[WN] มาคบกับฉันผู้แสนน่ารักซะดีๆ! SS - ตอนที่ 13 คู่รักกับประสบการณ์อีเวนต์ถูกขังอยู่ในห้องที่โดนล็อก

“พอมาลองคิดดูแล้ว ทำไมห้องนี้มันถึงถูกปล่อยทิ้งไว้นานขนาดนี้กันนะ”

 

ณ ห้องชมรมวรรณกรรมตามปกติ

 

ยูซุได้พึมพำเบาๆ ขณะดื่มกาแฟจากขวดพลาสติกที่เธอซื้อจากตู้ขายของอัตโนมัติ

 

“ก็นะ ฉันเดาว่าพวกเขาคงไม่ได้เช็กห้องที่ไม่ได้ใช้ตลอดหรอก ครูเองก็ใช่ว่าจะว่างขนาดนั้น”

 

ชมรมวรรณกรรมของโรงเรียนเราได้ถูกยุบไปนานแล้ว และเรามักจะแอบบุกรุกเข้ามาที่ชมรมนี้และเล่นเกมที่ศิษย์เก่าทิ้งเอาไว้

 

“ที่ปรึกษาชมรมวรรณกรรมนี่ ใช่ครูญี่ปุ่น’ใหม่ สุกาวาระ หรือเปล่า”

 

“อา~ …คนนั้นแหละ”

 

ยูซุพยักหน้ารับ

 

คุณครูวิชาญี่ปุ่นสมัยใหม่ที่ชื่อสุกาวาระ เป็นคนที่ขึ้นชื่อเรื่องไม่เก่งเรื่องจัดการข้าวของ

 

เขาคงไม่ทำอะไรอย่างการเข้ามารื้อห้องชมรมที่ถูกยุบไปแล้วหรอก

 

“น่า แค่เราอยู่ในนี้อย่างปลอดภัยได้มันก็ดีแล้วนี่”

 

มันไม่ใช่พื้นที่หวงห้ามอยู่แล้ว ดังนั้นต่อให้นักเรียนจะมาอยู่ในห้องชมรมที่ถูกยุบไปแล้วก็มันก็ไม่มีปัญหา แต่สายตาของชาวโลกคงจะเปลี่ยนไปทันทีหากได้รู้ว่าชายหญิงอยู่ด้วยกันตามลำพัง ไหนจะเรื่องของเครื่องเกม ต่อให้มันจะไม่ใช่ของพวกเราก็ตาม

 

ดังนั้นคงจะดีกว่าหากไม่โดนเจอ

 

——พูดไปแบบนี้จะเป็นการปักธงหรือเปล่านะ

 

ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากทางเดิน

 

“ยูซุ ทีวี”

 

“รับทราบ”

 

เราปิดทีวีอย่างคุ้นเคยและกลั้นหายใจ

 

ปกติเจ้าของเสียงฝีเท้าจะเดินผ่านไป แต่น่าเสียดายที่วันนี้เสียงฝีเท้าดันมาหยุดกะทันหันที่หน้าห้องชมรมวรรณกรรม

 

ความตึงเครียดระหว่างผมกับยูซุค่อยๆ เพิ่มขึ้น

 

ผมได้ยินเสียงโลหะกุ๊งกิ้งดังมาจากหน้าประตู

 

น่าจะเป็นเสียงของพวงกุญแจ มาขนาดนี้ก็รู้แล้ว เจ้าของฝีเท้าคือครูที่ถือกุญแจห้องนี้ และกำลังพยายามเข้ามาในนี้…!

 

“…”

 

“…”

 

ผมใช้สายตาสื่อสารกับยูซุให้ซ่อนเครื่องเกมและกระเป๋าเอาไว้ที่ชั้นวางของ

 

ครูที่อยู่ด้านนอกยังคงดึงกุญแจเข้าออกซ้ำๆ ดูเหมือนว่าเขาจะลำบากเพราะหาลูกกุญแจที่ถูกไม่เจอ

 

ร่องรอยของพวกเราได้หายไปหมดแล้ว ต้องหาที่ซ่อนตัวเดี๋ยวนี้

 

แต่ผมก็หาสถานที่ที่จะทำแบบนั้นไม่พบ

 

“…เอาไงดี จะไปซ่อนที่ไหน”

 

ยูซุถามออกมาด้วยเสียงกระซิบราวกับว่าเธอทนไม่ไหวแล้ว

 

และในตอนนั้นผมก็ได้มองเห็นตู้ล็อกเกอร์ที่ไว้เก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด

 

“ช่วยไม่ได้ ตรงนั้น…!”

 

ถึงมันจะแคบไปหน่อยสำหรับสองคน แต่ก็ไม่มีที่ให้หันหลังกลับ

 

เราเข้าไปในตู้ล็อกเกอร์อย่างเงียบๆ แบบเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้และปิดประตูอย่างเงียบๆ

 

จังหวะต่อมา ประตูห้องชมรมวรรณกรรมก็ได้เปิดออกมา

 

เมื่อมองดูผ่านรูล็อกเกอร์ ผมก็มองเห็นคุณครูวัยกลางคนที่มีกล้ามเนื้อ

 

ยิ่งกว่านั้นเขายังเป็นคุณครูอบรมนักเรียนด้วย ถ้าเกิดถูกพบต้องมีปัญหาแน่

 

“ก็ว่าได้ยินเสียงมาจากที่นี่นะ… หรือว่าเราจะคิดไปเอง”

 

ครูอบรมนักเรียนเดินไปรอบๆ ห้องพร้อมกับเอียงหัวอย่างสงสัย

 

เวรเอ๊ย รีบๆ กลับไปซะ

 

“ยะ ยามาโตะคุง…! อย่าขยับสิ…!”

 

ในตอนนั้น เสียงกระซิบของยูซุก็ได้มาเข้าหูของผม

 

ดูเหมือนเพราะผมพยายามมองออกไปข้างนอกผ่านช่องประตูล็อกเกอร์ ผมจึงลงเอยด้วยการสัมผัสใกล้ชิดกับยูซุซึ่งอยู่ระหว่างประตูกับด้านหน้าของผม

 

สัมผัสของร่างกายอันอ่อนนุ่ม และลมหายใจของเธอที่มารดต้นคอทำให้ผมตื่นเต้น

 

“ขะ ขอโทษ”

 

ผมรีบขยับร่างกายออกจากเธอ บรรยากาศอึดอัดแปลกๆ เริ่มเข้ามา

 

“…”

 

“…”

 

ถึงผมจะปล่อยร่างกายเธอออกไปแล้ว แต่มันก็ไม่ได้เปลี่ยนว่าเรากำลังใกล้ชิดกัน

 

เราอยู่ใกล้กันซะจนกังวลว่ายูซุจะได้ยินเสียงหัวใจของผม

 

“คงไม่มีใครจริงๆ นั่นแหละ…”

 

ในระหว่างนั้นผมก็ได้ยินเสียงปิดประตูดังปังและเสียงกุญแจโดนล็อก

 

ดูเหมือนว่าครูอบรมนักเรียนจะยอมแพ้ไปแล้ว

 

“ระ รอดแล้ว…”

 

“อืม…”

 

เรามองหน้ากันและถอนหายใจด้วยความโล่งอก

 

เอาเป็นว่ารีบออกไปจากที่อึดอัดแบบนี้ดีกว่า

 

ผมเปิดประตูล็อกเกอร์ออกอย่างเงียบๆ เพื่อไม่ให้ข้างนอกได้ยินเสียง

 

“…เอ๊ะ”

 

แต่ประตูกลับไม่ขยับ

 

“มีอะไรเหรอ ยามาโตะคุง”

 

ยูซุมองมาด้วยใบหน้างงๆ อย่างไม่เข้าสถานการณ์

 

“แค่ประตูปิดแน่นกว่าที่คิดไว้น่ะ… รอเดี๋ยวนะ”

 

ผมคิดว่าครูอบรมนักเรียนคงเดินไปไกลแล้ว ผมจึงเอาฝ่ามือผลักประตูออกไปราวกับว่ากำลังทุบประตู

 

แต่มันก็ยังเปิดไม่ออกอยู่ดี

 

“…แย่แล้วสิ สงสัยคงโดนขังแล้วล่ะ”

 

“เอ๊ะ!?”

 

จากที่พวกเราลองเช็กดู ดูเหมือนว่าที่ประตูไม่เปิดจะเป็นเพราะตัวล็อกเบี้ยวจากการปิดแรงเกินไป หรือไม่ก็ถูกปล่อยไว้นานเกินจนสนิมกิน

 

“ทะ ทำไงดี ยามาโตะคุง ขอความช่วยเหลือดีมั้ย”

 

“นั่นสินะ แต่ถ้าทำแบบนั้นเราคงจะโดนโกรธมากเลยล่ะ… ก็มันเหมือนเป็นการสารภาพเลยว่าพวกเราจงใจซ่อนตัว”

 

แย่ที่สุดอาจจะโดนห้ามไม่ให้ใช้ห้องชมรมอีกเลย ถ้าเป็นไปได้ก็ควรหลบหนีด้วยตัวเอง

 

“เอาเป็นว่าลองหาดูว่าใช้อะไรได้ก่อนดีกว่า…”

 

ผมยืนอยู่ที่เดิมและหันหน้าไปตรวจสอบของที่ตู้ล็อกเกอร์ จากนั้นผมก็มองเห็นยูซุที่ไม่รู้ทำไมถึงอยู่ไม่สุข

 

“เป็นอะไรน่ะ”

 

“คือเอ่อ… จะพูดยังไงดีล่ะ”

 

ผมถามออกไป แต่ยูซุพูดกลับพูดอึกอักราวกับว่ายากที่จะพูดออกมา

 

“มีอะไรกันแน่ ถ้าเกิดไม่บอกฉันก็ไม่รู้หรอกนะ”

 

ถึงอย่างนั้นผมก็ยังคงเร่งให้เธอพูดออกมา เธอถอนหายใจราวกับเตรียมใจเสร็จ —จากนั้นก็ถอนหายใจและพึมพำออกมาว่า

 

“……อยากเข้าห้องน้ำ”

 

อา ก่อนหน้านี้ยัยนี่ดื่มกาแฟเข้าไปนี่นา

 

“ถ้าเกิดไม่รีบหนีออกไปห้เร็วที่สุดละก็…อาจจะไปไม่ทันก็ได้”

 

“รอเดี๋ยว อย่าเพิ่งรีบร้อน! อย่างน้อยก็ยังมีถังอยู่นะ!”

 

ผมคว้าถังออกมาอย่างรีบร้อน เมื่อรู้สึกถึงลางสังหรณ์ของภัยพิบัติ

 

“ไม่เอาน้า~! จุดจบแบบหมดสิ้นศักดิ์ศรีแบบนั้นฉันไม่เอาด้วยหรอก! หาทางทำให้ฉันหนีไปให้ได้เลยนะ ยามาโตะคุง!”

 

ยูซุเริ่มทุบประตูปั้งๆ อย่างถึงขีดจำกัด

 

“ว้าก! อย่าอาละวาดนะ! ถ้าเกิดมาอาละวาดในสถานการณ์ล่อแหลมแบบนี้ละก็…!”

 

ผมลนลานและพยายามเข้าไปหยุด แต่ดูเหมือนมันจะสายเกินไปหน่อย

 

ผลจากการอาละวาดอย่างรุนแรงในที่แคบ ทำให้ผมเห็นขาของตู้ล็อกเกอร์ลอยขึ้น

 

“เอ๊ะ… กรี๊ด!?”

 

“แย่แล้ว…!”

 

ผมหันตาไปรอบๆ ——โครม

 

แรงกระแทกของตู้ล็อกเกอร์ที่ตกลงมาทำให้ผมหลับตาไปครู่นึง

 

“อูย… เฮ้ย ยูซุ เป็นไรมั้ย”

 

“อะ อื้ม… ฉันรุนแรงไปหน่อย ขอโทษ”

 

ดูเหมือนว่าเราทั้งคู่จะไม่เป็นไร

 

เนื่องจากความมืด ความสมดุลของพวกเราจึงถูกรบกวนบ้าง แต่ในที่สุดพวกเราก็สามารถเข้าใจสถานการณ์ของตัวเองได้

 

“เอ๊ะ…”

 

“อ๊ะ…”

 

ก่อนจะรู้ตัว ผมได้ผลักยูซุให้ล้มลงไป

 

ร่างกายอันบอบบางพอดีกับอ้อมแขนของผม อาจเป็นเพราะอาละวาดทำให้มองเห็นท้ายทอยอย่างชัดเจนนิดหน่อย

 

ผมสบตากับยูซุ

 

“หวา มะ ไม่ได้นะ ตอนนี้มันอันตรายเกินไป…”

 

ยูซุหน้าแดงเพราะความเข้าใจผิดบางอย่าง

 

“ไม่ๆๆ! มันเป็นแค่อุบัติเหตุเฟ้ย! ยิ่งไปกว่านั้นเราต้องรีบออกไปก่อนเวลาจะหมดนะ”

 

ตอนที่ผมล้มลง ผมได้ผลักประตูเข้าไปจากด้านข้างลึกกว่าเดิม

 

จากนั้นประตูก็ได้ถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย บางทีแล้วแรงกระแทกของผมคงจะทำได้ให้ตัวล็อกหายเบี้ยว

 

“เอ๊ะ… ปะ เปิดแล้ว! นายทำได้แล้วยามาโตะคุง!”

 

“อะ อา ดีแล้ว รีบไปปเข้าห้องน้ำซะ”

 

“อื้ม!”

 

ยูซุผละตัวออกจากใต้ร่างของผมและวิ่งออกไปนอกห้อง

 

ผมซึ่งถูกทิ้งไว้ข้างหลังได้ค่อยๆ ย่องออกจากตู้ล็อกเกอร์และหายใจเข้าลึกๆ

 

“อันตรายชะมัด…”

 

ภาพของยูซุที่อยู่ใต้ร่างกายของผมได้แวบเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็ว

 

บางทีคงเป็นเพราะสถานการณ์ หุ่นของเธอมันจึงดูเร้าอารมณ์แปลกๆ

 

“…ไม่ๆ มันเป็นแค่อุบัติเหตุเท่านั้น”

 

ผมส่ายหัวตัวเองและพึมพำแบบไม่รู้ว่าพูดอยู่กับใคร

 

“เอ้า อึ้บ…”

 

ผมยกตู้ล็อกเกอร์กลับไปวางที่เดิม จากนั้นก็จัดข้าวของข้างในเพื่อขจัดสิ่งรบกวนจิตใจ

 

และในตอนนั้นผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากทางโถงทางเดิน

 

บางทียูซุคงจะกลับมาแล้ว

 

“เหมือนเสียงจะมาจากที่นี่สินะ…”

 

ทว่าเสียงที่ผมได้ยินจากข้างนอกกลับเป็นเสียงของครูอบรมนักเรียน

 

เขาคงกลับมาเพราะได้ยินเสียงตู้ล็อกเกอร์ล้ม

 

“เวรแล้ว…!”

 

ผมตื่นตระหนกและเข้าไปในตู้ล็อกเกอร์ที่ผมเพิ่งยกไปไว้ที่เดิม

 

ในเวลาเดียวกัน ประตูห้องชมรมวรรณกรรมก็เปิดออกมา

 

“อืม… ก่อนหน้านี้เราลืมล็อกประตูเหรอ มีอะไรแปลกๆ นะ”

 

เสียงสงสัยและฝีเท้าของครูอบรมนักเรียนได้ดังมาถึงตู้ล็อกเกอร์ที่ผมอยู่

 

ยูซุโว้ย… ถึงจะอยู่ในสถานการณ์สิ้นหวังแค่ไหนก็อย่าลืมล็อกประตูได้มั้ย

 

เพราะแบบนี้เขาก็เลยสงสัยสินะ

 

“คงคิดไปเองมั้ง…”

 

หลังจากรอสักพัก ในที่สุดผมก็ได้ยินเสียงประตูห้องชมรมถูกปิดและเสียงล็อกกุญแจราวกับว่าเขาเลิกสงสัยแล้ว

 

“ฟู่… ไปแล้วเหรอ”

 

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่และพยายามเปิดประตูล็อกเกอร์โดยไม่ให้มีเสียง

 

“อะ เอ๊ะ”

 

ทว่าประตูซึ่งควรจะเปิดได้ตอนที่ผมล้มลงไปก่อนหน้านี้กลับถูกปิดตายอีกครั้ง และไม่ขยับเขยื้อนแม้ว่าผมจะใช้แรงแขนทั้งหมด

 

“เฮ้ย จริงจังใช่มั้ย…!?”

 

ถึงผมจะใช้มือทั้งสองข้างผลักออกมันก็ยังไม่เปิด

 

ถ้าเกิดผมพยายามล้มลงไปอีกรอบ ครั้งต่อไปที่ครูอบรมนักเรียนได้ยินเสียงเขาจะต้องรู้ว่ามีคนอยู่ที่นี่แน่

 

“ใช่ๆ งั้นก็ให้ยูซุเปิดเอาจากข้างนอกก็ได้นี่นา…!”

 

อย่างแย่ก็คือยูซุเปิดไม่ได้ ทว่ายัยนั่นก็สามารถหาคนมาช่วยได้

 

เมื่อคิดอย่างนั้น ผมก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากนอกห้องชมรมอีกครั้ง

 

คราวนี้คงเป็นยูซุแล้วล่ะ

 

“เอ๊ะ”

 

ทว่าเธอกลับพึมพำแปลกๆ อยู่หน้าห้อง

 

ในขณะที่ผมกำลังสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ข้อความจากเธอก็ได้ส่งมายังโทรศัพท์ของผม

 

『 นี่ ห้องชมรมมันล็อกน่ะ เปิดให้หน่อยสิ ฉันทิ้งกุญแจเอาไว้ในห้องน่ะ』

 

“เฮ้ย… คงไม่ได้โกหกใช่มั้ย”

 

เอ๊ะ อะไรฟะ เราคง…ไม่ต้องหาทางออกไปจากที่นี่ด้วยตัวเองหรอกใช่มั้ย

 

『 ฉันอยู่ในสถานการณ์เดียวกับตอนตู้ล็อกเกอร์อีกแล้ว』

 

เมื่อผมตอบกลับไป สัญญาณการเคลื่อนไหวของยูซุที่อยู่อีกฟากของประตูก็ได้หยุดลง

 

『…มีถังฉุกเฉินอยู่ เพราะงั้นสู้ระยะยาวได้』

 

『ช่วยฉันออกมาให้เร็วที่สุดเดี๋ยวนี้!』

 

『ฉันจะไปเอากุญแจสำรองมาจากห้องพักครูให้ ช่วยรอแป๊บ』

 

『ช่วยฉันออกมาให้เร็วที่สุดเดี๋ยวนี้!』

 

『ขอจริงๆ นะ ขอร้องล่ะ』

 

ผมส่งคำวิงวอนไปยังฝีเท้าที่ไกลออกไป

 

『อ๊ะ แต่ถ้าเกิดโดนจับได้ฉันจะถอนตัวนะ』

 

『ยัยเลือดเย็น!』

 

 

 

หลังจากสามสิบนาทีต่อมา ผมก็หนีออกจากห้องชมรมมาได้ด้วยการช่วยเหลือของยูซุ