[WN] มาคบกับฉันผู้แสนน่ารักซะดีๆ! SS - ตอนที่ 4 คู่รักเพลิดเพลินกับเกมลงโทษ
—ศัตรูตัวฉกาจกำลังขวางทางเราอยู่
อัศวินโครงกระดูกยักษ์ที่ถือดาบอยู่ในมือทั้ง 4 ข้าง
ในตอนนี้มันกำลังแยกเขี้ยวเข้าใส่พวกเรา—นักผจญภัย
“เดี๋ยวสิ น่ากลัวอะ! ยามาโตะคุงๆ ศัตรูตัวนี้น่ากลัวจังเลย”
ยูซุกดปุ่มซ้ำๆ ในขณะที่ถอยห่างจากจอทีวี
ผมเองก็ขมวดคิ้วด้วยโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ชิ เจ้าหมอนี่แข็งแกร่งมาก”
ณ ห้องชมรมวรรณกรรมหลังเลิกเรียน
พวกเรามารวมตัวกันในห้องนี้โดยไม่ได้รับอนุญาตตามเคย และเล่นเกม RPG ย้อนยุคที่ศิษย์เก่าทิ้งไว้ให้เหมือนทุกที
“ตายแล้ว!? ยามาโตะคุง ช่วยชุบชีวิตฉันที!”
“ตอนนี้ยังไม่ได้….โว้ว!? ฉันเองก็ตายเหมือนกัน…”
เมื่อยูซุตาย แนวรบก็ถูกทำลายและปาร์ตี้ก็ได้ล่ม
“แพ้แล้ว~ น่าแปลกจังเลยนะที่ศัตรูที่แข็งแกร่งปรากฏตัวมาแบบนี้…”
ยูซุปล่อยจอยและทิ้งตัวลงไปในเก้าอี้
“บอสลับชัดๆ เป็นศัตรูที่ดูไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลักสักนิด จะทำยังไงดีนะ”
เธอเด้งตัวขึ้นมาอีกครั้งและตอบคำถามของผม
“ก็ต้องแก้แค้นอยู่แล้ว! …อืม สถานการณ์ตอนนี้ดูไม่น่าจะชนะได้เลยนะ ทำยังไงกันดีนะ”
เนื่องจากยูซุเป็นมือใหม่เรื่องเกม RPG เธอจึงไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันยังไง
“ก็คงต้องซื้อไอเทมฟื้นฟูเพิ่ม ไม่ก็เก็บเวลเพิ่มนั่นแหละ”
“ไอเทม… เป็นไปไม่ได้หรอก เราเพิ่งจะซื้ออุปกรณ์ใหม่จนกระเป๋าบ๋อแบ๋ไปเอง เพราะงั้น…”
“งั้นก็คงต้องเก็บเลเวลเพิ่มสินะ”
เสน่ห์ที่แท้จริงและสิ่งที่ยุ่งยากที่สุดของเกม RPG นั่นก็คือการเก็บเลเวล
โดยการปราบลูกกระจ๊อกและเก็บค่าประสบการณ์จากพวกมันซ้ำๆ—
ผมเป็นคนประเภทที่ไม่ได้ไม่ชอบทำอะไรแบบนี้ แต่ยูซุที่อยู่ข้างๆ ผมกลับขมวดคิ้วราวกับว่าเธอได้อดทนมาสักพักและความอดทนนั้นก็ได้ถึงขีดจำกัดแล้ว
“ยามาโตะคุงน่าเบื่ออะ”
“การเก็บเลเวลมันก็เป็นแบบนี้แหละ”
“ช่วยคิดอะไรที่มันฉลาดๆ กว่านี้หน่อยสิ”
“อย่ามาเรียกร้องอะไรจากคนเก็บตัวแบบฉันสิ”
เมื่อผมปฏิเสธคำขอไร้สาระของยูซุ เธอก็ได้ทำท่าเม้มปาก
“นี่ ยามาโตะคุงรู้ไหม ว่าถ้าคู่รักไปเที่ยวสวนสนุกกันในเดตแรก ความสัมพันธ์ของพวกเขามักจะไม่ราบรื่นนะ”
“อา ถ้าจำมันผิดมันเป็นที่เที่ยวที่ต้องรอนาน ทำให้คนที่ไม่ได้รู้จักกันดีรู้สึกอึดอัดจนไม่รู้จะคุยอะไรใช่ไหม ร้านกาแฟก็เหตุผลเดียวกันสินะ”
เมื่อผมพูดถึงความรู้ที่จำได้รางๆ ยูซุก็ได้พยักหน้าขึ้นลง
“ใช่ และความรู้สึกของฉันในตอนนี้ก็เป็นแบบนั้นทุกประการเลย ผู้ชายที่ไม่สามารถหาบทสนทนากับแฟนนอกจากเก็บเลเวลได้ นั่นแหละคือยามาโตะคุงล่ะ”
“เพิ่งได้ยินทฤษฎีความรักแบบนี้ครั้งแรกนี่แหละ…”
การเก็บเลเวลของเกม RPG มันไปเกี่ยวกับสวนสนุกหรือร้านกาแฟได้อย่างไร
แต่สิ่งที่ยูซุพูดเกี่ยวกับงานอดิเรกของผมอย่างเกม RPG มันก็เป็นความจริง ดังนั้นผมจะขอคิดสักพัก
“…ถ้างั้นเรามาแข่งกันไหม จากนั้นคนที่แพ้ก็จะถูกเกมลงโทษเป็นการเก็บเลเวล”
“โอ๊ะ เริ่มน่าสนใจหน่อยๆ แล้วแฮะ ถ้าเกิดเป็นเกมลงโทษไม่ว่ายังไงก็ต้องทำเท่านั้นสินะ!”
มันเป็นข้อเสนอที่จู่ๆ ก็ผุดขึ้นมา แต่ดูเหมือนว่ามันจะต้องตายูซุเข้าอย่างจัง ดวงตาที่หมองคล้ำและกำลังจะตายได้กลับมาเปล่งประกายอีกครั้ง
“ดูเหมือนว่าเธอจะกระตือรือร้นจังนะ แล้วเราจะแข่งอะไรกันดีล่ะ ยูซุลองเลือกมาหน่อยสิ”
ผมยกอำนาจการตัดสินใจให้ ยูซุลองคิดอยู่สักครู่ก่อนจะตอบออกมา
“อืม…เล่นเกมมานานแล้วด้วยสิ อยากจะเล่นอะไรที่ได้ขยับตัวบ้างอะ!”
“แบบนั้นไม่ดีมั้ง กิจกรรมกีฬาพวกนั้นมันต้องใช้พื้นที่มากเกินไปนะ สิ่งที่เราทำได้ก็มีแค่เดินขึ้นลงบันไดเท่านั้น”
มีสตูลบันไดสำหรับปีนขึ้นไปหยิบหนังสืออยู่ บางทีแล้วมันอาจเป็นเศษซากจากสมัยชมรมวรรณกรรมมีการใช้งาน นอกเหนือจากนี้ก็ไม่มีอะไรที่สามารถใช้ได้เลย
“น่าเบื่อชะมัด… อ๊ะ จริงด้วย แล้วถ้าแบบนี้ล่ะ”
ยูซุดูจะหดหู่ไปสักพัก แต่ทันใดนั้นเธอก็นึกบางอย่างออก และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“หลังจากออกกำลังกายด้วยการขึ้นลงบันไดแล้ว จากนั้นก็ใช้แอปวัดอัตราการเต้นของหัวใจ หากใครมีอัตราการเต้นของหัวใจต่ำกว่าจะเป็นคนชนะ ส่วนคนที่สูงกว่าจะเป็นคนแพ้”
“แล้วคนที่แพ้ก็ต้องมาเก็บเลเวลให้คนที่ชนะว่างั้น ก็ได้อยู่นะ แต่เธอไม่คิดว่าฉันจะได้เปรียบเหรอ”
ถึงจะเป็นคนมืดมน แต่ผมก็เป็นผู้ชาย
ผมไม่ได้คิดว่าจะแพ้ให้กับให้กับคู่ต่อสู้ที่เป็นผู้หญิงเรื่องความสามารถทางกายภาพหรอกนะ
ถึงอย่างนั้นยูซุก็ยังยิ้มอย่างไม่เกรงกลัวด้วยเหตุผลบางอย่าง
“ไม่ต้องห่วง อย่าดูถูกฉันสิยามาโตะคุง ยูซุจังผู้ปราดเปรื่องและเก่งเรื่องกีฬาทุกประเภทได้ค้นพบวิธีที่จะชนะเกมนี้แล้วล่ะ!”
มีความมั่นใจล้นเหลือชะมัด หรือว่าจะมีวิธีการออกกำลังกายแบบที่ไม่เหนื่อยกันนะ
“งั้นก็ตามใจเธอเถอะ…แล้วใครจะเริ่มก่อนดีล่ะ”
มีสตูลบันไดสำหรับชั้นวางหนังสืออยู่ตัวเดียว ดังนั้นเราจึงต้องสลับกัน
“งั้นฉันขอเริ่มก่อนนะ เอาสัก 1 นาทีดีมั้ย”
“ก้าวให้เป็นจังหวะ แล้วก็อย่าก้าวเท้าช้าๆ ล่ะ”
ผมย้ำเตือนเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะไม่โกง
“เข้าใจแล้ว ถ้างั้นมาจับจังหวะด้วยแอปเมโทรนอม (แอปจับจังหวะดนตรี) กันมั้ย”
ยูซุยอมรับอย่างง่ายๆ ชักน่าสงสัยขึ้นเรื่อยๆ แล้วสิ
“งั้นก็ ระวัง…เริ่มได้!”
ผมส่งสัญญาณเริ่มเกมทั้งที่ยังสงสัยอยู่
“ฮึบๆ เหนื่อยจังเลยนะ เจ้าสิ่งนี้”
ยูซุก้าวขึ้นลงบันไดอย่างเป็นจังหวะ 1 นาทีได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
“ฟู่ว์…เป็นการออกกำลังกายที่ดีจริงๆ ทีนี้มาวัดอัตราการเต้นของหัวใจกัน”
ยูซุวัดอัตราการเต้นของหัวใจอย่างตรงไปตรงมา โดยไม่พยายามซื้อต่อเวลา
“130 เหรอ ค่อนข้างสูงเลยนะ ต่อไปก็ถึงคิวของยามาโตะคุงแล้ว คนเก็บตัวที่ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายจะเอาชนะฉันได้หรือเปล่ากันนะ”
เอ๊ะ หรือว่ายัยนี่กำลังท้าทายเราอยู่
ตอนแรกก็คิดว่าจะใช้กลอุบายอะไรเพื่อเอาชนะเราเสียอีก แต่ดูเหมือนว่ายัยนี่จะคิดว่าเราไม่ค่อยได้ออกกำลังกายจนชนะได้โดยไม่ต้องใช้ลูกเล่นหรือเปล่า
ถ้าเกิดเป็นแบบนั้น รับรองเลยว่าเธอจะต้องชดใช้ให้กับความหยิ่งผยองแน่…!
“เอาละ ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ก็เริ่มได้เลยนะ”
“เข้าใจแล้ว ถ้างั้นก็เริ่มได้”
ผมเริ่มต้นขึ้นลงบันไดหลังจากการให้สัญญาณของยูซุ
สำหรับผมที่เป็นเด็กผู้ชายและเคยอยู่ชมรมกีฬาตอนช่วง ม.ต้น แล้ว การออกกำลังกายประเภทนี้ไม่ได้ยากขนาดนั้น
ผมปีนขึ้นลงต่อไปอย่างเป็นจังหวะเพื่อไม่ให้รบกวนการหายใจของผม —จากนั้นก็ออกกำลังกายต่อจนเป็นเวลา 1 นาที
เอาละ การหายใจของเราไม่ได้กระวนกระวายเหมือนกับยูซุก่อนหน้านี้ เราชนะแล้ว
“งั้นก็มาวัดกันเถอะ”
“ค่า~”
ผมเปิดแอปและวางนิ้วชี้ลงบนกล้องโทรศัพท์ ดูเหมือนว่ามันจะวัดอัตราการเต้นของหัวใจด้วยวิธีนี้
มาตรวัดถูกออกแบบมาให้ดูราวกับมีคลื่นไฟฟ้ากำลังวัดหัวใจ และหยุดอยู่ที่ประมาณ 120
ในที่สุดเราก็ชนะ—
“ยามาโตะคูงง~”
ในตอนนั้นเอง ยูซุก็ได้โอบแขนของผมที่คลายการระวัง
“ฮะ…”
กลิ่นหอมหวานของหญิงสาวลอยเข้ามาอย่างแผ่วเบา พร้อมกับสัมผัสของเรือนร่างอันนุ่มนวล
ใบหน้าของยูซุที่สามารถมองเห็นได้จากระยะใกล้ หัวใจของผมเผลอเต้น—อย่าบอกนะว่า!?
“อัตราการเต้นหัวใจของยามาโตะคุงหยุดอยู่ที่ 160 ค่า! ฉันชนะ!”
เมื่อผมดูที่หน้าจอโทรศัพท์ อัตราการเต้นหัวใจของผมซึ่งเคยอยู่ที่ 120 จนถึงตอนนี้ก็ได้ขึ้นเป็น 160 ตามที่ยูซุประกาศไว้
“ช่างน่าอัปยศอดสู…! อะไรอย่างนี้!”
และเมื่อผมเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอไปยังยูซุ ผมก็ได้พบเห็นยัยผู้หญิงที่มีใบหน้าเป็นสีแดงสด
“ความประมาทนับเป็นหนทางสู่ความตายนะ เนื่องจากรักษาความสงบไม่ได้ ยามาโตะคุงแพ้จ้า!”
“หล่อนไม่ใช่เรอะที่รักษาความสงบไม่ได้!?”
เมื่อได้ยินคำพูดของผม ยูซุก็ได้หันหน้าหนีในขณะที่ใบหน้ายังคงเป็นสีแดงสด
“พะ พูดเรื่องอะไรกันน่ะ ฉันเป็นผู้หญิงยอดนิยมอยู่แล้ว ของแบบนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนักหรอกนะ”
“โกหกชัดๆ! เอาอัตราการเต้นหัวใจของหล่อนมาวัดเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“ม่ายเอาค่า~! ไม่ว่าจะยังไงยามาโตะคุงก็แพ้ไปแล้วค่า~!”
สุดท้ายผมก็ต้องมาเป็นคนมาเก็บเลเวลเองทั้งหมด