(WN) ชีวิตผมเปลี่ยนไปหลังจากได้ออกสตรีมในช่องVTuberของเพื่อนสมัยเด็ก - ตอนที่ 80 คืนเรย์ของฉันมานะ!!

ตอนที่ 80 คืนเรย์ของฉันมานะ!!

 

[ อืม… ฉันก็รู้นะว่ามันคงจบแบบนี้ไม่ได้ ต้องเอารางวัลใหญ่ให้ได้ด้วยฝีมือตัวเองสักทีสินะ? ]

 

หลังจากที่ได้สแตนดี้ของตัวเองมาแล้ว ผมก็กลับไปที่หน้าหลักและเดินเล่นในโซนคอลแลบกับ SkySun แล้วสิ่งที่ดึงดูดสายตาผมก็หนีไม่พ้นฟิกเกอร์เรย์อันเลื่องลือนั่นเอง…

 

“ช่วยเอาฟิกเกอร์เรย์มาให้ที!”
“ฟิกเกอร์เรย์จังสินะ?”
”ก็เห็นในแบนเนอร์ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนี่”
“ที่มานี่ก็เพื่อเอาฟิกเรย์ไม่ใช่เหรอ?”
”อย่ามาทำเป็นไม่เห็นนะ!!”

 

พอเจอคอมเมนต์แบบนั้น ผมก็เมินไม่ได้จริง ๆ…

 

[ ฟิกเกอร์เรย์สินะ… ก็เดาไว้แล้วล่ะว่าจะต้องโดนพูดแบบนี้ ถึงฉันจะไม่มีความสนใจอะไรเลยก็เถอะ แต่ถ้าทุกคนอยากได้ขนาดนั้น ฉันก็จำใจต้องลองดูสักตั้ง! ]

 

“ไม่ยอมรับตรง ๆ อีกแล้ว”
”แค่พูดว่า ‘อยากได้’ คำเดียวมันยากมากเหรอ?”
”เขินอยู่ล่ะสิ”
”ชัดเลยว่าปิดความเขิน”
”เห็นรุยซึนบ่อยจนเบื่อแล้ว”

[ จะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ… เอานี่ล่ะกัน ]

 

ผมคลิกไปที่ฟิกเกอร์เรย์เพื่อเข้าสู่หน้าจอเกมคีบตุ๊กตา ที่นั่นมีภาพกล่องสีขาววางอยู่บนแท่งเหล็กสองแท่ง พร้อมกับภาพตัวอย่างฟิกเกอร์เรย์ที่ถูกแปะไว้ด้านหลังเหมือนเดิม

 

เมื่อเห็นภาพนั้น ก็เผลออุทานออกมา…

 

[ โห… คุณภาพดีเกินคาด ไม่คิดเลยว่าจะน่ารักขนาดนี้ ]

 

“จริง ๆ ก็คิดแบบนี้อยู่แล้วใช่มั้ย?”
”พูดออกมาได้สักทีนะ…”
“น่ารักมากกก!!”
”รายละเอียดชุดคือสุดยอด!”
”บอกรักไปเลยสิ”

 

[ งั้นเริ่มเล่นแล้วนะ… นี่เป็นแบบสะพานข้ามสินะ ดังนั้นต้องใช้เทคนิค ‘วางแนวตั้ง’ เพื่อดันกล่องไปด้านหน้า เริ่มจากการใช้แขนคีบฝั่งเดียวดึงกล่องมาข้างหน้า… อ๊ะ! ]

 

ระหว่างที่ฉันผมไป ก็ไม่รู้ว่าเพราะกรงเล็บของเครื่องคีบมันดีหรือว่าแรงเกินไป กล่องก็ขยับมากกว่าที่คาดจนกลายเป็นนอนตะแคง…

 

“อ๊ะ”
“เอ๊ะ”
“ขยับแล้วนะ”
“ขยับมากเกินไปเลยเนี่ย…”

 

[ กลายเป็นแนวนอนแล้ว… แต่ยังไม่ต้องตกใจหรอก แค่เปลี่ยนไปใช้เทคนิค ‘วางแนวนอน’ ก็ยังไม่มีปัญหา… ]

 

ผมพยายามบอกตัวเองแล้วเล่นต่อ แต่กล่องกลับติดแน่นอยู่ระหว่างแท่งเหล็กทั้งสอง ไม่ขยับอีกเลย…

 

[ เอ่อ… เอาไงดี? ถ้าลองเล็งที่มุมเพื่อยกขึ้นหน่อย… ไม่ไหวเลย มองไม่เห็นหนทางแก้ไขจากจุดนี้เลย! ]

 

“สถานการณ์นี้ไม่ค่อยดีแล้วมั้ง…”
“รีบแก้สิ!”
“ไม่มีพัฒนาการเลยนะ…”
“สู้ ๆ นะ ♡”
“มือแห่งพระเจ้ากำลังจะมาอีกแล้วเหรอ?”

 

แน่นอนว่าถ้าผมใส่เงินเข้าไปมากพอ คนดูแลน่าจะมาช่วยอีกรอบ แต่ถ้าต้องใช้ ‘มือแห่งพระเจ้า’ ซ้ำ ๆ แบบนี้ มันจะดูไม่โอเคในฐานะงานที่ผมรับมา เพราะงั้นผมต้องเอามาให้ได้ด้วยตัวเองเท่านั้น!

 

“เรย์ : ตั้งใจมากเลยนะ~? อยากได้ฉันขนาดนั้นเชียว?”
 

“มาแล้ว!!”
“เรย์จัง!?”
”ศรีภรรยามาแล้ว!!”
” รุย! เรย์มาคอมเมนต์แล้ว!”
“ก็ถ้าภรรยากลายเป็นฟิกเกอร์ จะไม่เอาได้ยังไงล่ะ”

 

พอเห็นว่าคอมเมนต์พุ่งขึ้นเป็นสองเท่า ผมก็หันไปมองอีกหน้าจอหนึ่ง ดูเหมือนเรย์จะมาคอมเมนต์จริง ๆ…

 

[ อะไรนะ? เรย์มาเหรอ? เปล่านะ!! ฉันไม่ได้อยากได้อะไรจากเธอเลย! แค่พวกรุยมิน บอกให้เอาให้ได้ ฉันถึงต้องจำใจเล่นต่างหาก อย่าเข้าใจผิดล่ะ!! ]

 

“เหมือนเด็กประถมเลย”
“ยอมรับตรง ๆ สักทีเถอะ”
“อย่ามาโทษพวกเราเลยนะ!”
“ถ้าคีบได้แล้วเอามาให้ฉันเถอะ”

 

[ ให้งั้นเหรอ… ไม่มีทาง! ถ้าคีบมาได้ ฉันจะเอาไปขายต่อซะเลย… ฮ่า ๆ ๆ ๆ! ]

 

“ไฟลุกแล้ว”
“แน่ใจเหรอ?”
“ยังไงก็เก็บใส่กล่องไว้แน่นอน”
“ใช้เงินเยอะไปแล้วนะ…”
“รีบเติมเงินเร็วเข้า!”
“ไม่เติมแต้มคนต่อไปจะเล่นแล้วนะ!”
“ดูเวลาเร็ว!!”

 

[ หา… เวลา? ]

 

ผมมองไปที่หน้าจอเกมที่ขึ้นข้อความถามว่าจะเล่นต่อมั้ย ซึ่งปกติผมกดต่อแบบไม่คิด แต่ดูเหมือนมันจะมีเวลาจำกัด…!?

 

[ แย่แล้ว! มัวแต่พูดจนไม่ได้เติมแต้ม… ]

 

ขณะที่ผมกำลังงง ตัวเลขเวลานับถอยหลังก็ใกล้จะหมด… เหลืออีกหนึ่งวินาที

 

[ ทันที!! ขอให้ทันทีเถอะ!! ]

 

…แต่ต่อให้ผมขยับเมาส์เร็วแค่ไหน ก็ไม่ทันปุ่มกดยืนยัน สุดท้ายหน้าจอก็เปลี่ยน และสิทธิ์เล่นตกไปยังผู้เล่นคนถัดไป…

 

[ ไม่… ไม่นะ! ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!! ]

 

“5555555”
“5555555”
“5555555”
“5555555”

 

ผมสิ้นหวัง จนต้องยึดหน้าจอไว้แน่นพลางพยายามพูดบางอย่างออกมา…

 

[ …คืนมานะ!!! เรย์ของฉัน…คืนเรย์ของฉันมาาาาา!!! ]

 

“ฮา”
“อะไรคือประโยคที่เหมือนฉากจบตอนสุดท้ายนั่นน่ะ”
“ก็ไม่ใช่ของนายหรอก”
“เอาจริง ๆ มันก็ของนายแหละ…”
“ตกลงยังไงกันแน่”
“ประโยคแบบนี้น่าจะโดนตัดไฮไลต์แน่ ๆ 555”
“ใจเย็นนะรุย แค่จองคิวใหม่แล้วรอให้ถึงตานายก็พอ”

 

[ ชะ-ใช่สิ! แค่รอให้ถึงตาฉันก็พอ! ไม่มีใครจะจัดการกล่องในสภาพนี้ได้ง่าย ๆหรอก …! ]

 

…และทันทีที่ผมพูดประโยค “ปักธง” ขึ้นมา ผู้เล่นถัดไปก็แสดงความสามารถระดับเทพ ดันกรงเล็บเข้าไปในช่องว่างระหว่างกล่องกับแท่งเหล็กฐาน ทำให้กล่องที่ไม่ขยับเลยก่อนหน้านี้ยกขึ้นมาได้เล็กน้อย

 

[ …ห้ะ? ]

 

“ห้ะ”
“อ๊ะ”
“อ้าว”
“ขยับแล้ว!?”
“โคตรเทพ 555”
“ก็เทพเกิ๊น!?”
“GG!”

 

หลังจากนั้น ผมซึ่งน่าจะเป็นคนพูดจ้อตลอดเวลาก็เงียบกริบ จ้องมองหน้าจอแบบไม่วางตา…จนกระทั่งในที่สุด เสียง “ตุ๊บ” ของกล่องที่ตกลงไป และหน้าจอขึ้นข้อความว่า “ได้รางวัลแล้ว” ย้ำเตือนว่าตู้ที่ผมพยายามเล่นมาโดยตลอดถูกอีกฝ่ายยึดไปแล้ว… ในตอนนั้นจิตใจผมก็พังทลายลง

 

[ …อ๊ะ…อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!! ]

 

“55555”
“55555”
“55555”
“55555”
“น่าสงสาร”
“ทำไมได้ยินเสียงกรีดร้องแล้วโคตรตลกwwww?”
“นี่แหละจังหวะตัดไฮไลต์”

“เรย์: เอ่อ แบบว่า…โทษนะ?”