(WN) ชีวิตผมเปลี่ยนไปหลังจากได้ออกสตรีมในช่องVTuberของเพื่อนสมัยเด็ก - ตอนที่ 100 เพราะเราคือครอบครัวไงล่ะ!

ตอนที่ 100: เพราะเราคือครอบครัวไงล่ะ!

──

วันที่สามหลังจากที่ Crust Online เปิดให้เล่น พอผมล็อกอินเข้าเกมก็มีข้อความแชทส่วนตัวจากเรย์ส่งเข้ามาทันที พอเปิดดูข้อความนั้นมีเพียงแค่คำว่า “มารวมตัวที่บ้านฉัน!” สั้น ๆ เท่านั้น …เฮ้อ หล่อนนี่เรียกคนแบบขอไปทีจริง ๆ

 

แต่ก็แอบรู้สึกนึกถึงความหลังอยู่นิด ๆ …อ๊ะ นึกออกแล้ว สมัยประถมอายากะชอบโทรมาที่บ้านผม แล้วพูดแค่คำว่า “มาที่บ้านฉัน!” จากนั้นก็วางสายโดยไม่รอฟังคำตอบจากผมเลย

 

ตอนนั้นผมทำเป็นเท่ พูดว่า “เอาเถอะ ไม่มีทางเลือก” แล้วก็ไปหาเธอทุกครั้ง …แต่ความจริงผมดีใจมากที่เธอชวนผมนะ ดูเหมือนตั้งแต่ตอนนั้นผมจะไม่ค่อยแสดงความรู้สึกตรง ๆ เท่าไหร่

 

“คอนรุย”
“คอนรุยรุย”
“ยังดูข้อความอยู่เหรอ?”
“ปล่อยเขาไปเถอะ 555”
“คนประเภทที่จ้องอีเมลจากคนที่ชอบนาน ๆ ใช่ไหมล่ะ”
“นี่มันช่วงชีวิตวัยรุ่นชัด ๆ 555”
“เดิมพันเลยว่ารุยนี่แอบยิ้มอยู่แน่นอน”

 

…เสียงแซวจากช่องแชทก็ยังตามมารบกวน ผมปิดหน้าต่างแชทลง พร้อมกับแก้ตัวเบา ๆ

 

[ …เอ่อ สวัสดีทุกคน คอนรุย! แค่คิดอะไรบางอย่างเฉย ๆ ไม่ได้ค้างเพราะอะไรหรอก ]

 

“จริงเหรอ~?”
“วันนี้ก็ยังซึนเดเระเหมือนเดิมเลยนะ”
“หลังจากที่เมื่อวานเปิดใจขนาดนั้น”
“น่ารักดีนะ รุย”
“เมื่อวานดูคลิปย้อนหลังไปหลายรอบเลย!!”

 

[ เฮ้อ… สุดท้ายไม่ว่าจะตอบยังไงก็ยังวุ่นวายเหมือนเดิมสินะ พวกนายเนี่ย ]

 

“5555”
“www”
“โทษทีน้า~”
“แค่ดีใจที่นายเปิดใจ”
“ความจริงพวกเราก็แอบคาดหวังรุยเรย์อยู่เหมือนกัน”
“ฉันด้วย!”

 

ถึงจะไม่พอใจเล็ก ๆ ที่ทุกอย่างเป็นไปตามที่ผู้ชมหวังไว้ แต่…ก็ช่วยไม่ได้ เพราะผมเองที่พูดความรู้สึกจริง ๆ ออกไป …เอาเถอะ ไปหาเรย์ดีกว่า

 

[ งั้นตามที่บอกไปเมื่อกี้นะ เรย์เรียกตัวมาก็จะไปแล้วกัน ]

 

หลังจากพูดเสร็จ ผมก็ออกเดินทางไปบ้านของเรย์ …เพราะผมเริ่มเล่นต่อจากจุดที่ล็อกเอาต์เมื่อวานเลยเดินทางไปถึงบ้านได้ทันที ที่หน้าประตูบ้านมีเด็กสาวผมสีน้ำเงินยืนกอดอกอยู่

 

[ ช้านะ รุย! ]

 

[ เธอมาเร็วเกินต่างหาก… ]

 

[ เหรอ? เอาเถอะ เข้ามาก่อนสิ! ]

 

[ อืม ]

 

แล้วผมก็เดินตามเรย์เข้าไปในบ้าน ข้างในห้องมีแค่กล่องเก็บของไม้เรียงกันไม่กี่ใบ ไม่มีอะไรที่ดูสะดุดตาเป็นพิเศษ

 

[ ดูเรียบง่ายกว่าที่คิดนะ? ]

 

[ ยังแต่งห้องไม่เสร็จน่ะ แต่วันนี้ก็อาจจะลองทำเฟอร์นิเจอร์ก็ได้! ]

 

[ โห~ มีแบบนี้ด้วยเหรอ …แล้วที่เรียกฉันมานี่มีเรื่องอะไร? ]

 

[ จะจัดประชุมวางแผนกัน! ]

 

[ ประชุมวางแผน? ]

 

[ ใช่! การตัดสินใจว่าจะทำอะไรสำคัญมากนะ ในเมื่อเราเป็นปาร์ตี้เดียวกันแล้ว …อ้อ ฉันว่าจะใช้บ้านหลังนี้เป็นฐานหลัก ไม่มีปัญหาใช่มั้ย? ]

 

ตรงนี้ผมไม่มีข้อคัดค้าน แต่…

 

[ อืม แต่ว่าสำนักงานนักสืบของฉัน… ]

 

“555”
“ยังไม่เลิกพูดอีกเหรอเนี่ย”
“เสียใจไม่เลิกเลย 555”
“ว่าแต่นายก็ยังไม่ได้เริ่มสร้างเลยไม่ใช่รึไง”
“เมื่อวานมัวแต่หาเพื่อนเข้าทีมอยู่”

 

ใช่แล้ว เมื่อวานผมมัวแต่ตามหาทีมเลยไม่ได้สร้างอะไรเลยสักนิด จากนั้นเรย์ก็ก้มหัวเล็กน้อยก่อนจะเสนอความคิดขึ้นมา

 

[…ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจ แต่การสร้างฐานที่สองในที่อื่นก็น่าจะดีนะ? ถ้ามีฐานแค่ที่เดียว เวลาไปเก็บไอเทมไกลๆ จะลำบากตอนแบกกลับมา ]

 

[ ฟังดูเข้าท่า ]

 

สร้างบ้านอีกหลังดูเป็นตัวเลือกที่ดี แต่บ้านหลังนี้กับพื้นที่สำหรับสร้างสำนักงานนักสืบของรุยอยู่ใกล้กันเกินไป ถ้าจะสร้างอีกหลังก็ต้องอยู่ห่างออกไปมากกว่านี้สินะ

 

[แล้ววันนี้จะทำอะไรดีล่ะ? ]

 

[ ฮึฮึ วันนี้ก็จะล่ามอนสเตอร์ เก็บเงิน เตรียมอุปกรณ์… แล้วก็หาพวกพ้องไง! ]

 

[ พวกพ้องเหรอ… พอจะมีเป้าหมายมั้ย? ]

 

[ ไม่มีเลยสักนิด! ]

 

[ …ถ้าเกิดหาเพื่อนใหม่ไม่ได้ล่ะ? ]

 

[ ก็อยู่กันสองคนไปจนจบน่ะสิ! ]

 

[ จริงเหรอ… ไม่เอานะ แบบนั้นไม่ไหวแน่… ]

 

“โกหก”
“โกหกแน่ๆ”
“อยากอยู่สองคนด้วยกันมากกว่าอีกล่ะสิ”
“อยู่กันสองคนก็พอแล้วมั้ง?”
“ยอมรับความจริงเถอะน่า~”
 

[ อีกแล้ว คอมเมนต์เริ่มเสียงดังอีกแล้วสิ จะปิดไลฟ์ดีมั้ยนะ… ]

“ห๊ะ?”
“อย่าปิดนะ”
“ขอโทษครับ”
“ยกโทษให้ด้วย”
“อย่าทิ้งกันนะ”
“อย่าตีเลย”

 

ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพวกนี้เวลาขอร้องถึงต้องพิมพ์เป็นฮิรางานะ… ก็แค่ล้อเล่นน่ะไม่ได้คิดจะปิดจริงๆสักหน่อย แล้วเรย์ก็หัวเราะออกมา

 

[ ฮะๆ! เอาเถอะ จะเริ่มจากอะไรก็แล้วแต่รุยเลย! ]

 

[ อืม…อยากจะหาพวกพ้องก่อนแต่เมื่อวานฉันหาทั้งวันแล้วยังหาไม่เจอเลย งั้นคงต้องคอยมองหาพวกพ้องไปพร้อมกับทำอย่างอื่นไปด้วย ]

 

[ เข้าใจแล้ว! ]

 

[ งั้นอย่างแรกฉันอยากจะหาอุปกรณ์ก่อน ตอนนี้มีแต่หินกับไม้กิ่งเล็กๆ เท่านั้นเอง ]

 

พูดถึงอาวุธ สามารถหาได้จากเก็บของตกพื้น ซื้อจากร้านค้า หรือถ้าดวงดีก็อาจได้จากมอนสเตอร์ที่ฆ่า แต่ถ้าไม่มีอาวุธดีๆ ต่อสู้กับมอนสเตอร์ก็คงยาก

 

[ โอเค รับทราบ! ถึงฉันจะมีเงินไม่มาก แต่ฉันจะซื้อให้รุยด้วยนะ! ]

 

[ ขอบคุณมาก… จะหาทางตอบแทนแน่นอน ]

 

[ ไม่เป็นไร! เราเป็นปาร์ตี้กัน เงินของฉันก็คือเงินของทีม ]

 

เรย์พูดอย่างร่าเริง… อายากะนี่ใจดีจริงๆ นะ ทั้งแบ่งเงินที่เก็บเองให้ ทั้งแบ่งบ้านด้วย และถึงแม้จะไม่ได้ตั้งใจแต่มันก็สมควรต้องขอบคุณ

 

[ …เรย์ ขอบคุณนะ ]

 

[ เอ๊ะ!? แค่นี้มันเรื่องปกติอยู่แล้วนี่นา ก็เพื่อเพื่อนพ้องนี่ไง! ]

 

[ ไม่หรอก เธอใจดีมากเลยนะ เก็บฉันมาด้วย ให้ฉันอยู่ในบ้าน… ถ้าไม่มีเธอ ป่านนี้ฉันยังถือหินทำท่า ‘อุฮุฮุ’ อยู่แน่ๆ ]

 

“555”
“555”
“ยุคหินรึ?”
“อยากเห็นรุยในไทม์ไลน์ที่อยู่คนเดียวแฮะ ｗ”
“ถ้าอยู่คนเดียว สองวันคงเลิกเล่นแล้วมั้ง”
“งั้นก็ขอบคุณเรย์ที่เก็บมาเถอะ”

 

ดูเหมือนทางนั้นก็มีคอมเมนต์ชื่นชมเรย์เพิ่มขึ้นเหมือนกัน เรย์เลยดูเขินเล็กน้อย

 

[ เพราะงั้นไม่ต้องคิดมากเลย! พวกเราคือปาร์ตี้… ไม่สิ คือครอบครัวต่างหาก! เพราะงั้นไม่ต้องเกรงใจหรือคิดเยอะเลยนะ… ]

 

[ …เรย์? ]

 

[ มะ…ไม่ใช่นะ! คำว่าครอบครัวแค่เปรียบเทียบเฉยๆ ไม่มีความหมายลึกซึ้งอะไรเลย! อย่าคิดมากนะ! ]

 

[ การทำตัวลนลานแบบนั้น ยิ่งทำให้ดูแปลกกว่าเดิมนะ ]

 

“555”
“จริงด้วย ｗ”
“ถ้าไม่หยุดพูดแบบนั้นคงไม่มีใครแซวเลยมั้ง”
“หรือว่าเรย์จังแอบคิดอะไรอยู่กันแน่?”
“ว่าแต่รุยเรย์นี่เป็นของจริงหรือเปล่า?”
“ใช่แล้วแหละ”

 

กำลังคิดกันอะไรน่ะ… เอาเถอะ บางทีก็ต้องช่วยแก้สถานการณ์ให้บ้างแหละ

 

[ …เอาเถอะ ถึงจะเป็นแค่ในเกมและชั่วคราวแค่หนึ่งสัปดาห์ แต่การอยู่บ้านเดียวกันเรียกว่าครอบครัวคงไม่แปลกหรอก ใช่มั้ยล่ะ? ]

 

[ อ-อืม! ใช่แล้วล่ะ! ]

 

“ครอบครัวแบบหนึ่งสัปดาห์”
“นี่เรียกว่าอยู่ชายคาเดียวกันรึเปล่า!?”
“อยู่ชายคาเดียวกันเรย์จัง… แบบนี้จะทำยังไงดีล่ะ ｗｗｗｗｗｗｗｗ”
“ห๊ะ?”
“ห๊ะ?”
“อะ?”
“BAN”
“อย่ามาขัดนะ”
 

เป็นมุกคนแก่ที่ดันได้รับความนิยมจนรู้สึกอิจฉาเลยแฮะ… เอาเถอะ กลับมาที่เรื่องหลักก่อน

 

[ งั้นไปหาที่ขายอาวุธกับชุดเกราะกันเถอะ ส่วนใหญ่พวกของพวกนี้น่าจะอยู่ที่ถนนใหญ่ใช่มั้ยล่ะ? ]

 

[ อ๊ะ ดูเหมือนผู้เล่นแต่ละคนสามารถขายของเองได้ด้วยนะ! ถ้าอาวุธนั้นมีแค่ตัวเองที่ทำได้ มันก็จะสร้างความต้องการขึ้นมาได้ล่ะ! ]

 

[ เห~ แบบนี้ก็หาเงินได้เหมือนกันสินะ ]

 

[ แต่พวกเราไม่มีอะไรจะขายเลยนี่สิ? ]

 

[ ไม่หรอก เธอสร้างของเก่งขนาดนั้น จะไปสร้างอะไรขายก็ได้ หรือไม่ก็วาดรูปน่ารักๆ ขายก็ได้ เธอน่ะมีพรสวรรค์มากเลยนะ ]

 

ทันใดนั้นเรย์ก็เงียบไป…

 

[ … ]

 

[ เรย์? ]

 

[ …พ-พอแล้ว!! เอ้า ไปกันเถอะ! จะไปซื้ออาวุธไม่ใช่เหรอ!? ]

 

พูดจบ เธอก็วิ่งออกจากบ้านไปโดยไม่มองหน้าผมเลย

 

[ เฮ้ เดี๋ยวสิ! รอด้วย! ]

 

แล้วผมก็ต้องรีบวิ่งตามหลังเรย์ออกไป

 

“เขินแล้วดูน่ารักจังเลย”
“อีกแล้ว! ทำให้เขินโดยไม่รู้ตัวอีกแล้ว…”
“นี่มันพรสวรรค์ของพระเอกสินะ?”
“แบบนี้แหละที่ทำให้รุยดูเป็นตัวของตัวเอง”
“ทั้งคู่คงพูดถึงข้อดีของกันและกันได้เป็นร้อยข้อแน่ๆ”
“นั่นมันง่ายเกินไปแล้วมั้ง?”
“รุยเรย์นี่มันน่ารักจังเลย”
”นี่มันเกินคำว่าน่ารักไปแล้ว!!!!”