(WN) ชีวิตผมเปลี่ยนไปหลังจากได้ออกสตรีมในช่องVTuberของเพื่อนสมัยเด็ก - ตอนที่ 60 รุยเคาท์เตอร์แอคแทค

ตอนที่ 60 รุยเคาท์เตอร์แอคแทค

[ ไม่ๆ แบบนั้นมันบ้าเกินไปแล้ว! จะไม่สนใจไรมุแล้วสู้เนี่ย…เหมือนปล่อยให้เมสซี่มีช่องยิงฟรีเลยนะ! เหมือนกับบอกให้เขาทำประตูซะงั้นแหละ! ]

 

ลิลลี่แย้งขึ้นมาเสียงดัง ถึงจะไม่แน่ใจว่าเปรียบเทียบได้ถูกมั้ย…แต่นี่ไม่ใช่ฟุตบอลนะ  อย่าลืมสิ

 

[ อาจจะดูบ้าไปหน่อย แต่ไม่ได้ไร้เหตุผลซะทีเดียว พวกเราพยายามจะล้มไรมุมาตลอด แต่ก็โดนสวนกลับจนแพ้…เพราะงั้น! คราวนี้เราจะเน้นโจมตีสามคนนั้นแทน! ]

 

[ นั่นสินะคะ ไม่ใช่ความคิดที่แย่เลย สไนเปอร์คนเดียวก็ทำสีได้ไม่เยอะ…ถ้าเราล้มสมาชิกคนอื่นได้ตลอด ไรมุเองก็คงต้องออกมาเหมือนกัน ]

 

ดูเหมือนว่าอิบุกกี้จะเข้าใจแผนของผม เลยพูดในสิ่งที่ผมต้องการจะบอกทั้งหมด สมกับเป็นอิบุกกี้  ไว่ใจได้จริงๆ

 

[ ใช่ ! ก่อนอื่นล้มสามคนนั้นก่อน ให้พวกเขาเสียเปรียบด้านจำนวน…แล้วพอไรมุออกมา ค่อยใช้ท่าพิเศษจัดการ! ว่าไง ? แผนนี้ดีใช่มั้ย! ]

 

“มันจะได้ผลจริงๆ เหรอ?”
“เหมือนทฤษฎีบนกระดาษเลยนะ”
“แผนแบบนี้จะชนะได้จริงๆ เหรอ?”
“แต่เกมนี้ไม่ได้ชนะด้วยการฆ่าอย่างเดียวนะ”
“จะไม่สนใจเลยเหรอ”

 

‘จะไม่สนใจเลยเหรอ’…ก็อย่างที่ว่าไปนั้นแหละ สิ่งที่ผมอยากจะสื่อคือ ‘ไม่จำเป็นต้องไปสู้กับไรมุโดยตรง’ การพุ่งใส่สไนเปอร์คือสิ่งที่แย่ที่สุด เพราะอาวุธของเราทุกคนมีระยะยิงสั้น…ในที่สุดลิลลี่ก็เข้าใจแผนของผม

 

[ อืม…เข้าใจแล้วล่ะ รุย หมายถึงว่าถ้าเราต้องการชนะ ก็ต้องล้มเรย์กับอีกสองคนให้ได้ก่อน ใช่มั้ย? ]

[ ใช่แล้ว นั่นแหละ ถ้าโดนไรมุยิงก็ต้องยอมรับมันไป แต่กับเรย์ โรบิน คาเรน ห้ามแพ้เป็นอันขาด ถึงแพ้ก็ต้องรายงานตำแหน่งและความเสียหายให้ละเอียดด้วย ]

 

คำพูดของผมทำให้อิบุกกี้และลิลลี่ตอบตกลง เหลือแค่…

 

[ โมจิไหวมั้ย? ]

[ อืม…ไหวอยู่หรอก แต่ว่านะรุยรุย ขออะไรสักอย่างได้มั้ย? ]

[ อะไรเหรอ? ]

[ ขอเปลี่ยนอาวุธหน่อยสิ? ]

 

“หือ?”
“อะไรนะ!?”
“จะเปลี่ยนตอนนี้เหรอ!?”
“จริงๆ มันก็ไม่ได้แย่นะ”
“เราเห็นอาวุธของอีกฝ่ายแล้วก็คงโอเคมั้ง”
“พอรับได้”
“แต่การเคลื่อนไหวจะเปลี่ยนไปไม่ใช่เหรอ?”

 

เปลี่ยนอาวุธตอนนี้เหรอ…ก็จริงที่ว่าการเปลี่ยนอาวุธอาจทำให้เคลื่อนไหวตามที่ซ้อมมาไม่สะดวก แต่…

 

[ ได้เลย! ]

 

ก็แปลกใหม่ดี ผมเองก็ไม่คิดจริงๆ ว่าแผนนี้จะได้ผลขนาดนั้น…มันเหมือนเสี่ยงโชคมากกว่า เพราะงั้นผมอยากให้ทุกคนเล่นโดยไม่ต้องมานึกเสียใจทีหลัง โมจิยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้รับอนุญาตจากผม

 

[ หุหุ ได้เลย เตรียมตัวเห็นไพ่ตายของโมจิได้เลย! ]

[ ว่าแต่ โมจิจะใช้อาวุธอะไรเหรอ? ]

[ ชุปะชูน่ะ ]

[ ชื่อยากจัง ]

 

(ชุปะชู…อาวุธเน้นโจมตีแบบมาตรฐาน การทาสีกับการเคลื่อนไหวก็สูงกว่ามาตรฐานนิดหน่อย)

ชุปะชูเป็นอาวุธที่ใช้ง่ายเหมาะกับมือใหม่ แต่ต่างจาก ‘คาเอเดะ ชูตเตอร์’ ที่โมจิเคยใช้ตรงที่กระสุนจะนิ่งขึ้น เพิ่มความสามารถในการสังหารแต่ลดความสามารถในการสนับสนุน นั่นหมายความว่าเธอต้องจัดการศัตรูด้วยตัวเองเพื่อช่วยทีม

/*น่าจะ Splattershot Pro*/

 

[ เข้าใจแล้ว โมจิ ฝากด้วยนะ ]

[ ฮึๆ วันนี้ฉันจะเป็นตัวเอกเอง! ]

 

หลังจากโมจิพูดจบ ในหน้าจอเกม ตัวละครของโมจิก็เปลี่ยนอาวุธ

 

[ ทางนั้นพร้อมแล้ว ]

[ โอเค นี่คือศึกสุดท้ายจริงๆ แล้ว…สู้ให้ชนะกันนะทุกคน! ]

[ อื้ม! อยากชนะเพื่อรุยรุยเลย! ]

[ อย่าลืมเลี้ยงเนื้อย่างด้วยล่ะ รุย  ! ]

[ ……อื้ม! ]

[ เฮ้ ทำไมถึงมีจังหวะเงียบแบบนั้นอะ ]

 

──

 

แล้วการแข่งขันกำลังจะเริ่มขึ้น กติกาคือโหมด ‘Turf War’ สเตจจะเป็นแบบสุ่ม หากสเตจที่เลือกเป็นสเตจที่สไนเปอร์แข็งแกร่ง ก็คงจะเป็นการต่อสู้ที่ยากพอควร…แต่แล้วสเตจที่เลือกออกมาคือ…

 

[ อ๊ะ! ‘Mincemeat Metalworks’ นี่เองค่ะ ]

[ คิดถึงจัง…เป็นสเตจที่เราชนะครั้งแรกเลย! ]

[ คิดถึงอะไรกัน นั่นมันเมื่อสามวันก่อนเองไม่ใช่เหรอ… ]

 

ระหว่างที่พูด ผมก็คิดแผนในหัว…สเตจนี้เป็นแบบแนวยาว แต่ตำแหน่งที่สไนเปอร์ได้เปรียบมีจำกัด และมีเส้นทางลอบโจมตีด้วย เพราะงั้น โอกาสชนะก็มีอยู่ไม่น้อย!

 

[ เริ่มแล้ว! ]

 

เมื่อสัญญาณเริ่มดังขึ้น ทั้งสี่คนพุ่งออกไปพร้อมกัน โดยเริ่มทาสีพื้นระหว่างทางไปยังจุดกลางของพื้นที่

 

[ อ๊ะ ไรมุอยู่บนที่สูงแล้วนะ? ]

[ เธออยู่ด้านหลัง เราไม่ต้องโจมตีจากทางนี้…ซ่อนตัวไว้หลังที่กำบังแล้วล่อศัตรูอื่นออกมา! ]

[ รับทราบค่ะ ]

[ แต่เราจะเสียพื้นที่นะ! ]

 

ตามที่ลิลลี่ว่า ถ้าเราไม่กล้าเดินไปด้านหน้า ศัตรูก็จะค่อยๆ บุกเข้ามาหาพวกเรา การเสียพื้นที่ไปคงเป็นแค่เรื่องของเวลา แต่…

 

[ ปล่อยให้พวกเขายึดไปก่อน! แล้วค่อยโจมตีตอนพวกเขาขยับขึ้นมามากกว่านี้! ]

[ เข้าใจแล้ว! ]

[ ข้างหน้า !  โรบินอยู่ตรงนั้นค่ะ ]

[ โอเค โฟกัสที่เขาเลย! ]

 

“สื่อสารกันจริงจังจัง”
“จะเอาชนะกันจริงๆสินะ”
“บรรยากาศตึงเครียดเหมือนแข่งเลย”
“ตอนนี้คำสั่งก็ไม่แย่นะ”
“โรบินขึ้นมาไกลเกินไปแล้ว”
“พอใช้ธนูดูแล้วจะรู้สึกเหมือนดีมากเลยนะ”

 

ใช่เลย ธนูมีพลังการทาสีสูง แต่ความสามารถในการต่อสู้ต่ำ โดยเฉพาะเมื่ออยู่ในสถานการณ์วุ่นวายแบบนี้…!

 

[ …ได้แล้ว! ฆ่าคนที่ใช้ธนูได้แล้ว! ]

 

เสียงรายงานการฆ่าของโมจิ ที่ปกติจะไม่แสดงความรู้สึกออกมา ช่างน่าประทับใจ

 

[ เยี่ยมมาก! ]

[ สะสมสเปเชียลครบแล้ว จะปล่อยมิสไซล์นะ ]

[ ล็อกเป้าหมาย ! มีศัตรูซ่อนอยู่สองคนทางซ้าย! ]

[ โอเค ไปโจมตีพร้อมกันเลย ลิลลี่! ]

[ อื้ม! ]

 

พวกเราย้ายไปทางที่มิสไซล์พุ่งไปอย่างรวดเร็ว…ที่นั่น เราเห็นศัตรูสองคนที่กำลังพยายามหลบ

 

[ ย๊าาาาาา!!! ]

[ ได้แล้ว! ]

 

พวกเรายิงออกไปพร้อมกัน กระสุนพุ่งเข้าเป้าอย่างแม่นยำต่อเนื่อง…!

 

[ [ จัดการ เรย์ กับ คาเรนได้แล้ว!! ] ]

 

รายงานการฆ่าทั้งสองเสียงประสานกันอย่างลงตัว

 

“ยอดเยี่ยม”
“เก่งเกินไปแล้ว!!!!”
“ฝึกการเล็งมาได้ผลจริงๆ”
“ถึงจะได้รับการสนับสนุนจากอิบุกิก็เถอะ แต่ก็ยอดเยี่ยมอยู่ดี”
“ประสานกันเฉย ฮ่าๆ”
“เราจะชนะได้จริงๆ มั้ย!?”

 

[ ยอดเยี่ยมมากค่ะ ทั้งสองคน ]

[ เยี่ยม เราจะทำได้แล้วนะ รุยรุย! ] 

 

สมบูรณ์แบบ…! ถ้าเราบุกไปยึดพื้นที่ต่อ แล้วรักษาไว้จนหมดเวลา เราชนะได้แน่นอน!! กองทัพของลุยจะเริ่มตอบโต้กลับจากนี้ไป

──

 

ปังงงงงง!! 

 

[ อ๊ะ อะไรน่ะ!? ]

[ ..!!?? ]

 

อะไรน่ะ──!? ลิลลี่โดนเล่นงานเหรอ…!? แต่ที่สูงนั่นอยู่ไกลเกินนี่นา…ทำไมกัน…!?

 

[ รุยรุย! ข้างหน้า!! ]

[ ข้างหน้า…? ]

 

ผมหันไปข้างหน้าทันทีและมองไปยังทิศทางนั้น…แล้วที่ตรงนั้น…

 

[ …!! ]

 

──ปีศาจในท่ายกอาวุธยาว ยืนอยู่ตรงกลางพื้นที่นั้น