(WN) ชีวิตผมเปลี่ยนไปหลังจากได้ออกสตรีมในช่องVTuberของเพื่อนสมัยเด็ก - ตอนที่ 97 ไม่ได้พลาดนะ!!

 

แน่นอนว่าสาวน้อยผมสีฟ้าที่อยู่ตรงหน้าผมคือเรย์ไม่ผิดแน่… แม้จะตกใจแต่ผมก็เอ่ยปากพูดออกไป

 

[ ทำไมถึงมาสร้างบ้านในที่แบบนี้ล่ะ!? ถ้าเริ่มเล่นตั้งแต่วันแรกน่าจะหาที่ที่ดีกว่านี้ได้ไม่ใช่เหรอ!? ]

 

เคยได้ยินจากอายากะว่าเธอเริ่มเล่นตั้งแต่วันแรกแล้ว ดังนั้นคิดว่าเธอน่าจะพัฒนาระดับอารยธรรมไปถึงขั้นเดียวกับไรมุซังแล้ว แต่…

 

[ ก็… มันใช้เวลานานในการเก็บวัสดุน่ะ ]

 

[ หา? เก็บไม้มันลำบากขนาดนั้นเลยเหรอ? ]

 

[ ไม่ใช่ว่ามันลำบากขนาดนั้นหรอก… คือฉันอยากสร้างบ้านใหญ่ๆไง! ]

 

อ๋อ… เข้าใจแล้ว การสร้างบ้านหลังใหญ่คงต้องใช้วัสดุมากกว่าปกติหลายเท่า แต่ทำไมถึงต้องการบ้านใหญ่ขนาดนั้น? เลยตัดสินใจถามเธอดู

 

[ แล้วทำไมถึงอยากสร้างบ้านใหญ่ล่ะ? ]

 

[ เอ๊ะ? ก็… เพราะมันเป็นเกมน่ะสิ! ฉันเลยอยากมีคฤหาสน์ในเกมนี่นา! ]

 

[ อืม… ]

 

พูดแบบนั้น แต่ในชีวิตจริงอายากะก็อาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่เหมือนกันนี่นา… แต่เรื่องนี้คงพูดในไลฟ์ไม่ได้แน่นอน แล้วดูเหมือนเรย์จะพยายามเบี่ยงเบนหัวข้อการสนทนา เธอจึงถามผมกลับ

 

[ ว่าแต่! นายทำไมถึงมาสร้างบ้านที่นี่? ]

 

[ อืม… ก็แค่… อยากสร้างที่หลบภัยหรือไม่ก็บ้านนักสืบน่ะ ]

 

[ หา? พูดอะไรของนายเนี่ย? ]

 

“ฮ่า”
“ฮ่า”
“งงไปหมดแล้ว”
“ฟังไม่รู้เรื่องเลย 555”
“พุดไปทั่ว 5555”
“น่าจะตั้งใจพูดแบบนี้ 555”
“บทสนทนาของพวกนี้สนุกดี 555″

 

[ …แต่เธอกำลังสร้างคฤหาสน์อยู่ใช่มั้ย? ขอโทษที่ขัดจังหวะนะ ]

 

ผมนึกขึ้นได้ว่าตัวเองขัดจังหวะการสร้างบ้านของเธอ เลยพูดออกไป แล้วเตรียมจะเดินออกไป แต่เรย์กลับเรียกผมไว้

 

[ อ๊ะ เดี๋ยวสิ! นายคงอยู่คนเดียวใช่มั้ย? เป็นบอทจังเหรอ? ]

 

[ ไม่ใช่บอทจัง! ]

 

[ ยังไงก็เถอะ ตอนนี้นายอยู่คนเดียวใช่มั้ย? ]

 

[ เรียกว่าโซโล่เพลเยอร์ดีกว่า ]

 

“ฮ่า”
“อย่ามาอวดเลย”
“พยายามทำเป็นเก่ง ฮ่าๆ”
“ฉันก็โซโล่นะ”
“ดูเหมือนนายจะไม่ได้ตั้งใจเล่นคนเดียวเลยใช่มั้ย?”

 

เรย์หัวเราะเบาๆ แล้วเดินเข้ามาใกล้ผม

 

[ ก็… อย่างที่คิดเลย… นายน่ะ… ถ้านายไม่รังเกียจ มาเข้าปาร์ตี้กับฉันดีมั้บ ? ]

 

“โอ้”
“มาแล้ว!”
“ไม่คิดว่าเรย์จะเป็นคนชวนซะเอง”
“นี่คือคำเชิญจากเธอนะ”
“เริ่มน่าสนุกแล้ว!”

 

คอมเมนต์ตื่นเต้นกันใหญ่ แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าปาร์ตี้มันคืออะไร

 

[ ปาร์ตี้ ? ]

 

[ ใช่! ปาร์ตี้! ถ้าเรารวมปาร์ตี้กัน เราจะสามารถแบ่งไอเทมและเงินได้ง่ายๆ แถมยังติดต่อกันสะดวกขึ้นอีกด้วย! แถมเกมนี้ยังมีการแข่งกันด้วยนะ! ]

 

[ การแข่งกัน? ]

 

[ เช่น ใครมีเงินมากที่สุดตอนจบเกม หรือใครที่ฆ่าบอสได้ก่อนก็จะได้รางวัลพิเศษจากผู้พัฒนา! ]

 

[ โอ้… ]

 

ก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีแบบนี้ด้วย คนที่ยังไม่รู้ว่าจะทำอะไรก็คงเลือกที่จะแข่งตามนั้น แถมการรวมปาร์ตี้ก็น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีสำหรับการแข่งนี้ ผมเลยถามต่อ

 

[ ปาร์ตี้หนึ่งมีสมาชิกได้กี่คน? ]

 

[ สูงสุดได้ 4 คน! ]

 

[ แล้วถ้าเราอยู่ทีมเดียวกันแล้ว มีข้อดีอะไรอีก? ]

 

[ ก็เช่น ได้ค่าประสบการณ์เพิ่มขึ้น ฟื้นคืนชีพใกล้เพื่อนๆ ได้ และมีข่าวลือว่าโอกาสดรอปไอเทมก็เพิ่มขึ้นนะ! ]

 

[ อ๋อ… ]

 

เข้าใจแล้วว่าการรวมปาร์ตี้มีข้อดีหลายอย่าง และเกมนี้ก็คงถูกออกแบบมาให้เน้นการรวมทีมตั้งแต่แรก แต่ก็ยังคิดอยู่…

 

[ …แต่การที่มีไลฟ์เวอร์เยอะๆ มันก็น่าจะสนุกนะ เพราะมันทำให้เราได้เจอคนใหม่ๆ ที่ไม่เคยคุยด้วย ถ้าเรามารวมทีมกันก็อาจจะ… ]

 

[ อืม ก็เข้าใจนะ… แต่ถ้านายไม่เคยคุยกับคนแปลกหน้าเลย นายจะกล้าพูดคุยมั้ย? ]

 

[ อึก… ]

 

[ อีกอย่างตอนนี้เป็นวันที่สองแล้วนะ คนส่วนใหญ่น่าจะเข้าทีมกันหมดแล้ว การหาทีมใหม่ตอนนี้คงยากล่ะนะ? ]

 

[ อืม…! ]

 

เรย์พูดได้ถูกต้องหมดเลย ผมไม่รู้จะพูดอะไรตอบดี ดูเหมือนเธอจะเข้าใจดีว่าผมไม่ใช่คนที่กล้าคุยกับคนแปลกหน้า… เดี๋ยวสิ!

 

[ …… ]

 

ผมหันไปมองที่เธออีกครั้ง… แต่ไม่เห็นผู้เล่นคนอื่นในบริเวณนี้เลย สงสัยว่าหรือว่าเธอก็… ? ผมจึงถามเธอในสิ่งที่สงสัย

 

[ แล้วตัวเธอล่ะ? ]

 

เรย์แสดงท่าทางตกใจอย่างเห็นได้ชัด

 

[ เอ๊ะ? ฉะ-ฉันก็โซโล่เหมือนกัน… แต่ก็ไปช่วยคนอื่นล่าสัตว์หรืออะไรแบบนั้นบ้างนะ! ไม่ได้อยู่คนเดียวหรอกนะ! ]

 

[ …เธอก็พลาดช่วงเริ่มเกมเหมือนกันใช่มั้ย? ]

 

[ ไม่ได้พลาดนะ!!]

 

“ฮ่า”
“น่ารักจัง”
“เรย์น่ารักจังเลย”
“เรย์เก็บไม้ตลอดตั้งแต่วันแรก…”
“พูดตรงๆ ก็คิดว่าเธอพลาดน่ะ”
“ถ้าเรย์จะเข้าปาร์ตี้ก็เข้าได้เลย ไม่เหมือนรุยหรอก!”

 

…เอาจริงๆ แล้ว คงเป็นเพราะเรย์ก็เล่นแบบโซโล่ และเห็นผมที่เป็นโซโล่เหมือนกัน เลยชวนผมเข้าปาร์ตี้ อย่างไรก็ตาม ผมก็ยังมีโอกาสที่จะเข้าปาร์ตี้คนอื่นได้อยู่ และอยากดูปฏิกิริยาของอายากะด้วย เลยเสนอความคิดนี้ออกไป

 

[ งั้นก็โอเค… พรุ่งนี้ถ้าเราสองคนยังไม่ได้เข้าปาร์ตี้ไหน เรามาสร้างปาร์ตี้กันเถอะ ไงล่ะ? ]

 

เรย์พยักหน้าเห็นด้วย

 

[ อืม เข้าใจแล้ว งั้นทำแบบนั้นก็ได้! ]

[ อืม งั้นก็ทำบ้านให้เสร็จนะ พอเสร็จแล้วฉันจะมาดู ]

[ อืม! รออยู่นะ! ]

[ งั้นไปล่ะ ]

 

ผมพูดแล้วเดินจากไป และเมื่อผมมาอยู่ในที่ที่เสียงเรย์ไม่ได้ยินแล้ว ก็ยกมือขึ้น… แล้วประกาศออกมาอย่างมั่นใจ

 

[ …………โอเค! วันนี้ต้องหาปาร์ตี้ให้ได้แล้ว! ต้องหาให้ได้!! ]

 

“555”
“555”
“wwwww”
“แย่จัด”
“นายนี่…”
“แย่สุดๆ”
“แย่มาก”
“นายนี่มันจริงๆ นะ…”
“ไม่มีหัวใจเลยเหรอ?”
“พึ่งจะเริ่มเปิดใจเมื่อไม่นานนี้เอง แล้วมาทำแบบนี้ได้ยังไง”