ฉันไม่ได้ชอบหรือเกลียดโรงเรียน

    แต่ไม่ว่าจะชอบหรือเกลียดก็ไม่สำคัญเพราะต้องไปอยู่ดี ขนาดวันนี้ฉันยังมาโรงเรียนทั้งที่ไม่ค่อยอยากมาเลย แม้มันจะเป็นเพราะฟุ้งซ่านกับเรื่องไร้สาระก็ตาม

 

    ผมหน้าม้าสั้น

 

    ฉันถอนหายใจอยู่หน้ากระจกห้องน้ำ

    ผมของฉันยังยาวแค่บ่าก็เลยไปตัดไม่คุ้ม แต่หน้าม้ามันก็น่ารำคาญ ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจใช้กรรไกรเล็มหน้าม้าออกด้วยตัวเอง แต่มันดันออกมาสั้นกว่าที่คิดไว้เล็กน้อย

 

    ผมที่ตัดสั้นเกินไปแล้วไม่สามารถนำกลับมาได้

    เพื่อไม่ให้จมปลักกับความเศร้า ฉันจึงไม่มีทางเลือกนอกจากยอมแพ้กับหน้าม้า

    แต่ทุกครั้งที่เห็นหน้าม้าสั้นฉันก็อดหดหู่ไม่ได้ ในช่วงเวลาแบบนี้สิ่งที่ต้องทำมีแค่สิ่งเดียวเท่านั้น

 

    ‘วันนี้มาบ้านฉัน’

 

    ทุกครั้งข้อความที่ฉันส่งจะเป็นแบบนี้

    เวลาส่งคือหลังหมดคาบ 2 หรือช่วงพักเที่ยง บางครั้งก็เป็นหลังโรงเรียนเลิก แต่ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหน คนที่ฉันส่งข้อความให้ก็จะมีแค่คุณเซนได

   

    บางครั้งเธอก็ตอบกลับมาทันที บางครั้งก็ตอบมาหลังจากนั้นไม่นาน แต่ยังไม่เคยมีการปฏิเสธเลย แต่บางครั้งเธอก็มีตอบว่าจะไปสายเพราะมีนัด วันนี้ก็ดูเหมือนจะเป็นวันที่มีนัดนั้น เธอตอบข้อความที่ฉันส่งมาตอนเที่ยงว่า ‘ฉันมีนัด ดังนั้นจะไปสายหน่อยนะ’

 

    ‘จะรอที่บ้าน’

 

    ฉันส่งข้อความแพทเทิร์นสำหรับสถานการณ์แบบนี้และเข้าไปในห้องเรียน

 

    นัดที่ว่าคงเป็นของคุณอิบารากิ

    ฉันเหลือบมองคุณอิบารากิซึ่งนั่งอยู่ติดทางเดินจากที่นั่งริมหน้าต่าง

 

    เธอดูฉูดฉาด สดใส เป็นศูนย์กลางของห้อง และมักถูกคนชมทำนองว่าเท่บ้าง น่ารักบ้าง เรื่องราวที่ฉันได้ยินนั้นล้วนมีแต่เรื่องไม่น่าสนใจ จนฉันคิดว่าราวกับเธอเป็นคนจากต่างโลก นอกจากนี้เธอยังขี้หงุดหงิดด้วย ในหมู่พวกเราแล้ว เธอเป็นคนประเภทที่ต้องอยู่ให้ห่างเข้าไว้

 

    ฉันนึกสงสัยว่าคุณเซนไดไม่เบื่อบ้างเหรอที่ต้องอยู่กับคนแบบนั้น

 

    ขณะที่ฟังเสียงคุณครู ฉันก็มองไปข้างหน้า

    สิ่งที่มองเห็นก็คือผมที่ถักเอาไว้อย่างเรียบร้อย

    ตอนอยู่ห้องของฉันเธอเป็นคนเลอะเทอะ แต่ที่โรงเรียนเธอไม่ใช่แบบนั้น เธอจะเป็นคนใจดีชอบช่วยเหลือคนอื่น เรียนเก่ง ยิ้มแย้มแจ่มใสตลอดไม่เคยหน้าบูด คงเพราะแบบนั้นจึงไม่มีคนที่ไม่ชอบคุณเซนได ต่อให้จะเป็นกลุ่มไม่โดดเด่นในห้องก็ตาม

 

    แต่ก็มีคนนินทาว่าเธอเป็นผู้หญิงช่างประจบประแจงด้วยเช่นกัน

    ฉันไม่รู้ว่าคนที่ดูเหมือนตั้งใจเรียนจริงจังอย่างเธอจะรู้มั้ย

 

    ฉันดึงผมตัวเองที่สั้นเกินไปเล็กน้อย

    แม้ว่าคาบเรียนจะแค่ 50 นาที แต่มันกลับรู้สึกช่างยาวนาน

    เสียงของคุณครูที่ราวกับท่องพระสูตรทำให้ฉันง่วง

    ฉันเรียนไป 2 คาบด้วยความงัวเงียแล้วก็กลับบ้าน

 

    ถึงแม้ว่าฉันจะเปิดประตูบ้านและพูดว่ากลับมาแล้ว ก็ไม่มีเสียงตอบรับ

    ในเมื่อไม่มีใครอยู่บ้าน มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว

    ฉันเดินเข้าไปในห้อง และนอนลงบนเตียงทั้งชุดเครื่องแบบ

 

    ต่อให้ฉันกลับบ้านช้า ก็ใช่ว่าอินเตอร์คอมจะมีเสียงกด

 

    ฉันหลับ

    ขณะที่ถูกความง่วงเข้าครอบงำ ฉันก็ถูกปลุกขึ้นด้วยข้อความแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ เมื่อฉันมองไปที่หน้าจอขณะขยี้ตา คำสั้น ๆ ก็ปรากฏออกมา

 

    ‘กำลังไป’

 

    จากนั้น 30 นาที

    ฉันมายืนรอส่งเข้าห้อง

 

    “ขอโทษนะที่มาช้า”

 

    คุณเซนไดถอดเสื้อโค้ตกับชุดเบลเซอร์แล้วนั่งลงบนโต๊ะ

 

    “จะดีเหรอ เดี๋ยวกลับบ้านมืดนะ”

 

    ฉันรู้ว่าเธอจะตอบแบบไหน

    ฉันวางเลมอนโซดาลงตรงหน้าคุณเซนได และนั่งพิงเตียงตรงข้ามเธอ

 

    “ไม่ต้องห่วง”

 

    พวกเราจะไม่ก้าวก่ายเรื่องของอีกฝ่าย

    จากที่ฉันได้ยินมาหลายครั้ง คุณเซนไดไม่ค่อยสนเวลากลับบ้านตัวเองนัก รวมถึงวันนี้ ที่เธอไม่เคยบ่นเรื่องกลับบ้านมืด อาจเป็นเพราะครอบครัวไว้ใจเธอถึงขนาดนั้น

 

    “นี่ มิยางิ วันนี้วันอะไรรู้ปะ”

 

    ทันใดนั้นคุณเซนไดก็เปิดกระเป๋าออก

 

    “…วันปลาตากแห้ง (นิโบชิ)”

 

    214 (นิ-อิจิ-ชิ) กับปลาตากแห้ง (นิ-โบะ-ชิ)

    ไอ้นิ (1) กับชิ (4) ก็เข้าใจนะ แต่เปลี่ยนอิจิ (1) เป็นโบะนี่ไม่เห็นจะมีเหตุผลสักนิด สุดท้ายก็แค่อยากเล่นคำล่ะนะ ถึงแม้จะดูฝืน ๆ ไปนิด แต่ถ้าฉันบอกว่าวันที่ 14 กุมภาฯ เป็นวันนิโบชิ คนส่วนใหญ่ก็คงเออออกับฉัน

 

    แต่ดูเหมือนคุณเซนไดจะไม่ใช่ประเภทนั้น

    เธอขมวดคิ้วและพูดอย่างบึ้งตึงใส่ฉัน

 

    “ไม่เอาคำตอบแบบเด็กไร้เพื่อนงั้นสิ ขอจริงจังหน่อย”

    “ก็วันวาเลนไทน์ไม่ใช่รึไง”

   

    เป็นเพียงวันหนึ่งในโลกที่ไม่น่าจดจำ

    วันหนึ่งวันที่ไม่ค่อยแตกต่างจากเมื่อวาน

 

    “ถูกต้องจ้า ฉันมัวแต่แลกช็อกโกแลตกับพวกอุมินะอยู่ก็เลยมาสายน่ะ แล้วฉันก็เอาส่วนของมายางิมาให้ด้วยล่ะ”

    “เอ๊ะ”

    “เมื่อวานหลังจากฉันทำของพวกอุมินะเสร็จ ฉันก็ทำมาเพิ่มน่ะ”

 

    คุณเซนไดกล่าวด้วยเสียงกระซิบ แล้วค่อย ๆ วางกล่องที่ถูกห่อลงบนโต๊ะ

 

    บนกระดาษห่อมีริบบิ้นสีชมพูลายดอกไม้

    ช็อกโกแลตทำมืออยู่ข้างในห่อนั้น

 

    ของพวกนี้ช่างมีความเป็นผู้หญิงสูงส่ง จนหลังของฉันถึงกับคันเลยล่ะ

 

    “ฉันไม่เอาหรอกนะ”

 

    ฉันจ้องไปที่กล่องเงียบ ๆ คุณเซนไดทำสีหน้าฉงน

 

    “ฉันไม่มีช็อกโกแลตให้คืนเธอหรอก”

    “ทำไมไม่เอาไปให้เพื่อนล่ะ”

    “ไม่เอาด้วยหรอก”

 

    ฉันมีเพื่อนที่ทำช็อกโกแลตวาเลนไทน์เพราะจะเอาไปให้คนที่ชอบอยู่ บางครั้งก็มีให้ของขวัญวันเกิดด้วย แต่ฉันไม่มีเพื่อนคนไหนที่มอบของขวัญให้กันอย่างบ้าคลั่งทุกเทศกาล ทั้งคริสต์มาสและฮาโลวีน 

    การแลกเปลี่ยนช็อกโกแลตกับเพื่อนเป็นวัฒนธรรมนอกคอก

 

    “เข้าใจแล้ว ถ้าเกิดไม่อยากแลกช็อกโกแลตก็ไม่ต้องแลกหรอก แต่ถ้ามิยางิไม่อยากกินจริง ๆ เดี๋ยวฉันเอามันกลับบ้านก็ได้”

   

    คุณเซนไดยิ้มและถามออกมาว่า “จะเอายังไงล่ะ”

 

    “งั้นก็กิน”

    “เชิญจ้า”

 

    ฉันหยิบกล่องน่ารักบนโต๊ะขึ้นมาแกะริบบิ้น ลอกกระดาษห่อออกอย่างค่อย ๆ ไม่ให้ขาด แล้วก็เปิดกล่อง

 

    ขาว น้ำตาล ชมพู

    ในนั้นมีทรัฟเฟิล 3 ชิ้น ที่ชิ้นเล็กกว่าแบบวางขายตามตลาด

 

    “ทำเองเหรอ”

    “ก็ทำเองน่ะสิ ชิ้นเล็กกินง่ายดีใช่ไหมล่ะ”

 

    คุณเซนไดพูดด้วยความภาคภูมิใจแบบหายาก

    ทรัฟเฟิลทำมาแบบขนาดที่สามารถรับประทานได้ในคำเดียว  ดูเหมือนช็อกโกแลตที่ซื้อตามร้านค้า ชนิดที่คนทำอาหารไม่เก่งอย่างฉันไม่อยากเชื่อว่าทำมือจริง ๆ เลย 

 

    ฉันคิดว่าพระเจ้าช่างไม่ยุติธรรม

    คุณเซนไดทั้งน่ารัก ทั้งเรียนเก่ง ทั้งทำอาหารได้ ในฐานะมนุษย์ไม่มีสิ่งไหนที่เหมือนฉัน

   

    ไม่ยุติธรรม

    ในขณะที่ฉันกำลังมองจ้องช็อกโกแลต คุณเซนไดก็พูดขึ้น

 

    “ฉันว่าทำมาอร่อยอยู่นะ”

 

    เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ฉันก็เอื้อมมือไปหยิบทรัฟเฟิล

    แต่ฉันก็รีบชักมือออก

 

    “คุณเซนไดป้อนหน่อย”

    “คำสั่ง?”

    “ใช่ คำสั่ง”

 

    ช่วงนี้คุณเซนไดเหมือนจะเคยชินกับการถูกสั่งแล้ว และเธอก็ชอบซุกซนเกินเหตุด้วย

 

    นับตั้งแต่ครั้งนั้นฉันก็สั่งให้เธอเลียเท้าฉันอีกหลายครั้ง แต่เธอมักจะทำอย่างอื่นนอกเหนือจากคำสั่งของฉัน

    ทั้งกัด ไม่ก็กดริมฝีปาก

    ซึ่งฉันไม่ต้องการสิ่งเหล่านั้น

 

    คุณเซนไดควรจะเชื่อฟังฉัน คุณเซนไดต่างหากที่ควรจะเจ็บหรือรู้สึกแปลก ๆ

    ดังนั้นวันนี้ฉันจะทำแบบเดียวกันบ้าง

 

    “มานี่สิ”

   

    ฉันเรียกคุณเซนไดขณะที่พิงเตียง เธอนั่งลงข้างฉันอย่างเชื่อฟัง

 

    “จะเอาอันไหน”

    “สีขาว”

 

    ฉันชี้ไปที่ทรัฟเฟิลโรยผงน้ำตาล

 

    “เข้าใจแล้ว”

 

    คุณเซ็นไดหยิบทรัฟเฟิลสีขาวด้วยนิ้วชี้และนิ้วโป้ง

    มวลเหมือนหิมะพุ่งเข้ามาหาฉัน และฉันก็อ้าปาก