[WN]ในโลกที่ค่านิยมทางเพศสลับกัน อัตราส่วนชายหญิงคือ 1:5 ผมหวังว่าตัวเองจะได้ใช้ชีวิตตามปกติ - ตอนที่ 5 เด็กสาวมอต้นชมรมบาสช่างสังเกต
มุมมองของยูกะ
ชั้นชอบบาสเกตบอล
สนุกที่ได้ขยับร่างกายไปมา และชั้นก็ชอบเสียงตอนลูกบาสลงห่วงมาก ๆ ก็เลยติดใจกีฬานี้ได้ง่าย ๆ แต่เหมือนว่าชั้นจะหมกมุ่นมากไปหน่อยแหะ
“ยูกะจิ ขอบคุณที่เหนื่อยนะ ชั้นกลับล่ะ”
“อ่า บ๊ายบาย”
ชั้นอยู่ในโรงยิมของโรงเรียนประถม เพราะปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิอยู่ ส่วนพวกเราที่เรียนจบแล้วก็ใช้งานได้ตามอิสระ จนถึงตะกี้ชั้นกับเพื่อนก็เล่นบาสกัน แต่เหมือนว่าเพื่อน ๆ จะถยอยกลับบ้านกันตอนเที่ยง
(ช่วยไม่ได้ล่ะนะ)
ชั้นก็อยากจะฝึกต่ออยู่หรอก แต่กลับบ้านพร้อมเพื่อนสำคัญกว่า ชั้นเลยจำใจต้องเก็บข้าวของเตรียมกลับเหมือนกัน
“เอ๋?? เธอกำลังเดทกับริกะโชยะคุงเหรอ?”
“ช่าย! ชั้นสภาพรักกับเขาตอนพิธีสำเร็จการศึกษาน่ะ แล้วเขาก็ตอบตกลงล่ะ!”
ระหว่างที่กลับบ้าน ทุกคนพูดเรื่องความสัมพันธ์กับผู้ชายด้วยท่าทีที่ตื่นเต้น
“เอ๊ะ? แต่โชยะกำลังเดทกับซูซูกะไม่ใช่เหรอ?”
“เลิกกันแล้วไม่ใช่เหรอ? เอาเถอะ ถึงยังไม่เลิกกันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”
การเดทกัน เป็นคู่รักกัน ของแบบนั้นน่ะก็น่าชื่นชมอยู่หรอก แต่ยังไม่มีใครที่ทำให้ชั้นรู้สึกแบบนั้นเลยสักคน เพื่อนผู้ชายในห้องหรือในชมรมบาส ไม่มีใครน่าดึงดูดเลยสักนิด
“…เหม่ออะไรน่ะยูกะ? ไม่คิดจะสารภาพรักกับใครหน่อยเหรอ?”
“เอ๊ะ? ชั้นเหรอ? เอิ่ม ชั้นยังไม่เจอคนที่ชอบน่ะ…”
นี่พูดจริงนะ เพื่อนผู้ชายในห้องชั้นไม่มีใครดูเป็นผู้ใหญ่เลย แถมบางคนชอบวางมาดอีกต่างหาก
“ยูกะเธอเนี่ยหมกมุ่นแต่กับบาสสินะ?”
“น่าทึ่งนะเนี่ย ชั้นเข้าชมรมบาสเพราะว่าอยากเล่นบาส ส่วนเหตุผลอีกข้อคือเข้ามาจีบหนุ่ม ๆ ล่ะ”
“ยอมรับแล้วสินะ? เอาเถอะ ชั้นเองก็คาดหวังไว้แบบนั้นเหมือนกัน!”
ใช่แล้ว บาสเกตบอลเป็นกีฬาที่พอจะผู้ชายเล่นอยู่บ้าง
ชั้นรู้สึกทึ่งเล็กน้อย เมื่อได้รู้ว่าผู้หญิงบางคนเข้าชมรม เพราะอยากคุยกับผู้ชายจากห้องอื่น แต่สำหรับชั้นที่เข้าชมรมเพราะว่าอยากเล่นบาสจริง ๆ ก็นิ่งเงียบไม่ได้บอกใคร
คิดว่าคงไม่มีใครหยิบเรื่องนี้มาพูดกับชั้น เพราะทุกคนรู้อยู่แล้วว่าชั้นเป็นคนยังไง..
“แต่รู้ไรมั้ย ยูกะหมกมุ่นอยู่แต่กับบาสก็จริง แต่จริง ๆ แล้วยัยนี่น่ะเป็นพวกหื่นเงียบล่ะ”
ระเบิดถูกหย่อนลงมา
“เอ๊ะ!?! มะ-ไม่จริงสักหน่อย!”
“ไม่ต้องซ่อนหรอกยูกะ~ ทุกคนเขารู้กันว่าเธอน่ะหื่นเงียบ”
“ไม่ใช่น้า!!”
มองไปรอบ ๆ เพื่อนของชั้นพยักหน้าพร้อมเพรียงกัน
เฮ๊ะ?! ทำไมพวกเธอทำทีเหมือนว่ารู้อยู่แล้วล่ะ?!
“ก็นะ ยูกะน่ะแอบอ่านหนังสือลามกในห้องเรียนแล้วก็ยิ้มด้วยนะ”
“?!?!”
“อะ จะว่าไปตอนที่ชั้นไปที่บ้านยูกะ ชั้นเจอของน่าสงสัยใต้เตียงด้วยล่ะ”
“อ๊าาา! หยุดน้าา! ให้ตายสิ!”
หยุดนะ หัวจะระเบิดแล้ว!
ชั้นเป็นผู้หญิงนะ จะสนใจผู้ชายมันก็เป็นเรื่องปกติมั้ย!!
“หื่นเงียบสินะเธอเนี่ย?”
“ยูกะจิเป็นพวกหื่นเงียบสินะ?”
“หยุดเห๊อะ!”
ชั้นก็เป็นผู้หญิงปกตินั่นแหละ โอเคมั้ย??
“เจอกัน!”
“ไว้เจอกันตอนมอต้น!”
จากนั้นก็บอกลาเพื่อน ๆ
เพื่อนของชั้นเกือบทุกคนจะเข้าโรงเรียนมัธยมต้นที่เดียวกัน เพราะงั้นถึงเรียนจบก็ไม่ได้แยกกัน
“หืมม…”
หลังจากที่ลากับเพื่อนแล้ว ชั้นก้มมองมือขวากำแบมือไปมา
เอาจริง ๆ นะ ชั้นรู้สึกว่ายังฝึกน้อยอยู่เลย
“ไปสวนสาธาณะดีมั้ยนะ?”
จากนั้นชั้นก็ตัดสินใจไปสวนสาธารณะที่มีสนามบาส ที่ ๆ ชั้นไปเป็นประจำ
ตึก ตึก ตึก
ชั้นชอบเสียงลูกบาสตอนเด้งกับพื้น แต่การที่ชั้นได้ยินเสียงนี้ทั้งที่เพิ่งมาถึง นั่นหมายความว่า..มีคนมาเล่นก่อนหน้าแล้ว
(หายากนะเนี่ย ที่มีคนมาเวลานี้)
พอรู้ว่ามีคนอยู่แล้ว ชั้นเตรียมทำท่าจะกลับ
แต่ถ้ามีแค่สองคน เราน่าจะผลัดกันใช้สนามได้ไม่มีปัญหาอะไร เมื่อคิดแบบนั้นชั้นเลยเดินไปที่สนาม
ในตอนนั้นชั้นก็เห็นคนที่เล่นบาส
“…ผู้ชายเหรอ?”
คนที่เล่นบาสคือผู้ชาย น่าจะอยู่มอปลายไม่ก็มหาลัย
แค่เป็นผู้ชายก็นับว่าหายากแล้ว แถมยังฝึกคนเดียวนี่ยิ่งหายากเข้าไปอีก
พอชั้นเดินเข้าไปใกล้สนามก็เห็นใบหน้าเขาชัดเจนขึ้น
และในตอนนั้นเองชั้นถึงกับช็อกไปเลยล่ะ
“ฮึบ..!”
เขาเลี้ยงลูกได้เก่งมาก แถมจับแน่นยังกับทากาวไว้ที่มือ
ท่าครอสโอเวอร์ ท่าเลี้ยงบาสไขว้หลัง มีแต่ท่าที่ชั้นอยากเล่นเป็นทั้งนั้น
จากนั้นเขาก็มุ่งไปที่ห่วงอย่างรวดเร็วดั่งสายลม
“เอาล่ะ!”
ประหนึ่งว่ามีคนกำลังบล็อกเขาอยู่ เขาเลยใช้ท่าแบ็คเลย์อัพ ชูตลูกลงห่วง
…!
ชั้นอึ้งเมื่อได้เห็นแบบนั้น
ชั้นเคยเห็นคนเล่นบาสเก่ง ๆ ในคลิปวิดีโอมาบ้าง แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ได้เห็นผู้ชายเล่นบาสเก่ง ๆ อยู่ตรงหน้า
เท่ชะมัด
“หืม..?”
เราสบตากัน รูปลักษณ์ของเขาให้ความรู้สึกราวกับพี่ชายหน้าตาดี
จู่ ๆ ใจชั้นก็เริ่มเต้นรัว
“เอ่อ เธอจะใช้สนามต่อก็ได้นะ เดี๋ยวชั้นจะกลับแล้ว”
“เอ๊ะ? เอิ่ม ขอบคุณค่ะ”
เดี๋ยวสิจะไปแล้วเหรอ?!
อ๊ะ?! เพราะชั้นมาที่นี่สินะ ถ้ายืนกอดลูกบาสแบบนี้ ก็เห็นได้ชัดเลยว่ามาที่นี่เพื่อเล่นบาส
ขณะเดียวกัน เขากำลังนำลูกบาสใส่กระเป๋าเป้ เตรียมจะกลับบ้าน
ชั้นต้องพูดอะไรสักอย่าง
ถ้าพลาดโอกาสนี้ไปอาจไม่มีครั้งหน้า
ชั้นอยากจะคุยกับเขา
“เอิ่ม ขอโทษนะคะ!”
“…?”
เขาหันมาหาชั้น
แล้วจะพูดอะไรดีล่ะ?
“เท่จังเลยค่ะ?” ไม่ได้ แบบนั้นตรงไป!
“ขอเบอร์ได้มั้ยคะ?” มากไปแล้ว!
“อยากเล่นบาสกับหนูมั้ยคะ?” ไม่เอา เพิ่งเจอกันพูดแบบนั้นมันเกินไปหน่อย
“เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะ..”
“งั้นเหรอ? โอเคงั้นชั้นไปล่ะ!”
อา…พลาดจนได้
ชั้นอยากจะคุยกับเขาอีกสักนิดนะ..
เขาเดินออกไปเรื่อย ๆ จนหายไปจากสายตา
เหลือแค่ชั้นคนเดียวในสนามบาส
อุณหภูมิในร่างกายลดลงอย่างรวดเร็ว
หัวใจชั้นเต้นดัง ตุบ ตุบ
เขาเท่มาก แต่ไม่ใช่แค่นั้น ทั้งออร่า น้ำเสียง ทุกอย่างที่เป็นเขากำลังทิ่มแทงเข้ามา
“ทำไมถึงไม่พูดออกไปล่ะ…? ชั้นนี่มันโง่เง่าจริง ๆ”
ชั้นพึมพำสาปส่งตัวเอง
แต่ชั้นไม่ยอมแพ้หรอกนะ
จะยอมแพ้ไม่ได้! ชั้นยูกะ สาวน้อยผู้ไม่ยอมแพ้! วันนี้แหละ ชั้นจะเจอเขาให้ได้!
“โอเค งั้นชั้นกลับแล้วนะ”
“เอ๊ะ? แต่วันนี้ชมรมจะพูดเรื่องกิจกรรมนะยูกะ?”
“เอาน่า! ไม่เป็นไรหรอก”
ตั้งแต่ตอนนั้น ชั้นจะรีบไปที่สวนสาธาณะทันที
ตอนที่ชั้นเจอเขาก็บ่าย 3 แล้ว แสดงว่าเขาฝึกเล่นมาได้สักพักแล้ว ถ้าชั้นไปก่อนเวลานิดนึง อาจจะเจอเขาก็ได้! ตั้งแต่ตอนนั้นชั้นจะไปที่นั่นตลอด แต่ไม่เจอเขาสักที
แต่วันนี้วันศุกร์ ตรงกับวันที่ชั้นเจอเขา เพราะงั้นจึงมีโอกาสสูง!
“ช่วงนี้ยูกะแปลกไปนะ?”
“กลายเป็นแฟนไอดอลมั้ง?”
เพื่อนชั้นพากันสงสัยต่าง ๆ นานา แต่นั่นไม่สำคัญหรอก
เพราะตอนนี้ชั้นยุ่งอยู่
“เจอแล้ว..!”
ช่วงบ่าย 2 ครึ่ง
ใน..ในที่สุด ชั้นก็เจอเขาสักที! กังวลแทบแย่ ชั้นคิดว่าเขาอยู่ไกลเลยไม่มาอีก ถ้าเป็นแบบนั้นคงไม่มีทางได้เจอกันอีกแน่ ฝีเท้ายังดีเหมือนกับตอนนั้นเลย
ท่าชูตที่สมบูรณ์ แถมยังดูเท่เหมือนเคย
ชั้นมุ่งหน้าไปที่สนาม ด้วยความมุ่งมั่น
จากนั้นพี่ชายก็เห็นชั้นพอดี
“อะ เธอเมื่อตอนนั้นนี่นา?”
ใจชั้นหยุดเต้นไปชั่วขณะ
โกหกน่า จำกันได้ด้วยเหรอ? แต่แค่แปปเดียวเองนะ!?
ไม่อยากจะเชื่อ เขาจำชั้นได้ด้วย
ชั้นดีใจจนใบหน้าร้อนผ่าว
วันนี้แหละ! อย่างน้อยต้องขอเบอร์โทรให้ได้!
ชั้นไม่อยากกังวลว่าจะไม่ได้เจอเขาอีก
“ค-คือว่า..!”
ชั้นพยายามเค้นเสียงออกมา
ชั้นต้องพูดอะไรสักอย่าง
“หนูน่ะมาฝึกที่นี่เป็นประจำล่ะ”
“หืม งั้นเหรอ”
เอ๊ะ? เดี๋ยวสิ นี่มันผิดกับที่ชั้นพูดไว้ตอนแรกเลยนี่นา?
ชั้นอยากเล่นบาสกับเขา แต่ถ้าชั้นขอเบอร์ติดต่อ..แบบนี้มันเหมือนว่าชั้นกำลังจีบเขาน่ะสิ?
จะโดนแจ้งความมั้ยเนี่ย? เอาไงดี? พูดยังไงดี…?
“เอ่อ คือหนูก็อยากฝึกที่นี่เหมือนกันค่ะ”
“อ๊ะ! งี้นี่เอง ขอโทษนะถ้างั้นชั้นไปล่ะ”
“เฮะ? อะ ไม่ใช่อย่างงั้นค่ะ!”
อ๊ะ เผลอขึ้นเสียงซะได้ แต่ชั้นไม่อยากทำพลาดเหมือนครั้งที่แล้วนี่นา..!
พี่ชายเองก็ตกใจเหมือนกัน..ต้องรีบอธิบายแล้ว
“ค-คือว่า ดะ-ด้วยกัน”
พูดออกไปสิ พูดออกไปให้ชัดเจน..!
พี่ชายโน้มตัวเข้ามาเล็กน้อย พยายามฟังสิ่งที่ชั้นจะพูด ชั้นต้องขอให้เขามาเล่นบาสกับชั้น
หายใจเข้าลึก ๆ
“มาเล่นบาสด้วยกันมั้ยคะ!?”
“เอ๋?!”
ผ่านไปราว ๆ ชั่วโมงนึง
“โห ยูกะเธอเล่นเก่งนะเนี่ย ชั้นทึ่งไปเลยล่ะ”
“ขอบคุณมากค่ะ”
ชั้นเทียบเขาไม่ติดเลย
แค่ดูก็รู้แล้วว่าเขาเล่นบาสเก่งมาก
ชั้นไม่เคยแพ้เพื่อนเลยก็จริง แต่ก็เทียบกับเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ
แต่ไม่เป็นไร
สนุกมากเลยล่ะ อีกอย่างชั้นรู้ชื่อเขาด้วย เขาชื่อคาตะซาโตะ มาซาโตะ
อีกเรื่องนึง
“ฮ่า ๆ แต่เธอก็เอาชนะชั้นไม่ได้อยู่ดีนะ เพราะงั้นชั้นขอฝึกที่นี่ตามที่ตกลงกันไว้นะ?”
ตราบใดที่ชั้นท้าเขาแล้วแพ้เรื่อย ๆ ก็พอเป็นหลักประกันได้ว่าเขาจะกลับมาฝึกอีก
อาจจะแปลกไปนิด แต่นี่คือสัญญาระหว่างเราสองคนเท่านั้น
เมื่อคิดเช่นนั้น ก็ทำให้หัวใจของชั้นบีบตัวแน่นยิ่งขึ้น
“ครั้งหน้าหนูไม่แพ้แน่”
“ฮะฮะ ยูกะเธอหอบแล้วนะ! ดื่มน้ำหน่อยมั้ย?”
ใช่ ตั้งแต่ที่ชั้นมา ชั้นยังไม่ได้ดื่มน้ำเลย
ชั้นเลยนั่งลงที่ม้านั่ง แล้วเปิดกระเป๋าเป้
“เอ๊ะ…?”
ขวดน้ำที่ชั้นพกมาด้วยหายไป
ลืมไว้ที่โรงเรียนเหรอ? หรือว่าที่บ้าน…?
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
“อะ เอ่อ หนูน่าจะลืมพกน้ำมาน่ะค่ะ”
“อ๋อ”
“แต่ไม่เป็นไร หนูมีเงินอยู่ ซื้อใหม่ได้ค่ะ”
โชคดีที่พอมีเศษในกระเป๋าอยู่บ้าง ตู้หยอดเหรียญก็อยู่ใกล้ ๆ เอาเป็นเครื่องดื่มเกลือแร่แล้วกัน
“แบบนั้นก็เปลืองตังค์สิ เธอเอาของชั้นไปก็ได้นะ อะนี่”
“เอ๊ะ?”
ขณะที่ชั้นลุกขึ้น เขาก็ส่งขวดน้ำให้ ชั้นจึงรับไว้ แล้วสังเกตว่าน้ำในขวดลดลงนิดนึง
หมายความว่าเขาเปิดดื่มไปแล้วน่ะสิ
เอ๊ะ??? แบบนี้มันจูบทางออกไม่ใช่เหรอ???
ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่! ถ้าเขาเห็นว่าชั้นเลิ่กลั่กแบบนี้ เขาจะหยะแหยงเอานะ!
แต่ว่า อยากดื่มชะมัด! แต่ถ้าเขาสังเกตว่าชั้นสนใจเรื่องแบบนี้ เขาอาจจะไม่มาหาชั้นอีกเลย!
รีบ ๆ ! ดื่ม! ให้ดู! เป็นธรรมชาติ!
ใจเย็น ๆ ไว้!
“ขะ-ขอบคุณค่ะ”
“เป็นอะไรมั้ย?! หน้าแดงหมดแล้วนะ!?”
ชั้นร้อนลนไปหมด มือสั่นไม่หยุด
จากนั้นชั้นก็เปิดขวดน้ำ แล้วแค่ดื่มให้ไว ๆ
ขณะที่ชั้นค่อย ๆ ยื่นขวดน้ำใกล้ปาก
หัวใจร้อนรุ่มไปหมดแล้ว
เอ๊ะ ภาพมัน…เบลอไปหมด….
“ฟุเนี๊ยยว..”
“ยูกะ?!?”
สติชั้นค่อย ๆ เลื่อนลาง…ไม่นะ..จูบทางอ้อมของชั้น..
พอเห็นพี่ชายที่กำลังกระวนกระวาย ทำให้ชั้นนึกขึ้นมา
การตกหลุมรักใครสักคนก็รู้สึกดีเหมือนกันแหะ
อาจจะตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกัน หัวใจของชั้นก็ตกเป็นของพี่ชายแล้วล่ะ
YOU MAY ALSO LIKE
