[WN] เด็กหนุ่มที่โดนใส่ร้ายป้ายสีและโดนทำร้ายจากคนรอบตัว ต่อให้ใครมากราบขอโทษผมก็จะไม่มีวันให้อภัย - ตอนที่ 0 เผชิญกับการโดนใส่ร้าย

 

ในเช้าวันหนึ่ง ก่อนที่จะถึงวันหยุดฤดูร้อน ของโรงเรียน

ผมที่เดินออกมาจากห้องนอน เผชิญกับความร้อนของฤดูร้อน ช่างอธิบายไม่ได้จริงๆว่าทำไมมันร้อนขนาดนี้

 

—-เป็นเวลาก่อนจะหกโมงเช้า

ขณะที่ผมกำลังจะเตรียมตัวก่อนไปโรงเรียน..

“..ต้องเตรียมตัวเตรียมใจอีกวันสินะ” ผมถอนหายใจ เตรียมตัวที่จะไปโรงเรียน แล้ว เดินไปทางห้องน้ำ

ในระหว่างที่ผมแปรงฟันอยู่นั้น แต่สิ่งที่แย่ที่สุดก็เกิดขึ้น .. น้องสาวผมได้เดินมาเจอผม

 

“โอนี่จัง … ทำไมตื่นเช้าจังคะ”

” ………. “

ทุกครั้งที่ได้เจอ เธอชอบทำหน้าเยาะเย้ยผม

มันเลยเป็นเหตุผลว่าทำไมผมต้องตื่นเช้ามากๆทุกครั้งเพื่อหลีกหนีเธอ แต่ครั้งนี้ผมต้องเจอกับน้องสาวผม … ที่ผมเกลียด เหมือนเธอจะไปโรงเรียนเช้าด้วยเหตุผลอะไรบางอย่างเหมือนกัน

ผมรีบแปลงฟันให้เสร็จเพื่อที่จะหนีไปจากตรงหนี้ แล้วรู้สึกแย่ขึ้นมาว่า วันนี้ต้องเป็นวันที่โชคร้ายแน่ๆ ทั้งๆที่อากาศก็ร้อนจะแย่จนเซ็งอยู่แล้ว

— คนๆนี้ชื่อ ยามาโมโตะ นางิสะ เธอเป็นนักเรียนมัธยมต้นปีที่ 3

เธอมีผมทวินเทลสีดำ มันเคยมีช่วงเวลาหนึ่งที่ผมรู้สึกว่าเธอน่ารัก แต่ตอนนี้ผมรู้สึกรับไม่ได้แล้วขยะแขยง ผมไม่คิดว่าเธอน่ารักแม้แต่น้อยเลยตอนนี้

เธอมองผมด้วยความรู้สึกรังเกียจ แต่มันก็เทียบกับความรู้สึกที่ผมเกลียดเธอมากเช่นกันไม่ได้เลย

ผมรีบแปลงฟัน แล้ว บ้วนปากให้เสร็จ เผื่อที่จะได้ไม่ต้องอยู่เพิ่มแม้แต่นาทีเดียวกับคนๆนี้ ผมรู้สึกแย่ในปากเวลาแปลงวันได้แค่ครึ่งทาง แต่มันเทียบไม่ได้กับความรู้สึกแย่ที่เกินขึ้นจากเธอคนนี้

“อ้ะ….”

ผมที่เดินออกมาจากห้องน้ำอย่างเร่งรีบเหมือนได้ยินว่าน้องสาวอยากจะพูดอะไรสักอย่าง .. ผมเดินต่อมาเพื่อมาเจอนรกที่รอผมอยู่ สิ่งที่ผมเจอก็คือ ..

“เหอะ … เช้าทีแย่ชะมัด” (พี่สาว)

เช้าที่ผมเจอพี่สาว ที่ผมเกลียด

“แย่ที่สุดจริงๆ …” (พ่อ)

เช้าที่ผมเจอพ่่อ ที่ผมเกลียด 

ปกติผมตื่นเช้าเพื่อหนีทุกคนจากตรงนี้ แต่ตอนนี้ต้องมาเจอสองคนนี้ในเวลาเดียวกัน …. วันนี้เป็นวันที่แย่จริงๆนั่นแหละ

“……”

ไม่ว่าพวกเค้าจะพูดอะไร ผมจะไม่พูดตอบโต้ ผมเลือกที่จะ … ไม่สนใจ ไม่ว่าใครจะพูดอะไรก็ตาม

—-ผู้หญิงที่ปากร้ายคนนี้ชื่อ ยามาโมโตะ คาเอเดะ (TN: เป็นพี่สาว แต่พระเอกไม่นับญาติด้วยครับ) เธอเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียน เป็นผู้หญิงเจ้าปัญหาที่มีผมตรงยาว ชอบปากคอเราะร้าย

 

—-ผู้ชายอีกคนนึงชื่อ ยามาโมโตะ คาซุฮิโกะ

เค้าหน้าตาเหมือนผม ซึ่งเป็นเรื่องที่ผมเกลียดจนผมอยากไปทำศัลยกรรมใบหน้าทิ้งซะ เค้าเป็นพ่อของครอบครัวที่ดี แต่เชื่อใจไม่ได้

“……”

ในเบื้องลึกที่สุดของใจ ผมรังเกียจสามคนนี้ และ ผมจะไม่มีทางเอาความรู้สึกนี้ออกไปได้แน่ๆ จนชั่วชีวิต

ผมพยายามที่จะเดินผ่านโดยไม่พูดจา หรือ ตอบโต้อะไร แต่เหมือนพวกคนเหล่านี้ไม่ชอบใจในท่าทีของผม สาบแช่งแล้วรังเกียจผมเหมือนจะอาเจียนออกมาให้ได้

“…ทำเป็นเมินงั้นหรอ เหอะ ชั้นก็เบื่อหน่ายที่มีน้องชายแบบแกเหมือนกัน แย่ชะมัดต้องมาเจออะไรแบบนี้ตอนเช้าเนี่ย”

“ทำตัวขี้เกียจไปวันๆ ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีลูกชายที่เป็นขยะแบบนี้”

“……”

ผมเลือกที่จะไม่สนใจ ไหนๆผมก็เลือกมาทางนี้แล้ว ผมก็จะเมินให้เต็มที่ แม้แต่ตอนอยู่ในบ้าน ผมก็ไม่ค่อยที่จะเจออยู่แล้ว

แต่ยังไงก็ตาม ถึงผมจะเมิน แต่ผมเลือกที่จะไม่ลืมการเหยียดหยามจากคนพวกนี้ แม้กระทั่งผมจะตายไป … ผมไม่มีความรู้สึกที่จะต้องปล่อยวางหรือให้อภัย ผมต้องแก้แค้นให้ได้ หากโอกาสมาถึง

 

ผมชื่อ ยามาโมโตะ เรียวสึเกะ มัธยมปลายปีที่ 2

ผมเคยสนิทกับพวกเค้าทั้งสามคน … น้องสาวที่ชอบออดอ้อน พี่สาวที่ชอบชมผมแม้กระทั่งเรื่องเล็กน้อย คุณพ่อที่คาดหวังในตัวผมสูง

อย่างไรก็ตาม หนึ่งปีที่แล้ว ผมได้ไปเจอเหตุการณ์ที่ทำให้คนพวกนี้ต้องรังเกียจผม

เรื่องมันเกิดจากวันหนึ่งผมเดินไปที่ตรอกซอยเพื่อหาอะไรบางอย่าง แล้วผมได้ยินเสียงผู้หญิง ที่โดนรุมรังแกจากนักเลง 3 คน ผมจึงเลือกที่จะไปช่วยเหลือ

กลายเป็นว่าผู้หญิงคนนี้ทำงานร่วมกับนักเลงกลุ่มนี้ เธอโกหกแล้วบอกคนอื่นว่าผมเป็นคนรังแก แล้วแย่ที่สุดคือ ในซอยนี้ ไม่มีกล้อง ไม่มีผู้คน เพราะฉะนั้น ผมไม่มีหลักฐานอะไรเลย มายืนยันความบริสุทธิ์ของตัวผม

เนื่องเพราะไม่หลักฐาน ทุกคนเลยไม่ช่วยเหลือผม แล้วทุกคนก็บอกว่าผมเป็นไอระยำที่ไปทำร้ายผู้หญิง

 

——ผมรู้สึกอยากย้อนกลับไปแล้วไม่เลือกที่จะช่วยคนๆนี้

อีกอย่าง ผู้หญิงกับไอระยำกลุ่มนี้ เรียกเงินเพื่อจบปัญหา คุณพ่อที่ไม่คิดจะฟังลูกแม้แต่น้อย ตกลงที่จะจ่ายเงินเพื่อจบคดี

พ่อผมเป็นประธานบริษัทใหญ่ เค้าเลือกที่จะจ่ายแล้วยัดเงินให้โรงเรียน เพื่อไม่ต้องให้ผมโดนไล่ออก

[ไอลูกเวร แกทำให้ชั้นผิดหวัง ชั้นเชื่อใจในตัวแกมาก ชั้นคิดฝากฝังบริษัทให้แกดูแลในอณาคต]

ด้วยคำพูดเหล่านี้ พ่อผมได้ยอมแพ้ในตัวผมแล้ว เค้าบอกให้ผมออกจากบ้านไปหลังจากจบการเรียนมัธยม แล้วด่าทออีกหลายอย่าง

พี่สาวของผม ที่เคยรักผมมากมายนั้น —

[ชั้นไม่เคยรู้เลยว่าจะมีน้องชายที่ระยำขนาดนี้ ชั้นอายจริงๆที่เคยบอกรักแก]

น้องสาวของผม ที่เคยออดอ้อน —

[พี่ชายรู้ไหม มันน่ากลัวแค่ไหนที่เป็นผู้หญิงแล้วโดนจู่โจมโดยผู้ชาย ? มันน่ารังเกียจมาก หนูเกียจพี่ชาย ไม่อยากแม้แต่จะเห็นหน้าแล้ว!]

 

พ่อผม พี่สาว แล้ว น้องสาว ทุกคนตีห่างออกจากผมหมด ทุกคนเกลียดผมจากในใจ สาบแช่งและด่าทอทุกครึ้งเวลาเห็นผม พวกเค้าไม่อยากแม้แต่จะหายใจร่วมกัน

เรื่องมันผ่านมาหนึ่งปีแล้ว หลังจากเหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้น ผมจำเป็นที่ต้องอยู่ร่วมใต้ชายคากับสามคนนี้

 

[ผมไม่ได้ทำนะ!]

ในตอนแรกๆนั้น ผมพยายามทุกอย่างเพื่อบอกความจริง แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ภาวนา ร้องไห้ หรือ โวยวาย ทุกคนก็จะเรียกผมว่าเป็นเศษขยะ

หลังจากสองเดือนจากการโดนรังแกอย่างซ้ำๆ ผมเบื่อสิ่งเหล่านี้ ผมจึงตัดสินใจที่จะยอมแพ้คนเหล่านี้

ไม่สิ ผมไม่ได้ยอมแพ้ ผมแค่รู้สึกแค้นคนที่เคยเป็นครอบครัวผมที่ไม่ยอมเชื่อผม ไม่ว่าผมจะทำยังไงก็ตาม ต่อให้ในอนาคตเค้าเหลือกที่จะเปิดใจกับผม ผมก็จะเลือกที่จะเกลียดคนเหล่านี้ไปจนวันที่ผมตาย

“เห้อ … เกลียดพวกนี้ชะมัด”

ผมยืนยันความเกลียดของคนเหล่านี้ไว้ในใจแล้วเดินกลับไปที่ห้อง ปกติแล้วผมจะเลือกไปที่โรงเรียนแต่เช้า แต่วันนี้ผมขอตัดสินใจให้พวกนี้เค้าออกจากบ้านไปให้หมดก่อนที่ผมจะจากไป

ผมไม่เคยแคร์ว่าจะต้องไปสายหรือไม่ ชื่อเสียงของผมที่โรงเรียนก็ป่นปี้เช่นกัน

“น่าจะได้เวลาไปได้สักทีนะ”

ยี่สิบนาทีต่อมา ผมไม่ได้สินเสียงใครในบ้านแล้ว ผมเลือกที่จะไปแปรงฟันต่อจากที่ค้างไว้ แต่เพียงตอนนี้ผมมีเวลาที่จะแปรงสบายๆ ผมเตรียมตัวที่จะไปโรงเรียนอีกครั้ง

“กลับบ้านมาแล้วค่าา ทำงานกะดึกเหนื่อยมากเลยย”

ผมได้ยินเสียงจากประตูบ้านที่เปิดออก ผมได้เปิดประตูห้องน้ำแล้วไปหาผู้หญิงคนนี้

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับแม่”

“เรียวสึเกะ ! แม่รู้สึกฟื้นพลังเลยที่เห็นลูกตอนเช้า”

แม่ผมกอดผมอย่างอ่อนโยน ในอาทิตย์นี้แม่ผมทำงานกะดึก แล้ว ผมปกติจะออกบ้านเช้ามาก จึงไม่ได้เจอกัน แต่ แค่แม่เห็นผมก็ยิ้มอย่างมีความสุขเพราะผมอยู่ตรงนี้

แม่ของผม ยามาโมโตะ รินกะ อายุ 37 ปี เธอมีหน้าตาสะสวย ซึ่งผมดูไม่ออกเลยว่าเป็นคนอายุ 30 ปลายๆ เธอตัวค่อนข้างเล็กแล้วมีหน้าออกที่ใหญ่มาก ซึ่งมันไม่สมมาตร แต่เพิ่มความสวยงามให้เธอในฐานะผู้หญิง เสียงของเธอก็อ่อนโยน ผมมีรู้สึกดีมากที่มีแม่ที่อ่อนโยนแบบนี้

[ไม่มีทางที่เรียวสึเกะจะทำเรื่องแบบนี้ได้หรอก! ถ้าไม่มีใครที่จะเชื่อลูก แม่จะเชื่อลูกเอง!]

คนเดียวในบ้านที่เชื่อใจผม คือแม่ ไม่ว่าเวลาจะเปลี่ยนไปนานขนาดไหน คุณแม่จะเป็นคนเดียวที่ยืนเคียงข้างผม ผมได้ยินมาว่าแม่ก็โดนรังแกจากพวกระยำสามคนนั้นเพราะผม พวกเขาไม่ชอบแม่ผมที่ปกป้องผม 

แม่ผมเคยบอกว่า แม่เสียใจที่เห็นครอบครัวเราแบ่งแยก แต่เธอไม่มีความตั้งใจที่จะทิ้งผมเลย แม่เคียงข้างผมเสมอในเวลาที่สามคนนั้นทิ้งผมไป

ผมรู้สึกมีความสุขและยินดีมากในเรื่องเหล่านี้

พวกเค้าไม่รังแกผมตอนที่แม่ผมอยู่ด้วยเช่นกัน ผมเดาว่าพวกเค้าก็รู้ว่าที่ทำเป็นสิ่งที่แย่ ผมเบื่อแล้วเหนื่อยหน่ายเหลือเกิน เพราะจริงๆแล้วพวกนี้ก็เป็นพวกระยำที่รู้แต่ก็เลือกที่จะทำเรื่องแย่ๆ 

ผมเคยคิดที่จะตายหลายครั้งเหมือนกันในตอนแรก แต่ตอนนี้ผมไม่คิดตัวเลือกนี้เพราะแม่ของผม ผมไม่อยากทำให้แม่เสียใจ ผมเลยเลือกที่จะหาวิธีที่จะอยู่ร่วมกับเรื่องแย่ๆ ผมเลือกที่จะจากไปเพราะคนเหล่านี้อีกแล้ว

เหตุผมที่จะมีชีวิตอยู่ เหตุผมที่จะมีอนาคตต่อไปก็เพราะแม่ แม่ที่เชื่อใจผม ผมคิดว่าไม่ว่าอนาคตจะเป็นยังไงก็ตาม ผมก็จะรักแม่ตลอดไป

“ขอบคุณนะครับแม่ …. สำหรับทุกอย่าง”

“ม่าาา … อะไรกัน ไม่กี่วันผ่านมาลูกยังอยู่ในวัยต่อต้านอยู่เลย … ดีใจนะที่ลูกซื่อตรงแล้ว!”

“…อ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”

ผมละอยากจะกระทืบตัวผมตอนเป็นวัยต่อต้านชะมัด เพราะแม่เป็นคนที่สำคัญที่สุด

ต่อให้ผมจะเสียอะไรไปมากในปีที่แล้ว แต่ผมขอบคุณเหตุการณ์เหล่านั้นจริงๆ ที่ทำให้ผมรู้ว่า ใครเป็นคนที่สำคัญสำหรับผมจริงๆ

 

———————————————————————————————————————————

งานแปลครั้งแรกนะครับ ถ้ายังไงให้คอมเมนท์กันได้นะครับ