(WN) ชีวิตผมเปลี่ยนไปหลังจากได้ออกสตรีมในช่องVTuberของเพื่อนสมัยเด็ก - ตอนที่ 96 นี่มันโชคชะตาแล้วมั้ง

ตอนที่ 96: นี่มันโชคชะตาแล้วมั้ง

 

หลังจากเดินอยู่ไม่กี่นาที ผมก็มาถึงถนนสายหลัก ที่นี่แตกต่างจากทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง เพราะมันเป็นสถานที่ที่ดูเหมือนเมืองที่เต็มไปด้วยร้านค้าและลานกว้างมากมาย

 

และแน่นอน ที่นี่มีคนเดินไปมาเยอะมาก ทั้ง NPC และผู้เล่นปะปนกันไป

 

[…อืม นั่นมัน…？]

 

“อ๊ะ!”
“สีผมแบบนั้น หรือว่า…!”
“คนที่เรารู้จักนี่นา”
“เจอคนแรกของหมู่บ้านแล้ว!”
“เข้าไปคุยมั้ย?”

 

ผมเห็นเด็กสาวผมสีม่วงคนหนึ่งยืนอยู่หน้าอ่างน้ำพุ เมื่อเดินเข้าไปใกล้ ฉันก็ได้ยินเสียงพึมพำเหมือนพูดกับตัวเองที่คุ้นเคย

 

[ …วันนี้ต้องอัปเลเวลให้พอที่จะปรับแต่งอาวุธได้…อ๊ะ รุยคุงนี่นา สวัสดี ]

 

[ อ๊ะ สวัสดีครับ ไรมุซัง]

 

ใช่แล้ว คนที่อยู่ตรงหน้าคือไรมุซัง เธอก็ใช้ตัวละครตัวอย่างเหมือนกัน ใบหน้าที่ดูเอื่อยเฉื่อยเล็กน้อยของเธอถูกจำลองออกมาได้เหมือนมาก ราวกับว่าเรากำลังเจอกันในชีวิตจริงเลยทีเดียว อืม…บางทีในอนาคต เราอาจได้พบ VTuber ตัวจริงในโลกจริงก็ได้

 

แต่สิ่งที่ผมสนใจตอนนี้คือ…

 

[ ในมือนั่นคือ…？]

 

[ หน้าไม้ไงล่ะ ฉันได้แบบแปลนมาตอนล้มมอนสเตอร์เมื่อวานนี้น่ะ ]

 

ไรมุซังพูดพลางยกหน้าไม้ขึ้นมาเตรียมพร้อมในท่ายิง…ถ้าไลม์ซังเอาจริง ฉันคงโดนยิงหัวทะลุในพริบตา

 

[ โห…ได้อาวุธที่ดูแข็งแกร่งมาเร็วขนาดนี้ สุดยอดไปเลยครับ ！]

 

“ไรมุซังล็อกอินมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ 555”
“เกมเมอร์สายจริงจังต้องแบบนี้”
“น่าจะเป็นคนที่พัฒนาไปไกลสุดในเกมตอนนี้”
“เป็นคนที่ห้ามเอามาเป็นศัตรูเด็ดขาด”
“#ไรมุซังไปนอนได้แล้ว”

 

ดูจากคอมเมนต์ ไรมุซังคงทุ่มเวลาไปกับเกมในวันแรกเยอะมาก เธอหัวเราะเบา ๆ ขณะอ่านข้อความเหล่านั้น

 

[ ฮะ ๆ แต่จริง ๆ แล้วฉันอยากได้ปืนสไนเปอร์มากกว่านะ…ว่าแต่ รุยคุง ดูเหมือนจะเพิ่งเข้ามาใช่มั้ย？]

[ ใช่ครับ เพิ่งเริ่มต้นเมื่อกี้เอง…แล้วช่วงเริ่มเกมควรทำอะไรก่อนดี？]

 

ผมถามเคล็ดลับจากเกมเมอร์ตัวจริงอย่างไรมุซัง เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยคำแนะนำที่ดูเหมือนจะมาจากคอมเมนต์

 

[ งั้นน่าจะเริ่มจากสร้างบ้านก่อนล่ะมั้ง การมีฐานจะทำให้เก็บไอเทมได้ง่ายขึ้นนะ]

 

[ เข้าใจแล้ว…แล้วบ้านนี่สร้างยังไงเหรอครับ？]

 

[ ก็เก็บไม้มาสร้างไง วัสดุมีแล้วระบบจะสร้างให้อัตโนมัติ แต่ถ้าอยากทำเองก็ได้นะ]

 

โอ้…มีระบบสร้างบ้านด้วย น่าสนุกดีแฮะ

 

[ อย่างนี้นี่เอง…งั้นเดี๋ยวจะลองดูครับ ขอบคุณมาก！]

 

ผมกล่าวขอบคุณและกำลังจะเดินจากไป แต่ไรมุซังก็เรียกผมไว้

 

[ เดี๋ยว…นี่ เอาไป ไม้]

 

เธอวางไอเทมไม้ที่ถูกแปลงเป็นไอเทมในเกมลงบนพื้น

 

[ เอ๊ะ…ให้จริง ๆ เหรอครับ？]

 

[ อืม ของเหลือน่ะ ขายไปก็ได้เงินไม่เท่าไหร่ เลยให้ไปดีกว่า]

 

[ จริงเหรอครับ ขอบคุณมาก! วันหน้าจะตอบแทนแน่นอน！]

 

ผมพูดพลางหยิบไม้ที่วางอยู่ขึ้นมา แต่สิ่งที่เธอพูดต่อทำเอาผมชะงัก

 

[ ถ้างั้น…ถ้าเจอคนถือสไนเปอร์ช่วยส่งข้อความมาบอกด้วยนะ？]

 

[ …จะไม่ไปแย่งของเขาใช่มั้ยครับ ？]

 

“555”
“555”
“น่ากลัวจริง ๆ”
“คงไปแย่งของเขาชัวร์”

 

—

 

และแล้วผมก็ตัดสินใจที่จะสร้างบ้าน โดยเดินหาโลเคชั่นรอบ ๆ ถนนสายหลัก แต่…ดูเหมือนว่าจะมีผู้เล่นคนอื่นสร้างบ้านไว้เต็มพื้นที่แล้ว ทำให้หาที่ว่างไม่ได้เลย หรือถ้ามีก็เป็นที่เล็ก ๆ ที่ไม่พอสร้างบ้านที่ผมจะพอใจได้

 

สุดท้าย เลยกลับมาที่จุดเริ่มต้นแถว ๆ ทุ่งหญ้า

 

[ …ก็ได้ ถนนสายหลักมันแน่นเกินไปอยู่แล้ว ที่นี่ก็น่าจะโอเคแล้วล่ะ ]

 

“ตรงนี้เหรอ?”
“มันดูห่างไกลชอบกล”
“ที่แบบนี้ใครจะมาเยี่ยมเล่นล่ะ?”
“มีแต่พวกมอนสเตอร์แหละที่จะมา”

 

[ ไม่มีใครมาเลยก็ยิ่งดี จะได้เป็นเหมือนที่หลบซ่อนลับ ๆ ไงล่ะ โอเค ลงมือสร้างเลย！]

 

ผมเปิดกระเป๋า เลือกไม้ที่ไรมุซังให้มา แล้วเริ่มสร้างจากฐาน

 

“จะสร้างบ้านแบบไหนล่ะ?”

 

[ บ้านแบบไหนเหรอ…อืม บ้านสองชั้นน่าจะดีที่สุดนะ ชั้นแรกเป็นร้านกาแฟ ส่วนชั้นสอง…เป็นสำนักงานนักสืบสวน ]

 

“โคนัน”
“นี่มันโคนันชัด ๆ”
“นายกำลังจะลอกโคนันรึเปล่า?”
“หัดคิดอะไรใหม่ ๆ บ้างเถอะ”

 

[ ไม่ได้ลอกนะ！นี่มันบ้านในอุดมคติของฉันต่างหาก ฉันจะเป็นนักสืบที่ดูเซื่องซึม แล้วตอนเย็นก็ลงมาชั้นล่างเพื่อดื่มกาแฟที่เจ้าของร้านเลี้ยง แล้วเด็กฝึกงานที่อยู่ตรงนั้นก็พูดว่า ‘คุณรุยนี่ดูว่างงานตลอดเลยนะคะ’ แต่จริง ๆ แล้วฉันเป็นนักสืบอัจฉริยะที่ไขปริศนาใหญ่ระดับประเทศได้จากคำขอของลูกค้าเพียงคนเดียว…และแน่นอน เรื่องนี้ต้องมีเป็นเวอร์ชันภาพยนตร์ด้วย！]

 

“เจ็บปวดแทน”
“เขินเลย…”
“จินตนาการเหมือนเด็กมัธยม”
“นี่เรากำลังฟังเรื่องย่อของนิยายที่นายแต่งเองเหรอ?”
“แต่ฉันว่าเจ๋งดีนะ”
“พูดตรง ๆ มันก็เข้าใจได้นะ”

 

[ เห็นมั้ยล่ะ！ก็มีคนเข้าใจฉันเยอะแยะ ผู้ชายทุกคนก็ต้องมีช่วงที่อยากเป็นนักสืบกันบ้างนั่นแหละ! ตอนนี้มันเป็นช่วงของฉันไง！]

 

“จริงเหรอ?”
“มีช่วงแบบนั้นจริง ๆ เหรอ?”
“มีสิ”
“ไม่มีหรอก”
“อาจจะมี”
“ตกลงมันยังไงเนี่ย”
“สร้างห้องใต้ดินไปเลยสิ”

 

[ อืม สร้างอะไรไว้ใต้ดินก็ดีนะ แบบให้เป็นโซนลับสำหรับคนที่สั่งเมนูลับจากร้านกาแฟเท่านั้นที่จะเข้าไปได้…]

 

“ฮันเตอร์?”
“นี่มัน H x H ชัด ๆ”
“ย่างเนื้อไฟอ่อน ๆ อย่างใจเย็น…”
“แล้วถ้ามีใครสั่งผิดแล้วถูกพาเข้าไปโดยบังเอิญล่ะ?”

 

[ แหม เรื่องมันเริ่มหลุดไปไกลแล้ว…แต่เดี๋ยวนะ ตรงนั้นเหมือนมีคนกำลังสร้างบ้านอยู่มั้ย？]

 

ผมมองไปยังอีกฟากของทุ่งหญ้า ซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายร้อยเมตร เห็นคนคนหนึ่งกำลังสร้างบ้านอยู่

 

[ สร้างบ้านตรงนี้เนี่ย คงเป็นคนที่คิดเหมือนฉันแหละ…ไปทักทายหน่อยดีมั้ย？]

 

“ดีเลย”
“ไปสิ!”
“จะเป็นเพื่อนบ้านกันสินะ?”
“แสดงว่ามีเซนส์เหมือนรุย?”
“…อาจจะไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่”

 

[ เรื่องดีสิ！คนมีเซนส์เหมือนฉันน่ะ ควรภูมิใจนะ！]

 

“?”
“อะไรนะ?”
“นายพูดอะไรเนี่ย?”
“ฟังไม่รู้เรื่อง…”

 

ผมทำเป็นไม่สนใจคอมเมนต์แล้วเดินเข้าไปหาคนที่กำลังสร้างบ้าน บ้านที่เขาสร้างดูเรียบร้อยและสมมาตรอย่างมาก ดูเหมือนเจ้าของบ้านจะเป็นคนพิถีพิถัน และตอนนี้เขากำลังทำงานอยู่บนหลังคา

 

ผมเงยหน้าขึ้นไปแล้วทักทาย

 

[ สวัสดีครับ！]

 

เขาดูเหมือนจะสังเกตเห็นผม จากนั้นก็กระโดดลงมาจากหลังคาเพื่อตอบรับคำทักทาย

 

[ อ๊ะ สวัสดีค่า…เอ๊ะ! รุย!？]

 

[ หา！？เรย์เหรอ!？]

 

“555”
“555”
“555”
“นี่มันโชคชะตาชัด ๆ”
“เพื่อนบ้านเป็นเรย์ซะงั้น 555”
“นี่พวกนายนัดกันมาก่อนรึเปล่า?”
“พวกนายเชื่อมโยงอะไรกันอีกเนี่ย ｗｗｗ”
“ก็เหมือนเดิมนั่นแหละ”
“ได้เจอฉากรุยเรย์อีกแล้ว ดีใจจัง”