(WN) I’m the Evil Lord of an Intergalactic Empire! - ตอนที่ 12
เจ้าหญิงอัศวิน
“ผมไม่ต้องการ”
ผมมองลงไปที่โกอาสซึ่งผิวของเขากลายเป็นสีดำ และรู้สึกได้ถึงมุมปากที่ยกขึ้นของตนเอง
การเห็นชายร่างใหญ่คุกเข่าและตัวสั่นต่อหน้าผมช่างเป็นเรื่องน่าตลก
หน้าของเขาแข็งค้าง
เขาเป็นคนประเภทที่มีกล้ามเนื้อไร้ประโยชน์ ซึ่งเป็นคนประเภทที่ผมเกลียด
ผมเคยมีปัญหากับคนแบบเขาในชาติก่อนของผม
เขาทำให้ผมนึกถึงคนทวงหนี้ในตอนนั้น
“ได้โปรดยกโทษให้ฉัน! ฉันจะยอมทำทุกอย่าง!”
ทหารรอบตัวผมเล็งปืนไปทางโกอาสแม้แต่พวกที่กำลังเก็บศพอยู่
พวกเขามองโกอาสด้วยสายตาเย็นชา
มันมีเหตุผลที่ผมไม่สามารถยกโทษให้โกอาซได้
เหตุผลข้อแรกคือเขาเป็นคนประเภทที่ผมเกลียด ข้อที่สองเพราะเขาดูเหมือนจะตีความสถานการณ์ผิด
“เหมือนคุณกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่นะ? คุณกำลังพูดว่าจะให้สมบัติทั้งหมดของคุณแก่ผม แต่สมบัติทั้งหมดของคุณเป็นของผมแล้ว สิ่งเดียวที่มีค่าของคุณที่พอจะให้ผมได้คือค่าหัวของคุณซึ่งจะถูกมอบให้โดยจักรวรรดิ”
ดวงตาของโกอาสเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ
“ได้โปรด! ถ้าคุณปล่อยให้ฉันมีชีวิตอยู่ ฉันยังมีประโยชน์กับคุณ! ฉันอาจจะแพ้คุณ แต่คุณเห็นความแข็งแกร่งของฉันแล้วนี่ใช่ไหม! ตอนนี้ผมไม่มีแขนหรือขา ฉันไม่มีทางทรยศคุณได้แน่! ดังนั้นโปรดยกโทษให้ฉันด้วย
ฉันขอร้องล่ะ! ฉันยังมีสมบัติที่ซ่อนอยู่ซึ่งมีค่ามากกว่าเงินรางวัลจากจักรวรรรดิอีก ได้โปรดเถอะ! โปรดเมตตาด้วย!”
เขาเริ่มร้องไห้ฟูมฟาย
สิ่งที่เขาพูดอาจเป็นเรื่องจริง แต่ก็ไม่เพียงพอที่จะปล่อยเขา
“โอ้? คุณยังมีความลับเหลืออยู่ใช่ไหม? ผมแน่ใจว่าคุณจะเต็มใจบอกผมระหว่างทางไปจักรวรรดิ เรามีห้องทรมานแสนสนุกที่จองไว้ให้คุณโดยเฉพาะ”
“อย่าได้ใจมากนัก ไอ้เด็กเวร”
เขาสติแตก ไม่มีอะไรให้ต้องเจรจาอีก โกอาสพุ่งมาหาผมด้วยขาที่เหลือเพียงข้างเดียว
ควันดำควบแน่นจนเป็นหนวดระยางหลายสิบอันออกมาจากร่างกายของเขา
ผมชี้ดาบไปที่โกอาซและ-
“หุบปาก.”
– ผมสับหนวดระยางเป็นชิ้นๆ และแม้แต่ขาข้างสุดท้ายของเขาก็ขาดกระเด็น
หลังจากล้มลงกับพื้นโกอาสมีท่าทีมึนงงของคนที่ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่หลังจากเข้าใจสถานการณ์แล้ว เขาเริ่มร้องไห้ขณะอ้อนวอนขอชีวิตอีกครั้ง
“ช่วยฉันด้วย! โปรด! ใครก็ได้! โปรดช่วยฉันด้วย!”
ผมมองดูดาบใหม่อย่างมีความสุข มันดีกว่าที่ผมจินตนาการไว้ซะอีก
หลังจากนั้นลูกน้องของผมก็ถามขึ้น
“ท่านเลียม ท่านตั้งใจจะจับเขาทั้งเป็นรึครับ?”
“มีปัญหาอะไรเหรอ?”
“ไม่ครับ แต่เขาฆ่าคนของเราไปหลายคน”
ผมเข้าใจ ผมไม่สามารถแสดงความเมตตาต่อขยะตัวนี้ได้อย่างแน่นอน
“ถ้าผมฆ่าเขา ค่าหัวจะลดลงรึเปล่า? ปกติมันน่าจะดีกว่าถ้าจะพาพวกเขามีชีวิตอยู่ใช่ไหม?”
จำได้ว่าได้ยินมาแบบนั้น
แต่เห็นได้ชัดว่าโกอาสแตกต่าง
“ไม่ครับ อาชญากรที่โหดร้ายบางคนจะสามารถขึ้นเงินค่าหัวได้ไม่ว่าจะจับเป็นหรือตาย โกอาสป็นหนึ่งในนั้นดังกล่าว จะมีการจ่ายรางวัลให้เต็มจำนวนตราบเท่าที่คุณมีหลักฐานในการฆ่าเขา”
ผมเกาแก้มเขินๆเพราะความไม่รู้
“อ้อ เป็นแบบนั้นนี่เอง”
โกอาสยังคงร้องไห้เมื่อผมมองไปที่เขา
การได้เห็นเขา มันกระตุ้นความทรงจำในชีวิตก่อนของฉัน…ใครบอกว่ายังมีความเป็นมนุษยเหลืออยู่ในพวกทวงหนี้?
เพราะไอ้สารเลวอย่างเขา ผมจึงถูกบีบให้จ่ายเงินที่เก็บมาตลอดชีวิตและต้องใช้ชีวิตอย่างยากจนข้นแค้น
พวกเขาไม่มีที่ว่างสำหรับความเมตตา
ผมถูกบังคับให้จ่ายค่าคุ้มครอง
และต่อให้ร้องไห้อ้อนวอนสักแค่ไหน เขาก็ไม่เคยมีความเห็นใจ
ผมทำงานหนักอย่างสิ้นหวัง เพียงเพื่อจะได้มีชีวิตต่อไปในวันถัดไป
โลกแม่งไร้เหตุผลใช่ไหม?
สถานการณ์ตอนนี้ก็เป็นแบบนั้นนี่?
เพราะตอนนี้ผมอยู่ในตำแหน่งผู้ช่วงชิง
และคนที่ถูกช่วงชิงก็เป็นคนที่ชั่วร้ายอย่างโกอาส น่าตลกสิ้นดี!
“ได้โปรดเมตตา ฉันจะบอกคุณทุกอย่าง ดังนั้นได้โปรด-”
“ไม่จำเป็น หุบปากซะตลอดกาล”
หลังจากที่ผมตัดหัวของเขา ผมก็แปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับร่างของโกอาส
ผิวสีดำของเขาค่อยๆ กลับเป็นสีผิวปกติ
มันกลายเป็นผิวสีแทนดั้งเดิมของโกอาส
“หืม… เขากลับมาเป็นปกติแล้ว นี่หมายความว่าเขาไม่ใช่มนุษย์ดัดแปลงหรือพวกกลายร่าง?”
ไม่ว่าผมจะมองดูร่างกายเขาอย่างไร ก็ดูเหมือนจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงทางไซเบอร์เนติกส์รูปแบบใดๆ
ผิวสีดำนั้นคงเป็นทักษะบางอย่างที่เขามีละมั้ง… จักรวาลนี้ช่างลึกลับจริงๆ
ผมหยิบหัวของโกอาสขึ้นมา
“สิ่งนี้ใช้เป็นหลักฐานได้ไหม?”
“ด…ได้ครับ!”
ลูกน้องของผมตอบทันทีในขณะที่เตรียมเครื่องมือสำหรับการเก็บ’หลักฐาน’
จากรายงานการสู้รบ ที่เข้ามาเรื่อยๆ ดูเหมือนว่าเราจะจัดการคุมสถานการณ์ได้เกือบหมดแล้ว
ลูกน้องคนหนึ่งของผมนำเสนอข่าวที่น่าสนใจ
“ท่านเลียม เราจับหนึ่งในโจรสลัดระดับหัวหน้าและได้ข้อมูลว่า… มีเชลยถูกคุมขังไว้ในยาน”
◇ ◇ ◇
โจรสลัดที่ถูกจับ พาเราไปที่ห้องที่สร้างขึ้นใกล้กับที่พักส่วนตัวของโกอาส
ผมคิดว่าเรือโจรสลัดลำนี้สร้างได้ค่อนข้างดี แต่ว่าจริงๆแล้ว มันเป็นเรือประจัญบานที่ยึดมาจากประเทศอื่น
ก็ว่าอยู่ ว่ามันดูดีเกินไปสำหรับพวกโจรสลัด
ผมเตะโจรสลัดที่นำทางฉันจากด้านหลัง
“เร็วเข้า!”
“ก-ตามที่คุณต้องการ!”
ชายคนนี้เป็นผู้ช่วยใกล้ชิดคนหนึ่งของโกอาซ ตำแหน่งเป็น ‘คนเลี้ยงสัตว์’
เขาตัวเล็ก และแขนขาก็ผอมลีบจนเห็นกระดูก
สรุปว่าเขาเป็นคนตัวเล็กที่น่าขนลุก
เห็นได้ชัดว่าเขาได้รับมอบหมายให้ดำรงตำแหน่งนี้เนื่องจากมีทักษะและความรู้เฉพาะทางบางอย่าง
หลังจากถูกนำไปยังห้องใกล้ที่พักของโกอาสแล้ว คนของผมก็เข้าไปเคลียร์ทางก่อน
คนเลี้ยงสัตว์พยายามจะพูดอะไรบางอย่าง
“อา… ได้โปรด อย่าแตะต้องอุปกรณ์ พวกมันเป็นเครื่องมือที่สำคัญมากในการทำการค้า”
“เครื่องมือทางการค้า?”
พวกเขาใช้เครื่องมือในการเลี้ยงสัตว์? บนเรือรบอ่ะนะ?
ทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะมีบางอย่างแปลกๆ…
“เฮ้นายน่ะ”
“ครับ?”
“ได้เลี้ยงสุนัขบนเรือลำนี้หรือเปล่า”
บางทีเขาคงคิดว่าผมสนใจงานของเขา ชายคนนั้นก็เริ่มยิ้ม
“เรียนท่าที่เคารพ คุณชอบสุนัขเหรอ? ฉันสามารถดัดแปลงสัตว์อะไรก็ได้ตามที่คุณชอบ นายท่าน คุณต้องการให้ฉันสร้างสุนัขที่เชื่อฟังให้คุณหรือไม่?”
ผู้ชายคนนี้กำลังพูดถึงอะไร?
ขณะที่ผมไตร่ตรองว่าชายผู้นี้แปลกขนาดไหน ลูกน้องของผมหลายคนก็แทบจะกระโดดออกจากห้อง
บางคนถึงกับถอดหมวกกันน็อคและเริ่มอาเจียน
หัวหน้าเริ่มดุลูกทีมของเขา
“พวกแกทำอะไรน่าเกลียดต่อหน้าท่านเลียม!”
ทหารที่ได้รับการฝึกฝนอย่างดีก็ยังมีใบหน้าซีด พวกเขาเห็นอะไรในนั้น?
ขณะที่ทหารอีกคนหนึ่งเดินออกจากประตูมา เขารายงานผมอย่างเคร่งขรึม
“ท่านเลียม ฉันขอแนะนำว่าอย่าเข้าไปในห้องจะดีกว่า”
เสียงของเขาสั่นเครือ
“เกิดอะไรขึ้นในนั้น?”
กลับเป็นคนเลี้ยงสัตว์ที่น่าขนลุก ที่ตอบคำถามของผมแทนที่จะเป็นลูกน้องที่กำลังลังเล
“ในนี้คือห้องทดลองของฉัน ฉันใช้ความสามารถของฉันอย่างเต็มที่เพื่อช่วยสนับสนุนงานอดิเรกของโกอาส ฉันแน่ใจว่านายท่านจะเข้าใจคุณค่าของสิ่งที่อยู่ในนั้น”
ลูกน้องของผมจ้องไปที่คนเลี้ยงสัตว์อย่างโกรธเกรี้ยว
“แกมันปีศาจ!”
คนเลี้ยงสัตว์ยิ้มให้กับคำพูดนั้น
“…อธิบายมา ”
ตามคำสั่งของผม คนเลี้ยงสัตว์เริ่มพูดถึงงานของเขาอย่างกระตือรือร้น
และด้วยเหตุนี้ ผมจึงยิงคนเลี้ยงสัตว์เข้าที่หัวด้วยปืนพก
อย่างที่คิด โจรทั้งหมดนั้นชั่วร้าย
นั่นคือเรื่องพื้นฐานล่ะนะ
◇ ◇ ◇
ภายในห้องมืด เครื่องมือที่น่าขนลุกแขวนอยู่บนผนัง
แต่สิ่งที่ทุกคนกลัวคือโต๊ะผ่าตัดที่วางอยู่ตรงกลาง
ห้องนี้ถูกเรียกว่า ‘ห้องเพาะพันธุ์’ ในหมู่โจรสลัด
เป็นห้องที่มีรสนิยมแย่มาก ซึ่งรวมการทดลองโดยชายผู้น่าขนลุกที่เรียกว่าคนเลี้ยงสัตว์กับงานอดิเรกของโกอาส
ในห้องนี้ พวกเขาทั้งหมด “เคยเป็น” ชายและหญิงที่สวยงาม
โกอาสมีงานอดิเรกทำสิ่งที่สวยงามให้เป็นมลทินจนน่าเกลียด
แน่นอนว่าเขายังสนุกกับการเป็นฝ่ายทรมานด้วย
ในทางกลับกัน คนเลี้ยงสัตว์สนใจที่จะดัดแปลงร่างกายมนุษย์มากกว่า เช่นร่างของชายหญิงคู่หนึ่งที่ถูกเย็บติดเข้าด้วยกันนี่เป็นผลงานของคนเลี้ยงสัตว์กับงานอดิเรกของโกอาสรวมกัน
ในหมู่พวกเขามีผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งได้รับการปฏิบัติอย่างน่ากลัวเป็นพิเศษ
เธอชื่อ คริสเตียน่า เลตา โรสแบลร์ [Christiana Leta Roseblaire]- หญิงสาวที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นอัศวินสาว
ในประเทศเล็กๆ ที่ไม่ไกลจากจักรวรรดิ เธอเกิดมาในตระกูลราชวงศ์และเป็นที่รักของทุกคนในฐานะ ‘เจ้าหญิงอัศวิน’
เธอถูกจับ ตอนที่โกอาสโจมตีดินแดนของเธอ และกลายเป็นของเล่นชิ้นโปรดของเขา
ทุกคนที่อยู่ในห้องนี้เป็นคนที่มีตำแหน่งพิเศษในสังคมของพวกเขาเอง
พวกเขาเป็นคนที่ทุกข์ทรมานจากงานอดิเรกที่บิดเบี้ยวของโกอาส
คริสเตียน่า-เทียร์ ตอนนี้สภาพแทบเรียกได้ว่าเป็นก้อนเนื้อที่ไม่มีร่องรอยของตัวตนในอดีต
เธอรู้ถึงเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นกับเรือ ดังนั้นเธอจึงไม่แปลกใจเลยเมื่อมีกองกำลังที่ไม่รู้จักเข้ามาในห้อง
ทหารที่เข้ามาเริ่มที่จะอาเจียนเมื่อเห็นเธอ
บางคนตัวสั่น
เทียร์เริ่มพูดกับทหารที่ใกล้ที่สุด
“…เกิดอะไรขึ้นกับโกอาซ”
เสียงน่าจะไพเราะกลับกลายเป็นเสียงที่น่าขนลุก
ทหารตัวสั่นด้วยความประหลาดใจและยกปืนขึ้นเล็งไปที่เธอ
“-?!”
“อย่ากลัวไปเลย ฉันอาจจะหน้าตาแบบนี้ แต่ฉันไม่ใช่ศัตรู ฉันจะถามคุณอีกครั้ง เกิดอะไรขึ้นกับโกอาส”
เธอคิดว่าปฏิกิริยาของทหารเป็นเรื่องปกติ หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นจากอีกด้านของประตู
เพื่อนของเธอในห้องรู้สึกโล่งใจกับเสียงนี้
นี่หมายความว่าในที่สุดพวกเขาสามารถตายได้
อัศวินคนหนึ่งเข้ามาในห้องหลังจากนั้นไม่นาน
ยังหนุ่มและตัวเล็ก
เป็นเด็กที่ถือดาบของผู้ใหญ่
เมื่อพิจารณาจากปฏิกิริยาของทหาร เทียร์สามารถบอกได้ว่าเด็กคนนี้เป็นหัวหน้าของพวกเขาจึงถามคำถามเดิม
“เกิดอะไรขึ้นกับโกอาส?”
เด็กชายดูแปลกใจเล็กน้อยกับคำถามนั้น แต่ก็ตอบทันที
“ตายแล้ว”
“…อย่างนั้นเหรอ”
ในห้อง เพื่อนของเธอเริ่มคร่ำครวญ
พวกเขาแสดงออกถึงความสุข ความกตัญญู และน้ำตาแห่งความปิติ- แต่ภาพที่ออกมากลับให้ความน่าสยดสยองออกมาแทน
เด็กชายมองดูเทีย์อย่างสนใจ
ทหารคนหนึ่งที่กำลังตรวจค้นห้องได้ยื่นแท็บเล็ตที่แสดงสถานะของตัวทดลองให้เด็กชาย
เทียร์รู้สึกยินดี
เด็กชายเป็นเหมือนผู้ปลดปล่อยที่ถูกส่งมาจากสวรรค์ที่เธอเคยอธิษฐาน
“มันจบลงแล้วจริงๆ… ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร แต่ถ้าคุณมีความเห็นอกเห็นใจ โปรดช่วยเราด้วย”
การตายด้วยน้ำมือของเด็กชายจะปลดปล่อยเธอจากนรกแห่งนี้
เธอจะไม่ถูกบังคับให้อยู่ในสภาพนี้อีกต่อไป
เทียร์คิดว่าทุกอย่างในที่สุดก็จบลง
“คุณต้องการให้ผมช่วยคุณงั้นรึ?”
“ใช่แล้ว เพียงแค่มองดูก็รู้ ว่าเราไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างมนุษย์ได้อีก ดังนั้นด้วยมือของคุณ-”
เธอพูดเพราะคิดว่าคงไม่สามารถกลับคืนสู่สภาพเดิมได้
ไม่มีประโยชน์ที่จะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป
อย่างไรก็ตาม เด็กชายไม่ได้สั่งให้ฆ่า
“เข้าใจแล้ว ผมจะช่วย ครั้งนี้ผมน่าจะทำเงินได้เยอะ ดังนั้นผมสามารถจ่ายได้ ใครก็ได้เรียกหมอมารับพวกเขาไป!”
เทียร์คิดว่าเด็กที่อยู่ข้างหน้าเธอเข้าใจความหมายของการช่วยชีวิตผิดไปจากที่เธอคิดไว้
“มะ…ไม่ เดี๋ยว-”
แต่เด็กชายออกจากห้องไปพร้อมกับทหารบางส่วนแล้ว
ดังนั้นเธอจึงหันไปหาทหารที่ยังเหลืออยู่
“ได้โปรด! ฆ่าฉัน! ฉันขอร้องคุณ! ฆ่าฉันซะ!!!”
แต่ทหารปฏิเสธ
“มันเป็นคำสั่งของท่านเลียม เราไม่สามารถต่อต้านได้ ขอโทษด้วย”
ภายในความมืดของห้อง เทียร์และคนอื่นๆตกอยู่ในความสิ้นหวัง
◇ ◇ ◇
เมื่อผมออกจากห้อง ผมเห็นรูปลักษณ์ดั้งเดิมของคนที่ถูกดัดแปลงในแท็บเล็ต
ทั้งข้อมูลส่วนบุคคล ถูกทดลองแบบไหน และสิ่งที่แก้ไขเพิ่มเติม ล้วนเขียนไว้อย่างละเอียดในนั้น
ผมค้นดูกระบวนการดัดแปลง และก็มีบางอย่างที่คล้ายกับไดอารี่การเพาะพันธุ์
เห็นได้ชัดว่าพวกเขาทั้งหมดเคยมีรูปลักษณ์ที่สวยงาม จากนั้นพวกเขาก็ถูกทดลองจนมีลักษณะที่ปรากฏในปัจจุบัน
“นี่เป็นงานอดิเรกที่น่าขยะแขยง”
ผมไม่เข้าใจว่าคนคนหนึ่งจะสามารถสนุกกับสิ่งนี้ได้ยังไง
ลูกน้องถามผมว่า
“ท่านเลียม ท่านจะช่วยพวกเขาจริงหรือ?”
ผู้พูดเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่มีความรู้ทางการแพทย์บ้าง เขาเริ่มอธิบายให้ผมฟังว่าวิธีปฏิบัติต่อผู้ที่ได้รับการแก้ไขนั้นค่อนข้างจำกัด
“เพื่อแก้ไขรูปร่างหน้าตา เราต้องส่งพวกเขาผ่านการรักษาเพื่อสร้างร่างกายใหม่ตั้งแต่ต้น”
“แล้วโอกาศที่จะหายดีล่ะ?”
“มันต้องใช้น้ำยาอิลิกเซอร์(Elixir) แม้อาจจะใช้แค่เพียงเจือจาง แต่คุณควรรู้ว่ามันแพงและมีค่าแค่ไหน”
โดยปกติเมื่อคุณพูดถึงน้ำยาอิลิกเซอร์ในจักรวาลแฟนตาซี คุณจะนึกถึงยาครอบจักรวาลที่สามารถทำอะไรก็ได้
พวกมันมีอยู่โลกนี้เช่นกัน ก็มีไม่มากนักแม้แต่ในอณาจักรขนาดใหญ่
เมื่อมันวางขาย จะมีการประมูลเป็นจำนวนเงินที่มากจนคาดไม่ถึงเลยทีเดียว
“ผมจะซื้อมัน พวกมันเป็นสิ่งที่ผมต้องการเหมือนกัน ดังนั้นมาซื้อพวกมันกันเถอะ”
ถ้าผมขายสมบัติทั้งหมดที่ได้รับจากโกอาส ผมแน่ใจว่าจะได้รับเงินจำนวนมาก
อาจมีสมบัติที่ซ่อนอยู่มากกว่านี้ ที่ผมยังไม่เจอด้วยซ้ำ
นอกจากนี้ ผมอยากได้น้ำยาอิลิกเซอร์ส่วนตัวมาซักพักแล้ว
“ไม่ มันไม่ง่ายขนาดนั้น เรายังจำเป็นต้องจ้างแพทย์เฉพาะทาง และเตรียมอุปกรณ์ล้ำสมัยสำหรับพวกเขา มันจะต้องใช้เวลาหลายปีกว่าจะคืนสภาพ
และต่อให้ฟื้นสภาพได้ พวกเขาก็จะต้องได้รับการบำบัดเพื่อจัดการกับความเครียดทางจิตใจที่พวกเขาถูกทรมาณ มันจะเป็นค่ารักษามหาศาล”
ผมมองมันก็แค่ปัญหาเรื่องเงิน ซึ่งเราทำเงินได้มากในครั้งนี้
“ผมแค่ช่วยพวกเขาเพราะพวกเขาขอให้ช่วย”
“เมื่อพวกเขาขอให้คุณช่วยพวกเขา พวกเขาหมายถึง-”
“ผมรู้.”
ลูกน้องของผมเงียบไป
พวกเขาไม่ได้คาดหวังที่จะกลับมาใช้ชีวิตได้ตามปกติ
ผมรู้ แต่เมื่อดูกระบวนการที่เขียนในแท็บเล็ตแล้ว ผมบอกได้เพียงว่ากระบวนการเหล่านั้นมันโหดร้าย
ผมรู้สึกเห็นอกเห็นใจพวกเขาที่ทนทุกข์กับสิ่งต่าง ๆ ที่เลวร้ายยิ่งกว่าที่ผมเคยโดนในอดีต
คนส่วนใหญ่ที่ถูกจับได้บ้านของพวกเขาถูกทำลายจากการบุกโจมตีของโกอาส
ส่วนใหญ่ไม่มีที่ที่จะกลับไป
“ตอนนี้ผมรู้สึกใจกว้างนิดหน่อย นอกจากนี้ การทำความดีเป็นระยะๆ ก็ไม่รู้สึกแย่นักใช่ไหม?”
ลูกน้องของผมเงียบลงและไม่โต้ตอบอะไร
◇ ◇ ◇
ในที่สุดเมื่อผมกลับมายังดินแดนของผม ผมก็ได้รับการต้อนรับอย่างกับฮีโร่
หลายคนร้องไห้อย่างมีความสุข รวมทั้งไบรอันที่ต้อนรับผมที่คฤหาสน์
ส่วนอามากิก็ยังท่าทีปกติ
แต่ไบรอันร้องไห้จนทำให้ผมตกใจ
“ท่านเลียม ไบรอันผู้นี้เชื่อมั่นว่าท่านจะกลับมาอย่างปลอดภัย!”
“โอ้ ผมรู้แล้ว”
อามากิพูดเสริมเบาๆ
“ฉันแค่กังวลเล็กน้อย แต่ฉันรู้ว่าคุณต้องชนะ”
“…อย่างนั้นเหรอ?”
—ผมหวังว่าเธอจะแสดงท่าทีกังวลมากกว่านี้หรืออาจจะร้องไห้
ไบรอันพยายามรายงานทั้งน้ำตา แต่ผมไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไร ดังนั้นอามากิจึงรับช่วงต่อ
และเพราะแบบนั้น-
“ผมถูกเรียกตัวไปที่เมืองหลวงงั้นเหรอ?”
“ใช่ พวกเขาต้องการมอบเหรียญรางวัลให้กับลอร์ดที่เอาชนะกลุ่มโจรสลัดของโกอาส มันยังเป็นเพียงคำขอที่ไม่เป็นทางการ
แต่การประกาศอย่างเป็นทางการน่าจะมาในไม่ช้านี้”
นั่นคือตอนที่ผมจำคำพูดของไกด์ได้
เขากล่าวว่าผมจะบรรลุความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ผ่านการแสวงประโยชน์ทางทหาร (TL:ตอนไหนฟะ คนแปลยังจำไมได้เลย)
ทุกอย่างเป็นจริง
สำหรับการทำลายกองเรือโจรสลัด ผมได้รับสมบัติและเกียรติยศจำนวนมหาศาล
การล่าโจรสลัดนั้นทำกำไรได้อย่างแน่นอน
“นอกจากนี้ เรายังได้รับการติดต่อจากหอการค้าเฮนฟรีย์และโรงงานอาวุธที่เจ็ด โทมัสต้องการเริ่มคุยกับคุณเกี่ยวกับการซื้อของที่ริบมาได้”
“โรงงานอาวุธต้องการอะไร”
ผมคิดไม่ออกจริงๆ ว่าทำไมโรงงานที่ไนอัสคนสวยทำงานอยู่ถึงติดต่อมา
แต่อามากิก็แจงเหตุผลทันที
“อาวุธหลายอย่างที่โจรสลัดใช้ เป็นสิ่งที่พัฒนาขึ้นในต่างประเทศ พวกเขาต้องการซื้อมันเป็นเพื่อการวิจัย”
“ดังนั้น พวกเขาแค่ต้องการของเอาไปใช้ค้นคว้าเพิ่มเติมสินะ?”
“แล้วก็ หากคุณพบโลหะหายากใดๆ พวกเขาต้องการซื้อโลหะเหล่านั้นเพื่อเพิ่มสต็อกวัสดุของพวกเขาด้วย”
โจรสลัดโกอาส ครอบครองโลหะมีค่าจำนวนมาก
—แต่จำนวนทองมันน้อยไปหน่อย ผมเลยไม่ค่อยมีความสุข
“ผมว่าจะเริ่มคุยกับโทมัสก่อน”
“ดิฉันจะเริ่มเตรียมการทันที”
สิ่งต่างๆมันจะง่าย ตราบใดที่คุณมีลูกน้องเก่งๆทำงานให้คุณ
YOU MAY ALSO LIKE
