ผมรู้สึกคอแห้งสุดๆมันเหมือนกับว่าน้ำในร่างกายของผมค่อยๆเหือดแห้งไปพร้อมกับหัวใจที่เริ่มเต้นเร็วขึ้นเพราะในตอนนี้ผมไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไงดี

“…เอ๋ หรือว่าฉันคิดไปเองหว่า?”

“อะเอ่อ….มันก็มีบ้างละนะที่จะมีข้าวกล่องคล้ายๆกันโผล่มาบ้าง..”

ผมพยายามพูดแก้ตัวออกไปแต่ด้วยสถานการณ์แบบนี้ผมจึงคิดได้แต่คำแก้ตัวง่อยๆ นี่สินะความรู้สึกมืดแปดด้านที่เค้าว่ากัน

“ไม่สิ มันไม่ได้คล้ายกันแต่มันเหมือนกันเป๊ะเลย ทั้งรูปแบบของอาหารและการจัดเรียง แล้วก็นะฉันว่าไอ้ของแบบนี้น่ะมันไม่ได้มีขายตามร้านสะดวกซื้อแน่ๆ”

“เอิ่มม…”

จากนั้นผมก็ถอนหายใจออกมาก่อนที่จะแหงนหน้ามองต้นไม้ ตอนนี้ผมรู้สึกได้ว่าใบไม้ที่ปลิวไสวพวกนั้นมันกำลังหัวเราะเยาะผม

อ่าาา วันนี้สายลมข่างเย็นสบายจังเลยน้า~~~ ดูใบไม้ที่แสนสดใสนั่นสิ~~ อ่าฮะฮาฮา..ฮะ

“คุณกำลังหนีความจริงอยู่เหรอคะ โทคิวากิซัง?”

“อย่าอ่านใจกันสิฟะ”

“ก็เล่นแสดงสีหน้าซะขนาดนั้นแค่มองก็รู้แล้วค่ะ แล้วทำไมถึงอยากหนีความจริงละคะ?”

“นี่ ก่อนจะพูดอะไรก็ช่วยดูสถานการณ์ตอนนี้ก่อนสิ”

“สถานการณ์ตอนนี้พวกเราก็กำลังนั่งกินอาหารกับเพื่อนๆอย่างสนุกสนานกันอยู่ค่ะ”

“เฮ้ออ….เหนื่อยใจโว้ยย”

“งั้นวันนี้ก็กินหมูพัดขิงนะคะ คุณจะได้หายเหนื่อยค่ะ”

“ไม่ใช่แบบนั้นว้อยยยยยย…”

ผมถอนหายใจใส่วาคามิยะที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเลยเพราะเธอไม่แม้แต่จะพยายามปิดบังความสัมพันธ์ระหว่างเราแถมยังไม่เข้าใจความหมายของคำว่าเหนื่อยที่ผมอยากจะสื่ออีก

ส่วนทางของเคนอิจิกับฟูจินั้น พวกเขาทั้งคู่ก็นั่งดูบทสนทนาของพวกเราอย่างไม่วางตา

จากนั้นเคนอิจิก็เอ่ยปากพูดออกมาด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย

“โทวะ~~~ นายรู้เปล่าว่าตอนนี้ฉันกำลังคิดอะไรอยู่~~”

“หืม? อะไรเหรอ..”

“มันอาจจะฟังดูไร้สาระนะ แต่ว่าข้าวกล่องของนายกับวาคามิยะเหมือนกันเด๊ะเลยแถมพวกนายเองก็ยังดูสนิทกันดีด้วย”

ผมเริ่มกินข้าวกล่องโดยไม่สนใจคำพูดของเคนอิจิเพราะถ้าขืนสนใจไปมากกว่านี้ได้เกิดเรื่องยุ่งยากแน่

“หรือว่าาาา นายกับวาคามิยะกำลังคบกันอยู่เหรอ?”

เคนอิจิแสยะยิ้มออกมาจนชวนให้รู้สึกหงุดหงิด ผมจึงหยุดกินและเพ่งสายตาไปที่เขา

“ไม่ใช่ค่ะ ที่พวกเราดูสนัทกันก็เพราะบ้านของพวกเราอยู่ในระแวกเดียวกันค่ะ”

“พวกเราไม่ได้คบกันหรอก”

วาคามิยะกล่าวปฏิเสธอย่างไม่ลังเล

ถึงสิ่งที่เธอพูดมันจะเป็นความจริงก็เถอะแต่ผมกลับรู้สึกแปลกๆซึ่งมันก็ยากเกินกว่าจะอธิบายออกมาเป็นคำพูด…แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ดีกว่าการที่เธอพูดติดขัดหรือลังเลละนะ

พอได้ยินในสิ่งที่วาคามิยะพูดมานักเรียนคนอื่นที่อยู่รอบๆก็พากันโล่งใจ

“หืมมม แค่นั้นจริงๆเหรอ?”

“ไม่ คือ–“

ผมกระแอมเพื่อหยุดวาคามิยะที่กำลังพูด

“ก็จริงที่ว่าวาคามิยะให้ข้าวกล่องฉัน แต่ว่านะ เคนอิจินายเองก็น่าจะรู้สถานการณ์ทางบ้านของฉันดีนิ”

“เอ่อ..ก็”

“…เคนอิจิ มันหมายความว่ายังไงเหรอ?”

เคนอิจิเหลือบมองมาที่ผมด้วยสายตาที่เหมือนกับกำลังถามผมว่า[เอาไงดี]อะไรทำนองนี้

“เรื่องพวกนี้ไม่ใช่สิ่งที่ฉันควรจะเอาไปป่าวประกาศหรอกนะ แต่ว่าที่จริงแล้วคือฉันอาศัยอยู่ในอพาร์ทเม้นท์ที่ค่อนข้างจะทรุดโทรมหรืออีกความหมายหนึ่งก็คือฉันมันจน”

“…อ่อ”

จากนั้นฟูจิก็ละสายตาไปจากผมด้วยสีหน้ารู้สึกผิดแต่การที่เธอทำแบบนั้นผมก็พลอยรู้สึกกระอักกระอ่วนไปด้วย…

“จากที่ฉันพูดไป เคนอิจิกับฟูจิซังก็น่าจะพอเข้าใจแล้วใช่ปะ ก็ทั้งคู่เป็นพวกหัวดีนิ”

“ไม่อ่ะฉันไม่เข้าใจ”

“…ฉันด้วย”

หลังจากที่ได้ยินคำตอบแบบนั้นผมก็ยักไหล่ให้ทั้งคู่พร้อมกับหายใจเข้าเฮือกใหญ่

“คือฉันกับวาคามิยะบังเอิญเจอกัน แล้วพอวาคามิยะเห็นสภาพของฉันเลยไม่สามารถเมินเฉยได้  นี่แหละคือสิ่งที่ฉันอยากจะสื่อ”

“อะอื้ม…อย่างนี้นี่เอง”

“ไหงทำหน้างั้นฟะ ไม่เชื่อกันเหรอ”

“ถ้าเป็นเรื่องข้าวกล่องก็พอเข้าใจได้นะก็เพราะสภาพของนายอย่างกับพวกสัตว์ตัวกระจ้อยร่อยไร้เรี่ยวแรงเป็นใครก็อยากช่วยนั่นแหละ”

“พูดแรงเกินไปเปล่า..เอาฉันไปเปรียบเทียบกับสัตว์เนี่ย ถึงมันจะเป็นเรื่องจริงก็เถอะ”

“ส่วนเรื่องที่นายตั้งใจเรียนขึ้นก็คงจะเป็นเพราะวาคามิยะด้วยใช่ปะ”

ในขณะที่ผมเอาไข่เจียวเข้าปากเคนอิจิก็ยกหัวข้อนี้ขึ้นมาต่อ

“ใช่ เหตุผลก็คล้ายๆกันนั่นแหละแต่พอนึกดูแล้วเธอก็ช่วยฉันเอาไว้มากจริงๆ เอาตรงๆเธอให้ความรู้สึกเหมือนกับแม่พระผู้ใจดีที่มักจะคอยช่วยเหลือลูกแกะผู้หลงทางยังไงอย่างงั้นเลย”

“โม้อ๊ะเปล่า”

“แล้วแต่จะคิด ฉันพูดความจริงไปหมดแล้ว”

“ความจริงแน่เรอะ~~ ฉันไม่เชื่ออ่ะ”

“แต่ที่แน่ๆมันไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอก ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราก็แค่ผู้รับกับผู้ให้มันไม่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้ เพราะงั้น–“

ก่อนที่ผมจะพูดประโยคต่อไปผมก็หายใจเข้าไปลึกๆ

“หยุดสงสัยไม่เข้าเรื่องได้แล้วนายกำลังทำให้วาคามิยะซังลำบากใจอยู่นะ”

จากนั้นผมก็พูดเสริมไปอีกนิด

“เพราะงั้นเลิกตื้อได้แล้ว”

พอได้ยินแบบนั้นเคนอิจิก็เปลี่ยนมาเป็นสีหน้าจริงจัง

ส่วนทางฟูจิก็ถอนหายใจออกมาด้วยความผิดหวัง

“…..โทคิวากิคุง…ริน คือว่านะ—“

กริ๊งงงงง

ฟูจิที่เหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่างออกมากลับโดนเสียงกริ่งขัดจังหวะเอาซะก่อน

ส่วนทางผมนั้นก็สูดหายใจเข้าแล้วเขมือบอาหารทั้งหมดภายในพริบตา

“งั้น แค่นี้ก่อนนะไปละ”

“เดี๋ยวโทวะเรายังคุยกันไม่–“

“เอาไว้ทีหลัง เดี๋ยวจะเข้าเรียนสายเอานะ”

“โทคิวากิซัง รอเดี๋ยว—“

วาคามิยะเรียกผมด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาแต่ถึงอย่างนั้นผมก็เดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง

แล้วดูเหมือนว่าสีหน้าของเธอที่ผมเห็นแวบๆเมื่อกี้นี้เธอจะดูโกรธมากๆเอาซะด้วย

หรือว่าผมคิดไปเองกันนะ 

 

——

ดูทรงแล้วตอนต่อไปคงจะได้เห็นคนโดนสวดแน่