“เหลือจะเชื่อเลย​ เพียงเพราะผู้หญิงคนเดียวคนเราสามารถเปลื่ยน​ไปได้ขนาดนี้เลยงั้นเหรอ…”

ในช่วงพักกลางวัน​เคนอิจิก็ได้พึมพำ​อะไรบางอย่างออกมาด้วยสายตาที่เหม่อลอย​ จะว่าไงดีละด้วยที่ว่าเขานั้นเป็นหนุ่มรูปงามอยู่แล้วเป็นทุนเดิม​ แล้วพอเขาตกอยู่ในภวังค์​ความคิดมันยิ่งเพิ่มเสน่ห์​ให้กับเขาหลายต่อหลายเท่าเลยละ พอเห็นแบบนั้นมันก็ชวนให้ผมรู้สึกหงุดหงิดหน่อยๆละนะ

“แล้วนี่อะไรกันทำไมต้องมาอยู่กับฉันทุกช่วงพักเที่ยงละเนี่ย​ เอ็งมีแฟนก็ไปอยู่กับแฟนสิฟะ​”

ในขณะที่พูดผมก็ขีดเส้นใต้เนื้อหาในส่วนที่ตัวเองไม่เข้าใจจากคาบที่ผ่านๆมาไปด้วย

หืมมม

รู้สึกว่าช่วงนี้จำนวนที่ขีดเส้นใต้มันจะน้อยลงเลยแฮะ​ ก็นะวาคามิยะสอนเก่งจริงๆนั่นแหละ

“ไปอยู่กับแฟนงั้นเหรอ? พวกเราก็ไม่ได้ตัวติดกันหรือร้อนแรงเหมือนกับคู่ของนายที่เล่นกระหนุงกระหนิง​กันตั้งแต่เช้าซะหน่อย”

“ความสัมพันธ์​ของพวกเราไม่ใช่แบบนั้นหรอก”

“จริงเหรอ? ก็ฉันเห็นนายยืนคุยกับวาคามิยะซะสนิทสนมขนาดนั้นเป็นใครจะไม่คิดละนั่น​ แล้วเรื่องมันเป็นมายังไงละ? บอกฉันมาเถอะฉันไม่เอาไปบอกใครหรอก หรืออย่างน้อยก็บอกฉันหน่อยว่าพวกนายเจอกันได้ยังไง”

” ฉันไม่อยากเสวนากับพวกพูดมากหรอกนะ ​ “

” โหดร้าย!! “

จะว่าไงดีละเคนอิจิน่ะเป็นที่นิยมความสามารถในด้านต่างๆก็อยู่ในระดับท็อป​เรียกได้ว่าอยู่ในระดับเดียวกันกับเทพธิดาของโรงเรียนเลย

แต่ที่ผมไม่บอกก็ไม่ได้หมายความว่าเขาเป็นคนปากรั่วหรอกนะ​ เขาน่ะเป็นคนที่มีความเที่ยงธรรมและรักษาความลับได้ดีด้วยซ้ำ

ถึงอย่างนั้นพฤติกรรม​ที่รู้มากของเขาก็ทำเอาผมไม่อยากบอกแค่นั้นแหละ

ต่อให้ผมบอกไปผมก็ไม่รู้ว่าควรเรียบเรียงคำพูดออกมายังไง​เพราะมันก็ยังมีส่วนที่ตัวผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันเช่น

อะไรเป็นเหตุให้ผมต้องไปพัวพันกับวาคามิยะ​ หรือทำไมเธอถึงทำดีกับผมจังนะอะไรแบบนี้เนี่ยแหละ

เธอทำอย่างกับว่าเรื่องพวกนี้เป็นภารกิจที่ต้องทำยังไงอย่างงั้นเลยผมละไม่เข้าใจจริงๆ

“แต่ว่าเมื่อคืนนี้ทั้งคู่ก็อยู่ด้วยกันไม่ใช่เหรอ?”

“อ๊ะ….. “

หลังจากที่ผมได้ยินคำถามแบบนั้นผมก็แสร้งทำเป็นมึนเพื่อซ้อนสีหน้าที่มีพิรุธ​

“ก็มันมีคนมาบอกฉันอ่ะว่าเห็นทั้งคู่เดินอยู่ด้วยกันในตอนกลางคืน”

“อ่ออ นั่นน่ะแค่บังเอิญพอฉันเลิกงานฉันก็ดันไปเจอเธอพอดี”

“สองวันติดเลยเหรอ? “

“… ชะ-ใช่สองวันติด… “

พอพูดเสร็จผมก็เบือนหน้า​หนีเคนอิจิ

ซวยแล้วตู​ ดันโดนเห็นสองวันติดซะได้…

“จะแน่เรอะ~~ยอมรับออกมาซะดีๆ~~”

“ไม่มีอะไรให้ต้องยอมรับทั้งนั้นแหละ”

“อย่าซึนไปเลยน่า~~~”

“ไม่ได้ซึนเฟ้ย”

ถึงผมจะพยายามปฏิเสธไปซะขนาดไหนเคนอิจิก็ยังคงยิ้มร่าออกมา….ผู้ชายคนนี้เล่นเอาซะหืดขึ้นคอเลย

“แหมๆหัวรั้นจังเลย แต่ว่าฉันก็ดีใจนะที่มีคนอื่นเห็นคุณค่าในตัวโทวะเพิ่มขึ้นมาอีกคน”

“เชอะ… ไปไกลๆทีนเลยเฟ้ย​ มันรบกวนการเรียนของฉัน”

“โอ๊ะ​ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคำๆนี้จะออกมาจากปากของโทวะได้​ นี่สินะพลังแห่งความรัก”

“หยุดพูดเรื่องแบบนี้ได้แล้วนายทำตัวอย่างกะผู้หญิงที่ชอบเจี๊ยวจ๊าวไปทั่วเลยแหนะ”

จากนั้นผมก็ถอนหายใจออกมาแล้วกลับไปเช็คการบ้านของคาบถัดไป…

อื้ม​ ไม่มีขาดตกบกพร่อง​ทำหมดแล้วเรียบร้อย​บอกตามตรงเลยนะตั้งแต่ที่ได้เข้าเรียนมัธยม​นี่เป็นครั้งแรกเลยละที่ผมทำการบ้านมา…

“งั้นฉันขอถามแบบจริงจังเลยนะ… เมื่อวานนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

เคนอิจิพูดออกมาด้วยสีหน้าที่จริงจัง

พอเห็นแบบนั้นผมก็พูดออกมาตามตรง

“ฉันได้เรียนรู้แล้วน่ะ…. ว่าตัวเองไม่มีวันที่จะเอาชนะผู้หญิงได้”

ใช่แล้วละครับ หากเป็นชายฉกรรจ์​คงไม่มีใครที่จะเอาชนะน้ำตาของหญิงสาวได้หรอก

“หืมมมม​ เอาเถอะเมื่อวานนายก็ทำตัวเลวจริงๆนั่นแหละพอได้เห็นการเปลี่ยนแปลง​ของวันนี้ก็ดีแล้วละ”

“ขอโทษด้วยแล้วกัน”

“คนที่ต้องขอโทษไม่ใช่ฉันหรอกแต่เป็นวาคามิยะ… เดี๋ยวนะ”

ในขณะนั้นเคนอิจิก็เอามือขึ้นมาจับคางในคณะที่ครุ่นคิด​

ส่วนทางผมก็ยังคงตรวจเช็คสิ่งต่างๆต่อพร้อมกับมองเขาจากหางตา

“เอาเป็นว่าซื้อของขวัญ​ให้เธอกันเถอะ”

“ห๊ะ​ ไหงถึงเป็นงั้นไปได้…. ฉันก็ขอโทษเธอไปแล้วนะ”

“โธ่​ นายเนี่ยไม่เข้าใจอะไรเลยนะโทวะ​~~ การขอโทษน่ะมันเป็นเรื่องง่่าย​ พวกผู้ชายหลายๆคนเลยคิดว่าแค่ขอโทษแล้วเรื่องมันจะจบแต่นั่นน่ะก็ไม่ได้เสมอไปหรอกนะ”

ผมไม่เข้าใจที่เคนอิจิอยากจะสื่อ​แล้วอะไรคือถึงจะขอโทษไปแล้วเรื่องยังไม่จบ

จากนั้นผมก็วางปากกาลงแล้วครุ่นคิด​

“งั้นฉันต้องให้ของขวัญ​แล้วขอโทษเธองั้นเหรอ”

“นายเนี่ยไม่เข้าใจจริงๆเลยสินะ​~~ถ้านายเอาไปให้แบบนั้นเธอคนที่ได้รับของขวัญไปคงจะคิดว่า​ [นายให้ของขวัญฉันเพื่อที่จะขจัดปัญหา​งั้นเหรอ​ ดูไม่จริงใจสุดๆ]​ อะไรแบบนี้แน่ๆ”

“อ่าาาา… แล้วฉันต้องทำยังไงละขอโทษโดยไม่ต้องให้ของขวัญเหรอ”

“เอ๋~~….ฉันผิดเองแหละ​นายเป็นพวกที่ไม่เข้าใจจิตใจของหญิงสาวนี่นา”

เคนอิจิพูดพลางยักไหล่เหมือนกับนักแสดงตลกชาวอเมริกัน​

ใครจะไปรู้ฟะ…ก็ผมเป็นพวกไม่มีประสบการณ์​ในเรื่องนี้เลยนี่นา

“คำตอบที่ถูกต้องก็คือการ[เซอร์ไพร​ส์เพื่อขอบคุณ]​ไงละ”

“ไม่ใช่ขอโทษงั้นเหรอ?”

“โดยปกติแล้วการให้เพื่อขอบคุณย่อมดีกว่าการให้เพื่อขอโทษใช่มั้ยละ​ นายเองก็ลองคิดบ้างสิถ้านายให้ของขวัญกับวาคามิยะไปหลังจากที่ขอโทษสภาพจะเป็นไง”

“เออ… เธอก็น่าจะไม่เอาละมั้ง..”

ถึงผมกับวาคามิยะจะเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานแต่ผมก็เห็นภาพเลยละว่าเธอจะพูดอะไรออกมาถึงแม้นั่นจะเป็นการให้เพื่อขอบคุณหรือขอโทษก็ตาม

และอีกอย่างเธอเองก็ไม่เคยขอแม้แต่สิ่งตอบแทนหรือรางวัล​ใดๆเลย

นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ผมรู้

เพราะท้ายที่สุดมันมักจะจบอยู่ที่คำพูด[ฉันทำเพราะอยากทำ]​

หลังจากที่ผ่านการคิดวิเคราะห์​แยกแยะแล้วผลก็คือ—

 

“เคนอิจิ พอมาคิดๆดูถึงฉันจะให้เพื่อขอบคุณ​ เธอก็ไม่น่าจะรับเหมือนกันนะ”

เคนอิจิยิ้มออกมาราวกับว่ากำลังรอคำตอบแบบนั้นอยู่

“แหมๆโทวะ~~ เรื่องนั้นฉันรู้หรอกน่าา”

“ถ้ารู้อยู่แล้วจะพูดเรื่องนี้ทำไมฟะงั้นที่ผ่านๆมามันก็ไร้ประโยชน์​น่ะสิเสียเวลาสุดๆ.. ให้ตายเถอะ”

“ฮ่าๆๆๆๆ​ โทษทีๆ”

เคนอิจิยิ้มออกมาอย่างไร้ความกังวลและสดใสซึ่งแสดงให้เห็นถึงเสน่ห์​ของเขาอย่างจัง

“แต่มันก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์​ไปซะทั้งหมดหรอกนะขอบอก”

“งั้นก็รีบๆบอกมาซะสิ​ อย่าทำให้ฉันเสียเวลา”

“คร้าบๆพ่อหนุ่มใจร้อนหัวรุนแรง~~”

“เชอะ”

ผมถอนหายใจออกมาในขณะที่คิดไปด้วย[สรุปแล้วฉันควรให้ของขวัญเธอดีมั้ยนะ]​

“เอาน่า​ เอาน่า​ ที่ฉันอยากจะบอกเลยก็คือไอ้ที่พูดว่า​ เซอร์ไพร​ส์เพื่อขอบคุณน่ะมันเป็นเรื่องจริงนะเพราะงั้นมันไม่เสียเวลาเปล่าหรอกที่นายระดมเอาสมองไปคิดเกี่ยวกับเรื่องของขวัญ​น่ะ”

“อย่าอ่านความคิดกันโต้งๆแบบนี้สิเฟ้ย”

นี่ตัวผมมันอ่านทางง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ…

ไม่ใช่แค่เคนอิจินะแม้กระทั่งวาคามิยะก็ยังดูออกเลย…

หรือว่าผมจะเป็นพวกที่แสดงความรู้สึกออกจากทางสีหน้ากันนะ…?

“ที่ฉันอยากจะสื่อเลยก็คือถ้าให้แบบปกติไม่ได้ก็ให้เนื่องในวันพิเศษไงละอย่างเช่นวันเกิด​”

“แค่เนี้ย​ พูดตั้งแต่แรกก็จบละจะอ้อมไปมาทำซากไร… “

“แต่ถ้าฉันพูดแบบนี้ตั้งแต่แรกนายคงจะพูดออกมาว่า​[จู่ๆถ้าไปให้ของขวัญวันเกิดเธอมันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ]​อะไรแบบนี้แหงๆ”

“มะมะไม่สักหน่อย”

“แหมๆพูดติดอ่างแล้วนั่น”

หลังจากที่ได้ยินแบบนั้นผมก็เดาะลิ้นแล้วนำมือขึ้นมาเท้าคาง

“ท้ายที่สุด​นายก็จะสามารถขอบคุณและขอโทษโดยใช้ข้ออ้างว่าเป็นวันเกิดได้ไงละ…แล้วอีกอย่างนายเองก็จะสามารถคิดได้ว่า[ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องทำละนะ]​อะไรแบบนี้ไง”

“อย่าพูดอะไรที่เหมือนสอนฉันไปในตัวสิฟะ”

“แต่มันก็ดีสำหรับตัวนายใช่ปะละ”

“อะเออ.. ก็จริง”

หลังจากที่ได้ฟังมาทั้งหมดผมก็ได้ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

เฮ้ออ​ นี่ตูเต้นอยู่บนฝ่ามือของเคนอิจิมาโดยตลอดเลยสินะ

จากนั้นผมก็แหงนหน้าขึ้นด้วยท่าทางที่แพ้หมดรูป

“ครับ​ ผมพ่ายเเพ้​แล้วครับเพราะงั้นได้โปรดช่วยกระผมเรื่องของขวัญด้วยเถอะนะครับผมไม่รู้ว่าควรเลือกอะไรดี”

“ได้เลยย~~~ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเอง”

และในที่สุดช่วงพักกลางวันของผมก็ได้หมดลงโดยที่ถูกหนุ่มหล่อแสยะยิ้มใส่พร้อมกับยกนิ้วโป้งให้