อพาร์ทเมนท์ที่ผมอาศัยอยู่ถูกสร้างขึ้นมาประมาณ30กว่าปีแล้ว เวลาที่ผมเดินก็มักจะมีเสียงเอี๊ยดอ๊าดเพราะวัสดุในการสร้างก็คือไม้อีกทั้งแสงแดดก็แทบจะส่องไม่ถึงห้องของผมด้วย

 

ห้องของผมเป็นรูปแบบ 1DK ค่าเช่าก็อยู่ที่ราวๆ6หมื่นเยนซึ่งที่พักของผมอยู่ห่างจากสถานีรถไฟประมาณ 15นาทีหากนับจากการเดิน

(**1DK 1ห้อง+ ห้องครัวกับที่กินข้าว)

 

ส่วนอพาร์ทเม้นท์ที่สูงตระหง่านของท่านเทพธิดานั้นก็สามารถมองเห็นได้จากอพาร์ทเม้นท์ของผมซึ่งจะใช้เวลาเดินทางเพียง 5 นาทีหากขี่จักรยานไป

 

…คิดแล้วมันก็แซดสภาพความเป็นอยู่ระหว่างผมกับเธอมันต่างกันโดยสิ้นเชิงเลย

 

และในที่สุดพวกเราทั้งสองคนก็ได้มาถึงหน้าอพาร์ทเม้นท์ของผม หากดูสีหน้าของวาคามิยะในตอนนี้เธอดูค่อนข้างที่จะประหม่าเลยละ ถ้าคิดในแง่ปกติก็คงไม่แปลกอะไรหรอกแต่ความคิดแบบนี้มันใช้กับเทพธิดาเรียจูของเราไม่ได้เนี่ยสิ—

 

“นี่เป็นครั้งแรกเลยค่ะที่ฉันจะได้ทักทายพ่อแม่ของคนอื่น ฉันรู้สึกประหม่าสุดๆเลยค่ะ”

 

“เฮ้อออ ว่าแล้วเชียว”

 

ผมถอนหายใจออกมา

 

อย่างน้อยก็ช่วยกังวลเรื่องเข้าห้องของผู้ชายหน่อยสิฟะ…ผมชักเริ่มเป็นห่วงแล้วสิ

 

“อพาร์ทเมนท์ของคุณอยู่ใกล้ฉันจริงๆด้วย แถมยัง……….อืมมม เป็นอพาร์ทเม้นท์ที่ค่อนข้างมีเอกลักษณ์เลยค่ะ”

 

“ใช่มันค่อนข้างอยู่ใกล้เลยแหละ แล้วอีกอย่างนะเธอไม่ต้องถนอมน้ำใจฉันหรอก เมื่อเทียบกับของเธอแล้วเรียกได้ว่าอพาร์ทเม้นท์แห่งนี้เป็นเหมือนอพาร์ทเม้นท์ร้างๆนั่นแหละ”

 

วาคามิยะฝืนยิ้มออกมาพร้อมกับค่อยๆสังเกตอพาร์ทเม้นท์ของผม

 

จากนั้นเธอก็เอียงศีรษะด้วยความสงสัย

 

“โทคิวากิซังคุณอาศัยอยู่คนเดียวงั้นเหรอคะ?”

 

“อะไรดลใจให้คิดอย่างนั้นล่ะ?”

 

“ที่นี่ให้ความรู้สึกเหมือนไม่มีใครอยู่อีกทั้งตรงหน้าทางเข้าห้องฉันก็เห็นร่มเพียงคันเดียวด้วย”

 

“งี้นี่เอง เธอเดาได้ใกล้เคียงมากแล้วละ สมกับเป็นเธอจริงๆ”

 

“ขอบคุณค่ะ”

 

“คำตอบที่ถูกต้องก็คือ จริงๆฉันอาศัยอยู่กับพ่อน่ะแต่เขาไม่ค่อยที่จะกลับบ้านมาหรอกเพราะต้องออกไปทำงานเพราะงั้นก็ไม่ต่างอะไรจากอยู่คนเดียว”

 

“แบบนี้เองสินะ เพราะงั้นคุณก็ต้องทำงานบ้านทุกอย่างเอง…ลำบากแย่เลยนะคะ ก็ว่าทำไมคุณถึงไม่มีเวลาอ่านหนังสือ”

 

“อ-อืมม ก็คงงั้น” ผมตอบกลับ

 

แต่พูดตามตรงนะงานบ้านผมไม่ได้ทำเลย

 

ไม่สิต้องพูดว่าไม่เคยคิดที่จะทำเลยมากกว่าเพราะงั้นผมไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะถ่อมตัวได้หรอก

 

สิ่งเดียวที่ผมทำในบ้านก็คือ นอน ส่วนถ้าจะกินข้าวผมก็จะออกไปซื้อขนมปังที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ๆแต่ถ้าเป็นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปก็จะกลับมากินที่บ้าน

 

ถึงผมจะใช้ชีวิตแบบนี้แต่ผมก็ยังแข็งแรงปึ๋งปั๋งอยู่นะ

 

ส่วนเทพธิดาเรียจูที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรเลย เธอก็ทำสีหน้าจริงจังก่อนที่จะหายใจเข้าลึกๆจากนั้นเธอก็มองมาที่ผมราวกับว่าตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้ว

 

……รู้สึกใจคอไม่ดีเลยครับพี่น้อง

 

“นี่ต้องเป็นพรหมลิขิตแน่ๆค่ะ…โทคิวากิซัง ฉันจะช่วยคุณเองค่ะฉันจะทำให้คุณมั่นใจว่าจะมีสมาธิกับการเรียน!!”

 

“เอาจริงดิ!! เธอไม่ต้องทำแบบนั้นหรอก”

 

“ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง”

 

“อีหรอบนี้อีกแล้วเหรอ  เธอ—“

 

“ฉันรู้ค่ะ ฉันจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครแน่นอนค่ะ”

 

“เธอไม่เข้าใจเลยเฟ้ย”

 

“งั้นเราก็มาเริ่มกันดีกว่า ขออนุญาตนะคะ”

 

“อ๊ะ เดี๋ยวสิ”

 

ลืมไปเลย เพราะไม่ค่อยมีคนเข้ามาในห้องของผม

 

ทำให้ตอนนี้ในห้องไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะเชื้อเชิญใครได้

 

“โทคิวากิซัง…นี่…มีโจรแอบย่องเข้ามารึเปล่าคะ?”

 

หลังจากที่ได้เห็นสภาพห้องของผม วาคามิยะก็เบิกตากว้างจากนั้นก็ขยี้ตาอยู่หลายครั้งราวกับว่าไม่เชื่อในฉากที่อยู่ตรงหน้า

 

“ถึงขยี้ตาไปมันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนหรอกนะ..”

 

“อะเออ โทคิวากิซัง คุณเนี่ยสุดยอดเลยนะที่สามารถอาศัยในที่แบบนี้ได้…ตอนนี้ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรเดินไปทางไหน”

 

“เธอเห็นเสื้อผ้าของฉันมั้ยที่มันกองๆอยู่นั่นแหละเธอสามารถเหยียบมันเข้าไปได้มันเหมือนกับพรมเลยใช่มั้ยล้า”

 

“ไม่เห็นจะเป็นอย่างนั้นเลยค่ะ..”

 

“ครับ..”

 

“เอาเถอะ ตอนนี้เราจะเลื่อนเรื่องอื่นออกไปก่อนเพราะงั้นเรามาเริ่มทำความสะอาดกันเถอะค่ะ”

 

“เธอไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้”

 

“ไม่ค่ะ ฉันไม่สามารถปล่อยเรื่องนี้ไปได้เพราะงั้นเรามาเก็บกวาดกันเถอะค่ะอย่างน้อยก็ให้มันดูเหมือนห้องของคนปกติหน่อยก็ดี”

 

“แต่ฉันไม่มีถุงขยะเลยนะ”

 

“ไม่ต้องห่วงฉันมีค่ะ”

 

“แล้วเธอพกมันเอาไว้ทำซากไรเนี่ย!!”

 

ผมรู้สึกทึ่งในตัวเธอเป็นอย่างมากส่วนทางของวาคามิยะนั้นก็ได้เริ่มเก็บกวาดโดยโนสนโนแคร์ผม

 

ท้ายที่สุดพวกเราก็สามารถทำความสะอาดทั้งห้องจนเอี่ยมหมดจดภายในเวลา 3ทุ่ม