[WN] เด็กหนุ่มที่โดนใส่ร้ายป้ายสีและโดนทำร้ายจากคนรอบตัว ต่อให้ใครมากราบขอโทษผมก็จะไม่มีวันให้อภัย - ตอนที่ 1 ศัตรู และ พวกพ้อง

ตอนที่ 1: ศัตรู และ พวกพ้อง

 

อาการปลอดโปร่ง

ผมเดินโดดเดี่ยวไปโรงเรียน

“ทำไมเค้ายังกล้ามาที่โรงเรียนอีก”

“เราละไม่อยากจะแม้แต่เห็นหน้ามันเลย”

“อย่าเข้าไปใกล้ๆเข้านะ ระวังจะโดนข่มขืน”

“หยุดนะ ไอ้เลวนั่นมันจะทำจริงๆ”

ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ผมไปโรงเรียน มักจะได้ยินคำพูดกล่าวหาแบบนี้อยู่ตลอดเวลา เอาจริงๆแล้ว ตั้งแต่หนึ่งปีที่ผ่านมา ผมก็เริ่มเบื่อ จนผมอิจฉาในเวลาว่างของพวกคนเหล่านี้ที่หาแต่เวลาจะพูดเรื่องไม่เป็นเรื่อง

“……” ผมเดินอย่างเงียบๆ

ผมเริ่มที่จะชินกับการพูดลับหลังแล้ว มันเริ่มไม่รู้สึกเจ็ฐปวดอีกแล้ว

ยัไงงก็ตาม ระหว่างที่ผมจะถึงประตูโรงเรียนนั้น ผมก็ได้เจอกับคนๆหนึ่ง

“….นาย…มาสายนะวันนี้”

“…..”

เห้อ .. ดวงซวยตั้งแต่เช้าแล้วยังซวยขึ้นไปอีก

ผมเจออีกคนหนึ่งที่ผมเกลียด

ประธานนักเรียน ฮิเมคาวะ รุยโกะ เธอเป็นรุ่นพี่ผมที่โรงเรียน เป็นคนที่มีหุ่นดี หน้าตาสวย แต่ภายในหัวนั้นไปต่างจากขยะที่ไม่ชอบฟังคนอื่นพูด

[ไม่ต้องโผล่หน้ามาโรงเรียนเลยนะ! รู้ไหมว่าทุกครั้งที่ชั้นเห็นหน้านายมันไม่สบายใจเอาซะเลย!]

ตอนที่ผมยังเป็นเด็กใหม่ในโรงเรียนนี้ ผมทำงานในหน้าที่เลขาของสภานักเรียนเพราะว่าเธอแนะนำผม ผมกับเธอรู้จักกันตอนมัธยมต้น แม้กระทั่งเธอยังผลักดันให้ผมเลือกตั้งเป็นประธานนักเรียนด้วยซ้ำ จริงๆแล้ว ผมทำงานให้กับสภาเยอะมาก แต่หลังจากเกิดเหตุการณ์นั้น เธอก็เตะโด่่งไล่ผมออกจากสภานักเรียน

เธอบอกว่าผมไม่ต้องมาอีกแล้วตั้งแต่พรุ่งนี้ แล้วทุกคนก็เห็นดีเห็นงามกันไปหมด เธอไม่ใช่ครอบครัวผม และ ไม่ได้อยู่ชั้นเรียนเดียวกัน เราจึงไม่ค่อยได้เจอ นี่เป็นเวลา 3 เดือนแล้วนับจากที่เจอกันครั้ง ล่าสุด ผมหวังว่าเธอจะเรียนจบไวๆ แต่นี่พึ่งเดือน กรกฏาคม … หนทางอีกยาวนานนัก

“ไม่ไม้แต่จะทักทายเลยหรอ”

“…….”

“….เห้อ…พอแล้วล่ะ”

(เธอก็เหมือนกันนั่นแหละ)

ผมพยายามดูเธอดีๆ ผมก็เห็นเหล่าสภานักเรียนอยู่รอบด้าน พวกเขาจ้องหมองผม และ ผมก็ไม่อยากจะยุ่งกับพวกนั้น ผมเลยมุ่งไปที่ตู้เก็บรองเท้า

“……หึ!”

“……..”

ผมรู้สึกขนลุกกับการจ้องมองจากด้านหลังของผม แต่แน่นอนผมไม่สนใจมัน

———————————————————————————————————-

 

ระหว่างที่ผมกำลังจะเปลี่ยนรองเท้า

—คลิ้ง

“……..”

เข็มหมุดนับไม่ท้วนหล่นออกมาจากรองเท้าผม

“ถ้าใส่ไว้เยอะขนาดนี้ ยังไงก็ต้องสังเกตุเห็นแหละ” ผมก้มเก็บเหรียยญ และใส่ไปที่ตู้ของคนที่ผมรู้ว่าใครเป็นคนทำ แล้วผมก็เดินไปที่ห้องเรียน

“อ๊ะ เรียวสึเกะ อรุณสวัสดิ์นะ!”

“อ้า .. อรุณสวัสดิ์ ไม”

“วันนี้ชั้นมีประชุมนะ ขอโทษด้วยนะ”

“ไม่มีปัญหา ไม่ต้องห่วงหรอก”

คนที่ผมคุยด้วยคือเพื่อนร่วมห้อง และ เพื่อนสมัยเด็ก เธอมีชื่อว่า นาคาซาโตะ ไม เธอบ้านอยู่ข้างๆผมเลย

วันนี้เธอมีประชุม ปกติแล้วเราจะมาโรงเรียนด้วยกันเสมอ

เธอเป็นหนึ่งในไม่กี่คน รวมถึงแม่ของผม ที่เชื่อใจผม ผมรู้สึกไม่โดดเดี่ยวที่โรงเรียนเพราะว่าเธออยู่ข้างๆผมเสมอ … เธอคือผู้มีพระคุณของผม

เธอมีผมสั้นสีน้ำตาล หุ่นดี หน้าอกของเธอไม่ใหญ่ และ ไม่เล็กเกินไป เป็นสมมารถที่ดีมาก เธอเป็นคนที่ร่าเริ่งและใจดี เธอช่วยให้ผมไม่ต้องรู้สึกหดหู่ในการใช้ชีวิต เธอน่ารักมาก ถึงหน้าเตาเธอจะธรรมดา แต่ แสงสว่างของเธอมันสดใสกว่าใครอื่น

[….ชั้นไม่ได้ทำจริงๆนะ]

[แน่นอนว่าเธอไม่ได้ทำ! ชั้นไม่มีทางเชื่อว่าเรียวสึเกะจะทำเรื่องร้ายๆไปได้! ทุกคนที่รู้จักเรียสึเกะและครอบครัวของเธอนั่นแหละ บ้าไปแล้ว!]

ผมรู้สึกดีมากเวลาเธอปกป้องผมในระหว่างที่ครอบครัวผมนั้นไม่เชื่อผม

แม่ผมตอนนั้นไปทริปทำงานต่างประเทศ เธอจึงเป็นคนแรกที่เชื่อใจผม

ผมรักแม่ที่เป็นครอบครัวผม และ ผมรักไมที่เป็นผู้หญิงที่เชื่อใจผม

“นอนดึกงั้นหรอ?”

“แค่นอนเกินน่า นอนเกิน”

“เธอนี่บ้าจริงๆเลย”

“พูดมากน่า”

เวลาที่ผมพูดกับไม เสียงของผมจะเปลี่ยนเป็นเสียงอ่อนโยน ผมรู้สึกดีจริงๆที่เธออยู่ห้องเรียนเดียวกับผม

“…….”

“มีอะไรงั้นหรอ?”

“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก”

— ผมพยายาที่จะซ่อนไมในการเก็บเข็มหมุดเหล่านั้น

(อย่าทำตัวเป็นเด็กน่ะ ไมจะเสียใจถ้าเธอเจอเรื่องแบบนี้)

ผมพยายามใช้เวลาให้คุ้มค่ากับไม โดยที่ไม่บอกเธอในเรื่องแบบนี้

———————————————————————

“เห้ย นายน่ะ!”

“…..”

ผมอ่านหนังสือและเมินผู้หญิงเจ้าปัญหาที่พยายามมายุ่งกับผมระหว่างโฮมรูม

“เฮ้! อย่ามาทำหน้าเเมินใส่ชั้นนะ!”

“…….”

เธอทุบโต๊ะผม ซึ่งไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอะไรเลย … เพราะผมไม่แม้แต่ที่จะ่ชอบเธอ

คนๆนั้นคือแยงกี้หัวเหลืองผมยาว ชื่อว่า คิริชิมะ ฟูมิกะ เราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ถึงเธอจะมีสไตล์ที่ดี แต่ผมไม่ได้สนใจเธอหรอก

เราเจอกันตอนพิธีเปิดโรงเรียน เลยได้คุยกันนิดหน่อย

เราไม่ได้รู้จักกันนาน แต่เรามีงานอดิเรกเดียวกัน ชอบศิลปินคนเดียวกัน จึงเลยรู้สึกว่าเป็นคนที่น่าจะสนิทได้ในระดับหนึ่ง เธอเป็นคนที่ผมรู้สึกว่าน่าจะสนุกด้วยถ้าใช้เวลาร่วมกัน ซึ่งเธอก็บอกผมอย่างนี้เช่นเดียวกัน

[…นาย…แกมันไอเลวที่สุด] และเธอก็ตบผมหลังจากพูดแบบนี้ ผมไม่ตอบโต้อะไรเพราะตอนนั้นผมเหนื่อยหน่ายเหลือเกินกับชีวิต แต่ถ้าเธอทำเหมือนครั้งที่แล้ว ผมจะซัดเธอกลับแน่ๆ อีดอกขยะเอ้ย

ยังไงก็ตาม ที่แหละคือคนที่ใส่เข็มหมุดในรองเท้าผม

เหมือนเธอจะโมโห เพราะว่าผมใส่คืนไปในตู้ของเธอ …

อีผู้หญิงแยงกี้นี่ยังตะโกนเรื่อยๆแล้วจับคอเสื้อผม

“อย่าคิดว่าจะรอดไปได้นะ”

“…..”

ผมกำหมัพร้อมถ้าเธอจะตบผม

“..ย..หยุดนะ”

“….ชิ”

ยังไงก็ตาม ไมเข้ามาห้ามระหว่างเราก่อนที่จะเกิดเรื่องขึ้น อีแยงกี้จ้องไมแล้วเดินจากไป

ขอบคุณพระเจ้าที่ไมเข้ามา

“เห้อ ….. นายโอเคไหม?”

“โอเค โอเค … เธอล่ะ โอเคไหม?”

“น … แน่นอน ชั้นไม่เป็นไร !”

เธอต้องกลัวแน่ๆ ไมตัวสั่นไปหมด

ผมจำได้ว่าคิริชิมะไม่เคยตีหรือตบผมหลังจากครั้งนั้น แต่นะ .. มันเรียกว่าลางสังหรที่คิดว่าเธอจะทำร้ายผมในครั้งนี้

“น่ากลัวใช่ไหม ไม่เป็นไรนะเด็กดี ~”

“อย่ามาลูบหัวฉันนะ!”

ผมปลอบไมเล็กน้อยก่อนที่ชั้นเรียนจะเริ่ม ผมรู้สึกว่ามีแต่สายตามองมาที่ผม แต่ผมไม่แคร์อะไรหรอก และ ไมก็ไม่รู้สึกอะไรเหมือนกัน พวกเขาจ้องผมมาได้ปีแล้ว ผมเลยไม่สนใจสายตาพวกนั้น

“……”

แน่นอน คิริชิมะ ฟูมิกะ อยู่ในกลุ่มเหล่านั้น 

——————————————————————————————

 

[…..อย่ามาโดนตัวชั้นนะ พี่มันสกปรก]

ผมจำคำพูดคนที่น่าจะเป็นน้องสาวผม

หลังจากนั้น นางิสะ จะฆ่าเชือทุกครั้งเวลาผมหรือเธอสัมผัสโดนกัน …. และ นี่เป็นหนึ่งในเหตุการณ์ที่ผมเจ็บใจที่สุด และผมรู้ว่าชีวิตผมจบแล้ว

[…..หนูหวังว่าพี่ไม่อยู่ที่นี่]

นี่คือคำพูดของคนที่เป็นน้องสาว ตอนนั้นผมช๊อคมากแล้ววิ่งหนีไป เธอไม่แม้แต่ที่จะตามหาผม และเป็นแม่ของผมที่เจอผม

แม่ผมเป็นคนที่ดูแลผมเสมอมา .. แล้วก็ ไม กับ ครอบครัวของไม

ครอบครัวของไม เป็นครอบครัวที่ใจดี และ เชื่อใจผม

[..ทำไมพวกคุณต้องดูแลผม ทั้งที่ไม่ใช่ลูกของคุณล่ะ?] ผมถามคำถามนี้เหล่าไป

[พวกเรารู้จักเรียวสึเกะตั้งแต่ตอนที่ยังเล็กแล้ว เราเชื่อว่าเรียวสึเกะไม่มีทางที่จะไปข่มขืนผู้หญิงแน่ๆ]

[ใช่แล้ว ถ้ามีปัญหาเมื่อไหร่มาที่บ้านเราได้เสมอนะ เธอก็เหมือนลูกของเรา และ ไมต้องดีใจมากแน่ๆ]

พวกเค้าอายุมากกว่า พ่อแม่ จริงๆของผม 10 ปี แล้วใกล้ที่จะอายุ 50 แล้ว ถ้าไม่ใชว่าผมมีแม่ของผม ผมคงตัดสินใจที่จะเป็นลูกชายของพวกเขาจริงๆ ผมรักพ่อแม่ของไมมาก

หลังจากที่ผมกลับบ้าน น้องสาว และ พี่สาว ผม ยืนรอที่ประตู ผมมีความหวังเสี้ยวนึงที่จะให้พวกเขาเป็นห่วงผม แต่ว่า ..

[ฉันอายจริงๆที่มีน้องชายอย่างแก]

[พี่ชาย … ฉันหวังจริงๆว่าพี่จะไม่กลับมา]

[…ยังงั้นหรอ .. ขอโทษด้วยนะ]

ในตอนนี้แหละ ที่ผมยอมแพ้กับทุกอย่าง

————————————————————————————————–

 

“กลับบ้านกันนะ เรียวสึเกะ”

“โอ้!”

หลังเลิกเรียน ผมเดินกลับบ้านกับไมตามปกติ

“อ๊ะ ประธานนักเรียน ลาก่อนนะคะ”

“…..อื้อ”

ไมทักทายประธานนักเรียนที่น่ารังเกียจคนนั้น เพราะว่าผม ไมเลยโดนตักสินว่าเป็นเนื้องอกของสังคม

ถึงเธอจะไม่โดนกล่าวหาเหมือนผม แต่ว่า ก็ไม่มีใครอยากจะมาทักทายไม

ผมรู้สึกแย่มากที่ดึงไมลงมาอยู่ในนรกแบบนี้ แต่ …. ผมทำไม่ได้ที่จะบอกให้เธอไปจากชีวิตผม … ผมไม่สามารถที่จะปล่อยเธอไปได้

 

 

ผมรู้สึกอับอายที่อ่อนแอจริงๆ

 

 

——————————————————————————————————

ตอนนี้ดิบเนื้อเรื่องหลักจบแล้ว เดียวจะมาแปลต่อเรื่อยๆนะครับ

เรื่องนี้จะสนุกมากๆตอนที่เรื่องความจริงเปิดเผย ซึ่งจะอีกไม่นานครับ

ตอนนั้นจะเป็นมุมมองของพี่สาวครับ