WN จะไม่มีคำพูดที่ว่าธรรมดาอีกต่อไป! ~ การเริ่มต้นชีวิตใหม่ของนักพากย์ท้ายแถวกับรายการวิทยุกระจายเสียง~ - ตอนที่ 1.1 การถูกเรียกชื่ออย่างไม่ทันตั้งตัว

จากผู้แปล: ถ้ามีสัญลักษณ์นี้:หมายความว่ากำลังอัดรายการวิทยุอยู่นะครับ

คานาเอะ:เอาละเริ่มกันเลย

คิริ:ฉันซาคุมะ คิริ

คานาเอะ:และฉันโยชิโอกะ คานาเอะ

คานาเอะ&คิริ:นี่-คือ-รายการวิทยุ~  

คานาเอะ:ค่ะ นี่ก็คือ~เอพพิโสดแรกของรายการหวังว่าทุกคนจะจดจำกันไว้นะใช่ไหมคิริจัง

คิริ:ค่ะเพราะนี่คือเอพพิโสดแรก

คานาเอะ:คิริ-จัง เป็นนักพากย์ชื่อดังอายุ17ปี เอ๊ะอายุแค่17ปีเองเหรอ!? ยังเด็กอยู่เลยนะเนี้ย! อายุห่างจากฉันตั้ง10ปี แหนะ  

ถึงพวกเราจะเป็นคู่หูที่แปลก แต่ว่าพวกเราก็จะช่วยขจัดปัญหาของทุกคนเอง~

คิริ:ใช่แล้วค่ะพวกเราจะช่วยขจัดปัญหาของทุกคน

 

การพูดคุยดูไม่มีชีวิตชีวาเลย

ฉันเหลือบมองหญิงสาวตรงหน้าฉัน แต่เธอก็ยังแสดงท้าทีที่เฉยเมยเหมือนเดิม

“ฉันไม่สนใจจะจำชื่อนักพากย์ตัวประกอบหรอกนะคะ” คานาเอะนึกถึงคำพูดก่อนเริ่มรายการถึงแม้เธอจะเคีองกับคำพูดนั้น

แต่เธอก็เก็บความรู้สึกเหล่านั้นเอาไว้บนรอยยิ้มบนใบหน้า

 

คานาเอะ:ยังไงก็เถอะ อายุพวกเราก็ห่างกันตั้ง 10ปีเลยนะ… เธอเป็นเด็กม.ปลายที่ผิวยังดูสดใสอยู่เลย เด็นวัยรุ่นเนี่ยวิเศษจริงๆเลยนะ

คิริ:ค่ะ

คานาเอะ:อืม~อะ ใช่แล้ว!คิริจังคิดยังไงกับคน อายุ27  ล่ะ?

คิริ:แก่กว่าฉันค่ะ

คานาเอะ:อืม~27นี่ก็คงเป็นคุณป้าแล้วสินะ

คิริ:ถูกต้องค่ะ

 

ถึงแม้ฉันจะเอาอายุตัวมาเป็นเรื่องตลกก็เถอะ แต่เธอก็ไม่แสดงสีหน้าอะไรเลย ฉันทำได้เพียงแค่ฝืนยิ้มและหัวเราะแห้งๆออกไป

“ขอแค่คุณทำหน้าที่ของคุณให้ดีที่สุดและไม่ต้องมารั้งให้ฉันต้องตกต่ำไปเหมือนคุณแค่นี้ก็พอ” ที่เธอพูดก่อนหน้านี้ฉันเริ่มสงสัยแล้วว่า

ไครกันแน่ที่รั้งฉันเอาไว้ น่าหงุดหงิดจริงๆ

 

คานาเอะ:คิริจังฉันไม่เห็นด้วยหรอกนะ!ที่เธอบอกว่าฉันเป็นป้าฉันควรเป็นพี่สาวสิ เพราะอายุฉันยังไม่ถึง 30 ด้วยซ้ำ ฉันแค่ยี่สิบปลายเองนะ”

คิริ:อย่างนั้นเองเหรอค่ะ?

คานาเอะ:คิริจัง มาคุยกับฉันที่ห้องแต่งตัวหลังอัดรายการเสร็จ

คิริ:หมายความว่าไงค่ะ

คานาเอะ:อืมเอาล่ะไปที่มุมตรงนั้นเดี๋ยวนี้

 

ฉันอยากพูดออกมาจริงๆเลยว่ารายการวิทยุนี่น่าเบื่อสุดๆ รายการวิทยุที่บังเอิญจับคู่ระหว่างฉันกับนักพากย์สาวม.ปลายจึงได้เริ่มขึ้น

โยชิโอกะ คานาเอะ นี่เธอจะไปไหนน่ะ?

จบบริบูรณ์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เดี๋ยวก่อนๆมันยังไม่จบซะหน่อย! ยังไม่ได้ยกเลิกเลยนะ!

ถ้ารายกราวิทยนี้จบลง ฉันคงไม่มีงานมาอีกแน่! และฉันก็คงไม่มีเงินเลื้องชีพตัวเองแน่!

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าฉันนี่น่าหงุหงิดจริงๆ เธอทั้งดูถูกฉันแต่เธอเองก็ขาดทักษะในการพูดคุยสนทนาและมันทำให้ฉันไม่สามารถพูดคุยกันแบบไหลลื่นได้

จนมันกลายการพูดคุยที่น่าเบื่อแทน

แต่ตอนนี้สิ่งเดียวที่ฉันมีและมันคือฟางเส้นสุดท้ายของชีวิตที่ฉันสามารถเรียกตัวเองได้ว่าเป็นนักพากย์และงานพาร์ทไทม์เป็นส่วนใหญ่คือรายการวิทยุนี้

ฉันจะไม่ยอมให้มันจบลงที่หรอก! ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้ฉันอยู่รอดในฐานะนักพากย์แม้คู่หูรายการวิทยุของฉันจะหน้าด้านก็เถอะ แม้ว่าเธอจะเป็นเด็กสาวม.ปลาย

ชื่อดังที่อายุห่างกันถึง 10 ปี และแม้ว่าคำพูดของเธอจะทำให้ฉันหงุดหงิด แต่ฉันก็จะไม่ยอมแพ้

จากนี้ไปฉันพลิกชีวิตของฉันที่ตกต่ำกลายเป็นโด่งดังให้ดูโดยเริ่มจากรายการวิทยุนี้

 

ฉันได้ขอเสนอจากรายการวิทยุเมื่อไม่นานมานี้

 

เรามาย้อนเรื่องราวกันดีกว่า คงต้องย้อนเวลากลับไปตอน

 

 

 

จากผู้แปล:เราคงเคยเจอกันกับผลงานแปลเรื่องที่แล้วของผมแล้วเนอะ หรือถ้าไม่เคยเจอกันก็ขอสวัดดีครับอีกรอบนะ และผมขอพูดสั้นๆช่วยกดไลค์ให้เพแปลแต่เรื่องหว๊านหวาน甘い甘い ด้วยนะเดี๋ยวทิ้งลิ้งไว้ให้เหมือนเดิมสำหรับคนที่หาไม่เจอ ถ้าไครสงสัยว่าทำไมมันสั้นผมขอตอบเลยนะว่าตอนที่1.1ในเว็บมันมีแค่นี้จริงๆ