หลังจากที่ผ่านพ้นอีเวนต์ปั่นจักรยานกับสาวสวยในที่สุดผมกับวาคามิยะก็ได้มาถึงโรงเรียน

โดยระหว่างโถงทางเดินนั้นก็เต็มไปด้วยเหล่านักเรียนที่พูดคุยกันบ้าง​ ติวหนังสือกันบ้างหรือแม้กระทั่งคนที่เอาหน้าฟุบลงไปกับโต๊ะเพื่อที่จะนอน

ซึ่งท่ามกลางคนเหล่านั้นท่านเทพธิดาของพวกเราก็ดูเจิดจ้าดึงดูดสายตาเป็นอย่างมาก แต่ว่าวันนี้มันไม่ได้มีแค่สายตาชื่นชมเนี่ยสิเพราะมันแทรกไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉาที่พุ่งตรงมายังผม

แน่นอนว่าผมรู้เหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงมองมาอย่างนั้น

พวกคุณก็คงจะสงสัยกันอยู่สินะทั้งๆที่รู้เหตุผล​แล้วทำไมถึงยังนิ่งดูดายได้

นั่นก็เพราะวิธีแก้ปัญหาสถานการณ์​ในตอนนี้ก็คือการถอยห่างออกมาจากเธอ

แต่ผมทำแบบนั้นไม่ได้เนี่ยสิเพราะท่านเทพธิดาได้ทำให้ผมรู้ซึ้งแล้วว่าการกระทำแบบนั้นมันไร้ประโยชน์​และถ้าขืนผมทำไปแล้วละก็ผมคงจะโดนการโจมตีของเธอเหมือนเมื่อวานที่ราวกับประหารชีวิตแน่ๆ

ผมละไม่อยากจะคิดเลยถ้ามันเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นมาจริงๆสภาพของผมจะเป็นยังไง

“มีอะไรรึเปล่าคะ​ โทคิวากิซัง?”

“ไม่มีอะไรหรอก​ ฉันแค่คิดว่าต่อจากนี้เธอคงจะต้องเจองานหนักแน่ๆ”

“หมายความว่าไงกันคะ?”

วาคามิยะเอียงศีรษะ​ด้วยความสงสัย

ท่าทางของเธอในตอนนี้น่ะมันโคตรจะน่ารักเลยละ

“ก็ตอนนี้มีแต่คนมองมาที่พวกเราใช่มั้ยล้า ฉันเลยคิดว่าเธอคงจะรู้สึกลำบากใจแย่เลยอะไรประมาณนี้ละนะ”

“ก็จริงนะคะ มันก็มีบ้างที่ฉันรู้สึกแบบนั้นแต่ตอนนี้ฉันไม่แคร์แล้วค่ะ”

“อ่ะ ใช่สิเธอน่าจะชินกับเรื่องแบบนี้แล้วนี่นา”

นั่นสินะเพราะวาคามิยะนั้นเธอเองก็เด่นใช่ย่อยเลย ไม่แปลกหรอกที่เธอจะชินกับเรื่องแบบนี้ไปแล้ว

ไม่อยากจะนึกภาพของตัวเองเลยถ้าผมได้ไปอยู่​ ณ​ จุดๆเดียวกับเธอ​ แค่สภาพของผมในตอนนี้ยังอยากจะวิ่งหนีไปที่ที่ลับตาคนหรือไม่ก็พูดออกมาว่า[อย่ามองกันแบบนั้นสิมันน่ากลัวนะ]​หรือไม่ก็[อย่ามองมาที่ฉันเลยนะะะะ]​อะไรทำนองนี้เลย…

เฮ้ออ​ ​ผมละอยากรู้จริงๆเธอทำยังไงถึงทนได้ขนาดนั้นกันนะ

พูดแล้วมันก็เศร้า..

“ฉันไม่ได้ชินอะไรหรอกค่ะ​ การที่ถูกคนอื่นนินทาหรือกระซิบกระซาบ​เกี่ยวกับเรื่องของตัวเองเป็นใครก็รู้สึลำบากใจ​ทั้งนั้น​ค่ะ”

“ก็จริง….”

“แต่ถ้าทำเป็นเมินๆไปหรือเอาเวลามาโฟกัสกับอย่างอื่นแทน​มันก็จะดีกว่าการที่เอาเวลามาวิตกกังวลกับเรื่องแบบนี้เยอะเลยค่ะ”

“อ๋อ​ เข้าใจแล้วละ”

ก็จริงอย่างที่เธอพูดเพราะเวลาที่ผมจดจ่อกับอะไรสักอย่างมากๆ​ ผมแทบจะลืมสิ่งรอบข้าง​ไปเลย​ถ้าให้เปรียบเทียบเลยก็คือตอนที่เล่นกีฬาเวลาที่ผู้เล่นได้ย่างก้าวลงสนามสติสัมปชัญญะของพวกเขาก็จะจดจ่ออยู่แค่บริเวณสนาม​เท่านั้น

แล้วอีกอย่างก่อนหน้านี้ดูเหมือนว่าวาคามิยะจะเคยพูดอะไรสักอย่างแนวๆว่าตัวเองสามารถ​ควบคุม​อารมณ์​ของ​ตัวเอง​ได้​ นั่นจึงทำให้ผมสรุปได้ว่าความสามารถ​พิเศษ​ของเธอก็คือการโฟกัส​

“แล้วก็นะคือว่าช่วงนี้มันมีอะไรให้ฉันคิดเยอะแยะไปหมดเลยค่ะ​ เพราะงั้นฉันจึงไม่อยากเอาสมองของตัวเองมากังวลเกี่ยวกับ​เรื่อง​พวกนี้หรอกค่ะ

“เห~~~ ฉันละสงสัยจริงๆว่าอะไรที่สามารถทำให้เธอต้องคิดเยอะ​ได้  หรือว่าจะเป็นโดนัทกันนะ~~”

“ถึงฉันจะชอบโดนัทก็เถอะ​แต่ฉันก็ไม่ได้ตะกละตะกลามถึงขั้นเก็บเรื่องพวกนี้มาคิดหรอกนะคะ.. “

วาคามิยะพูดออกมาด้วยท่าทางเขินอายผมที่เห็นแบบนั้นก็พลอยเขินไปด้วย…

” อะ-เออ​ แล้วมันเรื่องอะไรละ”

“ถ้าเป็นตอนนี้ก็คงจะเป็น​[ แนวทางการสอนโทคิวากิซัง​]​ ละมั้งคะ”

“พูดอย่างกับพวกคณะอาจารย์​เลย”

“แล้วก็ยังมีเรื่อง​[สมดุล​ของอาหาร]​ อ๊ะ​ แล้วก็ๆเรื่องนี้ด้วยค่ะ​ [บทลงโทษของเด็กดื้อที่ไม่ยอมเชื่อฟัง]​ค่ะ​ เอ๋~~มีแต่เรื่องนู่น​นี่​นั่นให้คิด​เต็มไปหมดเลยค่ะ”

“แล้วไหงถึงจ้องมาที่ฉันเวลาพูดเรื่องพวกนั้นด้วยฟะ… “

เฮ้ออ​ ผมละอยากรู้จริงๆอะไรมันดลใจให้เธอกระตือรือร้น​ถึงขนาดนั้นละนั่น

“ฉันจะต้องพยายาม​เพิ่มขึ้นแล้วค่ะ​ถึงจะสามารถทำตามสัญญาที่ว่าจะช่วยคุณเพิ่มคะแนนได้”

“เอาจริงดิ”

” ค่ะ “

“จริงๆไม่ต้องฝืนก็ได้นะ​ฉันรู้ดีว่าตัวเองเรียนไม่เก่งเพราะงั้นถึงมันจะไม่เป็นไปตามสัญญาก็ไม่เป็นไรหรอก”

“สัญญา​ก็คือสัญญาค่ะ​ คอยดูเถอะนะคะฉันจะทำให้คุณเห็นเองว่าฉันน่ะทำได้”

ในขณะที่พูดวาคามิยะก็ชูกำปั้น​ขึ้นไว้ตรงหน้าอกของตัวเองพร้อมกับไฟที่ร้อนแรงที่มาจากไหนก็ไม่รู้

” เอาเถอะ​ ทำแค่พอประมาณ​นะอย่าฝืนเกินไปละ​ ฉันจะพยายามไม่ทำตัวเป็นนักเรียนที่แย่แล้วกัน”

“ฟุฟุ”

“…. อะไร.. หัวเราะอะไร”

“ก็มันน่าตลกนี่นาที่คุณพูดว่าให้ฉันทำอย่างพอประมาณ​น่ะ”

“หืม?”

“ก็คุณมักจะดูถูกตัวเองตลอดเลยนี่นาแต่ว่าในสายตาของฉันที่ได้เห็นคุณตั้งอกตั้งใจ​ทำแบบฝึกหัดที่ฉันมอบหมายให้กับคุณฉันว่าการกระทำแบบนั้นไม่ได้อยู่ในขอบเขต​พอประมาณ​เลยค่ะ”

“… เงียบไปเลย นั่นน่ะก็แค่ทำผ่านๆเท่านั้นแหละ”

” ฟุฟุ อย่างงั้นเองเหรอคะ”

จากนั้นผมก็หันไปมองด้านนอกของตัวอาคารซึ่งก็มีเหล่านักเรียนที่กำลังเดินอย่างเร่งรีบเข้ามาในโรงเรียน…

ดูเหมือนว่าใกล้จะถึงเวลาเข้าเรียนแล้วสินะ

“งั้นฉันเข้าไปในห้องก่อนนะ”

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของผมวาคามิยะก็เหลือบไปมองดูนาฬิกาก่อนที่จะพูดออกมาด้วยความประหลาดใจ​

“อ๊ะ​ ถึงเวลาแล้วนี่นา”

“อื้ม”

“ฉันเองก็ต้องรีบเข้าไปในห้องแล้วด้วยสิ… แล้วก็โทคิวากิซังอย่าหลับในคาบนะคะ”

“รู้แล้วน่าา​ งั้นไว้เจอกันนะ”

“ค่ะ​  ฉันเองก็ขอตัวก่อนนะคะ”

วาคามิยะโค้งศีรษะ​อย่างสุภาพก่อนที่จะเดินจากไป

พอเห็นแบบนั้นตัวผมเองก็เริ่มเดินเข้าไปในห้องเรียนของตัวเอง

แต่หลังจากที่ผมย่างก้าว​เดินเข้าไปบรรยากาศ​ในนั้นก็เงียบลงทันทีและทุกสายตาในนั้นก็เริ่มจับจ้องมาที่ผม

และในขณะเดียวกันไอ้คุณเพื่อนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะของผมก็ยิ้มร่าออกมา…ดูเหมือนว่าเขากำลังรอผมอยู่สินะ