—-ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยแฮะ

ใช่แล้วครับตอนนี้ผมรู้สึกประหม่าโคตรๆเลย

ในขณะที่รู้สึกแบบนี้ผมก็เหลือบมอง​ไปที่สาวสวยที่กำลังทำงานบ้านอย่างขยัน​ขันแข็ง​ ซึ่งเธอนั้นก็ได้รวบผมที่ยาวสลวยของตัวเองเอาไว้หรือที่เรียกกันว่าทรงหางม้า

เพราะเหตุนั้นผมจึงสามารถมองเห็นต้นคอของเธอได้​ บอกตามตรงเลยนะมันช่างเป็นต้นคอที่สวยงามเสียจริง​ถึงขั้นที่สามารถทำให้เหล่าชายฉกรรจ์​ทั้งหลายต้องมนเสน่ห์​ของมันได้เลยละ​ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็สามารถอดกลั้น​ต่อความรู้สึกของตัวเองได้

แล้วด้วยที่ว่าวันนี้ผมไม่ได้เข้ากะ​เพราะงั้นหลังเลิกเรียนผมจึงสามารถกลับบ้านได้เลย​ และในขณะที่ผมกำลังเดินกลับบ้านวาคามิยะก็ได้เดินตามหลังผมมาราวกับว่านั่นเป็นเรื่องปกติของเธอ​ ผมที่เห็นแบบนั้นก็ไม่ได้วิ่งหนีหรืออะไรหรอกนะเพราะผมไม่มีความคิดที่จะทำแบบนั้นอีกแล้ว

แต่ก็อย่างที่เคยว่ามานั่นแหละการที่ทำแบบนั้นมันก็ได้ทำให้คนรอบข้างจ้องมองมาที่ผมด้วยสายตาอาฆาต​ มันช่างเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดเสียจริง​

แต่ถึงอย่างนั้นความรู้เจ็บปวดก็ได้หายไปเมื่อวาคามิยะพูดออกมาว่า[วันนี้เรามีเวลาเรียนเยอะเลยนะคะ]​ก่อนที่เธอจะเริ่มไปทำความสะอาดบ้าน​ ซักผ้า​ แล้วก็ตกท้ายด้วยการทำอาหารเหมือนทุกครั้ง

ผมรู้สึกขอบคุณเธอเป็นอย่างมากที่มักจะคอยช่วยเหลือผมในด้านต่างๆ

แต่ว่าตอนนี้น่ะหัวของผมมันไม่ได้จดจ่ออยู่กับการเรียนเลยเพราะมันเอาแต่นึกถึง[เรื่องนั้น]​อยู่ตลอดเวลา

ถึงจะพยายามขนาดไหนปากกาในมือมันก็เริ่มไม่ยอมขยับแล้ว

พอวาคามิยะเห็นท่าทางที่แปลกไปของผมเธอก็ได้เอ่ยปากถามออกมา

“โทคิวากิซัง​ มีอะไรรึเปล่าคะ​ เห็นทำท่าเหม่อๆ”

“อ่าา​ ฉันแค่รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อยน่ะ​ มันอาจจะเป็นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันตั้งใจเรียนขนาดนี้ละมั้ง”

หลังจากที่เธอถามออกมาแบบนั้นผมก็อ้างไปแบบมั่วๆ

แต่มันก็ไม่ได้มั่วไปซะทั้งหมดหรอกนะ​ ไอ้ที่ว่าเหนื่อยน่ะมันเหนื่อยจริง

ส่วนเหตุผลของความเหนื่อยนั้น นั่นน่ะพอคิดอะไรได้ผมก็พูดออกไปเลย…

“หืมมมเอาเถอะถึงมันจะเร็วไปหน่อย​ แต่เรามาพักกันก่อนเถอะค่ะ​ เดี๋ยวฉันจะไปเตรียมชากับขนมมาให้นะคะ”

“อื้ม​ ขอบคุณนะ”

จากนั้นผมก็ยืดเส้นยืด​สาย​พร้อมกับหายใจเข้าลึกๆ

ทีนี้จะเอายังไงดีละ…ถึงเคนอิจิจะให้คำแนะนำมาแล้วก็เถอะ

แต่ว่า…

สิ่งที่สำคัญก็คือวันเกิดของเธอเนี่ยสิเพราะผมไม่รู้ว่าวันเกิดของเธอคือวันไหน

ถึงจะเคยถามเคนอิจิไปแล้วก็เถอะแต่สิ่งที่เขาพูดออกมาก็คือ

[ฉันเองก็ไม่รู้​เหมือนกันเพราะงั้นพยายามเข้าละ~~]​

ดูจากท่าทางของเขาแล้วผมว่าเขาต้องรู้แน่ๆ​แต่้้เขากลับบอกมาแค่แนวทางการหา

ซึ่งมันก็มีอยู่​แค่ 3​ วิธี

1​-ถามออกไปตรงๆ

2-ดูจากหลักฐานยืนยันตัวตนของเธอ อย่างเช่น​ บัตรประกันสุขภาพ​

3-ดูจากสมุดบันทึก​ประจำตัวนักเรียน

พอมองแวบแรกทั้งสามวิธีมันอาจจะดูง่ายนะแต่ถึงอย่างนั้นวิธีที่ 1​ ผมขอปัดไปอันสุดท้ายเลยเพราะถ้าเธอรู้ทันเธออาจจะปฏิเสธของขวัญที่ผมจะให้ก็ได้

แล้วอีกอย่างมันก็ขัดกับความตั้งใจของผมที่ว่า–

[ต้องรู้วันเกิดของเธอโดยที่ไม่ถูกจับได้]​

[ต้องให้ของขวัญเธอก่อนที่จะถูกปฏิเสธ]​

นี่คือภารกิจของผมและสิ่งที่ต้องเน้นย้ำเลยก็คือ{อย่าให้เธอจับได้}​เพราะงั้นวิธีแรกจึงเป็นเรื่องยากสำหรับผม

“นี่มันจะยากเกินไปแล้วนะ”

ผมฟุบหน้าลงไปที่โต๊ะพร้อมกับพึมพำออกมา

รู้งี้น่าจะถามเคนอิจิเอาไว้ด้วยว่าวิธีไหนเป็นทางออกที่ดีที่สุด…

“มีปัญหา​อะไรรึเปล่าคะ?”

หลังจากที่ได้ยินเสียงจากทางด้านหลังผมก็สะดุ้งโหยงขึ้นมา

วาคามิยะที่เห็นแบบนั้นเธอก็เอียงศีรษะด้วย​ความสงสัยก่อนที่เธอจะนำชาและขนมมาวางไว้บนโต๊ะ

หลังจากนั้นผมก็หยิบคุกกี้​ที่เธอเอามาวางไว้เข้าปาก

“อื้ม​ ก็นิดหน่อย​ แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วละ”

“เหรอคะ​ ถ้ามีอะไรที่ฉันสามารถช่วยได้ก็บอกมาได้เลยค่ะ”

“โอเคร”

แล้วจะทำยังไงดีละ

ตัวเลือกที่เหลือตอนนี้ก็มีแค่​2กับ3

วิธีที่2งั้นเหรอมันก็มีความเป็นไปได้ที่เธออาจจะไม่พกมันติดตัวแล้วยิ่งเป็นเอกสารสำคัญ​ก็อย่าหวังเลยเพราะคนอย่างวาคามิยะจะเอามาเฉพาะเมื่อจำเป็นเท่านั้นแน่ๆเมื่อลองคำนึงถึงความปลอดภัย

งั้นก็เหลือแค่วิธีเดียวสมุดบันทึก​ประจำตัวนักเรียนแต่นั่นมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเหมือนกัน

ถึงเธออาจจะพกติดตัวมาด้วยแต่เธอก็คงไม่อยากให้ผมเห็นรูปถ่ายของตัวเองแน่ๆ

เพราะสภาพรูปถ่ายในสมุดบันทึก​ประจำตัวนักเรียนมันไม่ค่อยออกมาดูดีนัก

แม้แต่ผมเองก็ยังไม่อยากให้ใครเห็นเลย

บอกตามตรงรูปถ่ายของผมมันโคตรจะน่าเกลียด​เพราะในรูปถ่ายนั้นผมทำหน้าอย่างกับคนง่วงนอนที่เปลือกตาเปิดแค่ครึ่งเดียว​หรือที่เรียกกันว่าครึ่งหลับครึ่งตื่นนั่นแหละเพราะงั้นผมจึงอยากจะปิดผนึกรูปภาพรูปนี้ไปตลอดกาล

“ว่าแล้วเชียว​ วันนี้คุณมีอะไรแปลกไปจริงๆด้วย”

“หว๋า!!! อ๊ากกเจ็บ!! “

ผมตกใจที่จู่ๆวาคามิยะก็มานั่งข้างๆผมด้วยความที่ตกใจนั้นผมจึงเผลอเอาเข่าของตัวเองกระแทกไปที่โต๊ะอย่างจัง

เจ็บโว้ยยย…

“เป็นอะไรมั้ยคะ​ ขอโทษที่ทำให้ตกใจค่ะ..”

วาคามิยะมองมาที่ผมด้วยความเป็นห่วง

ทั้งความรู้สึกเจ็บปวดกับความรู้สึกที่ร้องระอุในใจ​มันผสมปนแปไปหมดถึงขั้นทำให้ร่างกายของผมร้อนผ่าว​ขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ

“ไม่เป็นไร​ ฉันเองก็ต้องขอโทษด้วย​ พอดีฉันเหม่อไปหน่อยน่ะ…”

“วันนี้คุณทำตัวแปลกๆจังเลยนะคะถ้ามีอะไรบอกฉันมาได้เลยนะคะ”

จากนั้นวาคามิยะก็นำมือขึ้นมาวางไว้บนตัวผมพร้อมกับมองมาด้วยสายตาที่ใสซื่อ​บริสุทธิ์​ราวกับว่าจะไม่ยอมปล่อยผมไปหากผมไม่ยอมพูดออกมา

ป๊าดดด เจองี้ใครจะไปสู้ได้ฟะ…

พอเห็นการโจมตีแบบนั้นเข้าผมก็ทำได้แค่ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น​พร้อมกับถอนหายใจ

“มันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอกนะ… เธออยากจะฟังมันจริงเหรอ”

“ค่ะ”

“จะพูดยังไงดีนะ… จริงๆแล้วฉันเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองไม่รู้อะไรเลย”

“ไม่รู้? เกี่ยวกับอะไรเหรอคะ?”

“เรื่องการเรียนและความสัมพันธ์​น่ะ โดยเฉพาะ​อย่างหลังคือฉันมีหลายอย่างเลยที่ไม่รู้เกี่ยวกับเคนอิจิจอมปากมากอ่ะ​และรวมถึงเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆด้วย”

“งี้นี่เอง​ กังวลเรื่องนี้เองสินะคะ”

“อื้ม​ จู่ๆก็เพิ่งจะคิดได้น่ะ​ ดูไร้สาระมากเลยใช่มั้ยล้าา”

ผมเงยหน้าขึ้นแล้วถอนหายใจออกมา

ส่วนทางวาคามิยะก็ยิ้มให้กับผมอย่างอ่อนโยน

“ฉันว่านั่นมันไม่ใช่เรื่องไร้สาระหรอกนะคะ”

“จริงเหรอ?”

“การที่โทคิวากิซังได้รับรู้ในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยนึกถึงมาก่อน​ ฉันคิดว่านั่นมันเป็นการก้าวหน้า​ครั้ง​ใหญ่​เลยค่ะ”

“ก้าวหน้า?”

“ค่ะ​ ถ้าคุณไม่แม้แต่จะสังเกตเห็นปัญหา​ของตัวเอง คุณก็จะไม่สามารถแก้ไขอะไรได้เลยค่ะ​เพราะงั้นการที่ตัวคุณได้รับรู้สิ่งต่างๆที่ไม่เคยรู้มาก่อนมันก็จะเป็นการทำให้ตัวคุณก้าวต่อไปอย่างถูกจุด จนก่อให้เกิดการพัฒนา​ค่ะ”

“อย่างนี้นี่เอง… “

“แล้วการที่ได้ตระหนักถึงจุดอ่อนของตัวเองก็จะทำให้คนเรานั้นเกิดความคิดที่ว่า​ [ฉันอยากเป็นคนที่ดีกว่านี้] ​หรือไม่ก็ [ฉันอยากจะรู้ให้มากกว่านีั]​ จากนั้นความคิดเหล่านี้ก็จะเป็นตัวเปิดทางให้กับการเติบโตของคุณค่ะ”

” เข้าใจแล้ว… สรุปคือการที่รู้เรื่องตัวเองมากขึ้นมันไม่ใช่เรื่องที่แย่ใช่เปล่า? “

และในขณะนั้นวาคามิยะก็หยิบสมุดบันทึก​ประจำตัวนักเรียนของตัวเองขึ้นมาแล้วใส่เข้าไปในมือผม​ การกระทำที่คาดไม่ถึงของเธอได้ทำเอาผมตกอกตกใจมาก​ถึงขั้นทำให้ผมสงสัยว่า นี่เธอเห็นถึงความปรารถนา​ของผมงั้นเหรอ

“การเดินทางนับพันไมล์ก็ย่อมมีก้าวแรกเสมอ เพราะงั้นถ้าไม่รังเกียจคุณสามารถดูสมุดบันทึกประจำตัวนักเรียนของฉันได้นะคะ อ่ะ แต่แค่แป๊บเดียว​เท่านั้นนะคะฉันไม่ค่อยอยากให้ใครดูรูปของตัวเองซักเท่าไหร่”

“อื้ม.. แต่ทำไมฉันถึงต้องดูสมุดบันทึกประจำตัวนักเรียนด้วยล่ะ?”

“มันไม่จำเป็นเหรอคะ? ฉันกะว่าจะสอนวิธีจำหน้ากับชื่อของผู้คนให้คุณน่ะค่ะ”

“อ่อออ เข้าใจแล้ว อย่างนี้นี่เอง”

ผมพยักหน้าอย่างแรง  แรงแบบเวอร์ๆเลยอ่ะ

“ฟุฟุฟุ โทคิวากิซัง คุณเป็นพวกจำชื่อคนไม่เก่งสินะคะ”

“อื้ม ก็คงงั้น… แค่เพื่อนร่วมชั้นของตัวเองฉันยังจำได้ไม่ถึงครึ่งเลย”

“แล้วคุณรู้จักชื่อของฉันมั้ยคะ?”

“อ่ารู้สิ….. รินใช่เปล่า”

ผมรู้สึกอายที่จะต้องเรียกชื่อของเธอออกมาเพราะงั้นผมจึงพูดออกไปอย่างห้วนๆ

“ใช่ค่ะ แต่ระวังอย่าจำตัวคันจิผิดนะคะเพราะคนส่วนใหญ่มักจะจำสลับระหว่าง [ริน 凛]​ กับ [ริน 凜]​ค่ะ”

(**若宮 凛​ วาคามิยะ ริน)​

“อ่องี้สินะ เธอถึงให้สมุดบันทึก​ประจำตัวนักเรียนมา… “

เข้าใจแล้วละ

หรือก็คือเธอต้องการฝึกให้ผมจำชื่อของเธอโดยเฉพาะตัวคันจิ

“แต่ถึงยังไงฉันก็ต้องจำชื่อของเธอได้อยู่แล้ว ก็ฉันได้เธอช่วยดูแลในหลายๆเรื่องเลยนี่นา”

ผมพูดออกมาพร้อมกับดูสมุดบันทึก​ประจำตัวนักเรียนของเธอไปด้วย… ก่อนอื่นก็ขอดูรูปเธอหน่อยแล้วกัน

บากะ แม้แต่รูปถ่ายยังไร้ที่ติ… สวดยอดเลยจริงๆ

อืมมม ต่อไปก็วันเกิด…

ในที่สุดก็จะได้เห็นแล้ว ผมละอยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ… แต่ว่าตอนนี้ต้องกลั้นเอาไว้ก่อน

เxี้ยไรเนี่ย มีรูปแต่ไม่มีวันเกิดงั้นเรอะ

เอาจริงดิตอนแรกผมก็นึกว่าคนที่เอาจริงเอาจังอย่างวาคามิยะจะกรอกเอาไว้ แต่เธอดัน….

“มีอะไรรึเปล่าคะ?”

“มะ-ไม่มีอะไร”

ผมพลิกหน้ากระดาษไปเรื่อยๆเผื่อจะเจอเบาะแสอะไรบางอย่างจนกระทั่งผมเปิดมาเจอหน้าที่มีปฏิทิน​ที่มีวงกลมสีแดงอยู่

“ทำไมวันนี้ถึงมีวงกลมละ?”

“นั่นคือวันเกิดของโคโตเนะจังน่ะ”

“อ่อ ฉันก็นึกว่าของเธอซะอีก”

“ไม่ใช่หรอกค่ะ”

“เหรอ แล้วมันเมื่อไหร่ล่ะ”

กังวลแทบตายสุดท้ายก็ลงเอยด้วยการถามตรงๆสินะ

จากนั้นผมก็แสร้งทำ​เป็นเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาวแต่ในจิตใต้สำนึก​ของตัวผมนั้นผมได้กรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่งเลยละ

“วันนี้ค่ะ”

วาคามิยะเอียงศีรษะพร้อมกับชี้ไปที่ปฏิทิน​

จากนั้นผมก็ตอบห้วนๆออกไปว่า

“อื้ม”

และเพื่อความเนียนผมก็พลิกหน้ากระดาษมั่วๆแล้วพึมพำออกมาว่า

“อะไรกันคร้าบเนี่ย เธอเขียนอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมดเลย”

จากนั้นผมก็พลิกกระดาษกลับไปในหน้าที่มีรูปของวาคามิยะติดอยู่ ผมที่เห็นรูปของเธอก็เผลอจินตนาการ​ออกมาว่าวาคามิยะในรูปกำลังพูดอะไรบางอย่างออกมาประมาณว่า [ไม่เนียนเลยน้าาา]​

 

อะไรกันนี่เราหยุดยิ้มไม่ได้งั้นเหรอเนี่ย

ส่วนวาคามิยะตัวจริงก็มองมายังผมด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ​พร้อมกับไหล่ที่สั่นเทา

“เป็นอะไรรึเปล่า?”

“… ยะ”

ถึงเธอจะเป็นคนที่มีเสียงที่ชัดเจนแล้วฟังง่ายก็เถอะแต่การที่เธอทำเสียงอย่างกะยุงแบบนี้ผมไม่เข้าใจหรอกนะ…

“หืมมม? ว่าไงนะฉันไม่ค่อยได้ยินอ่ะ… “

“หยุดจ้องรูปของฉันได้แล้วค่ะะะะ”

ในขณะที่พูดออกมาแบบนั้นวาคามิยะก็คว้าสมุดบันทึก​ประจำตัวนักเรียนของตัวเองไปแล้วรีบเก็บเข้ากระเป๋าทันที จากนั้นเธอก็ทำท่าทางงอนๆออกมาพร้อมกับมองมาที่ผมอย่างไม่พอใจ

“โทคิวากิซังไอ้คนนิสัยไม่ดี”

“…. โทษที”

แล้วเพื่อเป็นการไถ่โทษผมจึงจำเป็นจะต้องเอาสมุดบันทึก​ประจำตัวนักเรียนของตัวเองให้เธอดู

หลังจากนั้นเธอก็ได้เห็นสภาพของคนครึ่งหลับครึ่งตื่น

และด้วยเหตุนี้ผมจึงได้รับข้อมูลที่ต้องการมาโดยแลกกับอดีตอันดำมืดของตัวเอง

นี่สินะ การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม

 

ท้ายที่สุดแล้วโทคิวากิ โทวะ ก็ได้รับรู้บางสิ่งบางอย่างเพิ่มขึ้นมาอีก 1 อย่างแล้ว

—-

แหม สุดท้ายก็จบตรงที่ถามตรงๆ

ช่างเป็นตอนที่ยาวจริงๆ