(WN) ชีวิตผมเปลี่ยนไปหลังจากได้ออกสตรีมในช่องVTuberของเพื่อนสมัยเด็ก - ตอนที่ 87 ชอบเด็กแบบนี้มากเลย!

 

── ไลฟ์ยังคงดำเนินต่อไป และเรย์ก็ยังคงอ่านจดหมายที่ส่งเข้ามา สองสาวที่จดหมายถูกเลือกไปแล้วดูผ่อนคลายมากขึ้น พร้อมยิ้มแย้มอย่างเพลิดเพลินกับการไลฟ์

 

[ ฮิฮิ! ตอนนี้เหลือแค่รุยซังเท่านั้นนะคะ! ]

[ แต่ดูท่าทางจะไม่ได้เลือกนะ… คงเพราะยังขาดความโดดเด่นอยู่ล่ะมั้ง? ]

[ … ]

 

จริงตามที่อิบุกกี้ว่าไว้เลย ผมเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าคาแรกเตอร์ของผมจะถูกเลือกเลยสักนิด แต่แค่จดหมายของสองคนนี้ถูกเลือกไปก็ถือว่าสุดยอดแล้ว และที่ถ่ายวิดีโอมาได้นั้นก็ดีเกินพอสำหรับโปรเจกต์นี้แล้ว

 

[ เอาน่า… แค่จดหมายสองคนนี้ถูกเลือกก็ถือว่าสุดยอดแล้ว! แค่นี้โปรเจกต์ก็ประสบความสำเร็จแล้ว! ]

[ แต่รุยซังดูเสียดายนะคะ… ]

[ หรือว่ากำลังร้องไห้? ]

[ ไม่ได้ร้องไห้! มีใครเขาร้องไห้เพราะจดหมายตัวเองไม่ถูกเลือกบ้าง!? ]

 

พอพูดไป สองสาวก็เปลี่ยนสีหน้าจริงจังขึ้นมา…

 

[ มีค่ะ ] [ น่าจะมีอยู่นะคะ? ]

[ … ]

 

ดูเหมือนว่าผมจะถามคนผิด คนที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ใช่รุ่นพี่ไลฟ์เวอร์ที่พึ่งพาได้ แต่เป็นสาวกเรย์สองคนชัด ๆ

 

『 งั้นต่อไปเป็นจดหมายจากคุณ “เบ็คกี้” ค่ะ! …อ๊ะ คนนี้เหมือนจะส่งมารอบก่อนแล้วด้วยนะคะ ช่างอยากได้ซีนจริง ๆ! 』

 

[ [ ห๊ะ? ] ]

 

เรย์ในจออ่านนามปากกาอันคุ้นเคยออกมา ผมกับคาเรนหันไปมองอิบุกิพร้อมกัน และสิ่งที่เห็นคือรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มุมปากที่เธอแสดงออกมาเป็นครั้งแรกในวันนี้

 

[ …ฮิๆ ! ที่จริงฉันแอบส่งไปอีกฉบับหนึ่งค่ะ ตอนแรกกะว่าไม่ถูกเลือกจะเงียบไว้ แต่ดูเหมือนจะไม่ต้องแล้วสินะคะ? ]

[ หา!? ไปทำแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่!? ]

 

ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย และดูเหมือนคาเรนเองก็ตกใจเหมือนกัน แสดงว่าเธอก็ไม่รู้เหมือนกัน อิบุกกี้นี่สุดยอดจริง ๆ มีแผนสำรองไว้ตลอด และเรย์ก็เริ่มอ่านจดหมายต่อ

 

『 อืม… ชื่อของเขาคือ ไดไซ ริวโนะสุเกะ ! 』

 

[ ทำไมชื่อเหมือนตัวละครบางเรื่องจัง? ]

[ เลือกมาจากหนังสือในชั้นที่บ้านค่ะ ]

[ จริงด้วย… ]

 

ดูเหมือนว่าที่บ้านอิบุกกี้จะมีวรรณกรรมอยู่เต็มชั้น ซึ่งก็ตรงตามภาพลักษณ์ของเธอเลย แต่เอาเถอะ ผมตั้งใจฟังคำพูดของเรย์ต่อไป…

 

『 “ริวโนะสุเกะเป็นคนขี้อาย และไม่เก่งเรื่องการพูดความรู้สึกออกมาตรง ๆ แต่เขาเป็นคนที่ใส่ใจเรามากที่สุดค่ะ อย่างเช่นถ้าฉันไม่สบาย เขาก็จะเอาผลไม้มาวางไว้ที่บ้าน ถ้าทำหนังสือการ์ตูนยับก็จะขอโทษซ้ำ ๆ แล้วซื้อเล่มใหม่มาให้ หรือแอบซื้อเกมเดียวกันมาเล่นล่วงหน้าแล้วคุยโอ้อวดแบบน่ารัก ๆ” 』

 

[ …………อืม? ]

 

เรื่องนี้…..รู้สึกเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน และไม่รู้ทำไมมันทำให้รู้สึกจั๊กจี้ในใจแปลก ๆ…

 

[ ฮึๆ ! รู้ตัวแล้วเหรอคะ? ]

[ หา? หมายความว่ายังไงคะ? ]

 

คาเรนถามด้วยความสงสัย พลางหันไปมองอิบุกกี้ที่ดูเหมือนจะรอจังหวะนี้อยู่แล้ว เธอจึงหันมาสบตากับผมตรง ๆ

 

[ ที่จริงแล้ว… นี่เป็นเรื่องจริงของรุยซังกับเรย์ค่ะ ]

[ หา!? ] [ อะไรนะคะ!? ]

 

…ใช่ ใช่เลย!

 

ใช่แน่นอน! เรื่องที่เล่าไปทั้งหมดคือสิ่งที่ผมเคยทำให้กับอายากะจริง ๆ! แต่ปัญหาคือ นั่นมันเรื่องสมัยประถมกับมัธยมต้นนี่นา!? แล้วอิบุกกี้ไปรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง…!?

 

[ ก็จริงอยู่ !? เอ๊ะ? ทำไมเธอถึงรู้เรื่องพวกนี้!? ]

 

[ ฉันเคยได้ยินมาจากเรย์ค่ะ แล้วก็รวบรวมจากเรื่องที่เคยเล่าในไลฟ์ต่าง ๆ ด้วย… ที่สำคัญ ฉันยังแต่งเรื่องปลอม ๆ ขึ้นมาเพื่อไม่ให้ดูโป๊ะแตกด้วยนะคะ ]

 

[ …………ฮ่า ฮ่า ฮ่า ]

 

ผมหลุดหัวเราะออกมาอย่างหมดท่า พร้อมกับทรุดตัวลงจากเก้าอี้… โดนเข้าเต็ม ๆ เลยสิเรา อิบุกกี้ไม่ใช่แค่สาวกคลั่งไคล้เรย์เท่านั้น แต่เธอยังใช้วิธีนี้เพื่อเล่นงานผมอีกด้วย และสิ่งที่เธอทำทั้งหมดนี้โดยไม่เปลี่ยนสีหน้าเลยในเวลาสั้น ๆ แสดงให้เห็นว่า… เธอเป็นอัจฉริยะตัวแสบของแท้

 

[ แล้วเรย์ก็ดันเลือกเรื่องพวกนี้ซะด้วย… โอ๊ย! อายจนอยากมุดดินหนีแล้วเนี่ย! ]

 

ทุกครั้งที่เรย์เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับผมและอายากะในไลฟ์ รู้สึกเหมือนหน้าแทบจะระเบิดด้วยความอาย และเมื่ออิบุกกี้เห็นผมอยู่ในสภาพนี้ เธอกลับหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ

 

[ ฮิฮิๆ… ฉันทำสำเร็จแล้วค่ะ ทรมานไปเถอะค่ะ! ]

[ จดหมายถูกเลือกสองฉบับ นี่ถือว่าชนะขาดลอยเลยนะคะ! ผู้ชนะก็คืออิบุกิซังอย่างแน่นอน! ]

[ ไม่เกี่ยวกับโปรเจกต์แล้วล่ะ… ฉันอายจนอยากลบวิดีโอนี้ไปเลย ]

[ ไม่ได้ค่ะ ไม่ยอมเด็ดขาด ]

[ ครับ… ]

 

เมื่อรุ่นพี่พูดแบบนั้น ผมก็ไม่กล้าเถียงอะไร และเรย์ในจอก็ยังคงพูดความเห็นเกี่ยวกับเรื่องที่อ่านไป

 

『…อืม เข้าใจเลย คนแบบนี้ ถึงจะซุ่มซ่ามและดูเย็นชา แต่จริง ๆ แล้วเป็นคนใจดีมาก ๆ เลยนะ! ฉันชอบเด็กแบบนี้มากเลย!』

 

[ โอ๊ย! หยุดพูดได้แล้วเรย์!!! ช่วยเงียบทีเถอะ!!! ]

 

ผมแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่จนต้องสะบัดหัวไปมาและตะโกนลั่นเพื่อพยายามกลบเสียงของเรย์ ขณะที่สองสาวที่อยู่ตรงหน้า หัวเราะกันจนตัวงอเหมือนไม่เคยเห็นอะไรตลกกว่านี้มาก่อน

 

—

 

หลังจากนั้นผ่านไปประมาณสิบนาที ไลฟ์ของเรย์ก็จบลง และพวกเราก็เตรียมปิดท้ายวิดีโอ

 

[ งั้นรุยซัง ประกาศผลเลยค่ะ!! ]

[ …เอาล่ะ ผู้ชนะก็คือ… คนที่มีจดหมายถูกเลือกถึงสองฉบับ อิบุกกี้! ]

[ ฮิๆ ฉันทำได้~ !… เอ๊ะ? แล้ว…ไม่มีรางวัลเหรอคะ? ]

[ ไม่มีหรอก !!! ]

 

—

 

หลังจากนั้น ผมก็ส่งข้อความไปหาอายากะในแชทเพื่อบอกว่า ผมใช้เรื่องราวในไลฟ์ของเรย์เป็นส่วนหนึ่งของโปรเจกต์ และถามว่าพอจะปล่อยวิดีโอได้มั้ย คำตอบของเธอคือ “นายทำอะไรแบบนั้นไปได้ยังไง 555555!!” พร้อมอนุญาตให้เผยแพร่วิดีโอได้

ผลคือ วิดีโอได้รับความนิยมเกินคาด และขึ้นเทรนด์วิดีโอยอดนิยม แม้ผมจะดีใจ แต่เนื้อหาที่ถูกพูดถึงนั้นทำให้ผมรู้สึกอายมากกว่า

ส่วนความเห็นจากอายากะหลังดูวิดีโอจบคือ “น่าจะลองเพิ่มเอฟเฟกต์เสียงให้ดูน่าสนใจมากขึ้นนะ?” เป็นคำแนะนำที่จริงจังมาก โดยไม่ได้พูดถึงเนื้อหาเลย… เธอเองก็คงจะอายเหมือนกันสินะ?

เอาเถอะ ด้วยความร่วมมือของทุกคน วิดีโอก็จบลงด้วยความสำเร็จล่ะนะ…

[ …วิดีโอต่อไป คงอีกสักปีหนึ่งล่ะมั้ง… ]

ยัยเด็กแสบ💢💢💢