(WN) ชีวิตผมเปลี่ยนไปหลังจากได้ออกสตรีมในช่องVTuberของเพื่อนสมัยเด็ก - ตอนที่ 58 โทคุเซนไตรุยเรนเจอร์ !

ตอนที่ 58 โทคุเซนไตรุยเรนเจอร์ !

 

หลังจากที่พวกเราเต็มอิ่มกับบรรยากาศของชัยชนะแล้ว พวกเราก็ปิดสตรีมจากนั้นในวันถัดมาและวันถัด ๆ ไป เราก็ซ้อมกันอย่างต่อเนื่อง พัฒนาสกิลการเล็งและวางแผนการเล่นของเรา จนกระทั่งถึงวันสุดท้าย ทุกคนก็เติบโตขึ้นจนไม่เหมือนกับวันที่เริ่มต้นเลย

 

และแล้ววันแห่งการประลองก็มาถึง──

 

──

 

[ ทีมเรย์ VS ทีมรุย ในการประลองสุดพิเศษเกม Splatoon ! ]

 

[ ว้าว!] [ เย้! ]

 

“มาแล้ววววว!!!”
“โว้ววววววว!!!”
“แปะๆๆ”
“รอมานานแล้ว ในที่สุด!”
“ตื่นเต้นสุดๆ”

 

สมาชิกของทั้งสองทีมรวมตัวกันในvoicechat แน่นอนว่าในเกมพวกเราก็มารวมตัวกันด้วย

 

บนหน้าจอของล็อบบี้ก็มีตัวละครทั้งแปดคนเดินไปมาอย่างครึกครื้น แค่ท่าทางการเคลื่อนไหวในล็อบบี้ก็เผยให้เห็นบุคลิกของแต่ละคนแล้ว เพราะลิลลี่กับโรบินขยับตัวอยู่ตลอดเวลา ราวกับเป็นปลาทูน่า

 

อายากะที่ทำหน้าที่พิธีกร เริ่มต้นด้วยการพูดคุยเปิดรายการและอธิบายกติกา ขณะที่ผมกวนเธอไปบ้างในบางครั้ง แต่ตอนที่อธิบายกติกาก็ฟังอย่างตั้งใจ

 

[ เอาล่ะ จะขออธิบายอีกรอบ… วันนี้พวกเราทีมเรย์จะมาประลองกับทีรุยที่นำโดยรุย! กติกาคือ BO5(Best of 5) ทีมที่ชนะ 3 รอบก่อนจะเป็นผู้ชนะ! สมาชิกทีมถูกจัดมาไว้ล่วงหน้าแล้ว เริ่มแนะนำจากทีรุยเลย! ]

 

[ โอเค ฉันเป็นหัวหน้าทีม รุย อัสติกา แล้วก็… ]

 

[ ลิลลี่!] [ โมจิ! ] [ อิบุกิค่ะ ]

 

[ [ [ [ พวกเราโทคุเซนไตรุยเรนเจอร์ ! !! ] ] ] ]

 

[ ยอดไปเลย…! ]

 

“โคตรเฉิ่ม…!!”

“ใครคิดชื่อให้วะเนี่ย”

“ซ้อมมาก่อนรึเปล่า”

“เห็นซ้อมตะโกนเรียกกันในไลฟ์เมื่อวานนะ”

“อิบุกิคงไม่เต็มใจพูดเท่าไหร่ ฮ่าๆ”

 

แม้คอมเมนต์จะไม่ค่อยชอบ แต่พวกเราจงใจทำให้ดูเฉิ่ม ๆ เพื่อให้มันเป็นมุก…ที่จริงแล้วลิลลี่เป็นคนเสนอให้ทำเสียงตะโกนนี้ตอนแนะนำตัวเอง ผมไม่ผิดอะไรเลย ถ้ามีปัญหาก็ไปบ่นกับลิลลี่เอา จบนะ

 

[ ……เอาล่ะ ขอบคุณมาก ทีมเรย์จะมีฉัน คาเร็นจัง โรบิน และไรมุจังเป็นสมาชิกทั้งสี่คน ]

[ อะไรนะ ทีมนั้นไม่ตะโกนบ้างเหรอ? ]

[ ถ้ามีมันจะดูแปลกๆน่ะ… ไม่เป็นไรหรอก ถึงไงพวกเราก็มีแรงฮึกเหิมกันอยู่แล้ว แต่ถ้าใครแพ้ หัวหน้าทีมต้องมีบทลงโทษนะ อย่าลืมทำให้เต็มที่ล่ะ? ]

[ เอ๋ มีบทลงโทษด้วยเหรอ? ]

 

คาเร็นจากทีมตรงข้ามพูดขึ้นอย่างประหลาดใจ คงยังไม่ได้บอกไว้ล่วงหน้า… แต่สำหรับทีมเราน่ะ พูดถึงบทลงโทษกันตั้งแต่แรกเลย แล้วทีมก็เกือบแตกเพราะเรื่องนี้ซะด้วยซ้ำ!

 

[ มีสิ แต่มันจะส่งผลแค่กับฉันไม่ก็รุยแค่นั้น คาเร็นจังกับคนอื่น ๆ ก็สนุกให้เต็มที่ได้เลย ]

[เข้าใจแล้วค่ะ! ]

[ ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่แพ้อยู่แล้ว ]

 

อายากะท่าทางมั่นใจว่าจะชนะและพูดท้าทาย… หืม? ถ้าเธออยากสู้กันจริง ๆ ก็ได้เลยนะ ทางนี้พร้อมรับคำท้าเต็มที่

 

[ เฮอะ พวกเราก็ซ้อมมาจริงจังเหมือนกันนะ! เรามีแผนการรับมือกับสไนเปอร์ด้วย อย่าคิดว่ามีคนเก่งแล้วจะชนะได้ง่าย ๆล่ะ! ]

[ โฮะ โฮ พูดได้ดีนี่? แต่ถ้าแพ้แล้วอายขึ้นมาละก็… อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ? ]

 

[ ว่าไงนะーー！！！？？ ]

 

“555 “
“555 “
“รุยโมโหแล้ว!”
“ก็ใจร้อนเกิ๊น!”
“หัวหน้าทีมแบบนี้จะไหวเหรอ?”
“คู่กัดคู่นี้มาอีกแล้ว”

 

อิบุกิเหมือนจะพยายามช่วยให้ผมใจเย็นลงเลยพูดแทรกขึ้นมา

 

[ ……พูดกันแค่นี้พอเถอะค่ะ แยกทีมกันได้แล้ว ใกล้ถึงเวลาแล้วด้วย ]

[ โอ๊ะ ขอโทษทีอิบุกกี้ ! งั้นเจอกันหลังแข่งจบนะ! คราวนี้ฉันจะได้เห็นหน้ารุยร้องไห้แน่ ๆ! ]

[ คำพูดนั้น… ฉันจะส่งคืนให้หมดเลย!! ]

 

“555”
“555”
“555”
“อัญเชิญวิญญาณคำสาป”
“เหมือนในหนังที่พึ่งไปดูมาแน่ๆ”

 

พอผมพูดแซวแบบนั้น หลายคนก็หัวเราะกัน

 

[ งั้นทีมเรย์ทุกคน มารวมกันที่เซิร์ฟเวอร์นั้นนะ! ]

 

[ โอเค! ][ รับทราบ! ] [ อื้ม ]

 

ทีมเรย์ที่นำโดยอายากะออกจากvoicechatไปแล้ว… ทิ้งให้พวกเราเหลือสี่คนเริ่มประชุมครั้งสุดท้ายกัน

 

[ เอาล่ะ ทีมโทคุเซนไตรุยเรนเจอร์ หรือทีมรุยของเรา จะเริ่มประชุมครั้งสุดท้ายกัน! อีกฝั่งมีไรมุซังที่แข็งแกร่ง แต่พวกเราก็ซ้อมกันมาเยอะมากแล้ว! เพราะฉะนั้น เราต้องชนะได้แน่! แสดงผลงานจากการฝึกให้เรย์ได้เห็นกันเถอะ!! ]

 

[ อื้อ! พวกเราต้องชนะได้แน่ เพราะพวกเรามี ‘ปาร์ตี้แดนซ์ซิ่งลิลลี่ ’ ไงล่ะ! ]

 

“นั่นมันอะไรน่ะ “

“มีท่าพิเศษแบบนั้นด้วยเหรอ?”

“เปล่า แค่ลิลลี่ไปเต้นต่อหน้าศัตรูเฉย ๆ”

“ฮ่าๆ”

“5555”

“เปลี่ยนชื่อ?”

“แต่ตอนซ้อมมันได้ผลนะ! แข็งแกร่งสุด ๆ เลย!”

 

โมจิเองก็ดูเป็นกังวลเล็กน้อยแต่ก็บอกว่า

 

[ ทำไมต้องปักธงล่วงหน้าแบบนี้ล่ะ… แต่ก็เอาเถอะ ยังไงพวกเราก็ซ้อมกันมาเยอะ และรู้ว่ารุยรุยมีเหตุผลที่ไม่อยากแพ้ งั้นพวกเราจะทำให้เต็มที่นะ ]

[ ใช่แล้วค่ะ ชนะแล้วให้รุยซังเลี้ยงเนื้อย่างจริง ๆ เลย ]

[ เอ๋… ยังจำได้อยู่เหรอ? ]

 

“ฮ่าๆ”

“ยังไม่ได้เลี้ยงเนื้อย่างอีกเหรอ”

“ต้องเลี้ยงให้แล้วนะ”

“เก็บเนื้อย่างไว้ตอนฉลองชัยชนะสิ”

“รอสตรีมฉลองกันเลย!”

“เริ่มรู้สึกว่าจะชนะจริง ๆ แล้วสิ”

 

[ “เก็บเนื้อย่างไว้ตอนฉลองชัยชนะ”… จริงด้วย ทุกคนยอมตามใจฉัน ยอมซ้อมด้วยกันทุกวันจนถึงวันนี้ งั้นถ้าชนะ ฉันจะเลี้ยงมื้อหนึ่งก็ไม่เสียหาย… ขอเป็นร้านถูก ๆ ละกันนะ ]

[ …ยังไงก็เถอะ อยากจะฉลองกันหลังจบการแข่ง เพราะงั้นต้องชนะให้ได้! ทุกคน! ]

[ ค่ะ! ] [ อื้ม! ] [ อื้อ! ]

[ ทีมรุย สู้ๆ! ]

[ [ [ [ เย้ーー! ] ] ] ]

 

จากนั้นพวกเราก็ตะโกนรวมพลังกันอีกครั้ง เอาล่ะ แบบนี้ต้องไหวแน่ เพราะพวกเราคือทีมที่แข็งแกร่งที่สุด────

 

────15 นาทีต่อมา

.

.

.

[ อ๊ะ อึก… ฮือ… ฮืออ… ]

[ รุยรุย… นี่… ความจริงใช่มั้ย…? ]

[ ไม่คิดเลยว่าฝีมือจะต่างกันขนาดนี้… ]

 

“โดนถล่มเละเลย”

“ไม่คิดว่าจะขนาดนี้”

“ก็ศัตรูมีคนเหมือนโปรเลยนิ…”

“แต่ก็พยายามได้ดีแล้วแหละ”

“ดูซึมไปเลย”

“พึ่งมาดู จบแล้วเหรอ”

“จบแล้ว แพ้ขาดลอยเลย”

 

[ ..… ]

 

ด้วยคะแนน 0-3 ทีมเราพ่ายแพ้อย่างหมดรูป …แบบนี้มัน…ไม่ยุติธรรมเลย…