ตอนที่ 4 ─ การหลอกลวงซ้ำ ๆ

 

                หลังจากเสร็จพิธีเปิดพวกเราก็กลับไปที่ห้องเรียน วันนี้โรงเรียนของเราเลิกตั้งแต่เช้า นักเรียนที่ไม่ได้ทำกิจกรรมชมรมจึงรีบกลับบ้าน ส่วนนักเรียนบางคนยังอยู่ต่อเพื่อคุยกันอย่างออกรส แต่มันก็ไม่ได้มีความข้องเกี่ยวใด ๆ กับผม เพราะผมไม่มีความคิดที่จะไปปาร์ตี้คาราโอเกะที่จะจัดขึ้นหลังจากนี้

                ด้วยเหตุนี้ผมจึงรีบเตรียมตัวและจ้ำกลับบ้าน…มันควรจะเป็นอย่างนั้น

 

                “นี่ ขอเวลาเดี๋ยวได้ไหม”

                

                คิซารางิที่จ้องผมมาก่อนหน้านี้เดินเข้ามาหาผมในขณะที่ผมกำลังเก็บโต๊ะ

                จากนั้นคิซารางิก็จ้องมาที่ผมด้วยสายตาสงสัยและพูดออกมาด้วยหน้าบึ้ง ๆ

 

                “นายชื่อว่าอะไรเหรอ”

                “ชิอินะน่ะ ชิอินะ คานาตะ”

                “คานาตะนี่ ไม่สิ แต่ว่าชิอินะ…”

                “มีธุระอะไรกับฉัน”

 

                ผมถามออกไปแบบห้วน ๆ และเย็นชา แต่ในใจผมกลับเต้นแรง ผมรู้อยู่แล้วการเปิดเผยชื่อเป็นเรื่องที่เสี่ยง แต่ยังไงเดี๋ยวก็โดนรู้ นอกจากนี้บรรยากาศกับโทนเสียงของผมได้เปลี่ยนไปแล้วตั้งแต่ตอนนั้น เพราะงั้นเธอคงไม่มีทางรู้ได้ง่าย ๆ

 

                “…ขอโทษนะ ดูเหมือนว่าฉันจะจำคนผิดน่ะ เพราะนายดูเหมือนกับคนที่ฉันรู้จัก”

                “ฉันไปได้แล้วหรือเปล่า”

                “อะ อื้ม ขอโทษที่รบกวนเวลานะ”

 

                ผมหลอกเธอสำเร็จ สิ่งที่ทำให้ประสบความสำเร็จมากที่สุดก็คือการเปลี่ยนโทนเสียง ถ้าเกิดเป็นเมื่อก่อนผมคงจะไม่พูดขวานผ่าซากและปล่อยบรรยากาศเย็นชาออกมาแบบนี้ เรียกได้ว่าเป็นการเปลี่ยนอิมเมจตัวเองแบบย้อนกลับก็ได้ เพราะแบบนี้ผมถึงผ่านปี 1 มาได้ บางทีผมคงใช้มันไปกับชินไค

 

                “นั่นสินะ… เขาไม่ได้มืดมนขนาดนั้นสักหน่อย เขาควรจะเป็นสุภาพบุรุษมากกว่า…”

 

                คิซารางิพึมพำอะไรบางอย่าง เอาเป็นว่ากลับบ้านดีกว่า ไม่งั้นผมอาจจะถูกชวนไปงานเลี้ยงสังสรรค์นั่นของคิซารางิ ดูเหมือนว่าผู้คนที่ไปคาราโอเกะชักจะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แล้วสิ

 

                “…โทษนะ ช่วยหลีกทางหน่อยได้ไหม”

                “อ๊ะ โทษที”

                

                คงเพราะผมกำลังเบลอ ๆ อยู่ก็เลยเผลอไปขวางทางสาวที่นั่งข้าง ๆ ผมรีบหลีกทางให้แล้วออกไปจากห้อง หรือก็คือนอกจากผมแล้วยังมีคนอื่นที่ไม่ได้ไปงานเลี้ยงสังสรรค์ด้วย

 

                (…หืม)

 

                เด็กสาวที่ใบหน้าไร้อารมณ์ได้หันมาเหลือบมองผมชั่วขณะหนึ่ง แต่เมื่อผมมองเธอกลับ เธอก็รีบหันหน้าหนีและเดินไปที่ทางออก

 

                (เอาเถอะ วันนี้เลิกคิดดีกว่า)

 

                ถึงเธอจะดูน่ากังวลนิดหน่อยแต่มันก็ไม่ได้สร้างความเสียหายเป็นรูปธรรมอะไร ยังไงเธอก็นั่งข้างผมเพราะงั้นมีเวลาคิดเหลือเฟือ เรื่องผู้หญิงคนนั้นค่อยมานั่งคิดต่อจากนี้ก็คงไม่เป็นไร

                

                เอาเป็นว่าวันนี้ผมต้องรีบกลับบ้านเพื่อไปคิดเรื่องอนาคตก่อน ถึงก่อนหน้านี้ผมจะหลอกคิซารางิได้ แต่เธอจะรู้สึกตัวเมื่อไหร่ก็ได้ทั้งนั้น อีกทั้งชินไคยังสนิทสนมกับพี่สาวของผมอีกด้วย โอกาสที่เธอจะรู้เรื่องของผมเพราะอะไรเล็ก ๆ มันก็ยังมีอยู่ ผมไม่รู้ว่าจะกลบเกลื่อนยัยนั่นได้หรือเปล่า 

                

                (คงต้องหามาตรการรับมือกับสองคนนั้นสินะ)

 

                เทียบกับชินไคแล้ว คิซารางิน่าจะหาทางรับมือได้ง่ายกว่าที่คิด ขอแค่ยัยนั่นไม่เปลี่ยนความคิดต่อผม ผมก็มีวิธีมากมายที่จะกลบเกลื่อน

                ช่วงนี้คงต้องคอยสังเกตเป็นระยะ แล้วก็หาแผนการสำรองเผื่อไว้ ผมเดินกลับบ้านพร้อมกับวางแผนการในอนาคตเอาไว้แบบนั้น

 

 

                ※

 

 

                ผมกลับมาถึงบ้านเร็วกว่าปกติ นี่เป็นบ้าน 2 ชั้นที่พ่อใหม่ของผมซื้อเอาไว้เมื่อประมาณปีที่แล้ว ดูเหมือนว่าพ่อใหม่ของผมจะมีรายได้ค่อนข้างมาก เรียกได้ว่ามีรายได้มากพอที่ตัดสินใจซื้อบ้านหลังนี้แบบปุบปับได้ เพราะแบบนี้เขาเลยไม่ค่อยได้กลับบ้านมา 

                ส่วนแม่ของผมทำงานอยู่ที่บริษัทแฟชั่นจนถึงมืด แถมช่วงนี้ยังกลับบ้านช้ากว่าปกติด้วย ทำให้ช่วงนี้ตอนเขากลับมาบ้านต้องอยู่คนเดียวบ่อย ๆ

                ทันทีที่ผมกลับมาถึงบ้านและนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นพี่ของผมก็กลับมาถึงบ้าน ช่วงนี้เพิ่งเปิดเทอมใหม่พี่คงไม่ค่อยมีงานนัก ถ้าเกิดเป็นปกติยังไม่เย็นพี่จะไม่ค่อยกลับมาเท่าไหร่

                ทันทีที่พี่ผมกลับมาถึงและเห็นผมเธอก็ถอนหายใจ

 

                “เดี๋ยวสิ นี่เป็นวันแรกที่นายเปลี่ยนห้องไม่ใช่เหรอ ไม่มีงานเลี้ยงสังสรรค์อะไรเลยเหรอ”

                “ก็มีอยู่… แต่มันค่อนข้างน่ารำคาญน่ะ”

                “เพราะแบบนี้แหละนายถึงไม่มีวันเปลี่ยน”

 

                พี่บ่นผมและเดินขึ้นไปยังห้องตัวเองบนชั้น 2 จากมุมมองของพี่ผมคงเป็นตัวสล็อตหรือตัวอะไรบางอย่าง

                จริงอยู่ที่ตอนปี 1 ผมไม่ตั้งใจเรียนหรือเล่นกีฬาเท่าไหร่ ดังนั้นจะถูกมองว่าผลการเรียนแย่ก็คงไม่แปลก ทว่าทั้งหมดที่ผมทำนี้ก็เพื่อไม่ให้ผมเด่นเกินไป การอยู่คนเดียวนั้นดีกว่าการมีความสัมพันธ์ที่ไม่จำเป็น 

                บอกตามตรงว่าตั้งแต่ขึ้น ม.ปลาย ผมก็ไม่เคยจริงจังเลย ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่คิดว่าตัวเองจะแพ้ให้กับนักเรียนที่ครึ่ง ๆ กลาง ๆ

 

                ในขณะที่ผมกำลังนั่งเล่นอยู่บนโซฟาพร้อมกับคิดเรื่องต่าง ๆ พี่ของผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จและลงมาจากชั้น 2 เป็นชุดที่เรียกว่าน่ารักผิดกับนิสัย

                

                “นี่นายตัดสินเส้นทางชีวิตตัวเองหรือยัง”

                “ทำไมจู่ ๆ ถึงพูดเรื่องนี้ละ”

                “…ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่เกิดอยากจะถามเฉย ๆ น่ะ”

 

                เพราะพี่มักจะเหน็บแนมมาอยู่เสมอผมก็เลยเตรียมใจไว้นิดหน่อย ทว่าสิ่งที่ผมคิดมันก็บินออกจากหัวไปหมด

 

                “สำหรับตอนนี้ก็คงเป็นเข้ามหาลัยฯ ละมั้ง”

                “เข้ามหาลัยฯ นี่มันคลุมเครือเกินไปหน่อยมั้ง ทำไมนายถึงไม่คิดเรื่องอนาคตบ้างอีกสักนิด”

                “…นั่นสินะครับ”

 

                พี่นั่งลงบนเก้าอี้และอ่านหนังสือเรียน วันนี้ไม่มีเรียนเพราะงั้นพี่คงไม่ได้มีงานอะไร เธอคงแค่กำลังเตรียมบทเรียน

                

                “พอเปิดภาคเรียนแล้วฉันก็ต้องเตรียมสอบด้วย ฉันต้องทำงานในฐานะสมาชิกสภานักเรียนอีกสักระยะเพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิตในโรงเรียน ต่อให้ไม่มีงานต่อจากนี้ฉันก็ยุ่งทุกวัน เพราะงั้นฉันคงไปดูแลนายให้ไม่ได้อีกแล้ว ถ้าเกิดนายเข้าใจก็ควรจะจริงจังบ้างนะ”

                “เอาจริง ๆ แล้ว…ผมก็พยายามเต็มที่อยู่ตลอดนะ”

                “ถ้าเป็นงั้นจริงก็นับว่าโหลยโท่ย! ตั้งใจทำคะแนนดี ๆ ซะ ไม่อย่างนั้นอนาคตนายจะเป็นทุกข์นะ”

 

                ผมจะเป็นทุกข์เหรอ เนื่องจากผมไม่อาจเข้าใจความหมายได้โดยทันที ผมจึงนั่งคิดอยู่สักพักหนึ่ง

                

                …อ๋อ หมายความว่างี้เองเหรอ

                

                “บางทีพี่คงจะกลัวผมถูกเอาไปเปรียบเทียบกับพี่แล้วโดนหัวเราะเยาะสินะ หรือไม่ก็คง…กลับกัน”

 

                ต่อให้ผมโดนล้อเรียนก็คงไม่เป็นไร แต่หากความจริงปรากฏออกมาว่า น้องชายต่างสายเลือดของประธานนักเรียนอันยอดเยี่ยมเป็นพวกไร้ความสามารถจะทำให้ชื่อของพี่ด่างพร้อยได้ พี่คงกลัวว่ามันจะเป็นแบบนั้น

                เมื่อผมพูดเสร็จพี่ก็ถอนหายใจเป็นครั้งที่ไม่รู้เท่าไหร่และหยุดเรียนพร้อมกับมองที่ผมในระยะประชิด

 

                “เรื่องตัวเองฉันไม่ค่อยสนใจหรอก ฉันคิดว่าตัวเองได้รับความนับถือในฐานะปัจเจกบุคคลอยู่ เรียกว่าอยู่ในจุดยืนที่ต่อให้โดนรู้ว่านายเป็นน้องชายฉันก็ไม่เป็นไรหรอก”

                “ถ้างั้นก็ปล่อย…”

                “…เดี๋ยวแม่จะเสียใจเอาน่ะ”

 

                เมื่อได้ยินคำนั้นผมก็ไม่อาจตอกกลับอะไรไปได้อีก เมื่อเห็นผมเงียบ พี่ของผมก็กลับไปเรียนต่อ พี่คงคิดว่าเกลี้ยกล่อมผมไปก็คงไร้ประโยชน์ ถ้าเกิดพูดถึงแม่ผมคงจะเชื่อฟังมากกว่า

 

                (เป็นความห่วงใยที่ไม่จำเป็นจริง ๆ เลยนะ พี่)

 

                ถึงก่อนหน้านี้ผมจะสับสน แต่ผมก็วางแผนจนเรียนจบเอาไว้แล้ว

                แม้ว่าผลการเรียนในปี 1 กับปี 2 จะแย่ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือคะแนนตอนที่สอบ ตอนนี้ผมยังรักษาผลการเรียนไว้ที่ระดับกลาง ๆ ถ้าเกิดจะจริงจังกับการเรียนก็คงเป็นปลายปีหน้าเลย

                

                (ที่เรากะเอาไว้ก็คือไปที่โตเกียว แล้วก็หางานทำที่ใจกลางเมือง)

 

                เป้าหมายคืองานที่สามารถสร้างรายได้ได้อยู่หน้าคอมฯ โดยไม่ต้องออกจากบ้าน ถ้าเกิดเป็นแบบนั้นผมก็สามารถทำคนเดียวได้ ไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมายุ่มย่าม แล้วก็ไม่ต้องโต้ตอบกับคนอื่นเกินจำเป็นด้วย วิถีในอุดมคติของผมเป็นอย่างนั้น

 

                ด้วยเหตุนี้ผมจะต้องเข้ามหาวิทยาลัยดี ๆ ให้ได้ ในปีที่ผ่านมาผมได้พยายามอยู่ข้างหลังเป็นอย่างมาก แต่ดูท่าพี่จะมอบชื่อฮิคิโคโมริกับผมไปแล้ว

                

                สำหรับตอนนี้ผมต้องให้ความสำคัญกับอนาคตอันใกล้มากกว่าอนาคตอันไกลโพ้น

                ถึงพี่จะทำให้ผมคิดนอกเรื่องไปบ้าง แต่ตอนนี้ผมต้องทุ่มพลังทั้งหมดเพื่อจัดการคิซารางิกับชินไคให้ได้ นอกจากจัดการเรื่องคิซารางิ ผมยังต้องคุมเรื่องชินไคจากพี่ให้ดี ๆ อีก ผมต้องดูจังหวะให้ดี ๆ แล้วเข้าไปจัดการเรื่องนั้นกับพี่

 

                ผมมองดูพี่จดจ่อกับการเรียน พร้อมกับเล่นโทรศัพท์และจดโน้ตแผนการในอนาคตลงไป