[WN] ยมทูตแห่งความมืด ผู้รับใช้สตรีศักดิ์สิทธิ์แสนขี้เกียจจอมโลภมาก - ตอนที่ 62 บทที่ 4 : ภาค คู่แข่งสีส้ม - ลุคเซีย วาเลนไทน์

“กำลังรอท่านอยู่เลยค่ะ ท่านโนอามารี เทียไลท์ และคณะผู้ติดตามทุกท่าน”
“ยินดีที่ได้พบ ฉันโนอามารี เทียไลท์ มาที่นี่ตามลุคเซีย วาเลนไทน์ขอนัดเอาไว้”
“ค่ะ ฉันได้ยินเรื่องนั้นจากนายท่านมาแล้วเรียบร้อย”
“งั้นเหรอ ถ้างั้นก็ ต้องขอโทษด้วยนะ แต่ช่วยหยุดรถให้ฉันก่อนจะได้หรือเปล่า?”
“ฉันจะช่วยนำทางให้พวกท่านเองค่ะ”

 

คฤหาสน์ตระกูลวาเลนไทน์ ไม่ได้ใหญ่หรือเล็กขนาดนั้น ดูเรียบง่ายแต่ก็ไม่ได้ดูอัตคัด ประดับประดาไปด้วยของตกแต่งอย่างมีรสนิยมโดยไม่ได้ฟุ้งเฟ้อจนเกินควร

มีบรรยากาศที่ถูกสร้างมาเป็นอย่างดี จนฉันล่ะอยากเอามันไปโชว์ใส่หน้าพวกไร้รสนิยมในอาณาจักรเลยซะจริงๆ พวกนั้นที่เอาแต่หาของแพงๆ มาอวดให้ใครต่อใครได้เห็น ทั้งๆ ที่เงินทองหรือยศถาของตัวเองก็ไม่ได้เพียงพอเลยล่ะนะ

 

“จะว่าไป อาจเป็นการเสียมารยาท แต่ฉันขอถามอะไรหน่อยได้หรือเปล่าคะ?”
“อะไรเหรอคะ?”
“เด็กผู้หญิงคนนั้นที่โดนมัดเอาไว้ข้างหลังนั่นคือ…?”
“เรื่องนั้นโปรดอย่าใส่ใจเลยค่ะ มองเธอเป็นเพียงเครื่องประดับชิ้นนึงก็พอ”
“ด- ได้ค่ะ”

 

แล้วรถม้าของเราก็เข้าไปจอดไว้ที่ชายคา โดยที่โอโตฮะยังหมดสติอยู่ข้างใน

 

“เช่นนั้นแล้ว เชิญทุกท่านทางนี้เลยค่ะ”

 

พวกเราเดินตามพี่สาวใช้คนนั้นเขามาในคฤหาสน์

ข้างในเองก็ให้ภาพลักษณ์ออกมาได้ไม่ต่างจากข้างนอกเท่าไหร่เลย เพราะประเทศนี้ไม่มีระบบชนชั้น โดยเทคนิคแล้ว เจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ก็จะถือว่าเป็นสามัญชนนะ แต่ฉันก็ยังหวังให้พวกขุนนางในอาณาจักรหัดเอาบ้านแบบหลังนี้มาเป็นมาตรฐานซะบ้างอยู่ดี

 

“เชิญทางนี้เลยค่ะ เดี๋ยวฉันจะไปเรียกตัวท่านลุคเซีย วาเลนไทน์ ต้องขอรบกวนให้ทุกท่านช่วยรอเสียครู่หนึ่งด้วยนะคะ”

 

พวกเราถูกพามาที่ห้องรับรอง

เครื่องดื่มได้ถูกเตรียมพร้อมเอาไว้สำหรับพวกเราครบทุกคนเรียบร้อยแล้วด้วย แสดงให้เห็นถึงความยอดเยี่ยมของบรรดาคนรับใช้ออกมาได้อย่างชัดเจนเลยล่ะ

 

“คุณหนู ที่นี่ สุดยอด”
“น่าประทับใจกว่าที่ฉันคิดเอาไว้ซะอีกนะ บ้านวาเลนไทน์ สายตระกูลอันทรงเกียรติที่ค้ำจุนประเทศแห่งนี้มาตั้งแต่แรกเริ่มก่อตั้ง สมกับเกียรติภูมินั้นจริงๆ”
“ยิ่งมาคิดว่าเจ้าพวกหมูโสโครกในอาณาจักรพวกนั้นไร้รสนิยมขนาดไหนด้วยแล้วเนี่ย ที่นี่ก็ยิ่งดูดีเข้าไปใหญ่เลยนะครับ”
“ก็จริงอย่างที่ท่านว่านั่นแหละค่ะ แต่นั่นมันหยาบคายนะโอรัน อย่าลืมสิว่าตอนนี้ พวกเราอยู่ในบ้านของผู้ที่อาจจะมาเป็นคู่หมั้นของท่านโนอะแล้วนะ”
“โอ๊ะโอ ขอโทษด้วยครับ”

 

หลังจากที่รอกันซักพัก ประตูห้องก็เปิดออก ก่อนที่พี่สาวใช้คนเดิมจะเดินเข้ามาพร้อมกับหญิงสาวอีกคนนึง

เธอก้มหัวที่มีผมสีน้ำเงินลงทักทายอย่างสมบูรณ์แบบ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้กับพวกเรา

 

“ยินดีอย่างยิ่งที่ได้พบกันนะคะ ท่านโนอามารี เทียไลท์ ฉันลุคเซีย วาเลนไทน์ค่ะ วันนี้ที่อุตส่าห์มา ต้องขอฝากตัวด้วยนะคะ”

 

เธออายุ 15 ปี โตกว่าท่านโนอะกับฉันอยู่ปีนึง

ผมสีน้ำเงินของเธอถูกเป็นรวบไว้เป็นหางม้าเล็กๆ แล้วเธอก็ใส่ตุ้มหูเล็กๆ เอาไว้ 2 ข้างด้วย

เค้าโครงหน้าตาของเธอดูดีมากเลยล่ะ ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นสัตว์ตัวเล็กๆ น่ารักยังไงยังงั้น

ชุดของเธอที่มาในกระโปรงที่ทั้งสง่างามและละเอียดอ่อน บ่งบอกถึงการให้เกียรติของเธอออกมาได้อย่างชัดเจนเลย

เธอมีบรรยากาศดูเฉพาะตัว เป็นความนุ่มฟูที่แผ่ออกมา แต่ยิ่งกว่านั้น ฉันยังรู้สึกถึงบางอย่างได้โดยสัญชาตญาณเลย เกี่ยวกับตัวตนของเธอที่น่าดึงดูดเป็นพิเศษนั่นน่ะ

ความรู้สึกแบบนี้ เหมือนกับตอนท่านโนอะเลย เธอเองก็ดูเหมือนจะเกิดมาพร้อมกับ [คุณลักษณะของผู้เป็นราชา] สินะ

ให้สรุปสั้นๆ เธอเป็นคนมีเสน่ห์อย่างน่าเหลือเชื่อเลยนั่นแหละ

 

“ยินดีที่ได้พบค่ะ นายท่านลุคเซีย วาเลนไทน์ โนอามารี เทียไลท์ค่ะ ทางฉันเองก็ต้องขอฝากตัวด้วยเช่นกัน”

 

ท่านโนอะเองก็ลุกขึ้น และโค้งให้อย่างสง่างามเช่นกัน

ท่านสวมรอยยิ้มจอมปลอมแสนสุภาพเอาไว้ ก่อนจะกลับลงมานั่งที่เดิมราวกับไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น  

คุณลุคเซียหัวเราะคิกคักเบาๆ ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่อยู่ตรงหน้าของท่านโนอะด้วยท่าทีเรียบร้อยไม่ต่างกันนัก

 

“ทางคณะผู้ติดตามทุกท่านก็เชิญนั่งได้เลยนะคะ”
“ไม่ค่ะ พวกเราอยู่ในตำแหน่งที่จะทำหน้าที่ปกป้องทั้งนายท่านของเราและท่านด้วยเช่นกัน เพียงความรู้สึกที่อ่อนโยนของท่านก็พอ―――”
“ถ้าเป็นพวกคุณ 3 คนล่ะก็ แม้จะนั่งอยู่ก็ยังสามารถทำหน้าที่คุ้มกันได้ไม่ใช่เหรอคะ? คุณคุโระ คุณสแต แล้วก็คุณโอรันด้วย วันนี้คุณโอโตฮะไม่อยู่อย่างนั้นเหรอคะ?”
“……”

 

แบบนี้เอง รู้ข้อมูลเกี่ยวกับพวกเราด้วยสินะ

นอกจากจะปฏิบัติกับพวกเราด้วยทัศนคติแบบนั้นแล้ว ยังเรียกพวกเราด้วยชื่อด้วย ทั้งๆ ที่จะเรียกว่าพวกเส้นผมชั้นต่ำก็ไม่แปลก

บางที อาจจะรู้ถึงขั้นว่าพวกเรามีเวทมนตร์ได้เลยด้วยซ้ำ

 

“คุโระ รับข้อเสนอนั้นเอาไว้เถอะ”
“รับทราบค่ะ ถ้าอย่างนั้น ขออนุญาตนะคะ”

 

ถ้าเป็นแบบนี้ ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องทำทีเหมือนกับพวกผู้ติดตามธรรมดาต่อไปแล้ว

พวกเรานั่งลงที่เก้าอี้ตามที่คุณลุคเซียบอก

 

“ถ้าอย่างนั้น มาคุยกันหน่อยดีกว่าค่ะ”
“นั่นสินะ จะได้รู้จักกันมากขึ้นกว่านี้ด้วย”

 

จากตรงนั้น เราก็พูดคุยกันเล็กๆ น้อยๆ อยู่กันอีก 30 นาที

พวกเรื่องอย่างงานอดิเรก หรืออาหารที่ชอบ พวกหัวข้อมาตรฐานที่คนเขาจะคุยกันในงานดูตัวเลยล่ะ

ทั้งสองดูจะรู้สึกสนุกกันอยู่นะ คุยกันเข้าปากดีจนเหมือนกับว่าลืมไปแล้วว่าพวกเราผู้ติดตามก็อยู่ตรงนี้ด้วย

แต่ ความไม่สบายใจแปลกๆ นี่มันอะไรกันน่ะ

รอยยิ้มปลอมๆ ของท่านโนอะยังอยู่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แต่ทางคุณลุคเซีย ดูเหมือนว่าเธอจะมีความสุขจริงๆ เลยนะ

แต่ว่า ฉันกลับรู้สึกเหมือนทางเธอกำลังปิดบังอะไรซักอย่างอยู่เลย

 

“จะว่าไป คุณลุคเซีย อะไรในตัวฉันเหรอคะที่ทำให้คุณสนใจ และอยากเริ่มลองพูดคุยกับฉันน่ะ?”
“ฮุฮุ เรื่องนั้นก็เขียนเอาไว้ในเอกสารแล้วนี่คะ?”
“ที่ว่าชอบหน้าตาของฉันสินะ? ทั้งหมดมันมีแค่นั้นจริงๆ น่ะเหรอ?”
“หากว่าตามตรง ก็มีส่วนที่ผ่านการคำนวณไตร่ตรองมาแล้วด้วยนั่นแหละค่ะ แน่นอนว่าฉันได้ยินเรื่องเวทมนตร์สายแสงสว่างของคุณมาแล้ว รวมถึงผู้ติดตามทั้งสี่ที่ถือครองเวทมนตร์ปริศนาที่ไม่เป็นที่รู้จัก จนนับเป็นผู้แข็งแกร่งเลยด้วย หากว่าพวกคุณมาอยู่ในประเทศของเราแล้วล่ะก็ ความสามารถที่ไม่ธรรมดาของทุกคนก็จะกลายเป็นผลประโยชน์ต่อสหพันธ์สาธารณรัฐไปด้วย แต่อย่างไรก็ตาม เกินกว่าร้อยละ 70 ก็เป็นเพราะว่าฉันชอบใบหน้าของคุณจริงๆ นี่คะ?”

 

ใบหน้าของคุณลุคเซียที่พูดออกมาแบบนั้นโดยแฝงด้วยความเขินอายไปด้วย มันน่ารักมากจนขนาดฉันที่เป็นผู้หญิงด้วยกันยังอดรู้สึกถูกดึงดูดไม่ได้เลย

 

“จะว่าไป นี่ก็เกือบบ่าย 3 โมงแล้ว ไว้มาคุยกันต่อหลังพักทานขนมเบาๆ กันก่อนดีไหมคะ? เคร่า จัดการเอาออกมาให้ทีสิ? ค่อยๆ ก็ได้นะ”
“รับทราบแล้วค่ะ คุณหนู”

 

คนรับใช้ที่นำทางพวกเรามาที่นี่ ผู้หญิงชื่อเคร่าคนนั้นก็โค้งตัวให้กับพวกเรา ก่อนจะออกจากห้องไป

ในฝั่งตระกูลวาเลนไทน์ที่อยู่นี่ตอนนี้ มีแค่คุณลุคเซียคนเดียวเลย

กลับกัน ทางฝั่งตระกูลเทียไลท์ ตอนนี้มีคนอยู่กัน 4 คนเลย ตามปกติแล้ว พวกเขาไม่น่าจะปล่อยให้มาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้เลยนี่นา

แสดงว่า นี่อาจจะเป็นสถานการณ์ที่ตัวคุณลุคเซียต้องการเองก็ได้

 

“ตอนนี้ นอกจากฉันแล้วก็ไม่มีใครจะได้ยินคำพูดของคุณโนอามารีแล้วค่ะ โปรดสบายใจได้เลย”
“อาระ หมายความว่ายังไงเหรอ?”
“รอยยิ้มที่ฝืนและบรรยากาศแบบนั้นไงล่ะ”

 

โดนจับได้แล้ว

แต่ว่า มองออกได้ทะลุปรุโปร่งจากการเจอกันครั้งแรกแบบนี้ คนๆ นี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

 

“…แหม เธอนี่ สุดยอดไปเลยนะ นึกว่าจะมีแค่คุโระกับสแตซะอีกที่จะมองท่าทีการแสดงของฉันออกน่ะ”
“ได้ยินคุณโนอามารีว่าแบบนั้นแล้วน่าอายจังเลยค่ะ แล้ว ฉันขอถามหน่อยได้ไหมคะ? จุดประสงค์ที่แท้จริงที่พวกคุณมาที่ประเทศนี้”
“อ่า ฉันมาที่นี่เพื่อมาเจอกับเธอแค่ในฉากหน้าล่ะนะ แต่จุดประสงค์จริงๆ ก็คือตามหาผู้มีเส้นผมชั้นต่ำในสหพันธ์สาธารณรัฐล่ะนะ แล้วถ้าเธอดูใช้ได้ ฉันวางแผนว่าจะเสนอเรื่องหมั้นหมายเพื่อจะใช้ประโยชน์เป็นการไล่พวกแมลงหวี่แมลงวันให้พ้นๆ ซักหน่อย ขอโทษด้วยแล้วกันนะ”
“หืม ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง คนแบบพวกคุณคุโระที่โดนเหยียดหยามเป็นพวกเส้นผมชั้นต่ำ ว่ากันว่าไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ แต่ว่า ในความเป็นจริงแล้ว ผู้ติดตามทั้ง 4 คนของท่านโนอามารีต่างก็สามารถใช้เวทมนตร์ได้ แสดงว่าบางที”

 

คุณลุคเซียยิ้มออกมา สีหน้าดูจะมีความยินดีกับอะไรซักอย่างอยู่ด้วยเลย

 

“ไม่ใช่ว่าพวกคุณคุโระพิเศษอะไรสินะคะ ตรงข้ามจากมุมมองที่ผู้คนเขาร่ำลือกันเลย พวกเขาไม่ใช่ว่าได้รับความสามารถในการใช้เวทมนตร์ผ่านการชำระล้างโดยเวทมนตร์สายแสงสว่างของคุณโนอามารี แต่กลุ่มคนที่ถูกตีตราเรียกว่าพวกเส้นผมชั้นต่ำนั้น จริงๆ แล้วต่างก็มีศักยภาพที่สามารถใช้เวทมนตร์ได้มาตั้งแต่เกิดเช่นกัน เพียงแต่ขาดการชี้แนะในการใช้มันอันเป็นผลมาจากการที่ไม่มีหนังสือเวทมนตร์ และในความเป็นจริงนั้น พวกเขาครอบครองพรสวรรค์ในการควบคุมเวทมนตร์ที่เหนือยิ่งกว่าพวกเราที่มีเส้นผมทั่วไปเสียอีกสินะคะ”

 

เธอสาธยายการคาดการณ์ของเธอออกมาอย่างใจเย็น

 

“แล้วก็ คุณโนอามารีก็มีองค์ความรู้หรือหนังสือเวทมนตร์ที่สามารถช่วยปลดศักยภาพเหล่านั้นให้ออกมาได้ เพราะแบบนั้น พวกคุณคุโระก็เลยสามารถใช้เวทมนตร์ได้… เป็นแบบนี้หรือเปล่าคะ?”
“…น่าตกใจจริงๆ นะเนี่ย ตามปกติแล้ว ไม่มีใครมาถึงข้อสรุปจุดนี้ได้หรอกนะรู้มั้ย?”
“เคล็ดลับของการคิดอย่างยืดหยุ่นคือการตั้งคำถามกับสิ่งที่ถูกมองว่าเป็นเรื่องปกติไงล่ะคะ”

 

ท่าทีที่ออกจะรำคาญอยู่ก่อนหน้านี้ของท่านโนอะหายไปแล้ว

 

“ยอดเลย เธอนี่น่าสนใจจริงๆ ว่าตามตรง ฉันตั้งเป้าไว้ว่าการแต่งงานครั้งนี้ก็เป็นแค่หัวข้อรอง แต่ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”
“โอ๊ะ? อย่างนั้นเหรอคะ?”
“ใช่ เธอกลายเป็นคนที่ทำให้ฉันสนใจได้มากจริงๆ ‘ลุคเซีย วาเลนไทน์’ เธอมีความฉลาดและสวยงาม อีกทั้งในหมู่ผู้คนที่แข็งแกร่งเท่าที่ฉันเคยเจอมา เธอยังเป็นคนที่มีพรสวรรค์โดดเด่นที่สุดอีกด้วย”

 

ท่านโนอะโน้มตัวมาข้างหน้า ระหว่างที่ท่านพูด ในตาก็เปล่งประกายออกมาเล็กน้อยด้วย

คุณลุคเซียมองดูที่ท่านโนอะ ก่อนจะพยักหน้า

 

“ถ้าอย่างนั้น คุณโนอามารี เรามาทำข้อตกลงกันดีไหมคะ?”

 

TN: โห หายากแฮะ คนแบบนี้ในสังคมแบบนี้

ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r