[WN]ในโลกที่ค่านิยมทางเพศสลับกัน อัตราส่วนชายหญิงคือ 1:5 ผมหวังว่าตัวเองจะได้ใช้ชีวิตตามปกติ - ตอนที่ 8 เด็กสาวมอต้นชมรมบาสเริ่มทำตัวแปลก

ผ่านไปเดือนนึงแล้ว ตั้งแต่ที่ชั้นเริ่มเล่นบาสกับพี่ชาย

 

การได้เล่นบาสกับเขาน่ะ สนุกมากเลยล่ะ

 

วันนี้เป็นวันศุกร์ ถ้าหมดคาบห้าแล้ว ชั้นจะไปหาพี่ชาย

 

โชคดีที่ชมรมบาสว่างวันศุกร์พอดี ชั้นเลยไปหาเขาได้โดยไม่ต้องกังวลอะไร ซึ่งนั่นทำให้ชั้นมีความสุขมาก ๆ

 

ภายในห้องเรียนมีนักเรียนบางคนทำท่าสะลึมสะลือ เพราะต้องมานั่งเรียนภาษาญี่ปุ่นหลังพักเที่ยงมั้ง

 

แต่ชั้นตื่นเต้นจนไม่รู้สึกง่วงเลยแม้แต่น้อย

 

ขณะที่ชั้นรู้สึกตื่นเต้นอยู่นั้น เสียงออดโรงเรียนก็ดังขึ้น

 

ดีล่ะ! ถึงเวลาแล้วสินะ

 

“โอเค หัวหน้าห้องทำความเคารพ”

 

พอหัวหน้าห้องบอกทำความเคารพเสร็จ ครูก็เดินออกจากห้องไป

 

ตอนนี้เหลือแค่รอครูที่ปรึกษา

 

ขณะที่ชั้นกำลังเก็บข้าวของลงกระเป๋าเป้เตรียมไว้ ริกะจากชมรมบาสก็เรียกชั้น

 

“ยูกะ~ยูสุเกะคุงบอกว่าวันนี้เขาจะฝึกเพิ่มล่ะ เราเลยจะไปที่ยิมศูนย์ชุมชนกัน มาด้วยกันสิ”

 

“เอ่อ..คือ..”

 

ยูสุเกะคุงเป็นผู้ชายในชมรมบาส เขาเล่นบาสไม่ค่อยเก่งหรอก แต่เขาเฟรนลี่เลยมีคนชอบเยอะ

 

ชั้นก็ไม่ได้เกลียดอะไรเขาหรอก แต่เราไม่ได้สนิทอะไรกันขนาดนั้น

 

ที่สำคัญกว่านั้น ชั้นตัดสินใจแล้วว่าวันนี้จะเล่นบาสกับพี่ชาย

 

“โทษที! วันนี้ชั้นมีแผนแล้ว”

 

“เอ๋~! อาทิตย์ที่แล้วเธอก็พูดแบบนี้แล้วรีบกลับบ้านไปเลย เกิดไรขึ้นเนี่ย?”

 

“อ่า..เอ่อ”

 

แย่แล้ว พูดไงดี?

 

ถ้าชั้นบอกว่าชั้นเล่นบาสกับพี่ชายหน้าตาหล่อเหลาแถมเล่นบาสเก่งมาก ๆ ชั้นคงถูกมองว่าเพ้อเจ้อไม่ก็โดนกดดันให้พาไปหาเขาแน่ ๆ

 

“เอิ่ม…ชั้นจะไปเล่นบาสน่ะ”

 

“เอ๊ะ? ก็มากับเราก็ได้ไม่ใช่เหรอ?”

 

“เอิ่ม ชั้นนัดกับอีกฝ่ายแล้ว โทษทีนะ!”

 

ชั้นก้มหัวและขอโทษ

 

ชั้นรู้ว่าชั้นเข้าสังคมไม่เก่ง แต่ชั้นไม่อยากพลาดช่วงเวลาที่ได้เล่นบาสกับพี่ชายหรอกนะ

 

“หืมมมม งั้นเหรอ แต่ถ้ามีคนเริ่มสนิทกับยูสุเกะคุง ถึงตอนนั้นก็สายไปแล้วนะ”

 

“อะ แบบนั้นไม่เป็นไรหรอก”

 

ชั้นว่าเขาก็นิสัยดีอยู่หรอก แต่ไม่ตรงสเปคชั้นน่ะ

 

จากนั้นชั้นก็ออกจากโรงเรียน

 

ตั้งแต่ที่ชั้นเจอเขา ถ้าจะพูดให้ถูก ตั้งแต่ที่ชั้นเริ่มชอบเขา ในทุก ๆ วันมีแต่ความตื่นเต้น

 

ตอนนี้เขาคงไม่มองชั้นในเชิงชู้สาวหรอก

 

แต่ไม่เป็นไร

 

ชั้นจะเรียกร้องความสนใจจากเขาเรื่อย ๆ และเมื่อไหร่ที่ชั้นอยู่มอปลาย แล้วเขาเริ่มหันมามองชั้น ชั้นคงจะดีใจไม่น้อยเลย

 

“ช่วงนี้ยูกะทำตัวแปลก ๆ นะ ว่ามั้ย?”

 

“ช่าย ชั้นก็ว่างั้น แถมฮัมเพลงตอนพักเที่ยงกับตอนที่หมดคาบด้วยนะ”

 

“นี่ หรือว่ายูกะไปนัดกับผู้ชายโรงเรียนอื่นอะไรทำนองนี้หรือเปล่า?”

 

“อ๊ะ ใช่เหรอ!?”

 

“ไม่รู้สิ แต่เป็นไปได้ ช่วงนี้ก็ชอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตอนเรียนด้วยนะ รู้ปะ?”

 

“เกี่ยวกันยังไงล่ะนั่น?”

 

“ไม่รู้สิ? ครั้งหน้าค่อยถามเจ้าตัวแล้วกัน”

 

แย่แล้ว! ชั้นส่องกระจกที่บ้านนานไปหน่อย!

 

ตอนนี้พี่ชายน่าจะเล่นบาสเหมือนทุกที

 

ชั้นรีบวิ่งไปที่สวนสาธารณะ ถ้าเป็นแบบนี้ผมยุ่งแน่ ๆ ไอ้ที่ส่องมาเปล่าประโยชน์หมดเลย

 

ตอนนี้ฤดูใบไม้ผลิแล้ว แดดเริ่มแรงนิดหน่อย

 

ขณะที่กำลังวิ่ง ชั้นรู้สึกถึงเหงื่อที่ไหลออกมาตรงหน้าผาก

 

ถ้าพี่ชายมองว่าชั้นตัวเหม็นจะต้องแย่แน่ ๆ ชั้นเลยพกสเปรย์ดับกลิ่นตัวมาด้วย

 

ขณะที่วิ่ง ชั้นได้ยินเสียงบาสเด้งกับพื้นเหมือนทุกที

 

ไม่ผิดแน่ เขามาแล้ว!

 

ชั้นหยุดพักที่ใต้ต้นไม้ หยิบสเปรย์ดับกลิ่นออกมาจากกระเป๋าเป้ และฉีดใส่เสื้อผ้า

 

แล้วหยิบกระจกเล็ก ๆ ออกมาดูสภาพผมตัวเอง

 

ไม่แปลกอะไรหรอกเนอะ? เอาล่ะ

 

ชั้นพักหายใจจากที่วิ่งมา และเดินไปที่สนาม

 

พี่ชายกำลังเลี้ยงลูกบาสอยู่

 

ยังเล่นเก่งเหมือนเดิมทุกที

 

อะ วันนี้ชุดที่ใส่ดูเท่ชะมัด

 

เขาใส่เสื้อผ้าสไตล์หลวม ๆ ถ้าผู้ชายที่อายุวัยเดียวกันกับชั้นใส่บ้าง ก็คงเทียบกันไม่ติด เขาสวมกางเกงขาสามส่วน เสื้อเชิ้ตแขนสั้นทรงหลวม ปกติเขาจะใส่เสื้อแขนกุดทับด้วย แต่เขาถอดวางไว้ที่ม้านั่ง…โดยรวมแล้วเท่ชะมัด

 

จะมองไปตลอดไม่ได้นะ วันนี้ชั้นมาเล่นบาสกับเขานะ!

 

ชั้นต้องพูดอะไรสักอย่าง

 

“พะ-พี่ชาย!”

 

“หืม?”

 

พี่ชายกำลังตั้งท่าชูต หันมามองชั้น

 

เท่จัง พออยู่ตรงหน้าแล้วยิ่งเท่กว่าเดิมอีก

 

ไม่ เดี๋ยวสิ เอิ่ม ชั้นต้องชวนเขามาเล่นบาสด้วยกัน

 

ถึงจะเจอกันหลายรอบแล้วก็เถอะ ชั้นก็ยังรู้สึกทำตัวไม่ถูกอยู่ดี

 

ชั้นหายใจเข้าลึก ๆ

 

“วะ-วันนี้แหละ หนูจะชนะแน่ จากนั้นหนูจะยึดทีนี้!!”

 

อ๊าาา ทำไมถึงเป็นแบบนี้เล่า?!

 

แค่ต้องพูดออกไปตรง ๆ เองนะ!

 

“มาแล้วสินะ หนูน้อย”

 

“หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ! ยูกะน่ะ อยู่มอต้นแล้วนะ!”

 

ช่วงนี้น่ะพี่ชายชอบหยอกล้อชั้นว่าเป็นเด็กน้อย

 

เพราะพูดแบบนั้นล่ะมั้ง เราเลยสนิทกันมากขึ้น

 

แต่ชั้นไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้นไปตลอดหรอกนะ สักวันชั้นจะทำให้เขาหันมามองชั้นให้ได้

 

“วันนี้แหละ! หนูจะยึดที่นี่คืนแน่!”

 

ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่ชั้นไม่คิดจะยึดคืนจริง ๆ หรอก

 

กลับกันชั้นอยากให้เป็นแบบนี้ไปตลอดด้วยซ้ำ

 

“ฮ่า ๆๆ เธอเคยชนะชั้นด้วยเหรอ หนูน้อย?”

 

“วันนี้น่ะ หนูมีไม้เด็ดล่ะ!”

 

ไม่ได้โกหกนะ

 

ชั้นฝึกหนักมากในคาบชมรม วันนี้แหละ ชั้นต้องได้คะแนนบ้างล่ะ!

 

จริงอยู่ว่าชั้นสัญญากับเขาไว้ว่าถ้าชั้นชนะ ที่นี่จะเป็นของชั้น และเขาอาจจะไม่มาที่นี่อีก แต่พูดตามตรงนะ จะเอาชนะเขาได้เนี่ยเป็นอะไรที่ยากมาก เพราะแบบนั้นแหละชั้นถึงกล้าท้าเขาและพยายามเต็มที่

 

พี่ชายยิ้มออกมาด้วยล่ะ อาา ดูดีเกินไปแล้ว..

 

“มะ-เหม่ออะไรของพี่น่ะ กฏ 1on1 นะโอเคมั้ย?”

 

พูดแบบนี้ไม่อวดดีไปหน่อยเหรอ? ไหนจะน้ำเสียงนั่นอีก

 

“โอเค แต่อย่าลืมวอร์มร่างกายนะ บาดเจ็บขึ้นมาจะแย่เอานะ รู้มั้ย?”

 

พี่ชายเป็นห่วงชั้นด้วยล่ะ ดีใจจัง

 

“ค่ะ แต่หนูวอร์มเสร็จแล้วล่ะ”

 

“เอ๊ะ? เธอเพิ่งมาถึงไม่ใช่เหรอ?”

 

ชั้นรีบวิ่งมาที่นี่ เพื่อมาหาพี่ชายเลยวอร์มเสร็จแล้ว ส่วนเรื่องยืดเส้น ชั้นก็ทำตอนเช็คสภาพตัวเองเมื่อกี้นี้

 

เพราะงั้น ชั้นพร้อมแล้ว

 

ชั้นหยิบลูกบาสออกจากกระเป๋าเป้ ส่งลูกให้พี่ชาย จากนั้นก็ตั้งท่าป้องกัน

 

พี่ชายยอมปรับสไตล์การเล่นของตัวเองตามขนาดลูกบาสของชั้นด้วยล่ะ ใจดีจัง

 

“กะทันหันจังนะ โอเค งั้นลุยล่ะนะ”

 

มาแล้ว! ความคิดของชั้นสับเปลี่ยนเป็นนักเล่นบาสทันที

 

มาแล้ว! ความคิดของชั้นสับเปลี่ยนเป็นนักเล่นบาสทันที

 

พี่ชายน่ะเก่งทุกด้าน เทคนิคการเลี้ยง การชูต รวมถึงทักษะตอนที่อยู่ใกล้ห่วง การจะกันไม่ให้เขาเคลื่อนผ่านนับว่ายากมาก

 

พี่ชายเลี้ยงลูกบาส และเคลื่อนที่ด้วยความว่องไว

 

เร็วมาก…! แต่รู้อยู่แล้วล่ะ ถ้างั้น!

 

“ไม่ให้ผ่านหรอกค่ะ!”

 

ชั้นรีบวิ่งเพื่อบล็อกทางไว้

 

ถ้าแค่นี้ยังทำไม่ได้ อย่าหวังเลยว่าจะรับมือกับเขาได้

 

“ไม่เป็นไร!”

 

“อ๊ะ!”

 

พี่ชายตัดสินใจอย่างรวดเร็ว 

 

พอชั้นบล็อกทางได้แล้ว เขาเห็นว่าจุดศูนย์ถ่วงชั้นไม่สมดุลจากการพยายามวิ่งไปบล็อกข้างหน้า เขาเลยตั้งท่ากระโดดชูต

 

เขาชูตไวมากจนชั้นบล็อกไม่ทัน

 

“….!”

 

ในจังหวะที่เขากระโดดนั้นเอง

 

เพราะเสื้อเชิ้ตที่เขาใส่มันหลวม 

 

ทันทีที่เขากระโดด เสื้อเชิ้ตก็พลิกขึ้นตาม

 

เผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ข้างใต้…หน้าท้องของพี่ชายล่ะ

 

ชั้นเห็นกล้ามท้องของเขาชัดเจน

 

“เอาล่ะ ได้มาแล้วแต้มนึง เอ๊ะ? ยูกะ?”

 

ชั้นควรจะจดจ่อกับบาสสิ แต่ชั้นกลับนึกอะไรไม่ออก ราวกับสมองถูกควบคุมไปแล้ว

 

แบบนี้มัน..ละ-ลามกเกินไปแล้ว..!

 

หัวใจชั้นเต้นระรัว ราวกับว่าจะทะลุออกมา

 

“เป็นอะไรหรือเปล่า?”

 

“เฮะ?”

 

พอรู้อีกที พี่ชายก็อยู่ตรงหน้าชั้นแล้ว

 

(…!)

 

แย่แล้ว ถ้าเขารู้ว่าชั้นแอบมองที่หน้าท้อง ชั้นอาจจะไม่ได้เล่นบาสกับเขาอีกแน่ ๆ

 

ใจเย็นไว้ แต่ชั้นลบภาพนั้นออกจากหัวไม่ได้เลย

 

“นี่ หน้าแดงแล้วนะ จะเป็นลมเหรอ? พักก่อนมั้ย?”

 

“อะ-อ๊า!? ไม่ไม่! หนูสบายดี! รีบ ๆ ส่งบาสให้หนูได้แล้ว! หนูจะรีบตีเสมอเดี๋ยวนี้แหละ!”

 

ฟิ้ว เกือบไปแล้ว!!

 

อาหารตาชั้นดี..ไม่สิ! มลพิษต่อสายตาต่างหาก!

 

หายใจเข้า หายใจออก

 

เอาล่ะ ต้องตั้งใจแล้ว ชั้นต้องโชว์ให้พี่ชายเห็นถึงผลจากการฝึกของสัปดาห์นี้!!

 

เสียงเด้งของลูกบาสทำให้ชั้นกลับสู่ความเป็นจริง

 

เดี๋ยวนะ..นี่ชั้น

 

เล่นบาสกับพี่ชายแล้วจากนั้น…

 

(…!)

 

จำได้แล้ว ชั้นสะดุดเท้าตัวเอง แล้วเผลอนั่งคร่อมเขา

 

แล้วชั้นน่าจะสลบไป จากนั้นเขาคงอุ้มชั้นแล้ววางไว้ที่นี่

 

น่าอายชะมัด!!

 

เขาต้องมองว่าชั้นเป็นพวกแปลกแน่ ๆ

 

พอชั้นลุกขึ้น ก็สังเกตเห็นผ้าขนหนูที่พับไว้ใช้หนุน พี่ชายน่าจะทำไว้ให้ตอนวางชั้นลง

 

เมื่อรู้แบบนั้น ชั้นก็ดีใจอย่างบอกไม่ถูก

 

ชั้นมองไปที่พี่ชายที่กำลังงซ้อมอยู่

 

“ฮึบ..!”

 

เขาชูตจากระยะเส้น 3 คะแนน

 

จากนั้นลูกบาสก็ลงห่วงอย่างงดงาม

 

(เท่จัง…)

 

ชั้นมีใจให้เขา แต่ชั้นรู้สึกว่าตอนเขาเล่นบาส..เขาจะเท่กว่าเดิม

 

ขณะที่เก็บลูก พี่ชายก็เห็นชั้น

 

“อะ ตื่นแล้วเหรอ เป็นไรมั้ย ยูกะ?”

 

ใจชั้นหยุดเต้นชั่วขณะ

 

“นะ-หนูไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษที่สร้างปัญหาให้นะคะ”

 

“ไม่เป็นไรหรอก นี่ก็เย็นแล้วชั้นจะกลับแล้วล่ะ”

 

เอ๊ะ… มองไปที่นาฬิกาสวนสาธารณะ ตอนนี้ 4 โมงครึ่งแล้ว

 

ชั้นน่าจะสลบไปนานพอสมควร แย่ที่สุด..ชั้นยังอยากเล่นบาสกับพี่ชายมากกว่านี้

 

ความผิดหวังแสดงบนสีหน้าจนเห็นได้ชัด

 

“น่า เดี๋ยวสัปดาห์หน้าชั้นก็มาอีก เธอก็พยายามเข้าล่ะ นะ? เพื่อยึดที่นี่คืนไง”

 

พี่ชายคงเห็นว่าชั้นรู้สึกแย่ จึงแตะที่ไหล่เบา ๆ

 

ชั้นรู้สึกดีมาก ที่เขาให้กำลังใจและสัญญากับชั้นว่าจะมาสัปดาห์หน้า แต่ใกล้กันขนาดนี้ก็ทำให้ใจชั้นเต้นเหมือนกัน

 

“ผ้านี่ชั้นให้ยืมนะ เธอเหงื่อออกเต็มเลยเช็ดก่อนกลับล่ะ โอเคนะ? ชั้นมีผืนสำรองอยู่”

 

“เอ๊ะ..”

 

ชั้นมองที่ผ้าขนหนูที่พับไว้ตรงม้านั่ง

 

เขาให้ชั้นยืมเหรอ?

 

“งั้น ไว้เจอกันนะ อะ ถึงรอบนี้จะไม่สำเร็จ แต่ชั้นว่าเทคนิคการหมุนของเธอดีใช้ได้เลยล่ะ! ถ้าวิ่งเร็ว แล้วหมุนแบบนั้น แค่คนเดียวคงบล็อกไม่ได้แน่ ว่ามั้ย? เพราะงั้นมั่นใจหน่อย”

 

แล้วเขาก็เดินจากไป

 

เขาพูดทุกอย่างที่ชั้นอยากได้ยินจากเขา

 

พี่ชายกลับไปแล้ว เหลือแค่ชั้นกับผ้าขนหนูในมือ

 

ชั้นพยายามหักห้ามใจที่เต้นรัว และยกผ้าขึ้นมา

 

มันก็เป็นแค่ผ้าขนหนูกีฬาธรรมดาผืนหนึ่ง

 

แต่ว่า

 

“ฮาา..ฮาา..”

 

ชั้นเริ่มหายใจถี่ ๆ

 

ขอโทษนะคะพี่ชาย หนูน่ะ..เป็นเด็กไม่ดีล่ะ..

 

ชั้นฝังหน้าตัวเองลงบนผ้า กลิ่นของพี่ชายฟุ้งกระจายทั่วใบหน้าของชั้น