[WN] เรื่องราวของการซื้อตัวเพื่อนร่วมชั้นสัปดาห์ละครั้ง - ตอนที่ 6 วันนี้มิยางิก็ให้เงิน 5,000 เยนกับฉัน (3)

    วันนี้ฉันอยู่ที่ห้องของมิยางิ หลังจากวันหยุดฤดูหนาวสั้น ๆ หลังพิธีเปิด

 

    เหตุผลก็เพราะฉันถูกเรียกตัวมา

 

    ฉันนอนเล่นอยู่บนเตียงเพื่อรอคำสั่งตามปกติ ฉันเข้าห้องมาและรับเงิน 5,000 เยน

    หลังจากนั้นก็เหมือนมีเวลาว่างอยู่พักหนึ่ง มิยางิไม่ได้สั่งอะไรฉันเลย ตอนแรกฉันก็ไม่ชอบช่วงเวลาว่างแบบนี้ แต่ตอนนี้ฉันกลับรู้สึกผ่อนคลายมากกว่าตอนอยู่ที่โรงเรียนด้วยซ้ำ

 

    ฉันอ่านหนังสือส่วนใหญ่ที่เรียงรายอยู่บนชั้นหนังสือ ฉันคุ้นเคยกับที่นี่มากเสียจนนอนอยู่บนเตียงพร้อมกับถือการ์ตูนเรื่องโปรด

 

    “หยุดฤดูหนาวคุณเซนไดทำอะไรเหรอ”

 

    มิยางินอนพิงเตียงพร้อมกับพูดด้วยเสียงไร้อารมณ์

 

    “เรียนน่ะ”

 

    ฉันไม่ได้โกหก

    เพื่อเตรียมตัวสอบ ฉันเลยไปเข้าร่วมหลักสูตรฤดูหนาวของโรงเรียนกวดวิชา ระหว่างเรียนฉันกับพวกอูมินะก็ไปกินแพนเค้ก และซื้อเสื้อผ้ากัน ดังนั้นช่วงหยุดฤดูหนาวฉันเลยยุ่งพอตัว

 

    “มิยางิได้เรียนบ้างมั้ย”

 

    ผลการเรียนของเธอไม่ได้แย่อะไรหรอก แต่ก็ไม่นับว่าดีเด่ ฉันจึงมักถูกบังคับให้ทำการบ้านวิชาที่เธอไม่ถนัด

 

    “ไม่”

    “แล้วการบ้านล่ะ”

    “ทำแล้ว ถึงจะอยากให้คุณเซนไดทำให้มากกว่าก็เถอะ”

    “การเรียกตัวช่วงวันหยุดเป็นการผิดสัญญานะ”

    “ฉันรู้”

 

    หลังจากถอนใจด้วยความผิดหวัง มิยางิก็เริ่มอ่านมังงะและบทสนทนาก็ถูกหยุด

 

    ฉันเองก็ไม่มีอะไรจะพูดกับเธอต่อ

    ฉันพยายามพูดเกี่ยวกับโรงเรียน ละคร และนิตยสาร แต่มิยางิดูเหมือนจะไม่สนใจ และพยักหน้าไปมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดังนั้นฉันเลยล้มเลิกความคิดที่จะหาความบันเทิงจากการพูดคุยกับเธอไปแล้ว การหาเรื่องคุยกับมิยางินั้นยากพอ ๆ กับการงมหาแหวนที่หล่นอยู่กลางทะเลนั่นแหละนะ

 

    ในเมื่อบทสนทนาหยุดไปแล้วก็ไม่มีเหตุผลที่จะไปหาเรื่องคุยต่อ ฉันได้เรียนรู้ในช่วงไม่กี่เดือนมานี้ ว่าการปล่อยผ่านบทสนทนาที่ถูกหยุดเป็นเรื่องปกติ

 

    ท่ามกลางความเงียบสงัด ฉันถอดเสื้อเบลเซอร์ออกแล้วหย่อนไว้ที่ใต้เตียง

 

    มิยางิเป็นพวกไวต่อความเย็น ทำให้ห้องนี้มักจะร้อนอยู่ตลอดเวลา

 

    ฉันคลายเนกไทและปลดกระดุมเสื้อ

    และเมื่อฉันนอนลงบนเตียงพร้อมกับหยิบหนังสือการ์ตูน มิยางิก็พูดออกมาว่า

 

    “มานี่สิ”

    “คำสั่งเหรอ”

    “ใช่ มานั่งตรงนี้”

 

    มิยางิลุกขึ้นยืน และชี้ไปยังตรงที่ที่เธอเคยนั่ง

 

    จะให้ทำอะไรกันนะ

    ถึงความจริงไม่บอกก็รู้อยู่แล้วก็เถอะนะ

    แต่ฉันที่อยู่ล่างเตียงก็อดไม่ได้ที่จะตั้งใจฟัง

 

    “จะให้ทำอะไรล่ะ”

    “ถอดมันซะ”

 

    มิยางิพูดขณะนั่งอยู่บนเตียง

    คำพูดของเธอเป็นไปตามที่ฉันคิด เท้าของเธอถูกวางบนต้นขาของฉัน

 

    เมื่อปลายเดือนธันวาคม ฉันทำคำสั่งที่เกินลิมิตอ่านการ์ตูนโป๊เป็นครั้งแรกด้วยการเลียเท้ามิยางิ ต่อจากตอนนั้นฉันก็ถูกเรียกอีกครั้งก่อนวันหยุดฤดูหนาวและโดนสั่งให้จัดชั้นหนังสือ และวันนี้ดูเหมือนจะกลับไปให้เลียเท้าอีกครั้งหนึ่ง

 

    ตรงหน้าของฉันคือขาที่แข็งแรงไม่ดำไม่ขาว ฉันถอดถุงเท้าของเธอออกแล้วแตะฝ่าเท้าที่ปกติจะถูกปิดมิดชิดไว้ เมื่อฉันไล่ปลายนิ้วจากอุ้งเท้าไปยังนิ้วโป้งเท้า ขานั้นก็กระตุกรับ

 

    “เลียสิ”

 

    มิยางิพูดด้วยเสียงอ่อยเบา บางทีเธอคงไม่ชอบให้คนมาลูบฝ่าเท้าตัวเอง

 

    “เข้าใจแล้ว”

 

    ฉันตอบเธอสั้น ๆ และวางมือลงบนส้นเท้า

    จากนั้นก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ แล้วแลบลิ้นลงบนเท้าที่เย็นเล็กน้อย

 

    ฉันไม่รู้ว่ามิยางิกำลังคิดอะไร บางทีเธอคงมีรสนิยมเฉพาะตัว อย่างเช่น ให้คนมาเลียเท้าตัวเอง ตั้งแต่ได้อ่านการ์ตูนโป๊ไปจนกระทั่งเลียเท้า ฉันก็จำภาพมิยางิตอนอยู่โรงเรียนไม่ออกอีกแล้ว

 

    เธอเป็นเพียงผู้หญิงจืด ๆ ที่ฉันจำได้แค่เพียงชื่อเท่านั้น ถ้าเกิดฉันไม่หากระเป๋าเงินไม่เจอที่ร้านหนังสือ ฉันก็คงไม่ได้คุยกับเธอสักครั้ง

 

    และตอนนี้ฉันก็กำลังเลียเท้าของผู้หญิงคนนั้น

    ทั้งนุ่ม และเรียบเนียน

 

    แต่มันไม่อร่อยหรอกนะ

 

    ถึงฉันจะเลียเท้าคนอื่นด้วยท่าทีปกติ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันชอบมันหรอก

    ฉันกดปลายลิ้นเข้าประกบกับโคนนิ้ว จากนั้นก็เลียขึ้นไปบนข้อเท้า

 

    ค่อย ๆ เลียไปช้า ๆ

 

    จากนั้นก็ปล่อยลิ้น แล้วเงยหน้ามองมิยางิ

    ดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกดี

    แก้มเธอแดงนิดหน่อย

 

    เหมือนกับเมื่อวันก่อน

    หลังจากฉันเลียเท้าเสร็จ แก้มของเธอก็แดงและหายใจหอบ ๆ

    ฉันแน่ใจว่าเธอไม่รู้ตัวหรอก

 

    “ต่อสิ คุณเซนได”

 

    ฉันใช้ฟันกัดไปที่เท้ามิยางิแบบไม่พูดไม่จา

    แรงกัดมันมากพอที่จะสร้างรอยฟัน

    ขาของมิยางิขยับราวกับจะต่อต้าน จากนั้นก็จับหัวฉัน

 

    “มันเจ็บนะ ก็บอกแล้วไงว่าให้เลิกทำแบบนี้”

 

    เมื่อฉันปล่อยนิ้วเท้าเธอออกตามคำสั่ง ฉันก็ได้ยินเสียง “ฟู่” เบา ๆ มาตามหลัง

 

    ฉันเริ่มกัดนิ้วเท้าเธอครั้งแรก ตอนที่เธอบอกให้ฉันเลียเท้า เพื่อเป็นการแสดงความต่อต้าน

 

    ฉันไม่ได้ขัดขืนคำสั่งของเธอ

    แต่การถูกบอกให้เลียเท้าคนอื่น มันทำให้ฉันเหมือนโดนเหยียดหยามและรู้สึกแย่เหมือนกัน

 

    ฉันก็เลยกัดเธอไปซะเลย

    แต่ตอนนี้มันต่างกัน

    ที่ฉันกัดลงไปก็เพราะปฏิกิริยาของมิยางิน่าสนใจ

 

    เสียงแข็งกร้าวที่บอกว่าเจ็บและสั่งให้หยุด ได้ทำให้อุณหภูมิร่างกายของฉันสูงขึ้นเล็กน้อย

    ฉันรู้สึกได้ว่าขาของเธอกำลังสั่นนิด ๆ

 

    บางทีเธอคงคิดว่าจะถูกกัดอีกรอบ

 

    ฉันอยากเห็นมิยางิเป็นแบบนั้นอีกครั้ง

    บางทีเธอคงจะระแวงไปแล้ว เพราะตอนนี้แค่ฉันเอาลิ้นไปแตะที่เท้า ขาของเธอก็สั่นซะแล้ว

 

    ฉันประทับริมฝีปากไปที่หลังเท้า

    ฉันสัมผัสเธอเหมือนกับจูบไปหลายครั้ง จนเธอดึงผมฉัน

 

    “คุณเซนได หยุดเลยนะ มันน่าขยะแขยงนะ”

 

    สายตาเธอคมกริบ

    ทว่าผมที่ถูกดึงกลับไม่ค่อยรู้สึกเจ็บเท่าไหร่

 

    “จริงเหรอ ไม่ใช่ว่ารู้สึกดีอยู่เหรอ”

    “ก็แย่แล้ว ขยะแขยงต่างหาก”

 

    ผมที่โดนดึงอยู่ถูกปล่อย

    คิ้วของมิยางิขมวด แต่ว่าแก้มยังคงแดงอยู่

 

    ฉันไม่ได้เกลียดใบหน้าของเธอหรอก

    ถึงเธอจะไม่ได้น่ารักป็นพิเศษ เแต่ก็ถูกจัดว่าน่ารักอยู่ ฉันว่าถ้าเกิดเธอแต่งหน้าน่าจะน่ารักกว่านี้ แต่ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้สนใจเรื่องแบบนั้น ฉันคิดว่ามันค่อนข้างเสีย แต่ฉันไม่ได้คิดจะพูดออกไปให้เธอรำคาญเปล่าหรอก

 

    ฉันจูบเท้าของมิยางิ

    ลมหายใจของมิยางิไม่ได้ติดขัด ดังนั้นสาเหตุที่แก้มของเธอแดงมันคงเป็นเพราะห้องร้อนมากกว่า นอกจากนี้มิยางิก็ยังมีสีหน้าแตกต่างจากตอนปกติ ทำให้ฉันเริ่มคิดว่าการเลียเท้าของเธอไม่ใช่เรื่องใหญ่

 

    “เลียให้มันดี ๆ หน่อย”

 

    ฉันถูกเตะเบา ๆ ที่ไหล่

 

    “ต่อต้านความรุนแรง”

 

    เมื่อฉันจับไหล่ตัวเองที่ไม่ได้เจ็บสักนิด มิยางิก็พูดขึ้นว่า “เลียสิ” อีกครั้ง 

 

    ฉันใช้ปลายลิ้นแตะไปที่ปลายเท้าของเธอเงียบ ๆ

    เธอคิดว่าตัวเองเป็นคนออกคำสั่ง แต่ความจริงแล้วฉันเป็นคนที่ปล่อยให้เธอคิดแบบนั้น

 

    คนที่คุมก็คือฉัน

    ถ้าอยากขัดขืน ฉันทำได้เสมออยู่แล้ว

    ก็แค่ฝ่าฝืนสัญญาซะ แล้วเดินออกไปจากที่นี่ก็เท่านั้น

 

    แต่ที่ฉันมาที่นี่ ก็เพราะฉันรู้สึกอยู่ห้องมิยางิแล้วสบายใจกว่าอยู่ที่บ้าน

    ฉันขยับลิ้นไปยังหลังเท้าที่เย็นเล็กน้อยของมิยางิ

 

    ฉันสัมผัสหลังเท้าทชื้นแฉะด้วยริมฝีปาก

    ขาของมิยางิแกว่งไปมาเล็กน้อย

 

    บางทีถึงแม้ฉันจะขึ้นปี 3 หรือเปลี่ยนห้องเรียน มิยางิก็คงเรียกฉันมาและให้เงิน 5,000 เยนอยู่ดี แล้วฉันก็คงจะรับมันมา

 

    ใช่ว่าฉันจะต้องการเงิน 5,000 เยนอะไร

 

    แต่ฉันแค่อยากเห็นมิยางิที่ดูพึงพอใจ โดยเชื่อว่าฉันทำตามที่เธอสั่งไปอีกพักหนึ่ง นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันยอมเล่นตามเกมบ้า ๆ ของมิยางิ อย่างน้อยก็ตอนที่ยังเรียน ม.ปลาย อยู่

 

    แต่พอขึ้นมหาวิทยาลัยมันก็คงแตกต่าง มันคงเป็นแค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ

 

    หากลองพิจารณาจากระยะเวลา ความสัมพันธ์ในปัจจุบันมันก็นับว่าไม่เลว

    ฉันผละริมฝีปากออกแล้วพ่นลมเล็กน้อย

    จากนั้นก็ขบฟันไปที่ข้อเท้าของมิยางิ