[WN]ในโลกที่ค่านิยมทางเพศสลับกัน อัตราส่วนชายหญิงคือ 1:5 ผมหวังว่าตัวเองจะได้ใช้ชีวิตตามปกติ - ตอนที่ 6 สาวออฟสายซึนเดเระที่แหลกสลาย

การใช้ชีวิต มันหมายความว่ายังไงกันนะ?

 

ช่วงนี้ตัวชั้น โมจิซูกิ เซระ คิดเรื่องนั้นบ่อยมาก

 

เรียนจบมหาลัยจากนั้นก็หางาน มหาลัยที่ชั้นเรียนไม่ได้แย่ หรือดีอะไรมาก ชั้นเลยหางานไม่ยาก

 

ชีวิตในมหาลัย ชั้นสนุกที่ได้ไปไหนมาไหนกับเพื่อน ๆ แถมชั้นมีแฟนด้วยนะ… ก็เคยคิดไว้แบบนั้นอยู่หรอก จนกระทั่งรู้ตัวว่าเขาแย่แค่ไหน

 

“เฮ้อ…อยากตายชะมัด”

 

“เดี๋ยวเหอะ เซระ ถ้าผู้จัดการได้ยินจะแย่เอานะ..!”

 

 “ขอโทษค่ะ…”

 

วันนี้ก็เหมือนกับทุก ๆ วัน ชั้นนั่งทำงานหน้าคอม ถ้าแค่ทำงานหน้าคอมอย่างเดียวก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก ปัญหาคือเจ้านายชั้นนี่แหละ ที่แย่ไปกว่านั้น ต้องอยู่ในห้องเดียวกันตลอดทั้งวันด้วย

 

“นี่ คุณโมจิซูกิ? เอกสารที่ชั้นให้ไป ชั้นบอกให้ใส่ชื่อบริษัทตรงนี้แล้วก็ตรงนี้ ไม่ใช่เหรอ?”

 

“เอ๊ะ? เอ่อ ชั้นก็เช็คแล้วนะคะ แต่คุณบอกว่าไม่จำเป็น…”

 

“หา? ชั้นไม่เคยพูดแบบนั้นนะ! นี่ฟังผิดเปล่าเนี่ย?”

 

“…”

 

ในทุก ๆ วัน

 

ต้องทนใช้ชีวิตโดนยัยนี่ตำหนิตลอด เพื่ออะไรกัน?

 

“ไม่ไหว ๆ เพราะชอบทำพลาดแบบนี้เปล่า? ผู้ชายเลยบอกเลิก”

 

“…!”

 

ความโกรธอัดอั้นที่ลำคอ ชั้นต้องทนเอาไว้ ตอนนี้ผู้จัดการพูดเสียงดังก็จริง แต่ชั้นก็ได้ยินเสียงกระซิบรอบ ๆ ด้วย

 

“เอ๊ะ? คุณโมจิซูกิโดนบอกเลิกเหรอ?”

 

“อีกฝ่ายไม่คิดจะจริงจังอยู่แล้ว เลยบอกเลิกน่ะ”

 

“แย่ชะมัด อะไรล่ะนั่น?”

 

เหลือทนจริง ๆ ชั้นกลับไปนั่งที่เดิม แล้วเริ่มแก้เอกสารใหม่ ช่วงที่ชั้นอยู่มหาลัย ชั้นมีแฟน…ก็เคยคิดไว้แบบนั้น

 

กลุ่มเพื่อนของชั้นถูกมองว่าเป็นกลุ่มคนท็อปเลยก็ว่าได้ ในขณะที่เพื่อน ๆ ชั้นมีแฟนกันหมดแล้ว มีเพียงชั้นคนเดียวที่ยังโสดชั้นเลยดีใจมากที่ได้แฟนก่อนจบมหาลัย

 

เขาเป็นแฟนคนแรกในชีวิตชั้น และก็เป็นคนทำให้ชั้นแหลกสลายในตอนที่ชั้นมีความสุขที่สุด

 

[เอ๊ะ..? นี่เธอคิดจริงจังด้วยเหรอ?  ฮ่า ๆๆ  อะ โทษทีนะ ชั้นไม่สนใจหรอก อีกอย่างชั้นมีแฟนอยู่แล้วตั้งสองคน ฮ่า ๆๆ]

 

ก่อนที่จะรู้สึกโกรธหรือเกลียดเขา ชั้นสาปส่งให้กับความโง่ของตัวเอง ทำไมชั้นต้องดีใจกับคนแบบนั้นด้วยนะ

 

เพราะชั้นคิดแค่ว่าขอเป็นผู้ชายคนไหนก็ได้ล่ะมั้ง?

 

จากนั้นเราก็เลิกกัน โดยคบกันไม่ถึง 2 เดือน ชั้นตัดขาดทุกอย่างกับเขา ลบเบอร์โทร บล็อกในสื่อโซเชียลมีเดีย ตั้งแต่ตอนนั้นมาชั้นก็อยู่คนเดียวมาตลอด ใช้ชีวิตคนเดียว ตอนกลับมาถึงบ้าน..ก็มีแค่ชั้นเพียงคนเดียว

 

ชั้นเข้าโซเชียลเห็นเพื่อน ๆ มหาลัยของชั้นแชร์ทริปไปเที่ยวสวนสนุกกับแฟน ไม่ก็ออกเดทตามที่ต่าง ๆ 

 

ชั้นไม่อิจฉาหรือรู้สึกอะไรแล้วล่ะ

 

จะมีชีวิตอยู่ไปทำไมกัน?

 

“เอ๊ะ? บอยบาร์เหรอ?”

 

“ช่าย! ชั้นว่าเธออาจจะชอบนะ เซระ!”

 

วันนี้ไม่มีโอที

 

พรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุด ชั้นเลยรีบกลับบ้าน แต่โดนคุณมิกิที่เป็นรุ่นพี่หยุดไว้

 

คน ๆ นี้ช่วยชั้นมาหลายครั้ง เป็นหนี้บุญคุณไว้เยอะเลยล่ะ เธอกำลังชวนชั้นไปที่บอยบาร์

 

“น่า ๆ พรุ่งนี้ก็หยุดทั้งที สนุกจะตายแถมมีผู้ชายหล่อ ๆ ด้วยนะอาหารตาชั้นเลิศเลยนะ!”

 

“เฮ้อ…”

 

พูดตามตรงนะ ชั้นอยากกลับบ้านไปนอนมาก ๆ ตอนนี้ชั้นเหนื่อยทั้งกายทั้งใจไปหมดแล้ว หลังจากที่เจอเจ้านายสุดที่รักมาตลอดทั้งวัน

 

“ช่วงนี้เธอดูหดหู่นะเซระ..ชั้นเลยคิดว่านี่อาจจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นได้…”

 

“…”

 

ดูก็รู้ว่าคุณมิกิเป็นห่วงชั้น จะปฏิเสธได้ไงกันล่ะ

 

“โอเค ชั้นไปด้วยค่ะ”

 

“พูดจริงนะ?! เย้! ชั้นรับรองได้เลยว่าเซระต้องชอบแน่ ๆ !”

 

เธอจับมือชั้นและเขย่าขึ้นลง

 

หืมม…พูดตามตรงชั้นไม่เคยไปที่แบบนี้มาก่อนเลย ชั้นจะสนุกจริง ๆ มั้ยเนี่ย?

 

ชั้นรู้ตัวดีว่าชั้นเป็นคนน่าเบื่อ ชั้นเลยกลัวว่าจะทำให้ร้านเสียบรรยากาศ

 

“อยากให้เซระนั่งคู่กับใครเหรอ?”

 

“คนนี้ล่ะเป็นไง?”

 

“คนนี้ค่าตัวแพง เพิ่งมาครั้งแรกคงไม่เหมาะเท่าไหร่”

 

“เลือกคนที่ไม่ค่อยรุกไม่ดีกว่าเหรอ?”

 

เพื่อนร่วมงานพากันคุยอย่างออกรส ขณะที่ชั้นดูอย่างเงียบ ๆ

 

เอาเถอะ แค่คุยเฉย ๆ แล้วกลับบ้าน

 

ป้ายติดคำว่า ‘Festa’ สว่างไสวด้วยแสงไฟนีออน

 

เดินจากสถานีแปปเดียวก็ถึงแล้ว มิกิเป็นคนนำทางจากนั้นก็เปิดประตูร้าน

 

“ยินดีต้อนรับครับ~ อ๊ะ! มิกินี่นา! ยินดีต้อนรับกลับนะ!”

 

“ยูเซย์คุ~ง ชั้นกลับมาแล้วนะ~”

 

…เอ๊ะ?

 

เอาจริง ๆ นะชั้นเริ่มตะหงิดใจตั้งแต่แรกแล้วล่ะ แล้วที่พูดว่า ‘กลับมาแล้วนะ’ นี่ยังไงเนี่ย?

 

..ดูจากที่คุยเป็นกันเอง คุณมิกิน่าจะมาที่นี่บ่อย

 

จากนั้นก็มีคนนำทางไปที่โต๊ะ

 

“โต๊ะ 3 ผู้หญิง 5 คน ยินดีต้อนรับครับ~”

 

“ยินดีต้อนรับครับ คุณผู้หญิง”

 

โห น่าเหลือเชือ

 

ทุกคนหน้าตาดีทั้งนั้นเลย

 

ต้องยอมรับแล้วล่ะ ว่ามันทำให้ชั้นรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

 

พอชั้นนั่งลงบนโซฟา เพื่อน ๆ ของชั้นจะเว้นที่นั่งข้าง ๆ เอาไว้

 

เอ๊ะ? ทำไมล่ะ? ทำไมเว้นไว้ขนาดนั้น?

 

ด้วยความสงสัยชั้นเลยเอนตัวถามคุณมิกิ

 

“นี่ทำไมถึงเว้นว่างกันล่ะ?”

 

“อ๋อ ที่ว่างนั่นไว้ให้ผู้ชายมานั่งน่ะ”

 

“เอ๋?!”

 

ที่ว่างนั่นไว้ให้ผู้ชายนั่งข้าง ๆ ลูกค้าล่ะ

 

งี้นี่เอง ถึงจะมากันเป็นกลุ่ม แต่เราจะจับคู่คุยกัน 1ต่อ1 สินะ ชั้นกะจะคุยชิล ๆ ซะหน่อย ตอนนี้เริ่มประหม่าแล้วสิ..

 

“มิกิ ทุกคนเลือกคนเดิมแบบทุกทีสินะ?”

 

“อะ ยูเซย์คุง มีเรื่องจะขอหน่อย..”

 

มิกิคุยอะไรบางอย่างกับพนักงาน

 

น่าจะเรื่องคนที่จะมานั่งข้าง ๆ มั้ง?

 

“อืม งี้นี่เอง แล้วเธอล่ะ มิกิ?”

 

“เอ๊ะ? ถามชั้นเหรอ~? ชั้นน่ะถวายใจให้นายไปแล้วล่ะ ยูเซย์คุง~”

 

ให้ตายสิ…

 

ไม่อยากเห็นรุ่นพี่ที่เคารพในสภาพนี้เลย

 

“โทษนะครับ คุณผู้หญิง”

 

ผู้ชายถยอยมานั่งข้าง ๆ ทีละคน

 

แต่ข้างชั้นยังว่างอยู่เลย

 

นี่พูดจริงนะ แต่ละคนนี่หน้าตาดี แต่งตัวฉูดฉาดกันทั้งนั้น ชั้นเลยรู้สึกทึ่งนิดหน่อย

 

(แต่ที่พวกเขาทำแบบนี้เพราะมันเป็นงานนะ…ในใจคงขำกลิ้งแล้วมั้ง)

 

อะ ชั้นคิดแง่ลบอีกแล้ว น่าเกลียดจริง ๆ

 

ช่วงนี้ชั้นคิดในแง่ลบบ่อยมาก

 

คุณมิกิกับจีบกับยูเซย์(?) ข้าง ๆ ชั้น ส่วนคนอื่นที่มาด้วยกัน ก็มีผู้ชายมานั่งคุยด้วยแล้ว

 

นี่ ไหนบอกว่ามาแล้วสนุกไม่ใช่เหรอ?

 

ว่ากันตามตรงชั้นไม่ค่อยรู้สึกสนุกเท่าไหร่ เดิมทีชั้นเองก็เข้ากับผู้ชายนิสัยแบบนี้ไม่ค่อยได้อยู่แล้ว

 

ก็ชั้นเป็นผู้หญิงที่น่าเบื่อนี่นะ

 

“ขอโทษนะครับ คุณผู้หญิง”

 

ในที่สุดก็มีคนพูดกับชั้น ชั้นจึงเงยหน้าขึ้นมา

 

…!

 

ในวันนั้น ชั้นได้เจอกับเทวดาล่ะ

 

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมมาซาโตะนะ แล้วคุณล่ะ?”

 

“เอ่อ เซระค่ะ”

 

“คุณเซระ! ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

 

ถ้าว่ากันตามตรงในแง่เสน่ห์ ผู้ชายคนอื่น ๆ หน้าตาดีกว่า แต่คนที่มาหาชั้น ดูเป็นคนใจเย็นและจริงใจ

 

เสื้อที่ใส่ก็ดูดี ไม่ได้แต่งเยอะเกินไป เสื้อสูทที่ใส่เป็นสีกรมท่าเข้ม ให้ความรู้สึกเข้ากันดี

 

รูปลักษณ์เยาว์วัยชวนให้หลงใหล ผสานด้วยชุดสูทที่ใส่เพื่อให้ตัวเองดูเป็นผู้ใหญ่ ทำให้ชั้นรู้สึกอยากปกป้องเขาขึ้นมา

 

“เพิ่งเลิกงานเหรอครับ?”

 

“เอ่อ ค่ะ..พรุ่งนี้ชั้นหยุด”

 

เขาใส่น้ำแข็งและเทเหล้าลงในแก้วชั้น

 

แถมเขายังยิ้มตลอดเวลาด้วย

 

“พรุ่งนี้เป็นวันหยุดทั้งที ทำไมต้องตื่นเต้นกับคืนวันศุกร์ด้วย ว่ามั้ยครับ?”

 

“ฟุฟุ ก็จริงค่ะ”

 

เอ๊ะ นี่ชั้นขำเหรอ?

 

คงเพราะคนที่มานั่งด้วยต่างจากที่คิดไว้ ชั้นเลยโล่งใจ อาการเครียดตั้งแต่เมื่อกี้เลยหายไป

 

“วันหยุดนี้มีแผนจะทำอะไรเหรอครับ คุณเซระ?”

 

“อะ-เอ่อ ช่วงนี้ชั้นชอบเล่นเกม..”

 

พอพูดออกมาชั้นเพิ่งนึกได้

 

คุยเรื่องเกมมันอาจจะดูเนิร์ดเกินไปสำหรับความประทับใจแรกหรือเปล่า? ชั้นน่าจะพูดเรื่องอื่นอย่าง อ่านหนังสือ อะไรแบบนี้

 

“เจ๋งดีนะครับ แล้วคุณเล่นเกมแนวไหนเหรอ?”

 

แต่เหมือนชั้นจะกังวลเกินจำเป็น ชั้นมาคลายเครียดนะ จะมากังวลทำไม

 

เขาทำสีหน้าพร้อมรับฟัง ไม่สงสัยเรื่องที่ชั้นเล่าเลยแม้แต่นิดเดียว

 

“ค่ะ ก็แนว RPG ไม่ก็แนวสร้างเมือง”

 

“ผมก็ชอบเกม RPG เหมือนกัน! สนุกมากเลยล่ะ!”

 

รอยยิ้มที่จริงใจโผล่ให้เห็นบนใบหน้าของเขา

 

บางทีเขาอาจจะแสดงเก่ง แต่ในใจคงอยากจะรีบ ๆ ลุกหนี แต่ชั้นก็ไม่รู้สึกอะไรแบบนั้นจากเขาเลยนะ แถมเขาออกจะดีใจ พอเห็นแบบนั้นชั้นเลยดีใจตาม

 

รู้ตัวอีกทีสาเกที่เขาเทให้ในแก้วก็หมดแล้ว

 

“ยัยนั่นเล่นพูดเรื่องที่ชั้นโดนบอกเลิกต่อหน้าทุกคนเลย..”

 

“แย่จริง ๆ ครับ”

 

อาเร๊ะ? มาถึงจุด ๆ นี้ได้ยังไงเนี่ย? รู้ตัวอีกทีชั้นก็เมาแอ๋รู้สึกดีไปหมด

 

มาซาโตะคุงอยู่ใกล้ชั้นมากจนรู้สึกสับสน แล้วหลังจากนั้นชั้นก็ระบายความโกรธออกมาให้ฟัง ชั้นน่าจะเมาเกินไปหน่อยแล้วมั้ง

 

หายใจเข้าลึก ๆ

 

“แต่ว่านะคนที่โง่คือชั้นเองแหละ ที่คิดว่าเขาจะจริงจังเรื่องเดท เลยเผลอดีใจยกใหญ่”

 

“เอ๊ะ? แต่เขาเป็นฝ่ายขอออกเดทไม่ใช่เหรอครับ?”

 

“ก็ใช่..แต่ก็นั่นแหละ..”

 

ใช่แล้ว เขายิ้มออกมา และขอเดทกับชั้น ก็เลยเผลอดีใจ ชั้นน่าจะรู้ตัวตั้งแต่ตอนนั้น..

 

“แย่ชะมัด! คุณไม่ผิดซะหน่อย คุณเซระ คน ๆ นั้นแหละที่ผิด”

 

ชายตรงหน้าชั้นโกรธแทนชั้นราวกับเรื่องนี้เป็นปัญหาของเขาเอง ทำให้ชั้นดีใจไม่น้อยเลย

 

“แต่ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้แหละ เราไม่มีทางเลือกมากนักหรอก”

 

ชั้นพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ

 

แต่ว่า..

 

“ผม…ผมไม่คิดงั้นนะ” เขาพูดและโน้มตัวเข้าหา ทำให้ชั้นหวั่นไหว

 

“ผู้ชายมีน้อยกว่าผู้หญิงก็จริง เพราะแบบนั้นเลยคิดว่าตัวเองพิเศษเหรอ? ผมเกลียดผู้ชายประเภทนั้นจริง ๆ”

 

ชั้นเคยคุยกับผู้ชายก็จริง แต่เขาเป็นผู้ชายคนแรกเลยที่พูดแบบนี้

 

ขณะที่ชั้นกำลังอึ้งอยู่ เขาก็พูดต่อด้วยท่าทีเขินอายนิดหน่อย

 

“ถ้าผมเป็นเขา ผมคงอยากเดทกับคนแบบคุณเซระแน่ ๆ ก็คุณสวยทั้งภายนอกและภายในเลยนี่นา”

 

ราวกับกำแพงในใจชั้นได้พังทลายลง