(WN) I’m the Evil Lord of an Intergalactic Empire! - ตอนที่ 11
สมบัติ
พวกโจรสลัดกำลังหลบหนี
อัศวินโจรสลัดบางคนพยายามที่จะต่อต้าน แต่สุดท้ายพวกเขาก็ถูกล้อมโดยพวกทหารและพ่ายแพ้
อัศวินโจรสลัดแม้จะมีฝีมือแต่เมื่อถูกรุมด้วยทหาร ที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีก็ต้องแตกพ่าย
ผู้ช่วยกำลังวิ่งอย่างสิ้นหวังบนทางเดินยาน
“โกอาส ไอ้สารเลวนั่น! ดันหนีไปคนเดียวซะได้!”
หลังจากที่หน่วยทหารของศัตรูบุกเข้ามาในยาน เขาก็หายตัวไปในทันใด
ผู้ช่วยพยายามวิ่งหนีอย่างสิ้นหวัง ในหัวพยายามคิดหาทางออกจากสถานการณ์นี้
แต่เมื่อเขาตรวจสอบจากสถานการณ์ที่ลานจอดซึ่งมียานส่วนตัวของเขาอยู่
“…ไม่มีที่ไหนให้ฉันวิ่งอีกแล้ว บ้าไปหมดแล้ว”
ผู้ช่วยหันไปรอบ ๆ และนั่งลงยอมแพ้
ข้างหน้าเขามีกลุ่มศัตรูที่นำโดยอัศวินที่ตัวเล็กกว่าซึ่งกำลังถือดาบ
เขาพยายามจะหนี แต่ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน ก็มีแต่ศัตรูรอเขาอยู่
ผู้ช่วยยกแขนขึ้นยอมแพ้
“เดี๋ยวก่อน! ฉันมีข้อมูลที่คุณสนใจอยู่นะ!”
อัศวินตัวเล็กที่พาดดาบไว้บนไหล่หยุดลง ออกคำสั่งให้คนที่อยู่ข้างหลังเขา “อย่าพึ่งยิง”
อัศวินที่สั่งการคนนี้ดูค่อนข้างหนุ่มเมื่อพิจารณาจากเสียงของเขา
(นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของฉัน ฉันต้องใช้การ์ดทุกใบที่ฉันมีเพื่อเอาชีวิตรอด)
“ฉันเป็นแค่เหยื่อของการกดขี่ของโกอาซ โปรดเมตตาฉันด้วย!”
เพราะอัศวินสวมหมวกกันน็อก ทำให้อ่านสีหน้าไม่ออก
“ใช่แล้ว! ฉันรู้ด้วยว่าสมบัติทั้งหมดถูกเก็บไว้ที่ไหน! ฉันไม่มีคีย์การ์ดเข้าถึง แต่ฉันสามารถแสดงให้คุณเห็นว่ามันอยู่ที่ไหน! คุณต้องเชื่อฉันนะ!”
ผู้ช่วยคุกเข่าก้มหัวลงบนพื้น
ส่วนอัศวินไม่ได้พูดอะไร
อย่างไรก็ตาม ผู้ใต้บังคับบัญชาของอัศวินคนนั้นได้ตรวจสอบตัวตนของอีกฝ่ายและรายงาน
“ท่านเลียม ชายผู้นี้เป็นรองผู้บัญชาการกองเรือโจรสลัดของโกอาซ ฉันไม่คิดว่าเขาเป็นเหยื่อที่ถูกบังคับมาให้เข้ากลุ่มโจรสลัด”
เมื่อเอ่ยถึงชื่อ ‘เลียม’ ผู้ช่วยก็เงยหน้าขึ้น
“เลียม? มันคือแก- ไม่สิ ฉันหมายถึง แน่นอน คุณคือเลียม! ไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณมีออร่าอันสง่างาม! ทำไมคุณไม่จ้างฉัน ฉันสามารถดูแล-”
จู่ๆการมองเห็นของผู้ช่วยก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน
เขาไม่ได้ขยับร่างกาย แต่การมองเห็นของเขาเปลี่ยนไปจากเดิม
ในสภาวะไร้น้ำหนัก ซึ่งแรงโน้มถ่วงเป็นศูนย์ เขาสามารถมองเห็นร่างของตัวเอง
ที่ไร้หัว
“…ฮะ?”
สติของผู้ช่วยก็ดับลงตรงนั้น
◇ ◇ ◇
ไกด์ตกตะลึงขณะมองดูสนามรบ
เขากำลังยืนอยู่บนเรือโจรสลัดที่ถูกทำลาย
“มันเป็นไปไม่ได้. หะ- ความแข็งแกร่งนั่นมันเรื่องเชี่ยอะไร!?”
ไกด์รู้สึกงุนงงกับความแข็งแกร่งที่เลียมไม่น่าจะมีอยู่ตั้งแต่แรก
โรงฝึกประกายแสง ไม่มีอยู่ในจักรวาล…ไม่อยู่อยู่ในมิตินี้ด้วยซ้ำ
มันเป็นแค่เรื่องโกหกที่ยาสึชิสร้างขึ้น
แต่เลียมดันสามารถทำให้มันเป็นจริง
“แม้ว่าเขาจะมีความสามารถ แต่เขาได้รับความแข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง! ไอ้เวรนั่นสอนอะไรเขากันแน่!”
ในขณะที่เขาไม่ได้สนใจ เลียมแข็งแกร่งเกินกว่าที่เขาจะจินตนาการได้
ใครจะไปรู้ว่าเลียมจะแข็งแกร่งขนาดนี้
ไกด์กุมหัวด้วยมือทั้งสองข้าง
“เจ็บโว้ย! ไอ้บ้าเอ้ย ฉันเจ็บ…แม้แต่ตอนนี้ บัดซบ!”
ความรู้สึกขอบคุณของเลียม ถูกส่งไปยังเขาแม้กระทั่งตอนนี้
มีความรู้สึกเชื่อมั่นและศรัทธาปะปนอยู่ด้วย – มันน่าสะอิดสะเอียน
“ฉันไม่สามารถปล่อยให้สิ่งต่างๆ เป็นแบบนี้ต่อไป ฉันจะต้องใช้โกอาส”
ไกด์โบกมือทำให้เกิดควันดำรอบตัวเขา
“การทำเช่นนี้ขัดกับสไตล์ของฉัน แต่ก็ช่วยไม่ได้ นี่คือจุดจบของคุณ เลียม”
ไกด์รู้สึกอยากจะอาเจียนเมื่อคิดว่าเขาถูกบังคับให้มือตัวเองสกปรก
◇ ◇ ◇
โกอาสกำลังซ่อนตัวอยู่ในมุมห่างไกลของยานขณะกำลังสั่นสะท้าน
เขาจับกล่องเล่นแร่แปรธาตุในมืออย่างแน่นหนา
“ไม่นะ ฉันไม่อยากตาย ฉันไม่อยากตาย ฉันไม่อยากตาย ฉันจะตายในที่แบบนี้งั้นเหรอ”
หัวหน้ากองเรือโจรสลัดที่มีชื่อเสียงจากการแจกจ่ายความหวาดกลัวไปทั่วจักรวาลกำลังร้องไห้ราวกับทารกและสั่นเทา
ตั้งแต่แรก แหล่งเงินทุนไม่จำกัดของเขาคืออาวุธชิ้นเดียวที่โกอาสมี
ในฐานะโจรสลัด เขาแข็งแกร่งกว่าปกติเพียงเล็กน้อย หากถูกพบ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะถูกฆ่า
“ร้องขอชีวิตเป็นไปได้ไหม? ไม่… มันจะเอาค่าหัวฉันแน่นอน ฉันจะเอาตัวรอดจากสิ่งนี้ยังไง ถ้ารอดไปได้ฉันจะใช้ชีวิตอย่างหรูหรา ใช่… ใช่… ตราบใดที่ฉันมีสิ่งนี้-”
กล่องเล่นแร่แปรธาตุ- ถ้าเขาฉลาดขึ้นเล็กน้อยเกี่ยวกับวิธีการใช้งานโกอาสอาจมีชีวิตที่สุขสบาย และหรูหรา
เขาไม่จำเป็นต้องเป็นโจรสลัด
นี่เป็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเพราะเขาเป็นคนเลือกที่จะอาละวาด
เขาเป็นคนนำสถานการณ์เหล่านี้ให้ตนเอง
ไม่มีใครคาดคิดว่าเขาจะพ่ายแพ้ต่อเลียมในสถานการณ์เช่นนี้
ในขณะนั้นเอง ควันดำก็เริ่มปกคลุมโกอาส
“อะ-อะไรน่ะ!?”
เสียงของไกด์พูดกับเขา
“โกอาส ฉันจะให้โอกาสคนเลวอย่างคุณ”
“นั่นใคร!”
ควันดำเคลื่อนเข้าสู่ปากของโกอาซขณะที่เขาตัวแข็งทื่อด้วยความกลัว
เมื่อไกด์ปรากฏตัว โกอาสก็ทรุดตัวลงกับพื้นแล้วใช้มือทั้งสองข้างบีบคอของเขาด้วยความเจ็บปวด
ไกด์พูดขึ้น
“นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของคุณ ฉันจะให้โอกาสคุณเอาชนะเลียม คุณไม่อยากแพ้ที่นี่ใช่ไหม?”
ขณะที่โกอาสบังคับตัวเองให้พยักหน้า ไกด์ก็หัวเราะพร้อมกับรอยยิ้มพระจันทร์เสี้ยวของเขา
“เด็กดี”
ควันดำหายไป และโกอาสก็ทิ้งกล่องเล่นแร่แปรธาตุด้วยความประหลาดใจในขณะที่เขาได้รับการปลดปล่อยจากความเจ็บปวดในทันใด
“นี่มัน? ฉันรู้สึกได้ถึงพลังที่พุ่งพล่านในตัว และความกลัวก็หายไป! ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกกลัวอะไรแล้ว!”
ผิวของเขาตอนนี้กลายเป็นสีดำ แต่เขาไม่รู้สึกว่ามันแปลกอะไร
กลับกันเขารู้สึกดีมาก
โกอาสยิ้ม
ไกด์ก็ยิ้มเช่นกัน
“ผิวของคุณตอนนี้แข็งเหมือนอดามันเที่ยม ดังนั้นคุณไม่ต้องกลัวอะไร คุณได้ก้าวข้ามขีดจำกัดของมนุษยแล้ว ดังนั้นออกไปอาละวาดซะ!”
“ทั้งหมดเป็นเพราะไอ้เด็กเวรนั่น! ฉันจะฆ่ามัน!”
ไกด์มองโกอาสวิ่งออกไปขณะเอามือนวดขมับของเขา
“…นั่นมันมากเกินไปหน่อยแฮะ ฉันเล่นสนุกมากไปหน่อย ”
ช่วงนี้เขาใช้ประตูมิติข้ามไปยังโลกต่างๆ หลายครั้ง แถมนี่เป็นการเคลื่อนไหวที่เปลืองพลังมาก
ร่างของไกด์นั้นอ่อนล้าอย่างรุนแรง
“อย่างน้อยที่สุด สิ่งนี้จะช่วยให้โกอาสฆ่าเขาได้ โอ้ เลียม เสียใจซะที่ขอบคุณฉัน จงตกสู่ความสิ้นหวังซะเถอะ”
เมื่อไกด์หายไป แสงเล็กๆ ก็เข้ามาใกล้กล่องเล่นแร่แปรธาตุ
แสงที่สังเกตการกระทำของไกด์เป็นแสงเดียวกับที่เข้าสู่เอวิท
เมื่อแสงเปลี่ยนเป็นสุนัขสีดำและสีน้ำตาล มันก็พุ่งไปตามโถงทางเดินไปยังตำแหน่งของเลียม
◇ ◇ ◇
ขณะที่ผมกำลังเดินผ่านทางเดิน ผมก็รู้สึกว่าคลื่นความคิดบางอย่างเข้ามาในหัว
“…ฮะ?”
มันดูเหมือนปลายหางของสุนัขสีน้ำตาลเข้ามาสายตาของผมชั่วขณะหนึ่ง
คนของผมคงสังเกตเห็นความผิดปกติในท่าทีของผม
“ท่านเลียม มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”
“เมื่อกี้คุณเห็นสุนัขไหม”
“สุนัข? ไม่ครับ เครื่องสแกนไม่พบปฏิกิริยาทางชีววิทยาใดๆ และถึงกระนั้นมันก็เป็นไปไม่ได้ สุนัขไม่สามารถสวมชุดอวกาศได้”
ผมคิดไปเองรึ?
ถึงอย่างนั้น ทำไมผมถึงรู้สึกคิดถึงเพียงแค่เห็นหาง?
-แต่ก็นะ
มันทำให้ผมนึกถึงสุนัขที่เลี้ยงไว้เมื่อชาติก่อน
ในขณะเดียวกัน ผมยังจำสัตว์ทุกตัวที่ผมได้ดูแลพวกมันเมื่อชาติที่แล้ว
ถ้าผมไม่รู้เกี่ยวกับชาติที่แล้ว ผมคงไม่สนเรื่องไร้สาระแบบเรื่องเหนือธรรมชาติพวกนั้น
แต่ผมรับรู้มันได้เพราะไกด์ และทุกสิ่งที่เขาทำเพื่อผม
“ผมคิดว่างานของเขาจบแล้วซะอีก…”
“เขารึครับ?”
“ไม่ ช่างมันเถอะ ยังไงก็ตามพวกเราไปทางนั้นกันเถอะ”
เมื่อผมเดินไปตามทางที่เห็นหางผ่านไป เราก็มาถึงบริเวณหนึ่งที่ค่อนข้างรก
เฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดกระจัดกระจายเหมือนโกดังเก่า
มีที่ให้ซ่อนตัวหลายจุด ดังนั้นผู้ใต้บังคับบัญชาของผมจึงค่อยๆ รุกอย่างระมัดระวัง แม้ว่าผมจะสัมผัสถึงใครสักคนไม่ได้เลยก็ตาม
แม้แต่สุนัขก็ดูเหมือนจะไม่อยู่ที่นี่
ผมรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
เมื่อผมถอนหายใจและมองลงไปที่พื้น ผมก็เห็นบางอย่างอยู่ตรงนั้น
“นี่มันคืออะไร”
สิ่งที่ผมหยิบขึ้นมาคือกล่องสีทอง
มันเป็นกล่องที่สามารถถือได้ด้วยมือเดียว
มันถูกตกแต่งอย่างวิจิตรตระการตา ลวดลายแปลกๆ ดูแล้วน่าจะเป็นของดี
“เหมือนว่าผมจะเจอของดี เอาล่ะตอนนี้มันเป็นของฉัน”
ทหารในกองมองมาทางผมด้วยสายตาที่อบอุ่น
“เดาว่าข่าวลือเกี่ยวกับความรักในทองคำของลอร์ดเลียมนั้นเป็นความจริงสินะ”
“ผมรักทอง”
“แล้วมิธริลกับอดามันเทียมล่ะ?”
“อืม? ผมก็ชอบพวกมันนะ แต่ทองดีกว่า”
ผมรู้สึกว่าลูกน้องของผมทำตัวแปลกๆเล็กน้อย แต่มิธริลเป็นแค่ชื่อแฟนซีสำหรับแร่เงินไม่ใช่เหรอ
และอดามันเที่ยมมันก็ดูเป็นของที่ใช้เป็นวัสดุทำอาวุธมากกว่า
ทองคำน่าจะมีค่ามากกว่า
เมื่อผมตรวจสอบกล่อง ผมก็เห็นหางของสุนัขอยู่ที่ขอบสายตาอีกครั้ง
“-นั่นมันอีกแล้ว”
“ท่านเลียม ได้โปรดอย่าออกไปคนเดียว!”
ผมไล่ตามสุนัขโดยทิ้งคนของผมไว้ แล้วผมก็มาถึงทางตัน
แต่มีบางอย่างที่รู้สึกผิดปกติที่นี่
หลังจากตัวเครื่องสแกนจากหมวกกันน็อค ผมพบว่ามีประตูซ่อนอยู่ข้างหลังทางตันนั่น
“ผมได้กลิ่นสมบัติ”
หลังจากที่สั่งให้ลูกน้องระเบิดทำลายประตู ผมพบสิ่งที่ดูคล้ายกับภูเขาขุมทรัพย์
อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่กองทอง กองเงินที่ผมหวังไว้ แต่เป็นภูเขาแห่งโบราณวัตถุ
“… นี่เป็นความล้มเหลว”
คนของผมอุทานด้วยความประหลาดใจ
“ไม่ นี่มันคือแจ๊กพอต! ไอเทมเหล่านี้มีมูลค่ามหาศาลอย่างแน่นอน!”
“ส่วนใหญ่อาจเป็นของปลอมก็ได้”
อันที่จริงของเก่าหลายชิ้นที่เป็นของบ้านเบนฟิลด์เป็นของปลอม
ระหว่างนี้ ผมก็กวาดตาไปรอบๆ เพื่อดูว่าของมีค่าบ้างไหม
“โอ้… นี่มันดาบ”
มันเป็นดาบเก่าๆที่ดูเหมือนหลุดมาจากเกมแฟนตาซี
การออกแบบของปลอกดูเรียบง่ายและไม่โดดเด่น ซึ่งค่อนเก่าแก่
แต่ใบมีดอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์และสวยงาม
“ผมคงต้องลองใช้มันดู”
“จะดีหรือครับ? มันน่าจะแพงนะครับ”
“ผมจะใช้มันเมื่อจำเป็นเท่านั้น ไม่ต้องกังวล ยังไงมันก็เป็นของที่ขโมยมาจากโจรสลัดอยู่ดี”
ผมเอากล่องทองคำใส่ลงในกระเป๋าใบใหญ่ที่ด้านหลัง และมอบปืนไรเฟิลให้ทหารที่อยู่ข้างๆขณะสวมใส่ดาบสองเล่ม
ห้องนี้ไม่มีอะไรน่าสนใจแล้ว
“แล้วเราจะไปไหนต่อดี—”
“ท่านเลียม เรามีเรื่องฉุกเฉินเข้ามา!”
ลูกน้องของผมตะโกนขึ้นมา
◇ ◇ ◇
หนึ่งในกลุ่มทหารได้ปะทะกับโกอาส
แม้ว่าพวกเขาจะสวมชุดรบ พวกเขาก็ยังถูกโกอาสเหวี่ยงจนกระเด็นอย่างง่ายดาย
“บ้าจริง กระสุนทำอะไรมันไม่ได้!”
“อาวุธพลังงานก็ด้วย!”
“ลองเจอนี่หน่อย!”
ทหารคนหนึ่งยิงบาซูก้าใส่โกอาส แต่เขาก็ยังเดินราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ใบหน้าของทหารซีดเผือด
โกอาสวางมือบนคอแล้วดัดกล้ามเนื้อ
“บุกรุกเรือส่วนตัวของคนอื่น คุณคิดว่าคุณจะสามารถออกจากที่นี่ได้โดยไม่ได้รับอันตรายงั้นเรอะ”
โกอาส หลงระเริงกับพลังที่เขาได้รับ และรู้สึกเหมือนว่าจะทำอะไรก็ได้
แม้แต่อัศวินก็ไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ในตอนนี้
เมื่อเขากำหมัด มันกลายเป็นเสียงแหลมสูงของโลหะ
“พวกแกจะกลายเป็นของเล่นของฉัน”
โกอาสจัดการทหารพวกอย่างง่ายดายโดยใช้พลังที่ไกด์ให้มา
กระสุน เลเซอร์ และวัตถุระเบิดล้วนไม่มีประโยชน์สำหรับเขา
ทหารถึงกับพยายามปรับความกดอากาศในทางเดิน แต่ก็ไม่มีผลกระทบต่อโกอาสเช่นกัน
“ไอ้เจ้านี่ทำการดัดแปลงร่างกายตัวเองงั้นเรอะ?”
“เขาเป็นไซบอร์ก!”
เมื่อทหารพยายามล่าถอย โกอาสไล่ตามพวกเขาและทุกตีจนกระจัดกระจาย
โกอาสจับและขว้างพวกมันออกไปอย่างไร้ค่า โกอาสอาละวาดไปทั่วด้วยความแข็งแกร่งที่เพิ่งค้นพบ
“ไอ้เด็กเหลือขอมาหาฉันนี่! มาจบเรื่องกันที่นี่เดี๋ยวนี้!”
ทหารคนหนึ่งส่งคำสั่งไปยังบริเวณรอบ ๆ ของเขาด้วยเสียงอันดัง
“ส่งข้อความให้ลอร์ดเลียมออกจากที่นี่ทันที! เราไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาทั้งสองมาพบกันอย่างแน่นอน!”
เมื่อรู้ว่าการโจมตีของทหารไม่มีผล โกอาสยังคงโจมตีอย่างดุเดือด
“เกิดอะไรขึ้นกับความกล้าหาญของคุณเมื่อสักครู่นี้! มาหาฉันนี่!”
เมื่อใดก็ตามที่เขาทุบทหาร หมวกกับหัวจะหายไปทั้งหมด เมื่อได้ที่เขาชก ทหารจะกระเด็นไปด้วยร่างกายที่บิดเบี้ยว
จนเมื่อเขาคว้าทหารอีกคนเพื่อใช้เป็นโล่ การยิงก็หยุดลง
“แค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้-”
ขณะที่เขาขว้างทหารที่ใช้โล่ออกไปและก้าวไปข้างหน้า โกอาสก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาทันที
“…หะ?”
เมื่อโกอาสมองลงไปที่ร่างของเขา เขาประหลาดใจที่เห็นบาดแผลจำนวนมากที่นั่น
โดยที่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ชายคนหนึ่งกระโดดลงมาจากด้านบน
คนที่กระโดดลงมามองดาบบิ่น ที่เปื้อนเลือดขณะที่เขายืนขึ้น
“แข็งใช้ได้”
ชายคนนั้นหัวเราะเสียงเย็น
เขาสวมหมวกกันน็อค ดังนั้นโกอาสจึงมองไม่เห็นใบหน้าของเขา
โกอาสเหยียดแขนขวาออกเพื่อคว้าตัวชายคนนั้น แต่ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินบางสิ่งตกลงสู่พื้น
แขนขวาของเขาถูกตัดขาดตั้งแต่ข้อคอกลงมา
“…ฮะ?”
ยังไม่ทันหายจากการประหลาดใจ ชายร่างเล็กก็ขว้างดาบที่บิ่นของเขาทิ้งไป
ชายคนเปลี่ยนไปถือดาบอีกเล่ม เป็นดาบที่โกอาสจำได้ลางๆว่าเคยเห็นจากที่ไหนมาก่อน
เหมือนมันจะเป็นของที่เขาเก็บไว้ในห้องที่เต็มไปด้วยของเก่า
มันเป็นดาบที่มีค่ามาก
“ไอ้บ้าเอ้ย! นั่นมันของฉัน!”
ชายคนนั้นหัวเราะ
“อะไร อะไร? มันเป็นของผมแล้ว นอกจากนี้ดูเหมือนว่าคุณจะสามารถอาละวาดได้ดีโดยไม่ต้องใช้มันนะ”
ขณะที่ชายผู้นั้นหัวเราะเขาก็พิงดาบไว้บนไหล่ โกอาสเห็นดังนั้นก็เหยียดแขนซ้ายออกเพื่อจะจับตัวอีกฝ่าย
แต่คราวนี้เป็นแขนซ้ายของเขาที่หลุดออกมา
“-?!”
โกอาสไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
ตรงข้ามกับชายที่อยู่ข้างหน้าเขา ที่กำลังมองดูดาบอย่างจริงจัง
ดูเหมือนเขาจะพอใจกับมันมาก
“น่าทึ่งมาก ไม่มีเลือดแม้แต่หยดเดียวที่เปื้อนมัน แถมความคมก็ยังสุดยอด”
โกอาสสูญเสียมือทั้งสองข้างของเขาไปแล้ว
ขณะที่เขายังคงสับสน ควันดำเริ่มออกมาจากพื้นผิวที่ถูกตัด แปรสภาพเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีลักษณะคล้ายหนวด
“อะไรวะเนี่ย!?”
โกอาสไม่ได้ควบคุมหนวดเหล่านี้ แต่หนวดเข้าโจมตีชายตรงหน้าด้วยตัวเอง
แต่ชายผู้นั้นละเลยโกอาซโดยสิ้นเชิง
“ผมชอบดาบเล่มนี้ ฉันจะต้องแน่ใจว่าจะใช้ดาบนี้ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ฉันโชคดีที่ได้พบขุมสมบัตินั้น”
จากนั้นหนวดก็ถูกหั่นเป็นชิ้นๆ พร้อมกับเท้าข้างหนึ่งของโกอาส
ควันดำพุ่งออกมาจากบาดแผลของโกอาสอย่างต่อเนื่องซึ่งตอนนี้กำลังคุกเข่าอยู่
“อา… เออ…อะ…”
โกอาสตัวสั่น เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
เลือดสีดำไหลออกมาจากพื้นผิวที่ถูกตัดทั้งหมด
ทหารรวมตัวกันเป็นขบวนเพื่อปกป้องเจ้านาย
“ท่านเลียม!”
เมื่อเขาได้ยินชื่อนั้น โกอาสก็เงยหน้าขึ้น
คิ้วของเขาย่นขณะที่เขาจ้องไปที่ใบหน้าของชายที่เหมือนปีศาจที่อยู่ข้างหน้าเขา
“แกคือ… แกคือไอ้สารเลวเลียม!”
ชายคนนั้นยังคงตรวจสอบดาบของเขาอย่างกระตือรือร้นและไม่ได้แม้แต่จะมองโกอาส
“ใช่ ผมชื่อเลียม คุณต้องใส่’ลอร์ด’เลียมลงไปด้วยสิ ที่สำคัญกว่านั้นไอ้ตัวดำๆนี่เป็นใครกันแน่? เขาเป็นมนุษย์ดัดแปลงหรืออะไร?”
ทหารตอบคำถามของผม
“สีผิวของเขาแตกต่างจากในรายงาน แต่เราคิดว่านั่นคือโกอาส”
“ไอ้นี่อ่ะนะ?”
แขนซ้ายของโกอาซเปลี่ยนรูปร่างเป็นหนามแหลมคม
“อย่ามาดูถูกฉัน!”
เขายื่นแขนซ้ายหมายจะเจาะหัวใจของเลียม แต่ครั้งนี้แม้แต่ไหล่ซ้ายของเขาก็ขาด
เลียมมองลงไปที่โกอาสซึ่งคุกเข่าอยู่
เขาวางดาบลงบนไหล่และตรวจสอบใบหน้าของโกอาส
“คุณคือโกอาสใช่ไหม?”
โกอาสเริ่มตัวสั่น
(นี่มันอะไร! ยังไงกัน! เป็นไปไม่ได้! ร่างกายของฉันถูกตัดไปได้ยังไง ขนาดกระสุนยังทำอะไรไม่ได้เลยนะ?! นี่มันผิดปกติ มีบางอย่างผิดปกติอย่างแน่นอน!)
โกอาสที่ตื่นตระหนกมองขึ้นไปทางเลียม
“…ด-ได้โปรดเมตตา”
“ฮะ?”
“ปล่อยฉัน ได้โปรด ยกโทษให้ฉัน ฉันจะไม่ต่อต้านคุณอีก ถ้าคุณปล่อยให้ฉันมีชีวิตอยู่ ฉันจะให้สมบัติทั้งหมดของฉันแก่คุณ”
เลียมยิ้มและเริ่มหัวเราะกับข้อเสนอของโกอาส
เขาหัวเราะและพูดว่า
“—ผมไม่ต้องการ”
YOU MAY ALSO LIKE
