(WN) ชีวิตผมเปลี่ยนไปหลังจากได้ออกสตรีมในช่องVTuberของเพื่อนสมัยเด็ก - ตอนที่ 99 ฝากตัวด้วยนะเรย์

ตอนที่ 99: ฝากตัวด้วยนะเรย์

 

──หลังจากนั้น ผมก็เดินไปยังพื้นที่ต่างๆ มากมาย แต่ก็ไม่พบใครที่กำลังรับสมาชิกปาร์ตี้เลย… แม้แต่ในเกมก็เข้าสู่ช่วงเวลากลางคืนแล้ว ผมเดินกลับไปยังสถานที่ที่กำลังสร้างบ้านอย่างเหนื่อยล้า แล้วก็พบว่า… มีเด็กสาวผมสีฟ้าคนนั้นนอนอยู่ที่นั่น

 

[ …หืม？]

 

“อ๊ะ”
“เอ๊ะ！？”
“เรย์จัง！？”
“นอนอยู่เหรอ?”
“ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่…？”
“แอบรออยู่เหรอ！？”
“คงรอรุยกลับมาใช่มั้ยล่ะ”
“เหมือนสุนัขที่ซื่อสัตย์เลย”
“เรย์จังนี่น่ารักจริงๆ”

 

[ …อ๊ะ！]

 

เมื่อเธอสังเกตเห็นผม เธอก็ลุกขึ้นแล้วพูดคุยกับผม

 

[ รุย! กลับมาแล้วสินะ！]

 

[ เธอ… มาทำอะไรอยู่ที่นี่？]

 

[ เอ๋? มาดูดาวน่ะ ! ท้องฟ้าสวยมาก เห็นได้ชัดเลย！]

 

[ ดูดาว…？]

 

เมื่อเธอพูด ผมก็เงยหน้ามองท้องฟ้า… ท้องฟ้าสีฟ้าอมม่วงที่เต็มไปด้วยดวงดาวส่องแสง ดูเหมือนเป็นภาพฝันที่สวยงามมาก ไม่ต่างจากในโลกจริงเลย จนผมเผลอพูดออกมา

 

[ สวยจริง ๆ นะ… แต่ไม่เห็นต้องมาดูที่นี่เลยนี่？]

 

[ เอ๊ะ？]

 

ใช่แล้ว ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเรย์ แต่เป็นสถานที่ที่ผมวางแผนจะสร้างสำนักงานนักสืบ ถ้าจะมาดูดาวละก็ ไปดูกับอายากะที่ดาดฟ้าบ้านเธอน่าจะดีกว่า… แต่เมื่อเรย์ได้ยินแบบนั้น เธอก็ดูหลบสายตาผมอย่างกระวนกระวาย

 

[ กะ-ก็แค่รู้สึกอยากมาที่นี่น่ะ! …ไม่ใช่ว่ามารออะไรหรอกนะ？]

[ เอ๋ หมายความว่ารอมาจริง ๆ ใช่มั้ย？]

[ …ก็บอกว่าไม่ใช่ไงล่ะ!？]

[ ว๊าก!？]

 

แล้วเรย์ก็ต่อยผม จนสายตาของผมสั่นไหว แน่นอนว่าในเกมนี้ไม่ได้รู้สึกเจ็บจริง ๆ แต่ HP ของผมลดลงอย่างชัดเจน

 

[ โอ๊ย… เธอนี่นะ ตอนนี้ยาฟื้นฟูของฉันยังเป็นไอเท็มสำคัญอยู่เลยนะ？]

[ อ๊ะ ขอโทษนะ… เอานี่ไป？]

 

จากนั้นเรย์ก็โยนยาฟื้นฟูมาให้ ใช้แล้วมันช่วยฟื้นฟูได้มากกว่าที่เธอต่อยผมอีก แต่ถ้าจะให้ขนาดนี้ ตอนแรกก็ไม่ต้องมาต่อยผมก็ได้นี่… หรือผมคิดแบบนี้มันใจแคบไป？ อืม แต่ในเมื่อเธอขอโทษแล้ว ผมก็จะไม่พูดอะไรมากไปกว่านี้

 

[ งั้นฉันขอรับไว้ละกัน]

[ อืม… แล้วก็! ในที่สุดบ้านฉันก็เสร็จแล้วล่ะ เลยอยากให้รุยมาดู！]

[ อ๋อ, เสร็จแล้วสินะ งั้นไปดูกันเถอะ]

[ อื้ม! ตามมานะ！]

 

จากนั้นผมก็เดินตามเรย์ไป… แล้วก็เห็น

 

[ …โห！？ สุดยอดเลยนี่！]

 

“โอ้!?”
“โคตรเจ๋ง!!!”
“คุณภาพระดับมืออาชีพเลย”
“ทำได้ในเวลาสั้น ๆ ขนาดนี้!?”
“ป้ายก็น่ารัก”
“ทาสีที่กำแพงแล้วด้วยเหรอ!?”

 

บ้านสีขาวสองชั้นที่ดูเหมือนปราสาทเล็ก ๆ สร้างขึ้นอย่างน่าประทับใจ บนกำแพงมีภาพวาดของเรย์ที่ดูเหมือนฝีมือของอายากะติดอยู่ ทำให้รู้ได้ทันทีว่านี่เป็นบ้านของใคร เป็นบ้านที่มีเอกลักษณ์และดูน่าสนุกมาก… เรย์ที่เห็นปฏิกิริยาของผมก็ยิ้มอย่างภูมิใจ

 

[ เอะเฮะๆ  ใช่มั้ยล่ะ? ถ้าเป็นช่วงกลางวันคงจะดูสวยกว่านี้อีก！]

 

[ นี่เธอสร้างมาตลอดเลยเหรอ？]

 

[ เอ๋? ก็ไม่ตลอดหรอก… แต่ก็ทุ่มเทเยอะอยู่！]

 

[ ก็ว่าอยู่…]

 

ผมไม่ได้เล่นเกมแนวสร้างบ้านแบบนี้บ่อยนัก เลยไม่ค่อยเข้าใจรายละเอียด แต่การสร้างบ้านที่มีคุณภาพขนาดนี้ในเวลาแค่วันสองวัน โดยที่ต้องเก็บวัสดุเองแล้วประกอบขึ้นมา คงต้องใช้เวลามากแน่ ๆ…

 

ในขณะที่ผมกำลังมองบ้านด้วยความประทับใจ… เรย์ก็พูดขึ้นมาจากด้านหลัง

 

[ รุยเจอปาร์ตี้แล้วหรือยัง？]

 

[ …ยังไม่เจอเลย ส่วนใหญ่คนก็เข้าทีมกันหมดแล้วอย่างที่เธอบอก ]

 

[ งั้นเหรอ… แล้วนี่ ไม่อยากจับปาร์ตี้กับฉันจริง ๆ เหรอ？]

 

[ เอ๋？]

 

คำพูดที่ไม่คาดคิดทำให้ผมอึ้งไปทันที… หรือว่าเธอจะรู้ว่าผมพยายามหาเพื่อนร่วมปาร์ตี้อย่างหนัก?

 

[ อ-เอ่อ ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากทำแบบนั้น… แต่ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดีนะ แค่คิดว่าถ้าเอาแต่เล่นกับเธอตลอด ผู้ชมอาจจะเริ่มเบื่อก็ได้น่ะ… ]

 

“ไม่เบื่อเลย!!”
“อย่าสนใจพวกเรา”
“ทำตามใจตัวเองเลย”
“พวกเราอยากเห็นรุยที่ทำตามใจตัวเอง!”
“ทำตัวให้ตรงกับความรู้สึกจริงของตัวเองเถอะ”
“นายอยากทำอะไรล่ะ?”

 

[ …แล้วรุยล่ะ? อยากทำอะไร? ]

 

[ เอ๊ะ? ]

 

[ ถ้ารุยอยากไปเล่นกับคนอื่นจริงๆ ฉันก็พร้อมที่จะหลีกทางให้นะ แต่ถ้าจะทำแบบนั้นก็ช่วยบอกฉันตรงๆ ได้มั้ย? ]

 

[ … ]

 

ไม่นึกเลยว่าเรย์จะพูดอะไรแบบนี้… แล้วผมล่ะ? ความรู้สึกของผมจริงๆ เป็นยังไง? ถ้าลืมเรื่องผู้ชม ลืมเรื่องสตรีมไปหมด แล้วลองเล่นเกมนี้อย่างเต็มที่ ผมจะเลือกทำอะไร… คำตอบมันชัดเจนอยู่แล้วนี่นา

 

[ ฉัน… เอาจริงๆ นะ ฉันว่าการเล่นกับใครสักคนมันต้องสนุกกว่าเล่นคนเดียวแน่ๆ ]

 

[ อืม ]

 

[ แน่นอนว่าการลองเจอคนใหม่ๆ หรือสนุกกับองค์ประกอบหลากหลายของเกมมันก็สำคัญ… แต่ว่าการเล่นแบบบ้าๆบอๆกับคนที่เรารู้ใจกันนี่แหละ ที่สนุกที่สุดแล้ว ]

 

“โอ้ว”
“นั่นหมายความว่า…!?”
“สรุปก็คือ”
“คำตอบมันชัดเจนอยู่แล้วใช่ไหม?”
“สู้ๆ นะ”
“รวบรวมความกล้าเข้าไว้, รุย!”

 

[ …ดังนั้น ฉันเลยคิดว่า… ฉันอยากเล่นกับเธอน่ะ ]

 

“โว้ววววววววววววววววววววว”
“มาแล้วววววววววววววววว!!!”
“สุดยอดดดด!!!”
“พูดออกมาได้แล้ว!”
“พูดได้แล้วสินะ…”
“ในที่สุดก็ยอมใจอ่อน!!”
“กว่าจะใจอ่อน เล่นเอานานเลยนะ…”
“กว่าจะยอมใจอ่อนจากรุย นายใช้เวลาไปทั้งวันเต็มๆ”

 

คอมเมนต์ไหลมาเร็วที่สุดในวันนี้ เรย์ที่ได้ฟังแบบนั้นหัวเราะน่ารักออกมา และดูเหมือนเธอจะเริ่มพอใจ

 

[ ฟุฟุ!  ไม่มีทางเลือกเลยน้า! ถ้ารุยพูดถึงขนาดนี้ ฉันก็ยอมมาเป็นเพื่อนร่วมปาร์ตี้ให้นายก็ได้! ]

 

[ …อ๊ะ ดูสิ โรบินโพสต์หาคนเข้าทีมในแชทแหละ คงต้องไปเข้ากับทีมนั้นแล้วล่ะ… ]

 

[ อ๊า! ขอโทษนะ!! อย่าไปเลยน้า!! ]

 

“555”
“555”
“555”
“555”
“น่ารัก 555”
“พวกนี้น่ารักเกินไปแล้ว”
“ก็ต้องเป็นรุยเรย์นี่แหละ…”
“อยากดูพวกนี้ต่อไปตลอดเลย”
“สุดยอด”

 

[ เฮ้อ… ล้อเล่นน่ะ ]

 

แล้วผมก็เปิดเมนูขึ้นมา แล้วส่งคำเชิญเข้าทีมให้กับเรย์ที่ยืนอยู่ตรงหน้า

 

[ …! ]

 

[ ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะ เรย์ ]

 

[ อื้ม! ]