(WN) ชีวิตผมเปลี่ยนไปหลังจากได้ออกสตรีมในช่องVTuberของเพื่อนสมัยเด็ก - ตอนที่ 93 ของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุด - จบบทที่3

ตอนที่ 93: ของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุด

 

── หลังจากร้องเพลงจบไปหนึ่งเพลง ผมก็หอบหายใจแรงแล้วถามทุกคนว่าคิดยังไงบ้าง

 

[ แฮ่ก… แฮ่ก…! …เป็นยังไงบ้าง？ ]

 

อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด… ไม่มีความคิดเห็นไหนที่ชมผมอย่างจริงใจแม้แต่ความเห็นเดียว

 

“ฮา”
“อย่าทำหน้าเหมือนสำเร็จภารกิจสิ”
“ปิดเอคโค่ที 555555”
“นายมันอัจฉริยะ”
“ฟังแล้วมีกำลังใจขึ้นเลย 555555”
“นายร้องห่วยได้สมบูรณ์แบบมาก”

 

[ บอกว่าห่วยงั้นเหรอ… หนวกหูน่า!! ฉันก็ไม่ได้อยากร้องห่วยหรอกนะ!! ]

 

“ฮา”
“ฮา”
“ขอโทษ 555”
“แต่จะไม่ขำก็ยากนะ”
“ตรงกันข้าม การไม่ขำมันเสียมารยาทกว่าอีก”
 

“ตรงกันข้าม” อะไรของพวกนายกัน… เอะอะอะไรก็ตรงกันข้าม คิดว่าพูดอะไรแล้วใส่คำนี้ไว้ท้าย ๆ จะรอดหมดหรือไง!!

 

[ เฮ้อ… ถ้าอ่านคอมเมนต์พวกนี้ต่อ สภาพจิตใจฉันคงไม่รอด งั้นไปเพลงต่อไปเลยแล้วกัน! คราวนี้…เพลงนี้！ ]

 

ผมใส่ชื่อเพลงต่อไปในหน้าจอของไลฟ์ เพลงนี้เป็นเพลงจากอนิเมะยอดฮิตในวัยเด็กของผม ถ้าเป็นคนรุ่นเดียวกันก็น่าจะตื่นเต้นกันทุกคน แต่มีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง…

 

“มาแล้ววววว!!!”
“คิดถึงเพลงนี้สุด ๆ”
“เอาจริงเหรอ！？”
“กังวลแทนเลย”
“ร้องท่อนแร็ปไหวเหรอ！？”

 

ใช่แล้ว เพลงนี้มีท่อนแร็ปหลายท่อน แต่ว่า…หลังจากร้องเพลงแรก ความตื่นเต้นของผมก็หายไปแล้ว ผมดูอนิเมะเรื่องนี้ทุกสัปดาห์ตั้งแต่เด็ก… คิดว่าคราวนี้น่าจะไหวล่ะ! ต้องร้องได้สมบูรณ์แบบแน่ ๆ!

 

[ งั้นไปล่ะนะ！]

 

ด้วยความมั่นใจที่มาจากไหนไม่รู้ ผมเปิดเพลงและร้องด้วยพลังทั้งหมดที่มีอีกครั้ง…

 

“อ๊ากกกกกกกกกก!!!!”
“ไปเลยยยยยย!!!!”
“wwwww”
“wwwww”
“เหมือนให้โปรแกรมอ่านข้อความมาร้องแทน”
“ปากตามไม่ทันแล้ว”
“อย่ากล้อมแกล้มตอนร้องภาษาอังกฤษสิ!”
“นี่มันบทสวดชัด ๆ 555555”

 

── ไลฟ์ร้องเพลงที่เต็มไปด้วยคอมเมนต์ขำขันดำเนินต่อไป… มันตลกตรงที่การไลฟ์ร้องเพลงดันกลายเป็นเรื่องที่ขำจนไม่รู้จะอธิบายยังไง ระหว่างเพลงผมก็พูดคุยกับคนดูบ้าง จนเวลาผ่านไปประมาณชั่วโมงหนึ่ง

 

[ เอาล่ะ… ต่อไปเป็นเพลงสุดท้ายแล้ว เพลงนี้เป็นเพลงออริจินัลของโรบิน ฉันซ้อมเพลงนี้จริงจังมาก และโรบินก็ช่วยสอนฉันแบบตัวต่อตัวเลย อาจจะร้องออกมาดีได้นะ ]

 

“จะจบแล้วเหรอ ไวจัง”
“จะรอดไหมเนี่ย…”
“ช่วยด้วยโรบินเอม่อน”
“หรือว่าที่ผ่านมาเป็นการปูมุกใหญ่เพื่อเพลงนี้!?”
“ไม่ใช่หรอก”

 

“โรบิน: อย่ากังวลเลย รุยบอย แค่จำสิ่งที่ซ้อมไว้ให้ได้”

 

[ โอ๊ะ โรบินดูอยู่เหรอ… ขอบใจนะ ฉันจะพิสูจน์ให้พวกนี้เห็น！ ]

 

เมื่อเห็นคอมเมนต์ของโรบิน ผมก็กล่าวขอบคุณและตั้งใจประกาศออกไป ใช่แล้ว… ผมซ้อมเพลงนี้ร่วมกับโรบินมาหลายสัปดาห์ ซ้อมในคาราโอเกะทั้งเนื้อเพลง จังหวะ และวิธีออกเสียง ทุกอย่างต่างจากเพลงก่อน ๆ อย่างสิ้นเชิง!

 

[ เอาล่ะ เพลงสุดท้าย… ไปกันเลย!! ]

 

ผมเปิดเพลงและร้องเพลงออริจินัลของโรบิน “Sora ni todoku made” ด้วยจิตวิญญาณทั้งหมดของผม

 

ตอนแรกคอมเมนต์ก็ยังมีแต่ ”ฮา” เหมือนเดิม… แต่พอร้องไปเรื่อย ๆ เหมือนความจริงจังของฉันจะส่งไปถึงทุกคน คอมเมนต์เริ่มมี ”สู้ ๆ” หรือ ”ดีมาก” และพอถึงท่อนฮุก คอมเมนต์ก็เต็มไปด้วยอีโมจิแท่งไฟและเสียง

 

ปรบมือ ในที่สุดบรรยากาศคอมเมนต์ก็เป็นอย่างที่ผมคาดหวังไว้ตอนเริ่มไลฟ์

 

…หลังจากจบเพลง คอมเมนต์เต็มไปด้วย ”888888888” ซึ่งหมายถึงเสียงปรบมือ ผมนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดคำเดิมกับตอนจบเพลงแรกออกมา

 

[ …เป็นยังไงบ้าง？ ]

 

“ดูเป็นเรื่องเป็นราวดี”
“ความรู้สึกสื่อถึงนะ!”
“ร้องจนจบเพลงได้อย่างดีเลย”
“ถึงจะไม่ถือว่าเพราะ แต่รู้เลยว่านายพยายามเต็มที่”
“เหมือนดูเด็กแสดงงานวันโรงเรียน”
“ซึ้งนิดหน่อยเลยล่ะ”

 

คอมเมนต์ที่เคยเต็มไปด้วยคำแซะตอนแรกกลับกลายมาเป็นคำชม… พวกเขาเองก็ตั้งใจฟังผมร้องอย่างจริงจัง ผมรู้สึกได้ถึงความเชื่อใจนั้น… และเมื่อรู้ตัวอีกที ผมก็ยิ้มออกมา

 

[ …อย่างนี้นี่เอง ถ้าความรู้สึกของฉันสื่อถึงพวกนายได้ก็ดีใจแล้วล่ะ สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะ เรย์ ]

 

“เขินแล้ว!!!!???”
“รุยพูดตรง ๆ แบบนี้ได้ด้วยเหรอ…”
“บอกออกมาได้ก็ดีแล้ว”
“บอก “รัก” ออกมาเลยเถอะ”
“นี่ห้ามตัดคลิปไลฟ์ไปลงจริงเหรอ?”
 

แต่แล้วช่วงเวลาสงบสุขก็ถูกทำลายด้วยคอมเมนต์หนึ่งที่โผล่ขึ้นมา

 

“เรย์: ครั้งหน้ามาร้องให้ฉันฟังตรงหน้าด้วยนะ～”

 

[ คราวหน้าร้องให้ดูตรงหน้านี่นะ…เฮ้ย! นั่นมันอันตรายเกินไปแล้วนะ!! ]

 

“อา…”
“อ่ะ…”
“นี่มันต้องมีซัมติงอะไรแน่ ๆ”
“ดูเหมือนจะเป็นไปได้จริง”
“ก็รู้ว่าเป็นรุยนี่นา ไม่เป็นไรหรอก”
“ก็รุยเรย์นี่เนอะ…”
“ไลฟ์ให้ดูตอนนั้นเลยเถอะ!!!”

 

[ ไม่ไลฟ์หรอก…แล้วก็ไม่ทำแบบนั้นด้วย!! พูดแบบนี้ไปมีคนเชื่อแน่ ๆ เลยน่ะสิ!! ]

 

“ฮ่า ๆ”
“ทุกคนเชื่อหมดแล้ว”
“คงต้องทำแน่ ๆ”
“ไลฟ์ที่บ้านเรย์ไปเลย”
“ขอบคุณสำหรับวันนี้”
“จ่ายค่าตั๋วมาเลย”
“ขอEncoreหน่อย!!!”
“มาร้องสดอีกนะ!”

 

แล้วดูเหมือนว่าทุกคนจะรู้แล้วว่าการถ่ายทอดสดของผมกำลังจะจบลง สีสันของคอมเมนต์ที่หลั่งไหลมาเต็มไปหมดเห็นได้ชัดเลยว่า ผมลืมปิดซุปเปอร์แชท ผมรีบพูดขึ้นมาทันที

 

[ เฮ้ย! ไม่ต้องส่งซุปเปอร์แชทมาก็ได้!! ไม่ต้องทำแบบนั้นหรอก เดี๋ยวฉันจัดให้ใหม่เอง ใจเย็น ๆ นะ!! ]

 

“โอ้!”
“จริงเหรอ!?”
“จับคำพูดได้แล้วนะ”
“แล้วจะทำเมื่อไหร่ล่ะ?”

 

[ เอ่อ…เมื่อไหร่เหรอ…อีกหลายปีเลยมั้ง? ]

 

“หา?”
“หา?”
“ทำทุกวันไปเลย”
“เสียงร้องของรุยเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวนะ ภูมิใจได้เลย”
“รุยที่รีบ ๆ ตอบนี่น่ารักดีนะ”
“เพลงสุดท้ายดูเหมือนจะพยายามเพราะเรย์สินะ”
“นายเป็นคนที่พยายามจริง ๆ นะ”

 

คอมเมนต์เริ่มเปลี่ยนเป็นเหมือนกำลังแหย่ผมเล่น ผมที่รู้สึกเขินจัด ตะโกนเสียงดังออกไป

 

[ อ๊ากก! พอแล้ว! เริ่มเขินแล้ว แถมซุปเปอร์แชทก็หยุดไม่ได้ งั้นจบการถ่ายทอดสดเลยแล้วกัน!! พวกนายห้ามเอาไปรวมคลิปหรือพูดถึงว่าฉันร้องเพลงวันนี้เลยนะ!? ]

 

“เอ๊ะ”
“เข้าใจแล้ว”
“ก็ช่วยไม่ได้”
“มาร้องเพลงสดบ่อย ๆ เถอะ”
“เรย์คงยิ้มแก้มปริอยู่แน่ ๆ”

 

[ เอาล่ะ ขอบคุณทุกคนมาก! อตสึลุย!!]

 

“อตสึรุย”
“อตสึรุย”
“อตสึรุยเรย์!”
“ไลฟ์ที่ดีจริง ๆ”
“ขอบคุณโรบินด้วยนะ～～”

 

พูดจบ ผมก็ปิดไลฟ์ไปเหมือนกำลังหนีอะไรบางอย่าง

 

──

 

หลังจากปิดไลฟ์แล้ว อายากะโทรมาหาผมทันที ผมนั่งลงบนเก้าอี้อย่างหมดแรงก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนเพลีย

 

[ ฮัลโหล… ]

『ฮัลโหล! รุย ขอบคุณสำหรับความพยายามวันนี้นะ!』

[ อืม ขอบคุณนะ…แต่จริง ๆ มันน่าอายมาก แบบนี้ไม่เหมาะกับฉันเลยจริง ๆ ]

『ไม่เลย นายมั่นใจมาก นั่นเยี่ยมที่สุดแล้ว! มีคนในคอมเมนต์พูดด้วยนะว่าพวกเขามีกำลังใจขึ้น ฉันเองก็เหมือนกัน!』

[ เหรอ…แต่ฉันร้องไม่ดีใช่มั้ยล่ะ? ]

 

ผมพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนประชดตัวเอง อายากะเงียบไปครู่หนึ่งราวกับกำลังคิด ก่อนจะพูดด้วยเสียงจริงจัง

 

『อืม…ก็อาจจะพูดไม่ได้ว่าร้องดีมาก แต่รุยทำให้ฉันและทุกคนยิ้มได้ ให้กำลังใจพวกเรา แล้วก็ทำให้เราประทับใจ นั่นมันสุดยอดแล้วล่ะ!』

 

คำพูดของเธอเหมือนกำลังปลอบใจผม

 

[ เธอชมฉันตลอดเลยนะ อายากะ ]

『ไม่หรอก เพราะรุยพยายามเต็มที่ไง สำหรับของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดนี่แล้ว…ขอบคุณมากนะ!』

[ …ไม่เป็นไร ]

 

แม้จะลังเลเล็กน้อย แต่ผมก็ยอมรับคำขอบคุณของเธอ เพราะรู้อยู่แล้วว่าอายากะไม่ได้พูดจาประชดอะไร

 

『หึหึ! งั้นคราวหน้าฉันจะรอฟังนายร้องสดตรงหน้าเลยนะ!』

[ นั่นมันไม่ได้ล้อเล่นเหรอ…แต่ถ้าการร้องของฉันทำให้เธอมีความสุขได้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ฉันก็จะร้องให้ฟังนะ ]

『ขอบคุณนะ! คราวหน้ามาร้องสดบนเวทีด้วยกันเลยนะ รุย!』

[ …นั่นขอเก็บไว้ก่อน รอให้ร้องดีขึ้นกว่านี้หน่อยนะ? ]