เมื่อพระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้า

เหล่านกน้อยนกกาเหว่าต่างพากันร้องเพลงสรรเสริญยินดี

ส่วนเหล่าดวงดาวที่เคยเจิดจ้าในยามค่ำคืนพอหมดภารกิจหน้าที่ พวกมันก็ค่อยๆลาลับไปอย่างช้าๆ

 

จากนั้นผมก็ได้ตื่นขึ้นพร้อมกับขยี้ตาของตัวเองด้วยความเหนื่อยล้าจากการเรียนของเมื่อวาน ก่อนที่จะลุกขึ้นไปห้องน้ำ

หลังจากนั้นผมก็ทำให้เส้นผมที่ฟูฟ่องของตัวเองเปียกน้ำ ก่อนที่จะนำหวีขึ้นมาจัดทรง

“ฟุอา~~”

ยังไม่อยากตื่นเลยอ่ะ

ผมไม่ได้อยากจะโม้หรอกนะแต่ว่าวันนี้ผมตื่นนอนได้โดยที่ไม่ต้องพึ่งท่านเทพธิดา

ถึงแม้ว่ามันจะรู้สึกเหนื่อยก็เถอะแต่ในความเหนื่อยนั้นก็ยังมีความโล่งใจแฝงอยู่เพราะผมไม่ต้องรับแรงกระแทกจากการบังคับให้ตื่นของท่านเทพธิดา…..ความรู้สึกแบบนี้ช่างซับซ้อนเสียจริง

“เรื่องพวกนี้ก็เป็นผลพวงที่มาจากเธอด้วย ฉันต้องหาเวลาไปขอบคุณเธอหน่อยแล้วละ”

 

ผมมองตัวเองในกระจกก่อนที่จะดึงแก้มด้านขวาของตัวเอง

ผมไม่เคยสังเกตมาก่อนเลยนะถ้าเคนอิจิไม่พูดออกมา แต่พอลองเอามาเทียบกับแต่ก่อนแล้วมันก็ดูมีน้ำมีนวลขึ้นเยอะ

“แล้วก็เรื่องเมื่อวาน….พอคิดๆดูแล้วช่างเป็นวันที่วุ่นวายจริงๆ”

เมื่อไม่กี่วันมานี้ชีวิตของผมได้เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังตีนเลยละ ถึงจะรู้สึกเหนื่อยไปบ้างแต่ชีวิตของผมก็เริ่มมีสีสันขึ้นเยอะ

แต่ถึงอย่างนั้นความรู้สึกที่ราวกับโดนโซ่ตรวนเอาไว้ก็ยังคงหลงเหลืออยู่ในจิตใจของผมและนี่เองก็เป็นอีกหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้ผมตื่นเช้า…

“….ต้องตอบแทนยังไงถึงจะพอละเนี่ย”

ผมหยิบเสื้อที่ถูกพับเอาไว้ออกมาจากตู้เสื้อผ้าซึ่งมันก็ถูกเก็บเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ…สิ่งนี้เองก็คงจะเป็นฝีมือของวาคามิยะเหมือนกันสินะ

แล้วผมจะตอบแทนเธอยังไงดีนะ? หรือจะเลี้ยงโดนัทเธอดี?

ไม่สิคนที่หลักการเยอะแบบเธอคงไม่มีทางรับของจากผมแน่…แล้วผมจะทำยังไงดีละ

[งึกงึกงักงัก~~มันเป็นงึกงึกงักงัก~~]

ในขณะที่ผมกำลังครุ่นคิดอยู่จู่ๆเสียงโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้นซึ่งคนที่โทรมาก็ไม่ใช่ใครอื่นใดเธอคนนั้นก็คือเทพธิดาเรียจูนั่นเอง

ผมได้เหลือบไปมองนาฬิกาก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

“ถึงเวลาแล้วนะคะ…”

วาคามิยะนั้นมักจะโทรปลุกผมตรงเวลาเสมอไม่ขาดแม้แต่นาทีเดียวบอกตรงๆเลยนะเธออย่างกะเครื่องจักที่มีชีวิตเลยละ

“…อรุณสวัสดิ์”

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ โทคิวากิซัง”

วาคามิยะพูดออกมาด้วยถ้อยคำที่ชัดเจนและเรียบเฉยเหมือนเคบ

“ปลุกตรงเวลาเหมือนเดิมเลยนะเธอเนี่ย”

“ฉันเป็นคนรักษาสัญญาค่ะ พูดคำไหนคำนั้น”

“โห เป็นคนที่เอาใจใส่สุดๆ”

“ยิ่งไปกว่านั้น มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่าคะไหงคุณถึงตื่นเช้าขนาดนี้โดยไม่มีฉันปลุกได้เนี่ย”

“เออ ฉันก็แค่อยากตื่นนอนก่อนที่เธอจะปลุกแค่นั้นเอง”

“ว้าววว~~~”

วาคามิยะตบมือพร้อมกับส่งเสียงประทับใจออกมา

“หึ ก็ฉันน่ะเป็นคนประเภทที่ถ้าคิดจะทำก็ทำได้แหละนะ”

“ฟุฟุ ฉันมีความสุขมากค่ะที่ได้ยินแบบนั้น…แต่ก็รู้สึกเหงานิดหน่อยค่ะ”

“หมายความว่าไง?”

“ก็ต่อจากนี้คุณสามารถตื่นเองได้แล้วเพราะงั้นงานที่ฉันตั้งตารอคอยทุกวันมันก็หมดไปหนึ่งอย่างแล้วค่ะ”

“ตั้งตารอ…”

ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอถึงตั้งตารอกับเรื่องแบบนี้แต่ถ้าเธอต้องการละก็

“วันนี้ฉันก็แค่บังเอิญตื่นเช้าน่ะ…เพราะงั้นวันอื่นๆฉันก็ขอรบกวนเธอด้วยนะ”

“เชื่อมือฉันได้เลยค่ะ”

วาคามิยะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆเหมือนเคยแต่มันก็แฝงไปด้วยความรู้สึกดีใจเล็กน้อย

“แล้วโทคิวากิซังกินข้าวรึยังคะ?”

“ยังเลย”

“งั้นถ้าไม่รังเกียจเรามากินด้วยกันมั้ยคะ?”

ถึงผมจะไม่เห็นหน้าเธอตรงๆก็เถอะแต่ถ้าจะให้พูดเรื่องแบบนี้โดยที่ไม่รู้สึกเขินอะไรเลยมันก็คงจะเป็นเรื่องยากเพราะงั้นในขณะที่ตอบออกไปผมก็เอานิ้วขึ้นมาเกาแก้มแก้เขิน

“อื้ม ได้สิ…”

“งั้นรออีกสัก 3 นาทีฉันก็จะไปถึงแล้วค่ะ”

“โอเค”

 

*****

 

หลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จสรรพผมก็มองไปที่วาคามิยะที่กำลังล้างจานอยู่ 

โอ้ก็อดดูขาคู่นั้นของเธอสิมันช่างงดงามและบริสุทธิ์ซะเหลือเกิน

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านักเรียน ม.ปลาย จะมีสัดส่วนที่ดีขนาดนี้ถ้าเธอบอกผมว่าเธอเป็นนางแบบผมก็เชื่อนะเนี่ย

“ขอโทษที่ทำให้ต้องรอนะคะ ตอนนี้พวกเราไปโรงเรียนกันเถอะค่ะ”

“อื้ม…แต่ถ้าเราเดินไปดูทรงแล้วคงจะไม่ทันแน่”

ตอนนี้ก็เป็นเวลา 7 โมงเช้าแล้ว

ถ้าหากเราเดินไปคงไม่ทันการแน่แล้วอีกอย่างผมก็ไม่อยากให้ผู้หญิงเดินไกลๆด้วย

“ไม่ต้องห่วงค่ะ วันนี้ฉันเอาจักรยานมาด้วย”

“เอ๊ะ? งั้นเองเหรอเธอคงจะคำนวณเอาไว้แล้วสินะ”

เทพธิดากับจักรยานงั้นเหรอ

คิดภาพไม่ออกเลยแฮะแต่สภาพคงจะเหมือนกับนักเป่าปี่แห่งฮาเมลินละมั้ง (** ที่มันเป่าปี่แล้วทำให้หนูตามมาเป็นโขยงอ่ะ”

เอาเถอะคิดไปก็ไม่ได้อะไร

“ใช่ค่ะ เพราะเวลาที่คุณจะหนีไปจากฉัน ฉันจะได้ไล่ตามคุณทันไงคะ”

“ฉันไม่ทำหรอกเฟ้ย เธอมองฉันเป็นคนยังไงเนี่ย”

“คนที่ทำเป็นเมินฉันที่ลานจอดจักรยานถึงแม้ฉันจะพยายามเรียกแค่ไหนก็ตาม”

“…ขอโทษครับ”

วาคามิยะพูดออกมาอย่างไม่พอใจ พอผมได้ยินแบบนั้นผมก็กล่าวขอโทษออกมา…พูดตามตรงเลยนะถ้าเธอให้คุกเข่าขอโทษผมก็ทำ

“เพราะงั้นอย่าทำอีกนะคะ ถ้าไม่ฟังกันละก็….ฉันจะทำแบบเมื่อวานโดยไม่ฟังคำโต้แย้งใดๆจากคุณเลยค่ะ”

“อย่าเลยครับ จะทำอะไรก็ได้แต่ขอไม่เอาแบบนั้น…”

พอได้ยินคำขู่ของเธอผมก็ถึงกับไหล่ตกเลยถ้าขืนเธอทำจริงๆละก็ผมคงจะถูกพวกผู้ชายคลั่งไล่ฆ่าแน่ๆ…

“แต่ว่านะ..เกี่ยวกับจักรยานอ่ะ เธอจะไม่เป็นไรแน่เหรอ?”

“ทำไมเหรอคะ? ฉันขี่จักรยานได้ค่ะ”

“ไม่ใช่เรื่องนั้น..”

“แล้วเรื่องไหนล่ะคะ?”

“ก็เธอเป็นผู้หญิง…เธอจะเอาไงกับกระโปรงละนั่น”

ผมพูดออกมาพลางหลบสายตาของวาคามิยะไปด้วยจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆของเธอ

“ไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ”

“งั้นเหรอ”

“ค่ะ ดูนี่สิคะ”

“ห๊ะ!?”

ทันทีที่พูดจบวาคามิยะก็ถกกระโปรงขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่ลังเล

พอเห็นแบบนั้นผมก็รีบเอามือมาปิดหน้า

….แต่ถึงอย่างนั้นผมก็แอบมองจากช่องว่างของนิ้วตัวเอง

และสิ่งที่เห็นก็คือ—

“…กางเกงขาสั้นสีน้ำเงินเข้ม…”

“ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ?”

“ฮ่าๆๆ..”

สมกับเป็นท่านเทพธิดาจริงๆ เธอนั้นใส่กางเกงขาสั้นซ้อนเอาไว้ด้านในกระโปรง ขอบอกตามตรงเธอทำได้สมบูรณ์แบบสุดๆถ้าเธอไม่บอกคือมองไม่ออกเลยละ

ถึงจะโล่งใจก็เถอะแต่ก็ผิดหวังอยู่เหมือนกันสภาพของผมในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคนที่พ่ายแพ้หมดรูป

ไม่น่าคาดหวังเลยเรา