(WN) ชีวิตผมเปลี่ยนไปหลังจากได้ออกสตรีมในช่องVTuberของเพื่อนสมัยเด็ก - ตอนที่ 91 พูดตรงๆเลยนะ...

ตอนที่ 91: พูดตรงๆเลยนะ…

──และแล้ววันหนึ่งหลังจากนั้นไม่นาน ผมก็นัดเจอใครบางคนในห้องคาราโอเกะแห่งหนึ่ง

 

[ ฮึ่ม! ขอโทษที่ให้รอนะ รุยบอย……！]

 

คนที่ทุกคนหลงรักอย่าง โรบิน เฟรลล์ นั่นเอง ตั้งแต่ผมได้เห็นพลังเสียงอันน่าทึ่งของหมอนี่ในงานไลฟ์ ผมก็แอบชื่นชมเขาในใจเล็ก ๆ……แต่แน่นอนว่าไม่ได้บอกให้ใครรู้

 

[ อา ขอโทษที่เรียกมาด่วนแบบนี้นะ โรบิน……ว่าแต่ นายจะพูดปกติหน่อยตอนที่มีแค่เราสองคนไม่ได้เหรอ? ]

[ หืม……？ ]

 

โรบินในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบ ๆ กับกางเกงยีนส์ที่ดูเก่า นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาฝั่งตรงข้าม เขาทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบปฏิเสธออกมาทันที

 

[ ข้าขอปฏิเสธ ]

[ ทำไม ? ]

[ เพราะตัวตนของข้านั้นควรปกคลุมไว้ด้วยปริศนา……ใช่แล้ว ความลึกลับที่ยากจะเข้าถึง! ]

[ แต่ตอนเจอกันครั้งแรก นายไม่ได้บอกชื่อจริงของนายรึไง? ]

[ อ้อ? อืม ตอนนั้นมันไม่ได้อยู่ในช่วงไลฟ์นี่……ว่าแต่รุยบอยเองก็ใช้ชื่อจริงตอนทำงานไม่ใช่เหรอ? ]

[ เฮ้อ ของฉันมันช่วยไม่ได้……เดี๋ยวนะ….นายรู้ได้ไง ? ]

[ เรย์บอกฉันมา ]

[ เรย์นี่มันจริง ๆ เลย ]

 

ผมได้แต่เอามือกุมหัว ใครก็ได้ช่วยสอนเจ้าหมอนั่นเรื่องความเป็นส่วนตัวทีเถอะ ถึงแม้ว่าการที่โรบินหรือพวกไลฟ์เวอร์คนอื่นรู้ชื่อจริงของผมมันจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่ก็เถอะ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าในวงการนี้ คนอื่น ๆ รู้ชื่อจริงของกันและกันหรือเปล่า?

 

ด้วยความสงสัย ผมจึงถามโรบินเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

[ ว่าแต่ว่า ไลฟ์เวอร์ส่วนใหญ่รู้ชื่อจริงของกันและกันหรือเปล่า? ]

[ บางคนก็รู้นะ……แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่รู้ การเปิดเผยชื่อจริงมีความเสี่ยงในแง่ของการไลฟ์ พวกเราก็เลยแทบไม่เคยถามกัน ]

[ เข้าใจละ ]

 

ดูเหมือนว่าโรบินจะจัดการเรื่องความเสี่ยงได้ดีทีเดียว หมอนี่มีผู้ติดตามถึงห้าแสนคน เป็นไลฟ์เวอร์ยอดนิยม ดังนั้นการวางตัวในโลกออนไลน์ของเขาคงจะต้องเป๊ะมาก ก็จริงอย่างที่ว่า คนที่ดูเหมือนจะเล่นสนุกแบบไร้ขีดจำกัดในที่สาธารณะ มักจะระวังตัวในเบื้องหลังเสมอ……คราวหน้าต้องแฉเรื่องนี้ให้คนอื่นรู้สักหน่อยแล้ว

 

จากนั้นโรบินก็พูดต่อ

 

[ ที่จริงแล้วคนที่ระวังตัวมาก ๆ เวลาพบกันในโลกจริง พวกเขาอาจจะใช้ชื่อปลอมเรียกกัน หรือแม้แต่อยู่ใกล้ ๆ กันก็ยังสื่อสารผ่านข้อความเลยนะ ]

[ โห แบบนั้นสุดยอดไปเลย……แต่ก็จริง ถ้าเดินในเมืองแล้วเรียกโรบินขึ้นมา คนก็คงรู้ตัวนายในทันที ]

[ อืมใช่ๆ คนคงคิดว่าฉันเป็นสัตว์เลี้ยงของนายแหละ ]

[ ฮะๆ งั้นต้องเอาปลอกคอมาคล้องไว้แล้วล่ะมั้ง? ]

[ ฮึ่ม……เจ้าไม่มีทางทำให้ข้า ‘โรบิเบรอส’ อสูรร้ายตนนี้เชื่องได้หรอก! ]

 

คำตอบของโรบินที่เกินคาดทำให้ผมอดหัวเราะออกมาไม่ได้

 

[ ฮ่าๆ! โรบินนี่ไม่เคยเปลี่ยนเลยจริง ๆ……แต่คราวหน้าถ้าจะนัดเจอกัน เรามาคิดชื่อปลอมไว้ใช้กันดีกว่าเนอะ ]

[……อืม! ]

 

โรบินพยักหน้าอย่างยินดี หมอนี่จริง ๆ แล้วก็เป็นคนซื่อและน่ารักดี……ถึงผมจะไม่มีวันพูดออกไปก็ตาม

 

[ งั้นเข้าเรื่องเลยแล้วกัน……อธิบายยาวหน่อยนะ แต่ช่วงนี้ฉันมีเรื่องวุ่นวายกับเรย์นิดหน่อย ถ้าฉันไม่ไลฟ์ร้องเพลงภายในเดือนหน้า ฉันจะตายทางสังคมแน่ ๆ ]

[ ……ไม่เข้าใจอะไรเลย ]

[ เอาเป็นว่า ฉันโดนข่มขู่ก็แล้วกัน ]

[ ……นายไปทำอะไรมา? ]

 

โรบินมองมาด้วยสายตาสงสัย……แต่ถึงอย่างนั้น ผมไม่มีทางบอกเขาเรื่องที่ไปยุ่งกับฟิกเกอร์ของเรย์แน่ ๆ ผมจึงเลือกตอบเลี่ยง ๆ ไป

 

[ อย่าถามละเอียดเลย……เอาเป็นว่าฉันเห็นว่านายร้องเพลงเก่ง แถมยังเคยไลฟ์ร้องเพลงอยู่แล้ว เลยอยากขอคำแนะนำเกี่ยวกับการไลฟ์ร้องเพลง แล้วก็คิดว่ามาซ้อมร้องเพลงที่นี่ด้วยก็ดี……วันนี้ฉันเลี้ยงเองหมดเลย ]

[ หืม? จริงเหรอ? ]

[ จริงสิ ฉันทำงานพาร์ทไทม์ที่นี่อยู่ เลยได้ราคาถูกลงหน่อย ]

 

ทุกคนอาจลืมไปแล้ว แต่ผมเคยทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านคาราโอเกะ ช่วงนี้ยุ่งกับการเป็นไลฟ์เวอร์จนไม่ได้มาทำเท่าไหร่ แต่เมื่อโรบินได้ยินแบบนั้น เขาก็ทำหน้าตกใจเล็กน้อย

 

[ โฮ่…อย่างนี้นี่เอง งั้นจะไม่เกรงใจแล้วนะ ]

[ อืม ก็ดี ]

[ เดี๋ยวนะ พอดี ฉันชอบทำท่าควักกระเป๋าตอนจ่ายเงินทุกครั้งน่ะ……ถึงในกระเป๋าจะไม่มีเงินก็เถอะ ]

[ แบบนี้มันคือจบแล้วไม่ใช่เหรอ ? ]

 

เราสองคนหัวเราะออกมาพร้อมกัน เสียงหัวเราะธรรมชาติของโรบินนี่ดูเท่จนน่าหมั่นไส้ชะมัด

 

[ ฮะๆ งั้นมาพูดถึงเรื่องไลฟ์ร้องเพลงกันเถอะ รุยบอย ถ้านายอยากไลฟ์ ต้องตัดสินใจว่าจะร้องเพลงอะไร และเตรียมแหล่งเสียงด้วย……ถ้าหาเองลำบาก ฉันช่วยได้นะ ]

[ จริงเหรอ? ]

[ จริงสิ ไว้พึ่งพาฉันได้เสมอ ฉันว่างอยู่แล้ว ]

[ ว่างเหรอ… ]

 

ถึงโรบินจะถูกเชิญไปงานคอลแลปและรายการทางการมากมาย ผมก็นึกว่าเขาน่าจะยุ่ง แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่ หรือเขาอาจเกรงใจผม? หรือเขาไม่ได้คิดว่างานคือ “งาน” จริง ๆ……แต่ก็น่าจะเป็นอย่างหลัง

 

จากนั้นโรบินยื่นไมค์กับตัวเลือกเพลงมาให้ผม พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเล็กน้อย

 

[ เอาล่ะ ๆ ลองร้องสักเพลงเถอะ ไหน ๆ ก็มาถึงที่นี่แล้ว ฉันจะได้ช่วยคิดว่าเพลงไหนเหมาะกับเสียงของนาย ]

[ อืม เข้าใจละ แต่ว่า…ฉันรู้แค่ท่อนฮุคของเพลงใหม่ ๆ เองนะ ]

 

ผมพูดพลางกดค้นหาเพลงในแคตตาล็อก อืม…แนวเพลงที่ฉันถนัดไม่ใช่ J-Pop หรือร็อก แต่…

 

[ อ้อ! เพลงอนิเมะ ฉันพอได้อยู่นะ! ]

[ …ห้ะ? เพลงอนิเมะ? ]

[ กดตรงนี้…โอเค เริ่มเลยละกัน! ]

 

ผมเลือกเพลงและกดจองทันที ทันใดนั้น หน้าจอฉายภาพอนิเมะที่ฉันเคยดู พร้อมกับดนตรีจังหวะเร็วที่ดังขึ้น

 

──

 

[ เป็นยังไงบ้าง? ]

 

ผมร้องจบอย่างโล่งใจ ก่อนจะถามโรบินถึงความเห็น

 

[ …… ]

[ โรบิน? ]

 

แต่โรบินกลับก้มหน้าลงเงียบ ผมคิดว่าเขาคงซาบซึ้งจนพูดไม่ออก เลยถามซ้ำอีกครั้ง…ก่อนที่โรบินจะค่อย ๆ เงยหน้ามามอผม

 

[ ฟังนะ…เพื่อเห็นแก่รุยบอย ฉันจะพูดตรง ๆ เลยนะ? ]

[ อืม ]

[ …………นายร้องได้โคตรรรรรรห่วย!!!!」

[ เฮ้ยยย!? ]