บทส่งท้าย เล่ม 1

 

เป็นเวลาสี่สิบห้าปีแล้วที่ผมได้มาเกิดใหม่

 

ในที่สุดผมก็กลายเป็นผู้ใหญ่ในโลกนี้ แต่ก็อดไม่ได้ที่มองกระจกอย่างแปลกใจ

 

“…ผมอายุห้าสิบปีจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย?”

 

ผมยังคงดูเหมือนเด็กอายุสิบสาม

 

ราวกับผมยังอยู่ชั้นมัธยมต้นปีหนึ่ง

 

จากนี้ไปอาจจะสูงขึ้นอีก แต่ในตอนนี้ ผมก็ยังมีลักษณะเหมือนเด็กอยู่ดี

 

คนรับใช้ที่อยู่รอบข้างกำลังปรบมือ

 

ไบรอันกำลังร้องไห้ฟูมฟายหนักเป็นพิเศษ

 

“ไบรอันผู้นี้ไม่เคยคิดว่าจะมีชีวิตอยู่ได้นานพอที่จะเห็นลอร์ดเลียมเติบโตเป็นผู้ใหญ่!”

 

“หยุดร้องไห้ได้แล้วน่า อามากิ แผนของวันนี้คืออะไร?”

 

อามากิตอบผมด้วยเสียงเรียบๆตามปกติ

 

“พิธีการบรรลุนิติภาวะจะจัดขึ้นอีกหนึ่งชั่วโมงต่อจากนี้ การเฉลิมฉลองหลักจะเป็นตอนเที่ยง แต่เรายังมีปาตี้หลังงานที่วางแผนไว้สำหรับตอนเย็นด้วย”

 

ไบรอันปาดน้ำตาและกล่าวเสริม

 

“ตารางงานของวันพรุ่งนี้ก็แน่นเหมือนกันตั้งแต่เช้าถึงเย็น”

 

ทั้งเดือนดูเหมือนว่างานจะแน่นไปหมด

 

“ยกเลิกได้ไหม?”

 

“น่าเสียดายที่คุณต้องทำ”

 

เมื่อไบรอันตอบกลับอย่างเย็นชาอามากิก็ดุผมต่อ

 

“นายท่าน เราต้องรีบแล้วหากต้องการไปให้ตรงเวลา ท่านก็รู้ว่าท่านไม่สามารถอยู่ในห้องได้ทั้งวัน”

 

“…ผมเข้าใจ ไม่ต้องเร่งก็ได้”

 

เราออกจากห้องเพื่อเดินทางไปที่พิธีขณะที่ผมบ่นอุบ เพราะหลังจากที่ผมกลับจากเมืองหลวง เราก็ทำการสร้างคฤหาสน์หลังใหม่ทันที

 

คฤหาสน์ที่ผมสร้างออกมานั้นใหญ่เกินกว่าที่ผมคาดไว้

 

ถ้าจะเปรียบกับบางอย่างในชาติก่อน อาจจะเป็นขนาดเมืองเล็กๆ เมืองหนึ่งล่ะมั้ง?

 

ผมจ้างสถาปนิกชื่อดังและให้งบประมาณมากเป็นพิเศษกับพวกเขา

 

เมื่อผมคิดเกี่ยวกับมันขณะเดินบนทางเดิน ผมใช้เงินไปจำนวนมากจริงๆ

 

เมื่อผมไปที่ทางออก คริสเตียน่าก็ยืนอยู่หน้าประตู

 

เธอสวมชุดเครื่องแบบอัศวินหญิง ดูเหมือนว่าจะรอผมอยู่

 

“ท่านเลียม วันนี้ท่านดูดีจริงๆ”

 

ผมก้มมองดูเครื่องแบบที่ตกแต่งจนเกินจำเป็นที่เธอชม

 

อย่างน้อยเธอก็รู้วิธีประจบผู้บังคับบัญชาล่ะนะ

 

แต่นี่มันความรู้สึกอะไร? ผมสัมผัสได้ว่าเธอกำลังมองผมด้วยสายตาร้อนแรง ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ  

 

…ผมอาจจะแค่คิดไปเอง…ล่ะมั้ง?

 

“โอ้… แน่ใจนะว่าทำงานได้”

 

ตามรายงานของโรงพยาบาล เธอเป็นคนอาสาที่จะเป็นอัศวินหลังจากเสร็จสิ้นการพักฟื้นอันหนักหนาในช่วงเวลาสั้นๆ เพียงหนึ่งปี

 

“นั่นไม่เป็นปัญหาค่ะ แต่ฉันคงต้องออกจากดินแดนชั่วคราวเพื่อรับใบอนุญาตอัศวินอย่างเป็นทางการ น่าเสียดายที่ฉันไม่สามารถเคียงข้างคุณได้ช่วงหนึ่ง”

 

คริสเตียน่า-เทีย เป็นคนจากประเทศอื่น

 

ดังนั้นเธอจึงไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นอัศวินแห่งจักรวรรดิ

 

ซึ่งเธอต้องจบการศึกษาจากสถาบันการศึกษาอย่างน้อยสองแห่งก่อนจึงจะเป็นได้

 

ทั้งการฝึกอบรมและการฟื้นฟูร่างกาย เธออาจจะไม่สามารถทำงานได้ราวสามสิบปี

 

“เอาเถอะสำหรับผม หลังจากที่ถูกนับว่าเป็นผู้ใหญ่งานคงจะยุ่งมากขึ้นไปอีก และไม่ใช่ว่าคุณจะจากไปตลอดกาล ดังนั้นทุกอย่างจะไม่เป็นไร”

 

รถเริ่มเคลื่อนที่หลังจากทุกคนนั่งลง

 

เทียนั่งพักผ่อนบนที่นั่งอันหรูหรา

 

“เพื่อลอร์ดเลียมแล้ว ฉันก็จะมุ่งมั่นเพื่อผลลัพธ์ที่ดีที่สุด”

 

“ก็ดี เอาที่คุณสบายใจ”

 

เธอดูมีแรงจูงใจแปลกๆ แม้ว่าความจริงแล้ว ผมจ้างเธอเพราะรูปร่างหน้าตาของเธอเท่านั้น

 

เห็นข้อมูลมาว่าเธอเคยเป็นอัศวินที่มีชื่อเสียงในต่างแดน แต่ผมแต่งตั้งเธอเป็นอัศวินเพราะความงามของเธอ

 

รู้ไหม…สิ่งที่สำคัญที่สุดคือรูปลักษณ์

 

ทำให้ผมเข้าใกล้ ‘งานเลี้ยงสุดหรู'(*1) ในฝันไปอีกขั้น

 

ไบรอันซึ่งยังไม่ค้นพบความทะเยอทะยานของผมแสดงความชื่นชม

 

“ในที่สุด เราก็มีอัศวินบางคนที่สาบานว่าจะจงรักภักดีต่อลอร์ดเลียม ดังนั้นเรามั่นใจได้ว่าบ้านจะปลอดภัย”

 

อัศวินเบนฟิลด์และผู้ใต้บังคับบัญญาในรุ่นก่อนๆ ได้ละทิ้งเรา เพราะความตกต่ำของครอบครับ

 

แต่เมื่อเร็วๆนี้ มีอัศวินจำนวนมากที่เริ่มให้คำมั่นว่าจะภักดีต่อผมหลังจากได้ยินเกี่ยวกับความสำเร็จที่ผมพึ่งได้รับ

 

ผมไม่ค่อยสนใจมันเท่าไหร่ ผมเลยฝากเรื่องทุกอย่างไว้ให้ อามากิ และเทีย

 

ถ้าพวกเขาเป็นสาวสวย ผมก็คงจะจ้างพวกเขา

 

ในที่สุดเราก็มองเห็นจุดหมายตั้งแต่ไกล ซึ่งมันก็ยังต้องใช้เวลาอีกสักระยะกว่าจะไปถึงที่นั่น

 

“…มันใหญ่เกินไปหน่อยนะเนี่ย”

 

ผมเสียใจที่ได้สร้างคฤหาสน์อันใหญ่โต

 

มันก็จริงที่ผมลงเงินไปเยอะ แต่นี่ก็มากกว่าที่ผมจินตนาการไว้

 

มันน่าทึ่งมากแแต่มันเกินตัวไปหน่อย

 

แค่คฤหาสน์ที่ผมเคยอยู่ก่อนหน้านี้ก็เกินพอแล้ว

 

ทุกสิ่งทุกอย่างถูกสร้างมาเพื่อให้ดูโอ่อ่าเกินความจำเป็น

 

คุณไม่สามารถดูถูกเทคโนโลยีของจักรวาลที่มาถึงยุคอวกาศแล้ว

 

เป็นความจริงที่ผมอยากจะสร้างเสน่ห์ดึงดูดใจด้วยการทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ แต่มันก็มากเกินไป

 

อย่างไรก็ตาม ถ้าผมต้องการเป็นผู้ปกครองที่ชั่วร้ายในอนาคต อย่างน้อยผมก็ต้องทำอะไรแบบนี้แหละ

 

คนเลวมักจะอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ดูอลังการ

 

◇ ◇ ◇

 

ณ สถานที่จัดพิธี.

 

พ่อค้าโทมัส ไม่สามารถซ่อนความประหลาดใจของเขา เมื่อได้มาที่คฤหาสน์ที่สร้างขึ้นใหม่ได้

 

“ฉันละเชื่อจริงๆ เขามีรสนิยมที่ดีอย่างน่าประหลาดใจ”

 

ไนอัสซึ่งอยู่ที่นั่นก็เห็นด้วยกับความเห็นของโทมัส

 

“ดูเหมือนว่าจะเน้นที่การใช้งาน ฉันได้ยินมาว่ามันค่อนข้างเรียบง่าย แต่จริงๆแล้วมันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น”

 

พิธีการบรรลุนิติภาวะได้รวบรวมผู้คนจำนวนมาก

 

เนื่องจากคฤหาสน์เพิ่งสร้างเสร็จไม่นาน จึงเป็นโอกาสที่ดีในการอวดอาคารใหม่

 

จากมุมมองของประชาชน ที่อยู่อาศัยของเลียมถูกสร้างขึ้นอย่างเรียบง่าย

 

ถ้าเทียบกับขนาดของมัน รูปลักษณ์ของมันก็ธรรมดาจริงๆ

 

เป็นบ้านที่เรียบง่ายและออกแบบมาอย่างดีซึ่งสร้างโดยสถาปนิกที่มีชื่อเสียง

 

ในขณะที่ขุนนางจำนวนมากยังคงสร้างบ้านที่แปลกตาและฉูดฉาด ดูเหมือนว่าบ้านของเลียมจะถูกสร้างขึ้นโดยเน้นที่การใช้งาน

 

แน่นอนว่ามันใหญ่มาก แต่นั่นเป็นเรื่องปกติกับคฤหาสน์ส่วนตัวของลอร์ด

 

ตัวโครงสร้างนั้นเรียบง่ายและทำให้ผู้คนรู้สึกสงบ

 

“ในที่สุด ที่อยู่อาศัยที่เหมาะสมกับตำแหน่งเคานต์(*2)ก็ถูกสร้างขึ้น ถือว่าเขาสร้างมันขึ้นมาศูนย์เลยไม่ใช่รึเนี่ย?  

แต่มันก็สมเป็นท่านเลียมจริงๆ เขายังคงไม่เปลี่ยนแปลงทั้งๆที่ ถ้าคำนวนจากรางวัลที่เขาได้รับ เขาอาจจะสร้างคฤหาสน์ด้วยทองคำทั้งหลังหรืออะไรทำนองนั้น”

 

“ฉันได้ยินมาว่าเขาทุ่มทุนมหาศาลไปกับมัน แต่ฉันต้องขอชื่นชมการตัดสินใจของเขา ที่เน้นใช้งานมากกว่านี่แหละนะ”

 

ทั้งโทมัสและไนอัสต่างประทับใจกับคฤหาสน์หลังนี้

 

ไนอัสยักไหล่มองไปรอบๆ

 

“ยังไงก็เถอะ ดูเหมือนว่าที่นี่จะดังใหญ่แล้ว แม้แต่ตัวแทนจากโรงงานอาวุธอื่นๆ ก็มาร่วมงานด้วย”

 

ผู้เข้าร่วมงานส่วนใหญ่เป็นประชาชนในดินแดน

 

เจ้าหน้าที่และทหารก็เข้าร่วมด้วย

 

นอกจากนั้น ยังมีพ่อค้าจำนวนมาก หลายคนก็เป็นตัวแทนจากโรงงานอาวุธของจักรวรรดิ

 

‘ฉันสามารถทำธุรกิจมากมายที่นี่’ หรือ ‘ฉันสามารถซื้อผลิตภัณฑ์มากมายที่นี่’- มีคนจำนวนมากที่เข้าร่วมด้วยความคิดเหล่านั้น

 

โทมัสยักไหล่

 

“ในทางกลับกัน จำนวนขุนนางกลับน้อยกว่าที่คิด”

 

บ้านเบนฟิลด์ได้ส่งคำเชิญไปยังขุนนางที่อยู่ใกล้เคียง แต่มีขุนนางจำนวนไม่มากนักเข้าร่วม

 

ไนอัสพูดทำนองว่าช่วยไม่ได้

 

“สำหรับขุนนางในบริเวณโดยรอบ นี่คือการกำเนิดของบ้านที่แข็งแกร่งและทรงพลัง อาจจะกำลังดูท่าทีอยู่ก็ได้?”

 

ขุนนางหลายคนมีส่วนร่วมในการต่อสู้ระหว่างดินแดน อย่างการปะทะกันเล็กๆน้อยๆ ไปจนถึงการทำสงครามกับบ้านหลังอื่นๆ

 

จากมุมมองของขุนนางที่อยู่ใกล้เคียง ความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นของบ้านเบนฟิลด์เป็นสิ่งที่ควรระวัง

 

ในทางกลับกัน ขุนนางบางคนยินดีกับการเกิดขึ้นของขุมกำลังใหม่

 

นั่นคือขุนนางผู้อ่อนแอที่ไม่สามารถพัฒนาอาณาเขตของตนเองได้

 

พวกเขาต้องการสร้างสัมพันธ์กับเลียม

 

“ฉันไม่รู้ว่าฉันควรรู้สึกอย่างไรกับบรรดาขุนนางที่รวมตัวกันอยู่รอบๆ….”

 

สำหรับความสำเร็จของเลียม ขุนนางบางคนอิจฉาตาร้อน ในขณะที่บางคนชื่นชมยินดี

 

แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาทั้งหมดมาที่นี่เพื่อดูท่าทีของเลียม

 

ซึ่งไนอัสไม่สนใจ

 

“แม้แต่จักรวรรดิ ก็ยังเป็นไปไม่ได้ในการควบคุมชายแดนอย่างสมบูรณ์ เจ้าเมืองเล็กๆไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพึ่งพาผู้มีอำนาจมากกว่า”

 

พิธีเริ่มต้นขึ้นในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่

 

ฝูงชนเริ่มประหม่าขณะรอให้เลียมมาถึง

 

โทมัสหัวเราะออกมาอย่างกังวลเล็กน้อย

 

“ทั้งที่จริงๆแล้วเขาเป็นคนใจดีมาก แต่ข่าวลือเกี่ยวกับเขาก็ยังทำให้ทุกคนรู้สึกร้อนๆหนาวๆอยู่ดี”

 

“นั่นสินะ”

 

ลอร์ดที่ฟื้นฟูดินแดนหลังจากถูกบังคับให้ปกครองดินแดนที่ถูกทิ้งร้าง โดยพ่อแม่ที่ทิ้งเขาไปตั้งแต่ยังเด็ก

 

ลอร์ดที่ไม่ยอมให้ข้าราชการที่ไร้ยางอายกดขี่ประชาชนของเขา

 

ลอร์ดที่โหดร้ายและแข็งแกร่ง แต่เป็นลอร์ดที่น่าเชื่อถือ

 

ลอร์ดที่มีคุณธรรมซึ่งลงทุนภาษีทั้งหมดส่วนใหญ่เพื่อการพัฒนาดินแดน

 

ลอร์ดในอุดมคติของจักรวรรดิ เขาเป็นขุนนางที่จ่ายภาษีของเขาอย่างซื่อสัตย์

 

เขาทำมันพร้อมๆกันขณะที่ต่อสู้กับหนี้สินที่ครอบครัวของเขาสร้างขึ้น

 

ตัวบ้านเบนฟิลด์นั้นไม่มีความน่าเชื่อถือ แต่เพียงตัวเลียมเองนั้นมีความน่าเชื่อถือแน่นอน  

 

มีเจ้าหน้าที่และทหารหลายคนที่พร้อมจะสละชีวิตเพื่อเลียม

 

สิ่งเดียวที่เขาขาดตอนนี้คือผู้ที่อยู่ใต้บังคับบัญชาโดยตรง – อัศวิน

 

ในที่สุด เลียมก็ปรากฏตัวขึ้น และผู้ที่อยู่ข้างๆเขาคือร่างของอัศวินคนใหม่

 

โทมัสลูบคางของเขา

 

“โอ้…นั่นคือท่านหญิงคริสเตียน่า? ฉันได้ยินมาว่าเธอจะเป็นอัศวินคนแรกของลอร์ดเลียม เธอดูมีความสามารถมากทีเดียว”

 

“หืม? ไม่ใช่ว่าได้รับการแต่งตั้งเนื่องจากรูปร่างหน้าตาของเธอหรอกเหรอ?”

 

“ฉันจะไม่ปฏิเสธว่ามันอาจจะเป็นปัจจัยหนึ่ง แต่ในบรรดาอัศวินมากมายที่ฉันเคยเห็น แม้แต่ฉันก็บอกได้ว่าเธอเป็นคนพิเศษ เธอมีออร่าที่ทำให้เธอแตกต่าง

แค่แววตาก็เพียงพอที่จะแยกแยะว่าเธอมีความพิเศษจากปกติ”

 

เทียได้รับความสนใจเพราะได้รับการดูแลเป็นพิเศษจากเลียม

 

โทมัสนึกถึงเรื่องซุบซิบเล็กน้อย

 

“จริงๆแล้วมีข่าวลือว่าเธอคือ ‘เจ้าหญิงอัศวิน’ จากประเทศที่โกอาสเคยไปทำลายมาด้วย”

 

“คนดังคนนั้น? คุณแน่ใจไหม? ฉันได้ยินมาว่าตัวจริงน่าจะแก่กว่านั้นมาก”

 

ไนอัสชี้ไปที่รูปลักษณ์ที่อ่อนเยาว์ของเทีย

 

“ก็ มันเป็นแค่ข่าวลือ ถ้ามันเป็นความจริง นั่นหมายความว่าลอร์ดเลียมได้แต่งตั้งใครบางคนที่น่าอัศจรรย์มากให้เป็นข้าราชบริพาร(*3)คนแรกของเขา”

 

หากพวกเขารู้ความจริง พวกเขาคงตกใจ

 

เหตุผลเดียวที่ทำให้เขามุ่งความสนใจไปที่การพัฒนาอาณาเขตก็เพราะว่าเขาไม่สามารถกดขี่ประชาชนของเขาได้ในขณะที่พวกเขาไม่มีอะไรเลย

 

เขาทำการฆ่าล้างพวกทุจริตเพียงเพราะเจ้าหน้าที่ที่ทุจริตทำให้เขาโกรธ(และมาแย่งภาษี)

 

แรงจูงใจเพียงอย่างเดียวของเขาที่จะต่อสู้ในแนวหน้ากับพวกโจรสลัดคือเพราะเขาคิดว่าสงครามนั้นเขาจะชนะแน่นอน ด้วยความช่วยเหลือของไกด์

 

การจ่ายภาษีและชำระหนี้ เป็นเพียงความเคยชินในชาติก่อนของเขา

 

เขาจ้างเทียเพียงเพราะว่าเธอสวย…

 

การตัดสินใจแต่ละครั้งไม่ได้มีความหมายลึกซึ้งอะไร แม้แต่เขาเองก็พึ่งรู้ว่าเทียมีความสามารถ

 

ตัวเขายังคงตั้งใจจะเป็นลอร์ดผู้ชั่วร้าย

 

พิธีดำเนินต่อไปอย่างจริงจัง

 

โทมัสเริ่มน้ำตาซึมหลังจากได้เห็นรูปลักษณ์อันน่าประทับใจของเลียมเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่

 

“ฉันดีใจที่เลือกรับใช้เขา ฉันรู้ว่าสายตาของฉันมองคนไม่ผิด”

 

ไนอัสเห็นด้วยกับโทมัส แม้ว่าจะมีเหตุผลที่แตกต่างกันเล็กน้อย

 

“ในที่สุดโรงงานของเราก็ได้คู่ค้าที่ดี ฉันหวังว่าลอร์ดเลียมจะพยายามอย่างเต็มที่แล้วกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ ถ้าเขาซื้อผลิตภัณฑ์ของเราต่อไปเรื่อยๆ ฉันก็จะยินดีมาก”

 

โทมัสหรี่ตาลง

 

“ฉันคิดว่าโรงงานของคุณจะไม่อยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นนี้ หากคุณใส่ใจเกี่ยวกับการออกแบบและการตกแต่งภายในอีกเล็กน้อย

แต่คุณก็สนแต่ประสิทธิภาพและการใช้งานเท่านั้น ด้านอื่นๆมันถึงได้ดูด้อยลงยังไงล่ะ”

 

ไนอัสแกล้งทำเป็นว่าเธอไม่ได้ยินคำพูดของโทมัสและเพลิดเพลินกับงานพิธีต่อไป

 

◇ ◇ ◇

 

– หนึ่งเดือนหลังพิธี

 

ผมกำลังมีปัญหาที่ยากลำบาก

 

“…นี่ ผมใช้ชีวิตอย่างหรูหราหรือเปล่า?”

 

ไบรอันเป็นผู้ตอบคำถามของผม

 

“ฉันไม่ค่อยรู้อะไรมากนัก เมื่อเทียบกับบ้านชนชั้นสูงอื่นๆ แต่จากมุมมองของบรรพบุรุษของคุณ คุณใช้ชีวิตอย่างประหยัดอย่างแน่นอน”

 

เราอยู่ในห้องทำงานของผม

 

ผมเอนกายลงบนโต๊ะแล้วมองไปรอบๆ

 

…เอาจริงดิ? เรอะ? ผมว่ามันก็หรูหรานะ? แต่มีบางอย่างผิดปกติจริงๆ เงินในบัญชีธนาคารของผมไม่ได้ลดลงเลยสักนิด

 

ไม่มีการเปลี่ยนแปลงแม้แต่หลักเดียวไม่ว่าผมจะใช้จ่ายไปเท่าไร

 

“ผมเนี่ยนะ… ประหยัด?”

 

“ใช่ นายท่านใช้ชีวิตค่อนข้างเรียบง่าย สำหรับสถานะของคุณ คุณควรตามใจตัวเองมากกว่านี้สักหน่อย”

 

อย่างแรก ยศของผมตอนนี้เป็นเคานต์

 

แต่ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามาตรฐานการครองชีพของเคานต์เป็นอย่างไร

 

ผมก็ใช้เงินมากอยู่นะ… อย่างเช่น ให้วงออเคสตราเล่นดนตรีสดขณะกินอาหาร

 

ผมพยายามเลียนแบบฉากทานอาหารอันสุนทรีน์ที่ผมเคยเห็นจากชีวิตที่แล้ว

 

การใช้เงินสร้างคฤหาสน์หลังใหญ่นี้ด้วย

 

ผมยังสร้างสระว่ายน้ำที่สามารถเข้าไปได้ตลอดเวลา ยี่สิบสี่ชั่วโมงต่อวัน มันไม่ได้เป็นเพียงสระว่ายน้ำแบบใดแบบหนึ่งเท่านั้น  

แต่ยังเป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจที่มีสระน้ำวนและสระที่สร้างคลื่นได้

 

นอกจากนี้ยังมีน้ำพุร้อนในห้องน้ำอีกด้วย!

 

มันก็หรูแล้วนะ!

 

ผมไม่เข้าใจการวัดระดับความหรูในจักรวาลนี้เลยซักนิด

 

“ไบรอัน… ความหรูหราคืออะไร?”

 

“เอิ่ม… มันค่อนข้างลำบากที่จะตอบ แม้ว่าคุณจะถามฉัน…”

 

ไบรอันหันไปหาอามากิ ราวกับขอความช่วยเหลือ

 

เธอก็ตอบกลับ

 

“ในบันทึกของดิฉัน มีหัวหน้าของบ้านหลังหนึ่งที่สร้างโลกทั้งใบให้กลายเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเขา  

ดูเหมือนว่าเขาจะสร้างโลกของการท่องเที่ยวขึ้นมาทั้งหมดสำหรับตัวเขาเอง”

 

“ทำไมเขาต้องทำแบบนั้น?”

 

เพื่อเตรียมดาวท่องเที่ยวให้ตัวเอง… เขาจะทำอย่างไรกับมันในวันที่เขาไม่อยู่ที่นั่น?

 

อย่างเช่นเปิดให้คนมาท่องเที่ยว…

 

มันไม่สมเหตุสมผลเลย!

 

อามากิแก้ไขความเข้าใจผิดของผม

 

“นี่คือความหรูหราที่นายท่านกำลังมองหาใช่หรือไม่? มันผิดตั้งแต่แรกที่จะถามถึงความหมายของความหรูหรา

สิ่งที่คุณกำลังทำในตอนนี้ก็คือความหรูหราแน่นอนค่ะ แต่คำจำกัดความของความหรูหราของทุกคนนั้นแตกต่างกัน  

หากพิจารณาถึงบุคลิกของนายท่าน ดูเหมือนว่าความหรูหราในความหมายที่ท่านถามจะไม่ทำให้คุณมีความสุขมากกว่า”

 

“มันจะเป็นอย่างงั้นได้ยังไง! ผมจะแสดงให้คุณเห็นถึงความหรูหรา! ตราบใดที่ผมมีเงิน ผมจะทำอะไรก็ได้!”

 

ไบรอันเริ่มยิ้ม

 

เขามองมาที่ผมด้วยสายตาที่อบอุ่น

 

อามากิเสนอแนวทางเพื่อช่วยผม

 

“แล้วทำไมนายท่านไม่ลองไปเรียนต่อต่างประเทศล่ะ? มันค่อนข้างหรูหราทีเดียว”

 

“เรียนต่อต่างประเทศ? แต่ผมจะไปโรงเรียนสำหรับชนชั้นสูงในเร็วๆ นี้ไม่ใช่หรือ?”

 

“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ สำหรับขุนนาง การเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับเมืองและตระกูลอื่นๆ  

จะสามารถขยายมุมมองของจักรวาลให้กว้างขึ้นได้ มันเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็นสำหรับลอร์ดและถือได้ว่าเป็นความหรูหรา”

 

เหมือนไปเรียนและเล่นสนุกในต่างประเทศงั้นเหรอ?

 

การให้คนอื่นมาล้อเลียนเงินของฉันถือเป็นเรื่องหรูหราจริงหรือ?

 

แม้ว่าจากมุมมองของขุนนางแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลที่แท้จริงสำหรับขุนนางที่จะเรียนรู้ภูมิปัญญาของผู้คน

 

ตราบใดที่ทุกคนที่พวกเขาปกครองติดตามพวกเขาอย่างเงียบๆ ก็ไม่มีเหตุผลที่แท้จริงที่จะไปเรียนต่อต่างประเทศ

 

เมื่อพูดอย่างนั้น ไบรอันก็เห็นด้วย

 

“ฉันคิดว่านี่เป็นความคิดที่ยอดเยี่ยม ฉันเคยพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน แต่ลอร์ดเลียม อาณาเขตของบ้านแบนฟิลด์ยังคงพัฒนาอยู่  

ยังคงเป็นดินแดนแรกเกิดที่มีอะไรให้ต้องศึกษาอีกมากมาย เช่น ศิลปะและแฟชั่น ดังนั้นการออกไปศึกษาด้านที่ไม่จำเป็นเหล่านี้ซักพักก็ค่อนข้างจะหรูหรา”

 

ผมพึ่งนึกขึ้นได้เมื่อฟังคำพูดของไบรอัน

 

“เข้าใจล่ะ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงควรไปเรียนต่อต่างประเทศสินะ!”

 

เหตุผลที่ผมไม่สามารถผลักตัวเองไปรับหญิงสาวมาสร้างฮาเร็มเป็นเพราะผมไม่สามารถเอาชนะความรู้สึกว่าพวกเขามีแฟชั่นแย่ๆได้

 

ไม่มีใครโดนใจผมเลย

 

แต่ถ้าผมเรียนรู้เกี่ยวกับส่วนที่เหลือของจักรวาล บางทีการรับรู้ของผมเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้อาจจะดีขึ้นเล็กน้อย

 

ผมที่คิดว่ามันผิดที่จะไปว่ายน้ำในชุดว่ายน้ำเต็มตัว

 

และผมยังจำได้ ว่าผมถึงกับน้ำตาไหลในวันที่ได้ยินว่าการสวมหมวกที่มีร่มเล็กๆ ยื่นออกมาในอาณาเขตของผมนั้นเป็นแฟชั่นอินเทรน

 

นอกจากนั้น ศิลปะและแฟชั่นไม่ถือเป็นสาขาที่คุณต้องเรียนรู้เพื่อความอยู่รอด

 

หากชีวิตของคุณตกอยู่ในอันตราย มันจะเป็นสาขาวิชาที่คุณไม่ได้นึกถึงอย่างแน่นอน

 

แน่นอนว่าการศึกษาสิ่งเหล่านี้ถือว่าหรูหราอย่างแน่นอน

 

“จัดการทันที! ไม่ต้องกังวลเรื่องเงิน! ผมมีเงิน!”

 

อามากิเริ่มเตรียมการอย่างรวดเร็ว

 

“ตอนนี้ เรามาวางแผนสำหรับท่านเลียมกัน หากคุณต้องการออกโดยเร็วที่สุด

พวกเขากำลังสรรหาผู้สมัครไปศึกษาต่อต่างประเทศในปีงบประมาณหน้า”

 

“เยี่ยมมาก! ผมจะใช้ชีวิตที่หรูหราที่สุดเท่าที่เคยมีมา!”

 

ผมเมินเฉยต่อไบรอันที่กำลังปาดน้ำตาของเขาอยู่

 

“ไปเรียนต่างประเทศเพื่อเรียนรู้มุมมองของผู้คนของเขา… ตามคาด…นายท่านเลียมน่ะ…”

 

เขากำลังพูดอะไรบางอย่างอยู่ แต่ผมไม่ได้สนใจเขา

 

ยังไงก็ตาม ใช้เงินให้มากขึ้น! เงินผมมีอีกเยอะ ใช้มันเข้าไป!

 

มันต้องหรูหราแน่นอน

 

เจ้าปีศาจควรจะมีชีวิตที่ผ่อนคลายเช่นนี้!

 

ผมต้องการใช้จ่ายเงินในสิ่งที่ให้ความรู้สึกนั้น

 

เป้าหมายของผมคือการเป็นลอร์ดชั่วร้ายที่ทุกคนกลัวยังไงล่ะ!

 

————–

เชิงอรรถ
*1 งานเลี้ยงสุดหรู – ตามที่เลียมคิดคืองานเลี้ยงที่มีสาวสวยอยู่เต็มงาน

*2 เคานต์ – หรือยศเอิร์ล เป็นยศไม่สูงนักในระบบขุนนาง ซึ่งครอบครองพื้นที่ไม่ไหญ่นัก อาจจะเรียกได้ว่าเทียบเท่าเจ้าเมืองเมืองหนึ่งในยุคกลาง

*3 ข้าราชบริพาร – คนที่ถวายตัวเป็นข้ารับใช้ของกษัตริย์หรือเจ้านายอย่างจงรักภักดี

————–

รวยจนหลอน – -*

จบเล่ม 1 จ้า