(WN) ชีวิตผมเปลี่ยนไปหลังจากได้ออกสตรีมในช่องVTuberของเพื่อนสมัยเด็ก - ตอนที่ 59 นี่น่ะเหรอจอมเวทที่แข็งแกร่งที่สุด ?

ตอนที่ 59 นี่น่ะเหรอจอมเวทที่แข็งแกร่งที่สุด ?

 

หลังจากการแข่งขันจบลง พวกเราก็กลับมารวมตัวกันที่voice chatตามสัญญา เมื่อทุกคนมารวมตัวครบ อายากะก็ประกาศผลการแข่งขันด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความยินดี

 

[ การแข่งเมื่อกี้ได้ข้อสรุปแล้วค่ะ… ผลคือ 3-0 ทีมเรย์ชนะ! ปรบมือ! ]

 

เมื่ออายากะพูดจบ ทีมของพวกเขาก็เริ่มสนุกสนานกันใหญ่

 

[ เย้! เราทำได้แล้ว!] [ ก็แน่อยู่แล้ว! ] [ เย้ ดีจังเลยเนอะ? ]

 

“888888888888”
“สมเหตุสมผลแล้ว”
“ไรมุแข็งแกร่งเกินไป”
“เนิร์ฟไรมุที”
“แต่เห็นลุยโดนถล่มในเกมก็แปลกใหม่ดีแฮะ 555”
“จะจบแค่นี้เหรอ?”

 

ทางฝั่งทีมรุยนั้น ยังคงยอมรับความจริงไม่ได้… ถึงกับไม่มีใครส่งเสียงออกมาเลย

 

[ … ] [ … ] [ เหนื่อยกันหน่อยนะ ]

 

ส่วนอิบุกกี้เองก็ยังคงเป็นปกติเหมือนเดิม… แต่ว่า เราจะยอมแพ้แบบนี้จริงๆ เหรอ?

 

…อายากะได้ตัวเก่งอย่างไรมุซังไป แถมยังมั่นใจว่าจะไม่แพ้แน่ๆ แล้วท้าแข่งกับผมพร้อมกับเพิ่มโทษไว้ และก็เป็นไปตามคาด แพ้อย่างหมดรูป… หลังจากนี้ เธอก็คงจะขอผมไปเดทในฐานะบทลงโทษนั่นเอง อายากะคงวางแผนตั้งแต่ตอนที่ท้าแข่งไว้หมดแล้ว

 

[ … ]

 

เปล่านะ…ไม่ใช่ว่าไม่อยากไปเดทกับอายากะหรอก ? เอาจริงๆ ผมเองก็อยากไปเที่ยวด้วยกันอยู่ อยากใกล้ชิดกันด้วยซ้ำ ผมไม่เกี่ยงเรื่องการรับโทษเลย (แต่เรื่องเลี้ยงทั้งหมดมันก็หนักไปหน่อย)

 

แต่ว่า…แต่ว่านะ…! การที่ต้องอยู่ในกำมือของอายากะไปจนจบ แถมทุกอย่างก็เป็นไปตามแผนที่เธอวางไว้ มันน่าหงุดหงิดสุดๆ เลยไม่ใช่เหรอ!? ผมเองก็…อยากจะเอาคืนบ้างสักหน่อย!!

 

[ เอาล่ะ งั้นขอประกาศบทลงโทษของรุยนะ… ]

[ …เดี๋ยวก่อน เรย์ ]

[ หืม? ]

[ ก็ใช่ พวกแพ้หมดรูปเลย ]

[ อื้ม ]

 

อายากะยิ้มอย่างพอใจเมื่อได้ยินคำว่า แพ้หมดรูป’… แต่ผมยังคงพูดต่อ

 

[ …แต่ว่า จะจบลงตรงนี้ มันดีจริงๆ เหรอ? เพราะการแข่งขันจบเร็วกว่าที่คิดไว้ ยังมีเวลาเหลืออีกเยอะเลยนะ ฉันว่าผู้ชมเองก็คงรู้สึกว่ายังไม่เต็มอิ่มหรอก ]

 

“โอ๊ะ”
“หรือว่า…”
“จะลุยต่อ…!?”
“จะจบทั้งที่ยังแพ้แบบนี้เหรอ!”
“จะมีแมตช์เพิ่มมั้ย?”

 

[ หมายความว่า? ]

[ หมายความว่า…ขอแข่งกับพวกเธออีกรอบเถอะ!! ]

 

“มาแล้วววววววววว!!”
“เยี่ยมมมมมม!!”
“ทุกคนก็อยากดูการแข่งขันต่อใช่มั้ย!?”
“เตรียมแข่งอีกสามรอบเลย”
“จะเล่นมากไปแล้วนะ”

 

คอมเมนต์เริ่มคึกคักขึ้นเรื่อยๆ ตามที่คิดไว้ ผู้ชมยังคงอยากดูการแข่งขันต่อ… และอายากะก็ยิ้มขำเล็กน้อยเหมือนจะเข้าใจเจตนาของผม

 

[ อ้อ แบบนี้นี่เอง อยากจะขอแข่งแก้ตัวอีกรอบสินะ? ]

[ ใช่ ! ขอแข่งกับพวกเธออีกครั้ง! ]

[ แต่ว่านะรุย… ตอนแข่งกับฉันนายมักจะพูดว่า ‘ไม่ให้แก้ตัว’ ไม่ใช่เหรอ? การที่นายมาขอแข่งเพิ่มแบบนี้ ฉันว่ามันเจ้าเล่ห์ไปหน่อยนะ? ]

[ หา…!? ]

 

อ๊า เธอใช้ประโยชน์จากตรงนี้…

 

[ คือ…ที่ฉันพูดนั่นก็เพื่อแฟนๆยังไงล่ะ ถ้าฉันไม่พูดแบบนั้น เธอคงจะขอแข่งอีกรอบเรื่อยๆ ใช่มั้ยล่ะ… ]

[ แต่ตอนนี้ก็ยังสตรีมอยู่นะ? ]

[ ก็บอกไปแล้วไง! ตอนนี้มีเวลาเหลืออยู่! โธ่ ! …อือออ!!! ]

 

“ร้องไห้ซะแล้ว”
“กลายเป็นเด็กน้อยไปแล้ว”
“นี่คือ…จอมเวทที่แข็งแกร่งที่สุด…จริงๆเหรอ?”
“น่ารัก”
“ลูกพี่ที่บอกว่าน่ารักคนนั้นน่ะ ตื่นเถอะ”

 

…เอาล่ะ ที่ผมอ้อนและให้อายากะยอมตามที่ต้องการดูเหมือนว่าเป็นธรรมเนียมไปแล้ว แต่คราวนี้มีคนอื่นเข้าร่วมการสนทนาด้วย

 

[ เรย์ ฉันก็ขอด้วยอีกคน แข่งกับพวกเราอีกรอบได้มั้ย? ]

[ เอ๋!? อิบุกกี้ ? ]
 

ไม่คิดเลยว่าอิบุกกี้จะมาขอด้วยตัวเอง อายากะจึงอุทานด้วยเสียงประหลาดใจ…และจากนั้น สมาชิกคนอื่นๆ ก็เริ่มส่งเสียงเชียร์ขึ้นมา
 

[ ฉันก็ขอด้วยนะเรย์! คราวนี้จะชนะให้ได้แน่! จริงๆนะ!! ]

[ อืม…งั้นฉันก็ขอด้วยเหมือนกัน ถ้าแพ้อีกล่ะก็ รุยคงพอใจแล้วล่ะ…และสัญญาว่าจะไม่ใช้เวลานานเกินไปนะ? ]

[ ทุกโค๊นนนนน..! ]

 

“ซึ้งงงง”
“อบอุ่นจัง”
“รุยมีเพื่อนที่ดีนะ”
“ทุกคนใจดีจัง”
“รุย นายควรเลิกเป็นจอมเวทนะ”

 

พวกเขาช่วยกันเกลี้ยกล่อมอายากะ ดูเหมือนว่าเมื่อคนที่ขอไม่ใช่แค่ผมคนเดียว…อายากะเองก็ดูจะลำบากใจที่จะปฏิเสธ

 

[ ถ้าทุกคนขอแบบนี้…ฉันก็คงจะปฏิเสธไม่ได้ แต่ต้องถามทีมด้วยนะ…ไรมุจังล่ะ ตกลงมั้ย? ]

[ ตกลงสิ! จะให้เล่นกี่ครั้งก็พร้อมสู้หมด ]

[ แล้วคาเรนจังล่ะ? ]

[ ไม่มีปัญหาค่ะ! สู้ต่อได้เลย! ]

[ งั้น…โรบินคุงล่ะ? ]

[ ฮึ ไม่ขัดข้อง! คราวนี้แหละที่จะได้เห็นทักษะโรบินฮู้ดของข้า! ]

 

“ว่าแล้วทำไมถึงใช้ธนู “
“ตอนเล่นก็แค่ยิงข้างหลังอย่างเดียวแท้ๆ”
“ส่วนใหญ่ก็ไรมุที่เก็บได้เกือบทั้งหมด”
“โรบินทำตัวเข้ากับบทได้ดีจริงๆ”
“ถึงฝีมือจะไม่ได้เก่งขนาดนั้นก็เถอะ…”

 

ปล่อยมุกตลกของโรบินไว้ก่อน…ตอนนี้ทีมของเรย์ก็ยอมรับการแข่งเพิ่มในที่สุด ขอบคุณมากจริงๆ…!

 

[ …ถ้าทุกคนโอเคกัน งั้นฉันจะให้โอกาสสุดท้ายแข่งอีกแค่รอบเดียวนะ ฝ่ายที่ชนะจะได้เป็นผู้ชนะของการแข่งครั้งนี้เลย พยายามเข้านะ? ]

[ ขอบคุณนะเรย์…คราวนี้ฉันจะไม่แพ้แน่…!! ]

[ ฮึๆ ถ้าคราวนี้ถ้าถูกอัดเละอีกก็อย่ามาน้อยใจละกัน? ]

[ …ขอตอบกลับเลยว่า ไม่มีทาง!!! ]

 

“555”
“เสียงดังจัง”
“ถ้าแค่เสียงดังจะไม่ขำแล้วนะ”
“อย่าฝืนบุกด้วยพลังเสียงสิ”
“นายพยายามทำให้เป็นกระแสอยู่เหรอ?”
“จริงๆ ก็ดังอยู่แล้วนะ…”

 

──

 

จากนั้นเราก็แยกไปvoice chatอื่น แล้วก็มีการประชุมระหว่างกลุ่มของพวกเราสี่คน

 

[ ฟู่ว…อย่างน้อยก็ได้โอกาสสุดท้ายแล้ว แต่ก็ยังถูกกดดันเหมือนเดิม ]

[ เพราะทุกคนช่วยขอให้น่ะ ขอบคุณมากนะ ]

[ แต่…ถ้ายังเป็นแบบนี้ เราก็จะโดนสไนเปอร์ยิงร่วงอีก แล้วมันก็จะซ้ำรอยเดิมน่ะสิ! ]

[ มีแผนอะไรไหมรุย! ]

[ …… ]

 

…แผนงั้นเหรอ ก็แน่ล่ะว่าถ้าเล่นแบบปกติไปก็ไม่มีทางชนะ ต้องเปลี่ยนวิธีเล่นแบบสุดขั้วแล้วพลิกเกมให้ได้ มันอาจจะแปลกไปหน่อย…แต่ก็ต้องลองแล้วล่ะ!!

 

[ อืม…ฉันมีแผนแล้ว…แผนก็คือ…!! ]

[ . . . ]

[ พูดออกมาให้ชัดๆ สิ ]

[ . . . .คือ? ]

 

[ แผนคือจะไม่สนใจไรมุซังแล้วสู้ไปเลย! ]

 

[ หาาาา!!? ]

[ ทำไมล่ะ!? ]

[ …อืม เป็นแผนที่คิดมาดีนะ ]