(WN) ชีวิตผมเปลี่ยนไปหลังจากได้ออกสตรีมในช่องVTuberของเพื่อนสมัยเด็ก - ตอนที่ 106 ลีดเดอร์อินะ !

ตอนที่ 106  ลีดเดอร์อินะริ

 

[ …รุย ตื่นสิ ตื่นเร็ว! ]

 

[ อึก…! ]

 

เมื่อค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ก็พบกับท้องฟ้าสีครามสดใส และใบหน้าของสองสาวงามที่กำลังมองลงมาใกล้ ๆ ผมลุกขึ้นนั่งพลางพึมพำว่า…

 

[ …โห เหมือนฉันจะหมดสติไปจริง ๆ น่ากลัวชะมัด… ]

 

ระหว่างที่อยู่ในสถานะหมดสติ เสียงต่าง ๆ แทบจะไม่ได้ยินเลย และต้องทนอยู่กับความมืดในสภาพโดดเดี่ยว โอเค…ตั้งแต่นี้ไปผมจะไม่ยอมล้มลงอีกเด็ดขาด…ว่าแต่ ดาบที่พกไว้หายไปไหนล่ะ?

 

[ นี่ พวกเธอเห็นอาวุธของฉันบ้างมั้ย? ]

 

[ … ]

 

พอถามไป อินะริก็ยื่นดาบและเงินของฉันคืนมาให้โดยไม่พูดอะไรเลย อ้อ แบบนี้เองสินะ ถ้าล้มลง ของทุกอย่างที่ถือไว้จะตกลงพื้นหมดเหรอ? งั้นยิ่งต้องพยายามไม่ให้ล้มเด็ดขาด…ว่าแต่ ทำไมทั้งสองคนดูเงียบไปล่ะ?

 

[ เอ่อ…ขอบคุณนะ ว่าแต่พวกเธอมีอะไรหรือเปล่า?]

 

[ … ]

 

[ … ]

 

ทั้งเรย์และอินะริยังคงนิ่งเงียบ แต่ค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ผมทีละนิด…

 

[ นี่…หรือว่า นายแอบฟังพวกเราคุยกันเหรอ? ]

 

[ เอ๊ะ เอ๊ะ!? มะ…ไม่ใช่แน่นอน! ]

 

“555”
“โดนจับได้แล้ว 555”
“ก็มันชัดเจนอยู่แล้วนี่นา”
“เนียนสุด ๆ ไปเลย ฮ่า ๆ”

 

จากนั้นเรย์ก็เข้ามาไล่บี้ผมต่อ…

 

[ ถ้างั้นลองเปิดดูสกิลที่นายมีให้ฉันดูสิ? ]

 

[ เอ๊ะ? เอ่อ…ฉันไม่รู้วิธีทำหรอกนะ…อาจจะทำไม่ได้ก็ได้… ]

 

พอทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เรย์ก็เข้ามาล็อกตัวผมจากด้านหลังทันที

 

[ …โอเค อินะริจัง ยิงทะลุหัวเขาอีกรอบได้เลย! ]

 

[ อะ เอ่อ ได้ค่ะ! ]

 

[ ขอโทษครับ ! แค่เข้าไปดูในรายละเอียดแล้วกดที่สกิลก็เปิดดูได้ครับ! ]

 

ผมตะโกนออกไป เรย์จึงปล่อยตัวฉันออกแล้วกดดูสกิลที่ฉันมี ซึ่งเธอก็คงเห็นว่าฉันมีทั้ง *สกิลตาทิพย์* และ *สกิลหูปีศาจ* …เธอจึงเงียบ ๆ และยกไม้เท้ามาชี้ที่คอฉัน

 

“อุ๊ย…”
“555”
“น่ากลัวชะมัด”
“โกรธจริงแล้วล่ะ 555”
“เรย์จังผู้ใจดีหายไปไหนแล้ว!?”
“รุย…แกมันคนดีจริง ๆ นะ”
“ไม่รอดแน่ แนะนำให้กราบขอโทษ”

 

ตามที่คอมเมนต์ว่าไว้…ตอนนี้ฉันคงต้องสารภาพออกไปอย่างจริงใจแล้วล่ะ

 

[ …ขอโทษนะ ฉันแค่อยากลองสัมผัสการใช้สกิลดูน่ะ ]

 

[ …ถ้าอย่างนั้น ทำไมไม่ลองใช้กับมอนสเตอร์หรืออะไรแบบนั้นแทนล่ะ? ]  

 

[ ผมไม่มีข้อแก้ตัวเลยครับ… ]

 

“555”
“555”
“เถียงไม่ออกเลย”
“คนแรกที่รุยเลือกใช้สกิลคือเรย์จังนี่มันชัดเจนมาก”
“รุยนี่น่าจะเป็นพวกกลัวเมียแน่ ๆ 555”
“แต่ก็ถือว่ากล้าขอโทษได้นะรุย”

 

ในตอนที่ฉันกำลังโดนกดดันอยู่นั้น อินาริก็เข้ามาขวางระหว่างฉันกับเรย์และพูดว่า:

 

[ ระ-เรย์จัง รุยซังก็ดูเหมือนจะสำนึกผิดแล้ว แบบนี้พอเถอะนะ… ]

 

[ อืม ถ้าอินาริจังว่าแบบนั้นก็ได้…แต่ถ้าทำอีก คราวหน้ารู้ใช่ไหมว่าจะเจออะไร? ]

 

“น่ากลัว…”
“ลองทำอีกสิ”
“อย่าดีกว่า เดี๋ยวโดนทุบจนมองไม่เห็นทางแน่”
“เรย์จังคงอายมากจริง ๆ”
“อินาริจังใจดีจังเลย”
“แต่รุยนี่น่าจะไม่ยอมแพ้ใช่มั้ยล่ะ!?”

 

— —

 

ตอนนี้เราไม่สามารถทำตามความคาดหวังของผู้ชมได้อีกต่อไปแล้ว… ถ้าคราวหน้าถูกจับได้ว่าแอบฟังอีก อาจส่งผลกระทบต่อโลกจริงด้วยซ้ำ อาจถึงขั้นไม่ยอมพูดคุยกับเราเลยก็ได้…

 

…หลังจากที่พวกเธอให้อภัยผมในครั้งนี้ เรย์กลับมาพูดด้วยน้ำเสียงปกติและถามถึงเงินที่พวกเราหาได้จากการล่ามอนสเตอร์

 

[ แล้วทุกคนได้กันเท่าไหร่บ้าง? ฉันได้มา 1,011 โกลด์! ]

 

[ ฉันได้ 1,985 โกลด์ มากกว่าของเธอเกือบสองเท่าเลยนะ ]

 

[ ว้าว~ โชว์เหนืออีกแล้ว… ]

 

[ ไม่สิ ฉันแค่พูดความจริงเฉยๆ… แล้วอินะริซังละ?]

 

เมื่อถามถึงอินะริ เธอก็ตอบด้วยน้ำเสียงเหมือนรู้สึกผิดเล็กน้อย

 

[ อ๊ะ เอ่อ… อินะริได้… 5,000 โกลด์ค่ะ ]

 

[ หา!? 5,000 โกลด์!? ]

 

[ สุดยอด! อินะรินสุดยอดที่สุดเลย!! ]

 

“5,000!!!???”
“แข็งแกร่งจริงๆ”
“อินะริช่วยแบกทีมสุดยอด!”
“อินะริสุดยอดที่สุด!!”
“คิดแล้วว่าต้องเก่งพอจะยิงเป้าหมายอย่างลุยได้แบบนั้น”
“รวมกันสองคนยังไม่ถึงครึ่งของเธอเลย ฮา”

 

แน่นอนว่าการที่เธอสามารถจัดการกับมอนสเตอร์นกที่โจมตีเรย์ได้ หรือแม้กระทั่งเล็งยิงผทที่กำลังหนีอยู่ได้อย่างง่ายดาย ทำให้ความสามารถของเธอเหนือกว่าพวกเรามาก อาจถึงเวลาที่เราควรมอบตำแหน่งหัวหน้าทีมให้เธอแล้วก็ได้… ผมคิดในใจพร้อมพูดขึ้นมา

 

[ ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนที่เก่งที่สุดในทีมนี้จะเป็นอินะริซัง งั้นขอเรียกเธอว่าหัวหน้าก็แล้วกัน ]

 

[ ดีเลย! มอบตำแหน่งหัวหน้าให้เธอไปเลย! อินะริ….หัวหน้า… ลีด-เดอร์-อิ-นะ ไง!! ]

 

[ เอ๊ะ!? แบบนั้นมันเกินไปแล้วค่ะ…! ทั้งหมดนี้ก็เพราะอาวุธช่วยทั้งนั้น… แหะๆ ]

 

“ดีมาก!”
“หัวหน้าอินะริ 555”
“ชื่อฟังแล้วเข้ากันดี”
“ถ้ารุยหรือเรย์เป็นหัวหน้าคงทะเลาะกันแน่ๆ”
“ให้อินะริเป็นหัวหน้าทีมเหมาะสมที่สุดแล้ว”
“ดูเหมือนอินะริจะไม่ได้เกลียดชื่อนี้เลยนะ น่ารักดี”

 

…พวกเรายังคงพูดคุยกับอินะริที่อยู่ตรงกลางของวงสนทนา ระหว่างเดินทางกลับไปที่บ้านของเรย์อีกครั้ง…

 

──

 

บ้านของเรย์ หรือที่เรียกใหม่ว่าบ้านทีม พวกเราใช้ไม้ที่เรย์เตรียมไว้ล่วงหน้าเพื่อสร้างเฟอร์นิเจอร์ หลังจากพูดคุยกันไปประมาณหนึ่งชั่วโมงก็ช่วยกันประกอบโต๊ะและเก้าอี้จนเสร็จ…ในที่สุดก็สามารถสร้างห้องนั่งเล่นง่าย ๆ ขึ้นมาได้สำเร็จ

 

[ อืม! ดูดีเลยนะ! ]

 

[ เริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้ว เหลือแค่อยากได้อะไรสักอย่างมาตกแต่งบนผนังบ้าง… ]

 

[ อ๊ะ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวอินะริไปหาวัสดุมาให้นะคะ อยากได้รูปภาพหรือของตกแต่งใช่มั้ย? ]

 

[ ว้าว ขอบคุณมากเลย อินะริน! ]

 

“บรรยากาศแบบนี้ดีจัง”
“รู้สึกอบอุ่น”
“ชอบช่วงชีวิตประจำวันแบบนี้”
“น่าจะเป็นทีมที่อบอุ่นที่สุดแล้ว”
“เหมือนครอบครัวเลยเนอะ”

 

บรรยากาศมันดีจริง ๆ นั่นแหละ… อาจเป็นเพราะความสดใสของเรย์ที่ช่วยให้ผมและอินะริผ่านเรื่องต่าง ๆ มาได้ ถึงจะไม่ได้พูดออกไปตรง ๆ แต่การที่เรย์อยู่ด้วยมันช่วยเราได้มากจริง ๆ… เรย์พูดขึ้นมาเหมือนรู้สึกเสียดายเล็กน้อย

 

[ ฉันมีธุระพรุ่งนี้ ขอออกก่อนนะ… พวกเธอจะเล่นต่อมั้ย? ]

 

[ อืม อีกสักพักน่ะ ]

 

[ อินะริก็คิดว่าจะทำอีกนิดหน่อยแล้วค่อยพักค่ะ ]

 

[ งั้นเหรอ… งั้นเดี๋ยวหลังจากฉันออกไป จะดูไลฟ์ของรุยต่อละกัน! ]

 

[ ไปนอนเถอะ ]

 

“ฮา”
“ฮา”
“ตอบไวมาก”
“ดูเหมือนรุยไม่อยากให้ดูจริง ๆ”
“เรย์จัง มานี่เร็ว~”
“ชอบความสัมพันธ์แบบนี้จริง ๆ”

 

[ ฮะๆ งั้นลาก่อนนะทุกคน! ]

 

[ อ่า ! ]  [ราตรีสวัสดิ์ค่ะ! ]

 

หลังจากเรย์ออกไปแล้ว พวกเราก็เหลือกันแค่สองคน แม้ว่าการอยู่กับอินะริจะไม่ได้ทำให้รู้สึกอึดอัดอะไร แต่พอเรย์ไม่อยู่ บรรยากาศมันก็เปลี่ยนไปนิดหน่อย… อืม คงต้องเป็นผมที่เริ่มคุยแล้ว

 

[ เอ่อ… อินะริซัง วันนี้ขอโทษด้วยนะที่ชวนเข้าปาร์ตี้แบบกะทันหันนะ ดูเหมือนจะบังคับไปหน่อยด้วย ]

 

[ อ๊ะ ไม่เป็นไรเลยค่ะ! อินะริดีใจมากจริง ๆ ถ้าปล่อยไว้แบบนั้น คงต้องอยู่คนเดียวไปเรื่อย ๆ… แต่ตอนนี้ได้อยู่กับพวกเธอสองคน มันครึกครื้นมากเลยค่ะ รู้สึกอบอุ่นจริง ๆ! ]

 

[ …งั้นเหรอ แต่ถ้ามีปัญหาอะไรเพราะเรย์…..บางทีเธอก็พูดมากไปหน่อย หรือมีนิสัยเอาแต่ใจ ถ้าเดือดร้อนอะไรก็บอกฉันได้นะ ]

 

[ ค่ะ… ฮะฮะ ตอนกลางวันเรย์จังเองก็พูดแบบเดียวกันเลยค่ะ ]

 

[ … ]

 

“อ๊ะ”
“ฮา”
“เหมือนกันเป๊ะ”
“เหมือนคู่แต่งงานชัด ๆ”
“ตัวเองไม่รู้ตัวเหรอ…”

 

…ใช่เลย ผมไม่รู้ตัวว่าผมกับเรย์เหมือนกันขนาดนี้ หรือว่าเป็นเรย์ที่เริ่มเหมือนผม? คิดแล้วก็ไม่แน่ใจ…

 

ดูเหมือนอินะริจะเข้าใจผิดว่าผมเงียบไปเพราะโกรธ เธอรีบพูดขอโทษอย่างลนลาน

 

[ อ๊ะ ขอโทษค่ะ…! ]

 

[ ไม่เป็นไรเลย ฉันไม่ได้โกรธหรอก… แค่กำลังคิดอะไรนิดหน่อยน่ะ ]

 

[ อ๊ะ ค่ะ งั้นก็ดีใจค่ะ…! ]

 

[ … ]

 

และแล้วความเงียบก็มาเยือนอีกครั้ง… พอเป็นแบบนี้ก็ยิ่งรู้สึกได้ชัดเลยว่า ปกติแล้วเรย์ช่วยเราไว้มากแค่ไหน… เธอเป็นเหมือนน้ำมันหล่อลื่น หรือไม่ก็คนที่สร้างบรรยากาศดีๆ ให้กับปาร์ตี้… ระหว่างที่คิดแบบนั้น อยู่ๆ อินะริก็เป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาขึ้นมา

 

[ เอ่อ… พอดีสงสัยน่ะค่ะว่า ปาร์ตี้นี้มีชื่อหรือยังคะ? ]

 

[ อ้อ… ยังไม่ได้ตั้งเลย แต่ตอนนี้ดูเหมือนอินะริซังจะเก่งที่สุดในปาร์ตี้ เลยอยากใช้ชื่อของอินะริซัง เช่นอินะริกุมิอะไรแบบนี้ ]

 

[ …อ๊ะ อ่า… งั้นเหรอคะ…]

 

“5555”
“อินะริดูเหมือนลำบากใจอยู่นะ”
“คิดง่ายเกินไปแล้ว”
“ไม่เท่เลย”
“เรย์ไม่อยู่ช่วยหยุดเลย…”

 

ดูจากปฏิกิริยาของอินะริและคอมเมนต์แล้ว ดูเหมือนจะไม่ค่อยเวิร์คนะ… อืม เรื่องแบบนี้คงต้องรอทุกคนพร้อมหน้ากันก่อนแล้วค่อยตัดสินใจ

 

[ งั้นพรุ่งนี้ลองถามเรย์ดูแล้วกัน… ถ้าตั้งปาร์ตี้ได้แล้วก็อยากทำธงประจำปาร์ตี้ด้วยเหมือนกันนะ ]

 

[ อ๊ะ ถ้าอย่างนั้นอินะริจะออกแบบให้เองค่ะ! อินะริถนัดเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว… ]

 

[ จริงเหรอ? ถ้าช่วยได้ก็ดีเลย แต่ไม่ต้องฝืนตัวเองนะ… ]

 

พอพูดมาถึงตรงนี้ อินะริก็ตัดบทขึ้นมา

 

[ ไม่เป็นไรค่ะ สนุกดี แถมอยากทำด้วย เลยอาสาเอง.. ]

 

[ …งั้นเหรอ ขอบคุณนะ… แต่พรุ่งนี้ฉันมีธุระ อาจจะล็อกอินมาช้าหน่อย คงช่วยอะไรได้ไม่มาก… ]

 

[ เข้าใจแล้วค่ะ งั้นอินะริจะทำไว้ให้เสร็จก่อนที่จะเข้ามานะคะ ]

 

[ งั้นเหรอ… จะรอชมเลย ]

 

[ ค่ะ…! งั้นอินะริก็ขอไปก่อนนะคะ วันนี้… ขอบคุณสำหรับทุกอย่างค่ะ! ]

 

[ อืม ขอบคุณเหมือนกันนะ ]

 

หลังจากนั้นอินาริก็ออกจากเกมไป ทิ้งให้ผมอยู่คนเดียว… ซึ่งพอไม่มีอะไรทำ เลยหยิบดาบที่พิงอยู่ข้างกำแพงขึ้นมา

 

[ งั้น… ไหนๆ พรุ่งนี้ก็ล็อกอินช้าแล้ว ก็หาเงินไปพร้อมกับเก็บเลเวลหน่อยแล้วกัน ]

 

พูดจบ ผมก็เดินทางไปยังทุ่งหญ้าเริ่มต้น

 

“ยอดเยี่ยม”
“ยอดเยี่ยม”
“ยอดเยี่ยมมาก”
“ชอบความมุ่งมั่นของนายจริงๆ”
“อยากมีพลังพอที่จะปกป้องเรย์ได้สินะ”
“ขอบคุณสำหรับการสตรีมยาวๆ!”