหลังอันธพาลทั้งสาม เขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
เขาสูงกว่าครั้งสุดท้ายที่เขาจำได้
อย่างไรก็ตาม เขาเป็นคนเดียวที่ยาสึชิไม่อยากเจออีกเลยตลอดชีวิต
(โอ้พระเจ้า ไม่ใช่คนนี้ ใครก็ได้แต่ไม่ใช่คนนี้!)
เมื่อมองไปข้างหลังอันธพาลทั้งสาม เลียมยืนอยู่ตรงนั้น
เขาถือดาบไว้ที่มือขวา
มันคือดาบเลเซอร์ อาวุธที่ออกแบบมาให้พกพาสะดวก
เมื่อเห็นเลียมเช่นนั้น ทั้งสามคนก็เริ่มเอื้อมมือไปหยิบปืนพก
“คุณมันก็แค่เด็กเหลือขอ! คุณคิดว่าคุณเป็นใครถึงใช้น้ำเสียงแบบนั้…”
หัวของคนพูดถูกตัดกระเด็น
เมื่อได้เห็นสิ่งนี้ ยาสึชิก็รู้สึกเสียววาบตามกระดูกสันหลัง
(อะ…ไอ้เด็กนี่…นี่มันเกินกว่าศิลปะการต่อสู้ไปแล้ว)
เขารู้สึกว่าทักษะนี้แข็งแกร่งขึ้นกว่าครั้งสุดท้ายที่เขาเห็น
ยาสึชิมองตามไม่ทันด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สิ่งที่เขามั่นใจได้คือเลียมนั้นแข็งแกร่งขึ้นอย่างเหลือเชื่อ
—สัญชาตญาณทั้งหมดของยาสึชิกำลังกรีดร้องว่าเขาไม่ควรต่อสู้กับคนแบบนี้
เขาต้องวิ่งหนี ใช่…แต่ตอนนี้เขายืนอยู่หน้าเลียมเรียบร้อยแล้ว
(เฮ้อ… มันจบแล้ว)
ยาสึชิรู้สึกว่าชีวิตของเขาจบลงแล้ว เขาทำได้เพียงแสดงสีหน้าปลงชีวิตออกมา
พวกอันธพาลมีใบหน้าที่บอกว่าพวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น
ขณะที่เลียมเดินเข้ามาพร้อมอาวุธในมือ อันธพาลสองคนที่เหลือก็เลือดสาดกระจายและล้มลง
บริเวณโดยรอบถูกแช่แข็งด้วยความตกใจ ไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นได้
เมื่อกลิ่นเลือดลอยฟุ้งไปในอากาศเลียมก็กล่าวขึ้น
“อยู่ให้พ้นทางเดินของผม เฮ้ คุณลุง ไปมีส่วนร่วมกับ…”
เลียมไม่รู้ว่าเป็นยาสึชิ
แต่หลังจากที่เห็นหน้ายาสึชิแล้ว เขาก็ก้มหน้าลงกับพื้นทันที
“อะ..อาจารย์!ได้โปรดยกโทษพฤติกรรมหยาบคายของผมด้วย!”
เมื่อมองไปยังเลียมที่ก้มหัวอย่างรวดเร็วยาสึชิ ก็มาถึงขีดจำกัดของความกลัว
การแสดงออกของเขาตรงข้ามกับสิ่งที่อยู่ในใจของเขา สีหน้าปลงตกของยาสึชิทำให้เขาดูเหมือนผู้สูงส่ง
“ดูเหมือนคุณจะสบายดี”
“เอ่อ…ครับ… คุณมาทำอะไรที่นี่อาจารย์?”
ฉันจะตอบยังไงดี?
สถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดคือการบอกเลียม เกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของเขา
แต่นั่นคือสิ่งที่เขาต้องหลีกเลี่ยงให้ถึงที่สุด
“กำลังเดินทาง… ใช่ ฉันกำลังเดินทาง”
“คุณกำลังเดินทาง? โอ้ แต่ทำไมคุณถึงอยู่ในที่แบบนี้โดยไม่มีดาบล่ะ? ผมรู้ว่าคนระดับอาจารย์ฝีมืออย่างไม่ต้องสงสัย แต่อาจารย์ พกอาวุธน่าจะดีกว่าไม่ใช่เหรอ?”
ยาสึชิครุ่นคิด
(‘ฉันขายมันเพราะฉันไม่มีเงิน!’- อย่างกับว่าฉันสามารถบอกคุณแบบนั้นได้!)
“ฉันกำลังเดินทาง แม้จะไม่มีดาบติดตัว”
“ทำไม?”
(อย่าถามว่า ทำไม! ฉันยังไม่รู้เลยเฟร้ย!)
“…ฉันกำลังมองหาศิษย์ใหม่”
เมื่อเหลือบมองเลียมเขาพูดสิ่งแรกที่เขานึกถึง
เลียมยิ้ม
“ถ้าเป็นแบบนั้น ผมจะเตรียมโรงฝึกในอาณาเขตของผมให้ อาจารย์จะได้มีเวลาดูแลศิษย์รุ่นต่อๆไปได้ดีขึ้น ผมยินดีมากเลยที่รู้ว่าสามารถช่วยเติมเต็มความปรารถนาของอาจารย์ได้”
“ไม่ มันไม่ได้หรอกนะ”
“ครับ?”
หน้าของเลียมดูเหมือนจะพูดว่า “ทำไมล่ะ”
(อาาาาาาา !!! หัวของฉันหมุนไปหมดแล้ว ฉันต้องหาข้อแก้ตัวที่ดีๆ!)
ยาสึชิกลืนน้ำลายและบอกเหตุผลของเขากับเลียม
“เป็นความจริงที่ฉันกำลังมองหาลูกศิษย์ แต่ไม่ได้หมายความว่าใครก็ได้ ฉันกำลังมองหาคนที่สามารถเติมเต็มทักษะประกายแสง”
“เติมเต็มเหรอ? หรือว่าประกายแสงยังไม่สมบูรณ์?”
“ผิดแล้ว!”
ขณะที่เขาปฏิเสธอย่างหนักแน่น จิตใจของยาสึชิก็เต้นระรัว
เลียมผู้ซึ่งถูกยาสึชิตะโกนใส่ เขาหุบปากของเขาและรอคำพูดต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
“เส้นทางของศิลปะการต่อสู้ไม่มีที่สิ้นสุด”
“-อาจารย์ผมขอโทษ ผมมันงี่เง่า แต่คุณไม่พบใครที่จะมาเป็นลูกศิษย์ในอาณาเขตของผมเหรอ?”
“ฉันกำลังมองหาใครสักคนที่สามารถเติมเต็มประกายแสงที่แท้จริงได้ เลียม คุณเป็นหนึ่งในความเป็นไปได้เหล่านั้น แต่นั่นยังไม่พอ! ฉันกำลังมองหาลูกศิษย์อีกอย่างน้อยสองคนที่มีความสามารถพอๆกับคุณ”
(ฉันอยู่ในอาณาเขตของคุณไม่ได้! ฉันต้องการหนี! ต้องให้เหตุผลอีกหน่อย!)
สมองของยาสึชิกำลังหมุน
“–เลียมเอย…ทักษะประกายแสงที่ฉันใช้กับแบบที่คุณใช้นั้นแตกต่างกัน ฉันไม่พบความเป็นไปได้ใหม่ๆ ในบริเวณใกล้เคียงนั้นแล้ว”
“ผมเข้าใจแล้วครับ… แต่ถึงอย่างนั้น อาจารย์ ทำไมคุณไม่บอกผมเกี่ยวกับเรื่องนี้”
“นี่ไม่ใช่ปัญหาของฉันเพียงอย่างเดียวเลียม ทันทีที่คุณได้รับใบอนุญาต คุณได้รับภาระหน้าที่ในการสืบสานทักษะดาบประกายแสงในตัวคุณให้กับรุ่นต่อไป หรือคุณกำลังบอกว่าคุณไม่มีความตั้งใจที่จะรับลูกศิษย์?”
สายตาของเลียมเริ่มลอกแลก
ดูเหมือนว่าเขาไม่เคยคิดที่จะรับลูกศิษย์
(โอ้ ได้เรื่องละ! ถ้าฉันบอกเขาว่าเขาต้องหาลูกศิษย์ เขาจะมุ่งความสนใจไปที่ลูกศิษย์แทนตัวฉัน นั่นไงล่ะ!)
“เลียม พยายามมีลูกศิษย์อย่างน้อยสามคน เมื่อคุณเป็นนักดาบไม่ใช่ทุกคนที่สามารถไว้ใจได้ แต่ฉันต้องการให้คุณถ่ายทอดประกายแสง ให้กับผู้คนจำนวนมากขึ้น คุณจะทำได้ดีอย่างแน่นอน ในสายตาของฉัน คุณเป็นปรมาจารย์ดาบที่ยอดเยี่ยมอยู่แล้ว”
“อาจารย์ ผมขอโทษ… ผมผิดไปแล้ว”
แม้ว่ายาสึชิจะคิดแต่เรื่องของตัวเอง แต่เลียมก็ยังดูประทับใจมาก
(ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องโกหก แต่ดูเหมือนว่ามันใช้ได้ผล ฉันอยากจะหนี แต่ฉันไม่สามารถออกจากที่นี่ได้ เพราะฉันไม่มีเงินสักแดงเดียว บ้าจริง ฉันจะหาเงินได้ยังไง! )
นั่นคือตอนที่เลียมเริ่มพูด
“ในฐานะที่เป็นลูกศิษย์ของคุณ มันคงดูไม่ดีถ้าไม่ได้มอบของขวัญการพบกันซักหน่อย ถึงมันจะเพียงเล็กน้อย แต่ผมจะให้เงินสำหรับการเดินทางของคุณ”
“ดะ…ได้ก็ดี ขอบใจ”
(ฉันทำได้! ในที่สุดก็หนีได้!)
เลียมเริ่มโอนเงินแบบดิจิทัลไปยังยาสึชิ
เมื่อเห็นจำนวนนั้น ดวงตาของยาสึชิ ก็แดงก่ำ
(เชี่ย! จำนวนนี้เงินนี่มัน! จำนวนศูนย์เยอะจนตาลายเลย!)
หลังจากได้รับเงินจำนวนมากอย่างไม่น่าเชื่อ ยาสึชิพยายามอย่างเต็มที่เพื่อซ่อนความสับสนวุ่นวายในใจของเขา
ขณะเดียวกันเขากำลังคิดว่าจะออกจากดินแดนนี้ในทันทีได้อย่างไร
◇ ◇ ◇
ผมมองอาจารย์จากไปในขณะที่ใคร่ครวญเป้าหมายใหม่
“ลูกศิษย์สามคน และไม่ใช่ใครก็ได้? ผมจะทำยังไงดีนะ”
ผมต้องทำให้ดีที่สุดเพื่อสืบทอดประกายแสง
ผมควรเปิดโรงฝึกในอาณาเขตรึเปล่า?
แต่ก็ไม่มีครูฝึกอยู่ดี
เนื่องจากผมเป็นคนเดียวที่สอนได้ การจ้างคนอื่นมาสอนจึงเป็นไปไม่ได้
“อย่างที่คิด ผมคงต้องเสาะหาด้วยตัวเอง คำพูดของอาจารย์แน่นอนว่ามีน้ำหนักมาก ผมยังต้องเรียนรู้จากเขาอีกเยอะ”
แม้ว่าเขาจะถูกพวกอันธพาลรายล้อมในขณะที่ไม่มีอาวุธ เขาก็ยังสงบนิ่ง ไม่ได้เคลื่อนไหวด้วยซ้ำ
นั่นแหละคือสิ่งที่ผู้แข็งแกร่งควรทำ
ผมตั้งเป้าที่จะเป็นลอร์ดที่ชั่วร้าย แต่ผมก็ยังต้องการเดินตามเส้นทางเดียวกับอาจารย์
“คุณมายืนบ่นอะไรคนเดียว”
อัศวินผู้ฝึกสอนมาเพื่อจับตัวผม ผู้ซึ่งพยายามจะหลบหนีจากคุกที่เรียกว่าบ้านของไวเคานต์
ดูเหมือนว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะเที่ยวเล่นในเมือง
“คุณมาที่นี่เพื่อฝึกอบรม ทำไมคุณถึงวิ่งไปวิ่งมาเพื่อสร้างปัญหาล่ะ”
“ผมขอโทษ”
เมื่อผมออกจากคฤหาสน์กับพวกรุ่นพี่เพื่อไปเล่นที่ย่านบันเทิง – ผมก็หลงทาง
ทันใดนั้นพวกอันธพาลก็ปรากฏตัวต่อหน้าผมขณะที่กำลังอารมณ์ไม่ดี
ผมเกลียดคนอย่างพวกเขา
พวกเขาเหมือนคนทวงหนี้ในชาติก่อนของผม
ในละครและภาพยนตร์ พวกเขาอาจจะมีคนดีบ้าง แต่ความจริงไม่มีอะไรแบบนั้นแน่นอน
“อืม ฉันเข้าใจความรู้สึกนายนะ”
อัศวินมองมาที่ผมและยิ้ม
“เมื่อฉันตรวจสอบพวกเขา ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีชื่อเสียงค่อนข้างแย่ ฉันละสงสัยจริงๆว่าทำไมพวกนี้ถึงยังไม่ถูกจับ”
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเป็นคนเลวจริงๆ
อืม มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรนิ
ผมเข้าไปยุ่งเรื่องนี้โดยไม่จำเป็น
ท้ายที่สุดอาจารย์อยู่ที่นั่น อาจจะไม่มีใครตายถ้าฉันไม่ก้าวเข้ามา
“แม้แต่ลอร์ดแรนดอล์ฟก็คงควบคุมไม่ทั่วถึงนั่นแหละนะ ปล่อยให้เป็นเรื่องของทางการเถอะ”
“ก็คงอย่างงั้น”
เมื่อผมคิดถึงวิธีในการหาลูกศิษย์ ผมก็ปล่อยเรื่องนี้ทิ้งไป
◇ ◇ ◇
อาณาเขตของราเซลเป็นฐานทัพหลักของกลุ่มโจรสลัด
พวกเขาโกรธที่เพื่อนสามคนของพวกเขาเพิ่งถูกฆ่าตาย
มันคือสามคนที่เลียมเพิ่งฆ่าไป
“หัวหน้า เราจะปล่อยเรื่องนี้ไปไม่ได้!”
“ปล่อย? ไม่ แน่นอนว่าเราจะจัดการมัน และเราจะบดขยี้ผู้กระทำความผิดให้ละเอียด”
กลุ่มโจรสลัดเป็นกลุ่มที่ใหญ่ที่สุดในอาณาเขตของบ้านราเซล
“เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายเป็นขุนนาง เด็กที่มาที่บ้านราเซลเพื่อฝึกฝน”
“สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดคือการขาดข้อมูล แน่นอนว่าต้องฆ่า แต่เราต้องหาข้อมูลเบื้องลึกเบื้องหลังของมันก่อน”
ลูกน้องคนหนึ่งยกมือขึ้น
“เมื่อเร็วๆนี้มี VIP มาที่คาสิโนของเราบ่อยๆ เขาเป็นทายาทของบ้านเคาท์พีตัค ตอนนี้เขาเป็นหนี้เราจำนวนมาก เราอาจจะใช้เขาได้”
“ใช่ นั่นฟังดูดี เหล้า ผู้หญิง เงิน ใช้อะไรก็ได้เพื่อรวบรวมข้อมูลของคนโง่ที่ยุ่งกับเรา เราจะใช้มันเพื่อแก้แค้น”
ประการแรก พวกเขาจำเป็นต้องรวบรวมข้อมูลของคู่ต่อสู้เพื่อเป็นการป้องกันไว้ก่อน
“เราจะทำให้เจ้าเด็กขุนนางคนนั้นเสียใจที่มามีเรื่องกับเรา”
โจรสลัดหัวเราะอย่างชั่วร้ายเมื่อพวกเขาสาบานว่าจะแก้แค้นเลียม
◇ ◇ ◇
อาณาเขตของไวเคานต์ราเซล
เป็นสถานที่ที่ปกติเขาไม่ได้มา แต่โทมัสมาเพื่อทำธุรกิจ
“ชื่อของลอร์ดเลียมดูเหมือนจะไม่มีผลอะไรกับพวกโจรสลัดที่นี่…”
ในดินแดนที่เลียมปกครองและบริเวณใกล้เคียง โจรสลัดแทบไม่เหลืออยู่แล้ว
อย่างไรก็ตาม สิ่งต่างๆ ดูเหมือนจะแตกต่างออกไปในอาณาเขตของบ้านเรเซล
ลูกน้องคนหนึ่งรายงาน
“ถ้าเราจะผ่านต้องจ่ายค่าผ่านทาง นี่มันใกล้กับอาณาเขตเลย เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขามีความเกี่ยวข้องกับไวเคานต์?”
โทมัสก็คิดแบบนั้น
“ฉันรู้ แต่เราไม่สามารถขอให้ลอร์ดเลียมเตรียมหน่วยคุ้มกันในครั้งนี้ได้จริงๆ ยังไงการคุ้มกันย่อมมีค่าใช้จ่าย แล้วคราวนี้มันก็ไม่คุ้ม ”
คงจะดีถ้าพวกเขาสามารถเห็นเลียมเมื่อไปถึงบ้านราเซล แต่พวกเขาอยู่ได้ไม่นานและต้องออกไปทันทีที่ธุรกิจเสร็จสิ้น
“ฉันอยากจะทักทายลอร์ดเลียม แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ในตอนนี้”
ลูกน้องต่างถอนหายใจ
“แม้เราทำข้อตกลงจนบรรลุผล เราก็แทบจะไม่ได้กำไรอยู่ดี ฉันไม่ชอบสถานที่ที่ดูเหมือนจะมีความเกี่ยวข้องกับโจรสลัด”
โจรสลัดเรียกร้องค่าผ่านทางขึ้นอยู่กับความสำเร็จของธุรกิจที่จะทำ
ปริมาณแทบจะเทียบเท่ากำไรทั้งหมดของพ่อค้า
“ฉันได้ยินมาว่าไวเคานต์ค่อนข้างเป็นลอร์ดที่มีชื่อเสียง แต่นี่มันอะไรกัน?”
โทมัสหวังว่าเลียมจะไม่ได้พูกสัมพันธ์กับบ้านราเซล
————————————————
ไบรอัน (´；ω；｀) “ท่านเลียม คุณไว้วางใจยาสึชิมากกว่าไบรอันคนนี้อย่างนั้นเหรอ? …มันช่างเจ็บปวด”
YOU MAY ALSO LIKE
