(WN) ชีวิตผมเปลี่ยนไปหลังจากได้ออกสตรีมในช่องVTuberของเพื่อนสมัยเด็ก - ตอนที่ 55 ทีมรุยถือกำเนิด !

ตอนที่ 55: ทีมรุยถือกำเนิด !
 

[ ใช่! ฉันจริงจังนะ! แล้วถ้าฉันชนะก็จะได้ไปเดทกับนายทั้งวันเลย ! แน่นอนว่าค่าใช้จ่ายทั้งหมดรุยเป็นคนจ่าย! ]

[ ห๊ะ? เธอก็รู้นี่ว่าฉันไม่มีเงินขนาดนั้น… ]

 

อายากะอ้อนด้วยน้ำเสียงน่ารักทันที

 

[ เอ๋~? ฉันไม่รู้เรื่องนั่นหรอกนะ~? ]

 

[ แล้วอีกอย่าง เราคุยกันแล้วว่าจะไม่ให้คนอื่นรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเราใช่มั้ย? ถ้าคำว่า ‘เดท’ หลุดออกไป ชีวิตการทำงานของเราคงพังแน่ๆ… ]

[ เอาเถอะ เรื่องนั้นก็ปรับคำพูดหรือก็แค่ไม่บอกเรื่องลงโทษก็ได้นี่…อีกอย่าง รุยก็มีโอกาสที่จะชนะไม่ใช่เหรอ? ]

[ หือ? ]

[ ถ้ารุยชนะ ฉันก็จะทำตามคำสั่งของรุยไงล่ะ เป็นโอกาสที่ไม่ควรปล่อยให้หลุดไปเลยนะ ? ]

 

อายากะยิ้มอย่างมีเลศนัยและท้าทายด้วยสายตา เมื่อเห็นแบบนั้นแล้ว ผมรู้สึกอยากจะพิสูจน์ตัวเองขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

 

[ …อายากะ เรื่องที่ต้องทำตามคำสั่ง…ทำได้ถึงไหนล่ะ? ]

[ หือ? ถึงไหนก็ได้สิ ]

 

ถึง…ถึงไหนก็ได้…?

 

[ อ้อ แต่ถ้าสั่งให้ให้เงินสัก 100 ล้านหรืออะไรที่เป็นไปไม่ได้ก็ไม่เอาหรอกนะ…แต่ถ้าทำได้ ฉันก็จะทำให้ทุกอย่างแหละ ]

[ อะ…อะไรก็ได้งั้นเหรอ!? ]

 

อะไรก็ได้ที่ผมต้องการเหรอ!? หมายความว่า…ผมจะสั่งอะไรก็ได้งั้นเหรอ!? จริงเหรอ? ไม่ผิดแน่นะ? นี่มันเหมือนกับฉากเปิดในมังงะผู้ใหญ่เลยนะ…!

 

[ …แต่รุยเป็นคนเล่นเกมเก่งนิ ให้ฉันเลือกเกมที่จะแข่งก็แล้วกัน ? ถือว่าเป็นแต้มต่อโอเคมั้ย? ]

[ อ่า…ได้สิ ]

[ ตกลงนะ! ถ้างั้น ฉันจะเลือกเกมที่เล่นบ่อยๆ ล่ะ! ]

[ เกมที่ว่า…คือเกมอะไรเหรอ? ]

[ นั่นคือ…! ]

 

──

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

 

[ อะแฮ่ม…ก่อนอื่นต้องขอบคุณทุกคนที่สละเวลามาเข้าร่วมนะ ฉัน รุย อัสติก้า จะเป็นผู้ดำเนินการในครั้งนี้ ]

 

ในห้องแชทเสียงแห่งหนึ่ง ผมกล่าวต้อนรับสตรีมเมอร์ทั้งสามคนที่ผมเชิญมา ซึ่งพวกเขาก็คือ…

 

จำนวนผู้ติดตาม 115,000 คน VTuberสุดแสบ ร่าเริง บ้าคลั่ง และโด่งดังเรื่องความเป็นคนตรงไปตรงมา ยูนางิ ลิลลี่

 

[ ฮ่าๆ! รุย ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ ? ]

 

จำนวนผู้ติดตาม 344,000 คน เด็กสาวม.ต้นสไตล์ใสๆ ชอบเรื่องความรัก และมีมุมลึกลับ อิจิกายะ โมจิ

[ อู้ว~ รุยรุยพูดแบบนั้นเป็นด้วยเหรอ? ]
 

จำนวนผู้ติดตาม 678,000 คน สาวมัธยมปลายที่เงียบสงบ มีฉายาว่าผู้ดูแลของเรย์ คิยามะ อิบุกิ ซึ่งในตอนนี้ยังไม่พูดอะไรสักคำ นับตั้งแต่ที่ผมได้คุยกับเธอครั้งสุดท้ายตอนก่อนมาเป็น VTuber (ตอนที่ 7)

[ …… ]

 

เมื่อผมเริ่มรู้สึกอายจากคำล้อเลียนของลิลลี่และโมจิ ผมกลับไปใช้โทนพูดตามปกติเพื่ออธิบายต่อ

 

[ เอาล่ะ เข้าเรื่องเลยนะ เหตุผลที่ผมเชิญทุกคนมาก็เพื่อการแข่งเกมที่จะเกิดขึ้นในอีก 3 วันข้างหน้าระหว่างทีมของเรย์และทีมของฉัน…และเกมที่เลือกก็คือ ‘Splatoon’! ]

 

[ โอ้ว! ] [ ว้าว~] [……]

 

เสียงปรบมือประปรายดังขึ้นมา คงเป็นเสียงของลิลลี่กับโมจิ ผมจึงอธิบายต่อ

 

[ ตามที่ทุกคนรู้ Splatoonเป็นเกมยิงที่มีเอกลักษณ์เฉพาะ โดยเล่นเป็นทีม 4 ต่อ 4 ใช้หมึกยิงใส่กัน! เราจะต้องรวบรวมสมาชิกอีกสามคนมาเป็นทีมเพื่อแข่งกัน…และฉันลือกพวกเธอสามคนนี้มาร่วมทีม! ]

[ เอ่อ ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยคะ? ]

[ อ๊ะ ครับ! มีอะไรเหรอ อิบุกิซัง? ]

 

เสียงของอิบุกิดังขึ้นเป็นครั้งแรก ผมรู้สึกตกใจเล็กน้อย แล้วอิบุกิก็ถามคำถามที่ผมไม่ได้คาดคิด

 

[ ทำไมถึงเลือกฉันมาเป็นหนึ่งในทีมล่ะคะ? ฉันเล่นเกมไม่เก่งเท่าไหร่นะ ]

[ อ๊ะ ถ้าอย่างนั้น โมจิเองก็ไม่เก่งเหมือนกันนะ ]

[ ฉันก็ด้วย! ]

 

เสียงของโมจิและลิลลี่ดังขึ้นตามกันเพื่อแสดงความเห็นด้วย ผมเองก็รู้ดีว่าพวกเธอไม่ใช่คนที่เล่นเก่งเป็นพิเศษ แต่ก็มีเหตุผลที่ผมเลือกพวกเธอมา

 

[ เอ่อ…จะพูดตามตรงก็คือ คิดไม่ออกว่าจะเชิญใครอีกแล้วน่ะ สองคนในกลุ่มโอเวนที่สนิทด้วย และไรมุซังที่เป็นสไนเปอร์มือฉมัง ถูกเรย์ชิงตัวไปก่อนแล้ว พยายามชวนคนอื่นที่เก่งเกมมาแล้ว แต่ตารางเวลามันไม่ตรงกัน… ]

 

[ แล้วก็เลยเป็นพวกเราเหรอคะ? ]

 

[ ใช่…แต่ก็ไม่ได้คิดว่าพวกเธอเล่นไม่เก่งนะ! ตรงกันข้าม รู้สึกดีใจมากที่ได้เล่นกับพวกเธอที่เป็นเพื่อนสนิทและมีสมาชิกที่หลากหลายแบบนี้! ]

 

เพื่อไม่ให้เข้าใจผิดว่าผมรวบรวมสมาชิกมาแบบประนีประนอมมา ผมจึงอธิบายเรื่องนี้ให้ทุกคนเข้าใจ เพราะพวกเขายอมสละเวลาส่วนตัวมารวมตัวกัน ผมรู้สึกขอบคุณทั้งสามคนจากใจจริง และการได้รวมตัวกับสมาชิกกลุ่มนี้ทำให้ผมรู้สึกดีใจจริง ๆ เป็นความรู้สึกที่มาจากใจจริง

 

เมื่ออิบุกิซังได้ยิน เธอก็มีท่าทางตกใจเล็กน้อยและพูดขึ้นว่า

 

[ จริงเหรอคะ? ฉันนึกว่ารุยซังไม่ชอบฉันซะอีก ]

[ ไม่มีทาง ! ฉันนับถืออิบุกิซังมากจริง ๆ ! ถึงขั้นดูสตรีมของเธอเพื่อเป็นตัวอย่างด้วยซ้ำ!! ]

[ อย่างนั้นเหรอคะ? ถ้างั้นก็น่าจะชวนฉันมาตั้งนานแล้ว… ]

 

เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้านิด ๆ…อา ผมน่าจะเลิกกลัวไปเองและชวนเธอตั้งนานแล้ว ถึงแม้อิบุกิจะดูเป็นคนเยือกเย็น แต่เธอก็เป็นคนใจดีมาก… ข้อนี้ผมรู้มาตั้งแต่เห็นอายากะสนิทกับเธอแล้ว

 

[ จะไปแล้วรุยรุย…ทำไมเรย์ถึงต้องการท้าแข่งกับรุยรุยด้วยทีมที่จริงจังขนาดนั้นด้วยล่ะ ? มีเหตุผลที่อยากชนะขนาดนั้นหรือเปล่า? ]

[ อ๋อ… เรื่องนั้น ผู้ชนะจะได้ให้ฝ่ายแพ้ทำตามที่บอกน่ะ แต่นี่เป็นเรื่องระหว่างฉันกับเรย์ และยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะพูดในสตรีมดีหรือเปล่า… ]

 

ลิลลี่ที่ได้ยินก็ขัดขึ้นกลางประโยคของผม

 

[ หา? ทำตามที่บอกได้ทุกอย่างเลยเหรอ…อันตรายนะ! รุย นายต้องแพ้แน่ๆ! ]

[ ใช่เลย อันตรายมาก ]

 

อิบุกิซังก็พูดแทรกเข้ามาเช่นกัน

 

[ เดี๋ยวก่อนค่ะ ขอข้ามเรื่องที่ว่ารุยจะแพ้ไปก่อน… ถ้ารุยชนะขึ้นมา จะให้เรย์ทำอะไร? ถ้ามันไม่เหมาะสม ฉันจะไม่ช่วยนะคะ ]

 

คำถามนี้ทำให้ผมพูดตะกุกตะกัก

 

[ เอ่อ… มัน…คือ…ยังไม่ได้ตัดสินใจน่ะ… ]

[ ฮิๆ ยังไงก็ต้องเรื่องลามกแน่ๆเลย ใช่มั้ย? ]

[ ไม่ใช่สักหน่อย!! ]

 

ผมตะโกนปฏิเสธคำพูดของโมจิ…ถึงจะต้องปฏิเสธก็เถอะ แต่มันก็มีแวบหนึ่งที่ผมเผลอคิดไปจริง ๆ แต่ว่า…!

 

[ ถึงจะยังไม่แน่ใจว่าอยากได้อะไร… แต่ขอสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรที่เธอไม่ชอบแน่นอน ขอสาบาน! ]

 

ผมพูดอย่างหนักแน่นกับทั้งสามคน อาจฟังดูไม่น่าเชื่อ แต่นี่เป็นความจริงจากใจของผม เพราะผมไม่อยากเห็นอายากะทำหน้าไม่พอใจเลย…ใบหน้ายิ้มแย้มของเธอคือสิ่งที่เหมาะกับเธอที่สุด…..

 

พออิบุกิซังได้ยิน เธอก็ถอนหายใจออกมาแต่ก็พูดว่า

 

[ เฮ้อ… เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันจะช่วย ]

[ ขอบคุณครับ! อิบุกิซัง… เอ่อ…อิบุกี้! ]

 

ผมดีใจจนเรียกชื่อเล่นของอิบุกิซัง ซึ่งเธอก็ตอบกลับมาด้วยคำที่ไม่คาดคิด

 

[ ฟุฟู…คนที่เรียกฉันแบบนั้นมีแต่เรย์เท่านั้นนะคะ แน่ใจแล้วเหรอ? ]

[ เอ๋? ]

 

ผมยังไม่ทันคิดว่าที่เธอพูดหมายความว่าไง โมจิก็โยนระเบิดลูกใหญ่เข้ามา

 

[  ก็แบบว่า รุยรุยกับเรย์ดูเป็นของจริงเลยนะ? ]

[ อะไรนะ────!? ]

[ เห? ไม่ใช่แค่โรลเพลย์งั้นเหรอ? ]

[ ไม่อะ โมจิคิดว่าสองคนนั้นเป็นของจริงเลยล่ะ…ใช่มั้ย รุย? ]

[ ………… ]

 

ผมทำได้แค่นิ่งเงียบ… จริงเหรอ เรื่องนี้โดนเปิดเผยหมดแล้วเหรอ!? ทั้งที่พวกเราพยายามปิดบังกันมาแท้ๆ! ไม่คิดว่าอายากะจะพูดแน่นอน…คงเป็นการสังเกตการณ์ของโมจิสินะ หรือว่า…?

 

[ เงียบแบบนี้ดูเหมือนจะจริงนะ รุย…? ]

[ …เฮ้อ ยังไงก็เถอะ ในเมื่อจะทำแล้วก็ต้องเอาชนะให้ได้ รุยซังเลือกพวกเราแล้วนี่? ]

[ เฮะเฮะ! จริงด้วย! งั้นเรามาเริ่มซ้อมกันเถอะ! ]

 

ช่างเถอะ ตอนนี้ข้ามเรื่องที่เหมือนจะถูกจับได้ไปก่อน มุ่งสมาธิไปที่การแข่งในอีกสามวันดีกว่า เพราะผมจะแพ้ไม่ได้เด็ดขาด…!

 

[ …อื้ม! เอาล่ะ พวกเราทีมรุยต้องชนะทีมเรย์ให้ได้! ไปกัน ! ]

 

[ [ [ อ-โอ้!! ] ] ]

 

พร้อมกับเสียงของผม เสียงของทุกคนก็ดังขึ้นกลับมารู้สึกได้ว่าทีมเรากลายเป็นหนึ่งเดียวกัน…ถึงอันโดเซนเซเห็นมั้ยครับ ตอนนี้ผมกำลังมีช่วงเวลาวัยรุ่นที่ดีที่สุดเลย!