(WN) ชีวิตผมเปลี่ยนไปหลังจากได้ออกสตรีมในช่องVTuberของเพื่อนสมัยเด็ก - ตอนที่ 37 ชีวิตวัยรุ่นไม่มีการบังคับหรอกครับ

เนื่องจากช่วงปรึกษาปัญหาของผมจบลงเร็วกว่าที่คาดไว้ พวกเราเลยพูดคุยกันต่อเรื่องวัยรุ่นและการใช้ชีวิตในช่วงนั้น

 

[ มีอีกเรื่องที่อยากจะบอกกับรุยคุงและผู้ชมทุกคนครับ ว่าชีวิตวัยรุ่นที่สวยงามเหมือนในมังงะหรือหนังนั้น จริง ๆ แล้ว คนที่ได้สัมผัสแบบนั้นมีน้อยมากนะ? ]

 

[ ..งั้นเหรอ? ]

 

[ ใช่ครับ สมัยนี้แค่โซเชียลมีเดียก็ทำให้เราสามารถแอบส่องชีวิตวัยรุ่นของคนอื่นได้ง่ายขึ้น…แต่ก็มีคนมากมายที่ใช้เวลาอยู่คนเดียว อย่างเช่นผมเอง ช่วงที่ยังเรียนอยู่ผมก็อยู่คนเดียวเป็นส่วนใหญ่ ]

 

คิดไม่ถึงเลย…อันโดเซนเซย์ดูเป็นคนเงียบ ๆ แต่ไม่เคยรู้สึกเลยว่าเขาจะมีบรรยากาศแบบพวกที่ชอบอยู่คนเดียว เขาคงเลือกใช้ชีวิตแบบนั้นด้วยตัวเอง แต่โมจิกลับถามอันโดด้วยท่าทางซุกซนว่า

 

[ เอ๋? เซนเซย์ดูท่าทางจะฮอตนะ? ]

 

[ ฮ่าๆ ตอนนั้นผมชอบเรียนมากที่สุดครับ พอมาคิดดูแล้ว ก็รู้สึกว่าเล่นสนุกบ้างก็คงดี แต่ถ้าไม่ได้ทำแบบนั้น ผมคงไม่ได้เป็นตัวเองในวันนี้ การเป็นตัวเองในตอนนั้นเลยทำให้ผมรู้สึกว่าผมรักตัวเองมากน่ะครับ ]

 

[ นั่นมันยอดไปเลย… ]

 

สำหรับผมตอนนี้ แค่คิดถึงช่วงเรียนก็มึนหัวแล้ว ไม่รู้ว่าเมื่อโตขึ้นอีกหน่อยจะดีขึ้นมั้ยนะ..

 

[ โมจิเองก็อยู่ในช่วงวัยรุ่นนะ แต่เวลาส่วนใหญ่จะใช้ไปกับการไปดูดวงมากกว่าการไปเล่นกับเพื่อน ๆ อีก เลยได้ใช้เวลาอยู่คนเดียวเยอะเลย ]

 

[ งั้นเหรอ…ทุกคนไม่เหมือนกันสินะ? ]

 

[ ใช่ครับ ทุกคนมีวิธีใช้ชีวิตที่แตกต่างกัน ชีวิตวัยรุ่นไม่มีการบังคับหรอกครับ ]

 

”ไม่มีการบังคับ…เหรอ”

“คำพูดของครูลึกซึ้งดีนะ”

“รู้สึกเหมือนถูกยอมรับเลย สบายใจขึ้นนิดหน่อย”

“แต่ก็ใช่ เพราะเราย้อนเวลากลับไปไม่ได้”

 

คำพูดของอันโดเซนเซย์ทำให้ผมรู้สึกโล่งขึ้นนิดหน่อย…ผมเชื่อว่าคนที่มีความรู้สึกเหมือนกันก็คงอยู่ในหมู่ผู้ชมเช่นกัน

 

[ แต่รุยรุยดูเหมือนอยากจะทวงคืนช่วงวัยรุ่นของตัวเองนะ งั้นมาคิดกันเถอะว่าจะทำอะไรกันดี? ]

 

[ เอ่อ…ที่จริงยังคิดไม่ได้เลยครับ.. ]

 

[ ฟุฟุ ถ้างั้นเดี๋ยวช่วยคิดนะคะ ]

 

จากนั้นพวกเราสามคนก็เริ่มพูดคุยกันเรื่อง “แผนทวงคืนวัยรุ่น” โมจิทำท่าคิดหนักก่อนจะพูดออกมา

 

[ อืม…แต่ช่วงวัยรุ่นเองก็มีหลายแนวเหมือนกันนะ? ]

 

[ เอ๋ หลายแนว? ]

 

[ ใช่ๆ ! อย่างที่พูดไปเมื่อกี้ การเล่นดนตรีในงานเทศกาลโรงเรียนก็เป็นวัยรุ่นแนวรวมพลังกับเพื่อน ส่วนการมุ่งมั่นเพื่อชนะการแข่งขันกีฬาก็เป็นแนวที่พบได้บ่อยมากเลยนะ ]

 

คราวนี้อันโดเซนเซย์ก็แทรกขึ้นมา

 

[ ช่วงเวลาธรรมดา ๆ ก็ถือว่าเป็นวัยรุ่นเหมือนกันครับ แสงแดดที่ส่องผ่านหน้าต่างห้องเรียน เสียงชอล์ค เสียงพูดคุยไร้สาระ การเล่นดนตรีของวงโยธวาทิตหลังเลิกเรียน และห้องเรียนว่างเปล่าลับ ๆ นั่น… ]

 

[ เอ๋ !? สองคนรู้รายละเอียดวัยรุ่นดีจัง!? ]

 

“555”

“ระดับความรู้วัยรุ่นนี่สูงมาก”

“ก็เป็นครูกับนักเรียนกันนี่นา”

“อยู่ในช่วงวัยรุ่นที่กำลังเบ่งบานนี่เอง”

 

แน่นอนว่าทั้งสองคนเป็นตัวละครที่ถูกสร้างให้มีบทบาทในโรงเรียน…แต่ความจริงเป็นยังไงกันแน่…? ไม่สิ คงไม่ควรถามลึกขนาดนั้นหรอก อันโดเซนเซย์ก็คืออันโดเซนเซย์ โมจิก็คือโมจิ…

 

[ อ๋า แล้วความรักล่ะ? ถ้าพูดถึงความรัก มันก็เป็นส่วนสำคัญของวัยรุ่นเลยนะ แค่การตกหลุมรักใครสักคนก็เรียกได้ว่าเป็นช่วงวัยรุ่นแล้วล่ะ ]

 

[ ความรักเหรอ… ]

 

พูดถึงวัยรุ่นแล้ว จะขาดเรื่องความรักไปไม่ได้เลย เหมือนกับเฟรนช์ฟรายส์ที่มาคู่กับฟาสต์ฟู้ด……

 

[ แน่นอนว่าฉันเองก็มีความฝันแบบนั้นบ้าง…แต่การหลงรักเพียงเพราะอยากรักมันต่างจากการรักจริงนะ ? ฉันอยากจะมีความรักตอนที่พบกับคนที่ฉันรักจริง ๆ มากกว่า…เลยยังไม่เคยมีแฟนสักครั้งเลย พูดแบบนี้ก็ดูตลกดีเนอะ? ]

 

พูดไปก็เริ่มรู้สึกอายจนเผลอยิ้มออกมา…พอเห็นผมเป็นแบบนั้น โมจิกลับเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังขึ้นเล็กน้อย

 

[ ไม่หรอกรุยรุย ความคิดแบบนี้ดีแล้วล่ะ แต่…บางทีเธออาจจะลองเพิ่มความมั่นใจให้ตัวเองสักนิดหน่อยนะ ? ]

 

[ ความมั่นใจเหรอ? ]

 

[ ใช่ๆ แทนที่จะคิดว่าไม่มีใครชอบเราเลย ลองคิดว่าบางทีคนนี้อาจจะชอบเราก็ได้นะ แบบนี้ชีวิตคงสนุกขึ้นบ้างใช่มั้ย? แล้วนั่นแหละที่ความรักจะเริ่มต้นขึ้น ]

 

[ จริงสิ…อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้… ]

 

“นักเวทที่โดนสอนเรื่องความรักจากเด็กม.ต้น?”

“ฮ่าๆ รุยรุยดูจริงจังมากเลยวันนี้”

“แต่ฉันคิดว่ารุยรุยน่าจะมีคนชอบอยู่นะ”

“คงจะไม่รู้ตัวหรือไม่ก็คิดไม่ถึงสุด ๆ”

 

คอมเมนต์เริ่มวุ่นวายมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ตอนนี้ผมปล่อยผ่านไปก่อน แล้วคุณอันโดก็สรุปเรื่องให้ฟัง

 

[ ถึงเรื่องความรักจะเป็นแบบนั้น แต่ในสกายซันฯ ก็มีคนเล่นดนตรีในวงบ้าง หรือบางคนก็แข่งเกม หรือก็มีสตูดิโอจำลองโรงเรียนที่ทำให้สัมผัสบรรยากาศวัยรุ่นได้ง่ายขึ้นนะ แต่แน่นอนว่ารุยคุงเองก็ต้องลงมือทำอะไรบางอย่างด้วยนะครับ ]

 

[ จริงด้วยครับ…ผมเข้าใจแล้ว ขอบคุณครับอันโดเซนเซย์! ผมจะพยายามทวงคืนชีวิตรุ่นของผมกลับมาให้ได้! ]

 

[ ว้าว ประโยคดูยิ่งใหญ่จังนะ? ]

 

[ ฮ่าฮ่า สู้ ๆ นะครับ ถ้าผมช่วยอะไรได้ก็เรียกได้เลยนะ…พร้อมเสมอครับ ]

 

[ ครับ! …ว่าแต่จอมอนิเตอร์กำลังสั่นอยู่หรือเปล่าครับ!? ]

 

ในจังหวะนี้เอง ผมสังเกตเห็นว่าแบ็กกราวด์ในจอมอนิเตอร์เริ่มสั่นไหว ถึงจะเข้าใจคร่าว ๆ ว่านี่เป็นเอฟเฟกต์ ไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่พอเจอภาพนี้แบบไม่ทันตั้งตัวก็อดตกใจไม่ได้

 

[ อ้อ ดูเหมือนเวลาจะบิดเบือนอีกแล้วครับ บางทีโลกของรุยรุยอาจเชื่อมต่อเข้ามาอีกครั้งแล้ว ]

 

[ นั่นหมายความว่า…ได้เวลาอำลาแล้วสินะ รุยรุย ฉันสนุกมากเลยนะ ]

 

ผมมองไปที่เวลาที่แสดงอยู่บนโน้ตบุ๊ก ผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้ว หมายความว่าอีกไม่นานรายการก็จะจบแล้ว

 

[ ..งั้นเหรอ ถึงฉันจะอยากคุยกับพวกเธอต่ออีกหน่อย…แต่การจากลาก็เป็นส่วนหนึ่งของวัยรุ่นเหมือนกันใช่มั้ย? ]

 

“55555”

 ”55555”

 ”เงียบไปเลย 555”

 ”นี่ไม่ใช่คาแรคเตอร์นายสักหน่อย 555” 

”รีบไปเถอะ 555”

 

[ ใช่ครับพวกเราจะได้พบกันอีกแน่นอน ]

 

[…ครับ! แล้วเจอกันใหม่นะครับ เซนเซย์ ! โมจิ! ]

 

[ แล้วเจอกันนะ รุยรุย! ]

 

จากนั้นก็เกิดเสียงเอฟเฟกต์ที่เต็มไปด้วยแสงสว่าง ‘รุย’ ก็หายไปจากจอภาพ…

 

[ …เขากลับไปแล้วสินะ ]

 

[ เป็นเด็กที่น่าสนุกดีนะครับ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าพ่อมดที่ดูแข็งแกร่งขนาดนั้นก็ยังคงตามหาช่วงวัยรุ่นของตัวเองอยู่ ]

 

[ บางทีเขาคงรู้สึกโดดเดี่ยวเพราะความอัจฉริยะของตัวเอง…แต่ตอนนี้เขาน่าจะโอเคแล้วล่ะครับ เพราะเขารู้แล้วว่าแม้แต่ตอนนี้ก็ยังสามารถสัมผัสกับความเป็นวัยรุ่นได้ ]

 

[…อย่างนั้นเหรอ งั้นเซนเซย์ มาทำกิจกรรมวัยรุ่นกันบ้างดีกว่า! ได้ข่าวว่าที่หน้าโรงเรียนมีเกมเซ็นเตอร์เปิดใหม่ ไปด้วยกันมั้ยคะ? ]

 

[ ผมทำแบบนั้นไม่ได้นะครับ โมจิซัง พวกเราเป็นครูกับนักเรียนนะครับ ]

[ บู่ ~ น่าเบื่อจัง เซนเซย์นี่ขี้เหนียวจังเลย ]

 

[ จะว่าอะไรก็ว่ามาเถอะ ]

 

[ เฮ้อ…งั้นโมจิคงต้องกลับไปทำการบ้านแล้วล่ะ วันนี้มีการบ้านวิทยาศาสตร์เพียบเลย! ]

 

[ ฮ่าๆ ได้เลย กลับบ้านดี ๆ นะครับ ]

 

[ แล้วเจอกันนะคะ เซนเซย์? ]

 

เสียงปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับการหายตัวไปของโมจิ แล้วอันโดเซนเซย์ที่ยังคงอยู่ในห้องก็พึมพำกับตัวเองเบา ๆ

 

[…จริง ๆ แค่โมจิมาหาที่นี่ ผมก็ได้สัมผัสกับชีวิตวัยรุ่นทุกครั้งแล้วล่ะ…เอาล่ะ ได้เวลาลุยงานต่อแล้ว ]

 

เสียงเคาะแป้นพิมพ์ดังขึ้นก่อนจะค่อย ๆ จางหายไป และเพลงเอาท์โทรก็เริ่มดังขึ้น

 

“โอทซึ”

 ”ขอบคุณสำหรับไลฟ์นะ” 

”เป็นตอนที่ดีมาก!” 

”ตอนนี้ซึ้งสุด ๆ เลยนะ…” 

”อบอุ่นหัวใจจริง ๆ” 

“รุยรุยคือวันนี้คือดีมาก” 

”สนุกมาก!”

──

[ …ไลฟ์วันนี้ดีมากเลยใช่มั้ย!? ]

[ ใช่ครับ นี่เป็นไลฟ์ที่ดีที่สุดเท่าที่เคยมีมาเลย ]

[ ฟุฟุ นี่แหละคือพลังแห่งวัยรุ่นใช่มั้ยล่ะ รุยรุย ]