[WN] ยมทูตแห่งความมืด ผู้รับใช้สตรีศักดิ์สิทธิ์แสนขี้เกียจจอมโลภมาก - ตอนที่ 70 บทที่ 4 คู่แข่งสีส้ม - เดินทางกัน 2 คน

หลังจากได้รับการรับรองจากคุณลุคเซียแล้ว พวกเราก็ยืดเวลาการอยู่พักออกไปอีกเพื่อรอชายคนนั้นที่ชื่อลูเชียส แต่ว่า

 

“ไม่กลับมาซักทีนะ”
“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่านะคะ”

 

ในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมา ท่านโนอะก็ ถ้าพูดอย่างให้เกียรติ ท่านก็พักเติมพลังงานอยู่ แต่ถ้าพูดอย่างตรงไปตรงมาเลยก็ ทำตัวขี้เกียจไปวันๆ เหมือนคนหาดีอะไรไม่ได้นั่นแหละ

การที่ท่านโนอะทำตัวไร้ประโยชน์แบบนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องใหม่อะไรหรอก แต่เดี๋ยวนี้ มันชักจะบ่อยกว่าปกติแล้วเนี่ยสิ

 

“วันนี้ก็ยังไม่กลับมาที่กิลด์อีกงั้นเหรอ?”
“ยังเลยค่ะ ฉันถามเจ้าหน้าที่ดูแล้ว แต่ทางพวกเขาเองก็ไม่มั่นใจในสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเหมือนกัน”
“แปลกจัง เขาควรจะกลับมาในเวลา 1 สัปดาห์ใช่มั้ยครับ? หรือว่าเขาอาจจะโดนสัตว์ประหลาดจัดการไปแล้ว?”
“จากข้อมูลที่คุณคุโระรวบรวมมา ฉันว่าชายคนนั้นเองก็สัตว์ประหลาดพอตัวอยู่แล้วเหมือนกันนะเจ้าคะ ฉันนึกภาพที่ชายคนนั้นจะถูกจัดการจนพ่ายแพ้อย่างง่ายดายไม่ออกเลย”

 

ตอนนี้โอโตฮะกับโอรันเป็นอิสระแล้วไม่เหมือนกับสัปดาห์ก่อน ทั้งคู่ผลัดกันพูด ซึ่งฉันเห็นด้วยกับความเห็นของโอโตฮะนะ

 

“ตอนนี้ลูเชียสอยู่ที่ไหนนะ? ฉันได้ยินว่าเขาอยู่ไกลพอควรเลยนี่”
“น่าจะเป็นเมืองที่ชื่อซุยตะ อยู่เลยเทือกเขาออกไปทางใต้ค่ะ ฉันคิดว่าเราไปถึงที่นั่นได้ในเวลาราววันครึ่ง จะไปกันมั้ยคะ?”
“ม่ายล่ะ ยุ่งยากจะตาย”
“ก็กะอยู่แล้วล่ะค่ะ”

 

ท่านโนอะอุ้มสแตไว้แนบอก ในขณะที่เปิดนิยายกางอ่านไปด้วย

สแตที่ดูดีใจมากเองก็กอดโกราสึเกะไว้แน่นเหมือนกัน ส่วนโอโตฮะที่กำลังมองภาพตรงหน้าก็กัดผ้าเช็ดหน้าอยู่อย่างอารมณ์เสียเลยล่ะ

 

“ช่วยไม่ได้นะคะ เดี๋ยวฉันออกไปตรวจสอบให้เองค่ะ”
“คุโระ จะไป?”
“ใช่ ถ้าเราเอาแต่รออยู่แบบนี้ ก็ไม่มีอะไรจะรับประกันได้เลยว่าเขาจะกลับมาเร็วๆ นี้เลยด้วย ลงมือทำอะไรซักหน่อยน่าจะได้อะไรมากกว่าน่ะ”

 

ถึงจุดๆ นี้ นั่นก็เป็นการกระทำที่ดีที่สุดแล้วล่ะ

ถ้าเป็นสมัยก่อน การจะปล่อยท่านโนอะเอาไว้คนเดียวน่ะลืมไปได้เลย แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นแล้ว

ต่อให้ฉันจะแยกตัวออกไป ก็ยังมีคนอื่นๆ ที่มีกำลังพอจะปกป้องท่านโนอะอยู่ด้วย

 

“ความคิดดีเลย แต่เธอคงไม่ได้คิดจะไปคนเดียวสินะ?”
“จะให้ฉันไปคนเดียวก็ได้ค่ะ แต่ถ้าท่านอนุญาต ฉันก็อยากเอาคนไปด้วยอีกซักคน”
“งั้น จะเลือกเด็กคนไหนไปด้วยก็ได้ตามใจเธอเลย”

 

เลือกไป 1 จาก 3 คนนี้สินะ

ชวนให้นึกถึงเกม RPG ชื่อดังก้องโลกเมื่อชาติก่อนเลยแฮะ เกมนี้จะมีหนูเหลืองให้ฉันเลือกหรือเปล่าหนอ?

ทีนี้ เอายังไงดีนะ

 

สแตกับความสามารถระดับที่แทบจะโกงอย่างการแทรกแซงและควบคุมจิตใจของสิ่งมีชีวิต

โอโตฮะที่สร้างสสารที่เป็นอันตรายกับสิ่งมีชีวิตได้ ความสามารถในการปลิดชีพสูสีกับฉันเลย

โอรันที่ถึงจะขาดพลังในการโจมตีไปถ้าเทียบกับอีก 2 คน แต่เขาก็ควบคุมความต้านทานได้กับทุกปรากฏการณ์ แถมความสามารถในการป้องกันของเขาก็ยังหาคนจะมาเทียบได้ยากเลยด้วยเหมือนกัน

 

เริ่มจาก ตัดโอรันออกก่อนเลย

ไม่ใช่เพราะเขาไม่แข็งแกร่งพอหรอกนะ แต่ในสถานการณ์ที่ท่านโนอะเกิดถูกหมายทำร้ายขึ้นมา ความสามารถของเขาจะช่วยป้องกันท่านได้อย่างสมบูรณ์ที่สุดแล้ว

เขาควรจะอยู่ข้างหลัง เป็นคนคุ้มกันดีกว่า แถมนอกจากนั้น เขายังเป็นอีกคนที่มีเหตุมีผลค่อนไปทางมากกว่า นอกเหนือจากฉันด้วย ถ้าเกิดพวกเราออกไปพร้อมกัน แค่คิดว่าตอนกลับมาจะเป็นยังไงก็น่ากลัวเกินกว่าจะนึกภาพแล้ว

ก็แปลว่า เหลือแค่สแตหรือโอโตฮะสินะ

 

“งืออ~~”

 

จะให้ฉันพรากเด็กน้อยที่กำลังมีความสุขในขณะที่ขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของท่านโนอะออกมาจริงๆ น่ะเหรอ?

ไม่มีทาง

งั้น จากการตัดทุกตัวเลือกออกไป ก็เหลือ―――

 

“งั้น ฉันขอเอาโอโตฮะไปด้วยแล้วกันนะคะ”
“ไปดีมาดีน้า”
“เอ๊ะ? ด- เดี๋ยวก่อนสิ!? ทำไมถึงเป็นฉันล่ะเจ้าคะ!?”
“ไว้ฉันจะอธิบายให้ฟังระหว่างทางค่ะ ตอนนี้รีบไปกันได้แล้ว”
“ไม่เอาเจ้าค่ะ! ถ้าฉันต้องห่างจากคุณหนูไปมากกว่า 100 เมตรล่ะก็ ฉันจะต้องตายแน่นอนเลยเจ้าค่ะ!”
“งั้นเธอคงได้ตายไปเป็นสิบๆ ครั้งแล้วล่ะ”

 

นี่โอโตฮะเป็นตัวเลือกเดียวที่ฉันมีจริงๆ เหรอเนี่ย?

ขอร้องล่ะ ฉันอยากได้ใครซักคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่านี้จัง

 

“ค- คุณหนู ถ้าไม่มีฉันอยู่ด้วย ท่านจะรู้สึกไม่สบายใจสินะเจ้าคะ!? ใช่มั้ยเจ้าคะ!?”
“ก็นะ จริงอยู่ที่ถ้าทั้งเธอทั้งคุโระหายไปชั่วคราว จะทำให้กำลังของเราอ่อนแอลงไปบ้าง”
“ใช่มั้ยล่ะเจ้าคะ!?”
“แต่ตราบใดที่โอรันอยู่ที่นี่ ยังไงเราก็ไม่มีทางตายแน่นอน รักษาตัวกันด้วยล่ะ”
“คุณหนูเจ้าค้าาาาา!?”

 

ฉันคว้าโอโตฮะที่กำลังร้องไห้ขัดขืนตรงท้ายทอยของเจ้าตัว ก่อนจะลากเธอออกจากห้องของท่านโนอะมาด้วยกัน

 

พวกเราออกจากคฤหาสน์ตระกูลวาเลนไทน์ ผ่านจุดตรวจคนเข้าเมือง ก่อนจะได้ก้าวออกมาจากเมืองเป็นครั้งแรกในรอบหลายวันเลย

 

“ฮึกฮึก ถูกคุณหนูทิ้งแล้ว…”
“นี่จะตีโพยตีพายทำเรื่องให้ใหญ่โตไปถึงไหนคะ? เราก็แค่แยกมาจากท่านเป็นชั่วระยะเวลาสั้นๆ เท่านั้นเอง ถ้าเรารีบไปรีบกลับซะ นั่นก็พอแล้วค่ะ เดี๋ยวเธอก็ได้กลับไปเจอท่านแล้ว แค่ 3-4 วันเท่านั้นเอง”
“ถึงจะแค่ 3 หรือ 4 วัน นั่นก็เป็นเรื่องความเป็นความตายสำหรับฉันแล้วเจ้าค่ะ! ค- แค่- แค่- แค่ต้องคิดว่าจะไม่ได้เห็นคุณหนูตั้ง 4 วัน… ก็รู้สึกเหมือนกับว่าฉันกำลังจะเป็นบ้าอยู่แล้วนะเจ้าคะ…”
“ทำไมไม่ทำยาหลอนประสาทหรือยาอื่นมาใช้เองซะล่ะคะ”
“…แบบนั้นมันมากเกินไปจริงๆ นั่นแหละเจ้าค่ะ ถ้าฉันทำ ฉันคงต้องตั้งคำถามกับความเป็นมนุษย์ของตัวเองแน่เลย ขอผ่านแล้วกันเจ้าค่ะ”

 

โล่งอกไปทีที่ได้รู้ว่าเด็กคนนี้ยังพอจะมีความเป็นเหตุเป็นผลเหลืออยู่บ้างน่ะนะ

 

“จริงๆ เลย คุณคุโระนี่โหดกับคนอื่นๆ จังเลยนะเจ้าคะ ฉันเคารพคุณในฐานะรุ่นพี่อยู่แล้ว แต่คุณพอจะใจดีกับรุ่นน้องอีกซักหน่อยได้หรือเปล่าเจ้าคะ?”
“ฉันขอเอาคำพูดนั้นหวนคืนใส่เธอเลยแล้วกันนะคะ เธอรู้บ้างหรือเปล่าคะว่าปัญหาทั้งหลายทั้งแหล่ที่ก่อมาจากนิสัยเพี้ยนๆ ของเธอ ทำให้ฉันต้องลำบากแค่ไหนน่ะ”
“เอ นึกไม่ออกล— อ้อ! นึกออกแล้วเจ้าค่ะ! ต้องขอโทษด้วยจริงๆ เจ้าค่ะที่ฉันก่อปัญหาให้คุณต้องลำบาก ช่วยเก็บเวทความมืดกลับไปด้วยเถอะนะเจ้าคะ”

 

ฉันคลายทรงกลมสีดำที่ถูกสร้างขึ้นจากการตั้งสมาธิไปที่พลังเวทของตัวเองออก ก่อนที่เราจะเดินกันต่อ

 

“ฟิ่ว มันอันตรายนะเจ้าคะ คุณคุโระชอบกล่าวโทษฉันกับคุณหนูตลอดเลย แต่ถ้าจากมุมมองของทางฉัน คุณคุโระเองก็เป็นคนอันตรายพอๆ กันนั่นแหละเจ้าค่ะ”
“ขอโทษนะ ที่ว่าฉันอันตรายเนี่ยหมายความว่ายังไงคะ?”
“ก็ ถ้าพูดกันจริงจังเลย ก็เรื่องความจงรักภักดีในระดับที่สูงจนผิดปกติของคุณนี่แหละเจ้าค่ะ”
“ความจงรักภักดี?”
“คุณคุโระเจ้าคะ สมมติว่าคุณหนูพาตัวเด็กคนนึงมายืนตรงหน้าคุณ เป็นเด็กน้อยไร้เดียงสา หน้าตาน่ารักมากเลย”
“ค่ะ”
“แล้วถ้าคุณหนูท่านสั่งให้คุณ ‘ฆ่า’ เด็กคนนั้น คุณจะทำยังไงต่อเหรอเจ้าคะ?”
“ก็ฆ่าสิคะ”
“นี่แหละเจ้าค่ะที่ฉันหมายถึง”

 

…? มันมีอะไรแปลกด้วยเหรอ

 

“ปกติ ไม่ใช่ว่าสิ่งแรกที่ต้องทำก่อนคือถามว่าทำไมถึงได้สั่งแบบนั้นเหรอคะ?”
“ท่านโนอะอาจจะเกียจคร้านก็จริง แต่ก็เพราะแบบนั้น ท่านจึงจะไม่มีทางทำอะไรโดยไม่มีเหตุผลแน่นอนค่ะ ถ้าท่านสั่งเช่นนั้น ยังไงท่านก็ต้องมีจุดประสงค์อยู่เบื้องหลังเสมอ ฉะนั้น ฉันก็จะทำตามที่ได้รับคำสั่งมาอย่างไม่ต้องลังเลค่ะ”

 

ถ้าท่านโนอะเป็นคนที่เลวร้ายขนาดที่ฉันไม่สามารถทำตามคำสั่งของท่านได้ล่ะก็ ฉันคงจะไม่คว้ามือที่ท่านยื่นออกมาหาฉันเมื่อตอนนั้นตั้งแต่แรกแล้ว

เพราะฉันรู้ว่าทุกคำสั่งของท่านโนอะจะมีเหตุผลที่หนักแน่นอยู่เบื้องหลังเสมอ ฉันถึงได้ปฏิบัติตามนั้นโดยไม่ต้องตั้งคำถามสงสัยไงล่ะ

 

“ถ้าเกิดเด็กคนนั้นที่ว่าเป็นนักลอบสังหารที่คอยจังหวะปลิดชีพท่านโนอะอยู่ขึ้นมาจะทำยังไงล่ะคะ? ถ้าช่องว่างที่เปิดโอกาสเกิดขึ้นในระหว่างที่ฉันกำลังพูดกับอีกฝ่ายอยู่จะทำยังไง? หากว่ามีโอกาสที่ชีวิตของท่านโนอะจะตกอยู่ในอันตรายแม้เพียงเปอร์เซ็นต์เดียวก็ตาม ฉันก็จะฆ่ามันซะอย่างไม่กังขาค่ะ ด้วยความที่เวทมนตร์ของฉันไม่ได้อรรถประโยชน์สารพัด ที่ทำได้ก็แต่ฆ่ากับลบล้างเท่านั้น นี่ก็คงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ฉันจะทำให้ท่านได้แล้วล่ะค่ะ”

(ความยึดติด ความจงรักภักดี กับการออกตัวปกป้องคุณหนูจนเกินไปของคุณคุโระเนี่ย จากมุมมองของคนภายนอกแล้วมันก็อันตรายสุดๆ แล้วนะ… แถมการที่เจ้าตัวก็ไม่ได้รู้สึกตัวในเรื่องนี้ด้วยนี่แหละที่ยิ่งทำให้อันตรายเข้าไปใหญ่เลยเจ้าค่ะ)

 

เหมือนโอโตฮะอยากจะพูดอะไรซักอย่างนะ แต่แล้วสีหน้าของเธอก็ดูจะผ่อนคลายลงมา

 

“เอาเถอะเจ้าค่ะ ตราบใดที่คุณคุโระยังอยู่ฝั่งเดียวกัน ฉันก็ไม่ติดใจอะไรหรอกเจ้าค่ะ”

 

ก็ เธอว่าแบบนั้นพลางถอนหายใจล่ะนะ

 

“มาลองคิดๆ ดูแล้ว นี่เป็นครั้งแรกเลยไม่ใช่เหรอคะที่เราออกมากันแค่ 2 คนแบบนี้น่ะ โอโตฮะ”
“เป็นแบบนั้นเหรอคะ? ก็ นี่เองก็แทบจะเป็นครั้งแรกเลยเหมือนกันเจ้าค่ะที่ฉันต้องจากคุณหนูมาแบบนี้”
“จะลองใช้โอกาสนี้ทำให้ตัวเองจำเป็นต้องพึ่งพาท่านโนอะให้น้อยลงซักหน่อยดีมั้ยคะ?”
“ขอปฏิเสธเจ้าค่ะ”
“ก็นั่นสินะ”

 

ก็ไม่ใช่แค่โอโตฮะหรอก แต่ฉันเองก็ไม่เคยออกมาตามลำพังกับคนรับใช้คนอื่นของท่านโนอะเป็นระยะเวลานานๆ แบบนี้เหมือนกัน

 

“เฮ้อ ฉันคิดถึงคุณหนูมากเลยเจ้าค่ะ…”
“นี่เราเพิ่งออกมากันยังไม่ถึง 20 นาทีเลยนะ”
“รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตายเลยเจ้าค่ะ คุณคุโระไม่รู้สึกไม่สบายใจบ้างเลยเหรอเจ้าคะ?”
“ไม่สบายใจอยู่แล้วสิคะ เพราะแบบนั้นถึงได้เร่งฝีเท้าอยู่นี่ไง”

 

ถ้าไม่ใช่ว่าเราต้องข้ามเขากันเป็นลูกๆ ล่ะก็ ฉันคงเช่ารถม้ามาแล้วล่ะ

 

“เราเตรียมอุปกรณ์สำหรับปีนเขามาแล้วใช่มั้ยเจ้าคะ? เห็นเขาว่ากันตลอดเลยว่าถ้าประมาทภูเขา จะต้องเสียใจแน่น่ะเจ้าค่ะ”
“ฉันมาเตรียมมาทุกอย่างแล้วค่ะ ดูสิ”

 

ฉันเอามือลูบที่กระเป๋าข้างเอว อีกหนึ่งไอเท็มเวทมนตร์ที่สร้างขึ้นเมื่อ 1,000 ปีก่อน มันสามารถจุสิ่งของได้มากกว่าที่ตาเห็น แถมยังไม่เพิ่มน้ำหนักที่ต้องแบกด้วย เป็นอุปกรณ์ที่สะดวกสุดๆ ไปเลยล่ะ

 

TN: ถ้าเป็นเป้แดงๆ ด้วยนี่ ผมพอรู้ละว่าซื้อร้านไหนมา 555

ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r