[WN] ยมทูตแห่งความมืด ผู้รับใช้สตรีศักดิ์สิทธิ์แสนขี้เกียจจอมโลภมาก - ตอนที่ 69 บทที่ 4 คู่แข่งสีส้ม - ทหารรับจ้างที่แข็งแกร่งที่สุด

ฉันรีบกลับมาที่คฤหาสน์ และเข้าไปคุยกับคุณลุคเซีย

 

“ลูเชียสเหรอ? ต้องรู้จักอยู่แล้วค่ะ”

 

ฉันเคยได้ยินว่าเขาเป็นทหารรับจ้างที่เคยได้รับคำขอว่าจ้างจากตระกูลวาเลนไทน์เป็นการส่วนตัวเลย ฉันถึงสงสัยว่าจะใช่คนเดียวกันหรือเปล่า

 

“ฉันเป็นคนพยายามชวนเขาเองค่ะ ถึงจะถูกปฏิเสธไปอย่างเร็วเลยก็ตาม”
“ว่าแล้วเชียว”
“ค่ะ ว่าแต่ ทำไมคุณคุโระถึงรู้เรื่องนี้ได้ล่ะคะ?”

 

ฉันก็เลยอธิบายเหตุการณ์ทั้งหมดให้คุณลุคเซียฟัง

 

“แบบนี้นี่เอง เรื่องเป็นแบบนี้เองสินะคะ”
“ฉันเองก็มีคำถามเหมือนกันค่ะ ทำไมคุณถึงปิดเงียบเอาไว้ตลอดเลยล่ะคะ เรื่องที่คุณรู้ด้วยว่ามีพวกเส้นผมชั้นต่ำอยู่ที่ไหน”
“อือ… เรื่องนี้คงทำให้กวนใจสินะคะ”

 

คุณลุคเซียยิ้มแหยๆ ออกมา

คนๆ นี้ไม่ได้โกหก เป็นคนแบบที่จะซ่อนความจริงเอาไว้แล้วกลบเกลื่อนเป็นเรื่องอื่นแทน ซึ่งนั่นน่ะมันเป็นคนแบบที่ฉันรับมือด้วยได้ยากที่สุดแล้ว

เพราะฉะนั้น ตามปกติ ปล่อยเรื่องนี้ให้สแตเป็นคนจัดการจะดีกว่า แต่จากที่เธอบอก เพราะอะไรไม่รู้ เธอถึงอ่านความทรงจำของคุณลุคเซียไม่ได้

สแตบอกว่าอาจจะเป็นเพราะคุณลุคเซียมีจิตใจที่แข็งแกร่งมากอย่างน่าทึ่งเลยก็ได้

 

“มันพูดยากนะคะ จะว่ายังไงดี…”
“คุณพยายามจะหลอกลวงท่านโนอะอย่างนั้นเหรอคะ?”
“ข- เข้าใจผิดแล้วค่ะ! มันเป็นแค่ความต้องการส่วนตัวของฉันเท่านั้นเอง!”
“ความต้องการส่วนตัว?”

 

คุณลุคเซียเริ่มทำท่าทางอยู่ไม่สุข ตอนที่เธอกำลังจะพูด หน้าของเธอก็แดงขึ้นมานิดหน่อย ก่อนจะปิดกลับลงไปอีกรอบ

 

“คือ ช่วยอย่าบอกเรื่องนี้กับคุณโนอะได้หรือเปล่าคะ?”
“ขึ้นกับเนื้อความค่ะ”

 

คุณลุคเซียเดินเข้ามาหาฉันเหมือนกับตัดสินใจได้แล้ว ก่อนที่จะเค้นคำพูดออกมาด้วยเสียงที่แทบจะเป็นการกระซิบ

 

“……ฉันกลัวว่าถ้าบอกไป คุณโนอะที่ตามหาตัวพวกเส้นผมชั้นต่ำอยู่แล้ว อาจจะทิ้งฉันทันทีเลยก็ได้ค่ะ”

 

อยู่ๆ ก็เริ่มพูดอะไรน่ารักน่าชังแบบนั้นออกมาซะงั้น

 

“เอ อ่า ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ”
“คือ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ค่ะ ฉัน เพิ่งจะเคยได้มีคนในวัยเดียวกันเยอะขนาดนี้มาอยู่ด้วยกันที่นี่ ก็เลยเผลอไปหน่อย ขอโทษนะคะ”
“ม- ไม่หรอกค่ะ! ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันรายงานท่านโนอะแค่ว่าบังเอิญได้ข้อมูลนี้มาจากทหารรับจ้างก็พอค่ะ”
“จ- จริงเหรอคะ?”

 

ดูจากในตาที่มีน้ำตาเอ่อคลอแบบนั้นตอนที่เธอเงยหน้ามามองที่ฉันแล้ว นี่เธอจงใจทำแบบนี้หรือเปล่านะ

จะยังไงก็เถอะ การที่ต้องเผชืญหน้ากับคนที่สวยสูสีกันกับท่านโนอะแบบนี้แล้ว ต่อให้จะเป็นผู้หญิงด้วยกันก็ตาม ยังไงก็ทำให้รู้สึกไขว้เขวได้อยู่ดี

 

“จริงค่ะ ถ้าอย่างนั้น ขอตัวก่อนนะคะ!”
“อ้า!”

 

ฉันรีบเดินไปที่ประตู ไม่ลืมที่จะโค้งตัวเล็กน้อยที่รักษามารยาทก่อนจะปิดประตูห้องลง ก่อนที่จะรีบย้ำเท้าเดินไปตามโถงทางเดิน

 

“ให้ตายเถอะ ทั้งความสวยทั้งเสน่ห์แบบนั้น ไม่อยากให้มาเข้าหาฉันแบบนั้นเลยจริงๆ…”

 

ลุคเซีย วาเลนไทน์เองก็เหมือนกับท่านโนอะ เป็นผู้หญิงที่มีพรสวรรค์หายากอย่างการดึงดูดผู้คนให้เข้าหาตัวเองอย่างไม่อาจขัดขืนได้

หัวใจของฉันยึดติดกับท่านโนอะอย่างหนักแน่นอยู่แล้ว แต่ถ้าจากมุมมองของคนที่ถูก ‘ดึงดูด’ ล่ะก็ ฉันสู้คนแบบเธอคนนั้นที่มีเสน่ห์เทียบเคียงกับท่านโนอะไม่ได้เลย

ยังไงก็ตาม ฉันต้องรีบรายงานให้ท่านโนอะทราบอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว

ระหว่างทาง อยู่ดีๆ ฉันก็ได้ยินเสียงกรีดร้องลั่นดังมาจากห้องๆ นึง ตามด้วยด้วยเสียงร้องอย่างหวาดกลัว แต่ฉันก็จงใจเมินมันไป แล้วก็ไปเคาะที่ประตูห้องของท่านโนอะ

 

“ท่านโนอะคะ คุโระค่ะ ขอเข้าไปหน่อยนะคะ”
“เอาเล~ย”

 

พอฉันเปิดประตูเข้าไป ฉันก็เห็นท่านโนอะกำลังฮัมเพลงอย่างไพเราะในขณะที่หวีผมของสแตไปด้วย ส่วนสแตที่ถูกหวีผมอยู่ก็กำลังมีสีหน้าเคลิ้มเชียวล่ะ

 

“ปกติตำแหน่งมันต้องสลับกันนี่คะ”
“สบายจัง”
“พูดว่าสบายจังมันจะได้อะไรขึ้นมาเล่า? เธอเป็นคนรับใช้ไม่ใช่เหรอ”
“เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก สแตก็น่ารักด้วยนี่ เนอะ”
“อืม”
“ค่ะ เรื่องนั้นฉันเองก็เห็นด้วยเหมือนกันค่ะ”

 

ฉันยอมรับนะที่ว่าสแตน่ารักดี แต่มันเหมาะสมด้วยเหรอกับการที่คนรับใช้จะได้รับการดูแลจากเจ้านายของตัวเองแบบนี้น่ะ

 

“แล้ว ไม่ใช่ว่าเธอมีเรื่องต้องบอกฉันงั้นเหรอ?”
“จริงด้วย ฉันเจอที่อยู่ของผู้มีศักยภาพเป็นนักเวทย์หายากแล้วค่ะ ท่านโนอะ”
“ว่ายังไงนะ?”

 

ท่านโนอะตกใจตาเบิกโพลง แม้แต่สแตที่กำลังตาปรือเองก็ยังหันขวับมาหาฉันเลย

ฉันก็อธิบายสถานการณ์ทั้งหมดให้ฟัง

 

“ฮืม ต้องขอบใจชายที่ขื่อโรเกอร์ด้วยล่ะนะ ทำได้ดีมากเลยคุโระ”
“อืม สมแล้ว”
“ขอบคุณค่ะ”
“แล้ว เขาเป็นคนแบบไหน?”
“กะอยู่แล้วล่ะค่ะว่าท่านต้องถาม ฉันเลยรวมข้อมูลเอาไว้บ้างแล้ว”

 

ว่าแล้วฉันก็หยิบกระดาษที่จดข้อมูลที่ไปรวมมาจากกิลด์ทหารรับจ้างออกมา

 

“ชื่อของเขาคือลูเชียส เป็นทหารรับจ้างผมสีส้ม อายุ 16 ปี แต่แทนที่จะโดนดูถูกเหยียดหยามเพราะมีเส้นผมชั้นต่ำ เขากลับมีชื่อเสียงเลื่องลือในฐานะทหารรับจ้างที่แข็งแกร่งที่สุดในย่านนี้เลยค่ะ”
“เห แสดงว่าเขาเก่งในด้านการต่อสู้ระยะประชิดสินะ?”
“แม้ว่าโดยกายภาพแล้ว เขาจะดูเหมือนกับผู้ชายมาตรฐานทั่วๆ ไป แต่ร่างกายของเขาก็เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบเลยค่ะ เขาสามารถเหวี่ยงอาวุธน้ำหนักมหาศาลได้อย่างไม่มีปัญหาติดขัดเลยซักนิด แถมยังสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ที่ใช้เวทมนตร์ได้แบบขาดลอยไม่ติดฝุ่น ถึงจะใช้เวทมนตร์ไม่ได้ แต่ตัวเขาก็เป็นคนที่อยู่ในขอบเขตของอัจฉริยะแบบเต็มตัวอยู่แล้วค่ะ”

 

จากที่ฉันได้ยินมา ชายที่ชื่อลูเชียสน่ะน่าทึ่งมากจริงๆ

เรื่องที่ว่าเขาสามารถฟันและเชือดคิลลิงเซอเพนท์ได้ด้วยตัวคนเดียว เจ้างูที่ฉันล้มมันได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปดจากการปลดขีดจำกัดเวทมนตร์สายความมืดของตัวเองนั่นแหละ แค่นั้นก็น่าประทับใจพอแล้วนะ แต่ที่น่าตะลึงยิ่งกว่าก็คือเรื่องที่ว่าความสามารถของเขาน่ะ ล้มสัตว์ประหลาดที่ระดับสูงยิ่งกว่านั้นได้ด้วยเนี่ยสิ

แถมทั้งหมดที่ว่านั้น ไม่ได้ใช้เวทมนตร์เลยด้วยนะ

ดูเหมือนโรเกอร์เองก็เป็นคนประเภทที่ไม่ได้พึ่งพาเวทมนตร์เท่าไหร่เหมือนกันนะ แต่ถึงยังงั้น ความสามารถของเขาก็ยังเทียบกับลูเชียสไม่ได้เลยซักนิด

 

“แสดงว่า ทหารรับจ้างที่รับมือกับทั้งโอโตฮะทั้งโอรันพร้อมกันได้ ถึงแม้ว่าทั้งคู่จะยังด้อยประสบการณ์ก็ตาม เขาก็ยังเทียบลูเชียสไม่ได้แม้แต่ปลายเล็บสินะ อยากจะรู้จริงๆ ว่าถ้าคนแบบนั้นใช้เวทมนตร์ได้ขึ้นมาจะเป็นยังไง”
“ถ้าข้อมูลถูกต้องล่ะก็ ถึงจะอยู่ในสภาพตอนนี้ที่ใช้เวทมนตร์ไม่ได้ เขาก็น่าจะแกร่งพอๆ กับสแตหรือฉันแล้วค่ะ หรือไม่ก็อาจจะแกร่งกว่าด้วยซ้ำ แค่คิดว่าชายแบบนั้นจะได้เวทมนตร์หายากมาก็น่าหวั่นใจนิดๆ แล้วค่ะ”
“อืม แย่เลย”
“คุโระกับโอโตฮะได้ฝึกศิลปะการต่อสู้กันอยู่ก็จริง แต่พวกเธอก็แค่แกร่งกว่าทหารทั่วๆ ไปนิดหน่อยเท่านั้นเอง ส่วนสแต ก็นะ เธอไม่มีพรสวรรค์ในการต่อสู้มือเปล่าเลยซักนิด โอรันพอจะใช้ได้นะ แต่ก็ยังเทียบพวกมือโปรกันไม่ได้อยู่ดี”

 

ชายที่เป็นหนึ่งในคนที่แข็งแกร่งที่สุดทางด้านการต่อสู้ทางกายภาพ ตอนนี้จะได้เสริมอาวุธด้วยเวทมนตร์เข้าไปอีกงั้นเหรอ

ในสถานการณ์แบบนี้ สำนวนที่ว่า ‘เสือติดปีก’ นี่มันตรงเผงเลยนะเนี่ย

 

“ยิ่งกว่านั้น ยังเป็นผมสีส้มด้วยเหรอ ยอดไปเลยนะเนี่ย นี่หรือว่าลูเชียสคนนี้จะเป็นที่รักของเทพสงครามกันนะ?”
“ผมสีส้มนี่เป็นเวทมนตร์แบบไหนงั้นเหรอคะ?”
“ถ้าฉันบอกเธอตรงนี้เลยก็ไม่สนุกสิจริงมั้ย?”

 

นี่แหละ หนึ่งในนิสัยแย่ๆ ของท่านโนอะ

ชอบทำเรื่องให้มันลึกลับอย่างไม่จำเป็น

 

“เอาล่ะ ดูเหมือนตอนนี้ฉันเองก็คงต้องไปกิลด์ทหารรับจ้างด้วยแล้วสินะ”
“อ่า ถ้าท่านจะไปหาลูเชียสล่ะก็ ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในเขตบริเวณนี้แล้วนะคะ เมื่อไม่กี่วันก่อน เขาออกไปล่าสัตว์ประหลาดตัวยักษ์ใกล้ๆ กับตัวเมืองที่ห่างไป 4 ช่วงภูเขาค่ะ ดูแล้วเขาคงจะยังไม่กลับมาอีกเป็นสัปดาห์ๆ เลย”
“จังหวะไม่ดีเอาซะเลยนะ”

 

ท่านโนอะดูจะไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ แต่หลังจากถอนหายใจอย่างยอมจำนน ท่านก็ทิ้งตัวกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้ของท่าน

 

“ช่วยไม่ได้ งั้นเรารออีกสัปดาห์นึงก็แล้วกัน โชคดีที่ที่นี่ก็อยู่สบายเลย แถมลุคเซียก็ดูแลพวกเราดีมากเลยด้วย”
“เดี๋ยวฉันแจ้งให้ท่านลุคเซียทราบเองค่ะ ฉันมั่นใจว่าท่านจะต้องตอบรับด้วยความยินดีอย่างแน่นอน”

 

คนๆ นั้นแผ่ออร่าความ ‘รักท่านโนอะ’ ออกมาอย่างเห็นได้ชัดเลย

ถึงจะไม่ได้ใจกล้าหน้าด้านขนาดโอโตฮะ แต่ก็เห็นได้ชัดเลยล่ะว่าเธอชอบท่านโนอะจริงๆ

 

“ถ้าอย่างนั้น ขอตัวออกไปก่อนนะคะ”
“ได้เลย ฝากด้วยน้า~”

 

ฉันออกมาจากห้องของท่านโนอะ ก่อนจะเดินไปที่ห้องของคุณลุคเซียอีกรอบนึง

 

―――แปล๊บ

 

“…? อีกแล้ว”

 

พอฉันนึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างท่านโนอะกับคุณลุคเซียทีไร ความรู้สึกแบบนี้มันก็เกิดขึ้นมาเรื่อยๆ เลย

มันรู้สึกเหมือนกับมีเข็มแหลมๆ ทิ่มเข้าไปในอก เป็นความรู้สึกใหม่สำหรับฉันนะ แต่ก็คุ้นเคยแปลกๆ ยังไงไม่รู้

 

(นี่มัน อะไรกันน่ะ)

 

ฉันเดินไปหาห้องคุณลุคเซียต่อ โดยที่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าความรู้สึกนั่นมันอะไรกันแน่

 

TN: อยากเข้าไปเฉลยให้คุโระจังฟังจังเลย กับคำถามที่คาใจนั่น 555

ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r