(WN) ชีวิตผมเปลี่ยนไปหลังจากได้ออกสตรีมในช่องVTuberของเพื่อนสมัยเด็ก - ตอนที่ 64 ช่วยเหลืออิบุกกี้!

ตอนที่ 64: ช่วยเหลืออิบุกกี้!

 

[ หา…อิบุกกี้ได้ทำเป็นฟิกเกอร์แล้วเหรอ? ]

[ ดูเหมือนจะใช่นะ! มีโลโก้สกายซันแปะอยู่ด้วย…ของคุณภาพดีมาก ! อ๊ะ… ถ้าส่องจากข้างล่างอาจจะเห็น…! ]

[ เหวอ! หยุดเลย! เรื่องแบบนั้นเก็บไว้ทำที่บ้านเถอะ!! ]

 

เราสองคนกำลังวุ่นวายกับการส่องดูฟิกเกอร์อิบุกกี้จากมุมล่างอย่างคึกคัก 

ถึงแม้เสียงในเกมเซ็นเตอร์จะดัง แต่ดูเหมือนเราจะเริ่มเป็นจุดสนใจของคนรอบข้าง ไม่ว่าจะเป็นลูกค้าคนอื่นหรือพนักงานร้าน ผมเลยรีบเข้าไปกระซิบข้างหูอายากะ
 

[ …อายากะ ใจเย็นก่อนนะ อาจจะมีคนที่รู้จักเราอยู่ก็ได้ ]

[ อ๊ะ… อืม ขอโทษนะ ]

[ ไม่เป็นไร แต่ไม่ต้องถึงกับขอโทษก็ได้… ]

ทันใดนั้น เราก็สังเกตว่าตัวเองยืนใกล้กันมากจนไหล่ชนกัน เราทั้งคู่รีบถอยออกห่างอย่างรวดเร็วเหมือนแม่เหล็กที่ผลักกัน

 

[ …เอ่อ แล้วจะเอายังไงดี? ]

[ ยังไงน่ะเหรอ…..คือว่า….อยากได้อะ ]

[ นั่นสินะ รุยชอบอิบุกกี้สุดๆ เลยนี่? ]

[ อย่าพูดชวนให้เข้าใจผิดแบบนั้นสิ… ]

 

แน่นอนว่าผมชอบทั้งดีไซน์ตัวละครและนิสัยของอิบุกกี้ แต่ไม่ได้ชอบในเชิงนั้น…อายากะก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว แต่ก็ยังแกล้งพูดออกมา

 

[ อืม ฉันก็อยากได้เหมือนกัน… งั้นรุย เอาสองตัวเลย! ]

[ จริงเหรอ? ]

[ จริงสิ! ]

 

อายากะตอบอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยม… แต่เอาสองตัวนี่มันโหดไปหน่อยมั้ย?แต่ดูเหมือนตู้เกมนี้จะไม่มีจำกัดจำนวน หมายความว่าสามารถคีบได้เรื่อยๆ

 

…แต่ก่อนที่สินค้าจะหมด ผมกลัวเงินในกระเป๋าจะหมดก่อนน่ะสิ

 

[ …แล้วใครจะเป็นคนคีบล่ะ? ]

[ รุยไง! ]

[ รู้อยู่แล้วล่ะ… แต่ช่วยจ่ายเงินสำหรับของเธอเองด้วยนะ? ]

[ อืม! ]

 

ถึงจะบอกแบบนั้น แต่การเล่นเกมคีบตุ๊กตาด้วยเงินของคนอื่นนี่มันระทึกสุดๆ ! เพราะไม่ว่ายังไงคนคีบจะต้องเจอกับความกดดันเสมอ ยิ่งเป็นอายากะที่ยืนลุ้นอยู่ข้างๆ แบบนี้… เฮ้อ ไม่ต้องคิดมากแล้ว เริ่มเลยดีกว่า

 

[ งั้นมาเริ่มกันเลย… ]

 

ผมเริ่มด้วยการก้มมองตู้เกมจากด้านหน้าและด้านข้าง มันคือตู้ที่ต้องทำให้แขนคีบเกี่ยววงแหวนเล็กๆ บนตัวฟิกเกอร์ แล้วค่อยๆ เลื่อนลงไปยังช่องรางวัล โชคดีที่ไม่ได้ยากมาก แต่ต้องอาศัยความแม่นยำในการเล็งและความอดทนในการเล่นหลายรอบ

 

[ โอเค… ใส่เหรียญแล้วนะ ]

[ สู้ๆ น้าาา ! ]

 

พอได้รับกำลังใจจากอายากะ ผมก็ใส่เหรียญ 100 เยนและกดปุ่มแรก

 

[ เอ๊ะ!? รุย ปล่อยปุ่มเร็วไปหรือเปล่า? ]

[ ไม่หรอก ตอนนี้แค่หาตำแหน่งเหมาะๆ แล้วค่อยกดปุ่มที่สอง… ]

[ …ตอนนี้เลย! ]

[ ไม่ใช่!!!! ]

 

ถึงอายากะจะช่วยเชียร์ แต่จังหวะเธอมันผิดตลอดเลย! พูดแบบไม่อ้อมค้อมก็คือ… เธอกำลังกวนอยู่นั่นแหละ

 

[ อา… ไม่ได้สินะ? ]

[ อายากะ… ช่วยเงียบสักแปปได้มั้ย ? ]

[ อ๊ะ… ขอโทษนะ… ]

[ ไม่ต้องทำหน้ารู้สึกผิดขนาดนั้นก็ได้… ]

 

เมื่อเห็นเธอทำหน้าเศร้า ผมก็รู้สึกผิดนิดหน่อย ถ้าเป็นตู้คีบตุ๊กตาขนาดใหญ่ที่ใช้แขนคีบสามจุด คงจะช่วยกันสนุกได้มากกว่านี้ แต่นี่เป็นตู้ที่ต้องใช้ทักษะล้วนๆ โชคช่วยก็ไม่มีผล

 

อืม… คิดว่าสำหรับการเดทแล้วการเล่นตู้เกมคีบฟิกเกอร์นี่เลี่ยงได้เลี่ยงดีกว่า รู้สึกว่ามันทำให้เราจริงจังเกินไป…

 

[ … ]

 

ยังไงก็เถอะ ฟิกเกอร์อิบุกกี้อยู่ตรงหน้าแล้ว จะเปลี่ยนเป้าหมายคงเป็นไปไม่ได้ ผมใส่เหรียญ 100 เยนอีกครั้ง และเริ่มเล็งใหม่… ครั้งนี้แกนแนวนอนสมบูรณ์แบบ ต่อไปคือแนวตั้ง…

 

[ อ๊ะ! คราวนี้ดูดีเลย! ]

[ เอาล่ะ…! ]

 

แขนคีบหยุดได้ตรงจุดที่เล็งไว้เป๊ะๆ ก่อนจะตกลงในแนวดิ่ง… กรงเล็บที่เปิดออกเกี่ยวเข้ากับวงแหวนบนตัวฟิกเกอร์พอดีเป๊ะ

 

[ โห… สุดยอด! …เอ๊ะ? ]

 

แต่แล้ว หลังจากที่ฟิกเกอร์ขยับไปเพียงไม่กี่มิลลิเมตร กรงเล็บของแขนคีบกลับหลุดออกจากวงแหวน และลอยขึ้นกลับไปยังตำแหน่งเดิมอย่างไร้ความเมตตา

 

[ … ]

 

อายากะมองมาที่ผมด้วยสายตาที่เหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง…เข้าใจดีว่าเธออยากจะพูดอะไร แต่ความเป็นจริงมันก็เป็นแบบนี้แหละ

 

[ …อายากะ ถ้าจะคีบฟิกเกอร์นี่ได้ เราต้องทำขั้นตอนนี้ซ้ำอีกประมาณสิบครั้ง แน่นอนว่าห้ามพลาดเลยสักครั้ง ]

[ …จริงเหรอ? ]

[ จริงแท้แน่นอน ]

 

──

 

หลังจากนั้น ผมก็จดจ่อกับการเล็งแขนคีบให้เข้าไปในวงแหวนเล็กๆบนฟิกเกอร์ การคีบฟิกเกอร์ดูเหมือนง่ายเมื่อมองจากข้างนอก แต่ที่จริงแล้ววงแหวนเล็กกว่าที่เห็นมาก และทำให้ผมต้องใช้ความพยายามอย่างหนัก

 

[ อายากะ ช่วยไปแลกเหรียญให้หน่อย? ]

[ ได้เลย! ]

[ อายากะ เรียกพนักงานมาให้หน่อย? ]

[ ไว้ใจฉันได้เลย! ]

 

อายากะช่วยเหลือทุกอย่างเท่าที่เธอทำได้ และในที่สุด…

 

[ เยี่ยม… อีกนิดเดียวแล้ว…! ]

[ ใกล้มากเลย…!! ]

 

ฟิกเกอร์อยู่ห่างจากช่องรางวัลเพียงไม่กี่เซนติเมตรเท่านั้น ด้วยน้ำหนักของมัน ถ้าได้รับแรงที่เพียงพอ ก็คงจะตกลงไปได้ง่ายๆ แต่ทว่าขั้นตอนสุดท้ายนั้นกลับยากเย็น ผมเล็งแขนคีบเพื่อเกี่ยววงแหวนอีกครั้ง…

 

[ โอ๊ะ !… เกี่ยวได้แล้ว! เอ๊ะ? ทำไมอะ…!? ]

[ เกี่ยวได้ก็จริง แต่มันไม่ลึกพอที่จะดึงฟิกเกอร์ลงมา… ]

 

เพราะทางลาดเอียงจากด้านหลังไปด้านหน้า ทำให้ฟิกเกอร์ขยับได้น้อยมาก แล้วพื้นตู้ที่เรียบยังเพิ่มแรงเสียดทานจนขยับได้ยาก… เหลืออีกแค่นิดเดียวแท้ๆ แต่ไม่รู้จะทำยังไงดี…

 

[ อืม… งั้นรุย ลองเล็งที่วงแหวนดูสิ? ]

[ หา? ก็ทำให้ดูแล้วนี่ไง ต่อให้เล็งเข้าก็ไม่ขยับ… ]

[ ไม่ใช่แบบนั้น ! ต้องเล็งไปที่ฐานมันสิ ! รุยน่าจะทำได้นะ? ]

[ …อ้อ! หมายถึง ‘ดัน’ ใช่มั้ย? ]

 

ผมที่ไม่ได้เล่นเกมคีบมานาน ลืมเทคนิคพื้นฐานไปสนิทเลย…แต่ก็ใช่ ดันจากที่ฐานถือว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว!

 

[ โอเค ไว้ใจฉันได้เลย… ]

 

พอรู้วิธีแก้ปัญหา ผมก็ไม่รอช้า ใส่เหรียญและกดปุ่ม ใช้ตัวแขนคีบและกรงเล็บดันลงไปที่กล่องของฟิกเกอร์ แรงที่ดันนั่นทำให้ฟิกเกอร์ค่อยๆ ขยับลง…

 

[ อ๊ะ! ] [ ว้าว! ]

 

ฟิกเกอร์ที่ยื่นออกมาครึ่งหนึ่งจากพื้นในที่สุดก็ถูกแรงโน้มถ่วงดึงลงไป เสียง “ก๊อง” ดังขึ้นพร้อมกับเสียงประกาศว่าฟิกเกอร์ถูกคีบสำเร็จ ! ผมย่อตัวเปิดช่องรับรางวัล และหยิบฟิกเกอร์อิบุกกี้ออกมาด้วยความดีใจ

 

[ ได้แล้ว! เราทำได้แล้ว ! ]

[ สุดยอดไปเลย รุย ! …ทีนี้ก็ ]

[ หืม? ]

[ คีบให้ฉันอีกตัวด้วยนะ! ]

[ …เอาจริงดิ? ]

[ จริงสิ! ]

 

พอเห็นรอยยิ้มของอายากะ ผมก็ปฏิเสธไม่ได้… ผมยกมือเรียกพนักงานให้มาช่วยเติมฟิกเกอร์อิบุกิลงไปอีกตัวในตู้ แล้วเตรียมตัวสำหรับรอบต่อไป…