[WN] เรื่องราวของการซื้อตัวเพื่อนร่วมชั้นสัปดาห์ละครั้ง - ตอนที่ 2 มูลค่าของคุณเซนไดมีไม่มากหรือน้อยไปกว่า 5,000 เยน (2)

   หลังจากนำปลายลิ้นมาเลียที่หลังเท้าของฉัน 1 ครั้ง คุณเซนไดก็เงยหน้าขึ้นทันทีและถามออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา

 

   “พอแล้วใช่มั้ย”

 

   ฉันชอบมาอยู่กับคุณเซนไดในวันที่มีเรื่องแย่ ๆ

 

   ตั้งแต่เริ่มมีความสัมพันธ์กับเธอฉันก็ตัดสินใจไว้แบบนั้น

   วันนี้เองก็เป็นวันแบบนั้นด้วย ดังนั้นฉันจึงไม่ปล่อยเธอไปง่าย ๆ

 

   “ไม่”

 

   คุณเซนไดไม่ได้ผิดหรอก แต่ถ้าให้มันจบแค่การเลียเพียงครั้งเดียวคงจะน่าเบื่อ เธอยอมฟังคำสั่งไร้สาระของฉันที่ให้เลียเท้า ฉันไม่ได้คิดว่ามันจะเลยเถิดไปขนาดนี้ แต่ไหน ๆ เธอก็ยอมทำตามทั้งที ถ้าเกิดไม่สนุกไปกับมันก็คงน่าเสียดาย

 

   “ต้องทำต่อไปอีกนานแค่ไหน”

   “จนกว่าฉันจะพอใจ”

   “โรคจิต”

 

   คุณเซนไดขมวดคิ้วและพูดด้วยเสียงต่ำ

 

   ดูเหมือนว่าเธอจะไม่รู้สึกพอใจเท่าไหร่ แต่มันก็ไม่ได้สำคัญหรอกเพราะฉันไม่ได้ทำไปเพื่อให้เธอสนุก ความบันเทิงของฉันสำคัญกว่า

 

   “หน้าที่ของคุณเซนได ก็คือการเชื่อฟังคำพูดของคนโรคจิต”

 

   ฉันยิ้มและพูดกับเธอที่อยู่ตรงพื้น

   พัดลมฮีตเตอร์เป่าลมอุ่นออกมาอย่างต่อเนื่อง คุณเซนไดคลายเนกไทออกและดูร้อนขึ้นเรื่อย ๆ เสื้อเบลเซอร์ของเธอถูกถอดอยู่ห่างไปเล็กน้อย กระดุมตรงเสื้อถูกปลดออก 2 เม็ดทำให้เห็นกระดูกไหปลาร้า

 

   คุณเซนไดถอนหายใจออกมาเล็กน้อย

   จากนั้นเธอก็เลียเท้าของฉันเหมือนกับเป็นหมาหรือแมวอย่างไรอย่างนั้น

 

   ลิ้นของเธอมันทั้งแฉะ ร้อน แล้วก็อ่อนนุ่ม จนรู้สึกเหมือนกำลังทำเรื่องซุกซนเลยล่ะ

   ถ้าเกิดสิ่งที่เลียเป็นสัตว์เลี้ยงของฉันมันคงจะน่ารักดีหรอก แต่ความเป็นจริงสิ่งที่เลียก็คือคนไม่ใช่หมาหรือแมว

 

   คุณเซนไดมีใบหน้าที่ได้รับการดูแลมาเป็นอย่างดี ถึงแม้จะไม่เทียบเท่ากับนางแบบในนิตยสารก็ตาม ถึงอย่างนั้นก็รุ้สึกอึดอัดนิด ๆ เมื่อคิดว่ามีคนกำลังเลียเท้าของฉัน และละเลงปลายลิ้นราวกับจะลูบไล้ผิวของฉัน

 

   “มิยางิ ทำแบบนี้สนุกเหรอ”

   

   คุณเซนไดเงยหน้าขึ้น

 

   “ก็ประมาณนั้น”

 

   ความรู้สึกตอนถูกเลียมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่สถานการณ์ที่คุณเซนไดกำลังเลียเท้าของฉันอยู่มันดูน่าสนุก

   

   คุณเซนไดที่เป็นจุดสนใจของห้องและเป็นที่รักของคุณครูกำลังมาเลียขาฉัน

   เธอเชื่อฟังฉันที่เป็นคนธรรมดาไม่มีอะไรโดดเด่น และเลียเท้าของฉันราวกับเป็นคนใช้

   ความจริงแบบนั้นต่างหากที่ทำให้ฉันใจชื้น

 

   “อื้อ~ สนุกสินะ แล้วรู้สึกดีมั้ย”

 

   หลังจากพูดแบบนั้น คุณเซนไดก็เริ่มขยับลิ้นจากโคนนิ้วหัวแม่เท้าไปยังข้อเท้า ฉันกำมือแน่นเมื่อสัมผัสกับลิ้นอุ่น ๆ ของเธอ ท้องของฉันแน่นไปหมดจนทำให้ต้องกัดฟัน

 

   “ไม่”

   

   ฉันตอบสั้น ๆ แล้วจับหน้าม้าของคุณเซนได จากนั้นก็ดึงผมเธอจนเธอพูดว่า “หยุดนะ” และจับข้อเท้าของฉัน

 

   เล็บที่ยาวเล็กน้อยถูกจิกเข้าไปตรงผิวหนัง

   ฉันใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าผากของคุณเซนได

 

   “อย่าทำอะไรเกินจำเป็น”

 

   เมื่อฉันบอกเธอไปด้วยเสียงที่หนักแน่น เธอก็ตอบกลับมาด้วยเสียงไม่กระตือรือร้นว่า “ค่า” จากนั้นแรงมือที่จับข้อเท้าของฉันก็หายวับไป

 

   ลิ้นถูกละเลงไปบนเท้า

   คุณเซนไดค่อย ๆ เลียปลายเท้าโดยไม่มีความลังเล

 

   ฉันไม่เข้าใจเลยว่าเธอกำลังคิดอะไร

   เอาตั้งแต่แรกฉันก็อ่านใจเธอไม่ออกกเลย

   ฉันไม่เคยอยากเลียเท้าคนอื่น แต่เธอแม้ว่าจะบ่นแต่ก็ยังแลบลิ้นและเลียเท้าต่อ

 

   ฉันไม่คิดว่าเธอทำเพราะต้องการเงินหรอก

 

   แต่ถ้าเกิดเธอมีเหตุผลอื่น แล้วมันคืออะไรล่ะ

   การจะไปจินตนาการว่าคนฉลาดคิดอะไรอยู่มันคงเป็นเรื่องไร้ประโยชน์

 

   “ถ้าเกิดพวกเพื่อน ๆ เห็นคุณเซนไดทำแบบนี้จะคิดยังไงกันนะ”

 

   ฉันถามคุณเซนได

   เพื่อนของเธออยู่ในกลุ่มที่ฉันไม่ได้สุงสิงด้วย พวกเขาเป็นกลุ่มที่เจิดจ้า ดูเหมือนจะสนุกสนานอยู่ตลอดเวลา และตักตวงเรื่องดี ๆ ทั้งหมดในชีวิตโรงเรียนมาเป็นของตัวเอง

 

   “แทนที่จะเป็นห่วงฉัน ฉันว่าเธอควรเป็นห่วงตัวเองก่อนนะ ถ้าเกิดดูจากสภาพนี้ คงไม่มีอะไรบอกได้นอกจากมิยางิเป็นพวกโรคจิตต่ำช้าเท่านั้นล่ะนะ”

 

   คุณเซนไดเงยหน้าขึ้นมาและพูดอย่างเย็นชา

   ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ถูกเปิดโปงในโรงเรียนชีวิตของฉันคงดำดิ่ง ชีวิตที่แสนปกติธรรมดาแบบนี้คงเลือนหายไปหมด

 

   แต่คุณเซนไดเองก็เหมือนกัน ถ้าเกิดพวกเขารู้ว่าเธอเลียเท้าสาวจืดแบบฉัน สถานะของเธอที่มีอยู่ตอนนี้คงไม่เหลือแน่

 

   นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันเลยไม่สนว่าตัวเองจะเป็นพวกโรคจิตต่ำช้าหรือไม่

   เพราะว่าถ้าเกิดทำแบบนั้นคุณเซนไดเองก็จะกลายเป็นพวกโรคจิตต่ำช้าไปด้วย

 

   “ไม่ต้องห่วง การพูดถึงเรื่องที่ทำที่นี่ในโรงเรียนมันขัดกับข้อตกลง เพราะงั้นฉันไม่พูดหรอก”

 

   จากกฎหลายข้อที่ได้ตั้งเอาไว้ในตอนแรก

   กฎเพื่อให้คุณเซนไดยอมรับเรื่องการโดนซื้อตัวด้วยเงิน 5,000 เยน หนึ่งในนั้นก็คือต้องไม่บอกใครว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหลังเลิกเรียน

   

   ดังนั้นนี่จึงเป็นการละเล่นแบบลับ ๆ ที่ทุกคนไม่รู้ การเล่นอย่างลับ ๆ ที่ทั้งฉันและคุณเซนไดก็ไม่สามารถบอกใครได้ทั้งนั้น

 

   “ยิ่งกว่านั้นเธอยังพูดได้อยู่เลยนะ ช่วยเลียให้มันดี ๆ ด้วย”

 

   ฉันใช้หลังเท้าของตัวเองเสยคางของคุณเซนได

 

   ตาของเธอหรี่ลง

   เธอมองฉันมาด้วยสายตาเฉียบคม ราวกับจะพูดอะไรบางอย่างออกมา

   ตั้งแต่ฉันเริ่มจ่ายเงิน 5,000 เยน คุณเซนไดยังไม่เคยมองฉันแบบนี้เลย

   

   ฉันรู้สึกตื่นเต้นกับความดื้อรั้นของเธอ

   ฉันไม่ได้คิดจะฟังคำพูดของคุณเซนไดหรอก แต่อย่างน้อยฉันก็น่าจะให้สิทธิ์เธอพูดหน่อย

 

   “ถ้าเกิดมีอะไรจะพูด ก็พูดมาได้ 1 ข้อ”

 

   ฉันมองหน้าพร้อมกับใช้เท้ายันคางเธอเอาไว้