[WN] พอลองตั้งเงื่อนไขที่เป็นไปไม่ได้เพราะไม่อยากไปดูตัว เพื่อนร่วมชั้นก็ดันปรากฏตัวออกมา - ตอนที่ 6
บทที่ 1 ตอนที่ 6 “คู่หมั้น” กับเกม
ผ่านไปสิบวันยูสุรุก็เลิกใช้ไม้ค้ำ
และเป็นที่แน่นอนว่าในเมื่อไม่มีเหตุผลแล้ว อาริสะจึงหยุดมาที่บ้านของยูสุรุ
ตอนนี้เลิกใช้ไม้ค้ำมาได้หนึ่งอาทิตย์แล้ว
ยูสุรุซึ่งฟื้นตัวดีจนไม่มีปัญหาถ้าไม่ได้ออกกำลังกายหนักจึงได้มากินข้าวในโรงอาหารพร้อมกับเพื่อนสนิท
ยูสุรุทำข้าวกล่องไม่เป็นเลยต้องมาที่โรงอาหาร
หนุ่มหล่อรูปงาม ซาตาเกะ โซอิจิโร่มาโรงเรียนจากบ้านพ่อแม่และเอาข้าวกล่องมาด้วย
เรียวเซนจิ ฮิจิริ ผู้ชายที่มีบรรยากาศเจ้าชู้นิดๆ และมาจากบ้านพ่อแม่เหมือนกัน… แต่ก็มากินข้าวที่โรงอาหารเหมือนกับยูสุรุ
(อาหารของยูกิชิโระอร่อยจังน้า)
ยูสุรุคิดในใจพร้อมกับซดซุบมิโซะในโรงอาหาร
ไม่ใช่ว่าอาหารกลางวันที่กินทุกวันแย่หรอก แต่พอเอาไปเทียบกับอาหารของอาริสะแล้วจะด้อยกว่าก็คงไม่แปลก
“ยูสุรุ… ช่วงนี้เอ็งเริ่มกินผักแล้วเหรอวะ”
จู่ๆ โซอิจิโร่ก็ถามแบบนั้นออกมา
ใช่ว่ายูสุรุเกลียดผักอะไร แต่เขาแค่ไม่ชอบกิน ก็เลยไม่กินมันเท่านั้นเอง
แต่ช่วงนี้ก็พยายามกินมากขึ้นแล้ว
“ก็นะ ไม่งั้นจะโดนโกรธเอาน่ะ”
“ใครโกรธวะ พ่อแม่เอ็งไม่ใช่พวกที่จุ้นจ้านเรื่องแบบนี้ไม่ใช่เหรอ หรือว่าเอ็งจะมีหญิง”
“เสียใจด้วย ไม่ใช่หรอก”
ยูสุรุปฏิเสธคำล้อเลียนของฮิจิริ
จากนั้นก็ครุ่นคิดอยู่สักพัก และถามออกไปกับทั้งคู่
“ที่จริงเมื่อไม่นานมานี้มีเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งมาคอยดูแลให้น่ะ ฉันก็เลยอยากจะตอบแทนให้เขา คิดว่าจะให้อะไรไปดี”
ทั้งคู่คงจะไม่ได้คิดว่าจะมีคำว่า “เพื่อนผู้หญิง” ออกมาจากปากของยูสุรุ
ดังนั้นพวกเขาจึงลืมตาโต
“คงไม่ใช่อายากะกับจิฮารุนะ”
คนแรกที่ถามคือโซอิจิโร่
อายากะกับจิฮารุนั้นก็คือ สาวที่อยู่ในโรงเรียนเดียวกันและเป็นเพื่อนสมัยเด็กของยูสุรุกับโซอิจิโร่นั่นเอง
ดังนั้นเมื่อพูดถึง “เพื่อนผู้หญิง” ของยูสุรุ จึงคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจากสองคนนี้
“ไม่ต้องห่วง คนอื่นน่ะ”
“อะไรวะยูสุรุ… ทั้งที่คิดว่าเป็นเพื่อนกันแท้ๆ ฤดูใบไม้ผลิมาเยือนแล้วเรอะ ไปตายซะ”
“ไม่เยือนเฟ้ย ไม่ใช่อย่างนั้น แล้วก็ไม่ตายด้วย”
พวกเรา “หมั้น” กันอยู่อย่างไม่ต้องสงสัย เพราะงั้นเรียกว่าฤดูใบไม้ผลิมาเยือนแล้วก็คงจะได้อยู่
ทว่ามันเป็นเพียงแค่การหมั้นในกระดาษเท่านั้น เรียกว่าอยู่ท่ามกลางฤดูหนาวก็ว่าได้
แต่ยูสุรุก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อให้มันเป็นฤดูหนาว
“เอ็งชินกับการปฏิบัติตัวกับผู้หญิงไม่ใช่เหรอ โซอิจิโร่”
“ฉันกับอายากะแล้วก็จิฮารุไม่ใช่อย่างนั้นหรอก…”
ทั้งที่แค่พูดออกไปอ้อมๆ แต่ชื่อของพวกเธอกลับปรากฎออกมาอย่างง่ายๆ
แต่กระนั้นยูสุรุก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะหากจี้ไปแล้วโดนโซอิจิโร่ไม่พอใจมันจะเป็นปัญหา
“บอกไว้ก่อนนะว่าฉันมีเพื่อนผู้หญิงที่สนิทด้วยแค่อายากะกับจิฮารุ ของที่ให้ไปก็ในฐานะของเพื่อนแบบเอ็งนั่นแหละ เพราะงั้นฉันไม่คิดว่าการปฏิบัติตัวกับผู้หญิงของฉันจะมีประโยชน์กับเอ็งนักหรอก”
“งั้นเหรอ…”
“ล่าสุดก็โดนบังคับให้ซื้อสร้อยคอทิฟฟานี่ให้น่ะ เอ็งอยากจะให้ของที่แสดงออกอย่างโจ่งครึ่มว่า ‘ผมสนใจคุณอยู่ครับ’ แบบนั้นมั้ยล่ะ”
“…งั้นขอผ่าน”
ยูสุรุแน่ใจว่าถ้าให้ไปอาริสะต้องไม่สบายใจแน่นอน
ถึงแม้ยูสุรุจะไม่ค่อยรู้เรื่องจิตใจผู้หญิง แต่เขาก็รู้ว่ามันน่าขยะแขยง
“ก็ถามเขาไปเลยสิ เอ็งแค่จะตอบแทนบุญคุณนี่ จำเป็นต้องเซอร์ไพรส์ด้วยเหรอวะ จะไปทำให้เขาอึดอัดเปล่าๆ มากกว่า”
ฮิจิริพูดออกมาด้วยสีหน้าประหลาดใจ
พูดแล้วก็จริงแฮะ ไม่เห็นจะต้องไปเซอร์ไพรส์อาริสะเลยนี่นา
“จริงด้วย สมแล้วที่เป็นผู้สืบทอดของวัดเรียวเซนจิ ปรมาจารย์ด้านการแทนคุณสุดๆ”
“เฮ้ย ยูสุรุ ไม่ใช่ว่าเอ็งกำลังเข้าใจผิดเกี่ยวกับบ้านของฉันอยู่นะ”
ผมเมินเสียงของฮิจิริและตัดสินใจที่จะไปถามโดยตรง
จะตีเหล็กก็ต้องตีตอนกำลังร้อน
ในวันเดียวกันนั้น ยูสุรุก็ได้ส่งเมลถามทางโทรศัพท์ไปว่า [พอดีอยากจะตอบแทนเรื่องก่อนหน้านี้ มีอะไรอยากให้ทำอะไรหรือว่าอยากจะได้มั้ย]
คำตอบถูกส่งกลับมาทันที
[ถ้างั้นขอเล่นเกมที่อยู่ในห้องคุณทาคาเซกาวะได้หรือเปล่าคะ]
ถึงมันจะเป็นคำตอบที่ไม่คาดคิดสำหรับยูสุรุ แต่เขาก็ตอบโอเคกลับไปในทันที
ผลของการพิมพ์คุยกันสรุปได้ว่า… อาริสะจะมาที่บ้านของยูสุรุในวันเสาร์นี้
ช่วงบ่าย
ยูสุรุเปิดประตูออกตามเสียงเรียกเข้าของอินเตอร์คอม
ยูกิชิโระ อาริสะนั่นเอง
“ขอบคุณที่เชิญมาวันนี้นะคะ”
อาริสะที่สวมเสื้อเบลาส์สีขาวและกางเกงสีเบจโค้งหัวให้กับยูสุรุอย่างสุภาพ
เป็นครั้งแรกเลยที่ได้เห็นเธอในชุดธรรมดา ช่างสดใหม่จริงๆ
“เข้ามาก่อนสิ”
ยูสุรุชวนอาริสะเข้าไปในบ้าน
พอเข้ามาแล้วอาริสะก็มองไปรอบๆ และพูดบางอย่าง
“ทำความสะอาดเรียบร้อยดีมาก ใช้ได้ๆ”
“ฮะๆ… ก็งั้นๆ”
ยูสุรุเริ่มทำความสะอาดห้องทุกวันเพราะรู้สึกละอายที่ให้อาริสะมาทำความสะอาดให้ตัวเอง
ยิ่งพอรู้ว่าอาริสะจะมาด้วย เขาก็ยิ่งตั้งใจทำความสะอาดเป็นพิเศษมากขึ้น
“ครัวสวยชิ้งเชียวนะคะ …ไม่ได้ทำอาหารเลยเหรอคะ”
“เอ่อก็… ไม่ได้ทำน่ะ อ๊ะ แต่ฉันเริ่มกินผักแล้วนะ เป็นสลัดจากร้านสะดวกซื้อน่ะ”
“ดีใจนะคะที่ยังพอทบทวนตัวเองบ้าง”
ดูเหมือนว่าการที่ยูสุรุเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตตัวเองจะเป็นการแสดงความขอบคุณต่ออาริสะอย่างถูกต้อง
เธอพยักหน้าราวกับจะพูดว่าดีมากๆ
“งั้นมาเริ่มเล่นเกมตามที่ยูกิชิโระขอไว้เลยดีมั้ย อยากจะเล่นดี มีให้เลือกตามที่เห็นเพียบเลยนะ หรือถ้าในนี้ไม่มีเกมอยากเล่น จะเล่นเกมคอมก็ได้นะ”
“นั่นสินะคะ…”
ดวงตาสีมรกตของอาริสะถูกดูดตรึงไปยังที่กล่องเกม
เธอถือกล่องเกมอยู่หลายกล่องแล้วก็เริ่มคิด
หลังของเธอดูมีชีวิตชีวาและอยู่ไม่สุข
ดูเหมือนว่าเธอจะตั้งตารอจริงๆ ยูสุรุรู้สึกโล่งใจนิดๆ
“ขอเล่นเกมนี้ค่ะ”
เกมที่อาริสะเลือกเป็นเกมที่นำตัวละครจากเกมชื่อดังหลายๆ เกมมาสู้กันแบบแบทเทิลรอยัล
“เอาสิ งั้นมาเล่นกันเถอะ”
ยูสุรุสอดแผ่นเข้าไปในเครื่องและเริ่มเปิดเกม
จากนั้นก็ส่งจอยให้อาริสะถือ
ทว่าอาริสะ…
“มันใช้ยังไงเหรอคะ”
เธอถามแบบเป๋อๆ
ดูท่าเธอจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องถือแบบไหน
“อ่า ไม่เคยเล่นเลยเหรอ”
“ตอนประถมเคยเล่นครั้งหนึ่งค่ะ… ที่บ้านเพื่อนร่วมชั้นตอนประถม…”
“รูปร่างมันต่างจากเมื่อก่อนหน่อยๆ นี่นะ”
ยูสุรุเข้าไปจับมือสอนให้อาริสะ
อาริสะตั้งใจฟังด้วยสีหน้าจริงจัง
“…วิธีใช้ก็ประมาณนี้ เดี๋ยวเล่นไปเรื่อยๆ ก็ชินเอง”
“ขอบคุณค่ะ”
เราย้ายไปที่หน้าจอเลือกตัวละคร
จากนั้นอาริสะก็ถามอีกรอบหนึ่ง
“คุณทาคาเซกาวะคะ มีตัวละครที่ไม่ควรเลือกบ้างไหมคะ”
“ไรล่ะนั่น”
“คือตอนประถม เพื่อนในห้องเขาเอ่อ…”
“ประถมก็งี้แหละ แต่นี่มันเป็นของฉัน เพราะงั้นไม่ต้องห่วงหรอก”
“เหรอคะ… ว่าแต่ฉันเลือกตัวไหนดีเหรอคะ มีแบบว่า ตัวละครสำหรับมือใหม่มั้ย”
“มือไหมเหรอ เอ่อ… งั้นก็ตัวนี้มั้ง”
ยูสุรุไม่ใช่พวกเล่นเกมเยอะ และเขาก็เพิ่งเริ่มเล่นเกมนี้ไม่นานนัก
ดังนั้นเขาจึงไม่อยู่ในสถานะที่สอนอาริสะได้อย่างหยิ่งผยองเท่าไหร่
“จริงสิ คุณทาคาเซกาวะ”
“ไรเหรอ”
เมื่อเลือกตัวละครเสร็จและเกมกำลังจะเริ่ม
อาริสะก็พูดกับยูสุรุด้วยสีหน้าขึงขัง
“ไม่ต้องออมมือนะคะ ไม่ต้องห่วงหรอกว่าฉันจะไม่สนุก”
“จะระวังละกัน ฉันเองก็ใช่ว่าจะเก่งอะไร”
ยูสุรุยักไหล่
——————————
ระดับความชอบในปัจจุบัน : 7%→8% (ได้รับอนุญาตให้เล่นเกม)