[WN]ในโลกที่ค่านิยมทางเพศสลับกัน อัตราส่วนชายหญิงคือ 1:5 ผมหวังว่าตัวเองจะได้ใช้ชีวิตตามปกติ - ตอนที่ 9 สาวมหาลัยแนวเพื่อนสมัยเด็กรู้สึกหึงหวง
มุมมองของโคมิ
วันหยุดฤดูร้อนของชีวิต
บางครั้งชีวิตในรั้วมหาลัยของญี่ปุ่นจะถูกเรียกแบบนั้น เพราะมันสอบเข้ายาก แต่จบง่าย ยกเว้นวิทยาลัยอาชีวศึกษากับมหาลัยที่เน้นไปทางสายวิทย์ แต่โดยรวมแล้ว มหาลัยส่วนใหญ่มักจะเป็นแบบนั้น
มหาลัยที่ชั้นสอบเข้าก็นับว่าใกล้เคียง “วันหยุดฤดูร้อนของชีวิต” เหมือนกัน ตราบใดที่ไม่ทำตัวแย่ก็เรียนจบได้ไม่มีปัญหาอะไร นักศึกษาที่ดิ้นรนพยายามทำคะแนนดี ๆ ก็มีไม่กี่คนหรอก
และการที่มันถูกเรียกว่า “วันหยุดฤดูร้อนของชีวิต” เลยทำให้นักศึกษาสนุกกับการใช้ชีวิตในมหาลัยกันเต็มที่
“ผู้ชาย!!! ยังหาไม่ได้สักคนเลยอะ!!”
มิซูโฮะที่นั่งข้างชั้น เป็นพวกสนุกกับการหาความรักล่ะ
“นี่ก็สองเดือนแล้วนะตั้งแต่ที่เข้ามหาลัย จริง ๆ เราควรจะมีสักคนสองคนแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“เธอคาดหวังสูงไปแล้ว”
มิซูโฮะสะบัดผมทวินเทลอันเป็นเอกลักษณ์ไปมา
“ไม่อะ! นี่น่ะเป็นชีวิตมหาลัยอันล้ำค่าของเราเลยนะ! เราต้องไปเดทและสนุกเยอะ ๆ สิ”
“นี่ เลิกพูดเสียงดังจะได้มั้ยเนี่ย..”
“สำหรับพวกมือใหม่แล้ว เราจะนัดบอดกันแน่นอน ข้าน้อยหวังว่าท่านโคมิจะมาเข้าร่วมด้วยนะขอรับ”
“โทษนะ เธอเป็นใครเหรอ?”
เพราะอากาศร้อนแน่ ๆ เลยเพี้ยนแบบนี้
แต่จริง ๆ เธอก็เป็นแบบนี้ประจำอยู่แล้ว
ขณะที่ชั้นคิดอยู่นั้น จู่ ๆ มิซูโฮะก็หันหัวและผมทวินเทลมาที่ชั้น
อะไรน่ะ? น่ากลัวชะมัด
“นี่ โคมิ เธอนะมีเรื่องปกปิดจากชั้นสินะ”
“เอ๊ะ? มะ-ไม่มั้งงง..”
“ไม่ยะ ปิดบังเห็น ๆ ! แล้ว…”
มิซูโฮะชี้นิ้วมาที่ชั้น
“หนุ่มหล่อคนนั้นที่เข้าคลาสกับเธอ เป็นใครน่ะ?”
“อึก..”
ใช่ ชั้นมีเรื่องปิดบังอยู่
“มะ-มีด้วยสิน้าาา..”
“กะแล้วเชียว อยู่ ๆ เล่นบอกว่าเข้าคลาสด้วยกันไม่ได้แล้วนะ พอไปถามคนอื่น ๆ ก็ตอบกลับมาว่า “อยู่ ๆ โคมิก็เลิกเข้าคลาสพร้อมเรา”น่ะ”
เพราะชั้นไม่ได้เข้าคลาสกับใครเลย จะโดนจับได้ก็ไม่แปลกหรอก
“ชั้นก็เลยแอบดูที่มุมห้องเรียน…อะไรล่ะนั่น หนุ่มหน้าหล่อนี่นา??? แถมเธอที่นั่งข้าง ๆ ก็ดูคลั่งรักเขาด้วย???”
“มะ-ไม่ได้คลั่งรักสักหน่อย!”
“ไม่อะ คลั่งรักเห็น ๆ ส่วนใหญ่ก็ชอบทำหน้าแบบนั้นกันทั้งนั้นแหละ”
นี่ชั้นชัดเจนขนาดนั้นเลยสินะ…เริ่มรู้สึกอายแล้วสิ
“อืมเอาเถอะ เธอจะแนะนำให้ชั้นรู้จัก ใช่มั้ย?”
“เอ่อ..คือ..”
ชั้นกะแล้วล่ะว่าต้องเป็นแบบนี้ ผู้ชายมีน้อยจะตาย แถมเขายังไม่ได้เป็นของชั้นด้วย มาซาโตะน่ะ หน้าตาดีแถมเพอร์เฟคทุก ๆ ด้านเลย ตรงสเปคเลยล่ะ ถ้าคนอื่นรู้ว่ามาซาโตะเป็นคนยังไง คงต่อแถวกันเพื่อขอเดทด้วยแน่ ๆ
ต้องไล่ออกไปให้หมด
เพราะแบบนั้นแหละ การที่ชั้นได้เจอกับเขานับว่าเป็นปาฏิหาริย์ ไม่สิ โชคชะตาเลยล่ะ
พูดจริงนะ การได้เจอกันแบบนี้น่ะ แม้แต่ในมังงะยังแทบไม่เกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ
“คุณโคมิคะ???”
“อะ โทษที โทษที”
จะมาเหม่อไม่ได้ เธออยากรู้กับจักเขาสินะ ทำไงดี?
แต่จริง ๆ ชั้นตัดสินใจได้แล้วล่ะ
“ขอโทษนะ คงบอกไม่ได้หรอก”
“เอ๋?! ทำไมล่ะ? ไหนบอกว่าจะแบ่งข้อมูลผู้ชายกันไม่ใช่เหรอ”
“ขอโทษนะ!”
“….”
ชั้นก้มหัวสองมือประสานกัน ราวกับจะตัดคำพูดของมิซูโฮะ
ใช่ ตามที่มิซูโฮะพูดนั่นแหละ เราสัญญากันไว้แล้ว
ในตอนนั้น ชั้นไม่คิดว่าตัวเองจะยึดติดกับคน ๆ นึงมากขนาดนี้ แถมชั้นไม่คิดจะเดทกับใครเลยด้วย
แต่ตอนนี้มันคนละเรื่องเลย
“ชั้นขอโทษจริง ๆ แต่ชั้นไม่อยากยกมาซาโตะให้ใครทั้งนั้น นี่พูดจริงนะ”
เป็นครั้งแรกที่ชั้นรู้ตัวว่านี่คือความรัก
และชั้นจะไม่ยกให้ใครทั้งนั้น
“เฮ้อ….ถ้าเธอก้มหัวให้ขนาดนั้น ชั้นจะทำอะไรได้อีกล่ะ”
“ขอโทษ…แล้วก็ขอบคุณนะ”
“แต่! เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน เธอต้องส่งข้อมูลผู้ชายคนอื่น ๆ ให้ชั้นนะ แนะนำให้ชั้นรู้จักเขาด้วย!”
“อะฮะฮะ..ชั้นจะพยายามนะ”
อย่างที่คิด เธอเป็นคนดีจริง ๆ
ถ้าบังเอิญชั้นมีโอกาสได้รู้จักกับผู้ชายคนอื่นนอกจากมาซาโตะ ชั้นจะแนะนำให้เธอรู้จักแน่นอน
หลังจากแยกกับมิซูโฮะแล้ว ชั้นเดินเข้าห้องที่เรียนคาบสอง
“หืมม? มาซาโตะยังไม่มาเหรอ?”
ปกติเขาจะมาก่อนเวลาเรียนประมาณ 15 นาที แต่ตอนนี้เขายังไม่มาเลย
“งั้นจองที่นั่งไว้ให้แล้วกัน”
ชั้นเข้าไปในห้องที่เกือบโล่ง และเดินไปยังที่นั่งแถวหลัง
ชั้นจองที่นั่งโดยใช้กระเป๋าทับไว้
มาซาโตะจะนั่งตรงนี้
แค่คิดแบบนั้นก็ทำให้ชั้นเผลอยิ้มที่มุมปาก
“ส่งข้อความไปหาดีกว่า”
ชั้นนั่งลงและเปิดมือถือ
เราแลกเปลี่ยนข้อมูลติดต่อกันทันทีที่ชั้นบอกว่าอยากส่งพวกรูปงานวิชาต่าง ๆ นา ๆ ให้ แล้วเขาก็ตอบตกลงทันทีเลย
ตลกตัวเองที่กังวลไม่เข้าเรื่องจริง ๆ
ถ้าส่งสติกเกอร์หัวใจด้วยจะน่าขนลุกมั้ยนะ…แต่นั่นมาซาโตะนะ เขาคงไม่ว่าอะไรหรอก
สิ่งนึงที่ชั้นได้รู้หลังจากใช้เวลากับมาซาโตะหนึ่งเดือนคือ เขาเป็นคนอัธยาศัยดีจนน่าตกใจเลยล่ะ แต่เหมือนจะดีเกินไปจนน่าเป็นห่วง
ชั้นกลัวว่า ถ้าเขาอัธยาศัยดีแบบนี้ ก็คงประมาทเวลาเจอผู้หญิงคนอื่น ๆ
แต่เพราะแบบนั้นชั้นถึงสนิทกับเขาได้ง่าย ๆ พอสนิทกันแล้ว และจะจีบเขาจริง ๆ จัง ๆ ชั้นก็อดกังวลไม่ได้
แค่คิดว่ามีพวกกะ—ี่มาฉวยโอกาสจากความใจดีนั่น ก็ทำให้ชั้นสั่นไม่หยุดแล้วล่ะ
(ชั้นต้องปกป้องเขา)
เพราะแบบนั้น เวลาที่เขาอยู่ในมหาลัยชั้นจะปกป้องเขาไว้ และใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้มากที่สุด
ติ๊ง! เสียงแจ้งเตือนดึงชั้นกลับมา ชั้นเลยหยิบมือถือขึ้นมา
เป็นข้อความจากมาซาโตะ ส่งสติกเกอร์รูปแมวขอบคุณกลับมา
แม้แต่ตอนนี้ก็ยังน่ารัก…ไม่ต้องห่วงนะ ชั้นจะปกป้องนายเอง
พอเริ่มเรียนประมาณ 10 นาที มาซาโตะก็มา
เขาเข้าห้องจากประตูด้านหลัง แล้วมองรอบ ๆ น่ารักจังแหะ
ชั้นโบกมือให้เขาเห็น
พอเขาเห็นชั้นแล้ว ก็เดินมาหา
อืม วันนี้เสื้อผ้าที่ใส่ก็ดูดีเหมือนกัน
มาซาโตะรสนิยมดีใช้ได้เลยนะเนี่ย
“ขอบคุณมากนะโคมิ ช่วยไว้ได้จริง ๆ”
“นิชิชิ…เพื่อนายแล้ว ถือว่าเล็กน้อยน่า”
เราเรียกชื่อจริงกันแล้ว แถมได้เข้าคลาสด้วยกันอีก
สำหรับชั้นแล้ว ทุก ๆ วันเหมือนดั่งฝัน แต่นี่ก็ผ่านไปเดือนนึงแล้ว
ถึงเวลาขั้นต่อไปแล้วสินะ?
(สถานการณ์แบบนี้น่าจะพอเป็นประโยชน์บ้าง)
ชั้นเช็ดเหงื่อพลางมองไปที่เขาที่กำลังหยิบเครื่องเขียนออกมา
ชั้นรักเขา
แต่ถ้าสารภาพรักตอนนี้ อาจจะโดนปฏิเสธ
ชั้นน่ะอยากได้เขามาเป็นแฟน เพราะงั้นจะพลาดไม่ได้
ทุกอย่างต้องมีขั้นตอน และที่ชั้นต้องทำตอนนี้คือสนิทกับเขามากขึ้นอีก
ซึ่งวิธีที่เร็วที่สุด…คือการเดท
ตัดสินใจแล้ว
พอชั้นใจเย็นและมีสมาธิฟังที่อาจารย์สอน ชั้นก็ดึงที่แขนเสื้อของมาซาโตะ
“นี่ ไหน ๆ ชั้นก็อุตส่าห์จองที่นั่งให้นายแล้ว เที่ยงนี้เราไปกินข้าวด้วยกันมั้ย?”
ตรงเกินไปมั้ยเนี่ย?
แต่ถ้าชั้นไม่พูดแบบนี้ เขาคงไม่รู้ตัว
“เอิ่ม ขอโทษนะ วันนี้ชั้นทำงานน่ะ”
อึก… กะไว้อยู่แล้วล่ะ ศุกร์ที่แล้วเขาก็พูดแบบนี้เหมือนกัน
ไม่เป็นไร ยังพอมีทางอื่น
“อืมม หมายความว่านายทำงานทุกวันศุกร์เหรอ มาซาโตะ?”
“ใช่”
“งั้นเหรอ แล้วถ้าเป็นจันทร์หน้าล่ะ?”
“อา ได้สิ”
“เย้!”
เย้!! นัดเดทล่ะ!! ชั้นดีใจจนเผลอชูกำปั้นขึ้นมา ช่วยไม่ได้นี่เนอะ?
จากนั้นชั้นก็เริ่มวางแผนเดทในหัว
วันจันทร์เรามีเรียนหกคาบ เลิกประมาณ 5 โมง
ชั้นจะจองโต๊ะที่ร้านไหนดี?
เอาเป็นร้านเล็ก ๆ ข้างสถานีดีมั้ย?
ถ้าไปดูหนังด้วยอาจจะใช้เวลาเยอะเกินไป
คาราโอเกะก็น่าสนใจ
พยายามนึกสิ่งต่าง ๆ ที่อยู่ใกล้กับสถานีที่ทำให้มาซาโตะมีความสุขที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
จนไม่ได้สนใจเนื้อหาที่อาจารย์สอนอยู่แม้แต่นิดเดียว
“นี่”
“…?”
ตอนนั้นเองมาซาโตะเรียกชั้นเบา ๆ
อ๊ะ ชั้นไม่ได้สนใจเรื่องที่เรียนเลย ถ้าเขาถามขึ้นมา จะตอบยังไงดี?
แต่..
“เป็นแบบนี้จะดีเหรอ แทนที่จะมาเข้าคลาสกับชั้น สู้เข้าคลาสกับเพื่อนไม่ดีกว่าเหรอ?”
“หืมม? ไม่อะ เพื่อนน่ะไว้ค่อยเจอกันที่ชมรมก็ได้”
หมายความว่าไงน่ะ
ไม่ใช่นะ ชั้นอยากเข้าคลาสกับนาย ใช้เวลาอยู่กับนายนะ
ความรู้สึกขุ่นมัวเริ่มก่อตัวในใจ
คำพูดต่อมายิ่งทำให้ชั้นไม่สบายใจมากขึ้นกว่าเดิม
“ถ้างั้น เธอจะเข้าคลาสพร้อมเพื่อนเป็นครั้งคราวก็ได้นะ ชั้นคนเดียวไม่เป็นไรหรอก”
ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ?
ห้วงอารมณ์ด้านลบหมุนวนในใจชั้น แม้แต่ชั้นเองก็ตกใจเหมือนกัน
“ทำไมล่ะ?”
“เอ๊ะ? ไม่สิ โคมิ คือชั้นแค่คิดน่ะ ก็แบบ เธออาจะรู้สึกอยากเข้าคลาสกับเพื่อนบ้างอะไรแบบนี้ไง~”
“นายไม่อยากเข้าคลาสกับชั้นเหรอ มาซาโตะ? หรือว่านายอยากเข้าคลาสกับสาวอื่นแทน?”
ชั้นไม่ได้อยากพูดอะไรอย่างนั้นเลย
ความรู้สึกด้านลบยังคงเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ
“ไม่ไม่ไม่! ไม่ใช่สักหน่อย นี่พูดจริงนะคือชั้นซาบซึ้งมากที่ได้เข้าคลาสกับคนสวยอย่างเธอนะ โคมิ ชั้นคงไม่ดีใจมากไปกว่านี้แล้ว อีกอย่างชั้นไม่มีเพื่อนคนอื่นนอกจากเธอนะ”
คะ-คนสวยเหรอ?
เขาเรียกชั้นว่าคนสวยงั้นเหรอ?
“คะ-คนสวย? จริงเหรอ? นายคิดอย่างงั้นเหรอ? ชั้นน่ารักเหรอ มาซาโตะ?”
“ใช่ เธอน่ะน่ารัก เธอควรมั่นใจในตัวเองนะ”
ชั้นดีใจสุด ๆ
จู่ ๆ ใจชั้นก็รู้สึกอบอุ่นนุ่มฟูขึ้นมา
“งั้นเหรอ ฮิฮิ ชั้นน่ารักสินะ”
ไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ย ว่าถูกคนแบบนายบอกว่าน่ารักจะทำให้รู้สึกดีขนาดนี้
ดีจริง ๆ ที่ชั้นพยายามพัฒนาตัวเอง
จากนั้นชั้นก็นึกถึงคำพูดของมิซูโฮะที่ว่าไว้เมื่อเช้า
――ชั้นน่าจะเป็นพวกคลั่งรักจริง ๆ นั่นแหละ
พอหมดคาบสามมาซาโตะก็กลับบ้าน
ชั้นดูเขาเดินออกจากมหาลัยไป จากนั้นชั้นก็ไปห้องที่เรียนคาบสี่
ระหว่างที่เดิน ชั้นนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในคาบสอง
(ชั้นไม่ได้อยากพูดแบบนั้นเลย)
แม้แต่ชั้นเองก็ไม่เข้าใจ
แค่คิดว่ามาซาโตะอยากไปอยู่กับคนอื่นก็ทำให้ชั้นรู้สึกหึงหวงขนาดนี้
(มาซาโตะเป็นคนดีขนาดนี้ แต่ชั้นกลับ…)
ชั้นเกลียดตัวเองจริง ๆ กระทั่งตอนนี้ ถ้ามาซาโตะบอกว่าอยากไปเดทกับผู้หญิงคนอื่น ชั้นคงจะรู้สึกแบบเดิม
คงคิดประมาณว่า ‘นี่ชั้นยังไม่ดีพอเหรอ?’
ชั้นตกหลุมรักเป็นครั้กแรก และรู้สึกสนุกในทุก ๆ วัน
――แต่เป็นครั้งเลยที่ชั้นเก็บความรู้สึกเอ่อล้นนี้ไว้ไม่ได้
ต้องระวังแล้ว ถ้าเกิดเขาเกลียดชั้นขึ้นมา ชั้นคงทำใจไม่ได้แน่ ๆ
ก็ชั้น――เป็นผู้หญิงขี้หึงนี่นา
YOU MAY ALSO LIKE
